menu

Muziek / Algemeen / Elvis' originals

zoeken in:
avatar van spinout
My Baby Left Me: geschreven en voor het eerst opgenomen door Arthur Crudup in november 1950. Uitgegeven in januari 1951 en Elvis nam het op in januari 1956. Instrumentaal blijft de band dicht bij de versie van Crudup, maar Elvis verandert de tekst op diverse plaatsen. Dit nummer heeft nog een echt Sun gevoel. Beide versies op Spotify en beide geweldig.
So Glad You're Mine: Elvis was in een Crudup mood, want ook dit nummer is van hem. Opgenomen in 1946. Elvis nam het in januari 1956 op en vooral vocaal is er een wereld van verschil. Ook rockt het nummer een stuk steviger dan het origineel. Beide op Spotify.
I'm Gonna Sit Right Down And Cry Over You: Voor het eerst uitgebracht in januari 1954 door een muzikale held van Elvis, nl. Roy Hamilton. Elvis' versie swingt meer, maar het is duidelijk hoorbaar dat Elvis probeert Roy te imiteren qua frasering e.d. Ook is er nog een versie van Micki Marlo uit mei 1954, dat dicht bij de versie van Hamilton aanleunt. Hamilton en Elvis staan op Spotify, Marlo op You Tube.(zie ook een eerder bericht van mij over dit nummer)
Tutti Frutti: op 14 september 1955 opgenomen door Little Richard. .Het nummer is vooral bekend om het refrein "A-wop-bop-a-loo-mop-a-lop-bam-bam!", een patroon waarvan Richard oorspronkelijk vond dat het op de drums gespeeld moest worden, maar uiteindelijk gezongen wordt. Elvis maakte er trouwens "A wop-bop-a-loo-mop-a-lop-bam-boom" van. Zelf prefereer ik de gitaar versie van Elvis van 30 januari 1956, maar de originele versie is ook geweldig. Beide uiteraard op Spotify.
Lawdy, Miss Clawdy: geschreven en voor het eerst opgenomen door Lloyd Price op 13 maart 1952. De uitdrukking Lawdy, Miss Clawdy komt van een reclame jingle van Price, waarna hij het uitwerkte tot een nummer. Fats Domino bespeelt de piano en Earl Palmer de drums. Price's versie is veel sneller dan die van Elvis, die meer een blues tempo hanteert. Volgens de Belgische Elvis-biograaf Marc Hendricks, bespeelt Elvis zelf de piano op dit nummer. Scotty Moore's gitaarsolo spreekt me meer aan dan de saxofoonsolo op het origineel uitgevoerd door of Herbert Hardesty (tenor) of Joe Harris (alto). Beide op Spotify.

avatar van spinout
Het laatste nummer van deze sessie was Shake, Rattle and Roll, geschreven door Jesse Stone en voor het eerst opgenomen door Big Joe Turner op 14 februari 1954. Dit is een redelijk uptempo nummer en staat op Spotify. Op 7 juni dat jaar nam ook Bill Haley het nummer op. (op Spotify) De tekst werd opgeschoond omdat het te risqué gevonden werd. Elvis herstelde de tekst enigszins, alleen de doorschijnende jurk mocht niet blijven. Voor het eerst, en het laatst, verzorgden Scotty Moore en Bill Black de achtergrond vocalen op een studio opname. Live combineerde Elvis dit in de "Stage Show" van januari 1956 met Joe Turners Flip, Flop and Fly, die dit nummer in 1955 opnam (ook op Spotify). Ook tijdens een rock 'n' roll medley in 1974 nam Elvis Flip, Flop and Fly weer op. Te horen op Recorded Live On Stage In Memphis (ook op Spotify).

avatar van spinout
Elvis had Hound Dog al diverse malen live gebracht en zelfs op tv bij de Milton Berle Show, waar de reacties op Elvis' wilde optreden niet mild waren, dus toen hij een maand later Hound Dog in de Steve Allen Show zong, deed hij dit in een tuxedo tegen een hond. Een dag later, op 2 juli 1956, zat dit Elvis uiteraard nog steeds nogal hoog, wat resulteerde in een aggressieve studio versie van Hound Dog. Op piano speelt trouwens Gordon Stoker van The Jordenaires en niet Shorty Long, die op de andere opnamen van die piano speelde. In 1952 nam Big Mama Thornton het op, die er in 1953 een hit mee had. Ze staat op Spotify met haar geweldigde versie. Betsy Gay nam haar net zo goede versie op in 1953. Ook op Spotify. Billy Star nam de eerste mannelijke versie op in 1953 zonder de tekst te veranderen. Ook op Spotify. Tommy Duncan maakte er een countrynummer van in 1953. Deze is toch beduidend minder als de vorigen. Ook op Spotify. Roy Brown veranderde de titel in Mr Hound Dog's in Town en benoemde zichzelf Mr Hound Dog. Deze versie uit 1953 heeft niet de intensiteit als de vorige R&B nummers. Op Spotify. Elvis zag in Vegas Freddie Bell and the Bellboys het nummer brengen. Ze hadden het in 1955 op plaat gezet. De tekst was flink verandert,zodat het niets meer betekende, maar Elvis nam deze versie over. Alleen muzikaal bleef hij ver weg van de versie van Bell. Ook Bell staat op Spotify.

avatar van spinout
Elvis speelde in 1956 in zijn eerste film mee, genaamd Love Me Tender. De tekst van het titelnummer is van Ken Darby, de musical director van de film, maar het nummer staat op naam van zijn vrouw Vera Matson en Elvis zelf. De melodie is origineel van George L. Poultons nummer Aura Lee, gepubliceerd in 1861. De Shelton Brothers namen Aura Lee op in 1938. Op Spotify. Frances Farmer (bekend van Nirvana ) zong het voor de film Come And Get It uit 1936. Deze korte versie vond ik op You Tube. Het melodietje gebruikte Elvis ook nog voor het nummer Violet uit de film The Trouble With Girls uit 1968.
Ook uit de film Love Me Tender komt het nummer We're Gonna Move, waarvan Darby de tekst aanpaste. Het originele nummer heet There's A Leak In This Old Building, Een vroege zwarte gospel versie van The Bells of Joy is te vinden op You Tube. Een vroege blanke gospel versie van Brother Claude Ely is in een stomende versie te horen op Spotify.
De andere 2 soundtrack nummers zijn originals.

avatar van spinout
In september 1956 was Elvis in Hollywood om op te nemen in de Radio Recorders studio. Hij begon met een aantal ballads, zoals How Do You Think I Feel die in 1954 voor het eerste door Red Sovine op plaat was gezet. Elvis versie verschilt er niet veel van. Op Spotify. Ook in 1954 nam Jimmy Rodgers Snow het op, maar Elvis' versie lijkt meer op die van Sovine, dus zal die wel als voorbeeld gedient hebben, al kende Jimmy en Elvis elkaar persoonlijk. Op You Tube gevonden.
Ook werd het Leiber-Stoller nummer Love Me opgenomen, dat in 1954 door Willie and Ruth opgenomen werd voor het Spark Records label, dat van Leiber en Stoller was, maar slechts twee jaar zou bestaan. Elvis' versie verschilt ook hier niet veel van het origineel. Gevonden op You Tube en zeker de moeite waard om te beluisteren.
Dan een Chet Atkins nummer, samen geschreven met Boudleaux Bryant. Chet Atkins had Elvis begeleidt op zijn eerste opnamen voor RCA, maar de relatie was niet bijzonder goed. Toch nam Elvis dus een nummer van Atkins op, How's The World Treating You. Voor het eerst opgenomen door The Beaver Valley Sweethearts (de zusjes Colleen & Donna Wilson). Een versie die erg Hawaiiaans klinkt, maar ook erg goed. Op You Tube. Maar Elvis zal wel de versie van Eddy Arnold als basis voor zijn versie gebruikt hebben. Eddy Arnold zou co-manager van Elvis worden, maar werd sluw weg gebonjourd door Colonel Tom Parker. De beetje saaie versie van Arnold staat op Spotify.
Vervolgens nam Elvis het eerste uptempo nummer op van de sessie, namelijk When My Blue Moon Turns To Gold Again. Dit werd voor het eerst opgenomen Door Wiley Walker en Gene Sullivan in 1941. Op Spotify. Aangezien hun versie een veel uitgebreidere tekst heeft, denk ik dat Elvis dit spontaan heeft opgenomen en gezongen heeft wat hij zich kon herinneren. Cindy Walker nam dit nummer op in 1944, dus ook tijdens de oorlog. Het is dan ook een "soldaten nummer" en handelt over diens heimwee. Tex Ritter nam zijn versie op in 1949. Aangezien het tempo van Elvis' versie het dichtst bij dat van Wiley & Gene ligt, zal die versie wel bij Elvis in zijn geheugen gezeten hebben. Alle versies staan op Spotify.
Dan de eerste van drie Little Richard nummers die Elvis gedurende die sessie opnam, Long Tall Sally. Little Richards versie was van eerder dat jaar en Elvis probeert duidelijk de rauwheid van Richards stem te evenaren en doet dat op zijn manier. Beide geweldig en op Spotify.

avatar van spinout
When My Blue Moon en Long Tall Sally werden op de tweede dag van de opnamen opgenomen, namelijk op 2 september. De eerdere nummers werden op de eerste seprember opgenomen. Ook Old Shep werd op de tweede dag opgenomen. Waarschijnlijk heeft Elvis dit nummer het vaakst gezongen in zijn leven, van zijn vroege jaren tot en met 1956. Vreemd genoeg was een gelijknamend nummer met een eender thema eerder gecopyright door een Engelse band The Hill Billies, die het in 1935 opnamen. Maar ik heb het nu over het door Elvis opgenomen Old Shep, waarvan de muziek door Red Foley en de tekst door Willis Arthur geschreven is. Red Foley nam het nummer zelf op 9 december 1935 op. Het werd in 1936 uitgebracht. Deze is aanmerkelijk sneller als de Elvis versie en ook de tekst verschilt. Op Spotify. In 1940 brachten The Pine Ridge Boys hun versie uit, die hetzelfde tempo heeft als de Elvis versie, maar deze heeft ook weer niet dezelfde tekst. Op Spotify (maar dan onder de titel Old Sheep ). Filmacteur Dick Powell bracht zijn versie ook uit in 1940, maar helaas kan ik deze nergens terugvinden. Dan bracht in 1941 Tex Morton Old Shep uit, ook weer met een andere tekst als Elvis gebruikte. Op Spotify. De grote Hank Williams nam het in 1942 op. Een krakerige versie is op You Tube te horen. Nog andere artiesten namen het voor Elvis op, maar aangezien de tienjarige Elvis het 3 october 1945 op de Mississippi-Alabama Fair and Dairy Show ten gehore bracht en er de tweede of derde prijs mee won, laat ik die buiten beschouwing. Dus welke versie gebruikte Elvis voor zijn opnamen in 1956? Ik ben toch geneigd om de originele versie van Foley daarvoor aan te merken, aangezien dat de bekendste versie was.

avatar van spinout
Een andere cover die Elvis tijdens deze sessie opnam is Too Much. Als auteurs staan Lee Rosenberg en Bernard Weinman vermeldt, maar de eigenlijke schrijvers zijn Bill Beasley en zijn vrouw Joan Norris. Bernard Hardison nam het in 1954 in een doo-wop versie op, maar deze single flopte in 1955. Op deze single zijn als schrijvers Norris/Weinman vermeldt. Weinman was een financiële partner van Beasley. Weinmans secretaris Lee Rosenberg bood het nummer aan Elvis aan, maar niet voordat ie de copyright onder zijn naam en die van Weinman gezet had. Toen Elvis er in 1956 een nummer 1 hit mee had, kregen de eigenlijke auteurs niets uitbetaald. Elvis maakte van Too Much een rock nummer met een crazy gitaarsolo van Scotty Moore, die het nummer daarom nog een keer wou opnemen, maar Elvis zei; "This is the one".
Frankie Castro nam het nummer nog voor Elvis op, maar aangezien Rosenberg het nummer persoonlijk aan Elvis aanbood, heeft Elvis zijn versie zeker niet hier op gebaseerd. Helaas heb ik Castros versie niet kunnen vinden. De versies van Hardison en Elvis staan op Spotify.

avatar van spinout
Van de laatste 3 nummers die Elvis tijdens deze sessie opnam, waren er 2 van Little Richard. Beide zijn ze geschreven door Robert Blackwell en John Marascalco. Het eerste is Ready Teddy. Richards versie was in juni 1956 uitgekomen. Zijn versie wordt gedreven door een de saxofoon, terwijl Elvis' versie een gitaarversie is. Mijn voorkeur gaat lichtjes uit naar de versie van Elvis. Beide op Spotify. Het tweede Richard nummer heet Rip It Up, dat Elvis voor Little Richard kreeg aangeboden, maar het toen afwees. Vreemd genoeg klinkt de versie van Richard een stuk bedeesder dan die van Elvis, die er echt in losgaat. Er is ook weer de tegenstelling saxofoon/gitaar. Elvis' versie heeft duidelijk mijn voorkeur. Maar ook Bill Haley had een eerdere versie die in augustus 1956 uitkwam. Een maand na Richard, een maand voor Elvis zijn versie opnam. Haley maakte de tekst wat netter. Elvis hield zich aan de originele, door Richard gezongen tekst, dus dat was de blauwdruk voor zijn versie. Wel leuk dat ze alledrie een andere intro hebben. Ook Haleys versie staat op Spotify, maar is volgens mij de minste versie van de drie. Wellicht een geinig weetje: tijdens de Million Dollar Sessie in december 1956 zong Elvis de eerste zin van het nummer, alleen verandere hij "Well it's Saterday night and I just got paid" in "Well it's Saterday night and I just got laid"

avatar van spinout
Elvis bleef natuurlijk ook nog toeren en doordat zijn repertoire toenam, speelde hij live nauwelijks nog covers.. I Hear You Knocking, voor het eerst opgenomen door Smiley Lewis in 1955, zou Elvis in Orlando Florida op 8 augustus 1956 gezongen hebben. Een heel fraai R&B nummer. Lewis' zou de versie wel zijn die Elvis als voorbeeld nam aangezien de andere twee versies in 1956 door vrouwen gezongen zijn en Elvis Lewis' One Night later nog opnam. Elvis zou dit nummer in Orlando, Florida op 8 augustus 1956 gezongen hebben. Hopelijk popt die een keer tevoorschijn. De vrouwen zijn trouwens Gale Storm, die het nummer al wat afzwakt en Jill Day, die het nog bonter maakt. Alledrie de versies zijn te horen op Spotify.
De enigste keer dat Elvis dat jaar nog in een studio was, was toen hij onverwacht tijdens een Carl Perkins opnamesessie in Memphis binnenstapte. Dit was op 4 december. Elvis nam gelijk de leiding en voerde de aanwezige muzikanten, waaronder Jerry Lee Lewis, door een hoop nummers. In 1990 werden de meeste op 1 CD uitgebracht, maar er zouden meer nummers gespeeld zijn.
Op Spotify staat The Complete Million Dollar Quartet, waar ze Johnny Cash ook als muzikant opvoeren. Zelf beweerde hij erbij aanwezig te zijn; dat hij hoger zong dan normaal, maar anderen beweren dat Cash al weg was, toen ze begonnen op te nemen.
Eerst werden er 4 instrumentale nummers opgenomen met Elvis achter de piano. Eén van de nummers is White Christmas, die hij in 1957 nog zou opnemen. Als vijfde nummer staat Reconsider Baby vermeldt,
waar Elvis vaak off mike zingt. Dit nummer zou hij in 1960 officieel opnemen. Ik zal het nummer daar behandelen.

avatar van spinout
Ik zal Reconsider Baby hier behandelen. Het origineel is van de auteur Lowell Fulson, uitgebracht in november 1954. Een prachtig bluesnummer. The Diggers brachten het in januari 1955 uit. Die versie kan Elvis dus ook gekend hebben, maar ik helaas niet, want niet te vinden op Spotify of You Tube. Elvis' 1960 versie klinkt in ieder geval anders dan die van Fulson met een geweldige Boots Randolph op sax. Beide op Spotify.
Dan There's No Place Like Home, wat eigenlijk het nummer Home Sweet Home is uit 1823. Op You Tube is een oude versie te horen van Henry Burr. Later is de tekst verandert in een Kerstnummer door Sammy Cahn. De oorspronkelijke tekst is van de hand van John Howard Payne en de melodie is door Henry Rowley Bishop geschreven. Waar Elvis het nummer van kende is mij een raadsel. In The Wizard of Oz is de melodie maar een paar seconden te horen. Tijdens de versie van de MDQuartet zingt Elvis een regel van When It Rains It Pours, dat hij al eerder getracht had op te nemen bij Sun. Producer Sam Phillips zegt dat hij Elvis een goede versie zal bezorgen. Elvis zou het in 1957 opnemen.
When The Saints Go Marching In is het volgende nummer. Een standaard uit 1896. Vele versies zijn voor Elvis opgenomen, maar twee springen eruit. In 1947 namen The Blackwood Brothers hun versie op. J.D. Sumner zong toen bij hun. Later zou Sumner bij Elvis in dienst treden. Elvis probeerde nog bij de Blackwood Brothers te komen, maar werd afgewezen. In 1955 hadden ze een eigen tv show waar ze dit nummer ook zongen (op You Tube te vinden). Dat zou Elvis wel gezien hebben. Maar ook The Jordanaires hadden hun versie, die in 1955 uitgebracht werd. The Jordanaires werden vanaf 1956 de vaste achtergrondzangers bij Elvis. Tekstueel verschilt hun nummer wel van de versie die Elvis zingt. Een paar dagen later nam Elvis het thuis op met Red West en Charlie Hooton. Gaandeweg het nummer begint Elvis expres vals te zingen tot hilariteit van de drie heren. In 1965 nam Elvis het nummer nog op in combinatie met Down By The Riverside voor de film Frankie and Johnny. Deze klinkt nogal stijfjes.

avatar van spinout
Het volgende nummer was Softly and Tenderly. Een nummer uit 1880, geschreven door Will L. Thompson. Het is een christelijke hymn. De vroegst opgenomen versie is uit 1906 door Miss Hinkle en Mr. MacDonough. Ik betwijfel het dat Elvis deze versie kende . In 1950 nam Eddy Arnold zijn mooie versie op. Arnold had nog even de gedachte Elvis' manager te kunnen zijn, maar Parker bonjourde Arnold handig weg. Deze versie zou Elvis gekend kunnen hebben. Op Spotify. Later dat jaar nam Rex Allen en Patti Page hun versie op. De solo versie van Allen prefereer ik. Beide op Spotify. De Andrew Sisters namen hun versie in 1951 op, maar ik hoor Elvis niet naar de Andrew Sisters luisteren, maar ik kan me natuurlijk vergissen. Ook op spofity. Carl Smith en de Carter Family namen hun versie op in 1952. De Carter Family ging later in de jaren 50 nog met Elvis op toernee. Johnny Cash gooide alle liefdesbrieven van Elvis aan June Carter in zijn vijver. Een kanshebber dus dat Elvis hun versie kende. Op Spotify. En dan nu de versie die nog het meest op die van de Million Dollar Quartet lijkt, omdat dit als enigste een uptempo versie is, zoals die van de MDQ, waar Jerry Lee Lewis de tweede stem verzorgt. Het is de versie van de Prisonaires, een groep delinquenten die bij Sun Records hun nummers uitbrachten. Dat Elvis Sun uitgaven in de gaten hield lijkt me duidelijk, dus zet ik hier mijn geld op in. Alle versies zijn de moeite waard.

avatar van spinout
Het volgende nummer is de gospel Just A Little Talk With Jesus, dat Elvis en de mannen hier serieus aanpakken in ongeveer 4 minuten. De oudste versie is die van The Stamps Quartet. Helaas kan ik hier geen versie van vinden. J.D. Sumner zong er toen nog niet bij . Hun versie stamt uit 1938. Uit 1946 stamt een country versie van het nummer door de Brown's Ferry Four. Op Spotify te vinden. Versies die Elvis gekend zou hebben zijn die van de Blackwood Brothers Quartet, waar Elvis nog geprobeerd heeft toe te treden. Hun versie stamt uit 1948. Op Spotify. Ook Elvis' latere vocal backing group The Jordanaires namen een versie op en wel in 1949. Hun versie begint langzaam om in een hoger tempo te eindigen. Dit paste Elvis ook toe in twee Sun nummers, nl. I'll Never Let You Go en Milk Cow Blues Boogie. De versie van The Jordanaires vond ik op You Tube.
Dan volgt weer een gospel, die Elvis en Jerry Lee zingen genaamd Jesus Walked That Lonesome Valley. De eerste versie is van 1925 door The Jenkins Family. Verscheidende versies volgden, zoals die van The Carter Family uit 1931. Op Spotify. Of kende Elvis de versie van The Monroe Brothers, waar ze ook met tweeën zongen? Hun versie is uit 1936 en op Spotify te horen. Elvis en kornuiten versnelden in ieder geval het tempo behoorlijk. Waar Elvis, die het nummer aanzet, het nummer gehoord heeft blijft zoals vaak een raadsel.

avatar van spinout
Jerry Lee en Elvis waren duidelijk in de Here aangezien het volgende nummer weer een gospel is. Ze hanteren een heerlijk ritme met handgeklap. Een prachtige versie. De oudste versie is van de Taskiana Four, een a-capella groep uit Philladelphia. Hun versie stamt uit 1926! Een iets rustiger tempo, maar toch klinkt dit lekker. Reverend Edward W. Clayborn nam het in 1929 op met prachtig slide gitaar werk. Het tempo ligt hier al wat hoger. Beide op Spotify. Charley Patton nam het in 1930 op. Ook prachtig gitaarwerk, maar het tempo ligt weer wat lager. Helaas ook met veel ruis, maar zeker de moeite waard om te beluisteren. Op Spotify. Dan wordt het in 1952 uitgebracht in een versie van Sonny Terry, Brownie McGhee en Coyal McMahan. Deze versie heeft veel gelijkenis met de van het MDQuartet. Op Spotify. Little Jimmy Dickens was een country artiest die het in 1953 uitbracht. Ook in een uptempo versie, maar met Dickens als enigste vocalist. Daardoor lijkt zijn versie minder op die van het MDQuartet dan die van Terry en Mcghee. Op Spotify. The Harmonizing Four namen het in 1955 op. Het tempo ligt weer een stuk lager en lijkt derhalve niet op die van het MDQuartet. Dit is voor mij ook de minste versie . Op Spotify. Als ik moest kiezen zou ik versie van Terry, McGhee en McMahan naar voren schuiven als de mogelijke kandidaat voor de inspiratie voor het MDQuartet, al kunnen ze het ook gewoon in de kerk gehoord hebben. Elvis behoorde tot de First Assembly of God, waar ik verder niets over weet.

avatar van spinout
In het bericht van 12 januari beweer ik dat Elvis bij de Blackwood Brothers had gesolliciteerd, maar dat moet Songfellows Quartet zijn, zoals ik onlangs las in een interview met Elvis' eerste verloofde Dixie Locke. In datzelfde interview zegt Dixie ook dat The First Assembly of God een katholieke kerk was. Het interview staat in de ElvisMatters fanbook nummer 18 en is gedaan door de betreurde Peter Verbruggen.

avatar van spinout
Bij het bericht van 13 januari ben ik vergeten de naam van het nummer te zetten. Dat is I Shall Not Be Moved.

Dan een nummer dat Elvis een maand later zou opnemen: Peace In The Valley. Geschreven door Thomas A. Dorsey, die voorheen risqué nummers schreef. De eerste versie werd in 1946 opgenomen door de Flying Clouds of Detroit. Dit is een a capella uitvoering in hetzelfde tempo waar Elvis het in zou opnemen. Ook tijdens de opnamen van het MDQ hanteert Elvis en vrienden een rustig tempo. De versie van de Flying Clouds vond ik op You Tube. In 1948 namen de Paramount Singers het ook a capella op. Op Spotify. Elvis' latere achtergrondzangers The Jordanaires namen het in 1950 op in een uitvoeriger arrangement. Aangezien Elvis een behoorlijk aantal gospels opnam die The Jordanaires al hadden opgenomen , kan dit een kandidaat zijn voor het voorbeeld voor Elvis. Op Spotify. Er volgen nog meer versies door verschillende artiesten, waar ik er één uit wil pikken, namelijk de uitvoering door The Blackwood Brothers uit 1952. Elvis en zijn moeder waren een fan van deze vocale groep, al lijkt hun versie niet op die van Elvis, die meer de sereniteit van de a capella versies hanteert. Op Spotify.

avatar van spinout
De MDQ kozen er vervolgens voor om de klassieker Down By The Riverside te vertolken in een lekker uptempo ritme met handgeklap. Jerry Lee Lewis zingt enthousiast mee met Elvis. De eerste opgenomen versie is al meer dan honderd jaar oud en stamt uit 1920, gedaan door The Fisk Jubilee Singers. Deze tekst hanteert Elvis ook. Op Spotify. Vele versies volgden nog voordat het MDQ het opnam. Waar Elvis het van kende blijft koffiedik kijken. In 1965 nam Elvis het weer op in combinatie met When The Saints Go Marching In. Hier werd een andere tekst voor geschreven. Ook is deze versie nogal tam en niet zo swingend als die van het MDQ.

avatar van spinout
Wie Ernest Tubb's I'm With A Crowd But So Alone zingt weet ik niet zeker. Iemand zet het in en Elvis zegt "take it easy boy", dus lijkt het me niet dat Elvis het zingt. Jerry Lee praat eroverheen, dus die kan het ook niet zijn. Het klinkt totaal niet als Cash en Perkins zong volgens mij niet, omdat zijn stem rauw was door de eerdere opnamen. Op het eind klinkt de zanger als Elvis, dus houd ik het toch maar op hem, al klinkt het voor het grootste deel niet als Elvis! De versie door Ernest Tubb en Roy Clark staat op Spotify. Verdere opnamen ken ik niet. Ik weet niet eens te achterhalen uit welk jaar het nummer stamt. De versie van de MDQ is meer een parodie dan een poging het nummer serieus te brengen.

avatar van spinout
Op Wikipedia vond ik een lijst die aangeeft wie er op welk nummer zingt. Elvis zou dan toch op I'm With A Crowd gezongen hebben.
Dan is Father Along aan de beurt. Een gospel die Elvis in 1966 professioneel zou opnemen. Elvis' vriendin Marilyn Evans vraagt dit nummer aan. Het is een nummer die voor het eerst op papier is uitgegeven in 1911 zonder de auteur te vermelden. In 1938 is het voor het eerst opgenomen door Howell's Carolina Hillbillies. Deze kon ik niet vinden. Op You Tube vond ik wel een prachtige versie van The Pine Ridge Boys uit 1939. Op Spotify is Roy Acuff's versie te vinden uit 1940. Het klinkt te country om een voorbeeld voor Elvis' versie te zijn lijkt me. In 1950 kwamen Rex Allen en Patti Page met een samenzang versie. Te vinden op You Tube. Ook op You Tube is de versie uit 1951 te vinden van Ernest Tubb. Ook deze versie is nogal country. In maart 1956 kwam de versie van The Soul Stirrers uit met Sam Cooke op lead vocal. Deze vond ik ook op You Tube.
Van al deze versies klinkt die van The Pine Ridge Boys nog het meest als die van Elvis. Sober en gloedvol.

avatar van spinout
Blessed Jesus is dan aan de beurt. Jerry Lee doet de tweede stem en Elvis speelt gitaar. Marilyn Evans merkt op: "There goes the string". Voor het eerst opgenomen door Prairie Ramblers in Elvis geboortejaar en nog wel op 16 augustus. Een mooie rustige versie met samenzang. Te vinden op You Tube. The Chuck Wagon Gang bracht hun samenzang versie uit in 1948. Deze klinkt weer anders door de aanwezige vrouwenstemmen. Op You Tube. Brown's Ferry Four deed hun versie in 1950. Merle Travis en The Delmore Brothers zaten hierin! Samenzang is wel een vereiste lijkt het. Op You Tube. De versie van Elvis en Jerry Lee vind ik de mooiste.

avatar van spinout
Het volgende gebrachte nummer was On The Jericho Road. Geschreven in 1928 door Don en Marguerete McCrossan. Voor het eerst opgenomen in 1934 door de Propes Quartet. In 1936 door de Royal Quartette, in 1938 door de Rice Brothers' Gang, in 1946 door Wally Fowler and The Oak Rich Quartet. In 1977 zou Fowler nog een Elvis tribute album opnemen. In 1947 werd het nummer nog opgenomen door Gene Lowery and His Dixie Four. Gene Lowery zou in de jaren 60 nog opnamen maken voor het Sun label met Jerry Lee Lewis, Johnny Cash en Charlie Rich. Helaas heb ik de versies van deze artiesten niet kunnen vinden. Wel die van Brown's Ferry Four, die hierboven ook al ter sprake kwamen. Op Spotify. Elvis zegt dat het beter door Johnny Cash gezongen kan worden. Die nam het later ook op, evenals Jerry Lee Lewis, die op de MDQ versie meezingt.

avatar van spinout
I Just Can't Make It By Myself. Weer een gospel. Geschreven door Clara Ward die het zelf in 1953 opnam met The Famous Ward Singers. Hun swingende versie vond ik op You Tube. In 1955 nam The Statesmen Quartet met Hovie Lister hun versie op. Ook die swingt. Op You Tube. In 1956 werd de versie van The Blackwood Brothers Quartet uitgebracht. Op You Tube. Eén van die twee zou Elvis wel gekend hebben. Ook Jerry Lee trouwens, want die zingt gelijk mee met Elvis.
Dan roept Elvis "Bill Monroe" en zet Little Cabin On The Hill in. Het word een nagenoeg solo nummer van Elvis die zichzelf begeleidt op de gitaar. Bill Monroe nam het in 1948 op. Zijn bluegrass versie staat op Spotify. Deze versie zal Elvis dus zeker gekend hebben aangezien hij "Bill Monroe" roept aan het begin van het nummer. Elvis nam het in 1970 weer op waarna het op het geweldige album Elvis Country gezet werd.
Dan volgt weer een Bill Monroe nummer al word er slechts één zin van gezongen: Summertime Is Past And Gone. Ook in 1948 opgenomen. Op Spotify. Elvis zingt dan nog een regel Christmas Time's A-Comin'. Een Bill Monroe nummer uit 1951. Op Spotify. We blijven bij Bill Monroe met het nummer I Hear A Sweet Voice Calling. Opgenomen in 1947 en uitgebracht in 1948. Elvis en Jerry Lee Lewis beginnen halverwege het nummer. Als Jerry Lee de hoge noten van het origineel probeert te halen zegt Elvis "oh no you don't". Op Spotify.
En wederom een Bill Monroe nummer uit 1947, uitgebracht in 1948, het jaar dat Elvis van Tupelo naar Memphis verhuisde, namelijk Sweetheart You Done Me Wrong. Op Spotify.
Dan een recent nummer uit juli 1956, Keeper of the key. Het origineel heet Keep Of The Keys en is opgenomen door Wynn Stewart with Skeets McDonals and his Orchestra. Zijn country song staat op Spotify. Jerry Lee Lewis is aan de piano gaan zitten en speelt hier en daar wat noten. Op het laatst refereert Jerry Lee nog aan zijn pas opgenomen versie.
Dan volgt weer een country nummer, Crazy Arms. De eerste versie werd door Kenny Brown and Marilyn Kaye and The Arkansas Ramblers begin 1956 uitgebracht. Op You Tube. Een redelijk recent nummer en ook populair, want er volgden nog versies dat jaar.In april bracht Ray Price zijn versie uit. Op Spotify. Leon Payne bracht zijn versie in juli uit. Al deze versies lijken op elkaar. In augustus kwam een duet versie uit tussen Karen Chandler en Jimmy Wakely die opmerkelijk anders klinkt. Meer pop dan country. Op Spotify. In october brachten The Andrews Sisters hun versie uit, die voortborduurt op Chandlers' versie. Op Spotify. Elvis en kornuiten zullen wel de country versies in hun gedachten hebben gehad. Jerry Lee had 1 december zijn versie opgenomen, maar Elvis zou die niet gehoord hebben. Op Spotify.
Dan heeft Elvis het over een nummer dat hem aangeboden was, maar waar hij niet naar omgekeken heeft. Pat Boone bracht het in november 1956 uit met Billy Vaughn's Orchestra. Het nummer heet Don't Forbid Me. Elvis summiere versie is superieur aan Boones' gladde opname. Het nummer was speciaal door Charles Singleton voor Elvis geschreven, die al eerder Singleton's Trying To Get To You had opgenomen. Later die middag speelt Elvis het nog een keer en iedereen is het er over eens dat Boone een hit te pakken heeft.
Dan probeert Jerry Lee iedereen enthousiast te krijgen voor Chuck Berry's Too Much Monkey Business, maar Elvis prefereert Berry's Brown Eyed Handsome Man. Jerry Lee vraagt later nog aan Elvis wat hij van Too Much Monkey Business vind. "It's allright, but I like this one better", antwoord Elvis, na Brown Eyed Handsome Man gespeelt te hebben. Too Much Monkey business was door Berry in september 1956 uitgebracht. Toch nam Elvis Too Much Monkey Business op in 1968 op met Jerry Reed op gitaar. Op Spotify. Brown Eyed Handsome Man was in april door Berry opgenomen en in september uitgebracht. Vooral de tekst lijkt het MDQ te interesseren. Die middag brengen ze het nummer nog twee maal.

avatar van spinout
Dan zet Elvis You Belong To My Heart in. Een Mexicaans nummer uit 1941, genaamd Solamente Una Vez, geschreven door Agustin Lara en gebruikt in de film Melodias de América. Op You Tube staat het fragment uit de film waarin het nummer gebracht wordt door Ana Maria Gonzalez en José Mojica. Ik denk niet dat Elvis die film gezien heeft. . In 1944 werd het weer gebruikt in een film met Engelse tekst van Ray Gilbert en gezongen door Dora Luz. Het was een Disney film genaamd The Three Caballeros. Op You Tube. Ik denk dat de versie van Andy Russell uit 1953 de versie was die Elvis kende. Russell zingt het in het Engels en het Spaans, zoals Elvis ook doet. Zelf prefereer ik de kale Elvis versie boven de big band versie van Russell.

avatar van spinout
Op 3 november 2017 had ik het over het nummer That's When Your Heartaches Begin. Elvis brengt dit nummer nu ook weer tijdens de MDQ sessie. Hier zegt hij uitdrukkelijk dat het een Ink Spots nummer is. Ook vermeldt hij dat hij de acetate kwijt is. Die bleek hij aan een schoolkameraad gegeven te hebben die een grammofoonplatenspeler had. Jack White had er in 2015 $300.000 voor over.
Dan volgt een Hank Snow nummer uit 1946 I'm Gonna Bid My Blues Goodbye. De originele versie vond ik op You Tube. Een leuk country nummer.
Tegen deze tijd was zowat iedereen vertrokken, behalve Jerry Lee Lewis, die solo nog wat nummers brengt. Op het laatst zegt Elvis nog "Goodluck boy" tegen Jerry Lee.

avatar van spinout
We gaan een nieuw jaar in:1957. Elvis begon op 12 januari, net na zijn 22ste verjaardag, met een gospelnummer, namelijk I Believe, dat in 1952 voor het eerst op plaat gezet is door Jane Froman. Het is een mooie versie. Froman nam nog meerdere nummers op die Elvis ook zou opnemen, dus het is goed mogelijk dat Elvis deze versie kende. Op Spotify. Niet lang na Fromans versie nam countryster Frankie Laine zijn mindere versie op in 1953. Zijn stem is niet van hetzelfde kaliber als dat van Froman. Ook op Spotify. Red Foley nam zijn versie ook op in 1953. Het is een nogal plechtige versie, wat ook Elvis' versie is. Elvis kende zeker de muziek van Foley, dus dit kan een voorbeeld voor hem zijn geweest. Op Spotify. Van de verdere versies wil ik die van Roy Hamilton eruit lichten, omdat die een muzikale held van Elvis was. Diens versie stamt uit 1954. Ook op Spotify.
Het volgende nummer dat Elvis opnam is Tell Me Why, geschreven door Titus Turner. Marie Knight nam de eerste versie in 1956 op. Ik vond deze op You Tube en moet erkennen, dat ik haar uitvoering beter vind dan die van Elvis . The Crew Cuts namen hun versie ook in 1956 op. Deze is minder van kwaliteit dan die van Elvis, maar lijkt er wel meer op. Dit lijkt mij de versie waar Elvis de zijne op baseerde. Op Spotify. Gale Storm deed een paar maanden voor Elvis nog een zwakke poging om Knight te evenaren. Die poging mislukte. Op Spotify.
Na enkele voor Elvis geschreven nummers, nam hij een dag later weer een gospel op: Peace in the Valley. Een paar dagen eerder had hij dit gezongen tijdens de TV show "Toast of the Town". Het is een nummer van Thomas A. Dorsey dat voor het eerst opgenomen is in 1946 door de Flying Clouds of Detroit. Gevonden op You Tube. Hierna komen twee opnamen in aanmerking als inspiratiebron voor Elvis, omdat hij die groepen goed kende. Zoals The Jordanaires, die later zijn achtergrondzang verzorgde. Hun versie stamt uit 1950 en is te vinden op You Tube. (de versie op Spotify lijkt mij van latere datum). Ook de Blackwood Brothers Quartet namen het nummer op en wel in 1952, al klinkt die versie ouderwetser dan die van The Jordanaires. Het tempo ligt ook hoger, dus lijkt mij de versie van The Jordanaires in aanmerking te komen als inspiratiebron voor Elvis. The Blackwood Brothers zijn op Spotify te beluisteren.
Als voorlaatste nummer nam Elvis That's When Your Heartaches Begin op. Daar heb ik al eerder over verteld. Dan over naar het laatste nummer van die sessie, weer een gospel van Dorsey, Take My Hand, Precious Lord. Voor het eerst opgenomen door de Heavenly Gospel Singers in 1937. Een a cappella band. Op Spotify. Vele versie volgden, maar die van The Blackwood Brothers lijkt mij vanwege Elvis moeders voorliefde voor dat Quartet, de meest logische voorbeeld voor Elvis eigen versie. Op Spotify.

Gast
geplaatst: vandaag om 20:54 uur

geplaatst: vandaag om 20:54 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.