Het stemgeluid van De Munnik is vanaf de eerste klank die ik lang geleden van hem hoorde, in staat herinneringen aan verloren liefdes weer levend te maken. Een stem die het eelt van verdriet doet verdwijnen en je meeneemt op reis door je eigen verleden. Kort gezegd: Paul de Munnik is vleesgeworden nostalgie.
Zo ook op dit nieuwe album. Al is het tweede nummer wat mij betreft een dissonant. Je voelt Paul en toch...
In alle eerlijkheid; ik voel Paul maar mijn hoofd maakt bij het luisteren van dit album als vanzelf een tweede stem aan. Die van Thomas Acda. Niet omdat ik dat per se wil, maar omdat de liedjes op dit album zo enorm de sfeer dragen van dit voormalig duo. Her en der draagt De Munnik daar zelf ook aan bij door ook de tweede stem te zingen waardoor het wel heel erg gaat lijken op AEDM.
Desalniettemin een heerlijk album waarin je kunt wegkruipen, oplossen, verdwijnen en verdwalen. Dat is de kracht van Paul de Munnik: je laten verdwalen en je tegelijkertijd dichter bij huis te brengen.