The National - First Two Pages of Frankenstein (2023)

Hm, nooit een groot fan van The National geweest, behalve van Sleep Well Beast en die soloplaat van de zanger, maar deze staat op repeat. Ik vind de laatste twee nummers ijzersterk. Het geheel heeft iets weg van Damon Albarns Everyday Robots..

Ja, tekstueel is het zeker wel goed gevonden (en uiteraard kan deze band er ook niks aan doen dat de Nederlandse luisteraar al snel aan een bepaald duo, hier ook meermaals genoemd, moet denken). Sowieso blijf ik Berninger een begenadigd tekstschrijver vinden hoor, al weet hij me wel minder te verrassen dan vroeger, zijn er minder vaak zinnen die bij mij blijven hangen. Maar dat zal ongetwijfeld (ook) aan mij liggen.

En uiteraard spreekt het voor zich dat wanneer je zelf nog maar net uit zo'n situatie komt, het allemaal aanzienlijk harder binnenkomt. Maar daar is The National wat mij betreft sowieso erg goed in: er op het juiste moment kunnen zijn in situaties die op dat moment wat particulier kunnen voelen en daar het troostende universele van laten inzien. Dat dit live goed zal werken, met hun bekende vreemde energie, kan ik me zeker ook voorstellen.

Met 'dit type nummer' bedoelde ik het in puur muzikale zin. De melodie, het ritme, de opbouw, die laagjes waar jij het over hebt; bij elkaar voelt het voor mij inmiddels bijna als een formule. Hun goed recht natuurlijk, want het is wel hun formule en maakt dit ontegenzeggelijk een echte National-song. Maar voor mij is het frisse er toch wel vanaf.

Ik ga ook een halfje omhoog.

Tropic Morning News en The Alcott samen met Taylor heb ik uit het album gegooid en dan loopt het wat vlotter binnen hier.
Daarnaast probeer ik het ook wat minder langs ouder werkt te plaatsen en dat helpt.

Nummers als Eucalyptus, New Order T-Shirt en Ice Machines zijn best goed.

De gladde productie blijft wel storen. Als je dit vergelijkt me een nummer als Terrible Love op High Violet is het verschil immens. Maar dit zal wel persoonlijke smaak zijn. Live zal duidelijker worden hoe de nieuwe nummers zich verhouden tov oudere klassiekers.

Ik ben laat op deze National trein gesprongen waardoor de klassieke albums niet echt in mijn vezels zitten. Wel ben ik een enorme fan van Sleep Well Beast en nu ook van dit monster. Ik kon ongelimiteerd luisteren naar de vroeggeboortes en ook de rest is meer dan OK. De live uitvoeringen in Bearsville Theatre stemmen me helemaal hoopvol voor de Ziggo Dome! Ik kan niet wachten. Ik draai nu ook weer het oude werk en ja, het is misschien minder vernieuwd en opzwepend, maar daarmee ook een mooie aanvulling op het oeuvre. In sommige kritieken proef ik een lichtelijk snobistische angst dat onze vrienden te bekend worden. Nou, ik vind the Alcott prachtig.

Bijna achteloos gespeeld, band die niets meer hoeft te bewijzen, maar fijn musiceert. The National heeft toch het vermogen om mooie melodielijnen bijna opgemerkt subtiel in te kleuren. Waarschijnlijk niet te plaat uit hun discografie die zich nadrukkelijk en zichtbaar manifesteert, maar een album dat prima past in een gelaagd en karakteristiek oeuvre.

Het “Nieuw bestelde t-shirt” vind ik steeds mooier klinken.

Echt weer een "The National" album die precies klinkt hoe een "The National" album zou moeten klinken in 2023. Weinig nieuws aan de horizon. In het begin van mijn adolescentie wist Matt Berninger mij ontzettend te raken, maar later in mijn leven begon zijn stem en intonatie mij tegen te staan. Helaas is die irritatie nooit helemaal weggegaan.

Concluderend; Het is een prima album dat wel een ruime voldoende verdiend in het algemeen, voor mij persoonlijk is het niet heel veel.

Veel kritieken op dit album zeggen niet zo veel over The National, maar vooral iets over de luisteraar zelf. De luisteraar zelf die ouder en wijzer geworden is, meer heeft gezien en gehoord en niet meer zo snel verrast wordt. Bij een toprestaurant zouden we zeggen dat de chef een geheel eigen signatuur heeft. Op geen enkele wijze doet dit album onder voor Trouble Will Find Me. Het verschil is de volgorde waarop je de muziek luistert. Stap je als nu 25-jarige in met deze plaat, dan heb je de ervaring die "wij" in 2007 met Boxer hadden.

Groot fan van van het drieluik Alligator / Boxer / High Violet! Ik vind dit over het geheel genomen echt wel een behoorlijk pak minder.. kabbelt voort, veelal saaie melodielijnen, veel te gepolijst en ‘populair’. Elders al gelezen, maar het ‘rauwe randje’ is er wel af, het klinkt mij te gedwee en weinig opwindend. Jammer, ietwat teleurgesteld zelfs, maar gelukkig zijn bovengenoemde albums er nog en die behoren wat mij betreft tot het beste van dit decennium en zijn voor mij iconische platen.

Ik begin het album steeds mooier te vinden.

Zojuist het eerste concert van de tour in Chicago bijgewoond, en kan jullie zeggen dat The National in topvorm is. De nieuwe nummers staan goed, stevig. Met Send For Me als afsluiter en voor mij verrassend mooi en ontdekking van de nieuwe plaat.
Er is geen nummer gespeeld waar een zangeres in voor hoort te komen (de Phoebe Bridgers nummers, en niets van I am Easy to Find).

Ook The System Only Dreams en About Today waren geweldig, om maar te zwijgen over de klassiekers: Fake Empire, England, Terrible Love, en Mr November. Wow… wat was dat goed!

Je kunt een New Order T-Shirt op de kop tikken als souvenir

The National Concert Setlist at Auditorium Theatre, Chicago on May 18, 2023 | setlist.fm

Hier de hele setlist. Toch de veel standaard nummers en weinig verassingen. Wel tof dat ze Murder me Rachael en About Today spelen. Wordt er niet heel warm of koud van verder.

WTF murder me rachael!! *drool*

Sterke setlist hoor jeez
The system only dreams in total darkness, graceless, terrible love, bloodbuzz ohio, mistaken for strangers, england... en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Kan niet wachten tot september

En een nieuw nummer gespeeld? Genaamd Turn off the House.

Een erg goed nummer. En wellicht indicatie dat er veel inspiratie is in de band

Deze plaat zit nu al weken in mijn hoofd en terwijl ik dit typ draait hij weer op mijn draaitafel. Voor het eerst dat ik één album zó vaak beluisterd heb ik korte tijd en hij verveeld nog steeds niet! Waarschijnlijk voor mij de plaat van het jaar, want ik kan me haast niet voorstellen dat hier nog iets overheen gaat!
De afgelopen jaren ben ik steeds meer The National gaan luisteren en het steeds meer gaan waarderen. Ik weet nog dat ik voor het eerst naar ze luisterde een aantal jaren geleden tijdens een wandeling hier door het bos vlakbij waar ik woon. Ik vond het album geweldig en het moment was prachtig! Wat een mooi album en wát een sfeer hoorde hierbij. Het album was Boxer...

Daarna ben ik rustig aan steeds meer albums van ze gaan luisteren en ze steeds meer en meer gaan waarderen. De opbouw die zij kunnen maken in hun nummers, de instrumenten die ze gebruiken en waarmee ze een geweldige sfeer neerzetten (denk aan het gitaarwerk, de drums, de blaasinstrumenten op verschillende albums en het pianospel) en natuurlijk Matts unieke stem(geluid). Mán, wat een band! Groot was mijn enthousiasme ook toen ik hoorde dat ze dit jaar een nieuw album gingen maken en groot is mijn enthousiasme nog steeds voor één van mijn favoriete artiesten inmiddels!

Het nieuwe album stelt allesbehalve teleur. Natuurlijk begrijp ik de kritieken van The National fans van het eerste uur of van hun 'ruigere', meer gitaar- en drumgestuurde werk, maar de nummers en het album zijn zo overduidelijk The National. Waar vorige albums voornamelijk gedreven werden door het gitaar- en drumwerk, is hier voornamelijk de piano leidend en toonaangevend. Het doet soms denken aan I Am Easy To Find (die ik persoonlijk wat minder vindt) vanwege de piano en de hulp van de zangeressen op beide albums, maar heeft bij vlagen echt wel wat weg van High Violet of Trouble Will Find Me. Sommige nummers hadden prima gepast op beide albums.

Dan de nummers. Favorieten van mij zijn Eucalyptus (die opbouw vind ik prachtig, vooral in combinatie met de drums en gitaren), en beide werken met hulp van Phoebe Bridgers; This Isn't Helping en Your Mind Is Not Your Friend. De laatste lijkt te gaan over Matts depressie als ik de tekst en de titel bekijk;
Don't you understand?
Your mind is not your friend again
It takes you by the hand
And leaves you nowhere
Prachtig hoe hij dit verwoordt. Tropical Morning News en New Order T-Shirt moest ik in het begin aan wennen, maar klinken inmiddels erg fijn en steeds beter. The Alcott is wederom zo'n prachtige samenwerking met Taylor Swift (Coney Island vind ik ook prachtig!), Grease In Your Hear en Ice machines zijn nummers die op eerdergenoemde andere albums niet hadden misstaan. Met Alien en Send For Me kon ik in het begin het minst mee, maar klinken inmiddels ook steeds beter. En natuurlijk begint het album prachtig met Once Upon A Poolside, eigenlijk een representatief nummer voor dit album en de sfeer die het album brengt.

Dit bericht vond ik erg mooi gezegd van Bloempje24.

Want zo is het ook vind ik. Ik vind het juist een kracht dat de mannen van The National een album als dit kúnnen maken en niet blijven hangen in het maken van eenzelfde muziek. Waarbij ik niet hoop dat ze voornamelijk blijven hangen in de muziek die ze nu maken en blijven variëren en origineel blijven. Ik vond Sleep Well Beast bijvoorbeeld ook een erg fijn en goed album en kan natuurlijk ook erg genieten van Boxer, High Violet en vooral Trouble Will Find Me (ik denk dat ik dit hun beste tot dusver vind), maar deze First Two Pages Of Frankenstein komt hier voor mij erg dicht in de buurt van. Ik hoop dat ze met deze plaat meer mensen laten inzien hoe geweldig deze band is en via dit album kennismaken met The National en hun gewéldige werk en ervaren wat voor een top band dit is!

Check nog even de setlists van de overige 3 avonden: Conversation 16, Ada, Secret Meeting, Sorrow, Abel..

Ja ik had het gezien! Super dat ze ook zo afwisselen, alleen bloodbuzz, graceless, england, fake empire, mr november en terrible love lijken zekerheidjes in die volgorde verspreid over de setlist.

Ik zag ook I'll still destroy you. Zou fantastisch zijn

Nooit gedacht dat ik dit ooit zou zeggen, maar Taylor Swift in haar lage registers vind ik balsem voor de ziel. Niet in de hogere, die zijn te dun met een scherp randje.

Wordt een beetje erg afgezaagd, waar zijn de rafelrandjes, kabbel de kabbel.
Snap heel goed dat veel fans die prachtig vinden, net zoals de vele fans van Coldplay of Snow Patrol, voorspelbaar met dezelfde ingrediënten.
Nummers als mistaken bij strangers waren zo mooi, where have you been

Ik denk dat de de minpunten voor sommige National-fans hierboven voor mij juist de pluspunten zijn. Dit is hun eerste album dat ik met veel plezier luister. Niet zozeer een meesterwerk, maar wel zeer fijne muziek waarbij het moeilijk is favorieten aan te vinken.

Grappig dat als een band, zich verder ontwikkelt en door de jaren heen wat gepolijsterd wordt, mensen al snel de vergelijking willen maken met bands als Coldplay of Snow Patrol. Begrijp dit niet. De heren van The National worden ouder en ik groei met ze mee. Thematieken verschuiven mee en ook in mijn leven komt meer melancholie met de jaren. Waarbij ik Alligator en Boxer hoog heb staan, koester ik evengoed dit album. Stond op het punt een persoonlijke top50 van de beste heren te maken, dat gaat een reis door alle albums zijn.

En wat betreft de vergelijk met genoemde bands. Coldplay ging na 1 degelijk album en enkele klassiekers, direct naar het stadionpop en is daar voorgoed gebleven. Snow Patrol mag de veters nog niet strikken.

Die laatste zin klinkt respectloos, ongeacht hoe je over Snow Patrol denkt. Iedereen zijn mening prima, maar in perspectief van de muziekgeschiedenis schat ik uit jouw 7,8 en 9 uit je albumlijst minstens zo hoog in als The National en ook Radiohead. De aandacht voor deze twee bands, aantal stemmen en berichten is nergens zo groot als op deze site. In bakerlanden als Engeland en Amerika zie je een heel ander beeld ( lees bijvoorbeeld eens The Rolling Stone top 500 allertijden ). En ja alles is selectief, ook dat is al heel lang zo.

Na het iets mindere I Am Easy To Find zat ik aanvankelijk niet meer te wachten op een nieuwe van The National. Die vorige plaat werd een beetje genekt door het feit dat er teveel gastzangers/zangeressen meededen en er geen eenheid was op het album. Toen ik dus las dat er ook hier weer "gasten" waren uitgenodigd om de songs mee in te kleuren vreesde ik toch voor een herhaling van zetten.
Maar ik zat er compleet naast met die vrees want hier pakt het heel goed uit. Matt Berninger doet hier de lead vocals en ze worden perfect ondersteund door de backings van Sufjan Stevens, Taylor Swift en vooral Phoebe Bridgers.

Qua opener is Once Upon A Poolside er boenk op zoals wij hier zouden zeggen. De song blijft onderkoeld en doet het zonder een grote finale (zoals bij die andere magistrale opener Fake Empire), Eucalyptus is een typische rocksong zoals The National ze nu eenmaal maakt. Love it or leave it.
Tropic Morning News heeft een van de meest "swingendere" ritmes en leunt op een stevige drumbeat, Berninger heeft duidelijk een slechte periode achter de rug. Hoewel The National nooit gekend is geweest omwille van de vrolijke teksten wordt hier een depressie vakkundig ontleed.
Zie wat dat betreft ook het ontzettend mooie en dromerig klinkende Your Mind Is Not Your Friend waarin je de slepende depressie ook hoort die Berninger doormaakte. Phoebe Bridgers is ook in deze song (de andere is This Isn't Helping) een enorme meerwaarde in al z'n subtiliteit. Een song die klinkt alsof je met een kop vol mist toch door een zonovergoten park wandelt en je alleen maar vervreemd voelt.
Vervreemding ook zoals in de liefdesrelatie beschreven in The Alcott. Taylor Swift brengt de song naar een nog hoger niveau en alweer een song die het niet schuwt om op een paar pijnpunten te duwen.

Het gebeurt raar of zelden dat ik zo vaak teruggrijp naar een nieuw verschenen plaat als bij deze wat uiteraard een goed teken is. Dus na een kleine dip staat The National terug waar ze de draad hadden laten liggen na Sleep Well Beast.