Rozi Plain - Prize (2023)

Achter de artiestennaam Rozi Plain gaat de Britse singer-songwriter Rosalind Leyden schuil. Ze bracht al eerder een viertal albums uit op interessante labels als onder anderen Talitres en King Creosote’s Fence label. Ze werkt ook samen met de nodige avontuurlijke artiesten, zo speelde ze recent bas op een van mijn favoriete albums van 2022, Theatre van Anna Mieke. Prize is intussen haar vijfde reguliere album en zou in Nederland weleens voor een doorbraak kunnen gaan zorgen. Haar relaxte, ingetogen zang wordt op subtiele en organische wijze ondersteund door de nodige elektronica. Normaal gesproken ben ik niet zo’n liefhebber van elektronica, maar hier lust ik er wel pap van. Aan een drietal songs werkte Alabaster DePlume mee. Pas na regelmatige beluistering komt Prize volledig tot zijn recht.

Op Spotify zijn al vier songs te beluisteren (gebundeld in een EP met de titel Painted the Room. Klinkt inderdaad best aardig, de elektronica is niet druk maar eerder rustgevend van aard, wat het allemaal vrij licht maakt. Doet me wat denken aan Alice Boman en Cassandra Jenkins eigenlijk qua sfeer, maar dan wat minder avontuurlijk als die laatste.

Gaat in ieder geval op de lijst met interessante 2023-releases.

hier the guardian, google translate maakt er het volgende van:

Mooi toch?

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Rozi Plain - Prize - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Rozi Plain - Prize
De Britse muzikante Rozi Plain maakte in 2019 met What A Boost een onbetwistbaar jaarlijstjesalbum en herhaalt dit kunstje met haar nieuwe album Prize, dat vol met groeibriljanten blijkt te staan

What A Boost van Rozi Plain kwam voor mij in 2019 als een donderslag bij heldere hemel en haalde uiteindelijk de hoogste regionen van mijn jaarlijstje. Opvolger Prize lijkt bij eerste beluistering een net wat minder bijzonder album, maar de songs van de Britse muzikante blijken bij aandachtige beluistering vol moois te zitten. De songs zijn avontuurlijk, de instrumentatie is fantasierijk en de zang van Rozi Plain is aangenaam, maar ook bijzonder. Prize moet even de tijd krijgen om te groeien, maar als dit eenmaal is gebeurd, wordt het album steeds mooier en indrukwekkender. 2023 is nog pril, maar dit album geeft het prille muziekjaar 2023 direct kleur en glans.

Rozi Plain maakt inmiddels al zo’n vijftien jaar albums, maar het alter ego van Rosalind Leyden, was mij, ondanks de associaties met mijn woonplaats, niet opgevallen, tot ze in 2019 met What A Boost een van de allermooiste albums van het betreffende jaar maakte. Op What A Boost maakte Rozi Plain diepe indruk met een bijzonder geluid en met avontuurlijke songs, die zich steeds nadrukkelijker opdrongen.

Het deze week verschenen Prize is ook een album met een bijzonder geluid en met avontuurlijke songs, maar toch klinkt het album anders dan zijn voorganger. Waar Rozi Plain op What A Boost koos voor een betrekkelijk complex geluid met flink wat invloeden uit de moderne Britse jazzscene en een hoofdrol voor gitaarlijnen, kiest de Britse muzikante op haar nieuwe album, zeker op het eerste gehoor, voor een wat toegankelijker geluid, waarin elektronica een grotere rol speelt.

Schijn bedriegt, want zeker bij beluistering met de koptelefoon hoor je goed dat onder de elektronica nog flink wat lagen met organische klanken zijn verstopt. Ook de songs op Prize blijken rijker en complexer wanneer je ze wat vaker hoort en zijn zeker niet minder interessant dan die op het terecht zo bewierookte What A Boost. Waar ik bij eerste beluistering van Prize de magie van het vorige album mistte, vind ik het nieuwe album van Rozi Plain inmiddels bijna net zo goed als zijn voorganger. Bijna net zo goed, want de sensatie van een nieuwe ontdekking ontbreekt dit keer natuurlijk.

Ook op Prize werkt Rozi Plain samen met flink wat andere muzikanten, onder wie leden van This Is The Kit (waar Rozi Plain zelf ook deel van uit maakt) en The Comet Is Coming en een aantal muzikanten met een jazz-achtergrond, onder wie saxofonist Alabaster DePlume, waardoor er van alles gebeurt in de songs op het album. Omdat de meeste bijdragen betrekkelijk subtiel zijn is Prize een album dat aangenaam voortkabbelt op de achtergrond, maar wanneer je jezelf volledig onderdompelt in de muziek van Rozi Plain, hoor je pas echt hoe mooi en knap het allemaal in elkaar zit.

Net als op What A Boost maakt Rozi Plain op Prize muziek die de fantasie vrijwel continu prikkelt. De Britse kwaliteitskrant The Guardian vergelijkt het luisteren naar de songs van Rozi Plain met het zoeken naar vormen bij het bestuderen van de wolken en dat is een mooie vergelijking, al is het maar omdat de songs van de Britse muzikante steeds weer in andere richtingen uitwaaien. Het zijn songs die niet in een hokje zijn duwen, want folk, jazz, pop en elektronica zijn geen van allen hokjes waarmee je de fascinerende muziek van Rozi Plain recht doet.

In muzikaal opzicht is het smullen van alle bijzondere ingrediënten en impulsen, maar ook de zachte zang van Rozi Plain draagt bij aan het fraaie eindresultaat. De songs op Prize zouden het principe prima doen in folky versies met akoestische gitaar en zang, maar de vele en vaak bijzondere lagen muziek die Rozi Plain heeft toegevoegd hebben wat mij betreft absoluut meerwaarde.

Heel even dacht ik dat Prize toch wel wat minder goed en intrigerend was dan het werkelijk fenomenale What A Boost, maar hoe vaker ik naar het nieuwe album van de muzikante uit Bristol luister, hoe meer ik er van overtuigd raak dat Rozi Plain het toch weer heeft geflikt en dat terwijl Prize een album is dat na een tijdje rijpen nog veel beter en interessanter is. Erwin Zijleman

Normaliter zeg ik altijd tegen mezelf; wacht even met je reactie. Geef het album nog een paar spins, voordat je je mening geeft. Vaak genoeg meegemaakt dat ik iets beter/slechter vond na een aantal luisterbeurten.

Maar ik ben compleet weggeblazen door dit album bij de eerste luisterbeurt.

Wat een prachtige instrumentatie en heerlijke verweven zang. Ik vond de voorganger ook al zo mooi. Rozi Plain kan bij mij echt niets fout doen de laatste tijd. Ik kan niet wachten totdat ik haar een keer live mag aanschouwen.

"Ik zou wat meer moeten Yoga'en" is een gedachte dat vaak door mij heen gaat wanneer ik luister naar dit album.