Neil Peart &
ricardo. Vandaag kwam mijn exemplaar in huis en heb hem rond het koken eens heel hard aangezet. Ik ben het eens als we concluderen dat Whoosh geen classic rock is, zoals we het zijn gaan noemen met dank aan Arrow. Maar rock is het zeker wel. Er zitten referentie genoeg in naar ouder werk, zoals solo's die vergelijkbaar zijn met Jon Lord's werk in 'Woman From Tokio' bijvoorbeeld, toch wel een heel echte favoriet van me. Daarnaast is het aan Bach, houd me t en goede, ik ben helemaal geen kenner, refererende keyboard werk van Don Airey toch zeker op Lord niveau te noemen. De eerste luistersessies op mijn stereo en niet als stream bevallen me heel erg goed. Daaraan toevoegend, gelukkig is het geen classic/hard rock meer. Het zou suggereren dat de band 45 jaar heeft stil gestaan. Whoosh toont aan dat dat niet zo is. Sterker, dat 70 plussers nog een heel overtuigend potje kunnen rocken.
De stem van Ian Gillan is veel om te doen. In mijn oren doet hij het heel goed. Hij weet precies wat hij niet meer kan en ook wat wel. Dat laatste doet hij heel erg. Ik denk dat hij vergeleken moet worden met Robert Plant, die haalt zijn Led Zep uithalen ook niet meer en blijft er dus van weg door bijvoorbeeld niet meer met Page on tour te gaan.
En
Hans Brouwer, dank voor de tip. Zodra ik 'Burn' tweede hands zie staan, gaat hij mee naar huis. Ik ben heel benieuwd en wacht tot ik de plaat "echt" kan draaien zoals het hoort.
Kortom, ik blijf er bij, Whoosh is een echt goede plaat en ik sluit een extra halfje binnenkort niet uit.