menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van deric raven. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

Wet Wet Wet - Popped in Souled Out (1987) 3,0

27 februari 2017, 11:34 uur

In de jaren 80 stond er veel White Soul in de Britse hitlijsten.
Eigenlijk begonnen bands als Spandau Ballet, Simply Red en Curiosity Killed the Cat lang niet zo commercieel, maar werden ze steeds zoeter.
George Michael ging solo ook steeds meer de Soul kant op, maar juist steeds minder op het grote publiek gericht.
En daar ergens tussen in zat een band als Wet Wet Wet.
Sweet Little Mystery had nog wat weg van Club Tropica van Wham!
Gewoon een lekker zomers nummer.
Net als Spandau Ballet kon deze band ook gewoon prima spelen, allemaal goede muzikanten, wat vaak wordt vergeten.
De zang van Marti Pellow vind ik wat richting die van Paul King (van de band King; niet te verwarren met Mark King; die is van Level 42) gaan.
Wishing I Was Lucky was ook gewoon een lekkere single, maar vervolgens kwam met Angel Eyes het eerste echte grote succes, later nog overtroffen door Love Is All Around van de Four Weddings and a Funeral film.
Marti Pellow ging vervolgens bijna ten onder aan een heroïneverslaving.
Toch leverden ze met Popped in Souled Out een mooi debuut af.
In Nederland scoorden ze eerst met Angel Eyes, vervolgens met Wishing I Was Lucky en Sweet Little Mystery; deze singles werden in de UK echter al voor Angel Eyes uitgebracht.
Temptation was de vierde single van het album, maar wist in Nederland alleen de tipparade te halen.

» details   » naar bericht  » reageer  

Lou Reed - Transformer (1972) 4,0

27 februari 2017, 11:01 uur

Bowie was een groot liefhebber van Lou Reed tijdens zijn The Velvet Underground periode, en vond het waarschijnlijk een eer dat hij voor hem een album mocht produceren.
Lou Reed wist met zijn eerste solo album niet te overtuigen, dus was de hulp van Bowie mooi mee genomen.
Reed putte hier voornamelijk zijn inspiratie uit zijn periode in The Factory; de studio van Andy Warhol.
Andy’s Chest gaat over de aanslag op Warhol door een doorgedraaide vrouwelijke fan.
Bij Walk on the Wild Side maken we kennis met een aantal personages die min of meer in The Factory leefden.
Bowie wist het chaotische van Reed te arrangeren, wat een meesterwerk opleverde.
Perfect Day, Walk on the Wild Side, Vicious en Satellite of Love behoren nog steeds tot de top van wat hij heeft uitgebracht.
New York Telephone Conversation behoort tot de dieptepunten, een flauw gebeuren.
Ongelofelijk dat iemand die zo op het randje leeft dit kan maken; speed, heroïne en alcohol maakten toen al van hem een wrak; eigenlijk is het bijzonder dat hij nog 71 jaar heeft mogen worden.
De kracht zit ook in hoe Lou Reed momenten en karakters kan beschrijven; ondanks dat hij regelmatig de weg kwijt was, laat dat stuk geheugen hem niet in de steek.
Transformer klinkt eigenlijk nog best fris; opvolger Berlin is duidelijk hoorbaar een album waarbij drugs de controle over het leven over hebben genomen.
En Bowie?
Die herhaalt het kunstje een paar jaar later bij Iggy Pop; ook iemand die hij bewonderd, en Lust For Life heeft ook dat frisse van Transformer.
Opvolger The Idiot heeft weer raakvlakken met Berlin.

» details   » naar bericht  » reageer  

Wild Pumpkins at Midnight - Instant Ocean (1998) 3,0

27 februari 2017, 10:11 uur

Nog steeds zijn er jaren 80 gitaarband invloeden hoorbaar, maar het is net wat georganiseerder.
Meer Britpop psychedelica, en de dame op de hoes geeft het Oosterse tintje ook duidelijk weer.
Misschien is dit het voordeel van dat je niet uit de UK of USA komt, maar uit Down Under.
Je hoeft je niet zo te binden aan de heersende stromingen, maar dit kan natuurlijk ook in het nadeel meespelen.
De naamsbekendheid is er nooit gekomen, terwijl ze het wel verdienen.
Bij Oneness klinkt de zang bijna als Mark Lanegan, en dan kun je al weinig fout doen.
Een fijne trip van ruim 3 kwartier.

» details   » naar bericht  » reageer  

The Velvet Underground - White Light / White Heat (1968) 4,0

26 februari 2017, 17:25 uur

White Light / White Heat is de banaan die te lang op de fruitmand heeft gelegen; rottend en stinkend; ongedierte aantrekkend.
Een smerige, slijmerige suspensie, die als sappig sperma een weg naar buiten vind vanuit het vrouwelijk geslacht.
De bezongen drugs van het debuut hebben hier hun sporen achter gelaten.
Ik denk dat David Bowie na het horen van het titelnummer White Light / White Heat graag met Lou Reed wil werken.
Vergeet het rommelige einde, maar concentreer je vooral op het begin; die piano en de manier van zang is kenmerkend voor zijn latere werk.
Ikzelf vind het verhalende dat volgt in The Gift een stuk sterker; zou echter de muzikale begeleiding weg gelaten worden, dan blijft er weinig over; de combinatie geeft het een hypnotiserend effect, en veel kracht.
Lady Godiva’s Operation is voornamelijk door de zang verworden tot een gigantische puinhoop; zou het de opzet zijn geweest om alle schoonheid van dit nummer te vernietigen?
Here She Comes Now heeft nog het meeste weg van een echt lied, maar de slepende zang verraad de drugs die het bijna om zeep brengen.
Bij I Heard Her Call My Name werkt het weer wel goed, en laat weer het typerende gitaargeluid horen wat toch wel tot het hoogtepunt van het album hoort, ook hier zijn latere Bowie invloeden hoorbaar in de voordracht.
Sister Ray kende ik van Joy Division, maar hun live versie staat ver in de schaduw van het origineel. Door het gebruik van het orgeltje moet ik ook hier aan The Doors denken; Light My Fire en The End.
Toch zou het album sterker zijn geweest als ze een van de lange stukken (The Gift of Sister Ray) hadden weg gelaten.
Bij een band als The Doors werkt het perfect; die hadden bij hun eerste twee albums een lange afsluiter, The Velvet Underground had daar ook voor kunnen kiezen, neemt niet weg dat het gewoon sterke stukken zijn.
Het andere gemis vind ik de bijdrage van John Cale; bij het debuut wist hij er duidelijk met zijn viool er een stempel op te drukken; hier is hij bijna onzichtbaar.
Dat Nico niet aanwezig is heb ik geen probleem mee; voor mij was ze op het debuut al de zwakste schakel.

» details   » naar bericht  » reageer  

Prince and the Revolution - Parade (1986) 3,5

Alternatieve titel: Music from the Motion Picture "Under the Cherry Moon", 20 februari 2017, 01:19 uur

Eigenlijk altijd Prince beschouwd als Wonder Boy, en natuurlijk is hij dat ook, het gevoel voor ritme, en zijn manier van gitaar spelen is van wereld klasse.
Toch valt mij in het lezen van zijn biografie op hoeveel invloed Wendy Melvoin en vooral Lisa Coleman op de muziek hebben gehad.
Lisa was ook geïnteresseerd in klassieke muziek, en maakte op piano veel stukken die later door Prince gebruikt werden.
Voor mij was het ook totaal nieuw dat deze dames samen een relatie hadden.
Waarschijnlijk is hun invloed terug te horen in de zachtheid en sensuele van Under the Cherry Moon.
Parade is het laatste album met The Revolution en Girls and Boys laat al horen welke kant hij op zou gaan; meer funk en een grotere rol voor de blazers.
Misschien waren de latere muzikanten geschoolder; de spirit verdween wel steeds meer.
Vroeger vond ik het merendeel van zijn werk opgewekt, en zeer dansbaar.
Vreemd genoeg hoor ik tegenwoordig vaak soberheid, en zelfs treurnis terug.
Op de een of andere manier voel ik dat ook bij Parade; alsof de bandleden aanvoelen dat dit waarschijnlijk hun laatste samenwerking zal zijn.
Toch vind ik Parade een van zijn betere albums; vooral Girls and Boys, Kiss, Mountains en Sometimes It Snows in April steken er ver boven uit.
Al heb ik die laatste pas echt ontdekt na zijn overlijden.
Parade heeft gewoon de pech gehad dat deze ondersneeuwt werd door de mindere film Under the Cherry Moon.
Bij Purple Rain was de film en soundtrack veel meer in balans.
Zoals ik al vermelde, de laatste met The Revolution; het gemis werd na Sign of the Times steeds duidelijk hoorbaar, op dat album stonden nog aardig wat stukken die hun oorsprong hadden in The Revolution.
Is niemand opgevallen dat op de albumhoes Prince and the R staat, en onderaan Evolution/Parade?
Al een hint naar een nieuwe fase?

» details   » naar bericht  » reageer  

Jethro Tull - Aqualung (1971) 3,0

18 februari 2017, 23:59 uur

De Catweasel achtige hoes heeft mij altijd wel getrokken, een soort van verschoppeling die bij de Britse pubs geweigerd wordt vanwege het altijd platzak zijn.
Maar Jethro Tull heeft nou eenmaal de uitstraling van Men in Tights.
Blije Middeleeuwse muziek met de dwarsfluit in de hoofdrol.
Ik heb niks met de bijdrage van Thijs van Leer in Focus, maar Barry Hay overtuigd mij wel met Back Home, al blijkt die volgens eigen zegge niet eens zo’n geweldige speler te zijn.
Aqualung is beter dan wat ik verwachtte, het rockt absoluut, en de dwarsfluit is minder dan verwacht op de voorgrond.
Ian Anderson ziet er uit als een softe Mick Fleetwood, maar dan gekleed in de meest foute creaties die je maar kan bedenken; een glamrocker, maar dan zonder plateauzolen.
Vandaag voor minder dan een Euro The Broadsword and the Beast kunnen scoren, en ondanks de lauwe beoordelingen, was ik wel enthousiast, en dan wil je vervolgens wel het bekendere werk horen.
En dit valt niet tegen, het doet mij nog wat aan Deep Purple denken, maar dan hun eerste albums, waarbij ook de nodige folk invloeden zitten.
Is dit nou een album waarvoor ik volgende week haastig naar op zoek ga in de platenzaak?
Nee, dat niet, maar mijn vooroordelen zijn wel verdwenen.

» details   » naar bericht  » reageer  

Slint - Spiderland (1991) 2,5

18 februari 2017, 01:34 uur

Slint heb ik in 1991 niet opgepakt, ik was mij meer in het verdiepen in Nirvana, Pearl Jam, Metallica en Smashing Pumpkins.
De overige tijd ging op aan vriendinnetjes en reizen; de OV Jaarkaart gaf mij de mogelijkheid om de hele week door Nederland te trekken, dus Slint werd door mij vergeten, net zoals verschillende schoolvakken, maar dat is weer een ander verhaal.
Mooie diploma loze periode, later is het nog allemaal goed gekomen.
Ongeveer 10 jaar geleden Spiderland geluisterd, maar grotendeels vanwege de lengte van de nummers, maakte het toen totaal geen indruk op mij.
En Smashing Pumpkins en Pearl Jam dan?
Die hadden ook lange stukken die mij weer wel gelijk aanspraken.
Ik weet niet wat het is, voor mij waren het voornamelijk stukken zonder een duidelijk begin of einde, en blijft het daardoor niet helemaal hangen.
Iets wat ik in het begin ook nog wel eens tegen aan liep bij Sonic Youth, al kon, en kan, ik daar steeds meer de schoonheid in ontdekken.
Nu hoor ik er absoluut meer in terug; Nosferatu Man klinkt als een dreigende Primus, maar misschien leunt het nog wel meer tegen het latere Creature with the Atom Brain aan.
Toch vind ik nog steeds dat het allemaal net wat compacter had mogen klinken, er wordt teveel voort geborduurd op eenzelfde rifje, misschien werkt het voor de een prettig hypnotiserend, voor mij heeft het een wat eentoniger effect.
Ik weet ook niet of Slint in 1991 al zo massaal werd opgepakt, de waardering hier op de site komt ook vooral van mensen die een stuk jonger dan ik zijn.
Laat ik het zo stellen; in 1991 was ik 18 jaar, op muzikaal gebied pakte ik toch wel veel op alternatief gebied mee, en als dat niet het geval was, dan werd het wel door klasgenoten aangedragen.
Bijna iedereen op school was wel met muziek bezig; speelde in een band, draaide op underground parties, of hing uren in een platenzaak, maar de naam Slint heb ik nooit horen vallen.
Nu kan ik er beter naar luisteren, maar het enthousiasme kan ik helaas niet delen.

» details   » naar bericht  » reageer  

Siouxsie & The Banshees - The Rapture (1995) 3,5

17 februari 2017, 18:00 uur

Toegankelijk, huppelend geheel.
Een beetje Friday I’m In Love van The Cure, maar dan in het kwadraat.
Siouxsie klinkt hier zelfs wat als de jaren 90 Cocteau Twins.
Muzikaal lijkt het vooral in het begin alsof Vince Clark (Depeche Mode, Yazoo, Erasure) en Wayne Hussey (The Mission, Sisters Of Mercy) samen verantwoordelijk zijn geweest voor de productie.
Het blijkt dat ze hier zelf verantwoordelijk voor zijn geweest, met hulp van John Cale (Velvet Underground).
Af en toe hoor je nog wat terug uit hun Join Hands, Juju en Kaleidoscope periode ( Not Forgotten).
Met het The Stone Roses achtige The Lonely One klopt het ritme wel, maar slaat ze de plank volledig mis.
Het Enya achtige Forever is samen met Not Forgetten het hoogtepunt van The Rapture.
Verder een prima album, ik hou gewoon erg van de stem van Siouxsie, al speelt ze hier behoorlijk op safe.

» details   » naar bericht  » reageer  

Siouxsie - Mantaray (2007) 3,0

17 februari 2017, 15:48 uur

Het rockt allemaal nog prima, ik hoor een mix van gitaren en elektronica, die mij toch wel bevalt.
Noemde ik eerder al Portishead en Bjork, nu valt mij ook het geluid van Depeche Mode, ten tijden van Ultra op.
Van punk naar vleermuizenwave, het beviel mij allemaal wel.
10 jaar geleden viel mij deze wat tegen, maar nu bevalt deze stukken beter.
Here Comes That Day heeft raakvlakken met Adele, Kovacs en Lana Del Rey, daarmee liep ze toch wel voor op de stroming; sterker nog, nu zou dit zelfs een hit kunnen worden.
Het is allemaal wat slepender geworden, en eigenlijk vrij toegankelijk.
If It Doesn't Kill You is lekker treurig, en zou zo op een Batman soundtrack passen, toch wel het hoogtepunt van het album, mede door die gitaarsolo tussendoor.

» details   » naar bericht  » reageer  

Prince & 3rdEyeGirl - Plectrumelectrum (2014) 3,0

15 februari 2017, 15:44 uur

Hier wel benieuwd naar, ik ben wel een liefhebber van zijn gitaarwerk.
Wow opent prettig, het gitaarspel doet mij aan Smashing Pumpkins denken, Prince al gelijk in vorm.
3 vrouwen in de ondersteunende begeleidende rol, doet mij wat aan Sheila E, Wendy & Lisa denken.
Toch wel sterke persoonlijkheden, die zich ook redelijk zonder Prince konden redden.
Pretzelbodylogic sluit hier prima op aan, wat meer richting hardrock, waarbij ik al snel aan de samenwerking van Slash met Lenny Kravitz moet denken, en al snel vergeet dat Prince zelf natuurlijk een meesterlijk gitarist is, dit moet ik blijven benadrukken.
Aintturninround heeft ook die prettige gitaar, en is vervolgens meer uptempo, met zelfs ska achtige stukjes, om vervolgens helemaal los te gaan in een meesterlijke solo.
Plectrumelectrum met uiteraard ook de hoofdrol voor de gitaar, misschien iets te lang, waardoor het als een jam klinkt, maar dat deed een Jimi Hendrix ook voornamelijk.
Bij Whitecaps gaat het tempo wat omlaag, als hij dit nummer jaren eerder had gemaakt, dan had hij deze cadeau aan Michael Jackson kunnen geven, was die ook gelukkig geweest. Op dit album is het een minder nummer.
Bij Fixurlifeup gaat het gelukkig weer helemaal los, en dat hoor ik uiteraard liever, mooi hoe die opbouw zich ontwikkeld met die kenmerkende Red Hot Chili Peppers achtige funk.
Boytrouble is voor mij wel een stapje terug; beetje TLC achtig.
Het is mij duidelijk dat het album na het sterke begin behoorlijk inzakt, Stopthistrain is een niemands dalletje, met een Snoop Dogg achtig riedeltje.
Anotherlove opent wat zwakker, maar gelukkig komt daar wel verandering in, mede door die Fleetwood Mac (Big Love) achtige solo aan het einde.
Tictactoe is helaas te zoet, en past totaal niet tussen de rest.
Bij Marz gaat het tempo goed omhoog, en is bijna een (electro)punk nummer te noemen.
Funknroll met de knipoog naar Metallica in het begin (Master of Puppets) is daardoor grappig, lijkt hierdoor wel weer op een aanklacht bij de grote platenfirma’s, mede door 2 albums gelijk uit te brengen , verder prima funk.
Plectrumelectrum klinkt als een echt album, waarbij ik niet het idee heb dat er nu niet uit de schatkist met oud werk wordt geplunderd, en stukken bewerkt worden, dat gevoel heb ik namelijk wel vanaf The Gold Experience, met uitzondering van The Rainbow Children.
Niet alles is even sterk, maar het klinkt wel als een geheel.

» details   » naar bericht  » reageer  

Wild Pumpkins at Midnight - Strangeways (1992) 3,0

15 februari 2017, 00:13 uur

Dit rockt, knarst, jeukt, en is het ene moment lief, dan weer lomp.
Dan weer in het verlengde van halverwege jaren 80 college The Feelies, maar vervolgens duivels als Gun Club, met de spastische swing van Pixies, ondersteund door het ongecontroleerd gitaargeweld van Sonic Youth.
Meer Lou Reed dan Velvet Underground.
Afwijkend gitaargeweld uit de jaren 90, dan zal het wel weer eens uit Australië komen?
Natuurlijk komt dit uit Australië.
Trippend door de benzine, zwevend over de eindeloze autowegen van dit continent.
Dit sluit absoluut aan bij de heersende gitaarmuziek uit de jaren 90, maar is misschien zelfs wat gevarieerder te noemen dan de gemiddelde band uit deze periode.
Het zit allemaal goed in elkaar, zonder ergens moeilijk te klinken.

» details   » naar bericht  » reageer  

Verve - A Storm in Heaven (1993) 3,5

12 februari 2017, 19:08 uur

Een soort van Britpop hippie album.
Veel psychedelische gitaargolven, minder compacte songs zoals op hun latere werk.
Hier nog aan het trippen, later tot de conclusie komend dat de drugs niet echt goed werkten.
Zelf vind ik het een goed album, maar sommige stukken zijn te lang uitgesponnen, wat niet echt in het voordeel werkt.

» details   » naar bericht  » reageer  

Throwing Muses - The Real Ramona (1991) 4,0

12 februari 2017, 18:19 uur

Wat Pixies, The Sugarcubes, Siouxsie en sprankelend gitaarspel met de zang van Kristin Hersh, met Tanya Donelly in een ondersteunende rol.
Steeds meer de band van Hersh, waardoor het eigenlijk logisch was, dat Donelly de band zou verlaten.
Volgens mij was Donelly wel bepalend voor de gekte, Throwing Muses heeft wel wat van The Breeders in zich, maar dan met echte muzikanten, en volgens mij ook zonder de dope.
The Real Ramona; dan moet ik weer aan Frank Black denken (I Heard Ramona Sing), zou het een ode zijn geweest aan Throwing Muses?
Dat weet je bij hem natuurlijk nooit.
Feit is dat de bands wel min of meer in elkaar verweven zijn.

» details   » naar bericht  » reageer  

Palace Winter - Waiting for the World to Turn (2016) 3,0

9 februari 2017, 01:48 uur

Beter dan War on Drugs.
Net zo dromerig, maar dan zonder de irritante zang, ik moet ook wel aan een band als For Against denken.
Het smelten van sneeuw door de zon, na een koude nacht, ergens in het einde van de winter.

» details   » naar bericht  » reageer  

The Police - Synchronicity (1983) 4,0

8 februari 2017, 01:09 uur

Na het luisteren van een solo album van Andy Summer mij weer eens meer in deze band verdiept.
Ik wist al dat Stewart Copeland een veelzijdige drummer was, maar nooit geweten dat de gitarist net als Sting zoveel interesse in Jazz had.
Geeft weer eens aan dat The Police meer in hun mars had.
Summer is ook nog eens 10 jaar ouder dan de rest, en al de veertig jaar gepasseerd toen Synchronicity uit kwam.
Dan kan ik mij goed voorstellen dat je als band zijnde uit elkaar aan het groeien bent.
The Police hoort thuis tussen Joe Jackson en Elvis Costello; veelzijdige muzikanten met veel muzikale bagage, die per ongeluk net tijdens de punk hun opleving maken.
Hun pech, of hun geluk?
The Jam zou je ook nog kunnen noemen.
Maar The Police wist de grootste hits te scoren.
Idolen die al op leeftijd raakten, net als onze eigen Doe Maar.
Ook een band die ten onder ging aan het succes, en de beperking die het hun gaf.
Mother is een poging om anders te klinken.
Every Breath You Take min of meer ook, maar deze ballad werd wel een gigantisch succes.
Nog steeds ben ik van mening dat niet Synchronicity de ondergang van The Police betekende, maar juist Every Breath You Take.
Deze single zou niet meer te evenaren zijn.
Dat Sting solo gelijk wist te scoren, zie ik niet als ego centrisch.
Even alle drie op adem komen; Every Breath It Takes.
Nog steeds stond de deur naar The Police open.
Maar het stutwerk hield de fundering helaas niet meer overeind.

» details   » naar bericht  » reageer