menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van deric raven. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

Spinvis - Trein Vuur Dageraad (2017) 3,0

28 april 2017, 01:36 uur

Het zal wel aan mij liggen, maar Nederlandse teksten wil ik altijd kunnen begrijpen, bij de Engelse taal heb ik dat vrijwel niet.
Spinvis een aantal jaren geleden live gezien, waar hij met verhaaltjes tussendoor een inkijk in zijn muziek gaf.
Nog steeds wat lastig te volgen, maar soms viel het kwartje wel, wat als gevolg had dat ik veel meer sympathie voor deze zanger heb gekregen.
Blijkbaar was die behoefte groot.
En dan nu, een nieuw album.
Trein Vuur Dageraad hadden voor mij net zo goed Aap Noot Mies mogen zijn, woorden die je het eerste jaar op de lagere school leert.
Spinvis is voor mij de VPRO, vroeger op de zondagmorgen; Thea en Theo, Rembo en Rembo.
Kinderprogramma's die ik pas als jong volwassene begreep.
Bij Spinvis zit ik nog steeds in het lagere school stadium.
Wel interessant, en volgens mij ook geniaal, maar dat moet ik nog steeds ontdekken.

» details   » naar bericht  » reageer  

Mark Lanegan Band - Gargoyle (2017) 4,0

28 april 2017, 00:54 uur

Waarschijnlijk heeft Mark Lanegan hetzelfde als ik, terug willen grijpen naar muziek uit zijn jeugd.
Hij is halverwege de jaren 60 geboren, en heeft dus bewust de jaren 80 mee gemaakt.
Die invloed is op Gargoyle duidelijk hoorbaar.
De blues en zeker zijn grunge verleden met Screaming Trees is minimaal aanwezig.
Hier overheersen wel de duistere klanken door van de jaren 80.
Het mooie van dit alles is dat zijn geluid herkenbaar aanwezig is, dus geen krampachtige poging om David Bowie of Ian Curtis te imiteren.
De een zal dit als een punt van kritiek ervaren, voor mij is het een toevoegende waarde.

» details   » naar bericht  » reageer  

The Kinks - Are the Village Green Preservation Society (1968) 4,0

Alternatieve titel: The Kinks Are the Village Green Preservation Society, 25 april 2017, 16:33 uur

Misschien wel de meest Brits klinkende plaat uit de jaren 60.
Wat Blur jaren later met Parklife en The Great Escape deden, hoor je hier al terug.
De koortjes zijn vrijwel hetzelfde.
Eenvoudig klinkende popliedjes zonder veel poespas, maar dan wel goed in elkaar stekend.
Brits zoals Coronation Street en Monty Python.
Vreemd dat dit album niet in de Top 250 staat; dezelfde kwaliteit als Pet Sounds; Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band en Let It Bleed.

» details   » naar bericht  » reageer  

Gruppo di Pawlowski - In Inhuman Hands (2017) 2,5

25 april 2017, 02:14 uur

Behoorlijk duister plaatje.
Alsof een gefrustreerde houthakker met een elektrische zaag net de verkeerde toppen van hoge sparren vakkundig verwijdert uit de wouden van Twin Peaks.
Niet de genialiteit van de dEUS albums, daarvoor is het net allemaal te lomp en onvoorspelbaar.
Meer in de lijn van My Sister = My Clock, waar Mauro niet eens aan mee deed.
Geslaagde composities die afgestraft worden door zinloze tussendoortjes.
Het zal op experimenteel gebied wel 100% verantwoord zijn, maar hier had meer in gezeten.
Tom Barman is een dirigent, Mauro meer een gemiddelde deelnemer van het AVRO TROS programma Maestro.

» details   » naar bericht  » reageer  

Hallo Venray - Where Is the Funky Party? (2017) 3,5

20 april 2017, 23:52 uur

Is Hallo Venray een band die mij nog kan verrassen?
Blijkbaar wel; want Where Is the Funky Party? hakt er gelijk lekker in.
Weg is de ongein waar ze ooit mee op Pinkpop stonden, en waarmee ik ze tot nu toe mee associeerde.
Funky Party doet mij wat aan Prince denken tijdens Batman, maar dat komt uiteraard ook vanwege de clown die vanuit een putdeksel mij aankijkt op de prachtige albumhoes.
Is het riool net geleegd, of zit deze nog vol met dirt?
De link met Stephen Kings It is ook al snel gelegd; duistere jeugdherinneringen.
Blood heeft de energie van Nirvana ten tijden van In Utero, en is ook weer lekker.
Oh, You’re Not Bad is surf met een The Cramps sausje, waarbij de nodige suiker zit, waardoor het een stuk zoeter smaakt.
Maar van suiker wordt je weer hyper, dus stuiteren we lekker door naar Drink.
Vrolijke pingpong muziek met een vleugje The Jesus and Mary Chain, maar flauw als bij het springstok toneelstukje op Pinkpop wordt het nergens; tja als we eenmaal over stuiteren begonnen zijn, dan moet je die opmerking maar even inkoppen.
Het tempo blijft hoog in het Pixies achtige tussenstuk Sticking, maar ondanks die invloed is het zeker geen kopie; het eigen geluid blijft staan.
Ball klinkt vooral door de gitaarpartijen in het begin als een ode aan Velvet Underground, en blijft heerlijk donker.
Supermarket is vreemd, en gaat zelfs richting old school Iggy Pop; toen die nog frontman van The Stooges was.
Stories past minder tussen de rest, hier hoor je wel nog de oude invloeden van Hallo Venray terug; de zang van Henk Koorn heeft veel weg van Neil Young; maar muzikaal weer totaal anders.
Zweverige Ride golven die de oude hippie weg spoelen.
Different Kind of Air is nog experimenteler als wat tot nu toe voorbij kwam; heerlijke uitgerekte sound van zandkorrels die je op een oververhit strand achtervolgen; in je zwembroek kruipen, jeuken in je bilnaad en de overige je ogen als een allergische reactie dicht metselen.
Zonnestralen tatoeëren een soort van vergaand maanlandschap op je kale hoofd; maar al met al een prettige ervaring; ondanks de hoge zang die vervolgens invalt.
Misschien is dat wel het enige minpuntje op de plaat.
De dromerige afsluiter Look Outside is de blik op het voorjaar wat maar niet wil komen; zonnig, maar dan wel achter dikke donkere wolken, die teveel overheersen
Deze maand was de laatste maand voor mij als Excelsior Supporter, de oogst viel helaas vaak tegen, al stelden ze dit jaar nog niet echt teleur. MICH en Nouveau Vélo waren ook top!

» details   » naar bericht  » reageer  

The Cult - Sonic Temple (1989) 4,0

18 april 2017, 01:02 uur

Vervang het rockende gitaargeluid door de meer duistere wave van Love, en je hebt een album welke aardig in de buurt komt van deze klassieker.
Waarom zo nodig op het Amerikaanse publiek gericht werd, heb ik nooit helemaal begrepen.
Ook iets waar ik bij bands als U2 en Simple Minds tegen aan liep.
De Europese markt was nog lang niet verzadigd, en de Verenigde Staten hadden al Bruce Springsteen, Madonna en Prince.
Waarom je mooie eigen stijl zo totaal omgooien?
Love was uniek, opvolgers Electric, Sonic Temple en zelfs Ceremony deden het bij mij ook aardig, maar het heilige vuur werd vervangen door een vlammetje uit een zilveren Zippo aansteker.
Edie (Ciao Baby)is wel een van de mooiste rockballads die ik ken, maar ook wel het enige nummer welke het niveau van Love waardig is.

» details   » naar bericht  » reageer  

U2 - Under a Blood Red Sky (1983) 4,5

18 april 2017, 00:29 uur

Dit is geen Stop Making Sense van Talking Heads, de liveopname die vrijwel perfect klinkt, nee Under a Blood Red Sky van U2 is wel een album waar het zweet van af druipt.
De hoge zang van The Edge bij 11 O'Clock Tick Tock is op het randje, en het geluid is zeker niet altijd ideaal.
Ook de overgangen tussen de nummers laat ook te wensen over, zoals duidelijk hoorbaar bij The Electric Co. en New Year’s Day.
De kracht zit hem vooral bij het Rockpalast, of dichter bij huis het Veronica’s Rocknight gevoel dat het uitstraalt.
Concerten waarvoor je als zeer jonge tiener extra vroeg naar bed ging, om vervolgens op tijd door je vader gewekt te worden, om dan liggend in een slaapzak op de bank samen op televisie te bekijken.
Legendarische opnames van hardwerkende bands, waarbij er geen dansers en special effects nodig waren om het gevoel over te brengen.
Regendruppels op een beslagen camera, Bono die door zijn enthousiasme bijna niet meer te volgen is.
The Edge die nog achter de piano kruipt.
Under a Blood Red Sky staat voor mij ook voor The Cure in Orange; Propaganda, Talk Talk en zelfs Spandau Ballet bij Veronica’s Rocknight, en vrijwel alles bij Rockpalast.
Wat wel heel jammer is blijft het feit dat er volgens mij nooit een cd is verschenen met daarop het volledige concert, al is de dvd ook indrukwekkend.

» details   » naar bericht  » reageer  

UK - Danger Money (1979) 3,0

16 april 2017, 21:31 uur

Vandaag overleed Allan Holdsworth, eind januari John Wetton.
Vorig jaar tipte iemand mij het prachtige Rendezvous 6:02, wat ik al herkende van vroeger, maar nooit kon plaatsen wie de uitvoerende artiest was.
Het overlijden van Wetton hoorde ik op Radio 2, nadat ik in de auto voluit Rendezvous 6:02 voorbij kwam, en eigenlijk wel behoorlijk uit mijn dak ging, volgde vervolgens dit trieste bericht.
Dit album staat nog steeds niet op Spotify, en ondanks ik er wel naar op zoek ben gegaan, ben ik hem nergens tegen gekomen.
Nu toch maar eens luisteren naar wat ik heb gemist.
Het titelnummer is mij te chaotisch, en laat mij een kakofonie aan stijlen horen, waar ik mij niet helemaal in kan vinden.
Bij Rendezvous 6:02 is de balans er voor mij dus wel; heerlijk die treurnis van John Wetton in zijn zang, en nu weet ik weer waar mij deze muziek blijkbaar aan deed denken; Kayak!
Prachtige opbouw, waar het beginstuk later weer terug komt, hierdoor lijkt het een eindeloos nummer.
The Only Thing She Needs begint met een drumsolo die je eerder live verwacht, vervolgens valt de keyboard niet zo lekker in, wat mij bij het titelnummer ook al stoorde; jammer want de drum, bas en gitaar zijn wel erg lekker; zonder zou het voor mij pakkender klinken, maar ik ben ook totaal niet thuis in jazzrock; of valt dit toch ook nog onder progressieve rock?
Het enige minpunt van dit lange nummer, want verder verveelt hij mij geen moment.
Caesar's Palace Blues begint voor mijn gevoel wat Pink Floyd achtig, met een grotere rol voor de drums; de overgang naar het meer rockende gedeelte vind ik minder, maar de wat hogere zang is weer zo overtuigend.
Nothing to Lose heeft een nette single lengte, maar heeft als single zijnde weinig gedaan; onterecht!
Afsluiter Carrying No Cross is sfeervol, maar ook hier komen de keyboards en drum te hard binnen, misschien komt het door de YouTube versie; als dat niet het geval is, dan staat de productie mij niet zo aan. Het piano gedeelte halverwege vind ik ook niet mooi, maar het rockende gedeelte wat hierop volgt weer wel.
Ik denk dat Danger Money als album zijnde voor mij net te ontoegankelijk is, al hoor ik de kwaliteit er wel in terug, waarschijnlijk had ik gehoopt dat het meer in het verlengde van Rendezvous 6:02 zou liggen, wat dus niet het geval is.

» details   » naar bericht  » reageer  

The J. Geils Band - Freeze-Frame (1981) 3,0

16 april 2017, 20:19 uur

Een prima zomers klinkend plaatje, welke mij aan The Police doet denken.
Die maakten ook vrolijke muziek terwijl de sfeer in de band al grotendeels verziekt was.
Zelf dacht ik vroeger altijd dat J. Geils de zanger van de band was, maar ik denk dat velen dit dachten.
Peter Wolf was de zanger, en die had ook wel de uitstraling van een frontman.
Toen ze groot werden met het titelnummer en Centerfold werd hij al snel de band uit gewipt.
Solo deed hij niet veel meer, en ook The J. Geils Band was al snel einde verhaal.
Door dit gebeuren moet ik aan Pinkpop denken, ooit een opname gezien van Love Stinks, waar hij met een blauw oog op het podium staat, onbewust denk je dan gelijk aan een ruzie in de band.
Centerfold had een geweldige clip, ik was nog maar ongeveer 8 jaar oud, maar verlangde al naar de middelbare school, want daar dansten mooie meisjes langs de tafels, waar je dan boven op mocht staan.
Nou dat boven op de tafels staan koste mij een aantal uren kostbare tijd, die ik mocht vervullen op het schoolplein met het opruimen van sigarettenpeuken.
Daar nog een verslaving van 20 jaar roken aan overgehouden, want er lag geregeld bruikbaar spul tussen.
En geen mooie meisjes die in de klas dansten.
Freeze-Frame blijft voor mij dus een niks aan de hand plaat, die ik op cd nooit kon vinden, maar met de aanschaf van Flashback had ik genoeg in huis.
Leuke band, die waarschijnlijk groter had kunnen worden als de verhoudingen in de band een stuk beter waren geweest.

» details   » naar bericht  » reageer  

Mark Hollis - Mark Hollis (1998) 4,0

15 april 2017, 19:57 uur

Eigenlijk best wel een slimme zet.
Nog een solo album en het is klaar, geen gezeik met overige muzikanten voor een eventuele tournee, gewoon het laatste project onder je eigen naam.
Qua stijl ligt het allemaal in de lijn van vooral Spirit of Eden en Laughing Stock.
Als je reëel bent, dan zijn eigenlijk vooral de eerste drie Talk Talk albums echte popplaten, waarbij de band echt nog een band was.
Bij het solo werk van Hollis moet ik aan David Sylvian denken, die nam bij Japan ook de touwtjes in handen, en bepaalde uiteindelijk ook welke kant ze op zouden gaan om vervolgens het hoofdstuk popgroep definitief af te sluiten.
Bij Hollis lijkt het alsof hij bij The Watershed hulp heeft gekregen van Miles Davis; verscholen in zijn regenjas komt hij de hoek om, waar een oude muzikant zijn kunsten laat horen.
Snel een paar muntjes in de versleten hoed werpend; een kort knikje, en weer snel verder lopend.
Jazz in zijn begrijpbare vorm.
Onze eigen De Dijk noemt het Niemand In De Stad, en die sfeer roept het bij mij wel op; eenzaam wandelend met het felle maanlicht die je richting bepaald; de schaduw als trouwe metgezel.
Er zit vooral treurnis verscholen in deze plaat; een depressief beklemmend gevoel, het definitief afsluiten van een kleurrijke periode.
Alsof je opeens in een zwartwit film verschijnt, die zich in de jaren 50 afspeelt.
Mark Hollis is geboren in 1955; en het klinkt als een wedergeboorte.
Alsof hij besluit om zijn leven opnieuw invulling te geven; het gedeelte van artiest zijnde geskipt uit zijn bestaan.
Zelftherapie misschien?

» details   » naar bericht  » reageer  

The Sugarcubes - Life's Too Good (1988) 4,0

15 april 2017, 18:47 uur

Het Björk elfje zit hier nog gevangen in IJsland.
Gekruisigd aan haar vleugeltjes op de muur in een vormgegeven schilderij.
Wanhopig proberen om te ontsnappen.
The Sugarcubes maakt vrolijke, maar tevens opgefokte post-punk, maar vooral door hun afkomst klinkt het een stuk verfrissender.
Geen nasleep van de koude oorlog, Birthday heeft het mysterieuze van Cocteau Twins, maar dan niet de sfeer van het woud van Robin Hood.
Hier klinkt het eerder als de soundtrack van Ronja de Roversdochter; inclusief de grappige vervelende trol, welke rol hier Einar Örn vervuld.
Af en toe brabbelt hij er iets tussendoor.
Maar het is vooral het hysterische enthousiasme van Björk die hier domineert.
De latere meer dance gerichte muziek van haar is natuurlijk ook erg goed, maar misschien gaat mijn voorkeur steeds meer naar dit werk.

» details   » naar bericht  » reageer  

Mark Lanegan Band - Bubblegum (2004) 4,0

15 april 2017, 02:33 uur

Dit album was mijn eerste kennismaking met Mark Lanegan, al bleek dat ik achteraf gezien uiteraard ook bekend was met zijn werk met Screaming Trees.
Popblad OOR was zo te spreken over Bubblegum dat ik deze blind aanschafte.
En het deed mij helemaal niks, ik kon mij er helemaal niet in vinden.
Plekje in de kast onder de M van Miskopen; einde verhaal, klaar.
Waarschijnlijk had ik gewoon andere verwachtingen, had ik gehoopt op een geheel met kop en staart, en dat was Bubblegum niet, en die status heeft hij ook nooit gekregen.
Lanegan doet waar hij zin in heeft, volgens mij gaat hij met veel plezier met vrienden de studio in, en ziet hij wel wat er gebeurd, gewoon spelen, dat is alles.
Op het podium heeft hij ook niet echt de uitstraling dat hij er zin in heeft; opeens staat hij er, en vervolgens is hij ook weer weg.
Niks bijzonders aan.
Maar dat is dus niet het geval; als hij verschijnt, dan gebeurd er iets magisch, wat niet uit te leggen is, als je het niet hebt meegemaakt.
Ik heb hem een kleine 10 minuten gezien bij The Twilight Singers, en dat was het absolute hoogtepunt; iets wat hij ook flikt bij Queens Of The Stone Age.
Terug naar Bubblegum; op MTV zag ik een paar jaar later de clip van Hit The City, samen met PJ Harvey, en besloot om vervolgens het album weer uit de kast te halen, want dit nummer kwam toen wel gelijk binnen.
Lanegan is een soort van paardenfluisteraar, alleen richt hij zich op een ander soort vee; de consumerende platenkoper.
Het kenmerkende door het vele roken en andere genotsmiddelen aangetaste stemgeluid klinkt als een oude wijze goeroe, die je mee neemt naar een trip, die eigenlijk nergens naar toe gaat.
Een groot mysterie, de rauwheid van de blueszangers van begin vorige eeuw, waar weinig informatie over terug te vinden is.
De kracht zit hem misschien wel in het feit dat hij zich niet laat binden aan een band, maar compromisloos zijn eigen wegen bewandeld.
Altijd bereid om een vinger te geven, maar nooit een hele hand.
Van al zijn albums werkt uiteindelijk Bubblegum het meest verslavend, de eerste keer proberen zonder enig genot, jaren later nogmaals proberen, en voordat je er erg in hebt zit je er aan vast.
Maar wat is nu precies de kracht van het album?
Ik denk dat het puur zijn aanwezigheid is; de rest van de muzikanten zijn vreemd genoeg vervangbaar, Lanegan is dat niet.

» details   » naar bericht  » reageer  

Green on Red - Gas Food Lodging (1985) 3,5

15 april 2017, 01:47 uur

The Dream Syndicate, Camper Van Beethoven en Green on Red ontstonden rond dezelfde tijd, ergens rond begin jaren 80.
Deze bands nooit live gezien, maar wel frontmannen van deze bands; David Lowery, Steve Wynn en Chuck Prophet, die dus ook ouder werk lieten horen.
Toch wel degelijk onderlinge verschillen, maar ook veel raakvlakken.
Toen werd het al snel Paisley Underground genoemd, het heeft raakvlakken met The Byrds en Buffalo Springfield, vanwege hun samenzang en country en rock invloeden met de nodige dosis psychedelica.
The Rolling Stones waren ook op hun best toen ze deze invloeden in hun muziek verwerkten, dus je mag het best breder zien.
Sea of Cortez; is die titel afgeleid van Cortez The Killer van Neil Young?
Lijkt mij wel logisch, ook het gitaarspel doet er aan denken.
Hierbij hoor je in het orgeltje ook The Doors invloeden terug.
Eigenlijk is het gewoon prima gitaarmuziek, bands als R.E.M. en The Bangles werden succesvol, en hadden steeds minder met dit geluid te maken.
Bij Gas Food Lodging van Green On Red hoor je veel herhalende riffs, mooi gitaarspel met eigenlijk een veel breder en warmer geluid, bijna folk achtig.
De sfeer die hier wordt neer gezet, hoor ik later weer terug bij Out Of Time van R.E.M., en dan is de cirkel weer rond.
Ik heb het idee dat Gas Food Lodging best een invloedrijke plaat is geweest, ook voor latere bands als Mazzy Star en Soul Asylum.

» details   » naar bericht  » reageer  

Camper Van Beethoven - Telephone Free Landslide Victory (1985) 3,0

15 april 2017, 00:20 uur

Dit voelt aan als een grote pan soep, waar iedereen hun eigen ingrediënten in gooit, en waardoor het geheel steeds wat pittiger wordt. En het eindresultaat smaakt ook nog prima.
Een beetje vreemd, maar wel lekker.
Door de veelzijdigheid verveelt het niet, en de nummers zijn behoorlijk compact.
Een prettig zooitje ongeregeld.
Meer geschikt voor in de zomer, maar met de verwarming hoog, is er nu ook goed naar te luisteren.

» details   » naar bericht  » reageer  

Cracker - Kerosene Hat (1993) 4,0

14 april 2017, 22:41 uur

Vrij luchtige country rock met het nodige gevoel voor humor, welke live ook als een huis staat.
Frontman David Lowery komt voort uit de band Camper Van Beethoven; welke ook zeker een cult status had.
Vreemd genoeg mij nooit aan hun gewaagd, terwijl een vriend mij deze vroeger tot vervelends toe mij tipte.
Misschien is dat de reden wel geweest.
Een veelzijdige band, wat je ook hier nog terug hoort, Movie Star is zowat punkrock, invloeden van Ramones zijn hoorbaar.
Als je de cd van Kerosene Hat hebt, dan weet je waarschijnlijk ook wel dat er een geheime track op nummer 69 staat; toepasselijk genaamd; Euro-Trash Girl.
Het bekendste is uiteraard Low, deze kocht ik in dezelfde periode als Body and Soul? van Thelonious Monster, beide lagen in een bak met geflopte cd singles, waar dus vaak het leukste werk te vinden is.
Voor mijn gevoel hebben beide bands wel raakvlakken, al is bij Cracker wel sprake van georganiseerde ongein.
Toch maar meer in dit soort bands verdiepen, Cracker, Camper Van Beethoven, Thelonious Monster, en vooruit laten we er Green On Red aan toevoegen.

» details   » naar bericht  » reageer  

Tears for Fears - The Seeds of Love (1989) 3,5

9 april 2017, 00:43 uur

De eerste twee albums van Tears For Fears vond ik beide erg goed; de synthesizersongs op het debuut, vervolgens een meer gitaar en bas gericht tweede album.
Totaal verschillend geluid, maar totaal niet storend.
The Seeds of Love is muzikaal niet eens zo verkeerd, maar voor mij blijft dit het ideale Moederdag cadeau.
De spanning is voor mij ver te zoeken.
Curt Smith heeft vrijwel dezelfde rol als Oleta Adams; een veredelde achtergrondzanger, Roland Orzabal heeft de touwtjes strak in handen.

» details   » naar bericht  » reageer  

Duran Duran - Medazzaland (1997) 3,0

9 april 2017, 00:06 uur

Met Medazzaland lijkt het alsof Duran Duran terug gaat naar de sound van hun eerste album, alleen klinkt het allemaal een stuk donkerder.
Voor mijn gevoel zijn er aardig wat raakvlakken met het ook in 1997 verschenen Ultra van Depeche Mode, toevallig vertrok daar ook net een van de belangrijkste bandleden.
Alsof ze zich erbij neer gelegd hebben dat ze niet meer zo nodig hoeven te scoren, en gewoon de muziek maakten waar ze op dat moment behoefte aan hadden.
Als iemand mij zou vertellen dat de plaat overheerst wordt door drugsgebruik, dan zou ik het gelijk geloven.
De titels sluiten aan bij de slogans die Manic Street Preachers in het begin gebruikten, en misschien is de houding van deze band wel een onbewuste invloed geweest.
Toen het album uit kwam heb ik deze links laten liggen, omdat bij mij het gevoel overheerste dat Duran Duran totaal de weg kwijt was; achteraf gezien levert die houding vaak het interessantste werk op.
Wil niet zeggen dat deze bij mijn favorieten hoort; daarvoor is de onverschillige wrange nasmaak mij te groot.
De albumhoes trok wel gelijk mijn aandacht; Simon Le Bon; die als een soort van The Joker uit de een of andere Batman comic kwaadaardig je aanstaart.
Moeilijk aan te komen, moeilijk album, en volgens mij uit een moeilijke periode.
Blijkbaar was het gemis van John Taylor groter dan verwacht.

» details   » naar bericht  » reageer  

Interpol - Turn on the Bright Lights (2002) 3,5

8 april 2017, 22:58 uur

Het kostte mij jaren om Interpol los te zien van Joy Division, als het mogelijk was zou ik ervoor in therapie gaan.
In hypnose gebracht worden door het tikkende geluid van een klok om vervolgens de demonen te lijf te gaan.
Mijn innerlijke strijd met deze vooroordelen zouden mij geen rust brengen, maar juist twijfel en verwarring.
Het gitaarspel van Obstacle 1 brengt mij in trance, en als de overgave er dan daadwerkelijk is, kan ik eindelijk aan de rest van Turn on the Bright Lights beginnen.
Kijk voor de laatste keer in dit felle licht om vervolgens met de psycholoog de reis voort te zetten.
En bij NYC maakt de kilheid plaats voor een soort van warme liefde.
Ik besluit om mij te concentreren op mijn ademhaling, en het geruis in mijn hoofd eventjes los te laten.
Een moment van gewichtloosheid, en mijn hart probeert het ritme van Leif Erikson te pakken.
Eerst voelen mijn voeten zwaar aan, dan lijk ik te zweven.
Het realistische besef van dat dit onmogelijk is, maakt zich meester van mijn gedachtes.
Opeens ben ik weer totaal in het Nu.
Tegenover mij het schokkende lichaam van mijn observator.
Alsof het overgenomen wordt door een epileptische aanval.
Glimlachend moet ik weer aan Ian Curtis denken.
She’s Lost Control .
Haar hoofd hangt scheef als een geknakte tak van een treurwilg.
Kwijl loopt uit haar mond.
Met een kort hard hoestje breng ik haar terug in het heden.
Geschrokken strijkt ze de vouwen uit haar kleding.
Ik heb geleerd om Interpol los te zien van Joy Division, een ervaring dat ieder muziek anders interpreteert is mij rijker.
Voor mij geen Say Hello to the Angels met Interpol, maar The Eternal van Joy Division.

» details   » naar bericht  » reageer  

Gary Numan - The Pleasure Principle (1979) 3,5

8 april 2017, 10:06 uur

Zo koud, futuristisch, maar al snel gedateerd als een space shuttle ijsje.
Nostalgisch, maar op zijn tijd wel heel erg lekker.
Gary Numan gaf net als, Steve Strange (Visage), Frank Tovey (Fad Gadget) een eigen impuls aan het synthesizer tijdperk.
Maar dit waren wat vreemde rare types, en net te vroeg, de extravagante figuren als Boy George en Nick Rhodes (Duran Duran) zouden later wel meer geaccepteerd worden.
Muzikaal gezien zit Numan nog het dichtste bij Bowie, die ironisch genoeg in de clip van Ashes to Ashes er uit zag als een samensmelting van deze figuren.
The Pleasure Principle zit regelmatig dicht bij zijn Station to Station plaat.
De sound zou in een ruwere vorm later een invloed op een act als Nine Inch Nails zijn; Numan zou ook steeds industrieler klinken.
Een pionier, maar dan zonder de grote erkenning.

» details   » naar bericht  » reageer  

Willard Grant Conspiracy - Ghost Republic (2013) 3,5

8 april 2017, 01:51 uur

De laatste van Robert Fisher, die helaas in februari is overleden.
Vrij rustig album, die door het gebruik van het treurige vioolspel raakvlakken heeft met het latere werk van Nick Cave, waarbij Warren Ellis een grote rol vervulde.
Viel mij bij verschijnen wat tegen, was wat ruiger werk verwacht.
Achteraf gezien is dit wel een prachtige zwanenzang van deze zeer onderschatte artiest.

» details   » naar bericht  » reageer  

Mister and Mississippi - Mirage (2017) 2,5

7 april 2017, 22:51 uur

Helaas is het wel een feit; als een bepaalde stijl niet helemaal aanslaat, en je wilt; vooral in Nederland, overleven als band, dan is het slim om iets totaal anders te proberen. Doe je dat niet, dan is het al snel einde verhaal.
Zelf vond ik het debuut van Mister and Mississippi geweldig, en wisten ze met hun dromerige sfeer ook live mij te overtuigen.
Maxime Barlag klinkt op dit album anders, minder warm, zeg maar gerust wat killer.
Maar dat hoort ook wel hierbij, de sfeer is meer jaren 80 gericht, maar toch blijft het een prettig geluid.
De elektronica is wat prominenter aanwezig, maar deze is absoluut niet storend.
Ik ben gewoon wat minder kritisch, en val wel voor deze nieuwe sound.
Om in de jaren 80 te blijven; grote namen als U2, Simple Minds, The Cure en Tears For Fears lieten ook een ander geluid horen, welke bijna geen raakvlakken meer had met hun debuut.
Hun beste plaat?
Nee, dat blijft voor mij wel hun eerste, maar deze is meer dan prima.

» details   » naar bericht  » reageer  

TLC - CrazySexyCool (1994) 2,5

4 april 2017, 21:57 uur

Ik heb mijn albums op alfabetische volgorde in de kast staan; altijd al gedaan, gewoon een tik van mij.
Hierdoor viel mij altijd op als mijn jongere zus cd’s van mij had geleend, zonder dit te vragen.
Vrijwel altijd stonden die dan op de verkeerde plek.
Laatst nog met haar over gesproken, met de vraag of ik ooit een cd van haar had geluisterd, zonder dit te vragen.
Ja, CrazySexyCool van TLC.
Niet dat ik alles zo geweldig vond, maar Creep was heerlijk om je huiswerk bij te maken, en Waterfalls is gewoon erg sterk, zo zeker ook de clip hierbij.
Diggin' on You is zwoel, en vond een toenmalige vriendinnetje ook wel erg goed.
Verder ook niks mis met de Prince cover van If I Was Your Girlfriend; de dames hadden ook wel de uitstraling en het uiterlijk mee, waardoor het begrijpelijk zou zijn als ze ooit nog samen met Prince zouden werken.
Volgens mij is dat helaas nooit gebeurd.
Er waren een paar R&B girlbands die ik absoluut de moeite waard vond.
Salt 'N' Pepa, maar die bleef ik volgen na de Hip-Hop klassieker Push It, En Vogue, daarbij sloeg Hold On al gelijk in als een bom, en uiteraard TLC.
Een latere act als Destiny’s Child boeide mij totaal niet, maar het solowerk van Beyoncé weer wel.
TLC is dan niet zo veelzijdig als Salt 'N' Pepa en En Vogue, maar volgens mij wel een van de grondleggers van de huidige R&B.

» details   » naar bericht  » reageer  

Genesis - Genesis (1983) 3,5

4 april 2017, 18:26 uur

Of het nu wel of niet een grap is dat het demonische lachje in Mama is afgeleid van het lachen van Grandmaster Flash in The Message weet ik niet; ritmisch gezien zou de beat van Mama weer prima onder een hiphop nummer passen.
Een sterke opener waarbij Phil Collins terecht de hoofdrol opeist.
Eigenlijk een mooi gegeven dat hij Genesis hier trouw bleef.
Solo was hij succesvoller dan bij zijn band, en Mama sluit dan ook meer aan bij Genesis, dan bij zijn solowerk, op de kenmerkende drums na.
That’s All past voor mijn gevoel meer op ...But Seriously.
Een stuk commerciëler dan Mama, maar vreemd genoeg geen hit.
Onder de naam Phil Collins had deze waarschijnlijk beter gescoord.
De gitaarsolo op het einde heeft wat raakvlakken met Big Love van Fleetwood Mac, en had wat prominenter aanwezig mogen zijn.
Home By The Sea is ook een echte single, maar deze werd nog minder opgepakt, hier is het symfonische element wel weer aanwezig.
De overgang naar Second Home by the Sea had ik mooier verwacht, dit is geen vervolg, maar meer een los staand nummer, alleen de tekst op het einde sluit er wel op aan.
Bij de sound moet ik meer aan de eerste twee albums van Tears For Fears denken, maar het geheel is mij net iets te langdradig.
Ook een naam als Jan Hammer is niet ver weg; een grappig feit is dat Phil Collins later een gastrol in Miami Vice zou vervullen.
Illegal Alien is blijkbaar ook op single verschenen, maar blijft totaal niet hangen, deze ook nooit op de radio voorbij horen komen.
Bij het einde zou een mooi Afrikaans ritme passen, maar blijkbaar had Collins het al te druk met zijn rol als frontman, waardoor hij vergeet om te drummen.
Taking It All Too Hard was de 5e single, dus blijkbaar was deze plaat wel degelijk gericht op een groter publiek; ik denk zelfs het Phil Collins publiek; welke ook Hello, I Must Be Going! en Face Value in de kast hebben staan.
Sterker nog; ik denk dat veel mannen deze bewust naast de Phil Collins platen hebben staan, zodat hun vrouwen deze ook eerder uit de kast zullen trekken.
Het lied is zelfs voor Phil Collins begrippen erg zoetsappig; dus zeker voor Genesis.
De laatste drie nummers Just a Job to Do, Silver Rainbow en It's Gonna Get Better hadden ook prima singles kunnen zijn, helaas net zo niets zeggend.
Niet helemaal geslaagd deze Genesis; ondanks het geweldige Mama.
Opvolger Invisible Touch bezat nog genoeg spannende momenten, maar We Can’t Dance blijf ik net als deze een veredeld solo album zien; maar goed, daar zullen de meningen verdeeld over zijn.
God Collins lag op de laatste dag van het scheppingsverhaal lui in zijn hangmat, en pakte af en toe nog wat stiften om zijn kleurenboek versie van de bijbel af te ronden.

» details   » naar bericht  » reageer  

Nelly Furtado - The Ride (2017) 2,5

4 april 2017, 16:20 uur

Nelly Furtado was voor mij wel de zangeres van na de eeuwwisseling.
Met Whoa, Nelly!, Folklore en Loose bezaten genoeg goede singles, en bleven als albums ook prima staande.
Het Spaanse Mi Plan was een gedurfde zet, maar boeide mij al minder, aan The Spirit Indestructible heb ik mij niet meer gewaagd.
Cold Hard Thruth heeft de swing van een Kelis, en is een prima opener; iets duisterder dan wat we van Nelly Furtado gewend zijn.
De donkere elektronica overheerst ook op Flatline, maar eigenlijk hoop ik toch op wat meer diepgang in de rest van The Ride.
Het emotionele aspect, waar Furtado vrij goed in is, mis ik wel een beetje.
Dit hoor ik wel al wat terug in Carnival Games.
Live is een stuk zwakker, en die lijn wordt door gezet in het irritante Paris Sun.
Ook Sticks and Stones heeft een vervelende muzikale omlijsting.
Hierbij moet ik zelfs aan een geflopte inzending van het Eurovisie Songfestival denken; Joan Franka met You and Me
Oké, ik leg mij er bij neer; dan maar minder diepgang.
Nelly Furtado wist verder vaak te overtuigen door het speelse, onschuldige aspect.
Dat is helemaal niet meer terug te horen.
Laat ik verder niet elk nummer ontleden, en alleen de hoogtepunten noemen.
Magic is lekker; beetje jaren 80 Yazoo achtig, en verder is het London Grammar achtige Phoenix de moeite waard.
The Ride is een krampachtige poging om met een volwassen plaat te komen.
Voor veel beginnende artiesten zou dit een prima resultaat zijn, maar van deze zangeres mogen we wat meer verwachten.
Helaas blijkt dat Nelly Furtado in deze tijd is ingehaald door artiesten als Adele, Lorde en zelfs Katy Perry.

» details   » naar bericht  » reageer  

Dodgy - Free Peace Sweet (1996) 3,0

4 april 2017, 14:47 uur

Dodgy heeft net als Supergrass de pech dat ik net met het verkeerde nummer kennis maakte.
Good Enough is net als Alright van Supergrass een overdreven vrolijk nummer, waar ik minder mee heb.
Beide bands blijken meer kwaliteiten te bezitten.
Dodgy zit qua sound aardig in de buurt van Oasis, maar dan zonder de zeurderige zang.
Maar juist die onverschilligheid van hun frontman maakt het verschil.
Zanger Nigel Clarke klinkt net te gewoontjes, verder een prima album.

» details   » naar bericht  » reageer  

Ellen Foley - Nightout (1979) 3,5

4 april 2017, 01:28 uur

Ooit dit album voor een goede vriend op cd aangeschaft, en eigenlijk gelijk al spijt dat ik deze toen niet zelf gekocht had.
En dan sta je jaren later te graaien in een bak met tweedehands albums, en leg je deze netjes apart.
Vervolgens pakt de persoon naast je de plaat er rekent deze af.
Geen poot om op te staan, en ik had dan ook geen zin om ruzie te maken.
Is Nightout dan zo’n geweldige plaat?
Nee, dat weer niet, maar er staan wel twee klassiekers op; We Belong to the Night en Whats a Matter Baby.
Ellen Foley zit hiermee ergens tussen Ramones, Meat Loaf, Patti Smith en Bruce Springsteen in.
Meat Loaf is doorgebroken dankzij haar bijdrage in Paradise by the Dashboard Light; en door haar relatie met The Clash gitarist Mick Jones, is de link met punk al snel te leggen.
Verder huppelt Nightout lekker weg, maar echt hoogstaand wordt het vervolgens nergens.
Haar volgende muzikale hoogtepunt komt als ze een aantal jaren later mee zingt op het album Body and Soul van Joe Jackson, en verder horen we niet veel meer van haar.
Net te succesvol voor een eendagsvlieg, maar ook weer niet sprake van een blijvertje in de popmuziek.

» details   » naar bericht  » reageer  

Distance, Light & Sky - Casting Nets (2014) 3,5

3 april 2017, 15:22 uur

Wist Chris Eckman een aantal jaren geleden mij al te overtuigen met het duet Who Will Light Your Path? samen met Anita Lipnicka, hier werkt hij samen met de voor mij totaal onbekende Nederlandse zangeres Chantal Acda, woonachtig in België, die soms qua stemgeluid aardig in de buurt van Heather Nova komt.
Een stuk dromeriger en rustiger nog (ja dat kan dus) als The Walkabouts.
Uiteraard kan Eckman prima uit de voeten zonder Carla Torgersen, maar die kan behalve lief ook verbitterend klinken, waardoor er meer spanning in de muziek plaats vind.
Distance, Light & Sky is een mooie luisterplaat geworden, maar hierdoor loop je de kans dat je aandacht al snel zich op andere zaken gaat richten.
Geslaagd project, maar van mij mag de volgende Eckman productie er weer een zijn samen met Carla; dan wel als duo, of als The Walkabouts.
Om een kampvuur te creëren heb je ook een goede aansteker nodig, en die ontbreekt hier voor mijn gevoel.

» details   » naar bericht  » reageer  

Ween - Chocolate and Cheese (1994) 3,5

2 april 2017, 16:07 uur

Ween deed al jaren geleden wat Jett Rebel nu doet.
Ze beheersen alle stijlen, en bij hun muziek denk je; waar heb ik dit eerder gehoord?
Blijkt dat ze toch wel degelijk zelf de nummers geschreven hebben.
Alleen bij Jett Rebel ontbreekt vaak de opbouw en structuur; hier zijn het wel degelijk kant en klare songs.
Eigenlijk doet Beck ook zoiets, maar die vermengt meer elektronica in het geheel, bij Ween overheersen de gitaren.
Alleen weet ik niet of je Ween serieus moet nemen, of ze moet beschouwen als een grote grap.
Het Lenny Kravitz achtige Freedom of '76 had de zomerhit van 1994 moeten worden in plaats van dat Marco Borsato geval.

» details   » naar bericht  » reageer