menu

Muziek / MusicMeter Live! / Gisteren ... gezien!

zoeken in:
avatar van Bertus
likeahurricane schreef:
Gisteren The Flaming Lips gezien in TivoliVredenburg Utrecht.
Wat een show. Regenbogen, confetti, eenhoorns, dansende ogen.
Met als hoogtepunt een eerbetoon aan David Bowie waarbij Wayne rollend door de zaal gaat.

(embed)


Ja, toffe show, maar heb jij je niet geërgerd aan het geluid? Wat een klereherrie zeg - hele show oordoppen in en dan nog een zoem na afloop. En door die idioot zware bassen staat de rest van de band er voor jan lul bij, de helft van de tijd hoor je ze niet, behalve die synthersizers die overal bovenuit snerpen. 't Zou verboden moeten worden.

avatar van likeahurricane
Ik heb altijd oordoppen in, boven was het geluid prima.

avatar van dix
dix
Ik was er ook, beneden. Geluid was toch OK? Zware bassen, ja zo af en toe. Thuis kun je dat niet maken dus gelukkig zijn er live-optredens.

avatar van Renoir
Ik stond boven, zonder oordoppen, en vond het geluid uitstekend. Evenals het concert en de setlist!

avatar van oceanvolta
Ik stond beneden en vond het geluid prima. Inderdaad zware bassen die af en toe te luid waren om zonder gehoorbescherming te ontvangen. Ik was mijn doppen vergeten...

Verder wel een geweldig concert, zoiets moet je meegemaakt hebben

avatar van dix
dix
Enig probleem vond ik dat die verkleedpartijen en optuigerij de snelheid er nogal uithaalden. Twee uur optreden met zeker twintig minuten in-betweens ... dat is wat veel. Coyne had ook moeite om die noodzakelijke pauzes vol te wauwelen.

avatar van Marco dB
Ik vond het geluid ook prima. Die bassen waren echt over the top, maar dat gold eigenlijk voor het hele concert, alles in het kwadraat. De pauzes tussendoor waren prima om even naar adem te happen. Zelf waren ze ook lyrisch over zaal en geluid, misschien een reden om een tandje bij te zetten.

avatar van titan
titan (crew)
Ook ik vond het geluid prima, al kwam Wayne soms met moeite boven de muziek uit. Enige minpunt was dat de verkleedpartijtjes en het geklets van Wayne tussendoor de vaart er een beetje uit haalden. Verder heb ik me prima vermaakt.

avatar van Lars Muziek.
27-01-2017 [PIAS] NITES, met: Temples, Témé Tan en Daniel Docherty @Ekko, Utrecht.

27-01-2017 Ekko, Utrecht werd op deze avond overgenomen door muzieklabel PIAS.
Onder de noemer PIAS Nites werd er op deze avond het bestaan van de indie muziek gevierd.
Speciaal hiervoor was er een line-up gecreëerd met drie verschillende bands, met als hoogte punt van de avond de Britse psych rockers Temples.
In de afgelopen twee jaar werkte Temples aan een nieuw tweede album wat dit jaar in Maart uit zal komen en wordt gepresenteerd met een uitgebreide wereld tour.
Voor die tijd wist Pias Nites de band te strikken als hoofd act van deze avond, met als (zo gezegde) voorprogramma van Daniel Docherty en Témé Tan.

De avond is uitverkocht, maar ondertussen is er nog genoeg ruimte in de zaal om lekker los te gaan.
Aangezien het uitverkocht is zou je denken dat dit komt omdat Temples speelt, maar toch lijken er ook wel veel fans te zijn van de twee andere bands.
Daniel Docherty warmt het publiek op met zijn akoestische gitaar, drumpad en krachtige Schotse stem.
En als het eenmaal aankomt op het laatste nummer waar hij vraagt of iedereen mee kan zingen, krijgt hij heel de zaal met zich mee!
Na een half uur wordt het podium leeg geruimd voor Témé Tan, waar ondertussen nog wat nummers worden gedraaid vanuit The Daily Indie draaitafel.

Bij Témé Tan staat er op het podium een samplebord en een mini synthesizer met de besturingskant richting het publiek, gaat hij met zijn rug richting het publiek spelen?
Het lijkt er wel op, maar de artiest heeft niet veel besturing nodig met zijn muziek, zonder dat hij ziet wat hij doet weet hij de juiste knopjes in te drukken en komt de meeste muziek al uit de speakers.
Als hij eenmaal zijn gitaar er bij pakt is die al weer snel terug gezet, bij Témé Tan gaat het namelijk om het kort spelen van een instrument en vervolgens de samples het laten afspelen.
Ondanks dat het erg simpel overkomt weet ook hij op deze avond het publiek met zich mee te krijgen.
Er lijken dus ook fans van deze artiest in de zaal te staan, een hoop mensen reageren namelijk er enthousiast op zijn muziek en slecht klinkt het inderdaad ook niet.

Maar dan is het toch echt de buurt aan Temples en dan merk je toch wel dat daar de meeste mensen voor zijn gekomen, het publiek schuifelt namelijk langzaam meer richting het podium toe.
Eenmaal als de band zijn intro maakt lijkt het er op dat de Ekko meer gevuld is dan eerder op deze avond.

De band start met het nummer ‘Colours to Life’ gevolgd door ‘A Question Isnt Answered’ waarna zanger James Bagshaw vermeld dat het volgens hem alweer een aantal jaartjes geleden was dat hij hier gespeeld heeft en ze ondertussen nieuw werk hebben gemaakt.
Zo volgt het nieuwe nummer ‘Roman God-Like Man’ van het nieuwe toekomstige album ‘Volcano’.
Verder blijft het contact daarna tussen band en publiek wat achterwegen, maar speelt de band gewoon een erg goede sterke (aangepaste/korte) set.
Ondanks deze korte set van één uur speelt de band wel drie nieuwe nummers en wordt de encore van deze setlist gewoon doorgetrokken en eindige ze met het nieuwe nummer ‘Strange Or Be Forgotten’.

Temples lijkt hier voor het laatst gespeeld te hebben in een kleine zaal als de Ekko en dat bewijst zich maar tijdens de aankomende tour waar de band iets grotere zalen als Doornroosje en Paradiso Noord passeert.
Het publiek bij Pias Nites was in ieder geval goed vermaakt op deze geslaagde indie muziek avond!

avatar van Don Cappuccino
28/01: Laster, Ashtar en The Fifth Alliance - Extase, Tilburg

Voor 5 euro drie topbands zien: dat versta ik onder een hele goede avond. Als opener speelde de band Bloedprop, maar ik begon met The Fifth Alliance, een post-metalgezelschap uit Nederland. Op plaat doet het me weinig, live was het al een stuk overtuigender. De band zet lange nummers neer met rustige opbouwen waarbij spaarzame gitaartokkels worden afgewisseld met log en sludgy beukwerk en atmosferische blackmetalpassages. Zangeres Silvia heeft een goede strot en schreeuwt duidelijk met veel inleving en emotie. Alles wordt goed uitgevoerd, het probleem is een beetje dat ik dit soort muziek al ontzettend veel heb gehoord, bands als Oathbreaker en Amenra. Een uitstekende show, maar geen reden om de platen weer eens een kans te geven.

Het Zwitserse Ashtar speelde voor de eerste keer in Nederland en gaf een visitekaartje van jewelste af. Thomas Gabriel Fisher van Triptykon (en natuurlijk Celtic Frost) zette de plaat Ilmassaari in zijn jaarlijst in 2015 en dat is zeker terecht. Deze band maakte heerlijk monotone doom met sludge- en blackmetalinvloeden. De riffs waren loodzwaar met stemmige leads, de drummer hield de boel constant interessant, de bassiste/zangeres had een goede blackmetalrasp in haar stem en speelde ook nog eens niet onverdienstelijk viool tijdens één van de intro's. Dit is zeker een band voor Roadburn, Desertfest of Incubate!

Toch was er een band waar ik vooral voor kwam: Laster. Ons Vrije Fatum is al ontzettend vaak beluisterd door mij en daarmee is de lat voor 2017 ontzettend hoog gelegd. Vergeleken met The Fifth Alliance en Ashtar was er weinig volk, dat kan komen door het feit dat de boel ontzettend uitliep (45 minuten) waardoor de laatste trein gehaald moest worden of dat Laster behoorlijk anders klinkt. De hoofdmoot van de muziek van Laster is blackmetal, maar daarin zijn veel invloeden van post-punk/new wave, post-rock/metal en zelfs jazz te horen. Van de nieuwe plaat speelden ze de titeltrack en De Roes Na, voor de rest werd er uit het oudere werk geput dat live vele malen beter overkwam dan op de plaat. De band is volledig in het zwart gekleed met mysterieuze witte maskers en ze bewegen zich intrigerend over het podium. De bassist verdient een aparte vermelding met zijn fenomenale spel: hij tilt de muziek van Laster echt naar een hoger niveau. Laster speelde strak en bedreven en was daarmee een ontzettend goede afsluiting van de avond.

avatar van west
En ik ben gisteren in de Ziggo Dome naar.... Drake meegeweest. Vantevoren gaan luisteren, wat ik van hem kende vond ik niet echt bijzonder, maar ik hou wel van hiphop. Dat viel me al behoorlijk mee: hij heeft veel muziek gemaakt de afgelopen jaren en daar zat heel wat goeds tussen.

De 4 shows werden uitgesteld en nog eens verplaatst, behalve dus die van gisteravond wat daarmee het debuut van the Boy Meets World tour werd. Drake had er enorm zin in en ik moet zeggen (en dat is een understatement van jewelste) de zaal ook. Onvoorstelbaar hoe er mee werd gezongen / gerapt. Erg gaaf om te horen. Je zag en hij zei het ook dat Drake ook aangenaam verrast was.

De songkeuze was in tegenstelling tot zijn recente Amerikaanse / Canadese tour veel beter, want het was meer een 'greatest hits' setlist. Erg veel van juist zijn betere nummers werden gespeeld. En daarbij kreeg je toch een mooie 'lichtshow'. (Spoiler!:) Over het veld en het podium hingen allerlei lampen die konden bewegen en andere kleuren kregen. Het was echt prachtig om te zien, nog los van de 'gewone' licht- en vuurwerkshow. Daarbij komt dat Drake zo'n zaal perfect kan bespelen. Aardige kerel trouwens. Kortom: ik heb mij prima geamuseerd bij een klasse show. Mocht iemand je meevragen ergens de volgende 3 shows en hiphop / R&B is wel jouw ding: gaan!

avatar van motel matches
29/01 Conor Oberst in Tivoli Vredenburg Utrecht

Maar liefst 2 voorprogramma’s bij Conor Oberst. Miwi La Lupa bijt de spits af met een aantal goed in het gehoor liggende nummers. Een eenmans Powerpop-formatie. Lekker begin. Bij het laatste nummer doet Phoebe Bridgers mee en die neemt meteen het stokje over voor haar set. Ze heeft een prachtige stem en speelt een aantal nummers van haar eerste plaat die ergens dit jaar moet uitkomen. Ze doet qua uiterlijk wat denken aan Aimee Mann, maar dan wel haar ongelukkige zusje. De teksten variëren namelijk tussen depressief en heel depressief. Het klink allemaal wel prachtig.

Iets voor 9 uur begint Conor die het hele concert op gitaar begeleid wordt door Miwi. Zelf speelt hij zowel gitaar als piano. Het speelt 2 sets van 50 min met 10 minuten pauze. Op 1 nummer na komen alle nummers van zijn laatste plaat voorbij. Ik vond die plaat wat tegenvallen, want ‘meer van hetzelfde’, maar live klinken de nummer geweldig. Ik zal de plaat maar weer eens opzetten. Verder nog een aantal verrassende covers (van the Replacements en Felice Brothers) en een paar oudere solo- en Bright Eyes nummers. Hoogtepunt is een schitterende versie van Lua die hij samen zingt met Phoebe.

Een politiek zeer betrokken zanger als Conor kan natuurlijk niet om de huidige situatie in de VS heen. Vanaf het begin van het concert ligt dit toch als een sluier over het concert. Halverwege de eerste set geeft hij een kort ‘statement’ waarbij het zich excuseert voor zijn land en ons verzekert dat de meerderheid er anders over denkt dan Trump. De laatste keer dat ik in Vredenburg was, speelde Wilco. Het was 2 dagen na de verkiezingen en toen was de stemming bij die band gelaten. Het is niet anders en we moeten er maar het beste van maken. Vandaag spreekt er vooral woede en activisme uit de woorden van Conor. We kunnen dit niet laten gebeuren. Dat is wat 1 week Trump met de mens doet.

Al met al een indrukwekkende avond

avatar van E-Clect-Eddy
motel matches ai gemist! Phoebe Bridgers - Killer (2015) ben heel benieuwd naar haar nieuwe album, de EP en de nieuwe single klinken in elk geval interessant.

Wist niet dat ze op tournee was voordat haar album uit kwam, hopelijk komt ze nog snel terug al die er wel is.

avatar van Norrage
The Flaming Lips is het laatste bandje van mijn must-see lijstje livebands dat ik pakweg een jaar nadat ik een echt vervent muziekluisteraar werd (10 jaar geleden) had opgesteld. Dus toen ze voor het eerst in zo'n 10 jaar (als main-act) in Nederland stonden had ik binnen 5 seconden een kaartje gekocht. En afgelopen zaterdag was het zover!

Het was geen verassing dat ze de set begonnen met oneindig veel confetti en een visueel ledlichtjes spektakel. Het was ook geen verrassing dat er allemaal opblaaspoppen, bewegende ogen en opblaas-regenbogen het toneel opkwamen. Dat leadzanger Wayne Coyne tijdens het nieuwe nummer There Be Unicorns het podium opkwam op, jawel, een eenhoorn. Ja dat wel. Al verbaast eigenlijk niks je meer bij de Flaming Lips. Ook niet dat Wayne eigenlijk niet kan zingen (ook op plaat niet) en het hele concert nauwelijks verstaanbaar was. Het maakte allemaal niet uit. Het concert was een groot feest en ook de nieuwe nummers, met vooral veel zware bas en gedreun, kwamen goed uit de verf. Wellicht werd de muziek op een gegeven moment wat eenvorming (de nieuwe plaat is vooral een atmosferische plaat) en zakte de energie halverwege een beetje in, maar uiteindelijk verliet iedereen de Ronda met een glimlach van oor tot oor. Zoals een twitteraar zei: al zou de band het gehele repertoire van de Toppers spelen een Flaming Lips concert is altijd fantastisch. En dat was het zaterdag ook.
Pat-sounds: Concert The Flaming Lips, TivoliVredenburg Ronda (28-01-2017) - pat-sounds.blogspot.nl

avatar van E-Clect-Eddy
30-01 Brutus 3,25* kleine zaal, gratis met Indiestadpas normaal € 7 excl.

Speedrock/Speedmetal/PostRock uit Leuven, België met een zingende drummer/zangeres. Een muur aan geluid en weinig variatie. Het is ook eigenlijk niet mijn ding maar de singles klinken meer in balans en is de zang duidelijker te verstaan. Het was het eerste gratis optreden waar ik met mijn nieuwe pas bij kon zijn... na 45 was het voorbij. Ze komen hun eerste album promoten, hebben volgens mij 9 nummers gespeeld, waarvan 1 niet op het nieuwe album.

Het doffe geluid van de snare-drum vond ik niks. Ook vind ik dat ze nog verder moet groeien als drummer, al is het natuurlijk wel een hele kunst wat ze doet, al zingend drummen of eigenlijk al drummend zingen want daar ligt de focus op. Ze heeft een prima strot maar de teksten en variatie houdt niet over. Leuk is ze wel en ze kan gezellig babbelen, en dat Vlaams is altijd wel plezant om te horen.

avatar van gigage
28-01 Fates Warning, De Pul, Uden. 27 euro aan de kassa, twee voorprogramm's. Waar doen ze het van.
Errste voorprogramma: Gothic bandje met leuke dame, zanger kon aardig brullen maar niet zingen. tweede voorprogramma Armored Dawn uit Brazilie. Power metal Brasilian style. Best grappig ook omdat de zanger niet in staat was om in hele Engelse zinnen de zaal toe te spreken. Ze maakten er voor zichzelf een heel spektakel van door een song "on the internet" live te streamen en een heuse foto met publiek te maken. Afijn, de zaal is goed gevuld als dan uiteindelijk Fates Warning aantreedt. Ik ben best gecharmeerd van het laatste album van deze prog rock/metal band maar een groot deel van het publiek kon zowaar van alles meezingen. Zo goed ben ik niet ingevoerd van het ruime ouvre van Fates warning die al in de jaren 80 furore maakte maar toch nooit een status zoals Queensryche of Dream Theater heeft vergaard. De zanger Ray Adler zit nu alweer 30 jaar bij deze Amerikaanse band en is nog zeer goed bij stem. Alleen de stage performance zoals een metalband doorgaans van zich doet spreken ontbreekt volledig wat als voordeel heeft dat je de muzikanten goed kunt volgen in hun spel. Het nadeel is dat het uiteindelijk wel wat saai wordt (voor mij dan). Afijn, leuke zaal, goed vol, leuke bands, veel muziek van acht tot na elven, voor net iets meer dan 25 piek. Hopelijk is de baromzet beter.


avatar van Brunniepoo
gigage schreef:
28-01 Fates Warning, De Pul, Uden. 27 euro aan de kassa, twee voorprogramm's. Waar doen ze het van.


Herkenbaar, heb ze zondag in het Patronaat in Haarlem gezien. Ik kwam ergens halverwege het optreden van Armored Dawn binnen en dat bleek helaas te vroeg. Gelukkig wel een goede hoofdact.

Was voor het eerst dat ik Fates Warning zag en de laatste twee albums had ik niet eens meer gehoord, dus het was een beetje een gok. Is me niets tegengevallen. Mooie, afwisselende set, goed gitaarspel en goede zang van Adler. Inderdaad weinig show, maar dat vond ik eigenlijk wel prettig.

Ik had er overigens op gerekend dat ik niet van tevoren een kaartje hoefde te kopen omdat ze de grote zaal toch niet uit zouden verkopen. Bleek ik de grootte van de band toch wat overschat te hebben: ze stonden in de kleine zaal (ca. 200 man) en die was nagenoeg uitverkocht. Gelukkig mocht ik er nog bij...

avatar van Jumpjet
30 januari, Candlebox - Winston, Amsterdam

Candlebox stond al jaren in mijn persoonlijke rijtje van bands die ik ‘ooit graag had willen zien.’ De kans dat ze ooit nog de oversteek naar Europa zouden maken leek mij namelijk nihil. Het was dan ook een aangename verrassing om te zien dat ze in het kader van het meest recente album ‘Disappearing in Airports’ ook Amsterdam zouden aandoen. Voor een lousie € 17,50 per ticket waren we erbij gisteren. Ongelofelijk eigenlijk, dat een band die in de jaren ’90 aardig meedraaide bij de subtop van de grunge scene hier nu in een zaaltje komt spelen waar amper 150 man in past. En dan nemen ze nog twee support acts uit the States mee ook, hoe is het mogelijk. Die support acts doen het best aardig. De 13-in-een-dozijn rock van Pete RG luister lekker weg, het daarop volgende Staticland weet al wat meer opwinding teweeg te brengen met een frontman die het midden houdt tussen Ian Ashbury en Jim Morisson. Echt leuk wordt het pas als tegen een uur of tien de mannen van Candlebox ten tonele verschijnen. Frontman Kevin Martin heeft er duidelijk zin in, hij is zo blij als een kind dat ze voor een uitverkochte zaal spelen. Hij is overigens verdomde goed bij stem, ik vind ‘m toch wel één van de beste rockzangers die de jaren ’90 hebben voortgebracht en dat weet hij nog steeds helemaal waar te maken. Het zwaartepunt van de setlijst ligt op het titelloze debuutalbum van Candlebox uit 1993 waarvan ongeveer de helft gespeeld wordt. Mijn favoriete album Happy Pills komt er bekaaid van af met alleen 10.000 Horses op de setlijst. Sommige nummers worden voorafgegaan door een inleidend verhaaltje van Martin, een beetje sentimenteel (en daardoor vooral erg Amerikaans) om daarna weer hard en strak tekeer te gaan. De tracks van het nieuwste album doen het goed tussen het oudere materiaal. Na publieksfavoriet Far Behind (1993) wordt de show passend afgesloten met The Bridge (2016) waarmee wordt bewezen dat de band nog wel degelijk bestaansrecht heeft. Kevin Martin laat zich in zijn enthousiasme nog ontvallen dat het deze keer zeker geen 20 jaar zal duren voordat de band weer naar Amsterdam komt, sterker nog, hij wil in het najaar al weer langs komen. Met dit concert is een lang gekoesterde wens in vervulling gegaan van zowel de band zelf als van hun nederlandse fans, en hoe. Zo’n feestje als gisteren in de Winston willen we best nog eens overdoen. Volgende keer in De Melkweg (Oude zaal) wellicht?

avatar van notsub
gigage schreef:
28-01 Fates Warning, De Pul, Uden. 27 euro aan de kassa, twee voorprogramm's. Waar doen ze het van.

Ik zag ze op zondag in Haarlem. De voorprogramma's pasten totaal niet bij de headliner en het niveau was bedroevend. Power/folk metal band Armored Dawn leeft nog in de jaren tachtig, compleet met een zwaard op het podium. De band met de zangeres was wat meer symfonisch, maar ook niet erg best. Fates Warning stal de show met een uitstekend nieuw album op zak. Een mooie gevarieerde setlist voerde ons door hun hele repertoire vanaf "No Exit". De meeste songs kwamen van Parallels, A Pleasant Shade of Gray en hun laatste album. Krakers als One, Monument en publiekslieveling The Eleventh Hour ontbraken gelukkig niet. De band was goed op dreef, net als het publiek. Ik vraag me nu al serieus af of ik op 8 februari net zoveel lol ga hebben bij Dream Theater in 013, want Fates Warning stelde op geen enkel vlak teleur.

avatar van gigage
Ja, dat zwaard!

avatar van corn1holio1
motel matches schreef:
29/01 Conor Oberst in Tivoli Vredenburg Utrecht


Gisteren in de AB gezien. Ik kan er niet veel aan toevoegen, concert was heel gelijkaardig. Geweldig van genoten. HOogtepunten waren "a little uncanny" en de fantastische versie van Lua.

avatar van vigil
Ik heb dan wel weer wat gezien gisteren...

Anne Soldaat, 3 februari, Op Hodenpijl in Schipluiden

Op misschien wel het mooiste podium van Nederland (oude volledig gerestaureerde katholieke kerk) was gisteravond Anne Soldaat te vinden. Helaas werd Soldaat dan weer veel te weinig gevonden. Een mannetje of 35 a 40 hadden de moeite genomen om deze man te aanschouwen. Hij is bekend geworden als prominent lid (hij schreef ongeveer de helft van de liedjes) van Daryll Ann waarmij hij halverwege de jaren '90 doorbreekt in Nederland en ook Engeland. Noorderslag, Pinkpop en twee keer Lowlands staan o.a. op de CV. Tegenwoordig is hij gitarist in de band van Tim Knol en muzikaal leider bij het Beste Singer-Songwriter programma van Chiel Beelen. Maarrrr hij brengt ook om de zoveel tijd solo-albums uit. Vier om precies te zijn die allen erg goed ontvangen zijn maar waarvan de verkopen wisselend zijn. Zijn derde titelloze album deed het het beste met een zeer keurige 8ste plek in de albumlijsten.

Deze show had een intiem karakter, hij was alleen met 2 gitaren. Hij speelde opvallend weinig van zijn laatste (hele goede) album Talks little, kills many die qua sound van al zijn albums het beste aansluit bij de opzet van deze avond. Hij speelde een stuk of 3 a 4 nummers van Daryll-Ann, een tweetal covers (een voor mij onbekend liedje van Pete Seeger en een prachtige breekbare versie van Cohen's klassieker Famous Blue Raincoat), twee volledig nieuwe liedjes waarbij van eentje zelfs de tekst nog niet af was en de rest werk van zijn solo-albums.

Tussendoor vertelde hij het hoognodige waarbij hij best openhartig was over bepaalde teksten. Hij is zeker niet de beste zanger van Nederland maar hij heeft wel een fijn geluid. Het was al met al een fijne avond, na afloop nog een mooie (gesigneerde) lp en cd gekocht en tevreden weer de volle vijf minuten naar huis gefietst.

Voorbij kwamen, naast eerder genoemde covers, o.a.

We Love Danger (van Daryll-Ann), Stranger in the House, Maybe en If


avatar van E-Clect-Eddy
08-02 Johnnyswim 4,25* Tolhuistuinm Paradiso Noord, € 7 incl TicketSwap en normaal € 8,50 excl.

Het zou een droomavond moeten zijn geweest in de Paradiso, eerst Tegan & Sara in de grote zaal en daarna JOHNNYSWIM in de kleine zaal voor een schappelijk bedrag (kaartjes voor T&S gingen voor halve prijs weg via TicketSwap). Echter de kleine zaal verkocht uit en dus werd hun optreden verplaatst naar de dependance Tolhuistuin in Noord. Balen want nu werd een droomavond een nachtmerrie want welke laat ik vallen. Tegan and Sara had ik jaren geleden al eens gezien in de Melkweg en dat was maar een matig optreden. De verwachting was wel dat het dit keer beter zou zijn en mijn vriendin en ik hadden er zin in gezien de setlist. Het mocht niet zo zijn.

JOHNNYSWIM uit Nashville timmert al 12 jaar aan de Folky weg, met Soul, Pop en R&B invloeden. Het duo bestaat uit Amanda Sudano en Abner Ramirez, Amanda is de jongste dochter van Disco Diva Donna Summer (r.i.p.) en daarmee is mijn interesse deels verklaard. De act wordt grotendeels gedragen door haar man de hunk Abner. Die kan niet alleen prima uit de voeten op de akoestische gitaar maar heeft ook nog een geweldige stem, en is tevens een begenadigd tekstschrijver ook als veel over relatie sores gaan. Doorvlochten met veel positiviteit en zelfreflectie, wat blijkbaar de romantici aanspreekt die in 'grote' getale aanwezig waren. Want het optreden was dus "uitverkocht" alhoewel ik dat betwijfel want er was nog ruimte zat in de Tolhuistuin. Ik heb daar optredens gezien met veel meer publiek en dit had waarschijnlijk nog wel in de kleine zaal gepast van de Paradiso.

Het optreden was voor hun speciaal want dit was hun eerste uitverkochte optreden(?) dan wel hun eerste in Amsterdam, naast dat dit überhaupt hun eerste in Amsterdam was. Okay dus zij waren in heel goede doen, dat straalde van het podium af gedurende het hele optreden. Zoals gezegd grotendeels gedragen door Abner en maar goed ook want er was geen band of andere hulpmiddelen. Twee stemmen en een akoestische gitaar daar moesten zij en wij het mee doen. Er wordt veel gezellig gekletst door de twee op het podium wat de sfeer lekker opstookt. Gelukkig weinig gekletst in de zaal tijdens de veel rustige passages. Ik had niet verwacht dat het een akoestisch optreden zou worden anders had ik waarschijnlijk voor Tegan and Sara gekozen maar dit was zeer goed te pruimen.

De nummers van JOHNNYSWIM zijn duidelijk geschreven rond een akoestische gitaar en vaak ingetogen en spaarzaam aangekleed op het album dus dit gaat ook prima zo. Amanda Sudano beschikt over een prima stem. licht nasaal, die doet herinneren aan die van haar moeder Donna Summer maar die had daar nog meer kracht in. Haar rol is dus iets kleine doordat ze maar in de helft van de nummers de leadvocaal heeft en verder vooral veel tweede stem is. Er wordt veel gespeeld van hun recente album Georgica Pond (2016) en de avond werd geopend met mijn favoriet Villains en verder First Try, Drunks en de titeltrack. Diverse keren wordt het publiek uitgenodigd om hun favoriete als verzoekje te melden, zodat ook Annie gespeeld wordt en Summertime Romance. Na het einde van de show springen Amanda en Abner ook nog de zaal in om te midden van ons een nummer te spelen. Een zeer vermakelijk avond.

Ze komen mid september terug voor een optreden maar dan met band. Daar kijk ik wel naar uit.

avatar van likeahurricane
Ed Harcourt in Amsterdam. Het is al weer een tijd geleden dat ik hem live heb gezien.

In de kleine tuinzaal van de Tolhuistuin speelt hij solo een set van twee uur.
Met name veel van zijn laatste album, maar ook veel oude nummers.



avatar van Lars Muziek.
10-02-2017 Utrecht Tivoli Vredenburg, is vanavond net niet uitverkocht voor de populaire indierock band The Naked and Famous. Onlangs bracht de band een derde album uit en ging daar vervolgens mee op tour door onder andere Europa. Zo kwam ook Nederland aan de beurt voor een exclusieve clubshow in Tivoli Vredenburg. Ondanks de niet uitverkochte show had de band het verzoek aan de zaal om tassen en jassen bij de garderobe te laten.

Om acht uur precies opende ‘Shells’ de avond, die als support act was mee gegaan op tour.
Shells bestaat uit een drummer en een zangeres en zijn nog in de groei met het maken van nummers.
Toch wist dit duo het publiek goed op te warmen met goede pop nummers, die afkomstig waren van de EP. Wel jammer om te zien dat Shells geen volledige band vormt en de meeste instrumenten uit de googledoos laat komen. Terwijl deze instrument makkelijk bespeeld konden worden door meerdere muzikanten. Maar daar kan de band ook weinig aan doen en weet ondanks dat het publiek goed te vermaken.

Na een half uur wordt de wissel gedaan voor het hoofdprogramma en dat neemt altijd even tijd.
Ook nu gaat dit wel nauwkeurig en snel, zodoende kwam The Naked and Famous mooi om 9 uur op.
De band opent met twee nieuwe nummers ‘The Water Beneath You’ en ‘Higher’ afkomstig van het nieuwe album. Deze twee nummers zijn live erg uitbundig en daar reageert het publiek ook meteen al goed op door te dansen en mee te zingen. Na de twee nieuwe nummers volgen ‘All of This’ en ‘Pushing in a Dream’ die afkomstig zijn van het debutalbum. Op dat moment merkte je toch meer enthousiasme in het publiek en dat bewijst maar weer waar de band mee groot is geworden en zijn succes vandaan heeft gehaald. Verder wordt de setlist van de tour sterk opgebouwd en bevat het eigenlijk steeds weer twee nummers van elk uitgebracht album, wat zorgt voor een leuke en goede afwisseling. Alleen was de keuze van de laatste drie nummers op setlist wat apart. Tijdens de toegift werd er namelijk een akoestisch nummer gespeeld van ‘Last Forever’. Dit kwam erg rustig over terwijl de set uitbundig was geëindigd met ‘Young Blood’. Helaas zorgde dit voor een stop in het swingende publiek en werd de toegift weer afgesloten met het bombastische ‘Rotten’ wat zo wel een aparte afwisseling gaf.


De show zelf werd verder aangevuld met een aangepaste lichtshow waar de lichten blauw en rood (de kleur van het nieuwe album) op het podium scheen en mee knipperde op de muziek.
Helaas was het licht niet altijd even goed en werd de strobo bij ‘Rotten’ zelfs erg vervelend voor de mensen hun ogen. Daarentegen was ‘Rotten’ ook wel het minst uitgevoerd van alle nummers, deze kwam namelijk ook nog eens bombastisch en qua geluid vrij hard over.
Tevens was de zang van zangeres Alisa Xayalith ook niet overal even sterk en kwam het soms zelfs wat schreeuwerig over. Gelukkig was dit niet door heel de set heen en was de stem van medezanger Thom Powers ook wel aangenaam goed.
Bij de bandleden ontbrak er ook af en toe wel een beetje interactie met het publiek. Het leek er zelfs op dat het publiek zelf deze interactie ondernam. Dit deden de meeste mensen door mee te klappen tijdens een melodieën en door hun liefde te uiten met lichtjes tijdens het akoestische nummer.

Op wat enkele kleine opvallende dingetjes na was het toch een geslaagde avond.
Waar de band zowel populaire als niet populaire nummers erg goed speelde en deze enthousiast werden ontvangen.

avatar van likeahurricane
Grant Lee Phillips in de Ekko.
Mooi concert. Het was niet druk, maar twee luidruchtige bezoekers waren in het begin wat vervelend en belande in een hoek op het podium. Nadat ze waren verwijderd speelde Grant Lee een groot aantal nummers van zijn oude band Grant Lee Buffalo.



avatar van Don Cappuccino
Russian Circles (support: Cloakroom) – 013, Tilburg

Ik denk dat de vernieuwde Kleine Zaal van 013 langzamerhand mijn favoriete concertzaal wordt. Waarom? Omdat het precies de goede balans tussen gezellig en groots pakt met een capaciteit van 700 personen. Gisterenavond kwam het Amerikaanse post-rock/metalgezelschap Russian Circles de zaal platspelen, Tilburg was het eerste optreden van de Europese tour.

Eerst kregen we de band Cloakroom voorgeschoteld, die recentelijk een contract bij niemand minder dan Relapse Records hebben getekend, de tweede plaat zal dit jaar nog verschijnen. Het enige dat deze band en Russian Circles met elkaar gemeen hebben is het gewicht van de muziek. Cloakroom speelde heerlijke mellow fuzzy grunge met shoegazeinvloeden: denk aan een band als Hum, maar ook het nieuwere Nothing, het laatste nummer van de set had zelfs wat weg van Red House Painters, vooral door de vocalen. Het enige puntje van kritiek was de positie van de bas in de mix. Ik vind het lekker als die redelijk prominent aanwezig is, maar nu werd het een overheersend element. De speler van de bas was trouwens wel echt een geweldenaar met stevig akkoordenwerk (Lemmy-stijl). Een van de betere supports die ik in tijden heb gezien. Op naar het hoofdprogramma!

Russian Circles speelde anderhalf uur en zei daarin geen woord. Natuurlijk omdat het instrumentale muziek is, maar er werden ook geen aankondigingen of bedankjes gedaan tussendoor waardoor het optreden als een doorlopend iets voelde met een constant aanhoudende sfeer. Contact met het publiek was zeldzaam, maar Russian Circles maakt een grotere connectie met zijn publiek door gewoon een ronduit ijzersterke en gruwelijk meeslepende post-rock/metalset te spelen met een fantastisch geluid. De laatste plaat (Guidance) is misschien wel de zwaarste plaat die de band ooit opnam, meer post-metal dan post-rock. De bassen gonzen door de zaal heen en ik had medelijden met de snaredrum van drummer Dave Turncrantz, die een ontzettend harde slag had, maar ook enorm dynamisch te werk ging.

Met een classic kit speelde Turncrantz rollende en donderende ritmes die klinken alsof John Bonham zijn solo van Moby Dick over een sludgy instrumental zou spelen. Hij speelt de boel compleet vol met inventieve hi-hataccentjes en roffels, maar nergens overheerst hij. Brian Cook wisselde constant af tussen basgitaar en gitaar en liet zien een ware multi-tasker te zijn door ook af en toe de bas-synth en electronica te bespelen. Gitarist Mike Sullivan wisselt log riffwerk af met melodieus tapwerk en het betere atmosferische post-rockgitaarspel. De band is een ware bulldozer met proggy trekjes, maar laat af en toe zijn composities prachtig openbreken. Toch is Russian Circles geen band die met goedkope hard/zacht-dynamiek speelt of met crescendo's strooit. Ook merk je nergens dat je naar een band zonder zang aan het luisteren bent: geen enkele seconde denk je ook maar aan een eventuele zanglijn, toch wel het grootste compliment dat je een instrumentale band kunt geven. Op plaat vind ik de band al goed, maar live is het echt fenomenaal en wat mij betreft één van de beste post-rock/metalbands die je live kunt aanschouwen.

avatar van E-Clect-Eddy
20-02 Pixvae kleine zaal, Paradiso 3,5* € 9 excl. lidmaatschap

Aldus Discogs: Rock, Latin, Folk, World, & Country - Style: Avantgarde, Prog Rock

2017 had zo'n mooi vervolg moeten worden op het heerlijke concertjaar 2016, had Indiestadpas geregeld voor mijn vriendin en mijzelf maar zo mooi als de acts vorig jaar waren, zo velen vallen dit jaar tegen. Dan breekt zij ook nog eens haar been op de laatste(?) sneeuwdag in Amsterdam van 2017 en kan nu maanden niet de deur uit. Treurnis alom en deze avond was hard op weg om daar een schepje bovenop te doen...

Pixvae is een Frans / Colombiaanse act die is ontstaan toen twee bandjes zich samenvoegde, heb ik ergens gelezen: Kouma - Frans power Math Rock trio & Nilamayé - Colombiaanse Afro-Cumbia. Hun gelijknamige début album heeft mijn Top 25 van 2016 gehaald, hakken over de sloot. Een verrassende mix van scherpe maar gedoseerde gitaarakkoorden over hypnotiserende percussie grenzend aan psychedelisch uitgesponnen in lange nummers voorzien van een intimiderende sax en hemelse zang in het Spaans. Op het album klinkt het geweldig, alhoewel je de repetitieve hypnotiserende maar wel licht Christelijke teksten voor lief moet nemen. Het is niet heel prekerig "la mujer bonito, se lleva al diablo" (de mooie vrouw wordt door de duivel meegenomen). De inhoud viel me pas op nadat ik meerdere keren het album beluisterd had. Het is gewoon mooi gezongen, vol passie, eigenlijk zoals Gospel ook mooi is voor niet gelovigen door de manier waarop het gebracht wordt.

Op podium staan 2 zangeressen en een zingende bongo-speler die de bandleider lijkt ook al is hij de kleinste maar ook fanatiekste van het stel. Verder een altsaxofonist, een gitarist (Gibson SG) maar géén bassist, een trippy drummer, twee zangeressen die ook de guasá hanteren (holle bamboe met zaadjes erin, vergelijkbaar met maracas), en de bongo- en maracas speler /zanger. En af en toe wordt er een eenvoudige synth bedient door een zangeres of de saxofonist. De aanvang is vrij laat en na het optreden van Bonobo in de grote zaal en dat publiek stroomt ook de in eerste instantie matig gevulde kleine zaal in. De band kent minder dan 100 luisteraars op Last.fm.. schandalig weinig.

Het gaat meteen fout met het eerste nummer, zo strak als het op de plaat klinkt zo zwalkend is het tempo / ritme nu. Het is net alsof iedereen op podium besloten heeft om z'n eigen ritme te spelen en het ook nog iets trager te spelen dan op de plaat, sommigen op de maat en andere er vlak voor of na gaan zitten en dat tijdens de eerste 3-4 nummers. Nu komt het vaker voor dat acts slecht voorbereid of slechte / zonder soundcheck aan een set beginnen en dat zangers hun stem niet opwarmen. Is eigenlijk te amateuristisch om dat te doen maar het komt gewoon vaak voor. Of men heeft één of andere roes opwekkend substantie genuttigd, zoals de drummer van Whitney onlangs nog. Het ontbreken van oortjes bij de bandleden is dan ook geen verrassing. Tegenwoordig zie je bijna geen drummer meer zonder maar vanavond dus wel. Zijn bijna improviserende stijl maakt het er ook niet beter op. Toch is er opmerkelijk genoeg veel contact tussen de bandleden onderling wat normaal moet zorgen dat iets strak(er) gespeeld kan worden. Blijkbaar is deze kakofonie dus met opzet zo als het klinkt. Ik twijfel of ik mijn oordoppen in moet houden en halverwege haal ik ze eruit want de gitaar haalt zelden snoeihard uit.

Alejandra is de jonge licht getinte zangeres die de meeste zang voor haar rekening neemt, met een mooie maar ook zeer typische stem voor volkszang, niet echt soulvol maar wel zuiver en met passie. De bijna permanent glimlachende gezichten van de zangeressen verraden veel plezier in wat ze doen. De trippy drummer heeft dan weer een iets creepy glimlach die verzonken lijkt in zijn eigen wereld. De gitarist blijkt Nederlands (of Vlaams) te kunnen spreken en roept een paar woorden de zaal in. De saxofonist is op het album prominent aanwezig maar vanavond staat hij te ver achter in de mix. Bovendien ontstaat er tijdens het tweede nummer een defect aan zijn sax die pas bij aanvang van het derde nummer verholpen is. De eerste 4 nummers herken ik van het album maar het is lastig om in de stemming te komen. Het luidruchtige en vaak aangeschoten publiek van het Bonobo optreden vult steeds meer de kleine zaal en irriteert me mateloos met hun luid gezwets.

Maar gelukkig naar mate de set vordert gaat men strakker spelen en zo kan er meer genoten en gedanst worden op hun muziek. Begin van de avond 3* en einde net aan 4*, gemiddeld dus op een 3,5* Ik hoop echt dat er beter optreden komen want heb nog geen 4,5* optreden gezien dit jaar. Op het podium ziet het er mooier een vrolijker uit dan het klinkt, maar het album zal menig muziekliefhebber enorm kunnen boeien. Wellicht dat deze act over een jaar of wat veel beter live is gaan spelen en dan wel al het moois kan brengen wat er op het album is vastgelegd.

avatar van motel matches
23-02 Chuck Prophet, Q-bus Leiden

Op een stormachtige donderdagavond hebben toch nog zo’n 150 man de weg naar de Q-bus gevonden voor een avondje Chuck Prophet. Zijn vorige optreden was al weer 9 jaar geleden, dus het werd ook wel weer eens tijd. Gelukkig is er in die jaren vrijwel niets veranderd. Een uitstekende band, grappige teksten (Jesus was a social drinker) en Chuck die er alles aan doet om het publiek mee te krijgen (zonder dat het irritant wordt). Hij opende met de titelsong van zijn nieuwe plaat (Bobby Fuller died for your sins) en speelde daarna natuurlijk veel nummer van die plaat. In de toegift kwam , hoe kan het ook anders, ook nog een nummer van Bobby Fuller voorbij (Let her dance). Verder nog een verrassende cover van Leonard Cohen (Iodine) en als uitsmijter zelfs een nummer van The Fall (Mr Pharmacist). Hoogtepunten waren net als 9 jaar geleden de nummers Summertime thing en You did (Bomp Shooby Dooby Bomp). Beide nummers eindigden in een schitterend gitaarduel. Kortom, een prima avond en hopelijk duurt het minder dan 9 jaar voordat het weer terugkomt. Ik ben er dan sowieso weer bij.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:00 uur

geplaatst: vandaag om 14:00 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.