menu

Drive-By Truckers - Welcome 2 Club XIII (2022)

mijn stem
3,85 (41)
41 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Roots
Label: ATO

  1. The Driver (7:00)
  2. Maria's Awful Disclosures (3:50)
  3. Shake and Pine (3:45)
  4. We Will Never Wake You in the Morning (5:37)
  5. Welcome 2 Club XIII (3:22)
  6. Forged in Hell and Heaven Sent (4:45)
  7. Every Single Storied Flameout (3:55)
  8. Billy Ringo in the Dark (3:45)
  9. Wilder Days (6:37)
totale tijdsduur: 42:36
zoeken in:
avatar van deef.
Gisteravond in Antwerpen de band in de sfeervolle Roma mogen aanschouwen waarbij er zeker ook wat nieuwe songs voorbij kwamen. Het belooft veel goeds! Snel de cd maar eens in huis halen!

avatar van vanwijk
4,0
Ga morgenavond naar Paradiso, uitgesteld concert van 2020 inhalen. Ben benieuwd, in ieder geval veel zin in. Lekkere band. Nieuwe cd al een paar keer gehoord, mooi vervolg op hun oeuvre.

avatar van Gissagis
vanwijk tot morgen xd

avatar van lil bribro
Veel plezier firelord gissa & vanwijk!

avatar van erwinz
4,0
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Drive-By Truckers - Welcome 2 Club XIII
Na een drietal stevig bewierookte albums met een politieke lading, keert Drive-By Truckers op Welcome 2 Club XIII terug naar de eenvoud met een lekker gruizig rockalbum, dat steeds beter wordt

Na American Band, The Unraveling en The New OK valt het nieuwe album van Drive-By Truckers, zeker op het eerste gehoor, wat tegen. De songs zijn wat eenvoudiger en herinneren aan het vroege werk van de band en aan voorbeelden als Neil Young & Crazy Horse, The Replacements en R.E.M, om de drie belangrijkste namen te noemen. Ook de politieke boodschap is dit keer grotendeels verdwenen, maar na een paar keer horen is ook het nieuwe album van de band uit Athens, Georgia, weer een uitstekend album. De songs blijven makkelijk hangen, het gitaarwerk is bijzonder lekker en de vocalen zijn prima. Prima aanvulling op een inmiddels zeer indrukwekkend oeuvre.

De Amerikaanse band Drive-By Truckers brak iets meer dan twintig jaar geleden door met het indrukwekkende dubbelalbum Southern Rock Opera, dat zich liet beluisteren als een anderhalf uur durend eerbetoon aan de Southern Rock. Sindsdien heeft de band uit Athens, Georgia, een flinke stapel uitstekende albums afgeleverd en deze albums leken de afgelopen jaren alleen maar beter te worden.

Drive-By Truckers haalde met American Band uit 2016 mijn jaarlijstje en in 2020 dook de band zelfs met twee albums op in mijn jaarlijstje, waarbij The Unraveling een plek in mijn top 10 wist te bereiken. Op American Band, The Unraveling en The New OK liet Drive-By Truckers een net wat minder ruw geluid horen en maakte de band bovendien indruk met geëngageerde teksten, die de misstanden in de Verenigde Staten van Donald Trump genadeloos aan de kaak stelden.

De coronapandemie legde ook Drive-By Truckers een tijd lang stil, maar vorig jaar dook de band de studio in om te repeteren voor de volgende tour van de band. Of het oorspronkelijk de bedoeling was om een nieuw album op te nemen weet ik niet, maar de sessies in de studio hebben het vrijwel live opgenomen Welcome 2 Club XIII opgeleverd.

Het is een album dat anders klinkt dan zijn voorgangers. Op het nieuwe album keert Drive-By Truckers terug naar het wat ruwere geluid van de vroege albums van de band. Ook in tekstueel opzicht is Welcome 2 Club XIII wat minder ambitieus (of pretentieus) dan zijn voorgangers, want de politieke lading is dit keer vrijwel afwezig in de teksten van de songs.

Zeker bij eerste beluistering vond ik Welcome 2 Club XIII daarom wat tegenvallen en daarin sta ik niet alleen, want het nieuwe album van Drive-By Truckers krijgt wat minder positieve recensies dan de drie eerder genoemde albums, die aan Welcome 2 Club XIII vooraf gingen. Ik moet wel zeggen dat het nieuwe album van de band uit Athens na enige gewenning een stuk beter wordt.

Welcome 2 Club XIII herinnert inderdaad aan het vroege werk van de band, maar klinkt hier en daar ook als een ruwe versie van de voormalige stadgenoten R.E.M. of als obscuur werk van Neil Young en zijn Crazy Horse. De vergelijking met R.E.M. is overigens grappig, want voormalig R.E.M. bassist Mike Mills is te horen op het album. Nu we toch namen aan het noemen zijn mag ook de naam van The Replacements niet onvermeld blijven en verder duiken natuurlijk alle eerdere helden van Drive-By Truckers op.

Zeker op het eerste gehoor vond ik Welcome 2 Club XIII wat gewoontjes klinken, maar inmiddels ben ik toch weer onder de indruk van het lekker gruizige gitaargeluid op het album, van de sterke vocalen van Patterson Hood en Mike Cooley en van de songs die zich toch steeds nadrukkelijker opdringen.

Welcome 2 Club XIII is misschien niet de meest logische opvolger van de vorige drie albums van Drive-By Truckers, al moeten de verschillen met American Band, The Unraveling en The New OK ook niet overdreven worden. Welcome 2 Club XIII is een album dat je het beste een paar keer kunt beluisteren en na die paar keer kan ik alleen maar concluderen dat de Amerikaanse band weer een uitstekend album heeft toegevoegd aan haar inmiddels zeer imposante oeuvre. Ik schrijf hem stiekem toch alvast op voor mijn jaarlijstje. Erwin Zijleman

3,5
Net als hierboven vermeld was de eerste kennismaking met dit album een behoorlijke tegenvaller. Het is allemaal vrij tam. Mijn voorkeur ging altijd uit naar hun stevigere nummers. Maar na een aantal keren luisteren staan er toch altijd weer een paar goede nummers op met Billy Ringo in the dark en Forged in Hell and Heaven sent. Welcome 2 club XVIII is helemaal een vreemde eend in de bijt, maar is een mooie toevoeging.
Al met al toch een iets minder album.

avatar van vanwijk
4,0
Gisterenavond in Paradiso geweest en twee uur lang een band gezien die echt wel wilde maar, wat mij betreft, wat moeizaam op gang kwam.
Het geluid, zeker de basgitaar , stond op Max volume denk ik. Dat vond ik persoonlijk wat jammer. Dat maakte ook de zang wat onverstaanbaar en ik denk dat als je de nummers niet kende het lastig was.
In eerste instantie voelde het als een hardrockband die zich moest bewijzen.
Het tweede deel wat met meer overtuiging, meer de band die ook iets te vertellen had met hier en daar een kleine introductie op een nummer.
Ik had er eigenlijk meer van verwacht. De mooie, ingetogen, verhalende nummers hebben weinig tot geen aandacht gehad en ik denk dat de band zich daarmee tekort doet.
iCal met al wel fijn om ze te zien maar toch…

avatar van Silky & Smooth
4,0
Grappig. Het album voelt ook zoals vanwijk hierboven beschrijft. Het komt wat ongemakkelijk over en ze lijken zoekende. Ik vond hun vorige drie album goed, maar ik ben toch meer fan van hun originele, rauwere sound. Ik was dan ook blij verrast toen ik de gitaren hoorde op The Driver. Helaas zetten ze die lijn niet echt lekker door. Het blijft vrij tam en ik voel niet alle nummers. Welcome 2 Club XIII past beter op hun voorgaande albums en het R.E.M.-achtige geluid op o.a. Maria's Awful Disclosures voelt ook wat raar. Gelukkig staat DBT altijd wel garant voor kwaliteit en ligt het niveau zelf ij een "mindere" plaat nog steeds hoog. Verder vind ik de vrouwelijke gastbijdrages van Margo Price en Schaefer Llana wel een erg fijne toevoeging.

avatar van Silky & Smooth
4,0
Welcome 2 Club XIII begint bijvoorbeeld langzaamaan een guilty pleasure te worden. Ik merk toch dat het album begint te groeien bij mij. En Forged in Hell and Heaven Sent is en blijft een fantastisch nummer!

4,0
Hebben de Truckers mij ever teleurgesteld. Neen verre van zelfs. Zo ook deze weer, gekocht op vinyl en weer puur genieten. De ladingen politiek zijn grotendeels eruit. Blijft over een verder meer dan uitstekende plaat. Gitaarwerk alom en lekker gruizig in de mix. Zo heb ik het graag ja. Opener the Driver begint al spannend met de gitaarlijnen. Heerlijk nummer en lekker lang. Zo ook afsluiter Wilder Days ook al richting de 7 minuten. Geen moment van verveling. Ook voor al dat moois ertussen ja. Ze bestaan al weer een 26 jaar. Tempus fugit merk ik. Volg ze sedert hun beginjaren en ha ja dat leek iets van yesterday maar 26 jaren burning down the road. Laot maer gaon jao. Ouder. Beter. Nu live nog. Goede plaat met voor mij nu al een ☆☆☆☆ sterren yes

avatar van johans
3,5
Sommige cd’s hoef je helemaal niet te bespreken. Daarvan zou je in principe kunnen vertellen dat ze uit zijn. De trouwe aanhang weet dan genoeg en de onwetenden leert ze kennen als ze weer eens langskomen om te spelen. Zo ligt hier voor mij het nieuwe album van de Drive-by Truckers. Een bandje uit het Amerikaanse Athens,Georgia, die met de kernleden Patterson Hood (zang, gitaar), Mike Cooley (zang , gitaar) en drummer Brad ‘The EZB’ Morgan alweer ruim 25 jaar actief is.

De wilde haren mogen er dan vanaf zijn, op het verse Welcome 2 Club XIII worden herinneringen opgehaald aan die tijd, dat ze voor een appel en een ei in een smoezelige, achteraf zaaltje in Alabama speelden.

Anders dan op hun laatste drie platen met ongefilterde, rauwe klaagzangen over de politieke controverse van het verscheurd Amerika klinkt het nieuwe wapenfeit persoonlijk en voor hun doen behoorlijk ingetogen. Het rammelend karakter van de begin jaren (Gangstabilly, Pizza Deliverance) ontbreekt. De onversneden, typische Amerikaanse rock (Bob Seger, Bruce Springsteen) van het album American Band (2016) speelt nauwelijks een hoofdrol. De intensiteit daarentegen bruist als vanouds door de ongedwongen sfeer van het in drie dagen tijd in 1 of 2 takes opgenomen werk.

Het ‘gewoon even bij elkaar zijn, wat demo’s van nieuwe nummers opnemen en de draad weer een beetje oppakken’ (nieuweplaat.nl) resulteerde uiteindelijk in Welcome 2 Club XIII. De plek waar het ooit begon voor Hood en Cooley en hun vorige band Adam’s House Cat.

avatar van Germ
4,0
Germ (crew)
vanwijk schreef:
Gisterenavond in Paradiso geweest en twee uur lang een band gezien die echt wel wilde maar, wat mij betreft, wat moeizaam op gang kwam.
Het geluid, zeker de basgitaar , stond op Max volume denk ik. Dat vond ik persoonlijk wat jammer. Dat maakte ook de zang wat onverstaanbaar en ik denk dat als je de nummers niet kende het lastig was.
In eerste instantie voelde het als een hardrockband die zich moest bewijzen.
Het tweede deel wat met meer overtuiging, meer de band die ook iets te vertellen had met hier en daar een kleine introductie op een nummer.
Ik had er eigenlijk meer van verwacht. De mooie, ingetogen, verhalende nummers hebben weinig tot geen aandacht gehad en ik denk dat de band zich daarmee tekort doet.
iCal met al wel fijn om ze te zien maar toch…


De show in Paradiso heb ik overgeslagen maar ik had precies deze ervaring tijdens hun optreden op Take Root een paar jaar eerder (toen ze ter elfder ure waren ingevlogen om headliner Brandi Carlisle te vervangen). Ook daar ontbrak het niet aan enthousiasme maar was het toch een moeizaam optreden. De heren zijn dus al langere tijd enigszins uit vorm. Ze kunnen het daarentegen wel, want het eerdere optreden in Paradiso, 2016 dacht ik, was fantastisch.

avatar van Silky & Smooth
4,0
Ik denk dat deze stiekem mijn eindejaarslijstje in gaat sluipen. Na een half jaar kan ik toch wel de conclusie trekken dat dit een solide plaat is zonder slechte of ook maar matige nummers. Het merendeel is toch wel klassiek DBT-muziek en de tracks die aan het begin even wennen waren vind ik nu ook erg fijn. Er staan zelf enkele catchy nummers op die zich afgelopen zes maanden in mijn hoofd hebben genesteld. LP'tje ligt inmiddels ook thuis en ook daar is, zoals vaker bij deze band, weer de nodige aandacht aan besteed. Kwaliteitsmuziek!

Gast
geplaatst: vandaag om 13:31 uur

geplaatst: vandaag om 13:31 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.