menu

Marissa Nadler - The Path of the Clouds (2021)

mijn stem
3,73 (33)
33 stemmen

Verenigde Staten
Folk
Label: Sacred Bones

  1. Bessie, Did You Make It? (4:29)
  2. The Path of the Clouds (4:51)

    met Simon Raymonde

  3. Couldn't Have Done the Killing (4:49)
  4. If I Could Breathe Underwater (4:29)

    met Mary Lattimore

  5. Elegy (4:44)

    met Mary Lattimore en Amber Webber

  6. Well Sometimes You Just Can't Stay (3:52)
  7. From Vapor to Stardust (3:53)

    met Simon Raymonde

  8. Storm (3:52)

    met Simon Raymonde

  9. Turned Into Air (3:19)

    met Emma Ruth Rundle

  10. And I Dream of Running (3:19)

    met Simon Raymonde

  11. Lemon Queen (4:36)
totale tijdsduur: 46:13
zoeken in:
avatar van Faalhaas
Met Emma.

avatar van GrafGantz
3,5
Faalhaas schreef:
Met Emma.


Leuk ja, kwam hier terecht via de artiestenpagina van Emma. Maar ik word nog enthousiaster van Simon Raymonde, en zowaar bij 4 nummers

avatar van erwinz
4,5
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Marissa Nadler - The Path Of The Clouds - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Marissa Nadler - The Path Of The Clouds
Nu de zomer definitief lijkt verdreven wordt het tijd voor de donkere herfstsoundtracks, waarvoor Marissa Nader de lat direct bijzonder hoog legt met het wonderschone The Path Of The Clouds

Marissa Nadler bouwt inmiddels 17 jaar aan een bijzonder en zeer fraai oeuvre. Ik mis wel eens een album van de Amerikaanse muzikante, maar gelukkig heb ik het deze week verschenen The Path Of The Clouds niet gemist. Ook op haar nieuwe album tekent Marissa Nadler voor sfeervolle en dromerige maar ook wat donkere klanken, voor wonderschone vocalen en voor een unieke en vaak wat duistere sfeer die terug komt in de al even donkere verhalen. Vergeleken met veel van haar vorige albums, is The Path Of The Clouds voorzien van een voller en melodieuzer geluid, wat de kracht van de songs van de Amerikaanse muzikante nog wat verder vergroot. Het zoveelste prachtalbum van Marissa Nadler en misschien wel haar beste.

Sinds haar geweldige debuutalbum Ballads Of Living And Dying, dat toch wel enigszins tot mijn verbazing alweer 17 jaar oud is, volg ik de carrière van de Amerikaanse muzikante Marissa Nadler. Dat heb ik niet altijd even intensief gedaan, want hoewel ik flink wat albums van de muzikante uit Nashville in de kast heb staan, ontbreken er inmiddels ook heel wat.

De afgelopen jaren heb ik zeker niet goed opgelet, want na het uitstekende Strangers uit 2016 heb ik Bury Your Name uit hetzelfde jaar, For My Crimes uit 2018, Instead Of Dreaming uit 2021 en het in 2019 verschenen en samen met rockmuzikant Stephen Brodsky gemaakte Droneflower niet opgemerkt. Het laatste album is niet helemaal aan mij besteed, maar alle andere albums hadden zeker een plekje op deze BLOG verdient met For My Crimes als voorlopige favoriet.

Gelukkig duikt Marissa Nadler deze week ook alweer op met een nieuw album, The Path Of The Clouds. De muziek van de Amerikaanse muzikante werd oorspronkelijk vooral voorzien van de etiketten indiefolk en folk-noir, maar de afgelopen jaren is Marissa Nadler wat opgeschoven richting indierock.

The Path Of The Clouds kan in alle drie deze genres uit de voeten en is, net als vrijwel alle andere albums van de Amerikaanse muzikante een behoorlijk donker of zelfs aardedonker album met dit keer ook flink wat invloeden uit de ambient. Het album klinkt op hetzelfde moment overigens ook dromerig, wat zorgt voor een unieke sfeer.

Marissa Nadler beschikt over een prachtige stem, die goed uit de voeten zou kunnen in lieflijke en fluisterzachte folksongs, maar op een of andere manier heeft haar muziek altijd iets duisters. Het is niet anders op The Path Of The Clouds, dat ondanks de mooie klanken en de prachtige stem van Marissa Nadler vaak wat spooky klinkt. Het zorgt soms voor koude rillingen, maar de bijzondere sfeer op haar albums is ook de kracht van de Amerikaanse muzikante.

Ook The Path Of The Clouds doet het weer prachtig op regenachtige, donkere en kille avonden, al hou ik voor de zekerheid wel de gordijnen dicht en de deur op slot. De muziek van Marissa Nadler was in het verleden uiterst sober, maar de laatste jaren klinkt haar muziek net wat voller, wat mede het gevolg is van de samenwerking met andere muzikanten.

Op The Path Of The Clouds dragen Mary Lattimore, Amber Webber (Black Mountain, Lightning Dust), Jesse Chandler (Mercury Rev), Emma Ruth Rundle en Simon Raymonde (Cocteau Twins, Lost Horizons) bij aan de muziek van Marissa Nadler, die nog steeds ingetogen, maar wat minder Spartaans klinkt en net zo makkelijk wordt voorzien van sprookjesachtige harpklanken als van gruizige gitaren.

Het wat vollere en zeker ook melodieuzere geluid op het nieuwe album is gelukkig niet ten koste gegaan van de bijzondere sfeer die Marissa Nadler creëert op haar albums en ook de zang van de Amerikaanse muzikante is weer wonderschoon.

Op The Path Of The Clouds tekent Marissa Nadler voor een serie prachtige songs en zoals gewoonlijk ook voor een aantal duistere verhalen als die over de kanotocht van de vers gehuwden Glen en Bessie Hyde van wie er uiteindelijk maar één terug kwam en het verhaal van de mysterieuze vliegtuigkaper D.B. Cooper, die met zijn losgeld en een parachute uit het vliegtuig sprong en van de aardbodem verdween.

De lat ligt al 17 jaar hoog binnen het oeuvre van Marissa Nadler, maar The Path Of The Clouds zou zomaar haar beste album tot dusver kunnen zijn en iedere keer dat ik naar het album luister is het nog wat mooier, in dringender en bezwerender. Erwin Zijleman

avatar van Michiel Cohen
Deze voor mij onbekende artiest legt de lat wat hoger voor de luisteraar. Zet dit album ivm mijn eigen tijdschema maar even op de reservelijst voor een beoordeling.

avatar van Faalhaas
Michiel Cohen schreef:
Deze voor mij onbekende artiest legt de lat wat hoger voor de luisteraar. Zet dit album ivm mijn eigen tijdschema maar even op de reservelijst voor een beoordeling.

Mooie bijdrage man!

avatar van deric raven
4,0
De oliestroperige folksongs van Marissa Nadler vinden twee jaar geleden onderdak en verschuiling in de geluidsterreur van Stephen Brodsky. Droneflower is het verbond van twee eigenzinnige kunstenaars die zich voeden met de negativiteit van de zelfkant. Marissa Nadler gaat op haar negende soloplaat The Path of the Clouds nog een stap verder, door de schoonheid uit die verschrikkingen te filteren en op de voorgrond te plaatsen.

Ik weet niet of het er aan ligt dat Marissa Nadler de afgelopen pandemieperiode heeft gebruikt om piano te leren spelen, maar de nummers winnen hierdoor wel in overtuiging. Het grote verschil is dat Marissa Nadler zichzelf neerzet als een verleidende wellustige Luxuria. Een Sirene in geestverschijning die de slachtoffers met berustende hypnotiserende zanglijnen en voortkabbelende gitaarakkoorden naar haar toe lokt. De duisternis zit verborgen in de aardedonkere keyboard begeleiding, waar de gitzwarte toetsen de hoofdrol opeisen.

De interesse in het bovennatuurlijke trekt Marissa Nadler naar de waarheidsgetrouwe X Files getinte Unsolved Mysteries documentaires. Zonder de romantiek maar gebaseerd op feitelijke kennis. Juist die veelal lugubere open eindes vormen een inspirerende voedingsbron voor de kronkelende misconnecties in de grillige gedachtegang van deze getalenteerde singer-songwriter. Afglijdend in de slibberige smurrie die zich in haar verziekte hersenen ontwikkelt. En wie laat zich niet graag stiekem meevoeren in de levensechte horrorverhalen?

Bessie, Did You Make It? Het ijzingwekkende verslag van twee geliefdes die in 1928 met hun kano tussen de kloven van het Twin Falls gebergte verdwijnen. Een aldaar wonende verdachte kluizenaar wordt onterecht neergezet als de persoon die hiervoor verantwoordelijk is. De legende krijgt een gruwelijke wending als vijftig jaar later een vrouw beweert dat ze in de anonimiteit wilde verder leven en haar minnaar vermoord heeft. Een typische Murder Ballad die vergelijkingen vertoont met het Henry Lee liefdesverhaal van Nick Cave en PJ Harvey, maar dan als een vertellend Lana Del Rey sage in een illustratief Twin Peaks landschap.

De geheimzinnige zangeres laat je wegzweven in retro symfonische klanken van The Path of the Clouds. In alle stilte wegglijden van de veeleisende wereld die zich als een zwerm hongerige aasgieren op je stort. De verbeeldende heroïek van de geslaagde ontsnappingspoging die de beruchte kaper D.B. Cooper onderneemt als hij als kamikazepiloot uit een vliegtuig springt, en er nooit meer iets van hem vernomen wordt. In dezelfde lijn ligt Well Sometimes You Just Can’t Stay, over een goed geplande Alcatraz uitbraak en de schizofrene dolende zielen die als gewetenswaardige echo’s weerkaatsen in Couldn’t Have Done the Killing.

Harpiste Mary Lattimore spoelt sprankelend de drijvende stoffelijke resten weg in If I Could Breathe Underwater die uiteindelijk door het moeras flora en fauna verzwolgen worden. Door de aanwezigheid van gastzangeressen Amber Webber van Black Mountain in Elegy en Emma Ruth Rundle bij Turned Into Air creëren ze karakteriserende familiare zustereigenschappen. Een identiek dreampopsfeertje waar verraderlijke feeën zich inmengen met liefkozende Witte Wieven.

In deze verwilderde vertakte sprookjeswereld mag de van Cocteau Twins bekende bassist en producer Simon Raymonde het onkruid kortwieken en de mystieke donkere paden begaanbaar maken. De grenslijn tussen traditionele folk en gotische jaren tachtig postpunk wordt beslecht in het voordeel van een bovennatuurlijk spanningsveld. De kracht van iets gruwelijks transformeren tot iets moois.

Marissa Nadler - The Path of the Clouds | Rock | Written in Music - writteninmusic.com

4,0
Dim
In januari 2014 heb ik, zo leert Last FM mij, eenmaal het album The Sister gedraaid, maar dat herinnerde ik me niet toen ik vorig jaar de single Couldn't Have Done The Killing beluisterde. Dit laatste feit was wel genoeg reden om dit album te beluisteren en daar heb ik allerminst spijt van: zeer mooie productie, meeslepend en sfeervol.

Gast
geplaatst: vandaag om 19:57 uur

geplaatst: vandaag om 19:57 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.