Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: yeule - Glitch Princess - dekrentenuitdepop.blogspot.com
yeule - Glitch Princess
Glitch Princess van yeule is het spreekwoordelijke vat vol tegenstrijdigheden, maar ook een wonderschoon en buitengewoon avontuurlijk album dat popmuziek laat horen zoals je die nog niet eerder heb gehoord
Bij eerste beluisteringen van Glitch Princess wist ik eerlijk gezegd niet wat ik moest met de muziek van yeule. Het is muziek die varieert van intiem, aards, warm en lieflijk tot afstandelijk, buitenaards, koud en onderkoeld. yeule maakt popmuziek die alle kanten op kan en die anders klinkt dan de popmuziek zoals die wordt gemaakt door de popprinsessen van het moment. Glitch Princess is soms mooi en ingetogen, maar net zo makkelijk hard en pompeus. Soms klinkt het album verrassend toegankelijk, maar yeule zoekt ook het experiment. Na één keer horen vond ik het vreselijk, na vijf keer horen bijzonder en na tien keer horen geweldig. yeule maakt op Glitch Princess de popmuziek van de toekomst.
yeule debuteerde in 2019 met het album Serotonin II , dat deze week een vervolg krijgt met Glitch Princess. yeule is het alter ego van de uit Singapore afkomstige, maar tegenwoordig vanuit Londen opererende Nat Ćmiel, die werd geboren als Natasha Yelin Chang. Op Engelstalige muzieksites wordt vanwege de aangenomen identiteit ‘non-binaire cyborg’ in het meervoud geschreven over yeule, wat ik in het Nederlands nog altijd ingewikkeld vind.
Een cyborg is overigens een organisme waarin mens en machine zijn samengesmolten. Dat is gemeengoed in science fiction films, maar hoe het bij yeule precies zit weet ik niet. De muziek van yeule is echter wel precies de muziek die je van een cyborg zou verwachten. Dat begint al met de computerstem waarmee het album opent, maar ook de muziek die volgt op de gesproken introductie, waarin alle hobby’s van yeule voorbij komen, doet vooral futuristisch aan.
yeule omringt zich op Glitch Princess met heel veel elektronica en maakt muziek die zich ergens tussen de hokjes ‘bedroom pop’ en elektropop in manoeuvreert. De gesproken introductie van bijna drie minuten vind ik persoonlijk een lange zit, maar hierna maakt Glitch Princess je deelgenoot van een buitengewoon fascinerend muzikaal landschap.
De muziek van yeule is afwisselend zeer subtiel en zwaar aangezet, terwijl de zang afwisselend flink vervormd of juist loepzuiver is. Ik ben normaal gesproken helemaal niet gek op dit soort muziek, maar na de openingstrack hield yeule de aandacht een flink aantal songs verrassend makkelijk vast.
Glitch Princess is een album dat, in ieder geval op de streaming media diensten, goed is voor 5 uur en 27 minuten (!) luisterplezier, al is de slottrack van vier uur en drie kwartier vooral muzikaal behang. Tussen de gesproken introductie van yeule en de meditatieve slottrack imponeert de muzikale cyborg uit Londen met muziek die continu verbaast, maar die ook ontroert.
De muziek van yeule klinkt vaak futuristisch of zelfs buitenaards, maar kan ook verrassend aards klinken, bijvoorbeeld wanneer een song zich voor een substantieel deel beperkt tot piano en zang. Wanneer de elektronica losbarst in de muziek en rond de stem van yeule is het zoeken naar houvast, maar Glitch Princess bevat ook intieme passages zonder al te veel opsmuk. Het ene moment klinkt het album kil en afstandelijk, het volgende moment intiem en warm.
Ook de stem van yeule kan alle kanten op en varieert van onderkoeld en afstandelijk tot lieflijk en intiem. Zeker bij eerste beluisteringen lijkt Glitch Princess alle kanten op te schieten en maar heel weinig houvast te bieden of zelfs uit een ander universum te komen, maar naarmate je vaker naar dit album luistert, valt er van alles op zijn plek en groeit de bewondering voor het unieke muzikale universum van yeule.
Glitch Princess is uiteindelijk een fascinerende luistertrip die je door een muzikaal sprookjesbos leidt. Het is er soms donker en griezelig, maar ook de futuristische wezens die er huizen blijken ons goedgezind. Ik ken geen enkel album als Glitch Princess van yeule en toen ik het album voor het eerst beluisterde was ik er van overtuigd dat ik er echt helemaal niets mee kon, maar inmiddels ben ik volledig verkocht en denk ik met enige regelmaat dat ik de toekomst van de popmuziek heb gehoord. Erwin Zijleman