menu

Nightwish - Dark Passion Play (2007)

mijn stem
3,66 (185)
185 stemmen

Finland
Metal / Rock
Label: Universal

  1. The Poet and the Pendulum (13:53)
  2. Bye Bye Beautiful (4:14)
  3. Amaranth (3:54)
  4. Cadence of Her Last Breath (4:14)
  5. Master Passion Greed (6:02)
  6. Eva (4:24)
  7. Sahara (4:25)
  8. Whoever Brings the Night (5:47)
  9. For the Heart I Once Had (3:55)
  10. The Islander (5:05)

    met Troy Donockley

  11. Last of the Wilds (5:40)

    met Troy Donockley

  12. 7 Days to the Wolves (7:03)
  13. Meadows of Heaven (7:10)

    met Troy Donockley

  14. The Escapist * (4:57)
  15. Reach [Amaranth Demo Version] * (3:57)
  16. Eva [Orchestral Version] * (4:28)
  17. While Your Lips Are Still Red (Theme from the Movie "Lieksa!") * (4:19)
  18. Amaranth [Orchestral Version] * (3:51)
  19. Eva [Demo Version] * (4:15)
toon 6 bonustracks
totale tijdsduur: 1:15:46 (1:41:33)
zoeken in:
avatar van gukker
2,0
Klinkt in het begin nog wel aardig maar gaat heel snel vervelen, de zangeres heeft een irritante stem en de gitaarriffs zijn ook niet echt origineel. Keyboardriedeltjes zijn af en toe wel een lichtpuntje, zoals in Amaranth

Sectumsempra
Niks mis met dit album, je moet er van houden.

avatar van jasper1991
3,5
Als je 2,5 stemt is er toch wel wat mis met het album me dunkt? Mij pakt het album gewoon niet, door de saaie composities. Deze worden ook niet goed gemaakt met de stem van Olzon.

avatar van sander.h
4,5
Grappig, saai is nou niet direct een term die bij me opkomt bij dit album. Vind het juist afwisselend, zowel de nummers zelf als het gehele album door de diverse stijlen die worden gebracht.

avatar van jasper1991
3,5
Het meeste gaat langs me heen, ik vind alle overdaad een beetje onpersoonlijk, met Whoever brings the Night als positieve uitzondering.

Ballade's tot snelle stukken, in die zin is er veel uitzondering maar alles wordt met veel bombast gebracht. Het doet me gewoon niet zoveel.

avatar van sander.h
4,5
Duidelijk. Kan me inderdaad voorstellen dat het bombastische na verloop van tijd tegen kan gaan staan.

avatar van Ayreonfreak
4,5
sander.h schreef:
Duidelijk. Kan me inderdaad voorstellen dat het bombastische na verloop van tijd tegen kan gaan staan.


Idd. Dat is smaakgevoelig. Maar volgens mij is dit album ongelooflijk afwisselend...

avatar van horned_reaper
4,0
Als groot fan van klassieke muziek is dit natuurlijk smulwerk voor mij

En in het volgende album mogen van mij nog gerust 10 maal zoveel violen zitten ^^

avatar van The_CrY
4,5
horned_reaper schreef:
En in het volgende album mogen van mij nog gerust 10 maal zoveel violen zitten ^^


Heb het gevoel dat het dan een beetje over-the-top is. Ik vond t hier al kantje boord... meer bombast en orkest moet er niet bij hoor!

avatar van Ayreonfreak
4,5
The_CrY schreef:
(quote)


Heb het gevoel dat het dan een beetje over-the-top is. Ik vond t hier al kantje boord... meer bombast en orkest moet er niet bij hoor!


Dan vrees ik voor jou dat het volgende album nog wel eens kan tegenvallen. Daar zal een heus orkest nog nadrukkelijker aanwezig zijn dan andere albums (volgens zeggen).

avatar van Edwynn
4,0
Over het algemeen houdt ik ook niet zo van orkesten in metal. Maar gek genoeg vind ik dat Nightwish en een klein aantal anderen er wel goed mee weg komen.
Een nummer als The Poet And The Pendulum is ronduit spannend, mede vanwege de bombast.

avatar van jasper1991
3,5
Dat vind ik nou een voorbeeld van een niet-geslaagde epic. Clichémelodietjes en bombast met weinig vernuft.

Nee, er zijn genoeg metalartiesten die veel orkesten, dan wel symfonieën in hun arrangement voegen. Bij sommigen komt dit uitstekend uit de verf, zoals Rhapsody (of fire) en Fairyland. Op dit album vind ik het allemaal wat minder geslaagd, het belangrijkste vind ik toch dat er goede songs worden gemaakt. Ghost Love Score is dan weer een voorbeeld van een nummer dat ik wel prachtig vind van Nightwish.

avatar van Edwynn
4,0
Dit soort powermetal zit altijd boordevol cliché's. Ook Nightwish inderdaad. Maar Rhapsody ook en Fairyland nog meer.
Rhapsody vind ik bijvoorbeeld wel erg gaaf. Fairyland vind ik nou ronduit saai.

avatar van Brunniepoo
4,0
Edwynn schreef:

Een nummer als The Poet And The Pendulum is ronduit spannend, mede vanwege de bombast.




Het is alleen wel jammer dat die vent er zo verschrikkelijk doorheen schreeuwt. Da's toch geen zingen meer?

avatar van The_CrY
4,5
Volgens mij is dat ook niet de bedoeling, en het geschreeuw past er vind ik vrij goed bij.

avatar van Spock2011
4,0
Anette Olzon wist me wel te boeien op dit album tijdens de eerste luisterbeurten, maar door een live-optreden heb ik helemaal geen respect meer voor haar. Als gevolg werd ik steeds kritischer en ben ik Tarja gaan missen. Het is een prima opvolger, maar komt als vrij standaard uit de bocht. Ik kan de meeste nummer goed aanhoren, maar dat komt veelal door de zang van Marco Hietala. Ik weet me tegenwoordig ook meer te vermaken met zijn eigen band, Tarot. Poet and the Pendulum is best een goede epic, maar er zitten een paar minder geslaagde stukjes in zoals het enorm valse tussenstuk en het outro. De special effects en het gepraat waardeer ik minder.

avatar van The_CrY
4,5
Valse tussenstuk en outro? Misschien moet je je CD-speler eens stemmen?

avatar van Spock2011
4,0
Leuk om alles zo belachelijk te maken. Maar ik vind het middenstuk vals en het outro overbodig.

avatar van The_CrY
4,5
Belachelijk maken? Op het moment dat jij iets vals noemt en ik dat totaal niet vind en ik zeg daar iets van dan maak ik jou belachelijk? Wat een belachelijke redenering. Over het outro mag je je mening hebben natuurlijk, maar zeggen dat iets vals klinkt terwijl dat niet echt zo is roept reacties op.

avatar van Edwynn
4,0
The_CrY schreef:
Wat een belachelijke redenering.


Doe je het weer!!

avatar van horned_reaper
4,0
Het nieuwe album van Nightwish zal dit jaar nog in de winkels liggen!

Persoonlijk denk ik dat we het album ergens vlak voor de kerst kunnen verwachten, maar dat zal de komende weken bekend worden gemaakt.

Evenals de tracklist en een aantal singles!


avatar van Hardcoremaster
5,0
Toffe cd van Nightwish, elke cd van hun doet het goed bij mij, ook deze met Anette Olzon. Vind haar echt goed kunnen zingen..dus bij deze cd is Tarja geen gemis. De stem van anette ligt heerlijk in het gehoor. Vooral het begin van de cd is sterk gebracht..met als het 1ste nummer als favoriet hierzo. Brilliant aangepakt voor een song van bijna een kwartier.

Amaranth doet ook alles goed in muzikaal opzicht, lekker atmosferisch..eigenlijk zoals de hele cd. Cd2 is ook leuke toevoeging. Alle nummers van cd1 als instrumentaal op die schijf.
Vind de cd echt goed..toch een 5,0* voor de atmosfeer van de cd.

avatar van f2sputnik
4,5
Hier heb ik mijn buren al meerdere malen gek meegemaakt als ze weer eens de Eagles opzette.
Niets tegen de Eagles hoor, maar als je ongeveer 10 jaar jonger bent en dan de Eagles opzet, Fuck You, dan gaat Nightwish aan !!!

Oh ja, vindt het een zeer sterk album, maar het is dan ook muziek wat ik erg kan waarderen.

avatar van Edwynn
4,0
Je bent erg jong van geest

avatar van horizon
3,0
Minste Nightwish album hoewel ik the Poet, Amaranth en 7 days to the wolves sterke nummers vind. Vooral in het laatsgenoemde nummer vind ik de opbouw sterk in het middenstuk.

PriestMaiden
Amaranth

avatar van IJH15
3,5
esde studio-album en het eerste van Nightwish met de nieuwe zangeres, Anette Olzon. Deze heeft een totaal andere stem dan Tarja, maar dat mag de pret zeker niet deren.

Opener ‘The Poet and the Pendulum’ is mijn favoriete epic van Nightwish tot nu toe (tenzij we hem gaan vergelijken met huidige live-uitvoeringen van ‘Ghost Love Score’ (met Floor)). Aangezien dit nummer een vijfde van het album uitmaakt, verdient het op zich al een ster. De derde single, “Bye Bye Beautiful’, is overduidelijk aan Tarja geadresseerd. Het nummer heeft een erg sterk door Hietala gezongen refrein. ‘Amaranth’ (ook een single) is op zich wel aangenaam, maar doet toch wel heel sterk aan ‘Nemo’ denken. In het volgende nummer stoor ik me voor het eerst aan de zang, vind het nummer ook niet sterk. ‘Master Passion Greed’ is weer eens wat anders: Nightwish goes thrash (een beetje toch). De single ‘Eva’ heb ik altijd een vervelend nummer gevonden, net als ‘Whoever Bringst the Night’. ‘Sahara’ is daarentegen wel een sterk nummer, hoewel ik dat einde ietwat irritant vind. ‘For the Heart’ gaat wat langs me heen, maar is niet slecht. Dan volgt een akoestisch intermezzo in de vorm van het sfeervolle ‘The Islander’. Hietala bewijst dat hij ook ‘softe’ nummers goed kan zingen. De fijne, grotendeels akoestische en net zo sfeervolle instrumental ‘Last of the Wilds’ volgt. Het album eindigt net als het begint, met 14 minuten sterk materiaal.

Album duurt wat mij betreft wel iets te lang. Een ander puntje van kritiek is dat in veel nummers de instrumentale begeleiding in de coupletten behoorlijk kleinschalig is, om dan weer enorm overdadig te worden tijdens het refrein (ik heb op zich niks tegen bombast/overdaad). Twijfel nog tussen 3,5 en 4 sterren.

4,0
Toch echt wel een zeer goed album. Zeker de eerste 4 nummers zijn pareltjes. Daarna valt het album een klein beetje terug met het rustige Eva die ik ook wel iets minder vindt. De rest van de cd blijft gewoonweg goed maar niet meer dan dat. The islander is ook wel nog iets speciaals, een mooi nummer. Seven days to the wolves is een geniaal nummer en heeft weer het bombastische effect van het begin van de cd. Echt wel een leuke plaat al kan anette niet tippen aan Tarja die toch nog een niveau hoger staat.

avatar van Dukebox
4,0
Na 10 jaar staat dit album nog steeds als een huis. Natuurlijk zitten er wat mindere plekken op, zie hierboven, maar het stemgeluid van zowel Marko als Anette, de composities, de atmosfeer, maken dit album een unieke plaat binnen het hele oevre van Nightwish. De band klinkt gevarieerder dan ooit, dankzij Olzon, en dankzij meer volwassen arrangementen. Zoals al gemeld, zitten er ook mindere stukken in, maar gezien de lengte van de plaat is er heel veel over om te genieten.

avatar van Jelle78
4,0
Het break-up album van Nightwish. Geen gestrand huwelijk, maar de breuk met vorige zangeres Tarja komt meerdere malen terug in de songteksten en in de algehele sfeer van het album. Sprookjesachtig is Nightwish altijd, maar op dit album is het wel een duister sprookje dat verteld wordt.

In Bye Bye Beautiful en Master Passion Greed wordt Tarja (en haar man) rechtstreeks aangesproken. De geniale opener The Poet And The Pendulum kan wat mij betreft opgevat worden als een soort van requiem aan Tarja. En nieuwe zangeres Anette geeft ook meteen haar visitekaartje af. Een totaal ander stemgeluid dan Tarja, waardoor ik best kan begrijpen dat veel fans, die waren opgegroeid met de opera vocalen van Tarja, het meer geaarde rockgeluid van Anette niet konden waarderen. Ik ben niet één van die mensen (ik heb Nightwish leren kennen met dit album) en ik vind Anette geweldig. In het laatste deel van The Poet And The Pendulum weet ze me bijkans tot tranen te roeren en ook in de uptempo zanglijnen, zoals in Amaranth, weet ze me te raken. In Eva en Sahara laat ze wederom horen over een strot te beschikken die wat mij betreft niet onderdoet voor haar voorganger en haar opvolgster. Totaal anders, maar op haar eigen manier fantastisch.

Muzikaal is alles uiteraard weer dik in orde en hoewel enkele nummers duidelijk een rock/pop inslag hebben (Amaranth, Bye Bye Beautiful en For The Heart I Once Had bijvoorbeeld), maar ik vind dat geen enkel probleem. De orkestratie is vaak nadrukkelijk aanwezig waardoor het geluid nog wel eens was dichtgesmeerd overkomt. De keiharde mastering van de CD helpt ook niet mee, maar gelukkig klinkt het vinyl wat ruimtelijker waardoor je meer details hoort.
Overigens zijn niet alle nummers even sterk, maar dat neemt niet weg dat ik meer dan prima kan genieten van dit album.

avatar van RuudC
3,0
Omdat mijn vrouw groter fan was vroeger (en compleet afhaakte na het vertrek van Tarja), heb ik de periode met Anette Olzon nooit een kans gegeven. Destijds heb ik wel wat fragmenten gehoord en besloten dat het toch al niet mijn ding was. Tegenwoordig ben ik wat ouder en opener geworden. Anette is zeker geen slechte zanger, maar ze past niet bij de unieke sfeer die de band had. Het harde geluid is zowaar wat teruggetrokken. Ik moet bekennen dat ik dit niet verwacht had.

Toch is dit zeker geen terugkeer naar het oude geluid. Ja, het klinkt wat organischer, maar de rol van Tuomas lijkt een stuk minder geworden te zijn. Het orkest past hier beter in het geheel dan op Once het geval was. Anette is ook niet zo prominent aanwezig als Tarja was. De benadering is vaak erg poppy. The Poet And The Pendulum bouwt nog lekker op, maar zo'n Amaranth of Cadence Of Her Last Breath zijn mierzoet. Nightwish verzuimt het om indruk te maken. Meestal maakt de band een makke indruk. Soms vlamt er een solo of is er een fraai, sfeervol moment. Dan jengelt Olzon er weer doorheen en halverwege begin ik me toch wel aan haar stem te ergeren. Nee, Nightwish is hier een beetje dood aan het gaan.


Tussenstand:
1. Century Child
2. Oceanborn
3. Over The Hills And Far Away
4. Wishmaster
5. Angels Fall First
6. Once
7. Dark Passion Play

avatar van lennert
3,5
Ja, de overgang van operazang naar pop/rock-vocalen was even schrikken, toch herinner ik me dat ik toentertijd best gecharmeerd was van Anette's zangpartijen in de vrijgegeven nummers. Sterker nog, Amaranth neurie ik altijd als ik een verschrikkelijk nummer dat in loop door mijn hoofd gaat moet verwijderen, want meer catchy dan dat nummer heeft de band volgens mij nooit gemaakt.

Het is vreemd hoe de band in bijna ieder nummer wel stukken verwerkt heeft die me iets doen. 7 Days To The Wolves is eigenlijk oersaai, maar heeft halverwege dan weer een hele mooie overgang. For The Heart I Once Had is suikerzoet, maar wel een heel krachtig refrein. Meadows Of Heaven is geen bijzondere spectaculaire afsluiter, maar wordt wel opgeleukt met een prachtige gitaarsolo. Over dat laatste: Emppu's gitaarwerk is ijzersterk. Ik onderschat zijn rol als sologitarist vaak, maar de beste man kan prachtig spelen, maar houdt het vaak beperkt qua kwantiteit. Dit betekent dat als hij soleert, het eigenlijk altijd goed aankomt. Op dit album tel ik netto volgens mij het meeste solo's en ze zijn allemaal prachtig.

Dark Passion Play is een lastig album dat me over het geheel toch net genoeg trekt om deze score te geven. Once ergerde me meer, maar had alsnog iets grotere uitschieters. Toch ben ik met nummers als The Islander, Master Passion Greed en Sahara nog steeds heel content. Opener Poet And The Pendulum heeft een groots refrein en beduidend beter geïntegreerde orkestrale passages dan het gros van Once had. Amaranth blijf ik ook een fijne single vinden. Toch heb ik het idee dat de band hier de schaar door een aantal songs had kunnen halen om memorabeler te zijn en Olzon klinkt bij vlagen toch vlakker dan ik me herinner.

Tussenstand:
1. Oceanborn
2. Century Child
3. Over The Hills And Far Away
4. Wishmaster
5. Angels Fall First
6. Dark Passion Play
7. Once

Gast
geplaatst: vandaag om 02:39 uur

geplaatst: vandaag om 02:39 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.