Terwijl ik de recensie op mijn blog (zie
WoNoBloG) aan het schrijven was, bedacht ik me op een gegeven moment: zou Fire Records toch niet weer zo'n vergeten parel uit de jaren 80 of 90 heruitgeven? Het zou niet de eerste keer zijn dat ik een gloedvolle recensie schreef en het na publicatie een flink aantal jaren oude plaat bleek te zijn. Toch de bio maar even geopend om te checken. Ik lees die dingen doorgaans niet vooraf, omdat ik altijd probeer te schrijven over de relatie die ik met de plaat opbouw tijdens het luisteren, te beschrijven wat de plaat met mij doet, wat hij los maakt, de sfeer waarin de muziek mij brengt. Dan kan een bio ernstig in de weg zitten, omdat die zaken probeert in te vullen voor me.
Vanwaar dit dilemma? RVG, een band uit Melbourne in Australië doe zijn uiterste best om te klinken als een band uit de jaren 80, misschien nog vroege Suede. Johnny Marr is een grote invloed op de gitarist en de zanger (die een zangeres bleek te zijn, ik hoorde het echt niet) zingt op een manier die toen heel gewoon was. Sterker, de naam van degene die ik dacht een nieuwe band begonnen te zijn, is me nog steeds niet te binnen gevallen.
Die invloed gaat heel ver. Samen met producer Victor van Vugt heeft de band een uiterst transparant, licht geluid gecreëerd, dat 80s wasemt. De lichte gitaren en de weidse manier waarop bas en drums klinken, geeft alle ruimte voor Romy Vager's stem. Het geluid geeft ook een tegenwicht aan de zwaarmoedig teksten.
Wat mij ook opvalt, is dat ik dit album grotendeels moeiteloos uitzit, waar bijna alle bands uit de jaren 80 mij hooguit een plaatkant konden bekoren. Te matige kwaliteit, te larmoyant (Morrissey), te eentonig, te donker en vaak toch net mijn muziek niet, zoals bv. Talking Heads. Feral komt wat dat betreft een heel eind. Het gaat richting het einde alsnog fout, het veel te lange en saaie 'Photograph', maar dan heeft het album zijn positieve indruk al lang achter gelaten en kan niet echt meer stuk.
Helemaal op een eenzame planeet zit RVG niet. Er zijn zeker links te leggen met andere Melbourne acts als Courtney Barnett en Jen Cloher, maar ook met releases op het Nieuw Zeelandse Flying Nun label, zoals The Beths.
Hoe goed ik Feral ga vinden, zal de toekomst uit moeten wijzen. Dat is nog onmogelijk om te voorspellen. Dat het een goede start heeft, dat is duidelijk.
Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBlog.