menu

Muziek / Toplijsten en favorieten / Marillion: Just for the Record

zoeken in:
avatar van vigil
http://www.planetrockdvd.com/images/marillionlogo.png

Ik vond het wel eens tijd voor een topic over Marillion. Geen Top lijstje maar een reis door de tijd aan de hand van de verschenen albums (studio, live en verzamel) met daarbij een verhaaltje en de nodige nummers die mijn betweterige ik en mijzelf goed/interessant genoeg vonden om te plaatsen.

Hopelijk een nuttige reis door de Marillion tijd.

https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/originals/86/a1/60/86a1609c5c83d8ac135affa667c35b79.jpg

http://2.bp.blogspot.com/-bFXnvXV8ou4/Vo3UykKFM3I/AAAAAAAAC-8/bQ2LzdfMhz0/s640/Marillion%2Btickets%2B2.jpg

Misterfool
Ik lees graag mee.

avatar van vigil
In 1979 wordt Marillion opgericht in de Engelse plaats Aylesbury door Steve Rothery, Doug Irvine, Brian Jelliman en Mick Pointer. Toen nog onder de naam Silmarillion maar om problemen met de Tolkien stichting te voorkomen werd het al redelijk snel Marillion. Zoals waarschijnlijk bekend haalden de meeste van de net genoemde namen het echte begin van Marillion niet. In 1981 verliet zanger/bassist Doug Irvine de band en deze werd vervangen door de Schotse zanger Derek W. Dick, die omdat hij altijd zo lang in bad zat al snel de bijnaam Fish kreeg, en bassist William Minnitt (iedereen kende hem als Diz). Later in 1981 voegde ook de jonge toetsenist Mark Kelly zich tot de band en werd in het begin van 1982 Minnit weer vervangen door Pete Trewavas en zo was de band klaar om van zich te laten horen.

De band ging gelijk al aan de slag met op de oude leest geschoeide symfonische rock. Al redelijk snel werden demo's opgenomen met daarop nummers die later op het eerste album kwamen. Optredens volgen zich snel op en de band weet al snel een redelijke fanbase op te bouwen. De echte doorbraak komt met een optreden tijdens de Friday Night Rockshow op de BBC radio. Daar wordt een drietal nummers gespeeld (The Web, Three Boats Down from The Candy, en Forgotten Sons ) die de nodige aandacht krijgen. Dit zijn zeker nog niet de definitieve versies zoals ze later op plaat verschijnen maar het maakt al wel een hoop indruk. Ook bij platenmaatschappij EMI die meeluisterde en de band vrij snel contracteerde.

In oktober 1982 resulteerde dat in de eerste single Market Square Heroes. Een nummer over een soort van anti held genaamd Brick die de band kende uit de omgeving van Aylesbury. De eerste single werd geproduceerd door David Hitchcock die bekend was van zijn werk met Camel, Caravan en Foxtrot (...) van Genesis. Het artwork kwam van de hand van Mark Wilkinson (het logo is verzonnen door Jo Mirowski) die Fish al kende en al het artwork voor de band deed tot de split in 1988 en daarna tot op heden trouw bleef aan Fish bij zijn solo releases.

https://img.discogs.com/DXB5Q7jO1T9zi90aUrF7mthFfHk=/fit-in/300x300/filters:strip_icc():format(jpeg):mode_rgb():quality(40)/discogs-images/R-1018991-1284278948.jpeg.jpg




De 7" single kreeg als b kant Three Boats Down From The Candy (ze sliepen in het begin bij gebrek aan geld op een boot en die lag toevallig drie boten naast een boot genaamd Candy) en de veel beroemdere 12" had nog een extra nummer die de gehele b kant op zich nam namelijk een bijna 18 minuten durende epic onder de naam Grendel (maar daarover meer bij de b kanten verzamelaar). De band behaalde met deze single een 53ste plek in de hitlijst. Niet extreem hoog maar toch hoog genoeg om de nodige aandacht te vergaren.

avatar van vigil
Precies een half jaar de release van de debuutsingle Market Square Heroes komt Marillion met het debuut album. Vreemd genoeg staat geen van de drie nummers van de EP op het debuut Script for a Jester's Tear.

https://www.musicmeter.nl/images/cover/1000/1193.300.jpg

Het album is geproduceerd door Nick Tauber, een producer die vooral bekend is vanuit de (melodieuze) metal wereld met artiesten als Thin Lizzy, UFO en Venom op de cv. Het was de bedoeling dat David Hitchcock wederom achter de knoppen zou zitten maar die moest wegens een ongeval verstek laten gaan. Het debuut deed het erg goed in de hitlijsten. De symfonische rock was hoogstpersoonlijk begraven door Malcolm McLaren en co maar deze plaat zorgde voor een wederopstanding van jawelste. De plaat bleef 31 weken in de Engelse hitlijsten met een zeer keurige 7de plek als hoogste positie tot gevolg. Het album kreeg een platinum status in Engeland wat inhoud dat het meer dan 300000 keer over de toonbank ging. De naam Marillion was gezet!

Het album werd eind januari vooraf gegaan door de leadsingle He Knows You Know. Deze single deed het iets beter dan MSH met een 35ste stek. Dit lied wordt vooral gezien als de drugsong van Marillion. Niet zozeer omdat er veel doorheen ging in die dagen maar omdat het verhaal geinspireerd is over het drugsgebruik bij het plaatselijke arbeidsburo waar Fish toen werkte.

https://img.discogs.com/wEHyzQ5KU04H4L2_u8DHeNDoyrw=/fit-in/300x300/filters:strip_icc():format(jpeg):mode_rgb():quality(40)/discogs-images/R-711756-1150681920.jpeg.jpg




So here I am once more...

De albumopener met dezelfde titel is wel het meest legendarisch geworden denk ik. Een nummer dat in de diverse symfonische allertijden lijsten steevast op een hoge plaats op duikt. Het was eigenlijk de bedoeling om een gesproken tekst van Fish voorafgaand aan dit nummer (dus als begin van de lp) te plaatsen maar dit ging op het laatst toch niet door. De tekst die hij daarvoor in gedachte had is later gedeeltelijk in Incubus (Fugazi) terecht gekomen.




Mijn favoriet is misschien toch wel Chelsea Morning. Met Chelsea wordt de wijk in Londen bedoeld. In die tijd de wijk wat betreft mode en films. Het idee voor dit lied ontstond nadat Fish een wekelijks ritueel gadesloeg in deze wijk. Elke maandagochtend vroeg liepen er (vooral B) acteurs en actrices door de straten naar zichzelf te kijken in de etalages of ze er nog goed uit zagen. Ze gingen naar de krantenkiosk om de krant te bekijken of er toevallig nog ergens een recensie in stond waar ze aan mee hadden gedaan. Dat beeld zag er wat Fish betreft gewoon surealistisch uit als ware het een filmscript zelf was.




De 2de en laatste single was verreweg diegene met de meeste commerciele uitstraling. Dat bleek ook bij het uitkomen daarvan. Een keurige 16de plek in de Engelse singlelijst voor Garden Party was het resultaat.

avatar van Jester
Mooi initiatief.

Ik leerde Marillion kennen via de onvolprezen (toen nog) LP-Show van Wim van Putten, elke donderdagavond op Radio 3, hij besteedde altijd ruim aandacht aan (licht-)symfonisch materiaal (Alan Parsons Project, Camel, maar ook Gandalf), en zo ook aan Marillion. Meestal draaide hij 2 nummers van nieuwe albums die verschenen, in dit geval weet ik nog dat hij He Knows You Know draaide. Of, en zo ja, welk 2e nummer er nog gedraaid werd weet ik niet meer (Garden Party wellicht?). Wat ik nog wel weet is dat ik deze LP heel snel gekocht heb, en dat het heel lang mijn favoriete album is geweest, en misschien nu nog wel... Ik vraag me wel eens af of het uitgemaakt had als Mark Wilkinson niet het artwork had verzorgd, want dat gaf de muziek toch wel een extra dimensie, zeker ook dankzij het feit dat Marillion blijkbaar zoveel krediet van EMI had gekregen dat ze een uitklaphoes mochten uitbrengen. So Here I Am Oncemore.....

avatar van ArthurDZ
*zet dit topic in de updates*

avatar van vigil
Welkom heren!

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Jester schreef:
Ik leerde Marillion kennen via de onvolprezen (toen nog) LP-Show van Wim van Putten, elke donderdagavond op Radio 3, hij besteedde altijd ruim aandacht aan (licht-)symfonisch materiaal (Alan Parsons Project, Camel, maar ook Gandalf), en zo ook aan Marillion.
Gandalf op de radio

avatar van Rufus
Ga dit zeker volgen.

avatar van vigil
Engeland was dus redelijk snel veroverd. Nu wilde de manschappen ook Europa beetje bij beetje veroveren. Dat moest gebeuren onder leiding van de nieuwe LP Fugazi. Een plaat die in vier maanden tijd werd opgenomen (nov 83-feb 84) wederom onder leiding van producer Nick Tauber. Een grote verandering was verder dat drummer Mick Pointer het veld moest ruimen ten faveure van Ian Mosley. Mosley was door Fish aangedragen als nieuwe drummer en had zijn sporen al verdiend bij Rick Van Der Linden's Trace en vooral als drummer in de band van Steve Hackett die groot fan van hem is.

http://s3.amazonaws.com/medias.photodeck.com/0fd0f426-a12f-4dfd-a51b-4e14d68234fa/HR-Marillion-NewYork-8Oct2016-6788-6788_medium.jpg

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/1/19/Marillion_-_Fugazi.jpg

Het album verschijnt in maart 1984 en schiet in de Engelse hitlijst gelijk door naar een zeer mooie vijfde plek. Ook andere landen gaan zich interesseren in Marillion en voorzichtig komt de plaat ook buiten de UK de hitlijsten binnen. Nederland is er redelijk vlug bij met een hoogste positie van 29 tot gevolg. De band komt in de vroege zomer van 1984 zelfs naar Nederland voor een optreden op Pinkpop (met o.a. Big Country, The Pretenders en Dio).

setlist Pinkpop:
01. Punch and Judy
02. Assassing
03. Jigsaw
04. Script for a Jester's Tear
05. Incubus
06. He Knows You Know
07. Cinderella Search
08. Fugazi
09. Garden Party
10. Market Square Heroes

Het album wordt vooraf gegaan door de single Punch & Judy (zeg maar Jan Klaassen en Katrijn). Vreemd genoeg werd er voor dit lied geen videoclip geschoten. Een 29ste plek was het hoogst haalbare in de Engelse hitlijst.

http://www.progarchives.com/progressive_rock_discography_covers/233/cover_525282722012_r.jpg




Eind april 1984 verschijnt de tweede en tevens laatste single van Fugazi. Dat is Assassing en die zal de 22ste plek in de Engelse singlelijsten behalen. Hoewel dit niet tot nauwelijks is uitgesproken lijken de teksten over het vertrek van Pointer te gaan en dan vooral de manier waarop Pointer met zijn vertrek om gaat in de pers.

http://users.telenet.be/alex.michelet/Images/albumhoezen/assassing.jpg




Het titelnummer is toch wel prijsnummer van het album. De sfeer op het tweede album van Marillion t.o.v. het debuut is toch wel een stuk grimmiger en muzikaal minder richting de wat "ouderwetse" Neo-prog op Script. Misschien wel het best voelbaar tijdens de ruim acht minuut durende album afsluiter. Fucked Up, Got Ambushed, Zipped In (de betekenis van Fugazi) is een term vanuit het Amerikaanse leger ten tijde van oorlog. Fish kwam dit woord tegen in een boek over de Amerikaanse soldaten in de Vietnamoorlog.




De hoes is uiteraard weer in handen van Mark Wilkinson. De schilderijen op de hoes die aan de muur hangen van zijn dan weer werkjes van zijn vrouw. Wat verder opvalt zijn de platenhoezen op de grond van Pink Floyd (The Wall) en twee stuks van Fish zijn grote held in inspirator Peter Hammill (albums Over en Fool's Mate). Verder zien we de ekster, kameleon en de Jester (in de spiegel) weer terug.

avatar van Jester
Casartelli schreef:
(quote)
Gandalf op de radio


Jazeker, dat waren nog eens tijden! Magic Theatre was volgens mij mijn kennismaking met onze Oostenrijkse vriend, dankzij Wim.

avatar van vigil
In 1984 is het tijd om door te pakken. In november komt de band met een live album. Niet zo vreemd gezien de buzz die rond de optredens van Marillion hangt. Het live album Real to Reel weet de live sfeer perfect te pakken en de plaat werd dan ook een behoorlijk succes. In Engeland weet het met een achtste plaats weer de album Top 10 te bereiken en het album wordt onderscheiden met een Gouden plaat voor 100000 verkopen in Engeland alleen. De hoes die toch wel de lelijkste was in de Fish era is bedacht door Fish en zoals gewoonlijk uitgevoerd door Mark Wilkinson. De helft van het album is opgenomen in juni 1984 in Montreal (...) en de andere helft in maart 1984 in Leicester.

https://img.discogs.com/ltPDt2oFHP3145UVeLtpflVPCJY=/fit-in/300x300/filters:strip_icc():format(jpeg):mode_rgb():quality(40)/discogs-images/R-1202432-1399773362-5577.jpeg.jpg

Er staan zes (LP) of zeven (Cd en cassette) live nummers op Real to Reel. Twee van het debuut en twee van Fugazi (op 7 track versie drie aangezien Emerald Lies de bonustrack is) aangevuld met Cinderella Search (b kant Assassing) en de non-album single Market Square Heroes. Aan het eind van de Fugazi tour verschijnen er al stukken van het dan nog niet verschenen toekomstige album van Marillion. Een album dat zoals jullie weten de band ineens naar de echte top bracht.







https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/originals/20/f9/56/20f956df2745ec8777f305b2ea02f3e5.jpg

avatar van vigil
Reikhalzend werd er uitgekeken naar de nieuwe plaat van Marillion. Tegen het einde van 1984 verschenen er al stukken van deze plaat op de setlist. Vooral kant A kwam regelmatig voorbij. Niet in de uiteindelijke versie maar iedereen kon goed horen wat de bedoeling ging worden. Een concept album was in 1985 te oubollig voor worden maar Marillion deed het. Misplaced Childhood kwam, zag en overwon!

https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/236x/de/61/49/de61492294835d9673d234979729a620.jpg

Het album werd vooraf gegaan door de single Kayleigh. Tekstueel is het een soort van excuusbrief aan al de dames waar hij mee geweest was tot die tijd. Hij heeft ook een tijdje een relatie gehad met een meisje met de naam Kay Lee maar volgens Fish is de tekst niet specifiek voor haar van toepassing maar bekte het gewoon lekker. De halve minuut durende gitaarsolo van Rothery zoals die op het album is te horen werd er uit geknipt zodat het geheel radiovriendelijker werd. Dat werkte wonderwel. In Engeland schoot de single naar de nummer 2 positie in de hitlijsten en ook in Noorwegen (8), Ierland (4) en Frankrijk (2) behaalde het de single Top 10. In Nederland overigens niet. Daar bleef het bij het Top 40 debuut steken op een 16de plek. Het nummer staat op vele rock/80's/rockballads/love verzamelalbums er lopen in Europa een heleboel vrouwen van rond de dertig met de naam Kayleigh. De vrouw in de clip werd later in 1987 de vrouw van Fish. Dit huwelijk hield stand tot 2001. Fish heeft 1 dochter, Tara, waar hij op het album Sunsets on Empire (1997) een gelijknamig lied voor schreef.

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/7/76/M_kayleigh.jpg




op 17 juni 1985 was het dan zo ver, het album kwam uit. Het album heeft verschillende autobiografische thema's. Uiteraard Kayleigh maar zeker ook Heart of lothian (dat verwijst naar de geboorteplaats van Fish het Schotse Midlothian) en in Lavender dat in wezen ook een liefdesliedje is maar niet voor een bepaald persoon maar de liefde voor de kindertijd. De album is vooral gemaakt door Fish met gitarist Steve Rothery. Fish schreef alle teksten, kreeg de ideeen en Rothery gaf daar muzikaal vorm aan. De warme volle productie was in handen van Chris Kimsey die beroemdheid had verkregen door zijn producties bij The Rolling Stones (o.a. Sticky Fingers, Some Girls en Emotional Rescue) en bij voor grote artiesten als Peter Frampton, EL&P, The Cult, Killing Joke en zelfs Golden Earring. Het album sloeg in als een bom en haalde verkoopcijfers waar iedere symfo act alleen maar van kon dromen. In Engeland knalde de plaat binnen de korste keren naar de eerste plaats en ook in Duitsland (3de), Nederland en Zwitserland (6de) en Noorwegen (10de) vlogen de albums over de toonbank met een platinum status in Engeland en Duitsland tot gevolg. Zelfs in het onbereikbare Amerika wist het in de album lijsten (47ste plaats) te komen met deze op en top Europese plaat.

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/6/68/Marillion_misplacedchildhood.jpg

Om het succes in de singlelijsten een vervolg te geven kwam er een tweede single. Het werd de ballade Lavender. In tegenstelling tot Kayleigh werd dit nummer juist langer gemaakt, onder andere d.m.v. gitaarsolo voor op de radio. In Engeland vrat men op dat moment alles wat de band uitgaf dus een 5de plek in de singlelijst was snel behaald. Verder behaalde deze single behoudens in Duitsland niet al te veel succes. Het lied is gebaseerd op de middeleeuwse folk traditional Lavender's Blue.

http://ftpmirror.your.org/pub/wikimedia/images/wikipedia/ka/7/70/Marillion-Lavender-28951.jpg



Het album kreeg zelfs nog een derde single. De band zag deze single vooral als promotie voor het album dan als echte kanshebber in de singlelijsten. Heart of Lothian is dan ook een behoorlijk symfonisch werkje met tempowisselingen die de singlekopers misschien niet gewend waren. De albumpromotie lukte want het album bleef ook mede dankzij deze single maar liefst 41 weken in de Engelse albumlijsten en de singlelijst werd zoals verwacht niet echt veroverd. Een 29ste plek voor een derde single van een album is natuurlijk nog steeds niet verkeerd. Leuk voor de Nederlandse fans was dat op de b kant een live versie stond van Chelsea Monday stond welke was opgenomen in de Utrechtse Vredenburg.

http://ftpmirror.your.org/pub/wikimedia/images/wikipedia/ka/8/80/Marillion-Heart-Of-Lothian-28950.jpg



Kwamen de singles allemaal van de A kant van het album op de B kant stond een nummer wat alles in zich had waar Misplaced Childhood voor Staat. Blind Curve is opgedeeld in vijf delen. Het derde deel is Mylo. Mylo is de bijnaam voor een bevriend drummer John Mylett welke in 1984 overleden was bij een auto ongeluk. Fish hoorde er van toen ze met Rush op tour waren in Amerika. Het vierde deel Perimeter Walk is geinspireerd op The Doors track Stoned Immaculate.



avatar van ArthurDZ
Cliché keuze, maar dit is mijn favoriete Marillion. Ik weet nog dat ik behoorlijk onder de indruk was na mijn eerste luisterbeurt. Ik was destijds net Hearts In Atlantis van Stephen King aan het lezen, en de thema's op deze plaat sloten wonderwel aan bij het boek. Heel bijzondere ervaring om deze twee topwerkjes tegelijkertijd te ontdekken.

Ik krijg gelijk zin deze weer eens te draaien door dit tekstje!

avatar van Brunniepoo
Dacht dat ik zo langzamerhand wel iets van Marillion wist, maar ik lees hier toch een hoop nieuws. Mooi hoor!

avatar van vigil
Om Misplaced Childhood te promoten en bovendien iedere nieuwe fan te bedienen gaat Marillion vanaf de vroege zomer 1985 eens flink op tour. Niet minder dan een jaar zijn ze on the road en het brengt ze behalve heel Europa ook naar Japan en Amerika (voorprogramma Rush bij hun Power Windows tour). Voor dat laatste land komt er een speciale EP uit onder de naam Brief Encounter.

https://www.musicmeter.nl/images/cover/26000/26125.300.jpg

Op deze EP staan vijf liedjes. Twee studio en drie live nummers. Lady Nina staat oorspronkelijk als b kant op de Kayleigh single maar wordt hier de album aftrapper. Er wordt zelfs speciaal een videoclip gemaakt en het lied verschijnt zelfs als single om de EP te promoten. Het andere studiolied is Freaks wat later ingezet zal worden als lijflied door de leden van de fanclub.

https://e.snmc.io/lk/l/l/ddc5a8faab0923809b8153247fccb60b/1405627.jpg




De drie live nummers zijn respectievelijk Fugazi, Script for a Jesters Tear en logischerwijs Kayleigh. Volgens de sleevenotes zijn deze nummers opgenomen op 9 en 10 januari in Hammersmith Odeon maar aangezien aan het eind van de live opname je Fish Leicester goodnight hoort zeggen is het aannemelijker dat er uit dezelfde opnames is geput als dat bij Real to Reel het geval was. De EP verkoopt matig in Amerika maar weet zijn weg via de import naar Europa wel te vinden zodat deze EP al met al toch aardig verkoopt.




De band was inmiddels top of the bill. Niet elke bill want ondanks hun zeer hoge positie in de albumlijsten werd Marillion niet uitgenodigd door Bob Geldof en Midge Ure voor het Live Aid concert. Fish is die dag wel aanwezig en heeft onder andere een interview met de BBC backstage. Voor de finale waar alle artiesten aan mee mogen doen is Fish ineens wel van de partij. Hij zegt vooral te komen om David Bowie backstage te ontmoeten. Ondanks zijn voorkomen en Pietje Bell gedrag durft hij het niet aan om Bowie aan te spreken. Later zal de band nog op stadiontour gaan met Queen en er zijn bootlegs waarbij je Fish hoort meezingen met Radio Gaga. Hij is ook regelmatig van de partij van de extravagante afterparty's van Queen waar Mercury en Taylor de hoofdrol spelen en Fish zich ook flink laat gaan met allerlei drank en drugs.

Later maakt Midge Ure het goed om tijdens de Nelson Mandela Tribute in Wembley Fish een prominente plek te geven met Kayleigh waarbij Fish niet door Marillion wordt ondersteund maar door Midge Ure op gitaar en Phil Collins op drums



avatar van bikkel2
Mooi vigil. Complimenten hoor!

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
vigil schreef:
(voorprogramma Rush bij hun Power Windows tour)
En ik vorige week maar denken: wat staat die Hogarth toch steeds over Big Money te mompelen...

avatar van vigil
Op 12 juni 1987 brengt Marillion zijn vierde officiele album uit. Precies een maand daarvoor komt de band met een 1ste single met de naam Incommunicado. Een opvallend kort lied dat muzikaal meer richting de melodieuze hardrock gaat dan dat het symfo elementen in zich heeft. Tekstueel laat het wel al horen waar het album over gaat. Een rockster in problemen door dranks en drugs. De overeenkomsten met Fish zelf zijn te veel om het toeval te noemen.

I want to do adverts for American Express cards
Talk shows on prime time TV
A villa in France, my own cocktail bar
And that's where you're gonna find me


In Engeland geeft deze single de band de volgende Top 10 notering. Nummer 7 om precies zijn, in Nederland wordt Incommunicado een klein hitje met nummer 31 als hoogste plek.

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/8/8d/Marillion-Incommunicado.jpg




12 juni 1987 verschijnt dan het lang verwachte 4de album van Marillion wat de naam Clutching at Straws heeft meegekregen. Hoewel het als concept muzikaal niet zo'n geheel is als de erg succesvolle voorganger Misplaced Childhood is dat het tekstueel wel. De hoofdpersoon Torch (een soort van depressieve variant van de nar (Jester) van het debuut) is een man met een mislukt huwelijk, heeft geen goed contact met zijn kinderen, en de band waar hij in zit raakt in een dip vooral veroorzaakt door het drank en drugs misbruik van de zanger in kwestie. Fish trouwt in 1987 en krijgt pas in 1994 zijn eerste kind dus dat gedeelte is zeker niet van toepassing op de lange Schot. Ook de dip van de band is nog ver weg. Het album is wederom een groot succes. De plaat komt in Engeland op 2 binnen om daar te blijven staan en is in Zwitserland, Duitsland en Nederland goed voor een derde plek in album lijsten. Verder scoort de band ook behoorlijk goed in de Scandinavische landen met o.a. Top 10 posities in Noorwegen (4) en Zweden (9). Het drank en drugs gebruik is wel een probleem. Fish is een redelijke groot gebruiker en komt regelmatig te laat of dronken op afspraak en dat geeft de nodige irritaties.

De band gaat ook op tour met o.a. een achtergrondzangeres als extra live bandlid om het album te promoten. De band geeft meer dan 100 optredens waar de zalen weer een stuk groter zijn dan voorheen. Op 8 en 9 november van 1987 geeft de band twee uitverkochte concerten in Ahoy te Rotterdam
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/archive/8/8f/20161017182342!Album_cover_marillion_clutching_at_straws.jpg

Als tweede single wordt Sugar Mice uitgebracht. Een verhaal over een werkeloze die vanuit Engeland naar het beloofde land Amerika emigreert maar daar net zo goed geen werk kan vinden. Het nummer bevat een van de meest iconische regels die Fish neerpent. De hoes is weer een "ouderwetse" Wilkinson. Voor de eerste single en het album maakt Wilkinson gebruik van echte foto's die hij in zijn brush schilderijen verwerkt. Overigens zie je op het album een aantal oude acteurs en zangers die nogal problemen hadden met de drank en drugs en de meeste daarvan overleden daar ook aan. In Engeland was Sugar Mice goed voor een 22ste plek.

So if you want my address it's number one at the end of the bar
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/thumb/8/80/Marillion_sugarmice.jpg/220px-Marillion_sugarmice.jpg



Derde en laatste single werd Warm Wet Circles, ook deze behaalde de 22ste plek in Engeland. De video met live beelden werd geschoten bij het toch wel legendarische Loreley optreden.

http://www.progarchives.com/progressive_rock_discography_covers/233/cover_524382722012_r.jpg



Het album heeft een veel donkerdere sfeer dan de eerdere albums waarbij de band ook wel eens boos was maar daarin toch in ieder geval muzikaal uitbundiger dan op deze plaat. De liedjes zijn op het openingstrio na ook wat individualistischer van aard. Voor mij zijn de twee hoogtepunten op het album het agressieve White Russian, behoudens een coctail is deze song erg politiek gericht. Het gaat over de problemen met Joden in Oostenrijk (holocaust: Six million reasons) maar als onderliggend verhaal ook over hoofdpersoon Torch die in tweestrijd is met zijn eigen gevoelens. De strijd tussen dromer en realist. Het andere hoogtepunt voor mij het groteske gebrachte Slainte Mhath. Het is volgens Fish na Heart of Lothian het tweede echte Schotse lied wat de band schreef. Het betekend niets meer en niets minder dan "proost, op het leven".





avatar van vigil
In januari 1988 komt de eerste verzamel cd van Marillion op de markt. 4 januari om precies te zijn. Geen best of maar een verzameling met alle b kanten die hogelijk gewaardeerd worden. Veelal liedjes die ook live gespeeld zijn en voor de fans haast net zo veel betekenen als de gemiddelde single/albumtrack. Een unicum is het dat dit album in eerste instantie enkel op cd wordt uitgebracht. De LP en cassette variant volgen in juni van dat jaar.

http://img2-ak.lst.fm/i/u/300x300/6de6f39db38d45a6c5137732a4808ddb.jpg

De hoezen van alle singles waar de b kanten vanaf komen zitten verwerkt in het artwork. Het pak van het monster op de voorkant is een verwijzing naar Tux On (het enige nummer van deze verzameling welke nooit live is uitgevoerd). De enige b kant die er niet op staat is Going Under (b kant Incommunicado) maar die staat als bonustrack (in een iets andere versie) op cd (dus niet de lp) van Clutching at Straws en zal later in de originele b kanten vorm wel op de geremasterde dubbel cd versie van CAS te vinden zijn.

Voor verdere info verwijs ik u graag door naar de volgende recensie die jaren geleden op een symfonische website is geplaatst door iemand die heel toevalllig dezelfde naam heeft als ik:
Marillion – B’sides Themselves « Progwereld









avatar van vigil
De tweede liveplaat van Marillion zag eind november 1988 het levenslicht en had de naam The Thieving Magpie meegekregen. Het album werd vooraf gegaan door de single Freaks welke in een vorig leven de B kant was geweest van Lavender. Op de B kant staat de live versie van Kayleigh en op de 12" en cd-single staan naast deze twee liedjes ook nog live versies van Childhoods End? en White Feather. De live versie van Freaks werd opgenomen in de Hammersmith Odeon te Londen begin januari van 1986. Het liedje gaat over een groep met wat dubieuze figuren waar Fish vroeger mee omging. Ze experimenteerde met drugs en dergelijke en de meeste mankeerde wel wat (dan wel geestelijk dan wel lichamelijk). Op een avond tijdens een samenkomst waar het nodige gebruikt werd schreeuwde er eens eentje "All the best freaks are here" en met die zin kon Fish wel wat. De fanatieke fans van Marillion gingen zich ook Freaks noemen en zelfs de fanclub doopte zich die naam. Ook deze single behaalde de Engelse hitlijsten, Freaks kwam tot de 24ste plaats. Niet slecht voor een B kant. Wegens tijdgebrek stond Freaks overigens niet op Thieving Magpie. Wel op de dubbel cd en de cassette versie.

Freaks was de laatste single van Marillion waarop Fish te horen was.

http://streamd.hitparade.ch/cdimages/marillion-freaks_(live)_s.jpg





Een week na de release van Freaks was het al de beurt aan de hele live plaat The Thieving Magpie. Een live dubbel album met opnames vanuit 1984 tot en met 1987. Er zit geen overlap tussen de vorige live plaat Real to Reel. Op de eerste cd zijn zeg maar de losse nummers te horen en op de tweede een integrale versie van Misplaced Childhood. MC wordt vooraf gegaan door een klassiek nummer van Rossini. La Gazza Ladra heet dat stuk en de Engelse vertaling daarvan is... Thieving Magpie.

https://www.musicmeter.nl/images/cover/17000/17807.300.jpg






Op het moment dat dit live album in de rekken lag had Fish de band net verlaten. Dat de band een break nodig had was duidelijk. Eigenlijk had de band sinds 1982 constant getourd waarbij de vrije tijd werd ingericht om liedjes te schrijven. Ze waren elkaar gewoon zat. Fish wilde een solo album uitbrengen, de rest de vrijheid om ook wat buiten Marillion om te doen en daarna in 1989 een album uitbrengen met liedjes waarvoor al de nodige muziek en teksten waren geschreven. Maar manager John Arnison wilde daar niet aan en joeg Fish tegen zich in het harnas. Fish werd boos en gooide zijn kont tegen de krib. Het liep uit de hand en Fish diende na advies van zijn held Peter Hammill zijn ontslag in. Zo kwam er na slechts 6 jaar, 4 succesvolle studio albums, 2 liveplaten, 2 EP's en 13 singles een eind aan het tijdperk van dé symfoband van de Jaren '80.

http://users.telenet.be/alex.michelet/Images/tuxedos.jpg

avatar van vigil
Is er behoefte aan een vervolg met de H jaren?

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Ik heb alles met belangstelling gelezen en zal dat voor een eventueel vervolg ook zeker blijven doen (en misschien moeten we iets vaker reageren tussendoor, al was het maar om het aantal embedded video's per pagina wat lager te maken ).

avatar van kaj_666
Ik heb het net even in één teug tot me genomen, heerlijk leesvoer! En ik heb weer een hoop over Marillion geleerd wat ik niet wist

Wat mij betreft is er zeker behoefte aan een vervolg, want mijn muzikale kennis van Marillion beperkt zich veelal tot de Fish-jaren. Vanaf 1989 ken ik echt maar een handvol nummers echt goed, dus een chronologische introductie is meer dan welkom

avatar van vigil
Casartelli schreef:
al was het maar om het aantal embedded video's per pagina wat lager te maken ).

Laden de pagina's heel langzaam dan? Ik heb daar verder geen last van maar andere wellicht wel.

avatar van ArthurDZ
vigil schreef:
Is er behoefte aan een vervolg met de H jaren?


Is voor mij veel minder bekend terrein, dus wat mij betreft graag!

Geen last van traag ladende pagina's hier trouwens. Nog niet

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
vigil schreef:
Laden de pagina's heel langzaam dan? Ik heb daar verder geen last van maar andere wellicht wel.
O, dat is hier wel een bekend issue ja. Zowel op het werk als thuis, dus ik vermoedde dat het vrij universeel zou zijn. Nuja, als ik de enige ben, is het ook aan mij om de pagina's mede te vullen.

avatar van Bonk
vigil schreef:
Is er behoefte aan een vervolg met de H jaren?


Ik lees de verhalen tot nu toe met veel interesse en plezier en ik verwacht dat ik dat ook zal doen over de H jaren. Dus als jij nog behoefte hebt om daar verhalen over te delen, heb ik wel behoefte om ze te lezen

avatar van GrafGantz
vigil schreef:
(quote)

Laden de pagina's heel langzaam dan? Ik heb daar verder geen last van maar andere wellicht wel.


Zoals ik in een ander topic al aangehaald heb heb ik de traagste laptop van Nederland, dus het duurde wel eventjes vooraleer deze pagina geladen was. Maar goed, had ik mooi even de tijd om de afwas te doen en even te douchen, daarna hoefde ik gelukkig nog maar een kwartiertje te wachten

avatar van Arrie
Casartelli schreef:
(quote)
O, dat is hier wel een bekend issue ja. Zowel op het werk als thuis, dus ik vermoedde dat het vrij universeel zou zijn. Nuja, als ik de enige ben, is het ook aan mij om de pagina's mede te vullen.

Ik gebruik 95% van de tijd een iPad en daarop zijn embedded video's echt een crime. Een aantal per pagina is prima (deze pagina heeft er een stuk of 25 en dat gaat ook nog goed), maar veel embedded video's kunnen ervoor zorgen dat pagina's nauwelijks te laden zijn (de pagina crasht telkens) of inderdaad op z'n minst heel langzaam zijn. Topics waarin veel video's worden embed bezoek ik dan ook nauwelijks.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:10 uur

geplaatst: vandaag om 12:10 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.