Ghost Woman - Anne, If (2023)

Wow! Das snel! De vorige heb ik grijs gedraaid en vond ik echt geweldig. Niet origineel, maar o zo knap gedaan. Alsof je die nummers al jaren kent en of deze band ook al jaren meegaat. Je zou dat negatief kunnen uitleggen maar ik zie het deze keer als iets positiefs. Zeer benieuwd naar deze. Singles Broke (is al een oude bekende) en The End of a Gun klinken alvast heel lekker weer!

The End Of A Gun en Broke doen me nog niet veel..

De afgelopen jaren was Ghost Woman Evan Uschenko's uitlaatklep voor zijn interesse in songwriting en opname, die begon na een aantal jaren als sideman te hebben gespeeld in verschillende Canadese indie-ensembles, met name in de Michael Rault-band, een groep die vertoont een vergelijkbare affiniteit voor perfect gekozen, deels ouderwets aanvoelende gitaarpop. Na het titelloze debuut uit 2022, uitgegeven door het in het Verenigd Koninrijk gevestigde Full Time Hobby met lovende kritieken, presenteert Anne, If een iets uitgebreidere visie van wat Ghost Woman te bieden heeft.

Het geluid van Anne, If komt zeker overeen met eerdere output: de muziek werd (bijna) volledig door Uschenko zelf uitgevoerd en opgenomen op zijn vertrouwde Tascam 388 bandrecorder, tijdens wat hij beschrijft als een "vreemd nieuw hoofdstuk" in zijn leven, wonen in een groot afgelegen huis met niets anders te doen dan muziek opnemen, oude VHS-films kijken en maaltijden koken boven een open vuur in de achtertuin. "De mogelijkheid om op elk moment van de dag geluiden te maken en op te nemen, had een grote invloed op de manier waarop ik werkte en wat er werd geproduceerd", zegt hij. En de resultaten zijn geweldig; Uschenko slaagt erin om meer stilistisch terrein dan ooit te bestrijken, terwijl hij van begin tot eind een sterke doorgaande lijn behoudt. Hoewel sommige nummers bijna rechtstreeks lijken te verwijzen naar bepaalde bands en tijdperken van rockmuziek, is niets daarvan ooit pure imitatie; Uschenko's melodische gevoel - tegelijk afstandelijk (op een Pavement-achtige manier) en verlangen (de innemende melodieën en harmonieën van Crosby, Stills en Nash worden meer dan eens opgeroepen) - lijmt het album aan elkaar.

De warme, ongecompliceerde productie - die doet denken aan Captain Beefheart uit het Safe As Milk-tijdperk, de eerste paar Beak-albums of Shel Talmy's producties uit de jaren 60 voor The Creation of The Kinks - breit het geheel ook samen, en het perfect tape-verzadigde, analoge geluid biedt een aangenaam tegenwicht voor de huidige wereld van digitale opnames, plug-in-effecten en "we lossen het later wel op"-houdingen.

Uschenko schuwt het idee dat de band - in ieder geval volledig - een "soloproject" is, aangezien de liveshow van Ghost Woman in hoge mate een bandcentrische aangelegenheid is, tegenwoordig bestaande uit creatieve en romantische partner Ille van Dessel (Poolface) aan de drums en Nick Hay, afkomstig uit Uschenko's geboorteplaats, die alle snaar gerelateerde taken uitvoert. De liedjes van Anne, If die hun weg naar het podium hebben gevonden tijdens de vele live data van dit jaar in Canada en Europa (inclusief het openen van London Calling en een recente reeks shows met indie-folk-pop-lieveling Chad Van Gaalen) beginnen al aan te nemen nieuwe vormen, en de band – in welke formatie dan ook – is niet te missen. Op 9 maart in Brugge of 12 maart in Utrecht bij De Helling bijvoorbeeld.

Lekker lekker lekker!
Ook de nieuwe plaat van the murder capital is vandaag uit, dus das weer heel wat nieuw geweldig luistervoer. Nu nog de tijd vinden, enkele nummers al vluchtig beluisterd en dat klonk niet slecht

Het is wederom een album geworden dat volgepakt staat met retro paisleysound-achtige nummers die, ondanks het gevoel dat je ze al eens eerder gehoord hebt, iets beklijvends hebben. Het is een logisch vervolg van het vorig jaar verschenen debutalbum, maar mist de ruigheid van de EP Lost Echo's, die nog iets meer een garagesound had. En nu ik ze 2x live gezien heb, heb ik ook gemerkt dat er een verschil is tussen in je eentje een album opnemen en het live spelen van de nummers in een band. Ik vond Ghost Woman live eigenlijk 2x tegenvallen. Gelukkig hebben de albums meer dan genoeg toffe nummers te bieden! Ook deze laatste kan ik met gemak weer meerdere malen opzetten.

En ineens is ie weg op apple music… is dat bij anderen ook?
Ik begon er net lekker in te komen

Al weer iets beter dan het debuut. Er staan prachtige nummers op, maar al met al, vind ik het, nog te rommelig.

Recensie op de krenten uit de pop:
https://dekrentenuitdepop.blogspot.com/2023/01/ghost-woman-anne-if.html

Ghost Woman - Anne, If
Ghost Woman leverde afgelopen zomer een van de meest aangename albums met een retro jaren 60 geluid af en de band rond de Canadese muzikant Evan Uschenko herhaalt dit kunstje met Anne, If

Evan Uschenko leverde vorig jaar met zijn band Ghost Woman een album af dat nadrukkelijk uitnodigde tot het noemen van namen. Het waren vooral namen uit de garagerock en psychedelica uit de jaren 60, waarbij het zowel kon gaan om gevestigde namen als om culthelden. Op Anne, If heeft de Canadese muzikant het aantal te noemen namen nog wat verder uitgebreid. Ghost Woman heeft ook dit keer een voorkeur voor 60’s garagerock en psychedelica, maar sleept er ook wat andere invloeden uit de jaren 60 bij. Het klinkt ook dit keer weer bijzonder aangenaam of zelfs onweerstaanbaar lekker, maar het niveau ligt ook dit keer bijzonder hoog.

De Canadese band Ghost Woman debuteerde afgelopen zomer met een album dat klonk als de spreekwoordelijke omgevallen platenkast. Het was een platenkast die vooral was gevuld met garagerock en psychedelica uit de jaren 60. Dat is een genre dat ruim is vertegenwoordigd in meerdere series met verzamelaars, met de Nuggets boxen als meest aansprekende voorbeeld, maar ook het debuutalbum van Ghost Woman ging er in als koek.

Ghost Woman was en is het geesteskind van de Canadese muzikant Evan Uschenko, die maar net een half jaar na het titelloze debuutalbum van Ghost Woman alweer opduikt met een tweede album van zijn band. Het debuut van de band kleurde de zomer van 2022 prachtig in, maar ik zag het album ook terugkomen in flink wat jaarlijstjes, wat aangeeft dat de muziek van Ghost Woman meer was dan een soundtrack voor een handvol mooie zomerdagen.

Op Anne, If gaat Evan Uschenko verder waar het eerste album van Ghost Woman een half jaar geleden eindigde. Ook de nieuwe songs van de Canadese muzikant citeren stevig uit de garagerock en psychedelica uit de jaren 60 en ook dit keer zijn het songs die je bij eerste beluistering al decennia lijkt te kennen. Het is een beetje alsof je een van de fameuze Nuggets boxen uit de speakers laat komen en dat zegt veel over het niveau van de songs van Evan Uschenko, die zich zowel door de groten als door de culthelden uit de genres laat beïnvloeden.

Ook dit keer staan garagerock en psychedelica centraal, maar de Canadese muzikant oriënteert zich dit keer net wat breder en kan ook zomaar aansluiten bij een song van Pink Floyd, The Byrds of The Jesus And Mary Chain, wat duidelijk maakt waar deze bands hun inspiratie vonden.

Het debuutalbum van Ghost Woman vond ik bij eerste beluistering afgelopen zomer vooral een zeer aangenaam album of zelfs een ‘guilty pleasure’, maar uiteindelijk sloeg ik de muziek van Evan Uschenko veel hoger aan. Dat deed ik bij mijn eerste beluistering van Anne, If onmiddellijk.

De songs die putten uit de garagerock en psychedelica zijn onmiddellijk onweerstaanbaar lekker, maar ook als Evan Uschenko met een lome pedal steel en fraaie harmonieën opschuift richting de Amerikaanse rootsmuziek, houdt de Canadese muzikant een opvallend hoog niveau vast, zonder dat dit ten koste gaat van de meedogenloze wijze waarop de songs van Ghost Woman vermaken. Enig smetje is de wat experimentele instrumentale track die nergens naar toe gaat, maar buiten dit smetje ligt het niveau nog hoger dan op het debuutalbum van Ghost Woman.

Natuurlijk zijn er heel veel bands met een voorliefde voor jaren 60 retro, maar ik had en heb bij beluistering van de muziek van Ghost Woman geen moment het idee dat ik naar wat zouteloze retro aan het luisteren ben. Ook Anne, If doet er vanaf de eerste noten toe en houdt het hoge niveau vrijwel het hele album cast. Door de wat bredere scope voegt het tweede album van Ghost Woman ook iets toe aan het vorig jaar terecht bewierookte debuutalbum, waardoor Anne, If zomaar kan uitgroeien tot een van de betere albums in het genre dit jaar. Albums die klinken als een omgevallen platenkast zijn vrijwel altijd aangenaam, maar Ghost Woman legt de lat net wat hoger. Heerlijk album. Erwin Zijleman

Do It Yourself linkt men vaak aan low fidelity. Onverschillig eigen beheer knutselwerk vanuit een in elkaar gezette studio ergens op de stoffige zolderkamer of in een uitgeleefde garage. Het heeft veelal zijn charme dat het wat goedkoop primitief aanvoelt. Lekker anarchistisch heen rommelen, zonder de bemoeienis van buitenaf. Regelmatig is het kwalitatief zo onder de maat dat het niet waardig is om buitenhuis te presenteren. Toch is het tekort door de bocht om de muziek als niet hoogwaardig te beschouwen, sterker nog er is meer dan genoeg materiaal wat terecht een groter publiek verdient.

De Canadese Evan Uschenko is zo’n alleskunner, een wonderkind die met het Ghost Woman debuut al heel snel veel zieltjes veroverd. En als je dan weer de mogelijkheid hebt om op te treden, is het een noodzakelijk goed om met de songs te stoeien. Hoe laat je op het podium een overtuigende indruk achter? Met Ille van Dessel achter het drumstel Nick Hay in de gitaristenrol komt dat wel in orde. Deze chemie heeft een positieve uitwerking. Evan Uschenko werkt vervolgens thuis met zijn betaalbare Tascam 388-bandrecorder mini thuisstudio de nodige probeersels uit, om daarna met zijn twee bevriende muzikanten aan de slag te gaan. En zo verschijnt er een half jaar na de eersteling al opvolger Anne, If. Waarom? Omdat het kan, het is dus gewoon mogelijk. Je moet wat, als de andere verveling bestrijdende optie het bekijken van oude VHS videobanden is. Heeft deze vluchtige voortzetting gevolgen voor de kwaliteit van de tracks? Zeker niet, Anne, If is net zo overtuigend als de vorige jaar zomer verschenen eerste plaat.

Ghost Woman haalt zijn inspiratie uit de psychedelische jaren zestig en de retro Paisley Underground stroming die zich begin jaren tachtig vanuit California ontwikkelt. Toch levert dit een spannend hedendaags geheel op, en komt het nergens gedateerd over. Laten we het voor het gemak maar gewoon op tijdloze muziek houden, dat leest ook stukken gemakkelijker en respectvoller. Man, man, man wat is Broke toch weer een geweldige aftrap. Evan Uschenko verloochend zijn rockachtergrond niet, en stopt er verslavende hypnotiserende Madchester zangpartijen tussen. Avontuurlijk zeker, maar hebben The Beatles vroeger al niet zo aangenaam met ritmes gestoeid en heeft een band als The Chemical Brothers daar niet wijselijk van geprofiteerd? Jazeker, maar het levert ook nu weer zo verdomd lekkere track op. Misschien moet ik daar niet teveel de nadruk opleggen, en gewoon simpelweg genieten, want ook met zijn smerig gitaarspel legt Evan Uschenko zijn troefkaarten open en bloot op tafel. Pokerface? Welnee, eerder een grijnzende big smile van mondhoek naar mondhoek.

Wat hou ik van dit geluid. 3 Weeks Straight is zeker niet drie weken afkicken. Het is een geslaagde voortzetting van de uitgezette lijnen. Losjes verend in een degelijk raamwerk, een feest der herkenning. En toch is het ook hier meer dan dat. Ondanks dat het muzikaal zelfverzekerd strak in elkaar steekt, zit de twijfel vooral in de onzekere bijna bevestiging vragende teksten. Evan Uschenko verschuilt zijn negatief zelfbeeld achter een dichtgemetselde muur van geluid. De liefde, de eenzaamheid. Anne, If is het onbeantwoorde verlangen, de smeekbede, het verdriet en de pijn. Die druggy luiheid sluit nog het beste bij dat ingecalculeerde vluchtgedrag aan, al staat dit in breed contrast met het perfectionisme in de uitvoering van de albumtracks. Als die behoefte om weg te zweven er dan toch is, dan ligt dat universele krautrock sterrenstelsel dichterbij dan je denkt. Het instrumentele Street Meet is een mooie muterende overgangsfase.

Helaas ontwaak je verschrikt bij de niet geheel juist gekozen The End of a Gun omschakeling. Er is verder niks mis mee, maar hij staat hier een beetje misplaatst halverwege Anne, If en komt wat contactgestoord met de voorgaande track over. De drums zijn echter droog en beschikken een heerlijke unplugged vibe. The End of a Gun heeft dat brutale jongensachtige. Met een paar woorden spoort Evan Uschenko verbaal de verbintenis met de krankzinnige buitenwereld op, helemaal terug in het nu. De rust herpakken in het sfeervolle laidback down to earth Lo Extraño. De aarde barst uit elkaar, het melancholische avondrood belicht het met een voorrode brandblaarglans. Gemeen stekend, maar wel voldaan. Creëer je dan een countrysong, stop er dan ook een steelgitaar tussen. En dan kom je al snel bij Ryan “Skinny” Dyck uit.

Evan Uschenko is zich echt wel van de maatschappelijke ellende en crisiscultuur bewust, maar verwacht van hem geen oplossingen of houvast. Dat benevelde zit hem in het herhalende I don’t know zinsdeel van Airline en de losse zandzakken percussie. De desperate neergaande spiraal song Down Again spookt doelloos rond. Soms heeft een nummer verder weinig nodig, soms kiest men er bewust ervoor om de grip te verliezen, soms is er gewoon niet meer dan dat. Het dromerige Tripped bezit een groezelige onvaste rauwheid in het stemgebruik. Eerlijk kwetsbaar, puur en diep rakend. Tripped vraagt om deze aanpak, een andere werkwijze zou niet passend zijn. Bij het So Long eindstuk ervaar je eigenlijk voor de eerste keer het Do It Yourself benadering, en besef je pas echt de genialiteit van duizendpoot Evan Uschenko. Het proces is genoeg gerijpt om definitief als band een vervolg te krijgen.

Ghost Woman - Anne, If | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Ben erg benieuwd hoe het live gebracht wordt.

Lekker plaatje weer, denk wel dat ik de vorige iets leuker vind.

Nou, ik kan je vertellen, na ze drie keer gezien te hebben, je krijgt niet wat je verwacht! Afgelopen zondag nog in Tivoli De Helling. Ghost Woman was een duo deze keer. Ushenko en zijn Belgische vriending op drums. Samen goed voor een muur van geluid! Soort van loeizware stoner bijna. De sound van Anne, If was mijlenver weg. Nauwelijks herkenbare nummers gehoord ook. Vooral veel geweld, maar ik vond het heerlijk en heb nu al zin in het volgende album!

Ben ook bij De Helling langs geweest; heb t zelfde beeld; nauwelijks tekst, raggende gitaar, samplers die doorliepen en de dame die hem drummend overeind hield. Was ook n goede test voor de nieuwe oordoppen

Edit: nauwelijks verstaanbare tekst