De op één na slechtste klik

Daar is deeltje 27 dan eindelijk. Vanaf nu ga ik proberen om er weer elke maand een of twee te doen, in plaats van een om de twee maanden.

The God Machine - One Last Laugh In A Place Of Dying

De Arthur-Recensies deel 27:

Af en toe kan je als muziekliefhebber op een album stoten dat je wel oprecht goed vindt, maar waar de klik toch bij ontbreekt. Dat je eigenlijk gewoon niet snapt waarom het album toch enigszins langs je heen gaat.

One Last Laugh In A Place Of Dying van The God Machine is zo’n album voor mij. Ik kan er prima naar luisteren, maar tegelijkertijd kan ik het niet helpen dat mijn aandacht af en toe verslapt. Dat probleem heb ik nochtans niet bij Dirt van Alice In Chains, een soortgelijke therapieplaat uit dezelfde periode.

De hoofdreden hiervoor is denk ik dat de plaat eigenlijk behoorlijk kaal is. Van de basisbezetting gitaar-bas-drum wordt niet al te vaak afgeweken, en elk nummer ligt een beetje in het verlengde van het vorige. Dat hoeft geen probleem te zijn, maar bij dit album werkt het op de een of andere manier gewoon niet echt. De plaat krijgt er iets eendimensionaal en onafgewerkts van. Ik word nergens geprikkeld om de plaat vaak op te leggen.

Maar misschien kom ik hierboven iets negatiever over dan ik eigenlijk wilde, want er staan zeker mooie nummers op dit album. In Bad Dreams lijkt de favoriet onder de liefhebbers te zijn en ik snap wel waarom, het is toch het nummer die het makkelijkst in je hoofd blijft plakken. Ook The Life Song en The Hunter zijn erg geslaagd. Hier is het de band wel gelukt om met minimale middelen (de basisbezetting en de occasionele viool) de nummers een episch karakter mee te geven. Het zijn dit soort nummers waardoor ik dit album uiteindelijk nog een dikke 3.5 sterren heb gegeven.

Irritante nummers zijn er overigens ook: Evol is nogal repetitief, en de afsluiter begint erg mooi, maar wordt na een tijdje behoorlijk enerverend en vals.

Samenvattend: zeker geen slecht album, maar ik verwacht niet dat ik hem nog vaak op ga leggen. Wellicht een los nummertje zo nu en dan.

Volgende op de lijst is Sunderland met Clock Opera - Ways To Forget. Blijf je bij die keuze Sunderland?

Yep! Het album verdient wat aandacht!

Vind ik ook! Er staat zelfs nog niet eens een echte 'mening' bij het album.

De Arthur-Recensies, deel 28

Het is misschien nog een beetje vroeg om nu al tot die conclusie te komen, maar 2012 zal de annalen van de popmuziek waarschijnlijk ingaan als een goed, maar geen fantastisch muziekjaar. Om het met Musicmeter-jargon te zeggen: veel vier sterretjes, zelden meer. Ways To Forget van het debuterende Clock Opera was hierop een fijne en ook onverwachte uitzondering.

Let wel: dit is zeker geen perfecte plaat. Het jasje van belletjes en spielereitjes die deze Londense band de meeste van hun nummers aanmeet, kan op bepaalde momenten wel eens vervelend worden (opener Once And For All, voordat het refrein losbarst), en ook niet elke song beklijft (hoe gaat 11th Hour nu ook alweer?). Maar omdat de toon altijd zo vrolijk en onpretentieus blijft vergeef je ze als luisteraar eigenlijk meteen. Bovendien zijn de hoogtepunten op deze plaat veel hoger dan dat de dieptepunten diep zijn.

Ways To Forget op zijn best is namelijk een ontwapenend leuk album. Vrolijk, sprankelend en enorm charmant, echt zo’n album dat je heel vaak kan luisteren, soms zelfs meer dan bepaalde – Musicmeterjargon-alert –van je vijfsterrenplaten. Want of ze in hun nummers nu gaan voor de grote gebaren (Man Made, klinkt als U2 ten tijde van The Unforgettable Fire), het introspectieve opzoeken (Belongings) of gewoon schaamteloos vrolijk zijn (Move To The Mountains, misschien wel de favoriet van de schrijver deses), ze toveren met hun originele kwinkslagen en spelplezier altijd een glimlach op je gezicht. Af en toe doet Ways To Forget misschien een beetje denken aan een light-versie van Arcade Fire, maar door bovengenoemde factoren onderscheiden ze zich met gemak van het peloton.

De band is er in ieder geval al van de eerste keer in geslaagd om met een innemend, onder de huid kruipend album te komen. Je bouwt direct een band op met band en album. Een voorbeeld dat dit misschien het beste illustreert: toen ik een paar maanden geleden in de auto opeens Move To The Mountains op Studio Brussel voorbij hoorde komen, voelde dat aan alsof gerechtigheid geschied was. Ik heb het nummer nog de hele dag lopen fluiten.

4.5*

Zo te zien wordt El Camino van The Black Keys het volgende album dat ik ga recenseren. Die gaat hopelijk ergens rond midden oktober op deze site verschijnen

Thnx voor de review, Arthur! Vrolijk is die inderdaad, en bovendien enorm dansbaar. Ik voelde mij verplicht natuurlijk ook nog even te verdiepen in het album en het viel mij op dat op Man Made na alle nummers rustig beginnen en naar een climax toe werken, waardoor hij voor mij uiterst dansbaar en daarmee vrolijk wordt.

Vrolijk dankzij het immer bevattende (elektronische) pianomelodietje maar ondanks dat voel ik er ook een bepaalde dreiging vanuit gaan. Wellicht is dat een beeld wat ik zelf heb gevormd na het zien van de ietwat donker getinte videoclips en de live-optredens waar de zang verbeten overkwam.

Maar om de nodige energie op te doen is het een welkome gast in mijn cd-speler en is het nog steeds één van de meest gedraaide albums van de laatste 2 jaar alhier.

Oke, dit is waarschijnlijk het traagste topic van de hele site, maar hier is dan eindelijk de recensie van El Camino. Ik heb ervan genoten. Bedankt TristanC!

De Arthur-Recensies deel 29:

Eind 2011 hoorde je het opeens overal: oh-oh-oh-oh/ I got a love that keeps me waiting. Eindelijk was er weer eens een liedje dat iedereen wilde horen, een liedje dat mensen voor eventjes weer dichter bij elkaar bracht. Metalheads die het aanvroegen op de radio, tienermeisjes die erop dansten tijdens feestjes, en ouders die de radio niet zachter draaiden wanneer het in de auto voorbijkwam: Lonely Boy oefende een universele aantrekkingskracht uit op alles en iedereen. De vrees dat de liedjes op El Camino wel eens zwaar in de schaduw van de grote hit kunnen staan werd er wel heel plausibel door.

Maar is dat wel zo? Opener Lonely Boy is zeker wel het beste nummer van het album, maar dat betekent niet dat de andere songs het beluisteren niet waard zijn. Integendeel, het zijn allemaal mini-Lonely Boys in stijl en benadering. Vrolijk en swingend, onweerstaanbaar en moddervet. Muziek om met je vuisten bij te zwaaien. Gold On The Ceiling, het tweede, kleinere hitje van deze plaat, heeft dat heerlijke Doors-orgeltje. Little Black Submarines begint breekbaar mooi en eindigt snoeiend hard. Run Right Back is simpel en aandoenlijk tegelijkertijd. Nova Baby is jaren ’80-rock door een stoffige versterker, met een meeslepende outro. En als de band in afsluiter Mind Eraser ‘oh don’t let it be over’ zingt, zingen ze dan vanuit het perspectief van de luisteraar? Het mag duidelijk zijn, El Camino is een toffe plaat geworden, zonder mindere momenten.

En toch en toch en toch, van een meesterwerk kan je hier niet spreken, vind ik. Daarvoor missen de songs toch een beetje aan emotionele diepgang. De plaat heeft een heel recht toe recht aan-karakter en daar is natuurlijk niks mis mee, maar het zorgt er wel voor dat de nummers – hoe fijn ook – amper onder de huid kruipen. Sowieso is dit wel een album met beperkte houdbaarheidsdatum, vermoed ik. Maar dat laatste zal de toekomst wel uitwijzen. Voor nu een welverdiende 4*

Dan ga ik nu verder met de tip van DjFrankie. Zijn tweede alweer! Laat ik alvast al aankondigen dat het na remcodulac's tip gedaan is met dit topic. 31 afleveringen is wel genoeg denk ik. Daarna wordt het tijd voor iets anders!

Toch ben ik wel benieuwd naar die recensie

Ik ben het hier door drukte wat uit het oog verloren inderdaad. Laat ik dit topic binnenkort weer oppakken zodat er in schoonheid afgesloten kan worden.

Die recensie van Dragons komt er, hoor Ergens deze week nog!

Et voila. Lang moeten wachten en dan een negatieve review te lezen krijgen, wat ben ik toch een vreselijk ventje.

Dragons – Here Are The Roses

In tegenstelling tot wat de publieke opinie ons al jarenlang wil doen laten geloven, was de jaren ’80 een geweldig muziekdecennium. Hiphop en elektronische muziek kwamen op, artiesten als Prince en Michael Jackson maakten de ene klassieke popsingle na de andere, en ook rock bleef zich verder ontwikkelen (R.E.M., Sonic Youth,…). De postpunkscène in Engeland zorgde ook voor een hoop mooie en boeiende muziek, dankzij artiesten als The Cure en Echo & The Bunnymen. Ruim twintig jaar later besloot de band Dragons om een album te maken in exact die stijl, zonder er zelf ook maar iets aan toe te voegen.

Duistere vocalen, diepe bas, atmosferische productie; deze en vele andere postpunk/new wave-clichés worden zonder pardon uit de kast gehaald op Here Are The Roses. Dat is op zich niet het probleem, want dat doen bands als Editors en Interpol nu eenmaal ook, maar bij Dragons pakt het allemaal een stuk minder uit omdat ze het zo fantasieloos toepassen. Heel goed luisteren naar Joy Division en dat dan krampachtig proberen nadoen op je eigen plaat, zo komt Dragons hier over vind ik. Dat zou nog allemaal niet eens zo erg geweest zijn als ze er tenminste hun eigen draai aan hadden gegeven, zoals andere retrobands als Foxygen doen. Dat dat net niét gebeurt, is wat mij betreft het allergrootste gemis op deze plaat. Anders gezegd, het is niet het gebrek aan originaliteit dat me stoort (want originele muziek is niet automatisch gelijk aan goede muziek en vice versa), maar het gebrek aan fantasie. Storend wordt het nergens, maar tegelijkertijd ontstijgt de muziek op Here Are The Roses nooit de middelmaat.

2.5*

Dan is het nu aan remcodulac om het allerlaatste album voor dit topic voor te dragen. Hopelijk eindigen we in schoonheid

Uiteraard eindigen wij in schoonheid, ArthurDZ. Het is alleen nog even aan jou om die schoonheid in een hoog aantal sterren uit te drukken.

Nu zal het jou en daarmee mij misschien wel tegen gaan vallen, want ik heb al een nummer van het album genomineerd voor de MuMe2000 van dit jaar en dat is, zoals de meeste van mijn nominaties, maar dit terzijde, kansloos onderaan geëindigd. Ook jij kon er kennelijk geen punten aan kwijt.

Anderzijds zie ik zeer hoge noteringen bij je stemmen staan voor albums van Boudewijn de Groot, Jacques Brel en Nick Drake en voor mijn gevoel hoort deze artiest toch ook ergens in deze driehoek thuis.

Even snel scannend zie ik nog geen nederlandstalig werk in het lijstje van dit topic staan, vandaar mijn favoriete nederlandstalige album, tevens favoriete 70s-album: Herman van Veen - Bloesem (spotify:album:5B3R38qG6NyI5CDWj3GHVo).

En nu maar hopen, dat het topic voor jou toch ook in schoonheid eindigt.

Had gedacht dat het wel iets voor jouw zou zijn Arthur, maar het kwartje moet vallen.
Bij mij viel die de goeie kant op vooral het titelnummer vind ik geweldig, hopenlijk vind je Herman van Veen beter om inderdaad in stijl af te sluiten

Ach ja, niet alles kan in de smaak vallen natuurlijk. Het vorige album dat je hier tipte (van Adorable) vond ik dan weer wel heel sterk, dus die twee houden elkaar een beetje in balans

En Herman Van Veen, daar hadden mijn ouders een verzamelelpee van geloof ik. Ik ben nooit echt in zijn oeuvre gedoken, maar zijn meeste bekende nummers ken ik natuurlijk en die bevallen me eigenlijk stuk voor stuk wel. De kaarten liggen in ieder geval goed!

... Zei Arthur vol enthousiasme bijna een jaar geleden!

Ja pff, dit topic begon op den duur wel heel erg aan te voelen als een blok aan mijn been. Ben het uit het oog verloren en heb nooit echt zin gehad om het te heropstarten. Pepino, je hebt een jaar voor niks gewacht

Maar als remcodulac er echt op staat, dan doe ik wel nog even zijn tip. Niet zo netjes van me om een afspraak niet na te komen, maar ik had echt een beetje genoeg van dit topic

Ja, dat idee kreeg ik al. Daarom ben ik er niet op teruggekomen. Voel je vooral niet verplicht, Tuurke. Van waar ik sta is het sowieso your loss.

...Zei Arthur ondertussen al dik drie jaar geleden!

Al drie jaar zit ik voor niks te wachten!

ArthurDZ, kan je dit topic niet weer oppikken? Dan heb je meteen ook materiaal voor je blog en volgens mij valt er nog veel moois te ontdekken!

Nee sorry, gaat niet gebeuren.

Dat zei Greg Dulli ook in 2001 op de vraag of The Afghan Whigs ooit nog terug zouden samenkomen...

Wat een hardnekkige, koppige ezel is het toch. Hij is echt de Morrissey van MuMe