hoi123Je stipt er wel een aardig punt aan: tekst en pretentie. Maar goed, je kunt onmogelijk alle teksten in songs bloedserieus en letterlijk nemen:
I was afraid, I'ld eat your brain.... 'cos I'm evil - van een bard (Matt Berninger) die hier door menigeen vanwege zijn teksten in de armen wordt gesloten.
Heb Jenny Hval meermalen
live gezien en die declamerende stem, met de strakke synth beat erachter werkt wel; er zit ook een deel performance art elementen in. In de jaren 80 had je punkdichter
Anne Clark - live met met John Foxx (oa Ultravoxx) achter het toetsenbord en ook dat werkte wonderwel. Het mechanistische van de synth, gecombineerd met het declamerende, serene van de stem bleek een fijn combinatie.
Live werkt het wonderwel met Jenny Hval; van cd moet ik mezelf echt wel eens in de arm knijpen, zo van wat, wat, wat (tegenwoordig zegt men veel WTF). Het beeld van een deur als concept werkt trouwens wel goed - denk ook aan Doors of Perception. Zag onlangs een serie waarbij de hoofdfiguur als een door een deur (met kozijn) in een landschap ging, het landschap achter hem ophield te bestaan.
Denk dat je de muziek gewoon over je heen moet laten komen, de indruk opnemen en niet proberen te begrijpen wat ze zingzegt.