menu

The Killers - Pressure Machine (2021)

mijn stem
3,73 (170)
170 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Pop
Label: Island

  1. West Hills (5:42)
  2. Quiet Town (4:45)
  3. Terrible Thing (3:52)
  4. Cody (3:50)
  5. Sleepwalker (4:27)
  6. Runaway Horses (3:54)

    met Phoebe Bridgers

  7. In The Car Outside (5:28)
  8. In Another Life (3:45)
  9. Desperate Things (5:16)
  10. Pressure Machine (5:09)
  11. The Getting By (5:09)
  12. The Getting by II * (3:16)
  13. The Getting by III * (3:51)
  14. The Getting by IV * (3:18)
  15. The Getting by V * (3:25)
  16. Runaway Horses II * (3:28)
  17. West Hills II * (3:50)
  18. West Hills III * (3:50)
toon 7 bonustracks
totale tijdsduur: 51:17 (1:16:15)
zoeken in:
avatar van lowieke
4,5
Wat ik mooi vind is dat heel veel schuurt tegen of een té directe kopie van andere muziek of zelfs tegen kitsch...

Maar, zonder uitzondering, hoor ik in elk nummer prachtige uithalen (meestal in de zang) waardoor het hele nummer in elkaar valt.

Quiet town is een naar mijn idee makkelijk liedje maar door de manier van zingen van: haard working people. Vind ik het een schitterend lied.

Of de suggestie van blazers op de verre achtergrond van Cody.

avatar van Bruce Almighty
4,5
lowieke schreef:
Quiet town is een naar mijn idee makkelijk liedje maar door de manier van zingen van: haard working people. Vind ik het een schitterend lied.


Helemaal mee eens! Schitterend nummer. Inderdaad het 'hard working people' is mooi, maar ook het 'in this quiet town' gevolgd door de harmonica.

Album is flink aan het groeien bij me. Ik vind het zeer moeilijk om favoriete tracks aan te wijzen, omdat ik eigenlijk alles wel mooi vind. Zelfs Runaway Horses, waarvan ik (binnen Killers-communities) lees dat het veelal als een teleurstelling ervaren wordt, vind ik erg mooi.

Wel heel anders dan normaal. Daar had de band ons voor 'gewaarschuwd', maar ik moest er toch even aan wennen. In bepaalde opzichten sluit ik me er wel bij aan dat dit tot de mooiere albums uit hun oeuvre behoort, al blijf ik ook een groot zwak houden voor de bombast van de eerste vier albums.

5,0
Ik heb dit album de afgelopen week echt non stop op repeat staan. Dit is voor mij wel het beste en zeker meest volwassene killers album. Ik was de afgelopen albums wat afgehaakt en had niet verwacht dat ze ooit weer zo goed zouden terugkomen.

avatar van Marco van Lochem
4,5
Minder dan een jaar na de release van “IMPLODING THE MIRAGE” brengt de uit Las Vegas USA afkomstige pop-rock band The Killers alweer een nieuw album uit, “PRESSURE MACHINE”. In mijn recensie van dat album eindigde ik met “het is een album waar weer veel positiever op gereageerd wordt en dat onderschrijf ik. “IMPLODING THE MIRAGE” is een geweldig album geworden”, en dus was ik erg nieuwsgierig of de band het niveau van dat album kon benaderen op het nieuwe schijfje.

The Killers maakten bij pers en publiek veel indruk met hun eerste albums “HOT FUSS” uit 2004 en “SAM’S TOWN” uit 2006, maar ze scoorden hun grootste hit met het van “DAY & AGE” afkomstige “HUMAN”. Daarna werd het wat minder qua kwaliteit en succes, maar ze bleven albums en singles uitbrengen.

Het dit jaar verschenen “DUSTLAND” was een duet met Bruce Springsteen en wat mij betreft een erg gave track. Door dit nummer werd mijn nieuwsgierigheid naar het nieuwe album vergroot en ik moet zeggen dat dat niet vergeefs is geweest. Lead gitarist Dave Keuning heeft, in tegenstelling tot het album van vorig jaar, weer actief meegewerkt aan dit plaatje en dat is een goede zet geweest. Voor de inspiratie van het album keerde Brandon Flowers terug naar Nephi Utah, waar hij van zijn 10e tot zijn 16e woonde. Het verhaal van “PRESSURE MACHINE” is verwerkt in 11 songs waarbij in gesproken intermezzo’s inwoners van Nephi aan het woord komen. Je moet hier wel even voor gaan zitten en het op in je in laten werken.

Het album gaat van start met een nummer dat tot een klassieker in het oeuvre van The Killers kan uitgroeien, “WEST HILLS”. Prachtige opbouw, spanning blijft gedurende het hele nummer en het gezongen “free” op meerdere momenten, is geweldig. “QUIET TOWN” is een meer recht-toe-recht-aan poprocker en door het gebruik van de mondharmonica krijgt dit nummer een typische Bruce Springsteen sfeertje. Deze legendarische Amerikaanse zanger komt in meerdere liedjes van The Killers terug, gebruik van tekst en opbouw van de nummers zijn daar de oorzaak van. “TERRIBLE THING” is een beklemmende ballad met ook hier weer het gebruik van de mondharmonica en de Springsteen feel. “CODY” is een midtempo pop song met een overstuurde en rauwe gitaarsolo in het tweede deel…heerlijk! Het tempo gaat weer omhoog met “SLEEPWALKER”, een popsong met een pakkend ritme.

In “RUNAWAY HORSES” krijgt zanger/toetsenist/componist Brandon Flowers vocale ondersteuning van de in Los Angeles woonachtige singer-songwriter Phoebe Bridges. Het is een rustig nummer met smaakvolle arrangementen. “IN THE CAR OUTSIDE” begint als een synthpop track, maar als Robbie Vannucci Jr. met zijn drums invalt is het een echte Killers track, melodieus, pakkend refrein en heerlijk ritme. Het tempo gaat iets naar beneden in “IN ANOTHER LIFE” dat ook weer zijn mooie momenten heeft, vooral in de bridge richting het refrein en de toetsen bijdragen. De laatste drie nummers klokken allemaal iets boven de 5 minuten en “DESPERATE THINGS”, de eerste van die 3, heeft ook weer een echt Bruce Springsteen feel, met name in de tekst in het begin van het nummer. Het begint rustig, subtiele drums en toetsen, een dreigend tussenstuk en dan met mooi gitaarspel gaat het nummer richting het einde, weergaloos mooi nummer. Het titelnummer is weer een mooi popliedje, prachtige arrangementen, viool solo, sferisch. Het laatste nummer van het ruim 51 minuten durende album is “THE GETTING BY” dat goed aansluit bij het voorgaande nummer. Ballad, mooie sferen en prachtig gezongen.

Bruce Springsteen is een naam die een aantal malen genoemd is in deze recensie en vooral het album “NEBRASKA” van Springsteen is een voorbeeld geweest, en dan vooral tekstueel. Brandon Flowers, de grote man van The Killers, vond dat het nieuwe album minder kitsch, meer eleganter en oprechte emotie moest bevatten. Samen met toetsenist Jonathan Rado heeft hij de nummers geschreven en ik kan niet anders concluderen dat ze daarin geslaagd zijn. Een geweldig album, heerlijke liedjes, goed gemusiceerd, topper in het toch al fantastische muziekjaar 2021.

avatar van deric raven
4,0
Hoe verder de Verenigde Staten dreigen te verzuipen in hun zelf gecreëerde ellende, des te sterker komt de drang naar de perfecte Amerikaanse Droom en het zich vastklampen aan het geloof boven drijven. Het in Utah gelegen Nephi is gesticht door de aanhangers van de Heilige Der Laatste Dagen geschriften, volgelingen van het Boek van Mormon. Elke generatie verzet zich sterker tegen die van de ouders, een gezonde ontwikkeling waaruit iemand zijn eigen identiteit ontwikkelt. Als deze vorm van ontplooiing belemmerd wordt door de religieuze gemeenschap, vluchten de jonge adolescenten vaak terug in zijn eigen belevingswereld van In Another Life, welke versterkt wordt door verdovende middelen, of kiezen uiteindelijk zelfs als de tragische homoseksuele personage in Terrible Thing voor de dood.

Some nights we drive up the mouth of the canyon
On hillbilly heroin pills
We get out and watch the sunset
Peaceful and still

Brendan Flowers groeide op in deze omgeving, en de confronterende tweestrijd tussen geloof en het laten uitkomen van de Amerikaanse Droom is een bepalende factor op de meest intieme persoonlijke plaat van The Killers, Pressure Machine. Natuurlijk zijn daar gelijk de associaties met de volkse muzikale verhalenverteller Bruce Springsteen, alleen is Brendan Flowers van een latere generatie, en Bruce Springsteen eerder een leeftijdsgenoot van zijn ouders. En waar verzetten de puberende jongeren zich dus tegen? Precies! Dat antwoord hoef ik hier niet meer te vermelden, lijkt mij duidelijk toch?

De kilheid van de zwart-witte albumhoes doet mij in eerste instantie denken aan massagraven van oorlogsslachtoffers en met een beetje fantasie kom je uit bij de coronadoden van de afgelopen twee jaar. Echter na het luisteren van Pressure Machine beschouw ik het prikkeldraad en de kruizen als een afgesloten The Village-achtige gemeenschap, welke M. Night Shyamalan schept in de gelijknamige film. Totaal afgesloten van de buitenwereld leven ze in een ander tijdsbeeld, waarbij de gewoontes, normen en waarden van een eeuw geleden een belangrijke rol spelen. Door de gesproken inleidingen van de tracks maak je als een onderzoekende Special Agent Dale Cooper kennis met de eigenaardigheden van de inwoners, waarbij zich een Twin Peaks-achtig plot ontwikkelt.

Het voorwoord van West Hills handelt over verraad, als een inwoner van Nephi zijn geboortegrond verlaat om het geluk elders te zoeken. Natuurlijk zitten er genoeg autobiografische elementen in deze verhaallijn verborgen waarmee Brendan Flowers het escapisme uit zijn jeugd bezingt. Het trage vioolspel van Sara Watkins komt binnen als een dreigende storm waaroverheen pianoklanken als waterdruppels het verdriet en de tranen vorm geeft. De van Foxygen bekende producer Jonathan Rado overtreft zijn aandeel in Imploding the Mirage door nog dieper in de gevoelswereld en achtergrond van de zanger te duiken. Gitarist Dave Keuning introduceert zijn terugkeer bij de band met zachte gitaarlijnen waarna Brendan Flowers het overneemt. De vergelijking met Bruce Springsteen is een voor de hand liggende, omdat de vocalist de schaduw van The Boss gebruikt in zijn bijna identieke voordracht. Toch is het de magie die overheerst als een volwassen klinkende Brendan Flowers zichzelf overtreft in het meesterlijke West Hills, waarmee hij zelfs de meest kritische sceptici zal overtuigen.

Oh yeah, oh no, the train, the train. Every 2 or 3 years, the train kills somebody.
Every 2 or 3 years, yeah. Everybody knows about the train, OK? You hear it constantly.
Eh, I— I think the train is a way to find your way out of this life, if you get hit by it

Deze dodelijke trein is een bewakende scheidingsmuur welke als een mechanisch IJzeren Gordijn centraal staat in de dieptrieste synthpop van Quiet Town. Rampspoed verpakt in zwijgzame goedmakerij. Een ongelijke tweestrijd tussen conservatieve tradities en de drang om te vernieuwen grijpt ook de emotioneel beladen Brendan Flowers bij de keel. De mondharmonica huilt om de oudere generatie die ervaren dat hun afbrokkelende idealisme wordt ingehaald door een teleurgestelde huidige generatie die samenvloeit in de fictieve jongeman Cody. Het breekpunt van de plaat waar de gitaar met luchtige rockaccenten weer van zich laat spreken. De omarming van de verloren zoon Dave Keuning, die terugkeert om zich bij The Killers te voegen.

Vervolgens verliest Pressure Machine aan kracht en grijpt met het veilige Sleepwalker terug naar hun oude herkenbare sound. Feitelijk is dit het moment dat ook bij The Killers de progressie overwonnen wordt door het conservatisme waar Brendan Flowers zo mee worstelt. Phoebe Bridgers redt het geweten van Nephi. Een moederfiguur die zich in Runaway Horses om haar zoon ontfermt, waarbij haar gedachtes afdrijven naar het idealisme waarmee ze als materialistisch Coca Cola-meisje de overstap naar deze gemeenschap maakte. Een prachtig rustpunt waarmee de band zich snel herpakt, om vervolgens te vervallen in het prima op Day & Age passende wanhopige eighties postpunker In The Car Outside en daar zelfs tot de hoogtepunten zou behoren. Hier is het een buitenbeentje, maar dat is dan ook net de positie die Brendan Flowers zichzelf toe-eigent, de zoekende buitenstaander.

Met dramatisch liefdesliedje Desperate Things is een Murder Ballad zoals alleen een romanticus als Brendan Flowers deze kan brengen. De onzekerheid om zich te meten met grootheden als Johnny Cash en Nick Cave maakt hem kwetsbaar en klein. De song vraagt juist om deze benadering, want daar ligt de kracht. De rondspokende omlijsting roept de slachtoffers als dwalende geesten op om er vervolgens een extra schrikachtig luguber tintje aan te geven. Deze muzikale zelfmoord valt in het voordeel van Pressure Machine uit en behoort samen met de openingstracks tot de hoogtepunten van de plaat. Iets wat je van het lichtere georkestreerde titelstuk Pressure Machine zeker niet kan zeggen. De filmische feeling good story van The Getting By is typisch Amerikaans, en tevens onderdeel van die grote onbereikbare droom. Elk verhaal daar verdient een gelukkig einde, en hierdoor kom je tot de conclusie dat er net te vaak op safe gespeeld wordt om van een meesterwerk te spreken.

The Killers - Pressure Machine | Rock | Written in Music - writteninmusic.com

avatar van Bruce Almighty
4,5
Wat een heerlijk album! Het is - gezien mijn top 10 en andere bijdragen op deze site - waarschijnlijk geen geheim dat ik groot liefhebber ben van The Killers. Voor de één een simpele en gezapige popband die ooit veelbelovend was en het na het debuut het liet afweten, maar voor mij zonder enige twijfel de band die het meest tot de verbeelding spreekt. Of het nou de prachtige teksten en zang van Brandon Flowers zijn of de muzikale bijdragen van Dave Keuning, Mark Stoermer en Ronnie Vannucci Jr.: de band weet mij keer op keer in vervoering te brengen.

Zo ook op Pressure Machine: het album waar The Killers subtieler, ingetogener en misschien ook wel oprechter zijn dan ooit tevoren. Daar waar vrijwel alle vorige albums grootse Las Vegas-sprookjes bevatten, gaat het dit keer om het stadje waar Flowers zelf is opgegroeid, Nephi, en diens inwoners. Net als Imploding the Mirage doet dit album soms wat aan als een soloalbum van Flowers, maar tegelijkertijd vind je natuurlijk zo'n gitaarsolo van Keuning op Cody alleen op een Killers-album. Bassist Mark Stoermer is afwezig vanwege alle Corona-perikelen. Zijn afwezigheid op het merendeel van de nummers is te overzien, maar ik ben ervan overtuigd dat hij nummers als Cody, Sleepwalker en In Another Life nog wat had kunnen opleuken.

Verder dan dat, de mogelijkheid dat het album nog hier en daar wat beter had kunnen zijn, kom ik niet qua minpunten. The Killers zijn altijd sterk geweest in het openen van hun albums en West Hills is daar eigenlijk geen uitzondering op. Wat een fantastische track! De emotie spat er vanaf en de opbouw is voelbaar. Het album bevat geen singles, maar Quiet Town zou ik een geschikte single vinden. Bij dit nummer moet ik, ondanks dat ik dan wel door het verhaal over het treinongeluk heen moet luisteren, haast denken aan het dorpje waar ik zelf ben opgegroeid. Veel zinnen uit dat nummer sluiten er eigenlijk perfect bij aan en daarnaast is het nummer gewoon ontzettend sfeervol. De band had nog nooit eerder een mondharmonica gebruikt, maar het past goed bij hun sound. Track 3, Terrible Thing, kent een mooi, ontroerend verhaal over een homoseksuele jongeman die worstelt met zijn identiteit, maar het is wel een nummer dat ik eigenlijk enkel binnen de context van het album beluister. Als ik dan toch een minder nummer moet aanwijzen, dan kom ik denk ik bij Terrible Thing uit.

Vervolgens gaat de band verder met een aantal nummers die toch sterk doen denken aan hun vertrouwde sound, het zij wat minder bombastisch. Nummers als Cody, Sleepwalker, In The Car Outside en In Another Life zijn nummers die ook op een album als Day & Age niet misstaan hadden. Stuk voor stuk luisteren ze lekker weg en passen ze perfect binnen de context van het album. Met name op deze nummers is de terugkeer van Dave Keuning bij vlagen goed merkbaar. Tussendoor passeert het duet met Phoebe Bridgers, genaamd Runaway Horses, de revue: een prachtig rustmoment dat ook naar een mooie, bescheiden climax toewerkt. De stem van Flowers is voortreffelijk en lijkt eigenlijk per album steeds beter te worden.

Desperate Things had even nodig om bij me binnen te komen, maar het is wel een nummer dat inmiddels geland is. Flowers spreekt hier meer dan dat hij zingt, op het refrein na dan. Wat dat betreft verkent hij op dit album nóg meer het verhalende aspect dat ook een handelsmerk van zijn held Bruce Springsteen is. Het gaat hem naar mijn mening goed af en dit grimmige moordverhaal is dan ook gemakkelijk te visualiseren. Met name het zinnetje ''You forget how dark the canyon gets'' gevolgd door een zinderende knal voert de spanning flink op. De band sluit Pressure Machine af met het titelnummer en The Getting By: twee prachtige nummers, waarop Flowers letterlijk zijn stem tot het uiterste drijft. Met name de hekkensluiter komt bij mij binnen. The Getting By vertelt je eigenlijk dat je, hoe eentonig en zwaar de routine soms ook kan zijn, moet doorzetten. Een boodschap die deze band al vaker heeft uitgedragen.

Met Pressure Machine bereiken de heren een nieuw hoogtepunt in hun carrière. Wat het album eens temeer de moeite waard maakt is dat ze, weliswaar binnen hun eigen contouren, toch een sound weten te creëren die wat afwijkt van wat ze eerder gedaan hebben. Het is een album dat de afgelopen weken echt op herhaling heeft gestaan bij mij; meer dan de twee voorgaande albums. Ik word enthousiast over de eerste berichten over de opvolger die al voorzichtig in de maak is, namelijk dat alle vier de bandleden erbij betrokken zijn en dat er weer een wat meer 'classic-Killers' geluid uit lijkt te komen, maar tegelijkertijd denk ik dat ze van goeden huize moeten komen om Pressure Machine zomaar te evenaren. Hoe het ook zij, ik kijk er met smart naar uit! En ondertussen hebben we deze schitterende plaat om ons zoet te houden.

4,5*

avatar van JaHoe
4,5
KKOPPI schreef:
(quote)


Heeft Springsteen ooit in zijn carrière van 400 jaar zijn falset gebruikt als op Pressure Machine?


Ja, daar heeft Springsteen zeker mee geexperimenteerd. En daar kan je van alles van vinden

avatar van DjFrankie
3,5
DjFrankie (moderator)
Ben geen fan van Springsteen en daar zal het voor mij ook wringen, voor mij springt Runaway Horses er uit, verder gaat het allemaal aan me voorbij zonder ergens echt blij van te worden.

avatar van tymuu
5,0
DjFrankie schreef:
Ben geen fan van Springsteen en daar zal het voor mij ook wringen, voor mij springt Runaway Horses er uit, verder gaat het allemaal aan me voorbij zonder ergens echt blij van te worden.


Toch grappig hoe smaken verschillen. Ik vind echt letterlijk elk nummer goed op dit album behalve Runaway Horses. Het enige nummer dat ik skip.

avatar van Frans van Laarhoven
3,5
O,5 strafpunt voor dat gelul bij het begin van elke song. Irriteert al bij de 2e keer

avatar van tymuu
5,0
Frans van Laarhoven schreef:
O,5 strafpunt voor dat gelul bij het begin van elke song. Irriteert al bij de 2e keer


Ze hebben ook een abridged versie van het album, heeft ook mijn voorkeur.

avatar van jswa
5,0
de Lp is ook abridged

Frans van Laarhoven schreef:
O,5 strafpunt voor dat gelul bij het begin van elke song. Irriteert al bij de 2e keer


Speel dan gewoon de abridged versie af. Die is zonder dat gelul. Speciaal voor jou.

avatar van Twinpeaks
4,5
Kreeg hem als tip van een client. Ik had de rest van The Killers al op de plank staan , en vond het altijd wel vermakelijk maar niet uitzonderlijk. Deze vind ik echter buitencategorie. Het ligt heel prettig in het gehoor ondanks het wat zwaar beladen thema. De band weet aansluiting te vinden bij de thematiek van Springsteen . Muzikaal lijkt het wat luchtig soms , maar er kabbelt een onderhuidse spanning in de songs.
Beste plaat van The Killers tot nu toe en ik hoop dat ze dit niveau en deze stijl weten uit te bouwen. 4 en halve ster , met kans op groei

avatar van Michiel Cohen
Raar album. Rare band ook. Het lijkt wel alsof er 2 verschillende albums zijn samengevoegd. Album 1) track 1 tm 9. Album 2 track 10 tm 18. Album 1 is waardeloos en album 2 is gewoon 4 sterren waard.

avatar van KKOPPI
4,0
Die Deluxe versie maakt er inderdaad een heel ander album van, hoe is mij dit ontgaan?

Vond de standaard editie niet slecht, maar ze laten hier kansen liggen door het niet te promoten als volledig album. Zijn zeer goede bonustracks

avatar van Juul1998B
5,0
Allemachtig, In the car outside is echt één van de mooiste nummers ooit gemaakt imo.
Zo'n nummer die je nooit zat wordt. Magisch!

avatar van Man of Sorrows
5,0
Juul1998B schreef:
Allemachtig, In the car outside is echt één van de mooiste nummers ooit gemaakt imo.
Zo'n nummer die je nooit zat wordt. Magisch!


Ha die Fade Out/Outro -I'm in the car- is de kers op de zo ook al lekkere taart. Wat een nummer inderdaad.

avatar van Juul1998B
5,0
Man of Sorrows schreef:
(quote)


Ha die Fade Out/Outro -I'm in the car- is de kers op de zo ook al lekkere taart. Wat een nummer inderdaad.

Die fade out is echt magistraal, de melodie komt hier zo mooi samen. Vreemd album deze, misschien objectief gezien wel hun beste.

avatar van Man of Sorrows
5,0
Misschien? Je wordt een jaartje ouder en ziet zekerheid na zekerheid weg vallen, maar dit is verreweg de beste Killers plaat. Ofwel vind je 'm saai en kabbelend ofwel gaat die tot het diepst van je ziel, er is geen grijze zone hier. Zelf behoor ik tot het laatste kamp.

avatar van Tav74
4,0
Laat ontdekt, liep toevallig voor een mooie prijs tegen de LP aan en maar eens gegokt. Dit album bevalt me prima, meer ingetogen met de nodige Springsteen/Ryan Adams vibes.

avatar van Juul1998B
5,0
Dat einde bij in the car outside, waain alles samen komt en hij heeel nice "in the car outside" zingt. Kippenvel iedere keer!

avatar van Juul1998B
5,0
25 Augustus brengen ze het nieuwe nummer "your side of town" uit, een synth oriented nummer, zo zeggen ze via hun insta.
Hyped af

Gast
geplaatst: vandaag om 07:27 uur

geplaatst: vandaag om 07:27 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.