menu

UFO - The Wild, the Willing and the Innocent (1981)

mijn stem
3,61 (40)
40 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Chrysalis

  1. Chains Chains (3:30)
  2. Long Gone (5:17)
  3. The Wild, the Willing and the Innocent (4:57)
  4. It's Killing Me (4:29)
  5. Makin' Moves (4:43)
  6. Lonely Heart (5:00)
  7. Couldn't Get It Right (4:33)
  8. Profession of Violence (4:22)
  9. Long Gone [Live at the Hammersmith Odeon, 29 January 1981] * (5:28)
  10. Lonely Heart [Live at the Hammersmith Odeon, 29 January 1981] * (5:34)
  11. Makin' Moves [Live at the Marquee, London, 15 November 1980] * (5:41)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 36:51 (53:34)
zoeken in:
avatar van Rinus
4,0
Best een lekker album van UFO, en beter dan diens voorganger. Meer energie en iets betere songs.

avatar van Papartis
Dit album is opnieuw, geremasterd, uitgebracht dit jaar.
Met 3 live bonustracks.

avatar van glenn53
4,0
En klinkt inderdaad erg goed

jailhouserockert
Is inderdaad het minst zwakke album van de periode zonder Schenker met de geweldige ballad Profession of Violence. Alleen jammer van de lompe break bij het start van de solo.

avatar van vielip
3,5
Prima album uit het post-Schenker tijdperk! De mensen die beweren dat UFO over en uit is/was na het vertrek van Schenker hebben het finaal mis. Op No place to run, Misdemeanor en deze laten ze horen wel degelijk nog bestaanrecht te hebben. Toegegeven; je moet er met andere oren naar luisteren maar slecht is het allerminst vind ik.

avatar van iggy
3,5
Zeer sterk ufo album chapman mag dan geen schenker zijn maar ook hij kan meer dan behoorlijk snaren plukken. Prachtige akkoorden speelt hij op long gone. Wie een ballad als profession of violence kan schrijven heeft eenvoudigweg klasse wat een pracht nummer.

avatar van Rockfan
3,0
jailhouserockert schreef:
Alleen jammer van de lompe break bij het start van de solo.


Lomp wil ik het nog niet noemen maar het had wel iets subtieler gemogen. Wel een goede solo trouwens.

avatar van Rinus
4,0
Nog steeds een prima album en door de remastering en bonus tracks een half puntje erbij. Het geluid is bij dit album geweldig.

4,0
Half puntje erbij uit nostalgie . Heerlijke cleane solo’s en teksten

avatar van MetalMike
4,5
" Profession of Violence" Gristus... wat een nummer...

avatar van gigage
Long Gone werd nog op het mislukte festival Pinkpop binnen in 1980 gespeeld (en dus op de radio) en maar matig onthaald door het (Split Enz) publiek. Maar zo van het album is het ook een prima track.

avatar van RonaldjK
4,5
Dank gigage, voor het noemen van UFO op Pinkpop Binnen. Even koeklen leert dat dit plaatsvond in november 1980 in Maastricht. Op YouTube vind ik daarvan deze krakende videoversie van Doctor Doctor terug.
Vanaf mijn ontdekking van UFO, zoals zovelen met hun liveklassieker Strangers in the Night (1979), behoorde de groep tot de middenmoot qua favoriete bands. De laatste tien jaren echter groeiden ze gestaag naar plek bovenin mijn Champions League.

The Wild, the Willing and the Innocent verscheen in januari 1981 als opvolger van No Place to Run en is zelf geproduceerd, waarbij Neil Carter was toegetreden als nieuwe man op keyboards en gitaar. De meeste keyboards zijn echter ingespeeld door een broer van technicus Gary Edwards, meldt Wikipedia.
In het boek 'High Stakes & Dangerous Men: The UFO Story' (2013) van Neil Daniels lees ik dat John Sloman in aanloop naar de elpee tijdelijk hand- en spandiensten voor de groep verrichtte, nadat Paul Raymond was overgestapt naar de Michael Schenker Group. De frontman van Uriah Heep hielp met pianopartijen, maar sloeg een aanbod om zich bij de groep aan te sluiten beleefd af.

De invloed van Sloman is hoorbaar. In het boek vertelt hij dat hij in 1981, zittend voor de tv, zag dat UFO hun nieuwe single Lonely Heart promootte (#41 in het Verenigd Koninkrijk). Hij herkende het nummer: de pianopartijen waren door hem aangeleverd. Teksten en songtitels ontbraken op dat moment nog, die pende zanger Phil Mogg gewoontegetrouw pas op het allerlaatste moment neer. Sloman kreeg er geen credits voor, die gingen naar Mogg, gitarist Paul Chapman en bassist Pete Way.
Het andere nummer wat Sloman aanleverde was de schitterende ballade Profession of Violence, waarin Mogg met alle beschikbare melancholie excelleert. Eén van mijn twee favoriete nummers van deze plaat.

De plaat opent met slidegitaren, waarna het slepende Chains Chains losbrandt. Lekker nummer, waarna het eerste hoogtepunt van de plaat volgt. Sterker nog, één van de beste nummers in het oeuvre van UFO. Long Gone is eveneens bluesachtig, maar heeft in het laatste deel (vanaf circa 4 minuten) een ondefinieerbare oneven maatsoort, magistraal gedrumd door de doorgaans vrij onopvallend spelende Andy Parker; hierna volgt een even magnifiek orkestraal einde.
De titelsong kent een meezingbaar achtergrondkoortje, het nummer keerde volgens de biografie in de jaren 2010 weer in de setlist terug.
Couldn’t Get It Right heeft halverwege een melancholisch-zingende gitaarsolo als die van een doedelzak, van het soort waar newwaveband Big Country twee jaar later furore mee zou maken.

Op de B-zijde bevallen alle nummers mij goed, met als uitschieter de al genoemde ballade. Op single Lonely Heart klinkt ook een saxofoon, door Neil Carter ingespeeld en voor mij nog altijd lichtelijk misplaatst op dit rockalbum. Desondanks een sterke compositie.

Neil Carter was 22 toen hij bij UFO kwam en verliet de muziekindustrie acht jaar later, om als docent klarinet en saxofoon te gaan werken. In het boek vertelt hij dat één van zijn collega’s hem indertijd als fan op het beroemde Reading Festival zag. Die wist iets wat Carter was ontgaan. Er hingen drie ballonnen met de letters U, F en O boven het podium. Helaas waaide de U weg, onzichtbaar voor de band en tot hilariteit van het publiek. In 2019 keerde Carter terug bij de groep om daar opnieuw Paul Raymond te vervangen, nu vanwege het overlijden van laatstgenoemde.

Met opvallende en bij nadere bestudering zelfs bizarre hoescover, wederom van het collectief Hipgnosis, is dit één van de betere albums in de catalogus van de band. Zwakke nummers ontbreken en de twee absolute hoogtepunten kunnen zich meten met het beste van deze toch al legendarische band.

avatar van MetalMike
4,5
"... één van de betere albums in de catalogus van de band. Zwakke nummers ontbreken en de twee absolute hoogtepunten kunnen zich meten met het beste van deze toch al legendarische band."

Volkomen mee eens!

Gast
geplaatst: vandaag om 14:18 uur

geplaatst: vandaag om 14:18 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.