menu

Muziek / MusicMeter Live! / Gisteren ... gezien!

zoeken in:
avatar van meneer
Marillion a France !

Zoals eerder vermeld gewoon dichterbij en fijner om op een vrijdagavond naar een concert te gaan dan op een doordeweekse dag 's nachts om 02.00 thuis te komen en de volgende ochtend om 8.30 weer aan een stel studenten les te geven. Dus naar Lille, met mijn eega.

Als ik bovenstaande verhalen lees dan is mijn bijdrage aan Marillion concerten maar weinig. 2 x met Fish (Utrecht 1985) en The Garden Party tour (1986) in Ahoy. Daarna nog The Afraid of Sunlight (1995) tour, ook in Ahoy. Respect voor degenen die trouw zijn gebleven. Ik begon af te haken bij Cannibal Surf Babe.. Vraag mij niet waarom. Andere interesses, smaak enzo.

Maar goed, ik heb ze altijd wel wat in de gaten gehouden, verwonderd bij het feit dat ze 'vlakbij' in Port Zelande zefs fansweekend houden (maar ik heb een schurfthekel aan bungalowparken ).
FEAR kwam weer eens goed binnen en ik was wel eens benieuwd naar een oude liefde van mij. We worden allemaal ouder nietwaar ? En, idd, waar ik Hogarth de laatste keer met een soort van drumhandschoenen over het podium zag balleteren en Rothery zijn gitaarband op een iets minder strak knoopje was vastgezet zag ik nu gewoon oudere, maar zeer gedreven heren (alhoewel ik Ian Mosley totaal niet heb gezien, die was echt verborgen achter zijn drumkit) die dit fenomeen al zo lang knap in stand houden, hun liefde, hun levensproject !

Het voorprogramma John Wesley kan goed gitaar spelen, heeft onzichtbare drummer en bassist mee, zingt als Bryan Adams maar heeft het treurige sfeerloze van een voorprogramma act volledig om zich heen hangen. Bijna iedereen van het publiek wil dat je opschiet, pure vulling (waarom eigenlijk) en iedereen is blij als je weg gaat en je vergeten als de hoofdact komt. De man voelt aan als een echo die wacht tot Porcupine Tree weer tot leven wordt geblazen...

Het intro van Marillion is gewoon goed en sterk. Hogarths 'old man' performance spat van het scherm af en komt als een ware oudere man het podium op. Zegevierend, ik heb er zin in en met een strot waar ik echt met verwondering naar heb geluisterd. Zo, dat hij dat heel de avond volhoudt. Scherp, hoog, laag, emotie en zijn mimiek (bijna Gabriels begin jaren 70) is mooi ondersteunend en geloofwaardig.

Tuurlijk, nummers van Fear, Marbles, Clutching enz.. maar wel wordt de muziek ook beduidend bedaarder. Politiek gezien een statement. Bij mij kwam Kings zeer goed binnen en zette mij aan het denken. En ik mag het wel dat de muzikale optredens in deze bijzondere globale dagen op de gebeurtenissen in de wereld reageren.

Alles ging perfect totdat..... Ze echt volledig de fout ingingen bij 'El Dorado'. Je hoorde meteen dat zowel Trewavas als Mosley halverwege totaal ergens anders waren in hun muzieklijnen. Je voelde, en zag, meteen dat Rothery dan de muzikale baas is binnen de band. Iedereen keek naar hem, hij nam nog de leiding, Hogarth probeerde het nog te redden met een 1,2,3,4... Maar het mocht niet meer baten. Puinhoop... De band stopte gewoon, nog nooit meegemaakt

Hogarth reageerde als een Diva en ging als een groteske wandelende middelvinger gewoon weg, pissed off.. Rothery meteen naar de microfoon. "We are sorry about that and we are going to discuss behind the curtains what to do now. Start all over or doing something else".

Goed, het publiek applaudiseren en op z'n Frans (hohohohoho) reageren. En na een paar minuten kwam de band gewoon terug en zette het nummer gewoon op een andere groef verder.. Maar dan merk je pas hoeveel professionalisme, perfectionisme en spanning er achter een avondje optreden staan. Alle respect dus !!

Hoe anders de Fransen zijn dan de Nederlanders ? Mijn Frans is niet perfect, maar ik heb nergens 'Poisson' of 'Grandle" gehoord. Bij de stille stukken werd er zelden wat geroepen en een "SSST" werd meteen gerespecteerd. Vriendelijk volk, weinig mobieltjes en duidelijk warmte naar de band toe.

En, even heel eerlijk, toch een kleine traan uit mijn ogen, bij Sugar Mice.. Ik word ook ouder...

avatar van vigil
meneer schreef:
Ik ben ook weleens benieuwd of Frans publiek anders op Marillion reageert dan het soms 'wat-in-het-verleden-hangende-en-dit-ook-moeten-roepende' Nederlandse publiek.

Encore !!

Dat valt wel mee hoor, het is meer een gimmick dan dat de mensen er echt bewust om roepen. Hogarth was het ook wel een beetje aan het uitdagen hoor woensdag.

nu ga ik je verhaal lezen

avatar van vin13
mooie verslagen over Marillion.
Ik heb ze zelf maar twee keer gezien en Fish 1 keer. Wat ik heel apart vond is dat de toenmalige cd zaak in Almelo het voor elkaar kreeg om Marillion een gratis promoconcert (ik dacht Marbles) van een half uur te laten geven op het marktplein, vooral Steve Rothery viel op door zijn mooie gitaarspel, helaas viel het niet op bij de plaatselijke bevolking. Er stonden hooguit 40 mensen. Maar ik heb genoten en waardeer het zeer.
Later die week speelden ze vlakbij Almelo in Lucky, Rijssen wat stijf uitverkocht was, via dezelfde platenboer kreeg ik een kaart. Heel mooi. Wie kan zich dat promoconcert herinneren?

avatar van vigil
meneer schreef:
Daarna nog The Brave tour (1994) ook in Ahoy.

zonder vervelend over te komen maar dit is helaas onmogelijk

ja kunt in 1994 vaak naar Marillion zijn geweest en in principe ook vaak naar Ahoy maar Marillion is daar tijdens de Brave tour niet geweest.

wellicht de Afraid of Sunlight tour waar ze wel een heel stuk Brave speelde

Verder een mooi schrijfsel

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Dat was dus kennelijk meer de dinsdagse setlist in Lille. Zo'n Frans publiek lijkt me ook wel wat. Het komt niet vaak voor dat het geouwehoer me voldoende stoort om er wat van te zeggen, maar afgelopen woensdag was wel zo'n avond. Heeft toch zeker twee minuten geholpen.

Dat ze de mist ingaan en opnieuw moeten beginnen, komt ook vaker voor; afgelopen woensdag nog bij Goodbye to All That en op het laatste Marillionweekend ook ergens. Je zou bijna gaan denken dat het een trucje wordt.

Overigens realiseer ik me dat ik bij de minderheid behoor, maar ik vind Cannibal Surf Babe dus een heerlijk nummer. Hoort ook wel bij de betere helft van Afraid of Sunlight (O ja? Ja, samen met Gazpacho, Out of This World, King... en... nou, vooruit ex aequo met Beyond You).

avatar van meneer
vigil schreef:
(quote)

zonder vervelend over te komen maar dit is helaas onmogelijk

ja kan in 1994 vaak naar Marillion zijn geweest en in principe ook vaak naar Ahoy maar Marillion is daar tijdens de Brave tour niet geweest.

wellicht de Afraid of Sunlight tour waar ze wel een heel stuk Brave speelde

Verder een mooi schrijfsel


Dank je. Nee, niet vervelend hoor. Je hebt gelijk. Ik heb even internet gechecked en het was de Afraid of Sunlight tour uit 1995. Ik zal het even aanpassen.

avatar van musicborst
Casartelli schreef:
Dat ze de mist ingaan en opnieuw moeten beginnen, komt ook vaker voor; afgelopen woensdag nog bij Goodbye to All That en op het laatste Marillionweekend ook ergens. Je zou bijna gaan denken dat het een trucje wordt.


Tsja, ik zag mijn mr. Marillion, Steve Rothery, gisteravond nog om 20:15 druk actief op social media om zijn SRB tour te promoten en daarin druk was met vraag en antwoord reply's via zijn persoonlijke acount. Je kan dan vraagtekens zetten of de focus dan wel scherp staat?! Als een profvoetballer een kwartier voor de wedstrijd zoiets doet krijgt hij geheid gezeik....

avatar van vigil
Focus... Leuke woordspeling gezien zijn fotoboek wat net verschenen is en ook wordt gepromoot door hem.

Nu is het niet altijd de artiest zelf die antwoord geeft maar dat kan ook een medewerker doen. Bij Rothery is dat overigens wel zo volgens mij. Verder kan je berichten op FB (als je een eigen pagina beheerd) ook van te voren inplannen en die dan op een zelf in te stellen moment te laten verschijnen.

Verder lees ik bij de "fouten" veel namen maar zeker niet die van rothery dus wellicht is het een tip voor de andere om zo kort voor het concert nog even te ontspannen

avatar van musicborst
Natuurlijk maakt Rothery geen fouten... Hij is God.

En ontspannen was/is hij zeker bij de SRB. Kijk al uit naar 7 januari! Hij kondigde dus gisteravond om 20:15 aan dat hij White Russian gaat spelen. Kijk, dat trekt bij mij de aandacht... En nee, ik ben niet in het verleden blijven hangen!

avatar van Don Cappuccino
Incubate Dag 1 – 10 december: Clipping., OHHMS, Oathbreaker, WIFE – 013, Little Devil, Extase

We zijn alweer aanbeland bij de derde editie van Incubate dit jaar. De septembereditie maakte ik half mee (de donderdag en zondag), nu ben ik heel het weekend in Tilburg. Dag 1 was in ieder geval top!

Ik ben begonnen bij Nefast, een Nederlandse blackmetal/noise/droneband. Daar kwam ik ex-MuMe-user Sietse tegen, ook na het optreden van Oathbreaker. Na een kwartier ben ik weggegaan, dit was te veel drone voor mij. Constant dezelfde riff, er leek ook geen minieme variatie in te komen. Aangezien in 013 Clipping bijna zou gaan beginnen, heb ik besloten om daar op tijd een goed plekje te bemachtigen.

Dat was een goede keuze, Clipping leverde namelijk een ontzettend gave set af. Splendor & Misery vind ik een ronduit fascinerende plaat, en hoewel het ontzettend vet zou zijn om heel dat verhaal van begin tot eind live mee te maken, werd er nu ook overtuigd met een goede mix van de verschillende platen. De instrumentals van Clipping zijn dreigend en noisy en de raps van Daveed Diggs abstract met een heerlijke flow. Door de set heen werden de nummers steeds ''toegankelijker'' (voor Clipping-begrippen dan), steeds meer dreunende beats en catchy elementen. Voor mij de eerste keer dat ik een hip-hopgroep live zag, al belichaamt Clipping iets meer dan alleen dat subgenre.

Daarna door naar de band OHHMS uit Canterbury, die al mijn ontdekking waren in de Incubate-playlist. Dit is een band die heel goed op Roadburn zou passen, aangezien ze elementen van stoner, doom, psychedelische rock en post-metal mengen, lekker traag en meeslepend met soms een heerlijke opzwepende groove. De presentatie van de band was ontzettend intens en bezield, met een zanger die compleet op een andere planeet was, op de rand van het podium staand met de ogen gesloten. De bassist was al helemaal een geval apart, het leek wel alsof hij de muziek van The Dillinger Escape Plan aan het spelen was. Constant van het podium op en af, op de grond gaan liggen, compleet zichzelf uitputten. Volgens mij hebben ze drie nummers van een kwartier gespeeld. Achteraf ook nog een t-shirt en CD gekocht van de band en met de zanger gepraat, ontzettend aardige kerel. Deze band mag zeker terug naar Nederland komen!

Toen viel er even een behoorlijk gat. Even gaan kijken bij Babyfather, maar dat was compleet niet mijn ding. Dus maar op tijd naar Extase gegaan om daar vooraan te gaan staan bij Oathbreaker die uiteindelijk voor een volle Extase speelden, en terecht! Ik zag de Belgische band in 2014 ten tijde van Eros/Anteros, toen was het al erg goed, maar wat een vooruitgang heeft deze band gemaakt! Het eerste kippenvelmoment van deze Incubate was een feit toen Caro a capella het intro van 10:56 inzette met haar prachtige cleane vocalen. Daarna barstte de boel compleet los met een slopende versie van Second Son Of R. dat net een tikje trager werd gespeeld dan op de plaat. Oathbreaker speelde alleen nummers van Rheia en koos daarvan ook nog de beste uit. Het geluid was kraakhelder waarbij details er zeer goed uit te pikken waren. De nieuwe drummer (Wim, ook van Wiegedood en Rise and Fall) heeft ongelofelijk krachtige blastbeats die Oathbreaker naar een nieuw niveau van intensiteit tillen. Beste optreden van de dag, zonder twijfel!

Na een pauze sloot ik mijn eerste dag af met WIFE, het electronicproject van James Kelly, hij was ook wel bekend van de fenomenale Ierse blackmetalband Altar of Plagues. Op de laatste plaat (Teethed Glory and Injury) van laatst genoemde band werd er al veel met electronic gewerkt, dus de overstap was niet compleet verrassend. Kelly leverde een hele gebalanceerde set af met ontzettend veel dynamiek en prachtige cleane vocalen, heerlijke dreunende industrialelementen en wonderschone melodieën. Heerlijk om lekker op mee te deinen aan het einde van de eerste dag.

Vandaag ga ik naar Deutsche Ashram, Thaw, Alfie Ryner, Year of No Light, Hemelbestormer en Boris. Daar lees je (waarschijnlijk) morgenavond mijn bevindingen over.

Ascolto
IAMX- De Helling Utrecht 3 december 2016.
Ze gingen helemaal los. Het publiek en IAMX. review IAMX
Het was inderdaad geweldig. Veel energie, veel trouwe fans die al uren van tevoren voor de deur aanwezig waren.

avatar van Don Cappuccino
Incubate Dag 2 – 11 december: Deutsche Ashram, Thaw, Dead Neanderthals, Alfie Ryner, Year of No Light, Boris (013, Paradox, Extase)

Mijn tweede dag begon met het Nederlandse duo Deutsche Ashram in de Paradox. Aangezien het grootste gedeelte van mijn planning van de dag uit zware muziek bestond, was het ontzettend aangenaam om te beginnen met dromerige dreampop/shoegazeklanken. De band had hét gevoel: daarmee bedoel ik dat er prachtige gitaarmuren werden opengetrokken in combinatie met etherische vocalen én dat hierbij het songmateriaal ook nog top was. Het deed me vooral denken aan Cocteau Twins. De debuutplaat is recent verschenen, dat is ook een aanrader.

Zo, dat was het licht. Tijd voor duisternis, op het podium en in de muziek bij het Poolse blackmetalgezelschap Thaw in de Kleine Zaal van 013, een ontdekking tijdens deze editie. Ze speelden een vorm van blackmetal die mij ontzettend aansprak: met een stevige sludgy ondertoon, sfeervolle electronic en slopende grooves. Vooral de drummer speelde ontzettend goed, met meedogenloze blastbeats, vernuftige accenten op verschillende belletjes en bekkens en creatief tomwerk dat vooral in het dronende einde van de set naar voren kwam. Ik heb na het optreden het debuutalbum gekocht op CD voor een tientje. De band stond voor 60 minuten gepland, maar speelde 45 minuten.

Dat gaf mij nog ruimte om de helft van de set van Dead Neanderthals te zien in Extase. Ik heb niet veel van de band zelf gezien op het podium, maar ik hoorde een intrigerende barrage aan door grindcore beïnvloedde freejazz. Altijd spannend om naar te luisteren. Daarna stond er nog een jazzband op het programma, namelijk het Franse Alfie Ryner in Paradox. Zij begonnen een stuk later dan gepland, waardoor ik maar twee nummers van ze heb gezien, maar die waren allebei gaaf. De band speelde jazzrock met electronicinvloeden.

Vanaf 19:15 werd de Kleine Zaal van 013 een soort mini-Roadburn: Year of No Light en Boris sloten de boel af. Ik luister eigenlijk thuis nooit naar Year of No Light en kan je dus ook niet vertellen welke nummers ze hebben gespeeld, maar live is het een ontzettend overdonderende band. Drie gitaristen, twee drummers (waarvan één ook nog de toetsen bespeelt) en een bassist die samen een monsterlijke sludge/doom/post-metal muur creëren met log riffwerk, prachtige gitaarlagen en dynamische composities. Bij de laatste track kwam er ook nog een zanger bij, deze track had meer een blackmetalinvloed, vooral door de krijsen.

Als last, but definitely not least: Boris plays Pink. Jawel, de Japanners speelden het meesterlijke album uit 2005 helemaal. De band begon met het doomy Blackout, maar ging daarna naar een blok met alle snelle en swingende nummers van de plaat: heerlijk! Wel vond ik dat drummer Atsuo bij vlagen erg rommelig speelde, toch vind ik dat, met dit rafelige en rockende materiaal, niet erg. Het slotakkoord van het optreden was met afstand het hoogtepunt van het weekend voor mij: Just Abandoned Myself en Farewell. De eerste track is zo gruwelijk intens, het lijkt maar niet op te houden met ontzettend stuwende ritmes en de dronende ontlading na tien minuten is op CD al indrukwekkend, en live overrompelend. Kippenvelmoment nummer twee tijdens het weekend kwam met de uitvoering van Farewell: een magistrale shoegazetrack. Deze editie van Incubate had wat mij betreft niet beter kunnen eindigen!

avatar van E-Clect-Eddy
16-12 Indian Askin 4,5* (support The Mighty Breaks ), Oedipus Brouwerij, Amsterdam (Noord) - €12 excl. normaal - € 14 incl. TicketSwap

Wilde al heel lang eens die Oedipus Brouwerij verkennen die soms ook optredens host voor de Paradiso en dit was een prima gelegenheid. Dat vonden heel veel andere ook dus was het twee avonden uitverkocht, fantastisch voor de band, beetje stress voor mij vanwege de kaartjes. Gelegen naast de Jumbo Foodmarkt zit de locatie iets verscholen maar goed bereikbaar, dacht eerst dat het daar binnen bij de Foodmarkt was maar niet dus. Digitale kaartjes werden met het oog beoordeelt, duidelijk een lo-tech zo niet lo-fi lo-catie Binnen is het kleurrijk en doet denken aan andere alternatieve locatie met een klein budget zoals De School, OT301 en OCCII. Gezellig is het zeker, komt zeker door die drankjes die ze daar brouwen en ik zal maar meteen uit de kast komen... ik drink dat gerstenat spul niet! Mijn vriendin die mag het hebben, maar kan het niet hebben

Van het voorprogramma The Mighty Breaks slechts de 3 afsluitende nummers gehoord, het rockt! Meer kan ik er niet over zeggen, niet opgelet vanwege de file voor de bar, dat is het minpuntje van de avond. Duurt een beetje lang voor je geholpen wordt, terwijl de rij niet lang is en er voldoende personeel lijkt, een inefficiëntie / organisatie probleem dunkt me.

Een half uur later dan aangekondigd komt onder luide Indische Wereld muziek Indian Askin het krappe podium op die pal naast de toiletten is gesitueerd of vice versa? Helaas het nieuwe album Sea of Ethanol recentelijk niet meer geluisterd maar dat moet snel veranderen, want het optreden was een feest. Helaas geen setlist gevonden, maar met 90 minuten hebben ze een uitgebreid optreden verzorgt met mijn favorieten: Answer, Pretty Good, Sexy Pants en Asshole Down

Zo begon het niet, iets wat aan de tamme kant beetje onwennig maar naar een paar nummers kwam er al wat sfeer in de tent. Ook op het podium gebeurde het één en ander, en al snel staat de zanger gitarist daar met ontbloot bovenlijf en een flesje lokaal alcoholisch vocht. Toch duurt het tot halverwege dat er genoeg sfeer is dat de aanwezigen in beweging komen. Daarna wordt het alleen beter en is er op het end zelfs een moshpit. Ook springt de gitarist een paar keer tussen het publiek, het dak kan er dan af. De muziek die als Nu-Punk wordt aangemerkt door de band wordt behoorlijk strak en energierijk gespeeld. De drummer hamert en flink op los, een goedlachse bassiste helpt met de drive en de groove. Er gaat op het podium genoeg fout maar ik hoor het niet maar zie de grinnikende reactie van de bassite, dus doet nergens pijn. De toetsenist is eigenlijk de stille kracht die de nummers muzikaal meer body geven en af en toe er een gitaar bij pakt.

Zo eindigt het concertjaar bijna op dezelfde manier hoe die begon met een fantastische rockende Danny Vera in de Melkweg en nu dus Indian Askin alhier. Alleen Ellen ten Damme nog met een kerstshow, maar die gaat dit waarschijnlijk niet toppen. Alhoewel... ze staat niet voor niks in mijn top 10 van live acts.

avatar van Don Cappuccino
Steak Number Eight (support: An Evening With Knives) – Little Devil, Tilburg

Mijn derde keer Steak Number Eight en de tweede keer in de Little Devil, een ontzettend gaaf rock/metalcafé in Tilburg. Vorig jaar speelde ook de jazzmetalband Mannheim, maar die spelen de support van Steak Number Eight tijdens andere optredens van deze tour. Het Eindhovense An Evening With Knives opende weer.

De vorige keer vond ik An Evening With Knives degelijk spelen, gewoon goede stoner met uitstekende vocalen. Een jaar later staat er een veel spannendere band op het podium die vele malen meer met dynamiek speelt. De stoner is gebleven, maar de band durft nu ook meer smaakvolle psychedelische passages in zijn muziek te integreren of juist heel smerig en sludgy te riffen. De vocalen à la Baroness zijn vooral in harmonie erg sterk, een punt waar veel bands live op struikelen. Ik ben overtuigd, in januari gaan de studio in met Pieter Kloos voor het debuutalbum. Daar ben ik erg benieuwd naar.

Steak Number Eight speelde de vorige keer voor een bijna uitverkochte en goed gevulde zaal van de Little Devil, gisterenavond viel de opkomst tegen wat mij betreft. Jammer is dat, want de Belgen lijken alleen maar beter te worden. Kosmokoma is een groeiplaat en live komt het materiaal ontzettend goed tot zijn recht, met zeer veel overtuiging gespeeld. Het is allemaal wat listiger en proggier dan het voorgaande materiaal met meer dynamiek, maar ook heerlijke lompe sludgeriffs, bijvoorbeeld in Gravity Giants. Wat dat betreft doet het me ontzettend aan Oceansize denken, dat is zeker een compliment. De setlist was heel anders dan vorig jaar, al werden tracks als Pyromaniac, Dickhead (BANANA! BANANA!), Cryogenius en Black Eyed weer gespeeld.

De grootste verrassing en het hoogtepunt voor mij was de uitvoering van Track Into the Sky, een fenomenale track van All Is Chaos. De minutenlange post-rockclimax werd zo mooi uitgevoerd, met Brent die weer bewees één van de beste moderne metalzangers van dit moment te zijn. De performance was weer intenser dan de vorige keer, de band speelt zich echt helemaal kapot op het podium. Dit was duidelijk zichtbaar na Return of the Kolomon, maar er kwam toch een toegift. De vorige keer ging gitarist Cis het publiek in, nu ging Brent meerdere malen, compleet gesloopt, het publiek in. Steak Number Eight is een van de beste livebands die je kunt zien op rock/metalgebied. Onbegrijpelijk dat vooral in Nederland er maar een klein publiek voor ze is.

avatar van chevy93
Gisteren Symfo Classics in de Vorstin in Hilversum.

Kaartjes gewonnen bij de maandelijkse Pop Bizz Quiz, cadeau voor mijn vader, cadeau voor mijn oom en nog drie andere familieleden. Een avondje "keeping the dream alive" met grote symfoklassiekers, minder grote symfoklassiekers en grote klassiekers die wat minder symfo zijn.

Van 9 tot 12 (met een klein halfuur pauze) regen zij de ene klassieker aan de andere. De band, een man of 7 tellend en een vrouw, speelde enorm strak. Ook niet gek met (oud-)bandleden van Kayak, waaronder Edward Reeks (van Ruthless Queen) en Joost Vergoossen (tweemaal uitgeroepen tot beste gitarist van de Benelux). Wat vooral opviel was de afwisseling tussen de bandleden: van een prachtige op de vleugel uitgevoerde Salty Dog van Procol Harum tot een stomende (maar helaas ingekorte) versie van Roundabout van Yes.

Veel interactie met het publiek, wat korte verhaaltjes en vooral heel veel muziek. Zoals ze zelf zeiden, ze zoeken de grenzen van de symfo op. Soms aan de verrassende goede kant (Child's Anthem van Toto), soms daar ver over (Kayleigh van Marillion, in de ingekorte singleversie, zonder Pseudo Silk Simono en/of Lavender). Vooral interessant waren de minder voor de hand liggende nummers, zoals Humdrum van Peter Gabriel, Alienation van Kayak en Mr. Time van Alan Parsons (wie kent dat nou?!). Alan Parsons Project was sowieso erg populair bij de band, want Old and Wise en Psychobabble werd ook gespeeld.

Grote klassiekers werden ook niet geschuwd. Hoogtepunt was toch wel de opening van Firth of Fith van Genesis. Ook het bijna verplichte Comfortably Numb kwam nog langs (geëindigd met een schitterende extended solo van Vergoossen in de geest van Pink Floyd, maar met een eigen smoel). Hoewel ik graag Storm and Thunder van de eigen Earth & Fire ook nog wil noemen, want de bevlogen versie van de sowieso betoverende zangeres was bijzonder sterker en de toetsenist leverde hier misschien zijn beste werk in een concert dat toch al niet mis was.

Verder nog gespeeld: I'm Not in Love (10CC), Owner of a Lonely Heart (Yes), Davy's on the Road Again (Manfred Mann's Earth Band), Fooling Yourself (The Styx), Logical Song (Supertramp), Red Rain (Peter Gabriel), Livin' Thing (ELO), Eve of the War (Jeff Wayne). Oh ja, en Wuthering Heights. Niet echt symfo, maar wel een weergaloze versie.

Weinig nummers die uit de bocht vlogen en buiten Firth of Fifth eigenlijk weinig lange nummers gespeeld, maar dat wat wel gespeeld werd, was zonder uitzondering erg sterk. Een zeer diverse setlist met verrassende keuzes en minder verrassende klassiekers. Avondje geslaagd zou ik zeggen. En volgend jaar gewoon een nieuwe setlist. Wie weet dan met nummers als Starless, Atom Heart Mother of A Plague of Lighthouse Keepers.

avatar van echoes
DeWolff in de Boerderij, Zoetermeer. Voor het eerst deze gassies live gezien en wat een teringlekkere muziek! Fantastische sound en het geluid was ook geweldig. Dat gold trouwens ook voor voorprogramma The Grand East. Ik vroeg me werkelijk af of DeWolff dat zou kunnen toppen. Dat was een zeer aangenaam en verrassend begin van de avond. Heerlijke dampende, swingende soulvolle bluesy rock met minstens zo ronkende en scheurende Hammond orgel als bij DeWolff. Super enthousiast vijftal met enorm veel speelplezier.

avatar van Norrage
Ik wilde jullie mijn lijstje beste concerten van het jaar niet onthouden:

1. Wilco @ TivoliVredenburg Ronda, 9-11-2016

(Slechts) twee keer eerder zag ik ze, en die concerten staan beiden in mijn top 3 beste concerten allertijden. Dit concert valt er precies mooi tussenin op #2! Wilco is en blijft de beste liveband van de wereld, en dat was tijdens dit getergde concert wel heel duidelijk. Vlak hiervoor werd Trump tot president van Amerika verkozen, en de band liet duidelijk weten hier niet zo blij mee te zijn. Met extra agressie en urgentie ramden ze twee en en een half uur de beste nummers van de band erdoorheen, met als opener het ultra-gepaste Ashes of American Flags, diezelfde opener als mijn #1, destijds in Paradiso. En met de absolute hoogtepunten Spiders Kidsmoke, Art of Almost en het altijd fraaie I’m The Man Who Loves You. De dag erna zag ik Wilco nog een keer tijdens LeGuessWho, maar dat was toch een slag liever en een klein niveautje minder. Geen nummers 1t/m4 in mijn allertijden lijstje dus!

2. Lucky Fonz III @ TivoliVredenburg Cloud Nine, 29-04-2016

Als Lucky Fonz Nederlandstalig gaat zingen komt zijn talent het meest tot zijn recht. Hoewel zijn tweede Nederlandstalige album In Je Nakie mijn album-jaarlijstje niet haalde, haalt dit concert dat bij verre. Geweldige entertainer en muzikant die de nummers met enorm veel humor aan elkaar praatte, met geweldige publieksparticipatie. Dacht je dat je de tekst van een nog onbekend nummer niet kon meezingen? Echt wel! Fantastisch concert en op #2 in het jaarlijstje.

3. Kevin Morby @ EKKO, 30-8-2016

Ik zei het al in mijn album-jaarlijstje, maar Kevin Morby heeft mijn hart tijdens dit concert gestolen. Zelden zag ik een zo goed op elkaar ingespeelde band, en een zo’n charismatische frontman die van links naar rechts stuiterde. Van de langgerekte hypnotiserende tracks als Singing Saw en Harlem River tot aan kortere puntige nummers als Cut Me Down en The Ballad of Arlo Jones, alles was raak.

4. GoGo Penguin @ Paradiso Noord Tolhuis tuin (en North Sea Jazz 2016), 20-11-2016

GoGo Penguin won mijn andere jaarlijstje maar ook live zijn ze bijzonder goed, en misschien wel nóg beter! Tijdens North Sea Jazz nog in een niet volgepakte zaal, maar als een van de weinige jazzbands wisten ze later in het jaar met gemak de Tolhuistuin uit te verkopen. En terecht. Wat een bezwerende en ongekend opzwepende muziek die ondanks de beperkte bandbezetting zo veelzijdig is en de hele duur van het concert boeit.

5. Courtney Barnett @ Paradiso, 5-7-2016

Courtney Barnett was één van de sensaties van 2015, en hoewel ik haar al in 2014 zag op Crossing Border, was dit concert in 2016 de eerste keer dat ik haar écht live zag. En dat was goed! De droogkomische Courtney is ondanks dat ze weinig doet op het podium toch enorm charismatisch, en 5x zo hard als op de plaat ragden de band (met veel gitaren) haar beste nummers er doorheen. Jammer was dat de muziek (veel) te hard stond en er van de meer ingetogen nummers weinig nuance meer te horen was. Paradiso is toch echt niet mijn eerste keuze meer voor een concert…

6. Bruce Springsteen @ Malieveld, 14-6-2016

Voor (misschien wel samen met) Wilco is Bruce toch mijn favoriete artiest allertijden. En hoewel ik grote stadion en park-concerten meestal mijdt als de pest, moest ik toch echt Bruce weer eens zien. Hoewel het (dus) buiten was brak de zon precies bij aanvang, na een hele dag regenen, door. Een voorbode voor iets heel moois! Jammer dat het nog steeds hard waaide, en de muziek telkens verwaaide. Weer concludeer ik dat ik toch maar nooit meer naar dit soort concerten ga. Maar gelukkig is Bruce zo’n held en was het desalniettemin een fantastisch optreden. Hij speelde mijn persoonlijke favorieten Racing In The Street, The River en Spirit in the Night en rockte als een malle. Het was het geld, de moeite, en de buitenlocatie meer dan waard.

7. Suuns @ LeGuessWho

Ze sloten (voor zij die niet nog tot 3 uur doorgingen die nacht) LeGuessWho als ‘huisband’ af en het was weer weergaloos. Het laatste album (en die met Jerusalem in my Heart) vielen tegen, maar live is er niks van hun klasse verloren gegaan. Kneiterhard stond het geluid, maar bij Suuns is dat een deel van de ervaring. Nieuwe en oude klassiekers (naja, ze gaan ook weer niet zo lang mee) wisselden elkaar af LGW kreeg een knallend einde.

8. Tjing Tjing @ Tivoli de Helling

Met Roos is het altijd feest, dus het kaartje voor Tjing Tjing (dat ik miste tijdens Tweetakt) was 3 seconde na aankondiging gekocht. En je krijgt er Andre Manuel gratis bij! Lekker hard rocken en karakteristiek vaag speelden ze samen De Helling (eindelijk was ik daar weer eens) plat! Met nog het legendarische Kraaien van Krang/Andre Manuel als afsluiter aan het einde. Niet zo goed als die andere samenwerking de Speeldoos, maar wel weer heerlijk!

9. Ryley Walker @ LeGuessWho

Godzijdank kon ik hier nog op tijd bij zijn. 19.00 in de Pandora was voor mij die dag een beetje vroeg, maar ik was er op tijd bij. Stampvol stond de Pandora al (verrassend genoeg na een lege Moira 2 jaar terug) en ik verheugde me erop eindelijk zijn nummers mét met band te horen. In de een uur durende festivalset jamde Walker + band er een eind op los, bijna bezeten door de duivel en vol overgave. Een van de beste optredens van Le Guess Who dit jaar, en wat is hij gegroeid sinds die saaie set 2 jaar geleden (zonder band).

10. Matthew Halsall @ BIRD, 9-3-2016

Matthew Halsall doet veel dingen goed. Zijn label trok GoGo Penguin aan, zijn één na laatste album (When The World Was One) haalde mijn albumlijstjes top 3 van 2014 en eindelijk kwam hij eens in Nederland optreden. Volgens mij stond hij hier nog nooit (wat mij een oneindig raadsel is) maar BIRD erkent gelukkig zijn klasse. Met voltallige band, en harpiste, vertolkte hij de nummers van zijn Gondwana Orchestra, met als de hoogtepunten de nummers van When The World Was One, Tribute to Alice Coltrane voorop. Concertpodia van Nederland: boek deze man!!!

Pat-sounds: Beste concerten 2016! De top 10. - pat-sounds.blogspot.nl

avatar van E-Clect-Eddy
30-12 Bombay presents Show Your Teeth: oa Canshaker Pi. Paradiso, gratis met Indiestadpas 4*

Laatste uitje van 2016; kon kiezen uit gratis naar Helemaal Melkweg of gratis Bombay mini-festival of voor 13 euro naar Nits in De Duif (kerk te Amsterdam). Niet zo in de stemming want m'n vriendin is wél op vakantie en ik niet Maar toch Bombay en consorten gaan kijken omdat je daar zonder extra kosten de Indiestadpas 2017 kon kopen plus gratis 8 acts bekijken. Die pas heeft me in het laatste half jaar een hoop fijne kennismakingen opgeleverd met muziek en acts. In het verleden meer genoten van de gratis concerten via de Melkweg-jaarleden pas maar dat is nu compleet omgedraaid.

Gemengde gevoelens over het mini-festival: Show Your Teeth - Curated by Bombay, live: Bombay, Concrete Knives, Cocaine Piss, Jo Goes Hunting, Eut, Canshaker Pi, David Douglas, Adolf Butler. Kort samengevat te weinig publiek om de grote zaal geheel te vullen, te veel om iedereen in de kleine zaal te passen. Dus te veel acts (van naam?) voor de kleine zaal. De beveiliging doseerde het publiek waardoor er een rij was om de kleine zaal in te komen, ik haat wachten in rijen. Heb dus niets meegekregen van wat daar speelde. Erg jammer, bij Indiestadpas festival ging dit ook al niet vlekkeloos.

Canshaker Pi, tijdens de soundcheck had ik zo mijn twijfels of ik dit wel leuk ging vinden met de meligheid die door de microfoon geroepen / gezongen werd. Maar ze zijn de verrassende ontdekking van de avond. Had hun naam al vaker voorbij zien komen maar kende niets van hun muziek. Die was vanaf het eerste nummer boeiend, niets vernieuwend gewoon degelijk rock met roots in de 90s voortbordurend op de Pixies-sound met een vleugje 70s Bowie. Ze hadden er veel zin in en ook prettig om een goedlachse drummer en bassist te zien. Meestal vallen die weinig op als je een zanger en gitarist hebt die alle aandacht op eisen maar hier vormden deze twee een sterke muzikale basis. Is een plezier om die twee te zien spelen. Deze band deed me twijfelen of ik ze toch niet stiekem al gezien had in De School maar dat bleek KiNoo te zijn geweest.

Canshaker Pi begon heel sterk maar na 45 minuten had ik het wel gehoord, de nummers zijn prima maar er komt dan toch het gevoel dat er nu eens iets anders gespeeld zou moeten worden. Datzelfde geldt voor Bombay voor wie dit het laatste optreden zou zijn 'voor de nabije toekomst" zoals ze zelf zeggen. Ik had van hen wel eerder een album beluisterd maar niets is daarvan blijven hangen alleen dat het wel leuk zou zijn om die ergens live te zien. Bombay doet min of meer hetzelfde als Canshaker Pi maar met één man minder op het podium. Na circa 35-40 minuten verdwijnen ze van podium om terug te komen voor het encore. Ze maken het uur niet vol is prima. Zeer genoten van Bombay maar misschien was Canshaker Pi iets interessanter.

avatar van Don Cappuccino
12/01/2017: Closet Disco Queen - Hall of Fame, Tilburg

Het eerste concert van 2017 is een feit! Closet Disco Queen, een Zwitsers duo (Luc Hess en Jona Nido, twee ex-leden van The Ocean) traden op in de Hall of Fame in Tilburg, een skatepark/concertzaal met een industriële vibe. Als voorprogramma speelde de Nederlandse band Ella Pine, maar daar ben ik na de eerste tonen weggegaan. Ik ga hier voor de rest ook geen woorden aan vuil maken.

Voordat ik mijn bevindingen over Closet Disco Queen geef: de opkomst voor dit concert was echt triest. Twaalf mensen stonden er in de zaal. Komt het door de donderdagavond of is het concert gewoon slecht gepromoot? Het is cliché, maar een promotekst waarin stond dat de band bestaat uit twee ex-leden van The Ocean had misschien meer volk gebracht naar Tilburg. Enfin, dat maakt niet meer uit, één ding is zeker: het optreden was ontzettend gaaf! Je krijgt niet vaak de kans om een drummende eindbaas als Luc Hess zo goed te kunnen zien spelen. Zo'n drummer zorgt er weer voor dat ik zin heb om zelf de vellen te beroeren!

Nido en Hess hebben duidelijk ontzettend veel plezier op het podium en speelden bedreven en bij vlagen lekker onvoorspelbaar. Nido schudt lekker vettige stonerriffs uit zijn mouw met af en toe een psychedelisch sausje en Hess krijgt volledig de ruimte om de boel vol te spelen met slopende grooves, knallende fills en nekbrekende tempo- en accentwisselingen. Ze hebben ongeveer 50 minuten gespeeld, daarna heb ik nog een CD gekocht en nog even met de leden gekletst. Een goed begin van het concertjaar 2017!

buizen
De Bastard Club in Osnabrück bestaat 10 jaar. Dit wordt gevierd momenteel met drie dagen vette thrash metal bands. Donderdag, vrijdag, zaterdag: "10 Jahre Bastard Club"
Op de eerste avond was het al meteen goed raak, de 'Motörhead van de Duitse thrash' (nooit commerciële concessies, al dik 35 jaar op tour) : Destruction speelde en had twee support acts meegenomen: het Braziliaanse Nervosa en Gonorea uit Zwitserland. Deze bands zijn net begonnen aan hun gezamenlijke Europe Under Attack Tour. Gonorea is dan de minst thrash van de genoemde bands (meer power metal) maar speelde een kwalitatief goede set.
Waarom weet ik ook niet maar de tent was niet uitverkocht, toch waren er zeker een paar honderd man door de voorspelde barre weersomstandigheden (die achteraf wel meevielen) naar de fijne venue gekomen.
Voor nog geen twee tientjes entree een hele avond nieuwe en oude steengoede thrashmetal, heerlijk.
De weg naar de Bastard Club is goed te vinden, voor de deur kan er geparkeerd, er is een rookhol (de Kneipe) en de bands kwamen na afloop even rondhangen voor het contact met de fans. De Bastard Club heeft het met de buurt zo geregeld dat de takkeherrieavonden uiterlijk om 23.00uur stoppen met live muziek, zo bent u eventueel niet al te laat weer thuis.
Wat ook zo fijn is: de bands maken er totaal geen probleem van dat je hun optredens filmt. Die Schmier keek me wel even recht in de ogen met zijn duivelse blik maar dan lach je even en hij lacht terug.
Destruction speelde een heerlijke mix aan klassiekers en ook enkele songs die ze live niet zo vaak meer speelden, zie de setlist.
Tja, wat moet je er verder over zeggen. Ga de package zien als u in de gelegenheid bent.





avatar van E-Clect-Eddy
14-01 The Gift 4* (support: First Breath After Coma) 4,25* + Carpenter Brut 3,75* OZ + Upstairs Melkweg ( € 13 incl. via TicketSwap en € 15 excl. normaal)

Tot 2 weken geleden kende ik geen van deze drie (Rock) acts maar de aankondigingen op de website van de Melkweg nodigde uit om een paar nummers te beluisteren. In eerste instantie alleen geïnteresseerd in het Franse Synthwave geweld van Carpenter Brut maar toen weken laten bleek dat deze 3 acts op dezelfde avond speelden, en dat er beperkte overlap was, werd het erg aantrekkelijk om te gaan.

Carpenter Brut speelde in de oude zaal die sinds kort omgedoopt is tot OZ terwijl de theaterzaal hernoemd is tot Upstairs, The Max schijnt nu gewoon Max te heten en de Rabozaal komt niet meer voor als locatie voor events, blijkbaar onderdeel van de nieuwe huisstijl.

Als eerste het tweede optreden, het tussendoortje in de vorm van het trio van Carpenter Brut: drummer plus toetsenist (Franck Hueso?) en een gitarist!? Op de albums klinkt het alsof alles uit synths komt maar op podium werd een belangrijk deel van de muziek bepaald door de scheurende gitaar van een gitarist die zo uit een Hard Rock / Metal / Core band leek gestapt. Verrassing nummer twee, de eerste was dat ze met een kwartier vertraging speelden waardoor er veel meer overlap was dan voorzien. Maar een verrassing dus om gitarist op het podium te zien. De band speelt strak en (nagenoeg) zonder pauzes tussen de nummers. De Fransman Frack Hueso is vooral werkzaam als technicus en bij de productie van Rock bands variërend van Prog-Rock tot Hard Rock naar Death Metal en Grindcore, aldus Discogs. Dus die gitarist was dan toch niet zo een verrassing.

De muziek is geïnspireerd door 'foute' horror/ porno / gewelddadige films uit de 70s en 80s en de (score) muziek uit die periode. Segmenten van die (erotische) films werden op een scherm geprojecteerd want ook al klinkt de muziek prima eigenlijk is het best saai om het drietal op het podium te zien. De gitarist voert dan nog iets aan smeuïgheid toe door alle bekende 'fout' Rock poses aan te nemen maar mij kan het weinig boeien. Maar het wordt goed gewaardeerd door de zaal die vooral bevolkt wordt door alternativo's en Hard Rock / Metal fans afgaande op de T-shirts / kleding, en wat ballerige studenten. Als je in de juiste stemming bent valt er genoeg muzikaal te genieten aan dit optreden en al dan niet kijkend naar het scherm. Maar ik had zo juist zeer genoten van First Breath After Coma en dan vallen deze voorspelbare Franse rockers wat tegen.

De Portugese avond in de zaal Upstairs is eigenlijk veel interessanter en amusanter dan wat er in de Oude zaal gebeurd. First Breath After Coma maakt muziek geïnspireerd door Sigur Rós, Explosions in the Sky en Mogwai. Had hun album The Drifter (2016) geluisterd en dat klonk prima en live klonk het zelfs nog beter. Deze slecht Engels sprekende, matig verstaanbare en niet bijzonder aantrekkelijke jongens moeten het vooral hebben van hun muziekspelen en dat kunnen ze erg goed. Ook al zit er wat herhaling in en is het niet de meest originele muziek ze weten veel indruk te maken. Moet zeggen dat de technici die ze hebben voor licht en geluid hun werk goed gedaan hebben. Ze waren de support-act voor die andere Portugese band The Gift maar uiteindelijk waren ze gisteren iedereen muzikaal de baas.

Na een half uurtje Carpenter Brut, als tussendoortje, aangehoord te hebben gekozen om voor de rest van de avond te kiezen voor The Gift, die dan al een kwartier op het podium staat. Op papier voor mij de meest interessante act van de drie maar uiteindelijk was dat dus hun supportact. The Gift met zangeres Sónia Tavares bestaat al sinds de mid 90s, zo leert mij Discogs, en speelden oorspronkelijk IDM/Electro/Synthpop maar zijn op hun laatste album uit 2012 afgedwaald naar Pop Rock / Ballads / Ambient en Trip Hop. Meer dan interessant genoeg voor mijn Electro Pop Rock oor. Met 7 man op het podium is het best vol en de drummer zit dan ook voor de verandering aan de voorzijde rechts i.p.v. het traditionele midden achteraan. Ze hebben dezelfde drumkit als hun support dus dat verklaard waarom ook die de drummer aan de rechter voorzijde hadden.

Dan het optreden van The Gift voor een zaal vol Portugezen, zo kon ik opmaken uit de flarden van gesprekken die ik opving, die bovendien weinig moeite doen om stil te zijn. Dat is onder The Gift geen probleem maar bij de vele wonderschone stille passages van hun supportact First Breath After Coma was dat erg ongewenst. Ook de vele mobieltjes die hoog de lucht in worden gestoken zijn bijzonder irritant, ook al omdat de zangeres niet al te lang is.

Sónia Tavares is echter wel een getatoeëerd podiumbeest die met regelmaat gekke bekken trekt, de zaal aanmoedigt om mee te klappen en mee te zingen. Haar wat lage stem lijkt een beetje op die van Marianne Faithfull met de soms wat vertellende manier van zingen van Leonard Cohen. Ze wordt binnenkort 40 maar de tijd is niet vriendelijk geweest voor haar, dan wel dat ze van goed eten houdt en verkeerde kleding kiest om mee op podium te staan. Ook al is haar Engels beter dan die van andere Latinos die ik ken, toch is het niet geweldig en dat hoor je ook wel terug in de teksten. Die zijn van het niveau van een gemiddeld Engelstalig nummer van een niet-Engelse act op het Eurosong Festival. Maar de muziek is meer dan goed, de sfeer is prima en visueel is het leuk om te zien.

Op het volgende album, die later dit jaar uit komt, worden ze geholpen door Ambient meester Brian Eno waarmee ze terug willen keren naar hun IDM verleden. De nieuwe nummer klinken in elk geval als Synthpop nummers anno 1979-1982 denk dan aan de eerst hits van OMD en Lio. Ben benieuwd of Brian hier nog een fijne draai aan kan geven zodat je de matige Engelse teksten voor lief neemt.

Vermakelijke avond zeker voor 13 euro, dat was supportact First Breath After Coma alleen al waard.

avatar van west
Gisteravond in Keulen: The End Tour Black Sabbath. Nog 7 steden te gaan, hierna Dublin & the UK. Met als finale hun geboortestad Birmingham. Via een wereldtournee is dit het laatste stukje, dat maakt het toch wel speciaal. Achterop de hoody die ik kocht staan die 2017 steden met onderaan The End.

In een uitgebreid interview met Mojo magazine geven ze aan te willen stoppen voordat de aftakeling begint. En dat lieten ze gisteravond zien voor bijna 20.000 man. Wat staat deze band als een zwaar huis. Met een zeer talentvolle jonge drummer, die een Animal-achtige solo gaf. Met de geweldige bas van Bill Ward en bovenal een gisteravond waanzinnig goed spelende Tony Iommi. De ene na de andere solo kwam er fantastisch uit. En Ozzy? Hij deed het verrassend goed. Hij zong van redelijk goed tot echt goed en bespeelde het publiek leuk. De show zat erg mooi in elkaar met fraaie beelden en lichtshows. Aan het einde een terechte enorme ovatie. The End.

Einde

avatar van west
(quote)
Dus het was een waardig concert.

Het was een meer dan waardig concert. Sterker nog: grote klasse. Zeker van Iommi!
En Ozzy bleef heel aardig in het gareel van de band en de nummers en het was erg gaaf om ze zo afscheid te zien nemen.

avatar van E-Clect-Eddy
17-01 Alice Phoebe Lou (support: Giovanni??), kleine zaal Paradiso, € 11

Ze is klein, blond, jong (21-22), eigenzinnig, onafhankelijk en behalve mooi zingen kan ze ook krijsen als een verwend kind. Bovendien al op jonge leeftijd (16) een leven op Europese straten als muzikant gewend. Afkomstig uit Zuid-Afrika en heeft in de afgelopen 3 jaar rondgereisd van Parijs naar Amsterdam en van Londen naar New York en is via Palestina nu neergedaald in Berlijn.

Omdat ze vrij mager is lijkt ze nog jonger dan ze is en dan klinken de onderwerpen die ze bezingt ook veel volwassener. De publiciteitsfoto's lijken genomen toen zij nog een tiener was. Het is dat ze niet lang is anders had ze gemakkelijk een carrière als fotomodel kunnen nastreven. Het enige minpuntje dat ik kan opnoemen, is dat ze het woord 'fucking' iets te vaak in de mond neemt, dat verwacht je eigenlijk niet. Maar ze kan duidelijk van zich afbijten als het moet. Ze is goedgemutst, de sfeer is mellow, relaxed en tussen de nummers door vertelt ze het één en ander en zoekt het contact op met haar publiek.

In 2014 kwam een eerste EP uit Momentum, die nergens te streamen is, en afgelopen jaar het album Orbit waar ik sinds een paar weken kennis van heb genomen. De muziek daarop is rijk gevarieerd en wordt beter beschreven door erwinz in zijn bespreking van het album. Eclectisch is ook de setlist van de avond alhoewel er een duidelijk basis ligt in de Jazz maar die wel stevig leunt op Folk en Blues. Ook Indie Rock komt af en toe om de hoek kijken en ze is niet vies van dansbare Electronica wat richting Trip Hop schuift. Het rockt echter bijna nooit en vaker worden de subtiele stille passage opgezocht begeleid door een solerende saxofoon of trompet. Op podium speelt ze zelf gitaar en af en toe een synth, is er een drummer, een mannetje voor elektronische effecten, een toetsenist, een saxofonist en af en toe een trompettist. Door de lang uitgesponnen rustige nummers is het wel vaak lastig om te bepalen wanneer het nu afgelopen is, en wanneer je dus kan klappen. Gelukkig roept ze af en toe thank you om ons uit die onzekerheid te helpen.

Op het album worden die dromerige passages nog meer opgezocht waardoor ze de lage kant van haar stembereik kan gebruiken, waardoor ze ook ouder klinkt, die beduidend beter klinkt op het album dan live. Haar stem komt live soms rauw en bijna als een krijsend kind over. Ze durft en kan veel met haar stem maar ik vind het niet altijd geweldig om te horen. Ook haar microfoontechniek kan nog verbetert worden en ik vermoed dat het standaard live werkpaard Shure SM58 microfoon niet de ideale is voor haar en een digitaal filter erop zou ook geen kwaad kunnen. Op het album klinkt alles veel meer gecontroleerd en daardoor misschien ook wel gladder dan de live versies.

Het mooiste nummer is een duet met slechts een slide-gitaar spelende Giovanni(?) die al eerder het onaangekondigde voorprogramma deed waarvan ik maar 2 nummers meekreeg en die mij niet konden boeien. Maar het duet met een prachtig bespeelde Country slide-gitaar die eerder als een ingetogen Indie Rock nummer klonk was wonderschoon met heerlijke samenzang. Geen idee hoe het nummer heet het staat niet op het album. Ze heeft duidelijk veel meer interessant materiaal dan de 9 nummers en 37 minuten die er op het debut album staat. Een uur en kwartier krijgt ze wel vol gespeeld ook doordat de nummers in veel langer versies worden uitgevoerd.

De zaal was redelijk gevuld en wonderwel tijdens de eerste helft van het optreden is het publiek behoorlijk stil tijdens de rustige passages, ook achterin de zaal waar ik noodgedwongen stond. In de tweede helft toen er meer uptempo nummers gespeeld werden en er meer interactie was met publiek werd het helaas onrustiger.

Als ze haar stem beter onder controle kan brengen zodat er iets van dat schreeuwerige rauwe af gaat dan kan dit een grote dame worden. Alhoewel ze met haar eclectische muzikale keuzes niet gemakkelijk aan een bepaald publiek te koppelen zal zijn. Ik vermoed dat ze moet hopen dat het klikt met het North Sea Jazz festival publiek voor een echte doorbraak, als ze de kans krijgt om daar op te treden.

avatar van echoes
west schreef:
Met de geweldige bas van Bill Ward


Laten we daar maar Geezer Butler van maken... Blijft toch erg jammer dat Bill Ward er niet bij is, maar goed te horen dat het een mooi en goed concert was.

avatar van west
echoes schreef:
(quote)


Laten we daar maar Geezer Butler van maken... Blijft toch erg jammer dat Bill Ward er niet bij is, maar goed te horen dat het een mooi en goed concert was.

Goedemorgen!

Ik had niet zo goed geslapen in mijn Duitse hotelletje waar ik dit schreef.... (oeps)

buizen
Is er nog iemand naar de UK Subs in Vera - Groningen geweest?

buizen
Nashville Pussy (+ CUDA) - Volt Sittard - 27-01-2017.
Raoul (goed geschreven?) van de merchandisestand zei nog dat ie heel erg looking forward was to mijn YT-opnames. En met de programmeuse van Volt een heel leuk contact gehad. En een Motörheadposter gekregen, zomaar.
En de boobs van Ruyter Suys gevoeld. Wou ze graag. Weet niet wat dat is. Ik ook wel. Voelde goed.
En een selfie met Ruyter. Tof mens.
Een punkrock concert in Volt te Sittard. Een klere eind rijden maar ach met wat muziek en radio aan boord ben je er ook zo.
Voorprogramma was CUDA, vond dat niet echt bijzonder.
Nashville Pussy had het naar de zin op het podium en speelde een uitstekende set.
Beetje raar was dat halverwege van gemeentewege (klachten buren?) de PA zachter moest. Past niet bij zo'n soort gig.
Het is een hardwerkende band die in 14 dagen 14x optreedt soms maar zeer aardige lui. Ze zoeken de fans echt op. Commercieel moet dit optreden een succes zijn geweest voor Volt, honderden mensen publiek.
Werd er maar wat meer punkrock geprogrammeerd in den lande, maar deze van Volt is een goede.
Fijne drumkit.




Zou vandaag naar Metal Battle voorrondes maar heb die bandjes eens wat bekeken en veel soeps is het niet. Dan plaats ik liever wat op MuMe, van een goed concert.

avatar van likeahurricane
Gisteren The Flaming Lips gezien in TivoliVredenburg Utrecht.
Wat een show. Regenbogen, confetti, eenhoorns, dansende ogen.
Met als hoogtepunt een eerbetoon aan David Bowie waarbij Wayne rollend door de zaal gaat.



avatar van nlkink
Gisteren een instore optreden meegemaakt van Sean Webster. Had nog nooit van de beste man gehoord maar het viel me absoluut niet tegen. Het is bluesweekend in Assen. Voor mij persoonlijk viel hij niet helemaal onder die categorie. Misschien ook maar beter zo. Singer songwriter, country, folk, gospel en zelfs soul en een dijk van een stem.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:02 uur

geplaatst: vandaag om 13:02 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.