menu

Muziek / Toplijsten en favorieten / Marillion: Just for the Record

zoeken in:
avatar van vigil
De fanclubdag van 1998 was een bijzondere! Deze werd op 5 september 1998 gehouden in het Utrechtse Tivoli. Het album Radiation was in aantocht en zou het eind van diezelfde maand verschijnen. Exclusief voor de fanclubleden die naar die dag kwamen speelde de band een concert met daarin een redelijk aantal nieuwe liedjes. Dus de hele zaal vol verwachting want in die tijd hadden we nog niet gehoord dat er al een album voor release kon lekken en gratis te downloaden was. Zelfs de eerste en enige single These Chains was nog niet uit (die kwam 14 september).

Het was wel een vreemde gewaarwording en ik denk dat het voor de band ook wel spannend geweest moet zijn. De nieuwe nummers werden redelijk ontvangen al (en dat is natuurlijk ook logisch) kwam het meeste gejuich toch bij het Brave gedeelte.

Dit was de setlist die avond.

Costa Del Slough
Under the Sun
The Answering Machine
Cannibal Surf Babe
Man of a Thousand Faces (single versie)
Wave /Mad /The Opium Den /The Slide
Three Minute Boy
Splintering Heart
These Chains
80 Days
Gazpacho
Cathedral Wall

Cover My Eyes (Pain and Heaven)
King

Gimme Some Lovin'

Sugar Mice

http://whitgunn.freeservers.com/Davemusic/M/marillion/singles/these_chains.jpg

Als eerste en enige single verscheen These Chains. Een aardig popdeuntje dat zoals misschien wel te verwachten flopt. Een 78ste plek in de Engelse single Top 100 is het maximale haalbaar. Dit lied gaat over mannen van rond de 40 (ook wel een beetje het thema van het album), met 20 kan je alles aan boordevol ambitie en dromen. Rond je 30ste blijkt het allemaal zijn gangetje te gaan en rond de 40 blijken er van de dromen weinig uitgekomen te zien, je vrienden van vroeger zie je niet meer en je eeuwige liefde blijft toch minder lang aan je zij dan vooraf gedacht.



Dan volgt het album Radiation. Radiohead is de baas in muziekland op dat moment. Marillion tracht ook een beetje die kant op te gaan met puntige liedjes en die niet te dik geproduceerd zijn (d.w.z. wat rauwer dan dat we van ze gewend waren).
https://img.discogs.com/-Rfk5ZSIBSiAIIYaZNfHenP8g3g=/fit-in/300x300/filters:strip_icc():format(jpeg):mode_rgb():quality(40)/discogs-images/R-1265939-1288679633.jpeg.jpg

Dan schakel in snel over naar 2013... Marillion brengt een nieuwe versie uit van Radiation. Good old Michael Hunter maakt een zogenaamde 2013 versie van Radiation. De band is met terugwerkende kracht niet tevreden over het geluid van de originele versie en laat de plaat weer ontleden en ik elkaar plakken door Hunter. Dit is duidelijk te horen en het heeft voor vrijwel alle nummers een positieve uitwerking. Een van de duidelijkste gevallen is Three minute Boy, die in de 1998 versie kill en afstandelijk klonk en na de metamorfose ineens een prachtig warm liedje is geworden. Het lied is anno 2017 zelfs een heuse publiekslieveling waarbij de klok wel eens kan oplopen tot een kwartier ipv 6 minuten. Volgens Hogarth was het zijn poging om een liedje voor David Bowie te schrijven welke op het Hunky Dory zou passen. Tekstueel is het behoorlijk ironisch waarbij ook de mannen van Oasis als inspiratiebron voorbij komen.

She made a movie, he almost remembered

Gaat over actrice Patsy Kensit die rond die periode met Liam trouwde, voor diezelfde Patsy Kensit schreven de Pet Shop Boys overigens het liedje I'm Not Scarred maar dit slechts ter zijde.




Een ander opvallend nummer (al moet ik zeggen dat het album vol staat met opvallende nummers) is Catherdral Wall. Een stevig nummer waarbij muzikaal de inspiratie is gehaald vanuit filmsoundtracks en dan in het bijzonder die van John Barry (verantwoordelijk voor de meeste Bond muziek). De tekst komt uit een periode waar Steve Hogarth het moeilijk had. Hij heeft een tijdje last gehad van slapeloosheid (insomnia) rond 1997 en van daaruit komt deze tekst. Hij sliep niet tot nauwelijks en kreeg daardoor last van waanbeelden. Hij dacht dat hij in een soort kerk was met enorme hoge vochtige kerkmuren. Hij was er niet maar hij voelde en rook ze wel. Uiteindelijk hielpen deze gedachten hem wel want het bracht hem rust in zijn hoofd waardoor hij wel in slaap viel. Het beeld van de kerkmuren probeerde hij dus vaker op te roepen en dat werkte en hij schreef er, geholpen door John Helmer, een liedje over.



Het album scoort maar matig, In Engeland komt het niet verder dan de 35ste plek en in Duitsland weet het nog net de Top 50 te behalen met een 46ste plek. Nederland doet het uiteraard weer het beste maar ook hier slechts een 26ste plek.

Persoonlijke noot 1:
Radiation is een interessant album. Het album heeft muzikaal geen rode lijn en gaat alle kanten op. De band tracht bij te blijven bij de nieuwe garde en dat lukt commercieel gezien al helemaal niet. De 2013 versie heeft de plaat veel goed gedaan. Voor mij is het ook wel een fijne doch bij tijd en wijle ook wel pijnlijke plaat. Opvallend is dat de B kant van These Chains een uitermate geslaagde cover is van een Radiohead nummer.
Marillion - Fake Plastic Trees (Unplugged at the Walls).wmv - YouTube

http://www.marillion.com/prodimages/prod/1314.jpg

persoonlijke noot 2:
Naast het fanclubconcert vlak voor het album komt de band natuurlijk ook weer naar Nederland tijdens de reguliere tournee. De grootste hal die geboekt wordt is de Rotterdamse Ahoy en het is op 16 november 1998 pijnlijk te zien dat die slechts voor de helft gevuld is.

Setlist:   

A Few Words for the Dead
Under the Sun
The Answering Machine
Cannibal Surf Babe
Gazpacho
Three Minute Boy
80 Days
Splintering Heart
Man of a Thousand Faces
Wave
Mad
The Opium Den
Easter
Warm Wet Circles
That Time of the Night (The Short Straw)
Cathedral Wall

This Strange Engine

Sugar Mice
Memory of Water
King

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Ja, Radiohead. Er stond toen ook een recensie van die strekking in de krant (de term "hardrock" viel ook nog, geloof ik). Ik ben het album toen nog gaan beluisteren bij de plaatselijke Van Leest, maar bij die ene luisterbeurt is het toen ook maar gebleven. Om de hoeveelheid ruis mijnerzijds een beetje binnen de perken te houden, kan ik wel alvast meedelen dat het volgende reguliere Marillionalbum op het moment van verschijnen geheel aan mij voorbij is gegaan.

Vind Radiation nu wel het sterkste album uit een magere periode (d.w.z. na Afraid of Sunlight en voor Marbles).

avatar van vigil
Dan is het ineens 1999 en komt Marillion met hun 11de album. Het album krijgt de naam Marillion.com (Dotcom). Internet komt flink op en via de website (met uiteraard dezelfde naam) kan de band communiceren met de fans. Uiteraard ook bedoeld om hun waar aan de man te slijten en dat is waar Marillion erg goed in is. Dat lukt in ieder geval niet met dit album. De band zit in een behoorlijke dip. Er verschijnt van .Com geen fysieke single (wel als promo voor de radio) en de verkopen zijn zeer matig te noemen ondanks de productionele aanwezigheid van de next big progthing Steven Wilson op de helft van de tracks. Zelfs in Nederland was een hoge notering te veel gevraagd. Een 40ste plek was de hoogste positie haalbaar, Engeland 53, Duitsland was goed voor een 55ste plek en het andere grote muziekland Frankrijk wist het een 66ste stek te behalen.

http://www.marillion.com/prodimages/prod/1122.jpg

Marillion had flinke bloedarmoede. Er is geen overkoepelend thema en er staan zelfs tracks op die in een eerder stadium niet goed genoeg werden bevonden voor Radiation (Interior Lulu en Tumble Down The Years). De ironische yell is Thank God for the Internet en deze yell houdt nog steeds stand als je website bezoekt (al is het ironische er inmiddels vanaf).

Zonder er een persoonlijke noot van te maken is dit verreweg mijn minst favoriete Marillion album. Het heeft zijn liefhebbers maar ik hoor daar niet bij. Ik vind het een log album vrijwel zonder enige vorm van sprankeling. Een band die het niet weet en dit ook (vast onbedoeld) laat horen. Maar natuurlijk staan er ook wel aardige dingen op zoals:

Go!
Een liedje uit het hart gegrepen, laat de boel de boel en begin helemaal opnieuw is de strekking. Eigenlijk de perfecte tekst voor Marillion zelf. een nieuw begin, dit album was het laatste van de drie zoals ze contractueel via Castle hadden laten vastleggen. Zoals we allemaal weten kwam het natuurlijk ook helemaal goed maar zover zijn we nu nog niet



Een ander wel aardig liedje vind ik A Legacy. Een nummer dat duidelijk hinkt op meerdere gedachte. Waar gaan we heen is de vraag, zanglijnen kloppen net niet (er zijn er ook te veel ingepropt) maar als geheel toch interessant. De tekst komt volledig van John Helmer en gaat over scheidingen e.d. Muzikaal doet Marillion van alles. De band vraagt zichzelf zelfs af of het niet te veel is in zes minuten. Ik kan begrijpen dat dit voor veel mensen zo is maar voor mij blijft het aan de goede kant.




Persoonlijke noot:
De band komt in 1999 vier keer naar Nederland, ik sla over... Mijn lidmaatschap van de Marillion fanclub opgezegd en teleurgesteld in de woorden en daden van mijn helden.

avatar van musicborst
tsja, het ware barre tijden....

Persoonlijke noot:
ik had maar voor één concert in Amsterdam een kaartje gekocht en toen ik daar heen reed zonder zin in mijn automobiel waren de voor mij bekende parkeergarage's vol en kon verder geen parkeerplaats vinden en het regende, en regende en ik reed voor de derde keer langs Paradiso en ik dacht bekijk het maar en reed met snoeihard Nightwish door de speakers naar huis, ik vond het best toen.....

avatar van Rufus
Zelf vind ik Marillion.com niet zo slecht. Interior Lulu zelfs goed.
Maar ik heb wel vaker een afwijkende mening.

avatar van vigil
In 1999 komt ook een einde aan de remaster reeks die in 1997 is gestart. Alle acht studio albums die in de periode 1983 tot en met 1995 bij EMI verschenen zijn krijgen een zogenaamde 24 bit remaster versie. Ze komen om de zoveel tijd als paartje uit (1 F en 1 H) en worden opgewaardeerd naar dubbel cd's. De laatste twee uit uit de rij zijn Clutching at Straws en Afraid of Sunlight . Toevallig ook de twee albums waarop het meeste onuitgegeven materiaal staat. Op elk album staan de b kanten, de langere 12" remix versies (voor zover gemaakt) en demo materiaal. Verder bevat elk album een gedeelte aan cd-rom welke in de computer te bekijken valt. Fish werkt mee aan de re-releases (voor de linernotes en hij is uiteraard vrij ruim van stof ) en vanuit Marillion is Mark Kelly het meest er bij betrokken.

https://img.discogs.com/mFQE4oUkm8ES2hc1s-SmJ1Qm0Nk=/fit-in/300x300/filters:strip_icc():format(jpeg):mode_rgb():quality(40)/discogs-images/R-379282-1345541395-7973.jpeg.jpg

Het meest interessant uit de rij is verreweg de 2 disc versie van Clutchting at Straws

Bij het vertrek van Fish is wat het nieuwe album had moet worden al voor een gedeelte af. Veel teksten zijn al geschreven en de mannen hebben al hard aan de muziek gewerkt. Het meeste kennen we echter al. De teksten komen terug op het eerste solo album van Fish (Vigil en later) en de muziek hoor je weer op het eerste Marillion album met Hogarth (Seasons End). Maar de combi van die twee is enkel hier te horen. Hier hebben de fans natuurlijk wel naar uit gekeken. Het is een creepy eerste luisterbeurt. Je hoort twee albums die je van haver tot gort kent ineens door elkaar. Zo had het dus kunnen wezen maar zo werd het niet.

https://img.discogs.com/EfB8FiMyWem34eHloFOcH8Ll6Ts=/fit-in/300x300/filters:strip_icc():format(jpeg):mode_rgb():quality(40)/discogs-images/R-1016828-1380814777-1344.jpeg.jpg

Een nummer wat al wel zo goed als klaar was is en hier terug kan vinden is Beaujolais Day. Deze komt ook echt uit de Clutching periode. Toch waren ze niet helemaal tevreden. De gitaarsolo komt terug in Warm Wet Circle en de rest van de muziek hoor je op Seasons End. Qua tekst hoor je flarden voorbij komen die weer terug komen in Fortunes of War (van het Fish album Suits).




Een ander nummer is Sunset Hill. Na de Clutching tour komt de band veel bij elkaar in het huis van Pete Trewavas (vaak de uitval basis voor de band) om aan het werk te gaan met het nieuwe werk. De relatie tussen Fish enerzijds en Marillion anderzijds is zeer bekoeld. Fish komt regelmatig enkel even langs voor een drankje en verteld dat band dat de muziek die ze maken voor het nieuwe album helemaal niets is. De verbitterde teksten van Fish vallen aan de andere kant ook niet bij iedereen in goede aarde. Om toch door te gaan worden er een aantal dagen geboekt in de Tone Deaf studio. In die dagen worden Story from a Thin Wall, Shadow on the Barley, Sunset Hill en Tic Tac Toe (allen op de 2de cd) opgenomen. Bij Sunset hill is de tekst later (gedeeltelijk) op Vigil terechtgekomen bij View From the hill en de muziek is de blauwdruk van King of Sunset Town.




Naast de studio-albums wordt het live album Real to Reel ook opgewaard. Deze wordt als remaster samengevoegd met Brief Encounter. Later wordt ook The Thieving Magpie geremasterd (met een flinke geluidsverbeterering) zodat B'sides Themselves tot nu toe het enige album EMI album is uit de "begin jaren" welke geen remaster behandeling heeft gekregen.

http://www.coverpalace.eu/albums/Audio/M/normal_Marillion_-_Real_To_Reel___Brief_Encounter-booklet1.jpg

avatar van vigil
We verlaten de 90's en komen de zeroes binnen zetten. Marillion gaat iets nieuws doen. Ze gaan de fans op voorhand laten betalen voor wat het nieuwe album gaat worden. Het idee komt van Mark Kelly en het komt voort uit het feit dat in 1997 de nodige Amerikaanse fans wat geld op hebben gehaald om de band naar Amerika te halen voor wat concerten. Het klinkt apart nu al betalen voor muziek waarvan je geen idee hebt wat het gaat worden. Het mailtje gaat er uit en het is afwachten. 12700 mensen hebben vertrouwen in de band en maken het geld over. Met het verkregen geld gaan ze de plaat opnemen. Het woord crowdfunding is geboren, Marillion is de pionier en Mark Kelly diegene die het allemaal mag gaan vertellen op congressen en ander soort bijeenkomsten. Anno 2017 is crowdfunding een zeer normaal iets. Het eerst bekritiseerde internet heeft de band van een geldcrisis gered en de plaat die heet Anoraknophobia. Een nadeel is dat het album in de charts het niet heel goed doet. Er zijn natuurlijk op voorhand al 12700 mensen die het niet via de winkel kopen plus nog eens de mensen die het album rond de release via de Marillion webshop aanschaffen. In Nederland komt het album tot de 67ste plek en in Duitsland tot plek 42.

https://www.musicmeter.nl/images/cover/5000/5205.300.jpg

Een anorak is een ander woord voor iemand die helemaal op gaat in een hobby/verzameling zodat hij het verder over niets anders meer kan hebben. Hoeveel Marillion freaks zouden onder deze noemer vallen? Maar goed een Anorak is no phobia dus hoe erg kan het zijn?


De eerste single is de rocker Between You and Me. Een nummer waar weinig over te vertellen valt. Geen hit, geen opzienbarende tekst en geen muzikale krachtpatserij. Een beetje een soort Cover my Eyes enkel dan wat minder catchy.

http://www.progarchives.com/progressive_rock_discography_covers/233/cover_58321017112009.jpg



Een nummer wat meer opvalt is This is the Twenty First Century. Een lang gedragen symfonisch nummer met een opbouw zoals deze op Marbles voortgezet gaat worden bij de prijsnummers. Voor mij ook de perfecte track die de band laat overgaan van de lastige eind jaren '90 naar de volgende plaat in 2004. Tekstueel is het een soort reflectie naar grote wetenschappers Richard Dawkins, Stephen Hawking en Charles Robert Darwin (A wise man once said...A wise man once wrote)



Een ander prijsnummer is When i Meet God. Waar Hogarth in het begin bij Marillion regelmatig de religie in bepaalde manier in zijn teksten verwerkte is het hier duidelijk wat de vragen zijn. Hij zet zijn vraagtekens bij alle rampen die er gebeuren en wat de rol van God zelf daarin is.

Why do the Gods
Sit back and watch
So many lost


Aan het eind van dit nummer komen er een aantal quotes voorbij van rampen die op moment net voorgevallen zijn (vliegtuigramp met de Concorde in Frankrijk, de bombus in het Midden-Oosten en de Volendamse cafe brand).

Een wat leuker verhaal is dat tijdens een van de Marillion weekends in de middag een Marillionquiz was tussen band en een team van fans die de voorronde hadden gewonnen. Er was op een gegeven moment een ronde waarbij Marillion songtitels uitgebeeld moesten worden. Een fan had deze en het enige wat hij deed was op Steve Rothery aflopen en hem een hand geven.




Opvallend:
Voordat de band echt aan het werk gaan met deze plaat is er een overleg tussen Marillion en Fish en beide managers om duoconcerten te gaan doen in de grote hallen in Europa. Het concert zou bestaan uit twee gedeeltes. Eentje met Marillion met Fish en die zouden dan Misplaced Childhood spelen en het andere deel bestond uit Marillion met Hogarth en die zouden heel Brave op gaan voeren. Helaas (denk ik) komen ze er niet uit, uiteraard speelt geld en de verdeling daarvan een te grote rol en komt het niet rond. Om nog maar te zwijgen over de discussie wie er voor de pauze mag en wie na... Tja artiesten blijven kleine kinderen...

Persoonlijke noot.
Met dit album vond ik wel weer het nodige vertrouwen terug in de band. Het fanclublidmaatschap liet nog wel een paar jaar op zich wachten maar een concert zit er wel weer in. Op 13 oktober 2001 sta ik in de rij voor de deur van het Tilburgse 013 en krijg de volgende best fijne set te zien.


This Strange Engine
Quartz
When I Meet God
This Town/The Rakes Progress /100 Nights
Goodbye to All That /Wave /Mad /The Opium Den /The Slide
Afraid of Sunlight
Out of This World
This Is the 21st Century
Map of the World
King

The Great Escape
Between You and Me

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
vigil schreef:
Een anorak is een ander woord voor iemand die helemaal op gaat in een hobby/verzameling zodat hij het verder over niets anders meer kan hebben.
...maar in de eerste plaats natuurlijk de naam van een bepaald type jas dat in negenvoud op de hoes afgebeeld staat.

Rond deze tijd was ik ook into Marillion aan het geraken. Na de al eerder gememoreerde Disky verzamelaar hadden de prijsalbums Fugazi, Misplaced Childhood en, jawel, This Strange Engine hun weg naar mijn computer gevonden. En ach, toen bleken ze dus ook net een nieuw album uit te hebben.

Dankzij die timing hoort Anoraknophobia wel tot mijn tien meest gedraaide Marillionalbums en ik heb er indertijd veel plezier aan beleefd. Ik had de indruk (die ik wel vaker had als ik een recent album van een oudere band leerde kennen) dat Anoraknophobia een soort best-of van de bands kunnen in een modern jasje was en kon van elk nummer wel wat kwaliteiten opnoemen (hoewel... If My Heart Were a Ball...?). De chemie is inmiddels wel wat verdwenen. Nummers zijn te gewoontjes (Between You and Me, Separated Out) of dappere pogingen iets anders te doen die niet echt uit de verf komen (Quartz).

Maar indertijd was er genoeg aanknopingspunt om vóór het volgende album de Marillion studiocollectie compleet te maken.

avatar van vigil
Casartelli schreef:
(quote)
...maar in de eerste plaats natuurlijk de naam van een bepaald type jas dat in negenvoud op de hoes afgebeeld staat.
(quote)
2004?

Klopt maar de plaat is niet vernoemd naar een jas maar de gebruikers er van

http://news.bbc.co.uk/olmedia/1325000/images/_1325340_phonebox300.jpg

uiteraard 2004, aangepast

avatar van vigil
Wat gebeurde er zo tussen 2001 en december 2003? best wel weer een hoop. Releases (van Marillion dan wel gerelateerd) volgen elkaar in redelijk hoog tempo op.

Allereerst is daar een soort van solo-project van drummer Ian Mosley samen met Ben Castle. Geen symfonische verrassingen maar een heuse instrumentale jazzplaat onder de naam Postmankind. Ben Castle is Marillionfan en zo komen de twee in contact. Hij speelde o.a. de saxofoon solo in Deserve van .Com. Hij werkte verder samen met Sting, Radiohead en Gregory Porter.

https://www.musicmeter.nl/images/cover/155000/155113.300.jpg

Verder verschijnt er een nieuwe best of via EMI met daarop de grootste hits aangevuld met twee recentere nummers (Man of a Thousand Faces en Between You and Me)
https://www.musicmeter.nl/images/cover/17000/17951.300.jpg

Ook de live tour van Anoraknophobia verschijnt in deze periode op cd onder de noemer Anorak in the UK Live. Er verschijnen twee verschillende versies. Een enkele cd voor in de winkels en via de webshop ook een dubbel cd met logischerwijs meer live materiaal. De enkele versie heeft dan weer een exclusieve versie van Easter die dus niet terug te vinden is op de dubbel cd (snapt u hem nog?). Het live materiaal is opgenomen op drie verschillende avonden tijdens (zoals de titel al aangeeft) het Engelse gedeelte van de tour. De 1 disc versie wordt door EMI gedistribueerd. De titel is een woordgrapje naar aanleiding van de hit van Sex Pistols die de symfonische muziek moest wegvagen Anarchy in the UK.

https://www.musicmeter.nl/images/cover/17000/17834.300.jpg.



Verder is Pete Trewavas erg druk als bandlid bij het erg succesvolle Transatlantic. Een symfonisch project van Neal Morse (destijds Spock's Beard) en Mike Portnoy (destijds Dream Theater). Tijdens de eerste jaren van de nillies verschijnen twee zeer goed ontvangen studio albums als mede twee live albums.

https://www.musicmeter.nl/images/cover/1000/1832.300.jpg
https://www.musicmeter.nl/images/cover/41000/41622.300.jpg





avatar van vigil
In 2003 kwam er ook nog een mail dat er een nieuw album aan kwam en dat je weer van te voren mocht gaan bestellen en betalen. Een groot verschil met de vorige keer was dat er nu een enkele editie verscheen in de "normale" winkels en er een dubbel variant verscheen via de webshop waar je voor moest intekenen. Een dubbel cd dus. Normaal is het dan zo dat de ene cd het normale album is en de 2de een leuke bonus cd met wat live werk, remixes en/of demo's. Maar bij Marbles is dat niet zo. Het enkele album is een soort van uitgebreide samenvatting van de 2cd. De luistersensatie van de dubbele knikker versie is zo'n 35 minuten langer waarvan de helft van die tijd op naam komt van een epic.

https://www.musicmeter.nl/images/cover/11000/11600.300.jpg

Op 19 april verschijnt de eerste single van het album. Het lied heeft de naam You're Gone meegekregen en het is een opvallend mooie gelaagde single die ook nog eens catchy is. You're Gone is in basis een romantisch liedje over een liefje wat je kwijt geraakt ben maar het is diep van binnen ook een liedje voor Hogarth zijn vader die kort daarvoor overleden is. Het lied slaat aan bij de fanbase en die gaat massaal naar de winkels om de cd-single in meerdere varianten (uitgebracht in drie versies, 1 dvd-single en 2 cd-singles met verschillend bonusmateriaal) te kopen. Het lied knalt de hitlijsten in Engeland en Nederland binnen. In beide landen behaald het de single Top 10! In Engeland komt het tot de 7de plek en Nederland blijft vrijwel niets achter met een keurige 8ste plek. In beide landen mogen ze de single ook promoten in de legendarische chartshow Top of the Pops. In het filmpje krijgt de band de aankondiging van niemand minder dan Bridget.
http://images.eil.com/large_image/MARILLION_YOURE%2BGONE-533297b.jpg



Er volgt ook nog een tweede single namelijk Don't Hurt Yourself. Een wat simpeler rocknummer en in vergelijk met de andere nummers van Marbles de logische single opvolger. Het werd niet zo'n groot succes als You're Gone maar met een 16de plek in Engeland en een 35ste in Nederland was er weinig reden tot klagen.
http://i.ebayimg.com/00/s/Mzc1WDUwMA==/z/UTYAAOxyVaBSzbtp/$_1.JPG



De dubbel versie miste ten op zichte van de enkele variant vier nummers. Dat lijkt niet veel maar een van de vier is een nummer van tegen de achtien minuten. Het nummer heet Ocean Cloud en vriend en vijand is het er over eens dat er weer een Marillion klassieker is geboren. het lied gaat over een aantal zaken. Allereerst is het lied een ode aan Don Allum, een man die in 1973 als enige ter wereld de Atlantische oceaan heen en weer heeft over gevaren. De heenreis duurde 73 dagen en terug deed hij er 77 dagen over. Let wel hij roeide! Een andere inspiratie is de bekende filmklassieker Apocalypse Now en als laatste zijn er ook een aantal zinnen gewijd aan een oud-leraar van Hogarth die zich geroepen voelde om de toen 11 jarige Steve midden in de klas uit te schelden voor zwakke homo. Het is een episch meesterwerk en wat jaren later zal de band de dubbel cd via Madfish uit brengen en de enkel laten vervallen om iedereen toch het hele verhaal te vertellen.




Zonder te overdrijven kan je toch ook wel stellen dat de album opener van beide versies inmiddels ook wel een klassieker eerste klas is. Ik heb het dan over Invisible Man. Een lied wat gaat over de verantwoording voelen voor de vreselijke dingen die gebeuren in de wereld. Vroeger zo legde Hogarth eens uit was het enige waar een mens zich druk om maakte wat er in de grot of vlak daarvoor gebeurde. Tegenwoordig met de globalisering horen en zien we alles en hebben daar een mening over.



De album afsluiter is in beide gevallen ook het zelfde lied. Een lied gebaseerd op Peter Pan. Het nummer heet Neverland en daar woont Peter Pan in de verhalen rond zijn persoon. Verder komt Hook voorbij (Kapitein Hook, een andere hoofdrolspeler) en ook de andere hoofdrolspeelster Wendy Darling (het meisje waar Peter Pan elke avond even bij komt kijken) wordt bij naam genoemd.



Persoonlijk noot:
Aangezien ik het volledige geloof in de band nog niet weer gevonden had was ik niet voor de 2de keer lid van de fanclub en ging ik ook niet voor de 2 disc versie. Ik bezocht dus keurig op de dag van de release de Media Markt om het album op te pikken. Vreemd genoeg was ik niet direct overdonderd. Ik hoorde uiteraard dat het een erg mooi album was maar ik werd niet omver geblazen zoals in het verleden met Brave en Afraid of Sunlight. Dit is later uiteraard wel helemaal goed gekomen. Ik bestelde redelijk snel toch de twee disc versie en liet mij onderdompelen in het warme bad wat Marbles heet. Inmiddels behoort het album tot mijn absolute Marillion favorieten en kan ik stellig beweren dat cd1 de beste plaat is die ze ooit hebben uitgebracht. Cd2 vind ik wat minder met bv wat “simpelere” nummers als het eerder genoemde Don’t Hurt Yourself en The Damage. Maar goed dit is wel behoorlijk relatief. De extra nummers behoren behoudens The Damage voor mij tot de beste van de plaat. Genie en The Only Unforgivable Thing vind ik beide fantastisch en ook beide roepen ze bij mij emoties op die ik niet heel vaak ervaar. Een gevoel van weemoed, mistroostigheid maar ook kracht. Kippenvel en vochtige ogen gegarandeerd.
Marillion - Genie - YouTube
Marillion - The Only Unforgivable Thing - YouTube

Persoonlijke noot 2:
De band komt in 2004 weer best vaak naar Nederland om de plaat te promoten. Ik ga naar twee van die concerten. Allereerst op 3 mei 2004 in Utrecht, Vredenburg en de 2de keer drie weken later op 26 mei in Tilburg, 013.
https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/originals/e7/c3/44/e7c34474be88b4ead01fb924053de2a4.jpg

avatar van vigil
Om een of andere reden had ik wel wat ervaringen van mede-users mbt het Marbles album verwacht.

Niemand iets (al dan niet nuttigs) te melden?

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Jaa Marbles. Rond de tijd van uitkomen was ik dus compleet qua Marillion, dus Marbles heb ik ook rond het uitkomen gedownloaded. "Gewoon" de 2-cd-versie, het hele crowdfunding-gebeuren en het onderscheid tussen 1- en 2-cd kwam deze arme student nogal absurd voor.

Ik was meteen wel vrij content met het album en anders dan bij marillion.com en Anoraknophobia is dat ook altijd zo gebleven. Het budget kwam niet zo lang na het uitkomen dezes voldoende op peil om het gewoon aanschaffen van cd's de norm te maken, maar doordat het nog een tijdje duurde voor de 2-cd-versie regulier in de handel kwam, heeft dat nog even geduurd. Een Marbles Live kwam eerst in huis, bij het concert in Vredenburg (2007) moest ik hem bij de merchandise nog laten liggen wegens het niet bij de hand hebben van twintig euro in contanten; ik geloof dat ik hem uiteindelijk in de webshop gekocht heb.

Marbles als geheel is al met gemak het beste wat Marillion de laatste twintig jaar uitgebracht heeft en bij focus op de eerste cd kunnen de superlatieven nog wat aangescherpt worden. In het bijzonder The Invisible Man is mijns inziens het beste nummer uit de 21e eeuw van wie dan ook.

avatar van Brunniepoo
Anoraknophobia was het eerste album van Marillion dat ik zo rond de release heb gekocht en ik heb toen ook het concert in de toen net geopende Heineken Music Hall bezocht (kan me er helaas niets meer van herinneren). Rond 2004 was mijn liefde voor progressieve rockmuziek nogal over zijn tijdelijk hoogtepunt heen en de release van Marbles heb ik dan ook totaal gemist, inclusief dus alle hallelujah-geluiden. Pas jaren later, in 2010, kreeg ik deze nog steeds geldende euforie alsnog mee en op aanraden van onder anderen de topicstarter heb ik toen de dubbelcd-uitgave van Marbles gekocht.

Het album is me zeker niet tegengevallen, en in het begin heb ik hem zelfs luid bejubeld, maar inmiddels merk ik dat ik hem toch maar mondjesmaat beluister, veel minder dan bijvoorbeeld Afraid of Sunlight. Het heeft er misschien ook wel mee te maken dat mijn favoriete nummers van de plaat op veel live-albums terugkeren, waardoor ik eigenlijk nooit naar de studioversies teruggrijp.

Maar fantastische nummers staan er wel op. In de eerste plaats The Invisible Man, eigenlijk al sinds ik het in 2010 hoorde mijn favoriete Marillion-nummer. Daarnaast behoren ook Neverland en Fantastic Place wat mij betreft tot het beste dat de band ooit gemaakt heeft. Over de gehele linie is het voor mij een plaat die ruim boven het Marilliongemiddelde zit, maar net onder de top.

avatar van Bonk
Marbles is toch wel mijn favoriete Marillion-album samen met Misplaced Childhood (maar dat was een ander tijdperk). En op dat fenomenale album staat Ocean Cloud, wat toch wel uitgegroeid is tot de mooiste Marillion-track in mijn beleving. Wonderschoon nummer, wat nog steeds geregeld kippenvel geeft van de pracht en intensiteit.
Het eerste album wat ik heb weten te bemachtigen in de speciale uitvoering van de campaign. Overigens pas wel in latere instantie via de webshop (dus mijn naam is niet in het boekje te vinden ). Maar wat was ik blij toen het binnenkwam. Het zag er prachtig uit; de hoes vind ik ook echt geniaal gevonden in al zijn eenvoud. Het boekje ziet er prachtig uit en de muziek die erop stond was ronduit subliem. Sindsdien koop ik, als ze het aanbieden, steeds de speciale versie van de nieuwe albums.
Echt een geniaal album.

avatar van bikkel2
Pas een jaar of 6 later aangeschaft.
Na Radiation ben ik de band wat uit het oog verloren.
Eigenlijk via hier nieuwsgierig geraakt door de lovende reacties met name.
De dubbelaar in het prachtige pakketje toen gekocht en ik was gelijk verkocht.
Toch wel mijn favoalbum uiteindelijk.
De mix van Pop en Prog is geweldig.
Brave en Afraid als goede volgers, maar Clutching At Straws is ook Top 5 voor mij.

avatar van vigil
Marillion brengt sinds 2002 via de eigen webshop live cd's uit onder de naam FRC (Front Row Club). Hier kan je lid van worden en dan ontvang je een keer of 5 een live (dubbel) cd van een optreden van Marillion uit het verleden. De kwaliteit is prima en toegevoegde waarde best redelijk aangezien de band nogal eens wisselde in de setlist en tot op dat moment niet van elke tour een live verslag had uitgebracht. Na Marbles verschijnt de Marillion met Fish bijbel. Onder de noemer van FRC maar deze is wel gewoon voor iedereen te koop via de webshop. De box heet Curtain Call, A Live Archive 1983-1988. De titel laat al zien dat het om Marillion concerten gaat met Fish nog als zanger. In een uitstekende kwaliteit komen er in de box drie concerten voorbij verspreid over 6 schijfjes. Als eerste het concert van 1 oktober 1983 in Rundsporthalle te Baunatal. Als tweede drie februari 1986 in de beroemde Hammersmith Odeon te Londen en als laatste een concert uit 1988 in Palatrussardi te Milaan.

https://www.musicmeter.nl/images/cover/529000/529328.300.jpg

2005 is een redelijk rustig jaar wat Marillion betreft. Het succes van Marbles krijgt een logisch vervolg in de vorm van een live album welke de zeer originele naam Marbles Live mee krijgt. Er verschijnt ook een dvd versie onder de naam Marbles on the Road. De dvd versie heeft 5 extra nummers t.o.v. de cd. Later in 2005 verschijnt er overigens via de fanclub ook een gelimiteerde live dubbel album Marbles by the Sea welke is opgenomen tijdens het Marillion weekend van dat jaar. Op deze moeilijk vindbare 2 cd is het hele album te horen.

https://www.musicmeter.nl/images/cover/33000/33105.300.jpg

[embed]https://www.musicmeter.nl/images/cover/45000/45600.300.jpg[/embed]




De band is in 2005 nog volop op tour voor Marbles. Ook komt het weer een paar keer naar Nederland. Tegenwoordig een traditie maar toen nog iets bijzonders, Marillion komt voor een paar zogenaamde kerstconcerten naar Nederland. Not Quite Christmas Tour is de titel en op 2 december staan ze in Tilburg en 3 december in Utrecht, Vredenburg. Bij de laatste sta ik in de zaal. Volgens mij was dit de keer dat ik kennis maakte met de band Gazpacho die in het voorprogramma stond. Dit was de setlist die avond van Marillion.

An Accidental Man
You're Gone
Beautiful
Gazpacho
Enlightened
Genie
Fantastic Place
Out of This World
Easter
The Great Escape
Hey Jude
The Party
Quartz
The Damage
Wave /Mad
Go!
Made Again
The King of Sunset Town
Seasons End
Cathedral Wall

Separated Out
Neverland

The Erin Marbles

Vrijwel elk jaar komt Marillion aan het begin van december wel een paar avondjes langs in ons land maar vanaf nu ga ik die niet meer meenemen. Enkel de concerten die echt bij de tour horen.

Verder komt het tot nu toe enige album van Kino uit in 2005. Het is een soort prog superband met daarin op bas Pete Trewavas. Verder zijn van de partij John Mitchell (Arena en tegenwoordig It Bites), John Beck (It Bites) en Chris Maitland (ex-Porcupine Tree). De groep brengt een goed ontvangen neo-progressieve album uit met als titel Picture.

https://www.musicmeter.nl/images/cover/21000/21180.300.jpg



De groep doet ook wat optredens rond die periode waaronder een optreden in Tivoli, Utrecht op 2 december 2004 op het moment dat de plaat nog niet uit is en verder niemand precies weet wat voor muziek het gaat worden. Ik ben er bij plus nog een mannetje of 150 en ze spelen het hele album. Steve Hogarth is ook in de zaal aanwezig maar die is aardig dronken en bemoeit zich enkel met de meisjes achter in de zaal.

Setlist
Leave a Light On
People
Letting Go
Perfect Tense
Swimming in Women
Holding On
Room for Two
All You See
Picture
Losers' Day Parade
http://www.insideoutmusic.com/media/artist/large/3036.jpg

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
vigil schreef:
Steve Hogarth is ook in de zaal aanwezig maar die is aardig dronken en bemoeit zich enkel met de meisjes achter in de zaal.
En toen dacht de band: nou, dan zetten we Losers' Day Parade op het album maar vooraan?

avatar van vigil
ik weet inderdaad niet of het swimming in women nog lukte op dat moment van de avond...

avatar van chevy93
Nooit gehoord van Kino, klinkt interessant.

Overigens Marbles by the Sea wat jaren terug nog van een mede-MuMe'er toegestuurd gekregen, een gebrande versie van wel te verstaan.

avatar van ArthurDZ
Zie ik daar een Beatles-cover in de setlist?


avatar van vigil
En zo zitten we ineens in 2007 en in dit jaar verschijnt het 14de album (oorspronkelijke titel van de plaat was ook 14) van Marillion. Een mooie hoes van Carl Glover maar een wisselend ontvangen album, ik heb het hier over Somewhere Else.

https://www.musicmeter.nl/images/cover/67000/67112.300.jpg

Na een zeer succesvol album moet er toch weer een opvolger komen. Die opvolger is dus Somewhere Else. Er wordt van producer gewisseld. Was op de vorige platen Dave Meegan de man achter de knoppen met al zijn gelaagdheid in de muziek dit album is dat Mike Hunter. Een man met een compleet andere benadering. Er zit veel meer lucht en ruimte in de muziek. De hoes is misschien ook wel illustratief en daardoor goed gekozen. Of het verstandig is lijkt me een tweede. De plaat wordt ook wisselend ontvangen. Marillion heeft net een heleboel fans teruggewonnen en nu gaan ze een andere weg. Tekstueel staat de plaat behoorlijk in het teken van de scheiding van Hogarth die op dat punt nog erg vers was. Een ander aspect is de drang naar materialisme en andere vervelende jaloerse trekjes van de mens.

De eerste single van dit album is de luchtige rocker See It Like a Baby. Een redelijk niets aan de hand nummer. Is dat de sterkste kant van de band? Ik vrees dat iedereen het antwoord al weet. Een hit wordt het dan ook niet. Een 45ste plaats in Engeland is waar de band het mee moet doen.
http://hitparade.ch/cdimag/marillion-see_it_like_a_baby_s.jpg



Dan doet de tweede single het een stuk beter. Dan heb ik het niet alleen over de resultaten in de hitlijsten maar ook over het niveau van de compositie. Ik heb het over Thankyou Whoever You Are (ja het 1ste woord hoort aan elkaar). Officieel heeft de single een dubbele a kant met Most Toys maar om begrijpelijke redenen krijgt het eerste nummer op de cd-single de meeste aandacht. Het nummer is in basis een door Hogarth geschreven liefdesliedje voor zijn zoon maar het is zeker ook een ode aan de trouwe fans van Marillion. Volgens Hogarth is er geen band ter wereld die zijn fans zo goed kent en vica versa. Hij meent dat hij zeker 30% van de bezoekers tijdens een concert zou herkennen op straat. Natuurlijk wat overdreven de boodschap is duidelijk en een flinke kern van waarheid zit er zeker in. De fans begrijpen de boodschap en gaan de single in de winkel kopen. Dit nummer behaald in Engeland de 15de plek en in de Nederlandse Top 100 schiet het omhoog naar een zeer keurige zesde positie.

http://www.neoprog.eu/albums/marillion_thankyou_whoever_you_are.jpg



Een van de grootste favorieten van het album is toch een nummer welke qua sound het dichts bij voorganger Marbles aan ligt. Ik heb het dan over de song Somewhere Else. Het sfeervolle titelnummer is het hart van het album en laat een kleine acht minuten horen dat Marillion toch echt het beste is in langere sfeervolle composities waar de solo van Rothery in centraal staat. Het nummer is ook geinspireerd door het nummer Laughing Boy van Pulp (te vinden als b kant op de single Help the Aged en op de deluxe editie van This is Hardcore).



Het album doet het best aardig in de hitlijsten. Natuurlijk zijn door het succes van Marbles een hoop mensen geinteresseerd naar de opvolger, of deze mensen ook allemaal krijgen wat ze verwachten is maar de vraag. Of eigenlijk is de vraag stellen hem beantwoorden in dit geval. In Engeland komt het album tot een 24ste plek, Duitsland tot de 36ste en zoals vrijwel altijd baas boven baas Nederland tot een 18de positie. Ook weet de band in andere landen in Europa weer de albumlijsten te halen. o.a. in Italie (49), Frankrijk (59) en Zwitserland (89).

Persoonlijke noot 1.
Net als vrijwel iedereen vind ook ik het een album met twee gezichten waar veel redelijk maar ook wel nietszeggend werk op staat, een heel slecht nummer (Most Toys) en een paar hele mooie nummers zoals eerder genoemde liedjes Somewhere Else en Thankyou Whoever You Are. Aan de laatste catagorie wil ik graag ook nog wel The Other Half bij noemen welke vooral live indruk achter laat.
Marillion - The Other Half - Somewhere in London - YouTube

Persoonlijk noot 2.
De band komt in 2007 weer vaak in Nederland. o.a voor een viertal kerstconcerten (waarvan ik die in De Boerderij te Zoetermeer mee pik) en in maart voor het eerst het Marillion weekend in Nederland, in Port Zelande. Op 10 mei speelt de band in Vredenburg en daar ben ik bij. Ze speelde toen Ocean Cloud maar voor zover ik me kan herinneren enkel de eerste helft (wellicht dat een meelezende dit nog kan bevestigen). Het concert wordt afgesloten met een cover van Focus klassieker Hocus Pocus, een nummer wat door de jaren heen tot groot enthousiasme nog regelmatig op de setlist te vinden zal zijn.
MARILLION - Hocus Pocus (Focus Cover) - YouTube

setlist

Splintering Heart
The Other Half
You're Gone
No Such Thing
Afraid of Sunlight
A Voice From the Past
Fantastic Place
Somewhere Else
Ocean Cloud
Separated Out
Between You and Me
The Space...

Estonia
Neverland

Hocus Pocus

avatar van Bonk
Wat mij betreft toch wel hun slechtste album, denk ik. Volgens mij het enige album van Marillion waar ik echt slechte nummers (zoals het genoemde Most Toys) op vind staan en wat ik eigenlijk nooit meer opzet. Ook het enige album waar ik eigenlijk geen moment echt gegrepen word door de muziek.

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Ik had de eer dit album voor Progwereld te mogen recenseren en een en ander werd afgetrapt met een releaseparty in de Fame, toen nog op de hoek Dam/Kalverstraat, alwaar Hogarth en Trewavas het album integraal aan een groep liefhebbers lieten horen. De ontvangst was redelijk enthousiast, zoals je dat van een groep grote fans mag verwachten, maar ook niet meer dan dat. Om even uit mijn eigen recensie te citeren:
Nog een vraag uit het publiek: “Zeg… er staan niet echt nummers als The Invisible Man of Ocean Cloud op he?” “Nee,” riposteerde Hogarth, “maar je wilt toch ook niet dat we voortdurend onszelf gaan herhalen?” Daar valt niks tegenin te brengen. Maar toch bevind ik me in deze ook meer aan de zijde van de vragensteller, geloof ik.
Ik wist er toen nog wel een gematigd positief verhaaltje van te breien, maar uiteindelijk hoort voor mij alleen The Other Half bij de Marillion-subtop. En van het verder vrij vreselijke Most Toys vind ik de refreintekst in al zijn simpelheid toch wel weer sterk.

avatar van vigil
Volgens de recensie was Hogarth met iemand anders...

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
vigil schreef:
Volgens de recensie was Hogarth met iemand anders...
Volgens mijn herinnering in tweede instantie ook. Correct gezicht, verkeerde naam - heb het dus maar aangepast.

Trewavas is natuurlijk ook nog wat meer het lachebekje van de band, dus dat was geschikt voor de gelegenheid.

avatar van Rogyros
Ik weet dat ik tot de absolute minderheid behoor, maar ik vind Most Toys eigenlijk wel prettig. Het stelt allemaal niet heel veel voor, maar hij is lekker kort en puntig. En dat kan ik ook wel waarderen. Het is niet waarom ik fan ben van Marillion, maar op zijn tijd kan ik dat best wel waarderen. Het haalt natuurlijk wel de sfeer uit dit inderdaad wat wisselvallige album, maar ik vind het ook wel wat verfrissend. Wel geinig eigenlijk. Ik ken echt slechtere nummers van Marillion.

avatar van vigil
In 2008 komt Marillion weer met nieuw werk! Met veel nieuw werk zelfs. Onder de noemer Happiness is the Road komt de band met maar liefst twee albums aan zetten. Een rode meer conceptmatige met als subtitel Essence en een blauw paarse die wat steviger is met als titel The Hard Shoulder.
http://www.marillion.com/prodimages/prod/722.jpg
http://www.marillion.com/prodimages/prod/832.jpg

Fysieke cd-singles zijn uit te de tijd dus daar doet de band niet meer aan. Wel woorden er promotional nummers naar de radiostations opgestuurd in de hoop op wat airplay. Bij dit dubbel album is gekozen voor Whatever is Worng With You. Een rocknummer met een behoorlijke drive. Geen hitmateriaal maar ik denk dat dit ook niet verwacht was.
http://www.marillion.com/prodimages/prod/812.jpg



Essence

Het meer ge(s)laagde album van de twee. Een thema en een plaat meer als geheel dan als een zwikkie losse nummers. Het titelnummer Happiness is the Road bevat het verhaal dat Hogarth tijdens een paar dagen van ziekte in Nederland was en in Utrecht de dokter bezocht. De dokter van dienst zag weinig fysieke problemen maar zocht de problemen vooral in het mentale. Steve Hogarth kreeg als tip mee om eens de millionseller van schrijver/spiritualist Eckhart Tolle Leven in het Nu te lezen. een zelfhulpboek als inspiratie voor een best wel aardig nummer. Geen idee of Tolle het lied ooit gehoord heeft.



Trap the Spark is ook een lied van Essence. Een lied dat zowel muzikaal als mede tekstueel richting Marbles gaat. Qua tekst zitten er wat overloop in met het liedje Genie en ook het eiland wat bezongen wordt refereert weer aan het eiland in Fantastic Place. Steve Hogarth zingt in het eerste couplet en de refreinen opvallend hoog.



The Hard Shoulder

Geen spiritualiteit als thema maar meer liedjes met koop en staart met een rockgerichte aanpak. Een nummer wat daar dan niet helemaal bij past is Asylum Satellite # 1. Een lang nummer (ruim 9 minuten) en qua titel ook de inspiratie van de hoes. Het lied gaat over de zogenaamde donkere materie. Een interessant fenomeen maar wat lastig om hier even het hoe en wat te beschrijven.
Donkere materie - Wikipedia - nl.wikipedia.org



Real Tears for Sale was ook een soort promosingle maar daar werd verder niets mee gedaan. Een nummer waarvan vaak gedacht wordt dat dit over Britney Spears gaat (ze schoor ook haar hoofd kaal en Marillion nam rond deze periode ook een cover van Britney op) maar het gaat toch gewoon over Sinead o'Connor



Marillion - Toxic (Britney Spears cover) - This Strange Convention DVD - YouTube

Persoonlijk noot 1:
Dit is een moeilijk tweeluik voor mij. Er staan hele mooie liedjes op (Trap the Spark, The Man from the Planet Marzipan en vooral This Train Is My Life) maar ook een hele hoop nietszeggende nummers welke ik nu nog niet mee kan zingen of zelfs maar moeilijk herken.

Persoonlijk noot 2:
De band is weer vaak in het land te vinden eind 2008/begin 2009 voor de Happiness tour. 15 februari staat de band in de Zoetermeerse Boerderij en ik ben daar bij. Behoudens het lang en hard meezingen van het titelnummer staat me er erg weinig meer van bij.

setlist:

Dreamy Street
This Train Is My Life
The Other Half
The Man From the Planet Marzipan
Fantastic Place
Estonia
Out of This World
Thunder Fly .
Mad
The Great Escape
Real Tears for Sale
Asylum Satellite #1
Neverland

The Invisible Man
Whatever Is Wrong With You
Happiness Is the Road

avatar van Casartelli
Casartelli (moderator)
Happiness Is the Road begint onder een matig gesternte bij mij. Een ambitieuze dubbelaar waarvan de beide delen ook afzonderlijk bezien mogen worden, dat roept toch wel weer Marbles-verwachtingen op. En het was vrij snel duidelijk dat die kwalitatief niet ingelost werden. De vervelende releasepolitiek (je moest de albums afzonderlijk aanschaffen en toen ik dat dan maar gedaan had, verscheen er kort daarna alsnog een nette dubbel-cd-versie) hielp ook niet echt mee (ik geloof overigens dat mijn aanschaf van de dubbele Marbles op dat moment ook nog plaats moet vinden, maar dat zou ik eens na moeten zoeken). Na een paar jaar is de conclusie dat er na Somewhere Else opnieuw een betrekkelijk matig album aan het Marillion repertoire toegevoegd is.

Ik heb de band toen ook live gezien, maar dan in de (inmiddels weer ter ziele) Waerdse Tempel. Ik geloof niet dat de setlist exact hetzelfde is als die in Zoetermeer, maar een behoorlijke overlap is er wel geloof ik. Voornaamste herinneringen: een ijskoude en sneeuwrijke wandeling van de bushalte door de middle of nowhere naar deze zaal, fraaie vertolkingen van The Great Escape, Out of This World, Estonia en enkele Marbles-nummers en... nouja, nieuw werk dat vooral lang duurde.

Toch is de tand des tijds uiteindelijk bij mij juist mild geweest voor het Happiness-album. Echt grote uitschieters staan er nog steeds niet op, maar een prettige luistertrip is het wel, ook bij het draaien van beide helften achter elkaar (ik heb sowieso eigenlijk nooit anders gedaan).

Gast
geplaatst: vandaag om 08:20 uur

geplaatst: vandaag om 08:20 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.