Naaz - Never Have I Ever (2023)

De Nederlands-Koerdische Naaz werd nogal eens genoemd als geschikte kandidaat voor het Songfestival. Hierdoor stond ze al een tijdje op mijn radar. Maar eerlijk is eerlijk: ik had me nog niet echt in haar verdiept waardoor haar EP's aan me voorbij zijn gegaan.

Maar nu is er dan haar debuut Never Have I Ever.

Het schijnt dat ze van pop meer naar de indiekant is gegaan en zo kan ik dit album ook wel omschrijven: uitstekende indiepop.

Een album dat best mee kan doen met de grote internationale namen op dit vlak en daar kunnen we trots op zijn. Naaz levert een album af waar ik zeker nog vaker op terug zal gaan grijpen de komende tijd.

Wow, zo ontdek je nog eens wat via Mume. Ik wist niet dat haar album al uit was. Ik heb haar ten tijde van de EPs wel gevolgd, ook gezien op BKSfestival, was allemaal zeer fijn. Blij verrast dat er vorig jaar wat singles verschenen.

Ik zie nu dat Volkskrant een recensie heeft geschreven: volkskrant.nl

Ze is terug. Vijf jaar geleden was ze plots overal: Naaz, het Koerdisch-Nederlandse meisje dat schijnbaar moeiteloos prachtnummers als Someday en Words uit haar mouw schudde. Even abrupt als ze verschenen was, verdween ze ook weer uit de schijnwerpers. Tot ze vorig jaar opnieuw op de radar opdook. Als volwassen vrouw deze keer, maar met hetzelfde gevoel voor meeslepende melodieën en teksten die onder je huid kruipen.

Sad Violins, het weergaloze nummer waarmee de zangeres in mei vorig jaar een nieuw leven begon, ontbreekt gek genoeg op dit album. Never Have I Ever ontvouwt zich immers als één lang verhaal en Sad Violins paste niet helemaal in die verhaallijn. Jammer, maar geen paniek: vertrouw op Naaz, zij heeft het perfecte oor.

Luister maar naar subliminal message, dat openklapt tot een groots en meeslepend popnummer met hollywoodiaanse sfeer in de refreinen. Moeiteloos zweeft ze daarna naar de akoestische pracht van hyper independence en de indierockinvloeden van one day en alive.

Meer nog dan een oor heeft Naaz echter een stem. En dan doel ik niet alleen op haar stemgeluid dat fluistert, bezweert en overrompelt: deze zangeres heeft ook iets te vertellen. In het titelnummer bijvoorbeeld, waarin ze heen en weer geslingerd wordt tussen verplichtingen en verwachtingen en haar wens om een vrije vrouw te zijn: "And I try to be a good wife / to be a nice daughter / but free like water". Of daughter, met die regels die nog lang door je hoofd blijven spoken: "I got the blessings of my father / to end the man who killed his daughter."

In de taal van haar ouders en voorouders zingt Naaz azadî, ongetwijfeld haar belangrijkste nummer, een ingetogen protestlied dat alleen maar aan betekenis heeft gewonnen sinds de tragische dood van de Iraans-Koerdische Jina Amini en de daaropvolgende opstanden tegen het repressieve regime in Iran. "How many years can some people exist before they’re allowed to be free?" vroeg ene Bob Dylan zich in de jaren zestig af. "Er is geen leven zonder vrouwen en daarom is er geen vrijheid tot alle vrouwen vrij zijn", verkondigt Naaz op dit eigenste moment.

De titel komt dan ook van het Koerdische gezegde "Jin, Jiyan, Azadî", oftewel "vrouw, leven, vrijheid". Zoek de vertaling van de tekst op, als je net als ik het Koerdisch niet machtig bent, maar luister eerst naar het gevoel dat de zangeres in haar stem legt en alle taalgrenzen overstijgt.

"Born in the west but still see mountains wherever I go", schrijft Naaz over zichzelf. Ook al zag ze in Nederland het levenslicht, toch neemt ze haar roots overal mee naartoe. Dat zie je ook op de hoes van dit album: aan de horizon van de Hollandse polders tekenen zich de bergtoppen van Koerdistan af. Naaz is dus nog lang niet uitverteld en ik hoop dan ook dat ze nu voorgoed is teruggekeerd naar de wereld van de muziek en we haar bevrijdende stem nog veel mogen horen.

(Mijn recensie op Luminous Dash)

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Naaz - Never Have I Ever - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Naaz - Never Have I Ever
Het is een tijd stil geweest rond Naaz, maar een van de grootste talenten binnen de Nederlandse popmuziek keert gelukkig terug met een indiepop album dat echt niet onder doet voor de grote albums in het genre

Een paar jaar geleden leek de Rotterdamse muzikante Naaz klaar voor een nationale en misschien zelfs wel internationale doorbraak. Na twee EP’s die bol stonden van de belofte werd het echter stil rond Naaz. Deze week keert ze terug met haar debuutalbum Never Have I Ever, dat de torenhoge belofte van de EP’s van Naaz alsnog waar maakt. Meer dan waar maakt zelfs, want op haar debuutalbum zet Naaz een reuzenstap. Never Have I Ever is een geweldig indiepop albums met vooral ingetogen songs. Het zijn songs die direct aanspreken, maar het zijn ook songs vol avontuur die nog een flinke tijd door groeien. Naaz is terug van weggeweest en dat is echt geweldig nieuws.

Naaz Mohammad was jarenlang een van de grote beloften van de Nederlandse popmuziek. De jonge Rotterdamse muzikante met Koerdische wortels timmerde vanaf 2017 stevig aan de weg met frisse en aanstekelijke popsongs en bracht twee EP’s uit, die werden overladen met aandacht en superlatieven. De afgelopen twee jaar was het helaas stil rond Naaz, die de tijd nam om persoonlijke trauma’s te verwerken. Deze week keert ze terug met haar debuutalbum, Never Have I Ever.

Een paar jaar geleden zou een debuutalbum van Naaz met veel bombarie zijn onthaald, maar Never Have I Ever is deze week een toch vrij anonieme release, al begint de aandacht op gang te komen. De relatieve stilte rond het album heeft gelukkig niets te maken met de kwaliteit van het debuutalbum van Naaz, want de Nederlandse muzikante maakt, met enige vertraging, de torenhoge belofte van haar eerdere EP’s meer dan waar.

De popsongs van Naaz waren op haar debuut EP Bits Of Naaz nog wat fragmentarisch en sprongen bovendien van de hak op de tak, maar het waren op hetzelfde moment popsongs die lieten horen dat Naaz bulkte van het talent. Het springerige en fragmentarische is niet helemaal verdwenen op Never Have I Ever, maar dat is wat mij betreft juist de charme van Naaz, wiens talent de afgelopen jaren alleen maar verder is gegroeid.

Het debuutalbum van Naaz is een goed gemaakt popalbum met wat uptempo songs, maar vooral songs die zich in een wat lager tempo voortslepen. Zeker de uptempo songs schuren tegen de hitgevoelige pop aan, maar de songs van Naaz bevatten ook altijd een eigenzinnig randje, waardoor het predicaat indiepop het meest van toepassing is op Never Have I Ever.

Zeker in de zich wat langzaam voortslepende songs maakt Naaz indruk met fraai ingekleurde songs en een stem die aan volwassenheid en souplesse heeft gewonnen. Natuurlijk mag Naaz nog niet vergeleken worden met de wat mij betreft allerbesten in de indiepop, variërend van Lana Del Rey tot Phoebe Bridgers tot Taylor Swift, maar toch heb ik bij beluistering van Never Have I Ever associaties met deze groten uit de indiepop.

Naaz heeft een aantal zware jaren achter de rug. Het zijn jaren die haar in persoonlijk opzicht en als muzikant hebben gevormd. Waar de EP’s van Naaz het moesten doen met een handvol goede ideeën, worden deze goede ideeën op haar debuutalbum bijna eindeloos aaneengeschakeld.

Het prachtig geproduceerde album schakelt bijna achteloos tussen elektronisch ingekleurde songs en ingetogen akoestische songs, hier en daar versierd met strijkers. Zeker in de meer ingetogen songs zingt Naaz prachtig en hoor je goed hoe haar stem aan kracht en doorleving heeft gewonnen. Een enkele keer komen haar Koerdische roots aan de oppervlakte, maar de in het Koerdisch gezongen songs vallen zeker niet uit de toon.

Naaz werd na haar plotselinge vertrek uit de muziek vrij snel afgeschreven, maar met haar debuutalbum laat ze horen dat dat erg voorbarig was. Never Have I Ever is een album dat dertien songs lang imponeert en dat iedere keer dat je naar het album luistert weer wat indrukwekkender en eigenzinniger is. Het muziekjaar 2023 is pas net begonnen, maar met de terugkeer van Naaz hebben we het eerste niet meer verwachte cadeautje binnen. Naaz was goed in 2017, 2018 en 2019, maar in 2023 is ze van wereldklasse. Erwin Zijleman

Halfje erbij na het geweldige concert in Carré

Bijzonder album van een bijzonder mens.
Raakte me bij de eerste luisterbeurt en nu ik hem voor de vijfde keer opzet raakt het mij nog steeds.