Between the Buried and Me - Colors (2007)

Wow O_O

4,5* en een plaatsje in mijn top 10, daar is alles mee gezegd.

Ik moet bij tijd en wijle ook aan The Beatles denken bij de rustiger stukken! Ik luister 'm nu voor het eerst (de dit jaar verschene EP 'The Parallax: Hypersleep Dialogues' heeft me serieus in vervoering gebracht wat betreft deze band!), en ik moet zeggen dat dit op het eerste gehoor ook meer dan goed is.

Prachtig qua muzikaliteit, de grunt verveelt me af en toe, maar subliem gitaarwerk en sound!

Er is geen ontkomen aan...dit MOET naar 5. Lap!

Wat een geweldig album is dit toch. Kan in mijn optiek uitgroeien tot meesterwerkje, maar ik moet 'm even nog wat meer beluisteren. Ik heb 'm ook besteld, dus binnen enkele weken heb ik 'm waarschijnlijk ook fysiek in bezit. 'Sun Of Nothing' en 'White Walls' zijn m'n favorieten, maar zwakke broeders staan hier niet op.

Dit album blijft geweldig, ook na 4 jaar. Het is nog steeds een van de meest diverse en vooruitstrevende platen die je in het metalgenre kan vinden. Het is echt niet normaal hoe deze band zo veel verschillende stijlen vermengt en dat ook nog met structuur doet!

Colors is eigenlijk een nummer. Zo werkt Viridian echt als een intro voor White Walls. Wie een impressie van dit album zou willen moet White Walls beluisteren. Daar zitten eigenlijk wel alle elementen in. Het vat samen wat er de 50 minuten daarvoor is gebeurd. Het eind is prachtig met paar monsterlijke gitaarsolo´s. Het is bijna allemaal vanzelfsprekend, van death metal naar bluegrass. Zo goed doet deze band dat!

De muziek laat op mij altijd een wat rommelige/slordige indruk na. Misschien wel omdat men uit teveel verschillende vaatjes wil tappen. Vele stijlen voorbij laten komen is makkelijker dan ze echt in de muziek te verwerken. En hier gebeurt veelal het eerste. We horen death metal en dan klinkt daar plots iets als de Beatles of Grandaddy. Leuk en grappig, maar muzikaal vind ik het niet geweldig werken. Het ontbreekt ook wat aan memorabele momenten en het is ook nog eens een lang album. Probleem voor mij dus dat het niet meteen genoeg aanspreekt om het echt vaak genoeg te gaan draaien. Toch geniet ik er wel van als het weer eens op staat.

Fantastisch album, mijn favoriet van ze. Woorden schieten gewoon tekort om de pracht te beschrijven. BTBAM is ongelooflijk muzikaal, en ik vind die uitstapjes juist fantastisch. Het werkt voor mij, want de structuur gaat nooit verloren. Death metal kan nauwelijks spannender en avontuurlijker klinken.

Mijn eerste kennismaking met de band. Ik dacht: laat ik maar direct met het beste album beginnen. En dat valt bepaald niet tegen. De progressieve death metal die deze Amerikanen laten horen zit geweldig in elkaar en wordt nergens chaotisch, ondanks de bijna oneindige mix van stijlen. De hoofdzakelijk erg lange songs (tussen de 5 en 15 minuten) zijn behoorlijk meeslepend en continu verrassend en avontuurlijk. Het moet een behoorlijke opgave zijn om dit live neer te zetten. Ik ben in ieder geval verkocht en ga het hele oeuvre van de band tot mij nemen.

R-bek6 ken je deze al?

Heerlijke plaat.

Komende maandag is het alweer tien jaar geleden dat Colors uitkwam. Wat mij betreft kan het album in het moderne metalcanon: een plaat die veel teweeg bracht en flink wat bands heeft geïnspireerd. Vanaf de releasedatum had ik het album en nog steeds is het een feest om naar te luisteren. De manier waarop Between the Buried and Me stijlen combineert die op papier compleet niet werken is ongeëvenaard. Colors vloeit fenomenaal als een geheel met terugkerende passages, als een metalversie van Dark Side of the Moon, waar het artwork overduidelijk naar verwijst.

De hoofdmoot van de sound is progressieve deathmetal door een metal- en hardcorelens: heel erg springerig en energiek. Daar omheen gebeurt belachelijk veel: jazzy passages, neoklassieke metalen gitaarpraktijken, Dream Theater-prog, King Crimson-prog, melancholische oude stijl Coldplay-achtige pop, bombastische Queen/Muse-stukken, Pink Floyd-gitaarsolo's, Mr. Bungle-cabaret, country, psychedelische pop, post-rock/metal, southern rock. Alle passages vloeien ronduit naadloos in elkaar over en klinken nergens misplaatst. Het zogenaamde bargevecht aan het eind van Ants of the Sky met bijbehorende banjosolo is echt hilarisch, maar daarna schakelen ze over naar een hemelse finale.

Sindsdien is de band een aantal keer redelijk dichtbij het niveau van deze plaat gekomen, maar Colors staat toch op een eenzame hoogte in de discografie.

Naar aanleiding van bovenstaande bericht van Don Cappuccino dit album maar eens gaan luisteren. BtBaM is zo'n band die om een of andere reden volledig aan me voorbij is gegaan, ondanks het feit dat ze muziek maken die volledig in mijn straatje ligt. Na een luisterbeurt kan ik eigenlijk nog niet veel zeggen, ik ben een groot liefhebber van prog metal maar niet zo'n grote death metal fan. Ik ben benieuwd of ik aan de stem ga wennen, er is in ieder geval genoeg te ontdekken op dit album.

Omdat ik Colors II die net uit is tegenkwam hier ook maar eens naar gaan luisteren. Man, man, man. Dit komt wel heel dicht in de buurt van een top10-plaatsje. Wat een afwisseling en het past allemaal in elkaar.

De kennismaking tussen mij een BTBAM begon wat stroef. Kennismakingsalbum Coma Eclipse staat op dit moment nog gewaardeerd met 2,5 sterren en die score is allang niet meer representatief voor mijn mening over dat album. Automata I & II konden me ook erg bekoren.

In afwachting van mijn LP van Colors II (komt pas 8 oktober uit) heb ik de 2020 remaster van deel één in huis gehaald. Ik wordt hier compleet van mijn sokken geblazen door wat de band op dit album presteert! Het is lang geleden dat ik zo verrast ben door een plaat.

Als een groep sterrenkoks combineren de heren van BTBAM hun progressieve death metal met de meest onwaarschijnlijke ingrediënten alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Het kost dan ook diverse luisterbeurten om te bevatten wat je allemaal hoort. Toch weet de band alles tot een geheel te maken, erg knap!

Eén van de beste metal-albums van de nog jonge eenentwintigste eeuw draagt de naam 'Colors'.

Ik heb geen flauw idee hoe ik deze plaat onder woorden zou moeten brengen. Deze quote van bassist Dan Briggs geeft in ieder geval een indicatie van de houding van de band jegens Colors:



De muzikale inventiviteit die de heren tentoonspreiden is ongekend. Werkelijk alle uithoeken van het muzikale spectrum worden verkend. Wat dat betreft is de titel 'Colors' zeker op zijn plaats. De manier waarop de death metal en de metalcore dienen als kapstok voor de muzikale uitstapjes die aan bod komen is grandioos uitgewerkt en tot op de dag van vandaag ongeëvenaard.

Ik heb nog nooit zo veel muzikale stijlen bij elkaar gehoord op één album waarbij het daarnaast als een coherent geheel aanvoelt en er geen geforceerde krachtpatserij aan de pas komt ('kijk eens hoeveel stijlen wij kunnen spelen'). Voor de rits aan stijlen die hier voor de dag komen refereer ik daarbij graag aan het bericht van Don Cappuccino.

De muzikale trip waarop Between The Buried And Me je op trakteert is buitenaarts. De flow van het album is ongeëvenaard, waarbij moeiteloos wordt afgewisseld tussen betoverende basslijnen, grandioze gitaarpassages en complexe, dynamische drums.

Zelfs na zoveel jaren blijft Colors spannend, verrassend, inventief, ontroerend, bruut, emotioneel en bovenal creatief. Between The Buried And Me zal dit creatieve hoogtepunt naar mijn mening nooit meer kunnen overtreffen (alhoewel The Parallax II en Colors II akelig dichtbij komen) en leveren met deze Colors een album af dat hen vestigt naast de andere legendes in het Metalwalhalla.

Wat een groeispurt laat BTBAM horen op dit album! Vooral vanaf Sun Of Nothing komt de muziek tot z'n volle wasdom. Het chaotische karakter van de band blijft in zekere zin bewaard, maar krijgt toch iets meer structuur. De productie (ik ken alleen de 2020 remix) doet ook voor het eerst echt recht aan de muzikale klasse van deze band. Alle details zijn goed te horen en het is vooral genieten van de baspartijen die ondanks alle drukte altijd duidelijk aanwezig zijn in de mix.

Score: 90/100

1. Colors
2. Alaska
3. The Silent Circus
4. Between The Buried And Me