menu

Muziek / Toplijsten en favorieten / Dust on my Boots (vergeten en minder vergeten rootsplaten)

zoeken in:
avatar van L_T_B
Paul Robeson - Songs of Free Men (1943)

(afbeelding)


Trackpick: Joe Hill

Het levensverhaal van Paul Robeson kent talrijke hoogtepunten maar ook diepe dalen. In zijn jonge jaren was hij een begenadigd sportman en in het bezit van maar liefst 15 varsity letters in niet één maar vier verschillende sporten (football, honkbal, atletiek). Daarnaast studeerde hij rechten aan de universiteit van Columbia. Na zijn afstuderen in 1923 was hij de eerste zwarte Amerikaan die bij een van de meest vooraanstaande New Yorkse advocatenkantoren, Stotesbury and Miner, ging werken. Daar ging hij echter weer snel weg nadat een blanke secretaresse weigerde door hem gedicteerde brieven te typen vanwege zijn huidskleur ("I never take dictation from a nigger"). Tevens sprak hij minimaal 10 talen en heeft hij in meer dan 25 verschillende talen nummers opgenomen.

Het was juist ten tijde van dit album dat zijn roem en status langzamerhand begonnen af te nemen. Robeson uitte openlijk kritiek tegen de leefomstandigheden van de zwarte Amerikanen in de zuidelijke staten was eveneens actief in de bestrijding van het lynchen. Ook weigerde hij een niet-communist verklaring te tekenen. Robeson was dan ook een van de weinige Amerikanen die zich niet openlijk keerde tegen het communisme. Sterker nog, een aantal nummers op dit album komen van de hand van de Russische componisten Ivan Dzerzhinsky en Isaac Donayevsky. Maar Robeson beperkte zich niet tot enkel klassieke werken. Met zijn diepe zangstem zong hij ook veelvuldig spirituals en folksongs als "Joe Hill" en "The Peat-Bog Soldiers" ("Die Moorsoldaten"). Door zijn imposante en krachtige stem was veel instrumentatie dan ook overbodig. Zodoende werkte Robeson voor dit album ook enkel samen met zijn vaste metgezel Lawrence Brown die zorgt voor de pianobegeleiding.

Ruim tien jaar geleden, een kleine honderd jaar na Robeson's geboorte in 1898, is dit album heruitgebracht met de toevoeging van veel zijn overige werk uit de jaren '40. Op deze heruitgave is de diversiteit van zijn composities nog beter hoorbaar. Een van de toegevoegde nummers is zijn meest bekende nummer "Ol' Man River" uit de musical "Showboat". Al met al is dit een voortreffelijk album van niet enkel een groot zanger, maar vooral een groot mens.

avatar van Masimo
Mooi deze, 't lied Joe Hill kende ik (maar ook via jou, dus die eer krijg je alsnog.. ) En zoals altijd weer een goed verhaal er bij, weer een puike update, Paul! Ik volg alles nog steeds met plezier!

(die Song for Patty, heel dat album van meneer Walker draai ik vaker, ze blijven dus nog hangen ook!)

Waar is Benno heen gevlogen trouwens?

avatar van Oldfart
Ik herken de stem uit een ver, ver, heel ver verleden.
Toen nooit de naam van de zanger geweten.
Ik weet dat hij wel eens op de radio werd gedraaid, want dat was de enige muziekbron thuis, toen ik echt jong was.
Maar vraag me niet wanneer precies; ik moet denk ik 7 of 8 geweest zijn.
Herinner me vooral die diepe stem in deze uitvoering van Summertime;

,

en van Ol' Man River natuurlijk.

Het nummer Joe Hill leerde ik pas kennen door Joan Baez op Woodstock:



avatar van zinulzki
Mooie topic

avatar van Oldfart
Waar is Benno heen gevlogen trouwens?
....aan het verstoffen?

avatar van L_T_B
Na ruim 5 maanden is het wel weer eens tijd voor een update.

avatar van L_T_B
Johnny Horton - The Spectacular Johnny Horton (1960)

(afbeelding)


Trackpick: The Battle Of New Orleans

Het is september 1972. De in Hamburg wonende Engelsman Les Humphries scoort een grote Europese hit met “Mexico”. De melodie van dit nummer heeft hij echter geleend van de countrysong “The Battle of New Orleans”, waarvan de tekst in 1936 is geschreven door een leraar uit Arkansas. Hij gebruikte het wijsje om zijn geschiedenislessen mee op te fleuren. Twee decennia later brengt de eveneens uit Arkansas afkomstige Jimmy Driftwood zijn debuutalbum “Newly Discovered Early American Folk Songs” uit. Daarop staat ook de eerst uitgebrachte versie van “The Battle of New Orleans”. Het nummer bevat echter te veel scheldwoorden als “hell” en “damn” om op de Amerikaanse radio gedraaid te worden. Driftwood werd daarom gevraagd om een kortere, gecensureerde versie te schrijven voor een live radio optreden. Rockabilly zanger Johnny Horton hoorde dit nummer op de radio en vroeg Driftwood of hij zijn eigen versie van het nummer mocht opnemen. Dit betekende het hoogtepunt van Horton’s korte doch imposante carrière.

“The Battle of New Orleans” was de tweede single van Horton’s debuutalbum “The Spectacular Johnny Horton”. Eerder bereikte “When It’s Springtime in Alaska (It’s Forty Below)” al de eerste plaats in de Amerikaanse countryhitlijst. Hiervoor bracht hij al enkele jaren singles uit waarvan enkele hoge posities behaalden in dezelfde hitlijst. Zoals onder andere Bill Haley is Johnny Horton een honky tonk/rockabilly zanger die zich toelegde op hetgeen wat destijds rock ’n roll zou worden. Een goed voorbeeld daarvan is het zelfgeschreven “The First Train Headin’ South”, een voortdenderende honky tonksong en “The Golden Rocket” een cover van Hank Snow. Daarnaast bevat het album ook een aantal mierzoete lovesongs. Zo doen “Whispering Pines” en “All For the Love of a Girl” het glazuur van je tanden springen. Deze bijna kneuterigheid heeft voor mij ook wel zijn charme. Zeker wanneer je deze nummers in het juiste tijdsbeeld plaatst.

De geremasterde cd-uitgave van dit album bevat drie bonustracks waaronder een opmerkelijk versie van “The Battle of New Orleans”, speciaal uitgebracht voor de Engelse markt. In deze versie zijn het de rebellen die vluchten voor de Britse troepen in plaats van vice versa!

avatar van willemmusic
Dank voor de link van het origineel van Battle of New Orleans, dat ik aleen kende van de Nitty Gritty Dirt Band in diverse geweldige uitvoeringen en de vreemde cover van Harpers Bizarre, waar het op hun 'Secret Life of' lijkt alsof de batlle met tinnen soldaatjes bij het haardvuur wordt gespeeld.

avatar van jori stes
Net beluisterd op Spotifiy en is inderdaad een erg leuk album. Leuk topic, waar jullie hopelijk nog veel stukjes in blijven plaatsen.

avatar van Masimo
M'n voeten zijn gegroeid, de laatste laarzen pas ik niet meer. Komen er nog prachtparen?

Stijn_Slayer
Net tijdens het rondbrengen van de post weer eens naar Chris Hillman & Herb Pedersen - Live at Santa Rose 2004 geluisterd. Is blijkbaar een bootleg (zou je niet denken afgaande op de geluidskwaliteit), maar volgens mij min of meer vergelijkbaar met: Chris Hillman and Herb Pedersen at Edwards Barn - Chris Hillman, Herb Pedersen : Songs, Reviews, Credits, Awards : AllMusic

Een aantal nummers verschillen. Twee mannen met fraaie samenzang en verder alleen een gitaar en mandoline. Ik zie op MuMe sowieso maar weinig stemmen bij de platen van Hillman en Pedersen en Rice, Rice, Hillman & Pedersen.

Denk aan zoiets (arrangement is van Hillmans versie op Chris Hillman - The Other Side (2005)): YouTube - "Eight Miles High" Chris Hillman & Herb Pedersen at the Breedlove Guitar Festival

avatar van wilbur
Altijd leuk on hier even rond te hangen...

Alan Lomax Archive - YouTube

avatar van L_T_B
Masimo schreef:
M'n voeten zijn gegroeid, de laatste laarzen pas ik niet meer. Komen er nog prachtparen?

Beter laat dan nooit, maar ja!

avatar van L_T_B
Bojoura - Nightflight Nightsight (1968)

(afbeelding)


Trackpick: Everybody's Day

In tegenstelling tot veel jonge meisjes was het niet Bojoura’s (Raina van Melzen) droom om beroemd of überhaupt zangeres te worden. Het waren Frans Krassenburg en George Kooymans (Golden Earring), die zangles kregen van haar Bulgaarse moeder, die aan de wieg staan van haar carrière. Na een bevestigend antwoord op de praktische vraag; “kun je zingen?” kreeg Bojoura haar eerste liedje op een presenteerblaadje aangereikt. Ze was toen slechts 17 jaren jong. Op haar 20e levensjaar verscheen haar debuutsingle “Everybody’s Day”. Het nummer was een instant hit op de Nederlandse radio. Haar fraaie, feeërieke verschijning en het feit dat ze enkel mocht optreden in haar eigen tv-show “Vjoew”, creëert een mysterieus, bijna mystiek imago om de Haagse zangeres.

Het gros van de nummers op “Nightflight Nightsight” komt van de hand van George Kooymans en Rinus Gerritsen. Het album is verder opgevuld met enkele covers waaronder “Holiday” (Bee Gees) en “That’s How Strong My Love Is”, bekend van Otis Redding en the Rolling Stones. Bojoura’s kristalheldere doch breekbare stem doet bij tijd en wijle denken aan Marianne Faithfull of in mindere mate Joni Mitchell, maar heeft toch een compleet eigen klank. Het album is een fraai geheel van beatmuziek vermengd met de typische psychedelische pop-folkmuziek van eind jaren ‘60. Pas in 2010 wordt het album uitgebracht op cd door de Engelse platenfirma Rev-Ola.

avatar van L_T_B
Charlie Poole - Husband and Wife Were Angry One Night (2009)

(afbeelding)


Trackpick: Baltimore Fire

Banjospeler Charlie Poole was een enfant terrible in een tijd waar dat zeker nog geen gemeengoed was. Hij werd in 1892 geboren als Charles Cleveland Poole in Frankville, North Carolina. Zijn karakteristieke drievingerige techniek ontwikkelde hij nadat hij als tiener op basis van een weddenschap een honkbal probeerde te vangen zonder handschoen. Hij sloot zijn hand echter te vroeg en brak onder andere zijn duim. Hij ontving geen eerste hulp en de vingers werden nooit gezet. Dit resulteerde in een permanent misvormde vingers. Die misvorming vond hij niet erg. Hij was bozer over het verliezen van de weddenschap!

Op 19 jarige leeftijd trouwde hij met de 17 jarige Maude Gibson. Dit betekende niet dat Poole zijn wilde haren was verloren. Op het moment dat Maude beviel van hun zoon trok Charlie met andere landlopers door Canada. Enkele maanden later werd de scheiding tussen de twee echtelieden dan ook uitgesproken. Al dwalend door de heuvels van West Virginia kwam hij in 1918 in contact met de kreupele fiddler Posey Rorer en gitarist Will Woodlieff. Ze doopte zich tot de North Carolina Ramblers en deden auditie in New York voor Columbia Records.

Nadat ze een contract in de wacht hadden gesleept, namen ze op 27 juli 1925 het succesvolle “Don’t Let Your Deal Go Down Blues” op. Van deze plaat werden meer dan 100,000 exemplaren verkocht in een tijd dat er naar schatting slechts 6,000 grammofoons in het zuiden van de Verenigde Staten waren. Het contract bij Columbia hield echter niet lang stand aangezien Poole net zo legendarisch was als alcoholist als banjoplukker. Later dat jaar speelde ze in een wegrestaurant in Virginia waar de politie een inval deed. In plaats van via de achterdeur te vluchten besloot Poole het op te nemen tegen de agenten door hen tegen het hoofd te slaan met zijn banjo terwijl hij een andere sloeg met Rorer’s wandelstok. Dit was slechts een van de vele doldwaze avonturen in het korte maar wilde leven van Poole.

Op de ochtend van 21 mei 1931 was Poole bij het huis van zijn zus waar hij verklaarde: “De oude Charles is vaak dronken geweest, maar deze keer gaat de oude Charles dood”. Later die dag begaf zijn hart het inderdaad als gevolg van zijn buitensporige levensstijl en stierf de 39e jarige Poole op de veranda van zijn zus.

Poole componeerde zelf weinig tot geen van zijn muziek. Niettemin waren zijn dynamische vertolkingen van de door hem gespeelde traditionals en covers populair bij een breed publiek in het zuidoosten van de Verenigde Staten. Hij was meer een songcollector zoals bijvoorbeeld John Lomax. De songs op dit album, “Husband and Wife Were Angry One Night”, verhalen onder andere over de brand in Baltimore in 1904, de moord op president McKinley in 1901, binnenlandse onenigheid, eenzaamheid en liefde. De geschiedkundige waarde van deze nummers in onmiskenbaar, maar ook de muziek zelf is zeker het beluisteren waard. Zeker als je in ogenschouw neemt dat deze nummers 100 jaar geleden zijn opgenomen. Ook bevat het album een zekere mate van diversiteit. Van het vrolijke albumopener “Shootin’ Creek” naar het bluesy “Ramblin’ Blues” en het meer folky “Hungry Hash House”. Al met al geeft deze verzamelaar een mooie dwarsdoorsnede van een jammerlijk vergeten exponent van de vroegere countrymuziek.

Gast
geplaatst: vandaag om 19:50 uur

geplaatst: vandaag om 19:50 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.