Uriah Heep - Chaos & Colour (2023)

Yes! Save tonight klinkt als vintage Heep, kom maar door met die plaat.

Nog twee nachtjes slapen.

Toen ik rond 1990 fan van de band werd, was Uriah Heep al een oude band. Had je me toen moeten vertellen dat ik in 2023 zit uit te kijken naar de nieuwe Heep ... Dinsdag dan, moet nog even geduld hebben. Zowaar nog eens de Aardschok aangeschaft, vanwege de voorpret. NIet echt een diepgravend interview en de recensie was van het kaliber 'goed bezig deze eeuw, meer van hetzelfde, maar we willen ook niet anders'. Goed, de eerste besprekingen, zo rond de dag van verschijnen, zijn vaak niet de meest boeiende. Alles staat inmiddels wel op streamingdiensten en Youtube, maar ik wacht met liefde op de echte plaat.

Inmiddels het album binnen en twee keer beluisterd. Wat opvalt is dat er wel degelijk nieuwe ontwikkelingen zijn: Drummer Gillbrook levert voor het eerst songs aan, met ene Pinto als schrijfpartner. Verder zit er in Freedom to be free een vet ronkende bassolo, nog nooit bij Heep gehoord. Fly like an eagle doet me aan bands als Riverside en Porcupine Tree denken.

Er wordt fijn op losgerockt, zo op de achtergrond onder het koken klinkt C&C als een indrukwekkende plaat. Bij nadere beluistering blijft de muziek prima, maar sommige teksten vind ik zelfs voor Heep-begrippen aan de slappe kant. Age of Changes, zou ik als eerste liefde in kwestie niet van onder de indruk zijn en You'll never be alone, een voorspelbaar horrorsprookje. Hail the sunrise is op het randje, of er ver over, deze theatrale meezinger over ... Stonehenge? Shaw propt ook nog wel eens woorden, dwz hij verlegt de klemtoon om het ritme te houden, slordigheidjes die onnodig zijn.

Dikke pluspunten voor de productie en het spel(plezier), wat een energie. Topnummers voor mij zijn Silver sunlight, Fly like an eagle en Freedom to be free. Ook rockers Hurricane en Save me tonight (de laatste met zo'n typisch NWOBHM-rifje) kunnen meteen bekoren.

Sinds 'Wake The Sleeper' levert Uriah Heep alleen maar uitstekende studioalbums. 'Living The Dream' vormt wat mij betreft het voorlopige hoogtepunt van Heep in de 21ste eeuw. Het nieuwe Chaos & Colors kan niet tippen aan de voorganger, maar misstaat absoluut niet in het mooie rijtje albums dat de band in de afgelopen 15 jaar uitbracht. Daarvoor zijn nummers als Age Of Changes, You'll Never Be Alone en Freedom To Be Free net wat te magertjes.

Tegenover deze nummers staat genoeg goed materiaal. En ook met de uitvoering is niks mis. Heep mag van mij nog wel even doorgaan zo!

Klinkt inderdaad niet verkeerd! Ben benieuwd naar het volledige album!

Spuuglelijke hoes, maar verder gewoon weer een fijne plaat van de Heep. Verwacht niets nieuws onder de zon; bij momenten compromisloze hardrock, flinke scheut blues hier en daar en ook wel wat NWoBHM-invloeden. De ballads doen me wat minder, maar wat is die Mick Box nog goed bij stem voor een 75-jarige zeg!

3,5 sterren

Sinds Chaos & Colour vorige week verscheen, heb ik het de nodige keren gedraaid, meerdere malen per dag. Na één keer was duidelijk dat Uriah Heep wederom stevige, geïnspireerde hardrock brengt, waarin veel energie en afwisseling zijn gestopt. Die indruk wordt bij iedere keer sterker, waarbij bovendien nieuwe details komen bovendrijven.
Ooit las ik de omschrijving 'retrogressive rock' voor hun muziek sinds 2008, een omschrijving die de spijker op de kop slaat. Enerzijds grijpt de band namelijk terug op hun geluid van de jaren ’70 en klinken af en toe de harmonieuze koortjes en frequent een Hammondorgel (inmiddels digitaal). Anderzijds steekt men regelmatig de grens van eigentijdse hardrock over naar eigentijdse progressive rock, waardoor een interessant mengsel van diverse kleuren ontstaat. Voeg daarbij de heerlijke gitaar- en toetsensolo’s met de vette productie van Jay Ruston en je hebt een album dat blijft boeien.

Met alle kwaliteit is het aanwijzen van favorieten moeilijk. Moet ik gaan voor de snelle opener Save me Tonight of het epische Hail the Sunrise? Voor het symfonische You’ll Never Be Alone of het gevarieerde Freedom to Be Free? Of het knallende Hurricane? Of een andere? Voor ieder nummer valt te pleiten.
De cd-versie bevat ten opzichte van de elpee twee nummers meer: Age of Changes met zijn dromerige intro en uptempo vervolg en Closer to your Dreams, dat met die typisch-snelle shuffle een ode is aan de legendarische Heepdrummer Lee Kerslake, een kleine drie jaar geleden overleden.

De titel geeft al aan dat het thema ‘heaven and hell’ betreft, of juister ‘hell and heaven’: ‘chaos’ staat voor het slechte, ‘colour’ voor het goede. De teksten verhalen over de moeilijkheden, uitdagingen en zoete ervaringen in het leven, waarin de twee uitersten elkaar ontmoeten. Zanger Bernie Shaw vertolkt ze krachtig en meeslepend, zoals in de powerballade One Nation, One Sun.

Gisteren drong tot mij door dat als ik dit vergelijk met de laatste twee studioalbums met origineel werk van Deep Purple, ik absoluut een voorkeur heb voor Heep. Bij Purple ervaar ik een zekere bezadigdheid waar zowel energie als avontuur zijn geslonken, terwijl Uriah Heep klinkt als een stel jonge honden mét gevoel voor de groepshistorie.
Gitarist Mick Box scheurt heerlijk, toetsenist Phil Lanzon is een waardig opvolger van zijn illustere voorganger Ken Hensley, eveneens in 2020 overleden. Drummer Russell Gilbrook zet zijn dubbele basdrums beperkt maar effectief in en houdt met bassist Dave Rimmer de basis strak, stevig en swingend.

Maar goed, wie de band is blijven volgen, wist dat allang. Voor nu houd ik het op 4,5 ster, als ik er over een half jaar nog zo over denk, worden dat er gewoon 5.

RonaldjK de gemiddelde leeftijd van Deep Purple ligt hoger en de bezetting is authentieker dan die van Uriah Heep. Tegenwoordig dan een nieuwe gitarist bij Purple maar de tekst slaat, als ik het goed lees, op 'Infinite' en 'Whoosh!'. Wat dat betreft vind ik 'Living the Dream' uit 2018 van Heep beter dan die twee albums en deze nieuwe worp heeft mijn interesse. Standaardversie CD is leuk geprijsd bij Large. Dank dan ook aan een ieder voor de recensies.

Ja, dat van leeftijd zal ongetwijfeld kloppen en inderdaad, Mick Box is de enige die ook op het debuut van Uriah Heep is te horen. Al is bij Deep Purple het enige overgebleven originele bandlid Ian Paice; Gillan en Glover debuteerden in de mark 2-bezetting.
Wat ik bedoelde is dat deze genre- en generatiegenoten (eerste opnamen in de jaren '60, debuterend in 1970) energieker klinken dan inderdaad Infinite en Whoosh van Purple, die ik wat eentonig vond. Al halen ook die albums dikke voldoendes!

Klopt, niet meer dan een voortzetting van de meest bekende en succesvolste bezetting van Deep Purple in gewijzigde vorm. Van de originele leden Rod Evans en Nick Simper heb ik ook wel werk van na Deep Purple, zoals Captain Beyond, Warhorse en Fandango. Zonet de daad bij het woord gevoegd en 'Chaos & Colour' besteld.

Deze grijze regenachtige winterdagen, wanneer ik naar huis loop door straten vol auto's in dezelfde monotone muizige grijstinten, laaf ik mij aan de gedachte dat Chaos & Colour met een explosie van warmte en kleur op mij ligt te wachten. Oeh Aah.

Dat snap ik wat je daarmee bedoelt. Dat vind ik dus niet verwonderlijk met een gemiddeld jongere bezetting (drummer 1964, bassist 1968, zanger 1956 en na Mick Box is de toetsenist met geboortejaar 1950 de oudste). Purple had alleen een iets jongere Steve Morse die halverwege jaren 70 met Dixie Dregs aan de weg timmerde, maar daarna zijn Ian Paice en Don Airey met geboortejaar 1948 de jongsten. Zo'n adrenalinestoot oid. vind ik 'Chaos & Colour' nou overigens ook weer niet, 'Living the Dream' is energieker en zo op het eerste gehoor kwalitatief beter. Wat zijn nou eigenlijk de bonustracks vraag ik me af want die standaard-CD telt elf tracks en heeft alleen die bonusdemo niet, daarentegen zie ik een LP-versie met slechts negen tracks.

Eerste twee vrijgegeven nummers een tijdje terug gehoord. Klonk weer zoals ik Heep sinds Wake the sleeper ken. Namelijk rockend, strak en swingend. Als een band die aan z'n derde album (ofzo) toe is. Heb dit album nog niet in z'n geheel gehoord maar als ik de reacties hier zo lees dan komt het allemaal wel weer goed. De recente albums van deze heren moeten ze eens aan bands laten horen als Maiden, Saxon, Def Leppard en noem ze maar op. Die kunnen hier een vette punt aan zuigen namelijk vind ik.

Saxon had anders een zeer behoorlijk album met 'Carpe Diem' begin vorig jaar maar brengt het krediet weer om zeep met aanstaande 'More Inspirations', vermoed ik zo.

Ik vind Carpe diem op z'n best een 'leuk album'. Een song of 3 die echt goed zijn. De rest gaat me het ene oor in en het andere net zo snel weer uit. Het euvel dat al die bands die ik hierboven opnoem hebben; per album altijd een paar goede nummers maar als geheel stellen de albums teleur. Wat dat betreft is Heep daarop echt wel een uitzondering vind ik.

Ha B.Robertson, jij kent de personalia goed! Ja, qua leeftijdsverschillen heb je zéker een punt. Die verschillen zijn best groot.
Neemt niet weg dat Infinite en Whoosh van Purple mij teveel midtempo nummers bevatten; een heel album uitluisteren duurt dan lang, het is me te eenvormig.

Misschien dat op een volgend album van Purple (als dat er nog mag komen, ik hoop het!) een andere externe producer hen kan aanvuren - of wellicht dat de nieuwe gitarist dat doet? Wat meer uptempo of zelfs snelle nummers? Twee of drie zouden het verschil al maken.
Die variatie is wel aanwezig op deze Uriah Heep, waar de tijd voorbij vliegt. Net als op hun vorige albums overigens, sowieso vanaf Wake the Sleeper.
Saxons Carpe Diem is ook erg prettig en afwisselend, maar zo goed als Chaos & Colour is ie niet.

Wat is dit overigens een heerlijke schoolpleindiscussie, 17 forever!

vielip men is het er vooral over eens dat 'Living the Dream' goed is en dat album heb ik ook. 'Chaos & Colour' is vast interessanter dan 'Diamond Star Halos', en wat Maiden aangaat heb ik vanaf vorig najaar de periode 2000-2015 aangeschaft op een tijdstip dat ik daar zin in had. CD van Heep speelt nu voor de derde keer.

RonaldjK ja klopt. 'Turning to Crime' is dan net weer even wat energieker dan 'Whoosh!' en 'Infinite', en als ik het zo teruglees vooral die nieuwe Heep-drummer vanaf 'Wake the Sleeper' die het verschil uitmaakt.

Ik moet zeggen, aanvankelijk hield ik alleen maar van de Uriah Heep albums met David Byron als zanger. Maar met deze zanger is het inmiddels ook goed kersen eten....Mijn waardering komt later, eerst maar eens helemaal beluisteren.

Moet zeggen de nummers luisteren heerlijk weg. Het album is groeiende, voorlopig 4 ****.Hurricane een lekker pakkend nummer. Mr Box weet nog steeds goed gitaar te spelen. Ook de drummer en toetsenist passen in het geheel. Had dit niet meer verwacht....

Dat is wellicht dan de beste volgens de meerderheid maar vanaf Wake the sleeper hebben ze in mijn oren geen slecht album gemaakt. /Allemaal bovengemiddeld goed. De grootste reden daarvoor kon weleens zijn,het toetreden van drummer Gillbrook. Sinds hij bij de band zit lijkt het alsof ze aan hun zoveelste jeugd zijn begonnen.



Tja voor beide bands geldt voor mij wat ik hierboven al zei; per album 3 á 4 echt goede nummers maar daarmee is de koek op. Geen schande hoor. Ze hebben al zoveel moois en memorabele dingen voor ons achter gelaten. Maar het ging me puur om het vergelijk/verschil met Heep. Dat valt me dan gewoon op.

Heb alleen de laatste twee albums van Heep en verder vanaf 'Wake the Sleeper' wat afgezanten op 'Choices'. Wat Def Leppard betreft heb ik helemaal niets zonder Steve Clark. Maar als ik de oude berichtgeving wat doorneem ben je meer van de nieuwe Heep en ik vooral van het Byron-tijdperk, net als Neal Peart ook wennen aan Bernie Shaw. Ooit wel eens live gezien met Russell Gilbrook en toen nog Trevor Bolder in de gelederen, maar dat was meer om Mick Box nog eens te zien. Wat dat betreft mochten ze van mij best wel eens in Hedon geboekt worden en dat ze maar lekker veel nieuwe nummers spelen. Niets dat me in de weg staat op 'Chaos & Colour' overigens, op 'Living the Dream' had ik de indruk dat ze met 'Falling Under Your Spell' en 'Goodbye to Innocence' wat minderzeggende uptempo rockers in de staart proppen al is de productie van dat album beter. Die bassolo ook nog gespot in 'Freedom to be Free' waar Arjan Hut over schrijft. Misschien dat 'Why' in de extended/alternate version, dat te pas en te onpas als bonusmateriaal wordt gebruikt, een vergelijk treft.

Goodbye to Innocence inderdaad, met een tekst geschreven door Bernie Shaw, over een wilde schoolmeid, "She's breakin' all the rules, and she's nobody's fool / Turning up for classes she was never there on time / And what she had been up to was on every schoolboy's mind." Nu heb ik me wel beklaagd over sommige teksten op C&C, maar ik kan me goed voorstellen waarom ze Bernie geen pen meer lenen.

Maar Falling Under Your Spell, één van de hoogtepunten van het album, een bij vlagen Kansas-achtige epic, en dat binnen 3.30 minuten. Hadden ze de plaat me mogen beginnen, ipv Grazed by Heaven. Box heeft het ook geselecteerd voor zijn keuze-cd op Uriah Heep - Choices (2021) - MusicMeter.nl.

Dat zal inzage 'Falling Under Your Spell' wel aan mij liggen dan, misschien wat teveel van het goede of niet fan genoeg van de huidige Heep of gewoon niet mijn favoriet. Er staat nog wel één van dat album op 'Choices' die ik zelf niet verkozen zou hebben. Daarbij ligt er aan mij nog een taak in het verschiet 'Choices' weer eens te draaien om er punten aan te geven, daar er genoeg voorbereidend luisterwerk aan voorafgegaan moet zijn.

Degelijke plaat, klinkt allemaal nog steeds prima. En Easy lLvin horen we nu terug in Closer to Your Dreams

Na een dramatisch jaar, met het overlijden van liefst drie voormalige bandleden, klinkt Chaos and Colour opvallend opgewekt en geïnspireerd. Lekker rockend, dan weer wat gas terug. One Nation, One Sun is een groeinummer. De orgels jammeren, de koortjes zijn oorwurmen, vooral die in Age of Changes.

Dit is een verrassend leuk album. Deze Heep klinkt op het eerste gehoor vele malen meer gedreven dan de uitgescheten stijlgenoten van Deep Purple van de laatste jaren. Ga ik vaker luisteren.

Van alle echo's van Easy Livin' op platen na Demons and Wizards, vind ik Closer to your dreams bepaald niet de minste. Lekkerder als Something or Nothing (Wonderworld) of Everything in Life (Sonic Origami).

Voor nu vind ik Closer To Your Dreams het meest gezapige nummer van het stel. Om het meteen maar te linken aan dat verrekte Easy Livin' omdat het wat uptempo is, gaat me weer wat al te ver. Kennelijk is dat het smalle referentiekader dat velen hebben van Uriah Heep. Waarbij ikzelf toch wat meer voel bij de wat meer uitgesponnen stukken waar wat meer mysterie van uitstraalt. Age Of Changes is prachtig wat dat betreft.

Eerlijk is eerlijk: ik heb wat eens wat gevoeld aan Sonic Origami en Wake The Sleeper maar bleef uiteindelijk altijd hangen bij de beruchte platen uit de 70s. Deze boreling zal mij wellicht daadwerkelijk bij de les krijgen als het gaat om het onderzoek na het post David Byron werk van deze oude besjesband.

Maar jongens, jongens, wat een lillijke rothoes. Dat is toch meer iets voor een gezapig plaatje van Marillion of iets dergelijks?

De meningen zijn verdeeld over deze hoes, de recente output Deep Purple en het energieniveau van Marillion. Soms heb ik ook het idee dat bands met de pet naar het artwork smijten, de hoes van de nieuwe Nazareth bijvoorbeeld, een soort A.I. budget-art.

Wake the sleeper is een brok energie die de spinnewebben van het oude oeuvre blies, voor zover Sea of light dat nog niet had gedaan.