menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van deric raven. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

Kloot Per W - Arbre a Filles (2022) 4,0

28 april 2022, 21:45 uur

Met groot enthousiasme kondigt Kloot Per W vorig jaar de plannen voor een nieuwe volwaardige plaat aan. Het duistere Nuits Blanches nachtwerk is ondergedompeld in zwaarmoedige inktzwarte schrijfsels, de dood centraal stellend. Tekstueel sluit het breekbare zonlicht ontwakende Le Temps Caché mooi op dit drieluik aan, muzikaal is het echter gemakkelijk verteerbaarder. Het treffende overgangsnummer naar Arbre A Filles, een klaarlichte zomerplaat, ironisch juist grotendeels geschreven in de periode dat Kloot door lichamelijk ongemak letterlijk en figuurlijk noodgedwongen aan huis gekluisterd zit. Arbre A Filles bezit meerdere diepgaande onderlagen. Pel deze af en je komt bij de rottende kern, waar weldegelijk de nodige giftige bijtende sappen uitdruipen.

Maar Kloot kennende, geeft hij hier een luchtige twist aan. Typerende Per W gekte, samen met bevriende muzikanten als de gitaristen Mauro Pawlowski, Steven Janssens en Jan Blieck, bassist Pieter van Buyten, drummer Jo Moens, de backing vocals van Catherine Mys, Claudia Soccio en Neo Deweze aangevuld met het toetsenwerk van Jan Hautekiet, Rudy Trouvé en producer Pascal Deweze buigt hij zich over de bijslijpbare puzzelstukken. Een ingecalculeerd proces, waarbij de doelstelling simpel en eenvoudig is.

Het moet min of meer vijftig jaar Kloot Per W samenvatten. De tegendraadse gekte, de liefde voor The Beatles perfectie, de hitgevoeligheid maar ook zijn geboorteroots en zijn Franstalige opvoeding. Engelstalige muziek speelde toen nog maar een beperkte rol in zijn leven. België was behoorlijk Frankrijk gericht, en ondanks dat de Vlaamse muzikant zich erg door de muzikale jaren zestig revolutie laat beïnvloeden, ontstaat hier ergens zijn basis. La Naissance Du Rock, de navelstreng nog met het conservatisme verbonden, enkel een knipbeurt van het rockbestaan verwijdert. De feestjes, de vrouwen, de drank en de kaviaar. Verslaafd aan de onvoorspelbaarheid, verslaafd aan het avontuur.

De voedingsrijke kleigrond van Les Pays, de beboste Ardennen, waar de vastliggende horizon de scheidingsgrens van een jeugdige Kloot bepaald. Dit is geen nostalgie, dit is juist zijn beknopte levensverhaal. Een cadeau voor zijn vrienden, zijn naasten die hem goed kennen. Frans is de perfecte voertaal om zijn gevoelens in te etaleren. Een publieke voorstelling met de kunstenaar als middelpunt van zijn eigen expositie. In het psychedelische jazzy Krautrock titelstuk Arbre A Filles wandelt Kloot Per W in gedachte door het New York van de jaren zeventig, memorerende aan de opbloeiende graffiti cultuur, het stinkende CBGB punkhol en de Ziggy Stardust glamrock. De aftakeling van het artiestenbestaan, afbrokkeling van de metropolen, waar kaalplukkende geldratten de vervallen straten financieel schoonvegen.

De Franse chanson, levensliederen avant la lettre. De puurheid, de emotie en de l’amour. Het bekt niet alleen beter dan liefde, het geeft tevens de romantiek en de eeuwigheidsduur weer. De muzikale oneindigheid wordt alleen door de sterfelijkheid overtroeft, dan is de cirkel weer rond. A la Fin De la Fin, dichter bij de dood dan bij het leven. Dagboekbladzijdes tellen af, herinneringen in waardes gerangschikt. De psychedelische Il Y Aura soul, mijmerend over de zin van het bestaan filosoferen, mon amour centraal stellend.

Zonder liefde geen mensheid, zo simpel is het allemaal. De gemiddelde werkkracht geniet als vijfenzestigplusser van zijn verdiende pensioen, Kloot Per W is misschien wel aan zijn vierde jeugd bezig, verspilde tijd inhalend. Muzikant pur sang. Voor altijd jong, voor altijd die kinderlijke gemeende interesse voor het onwetende. Die erfelijk bepaalde gedrevenheid, de ongeremde drang om maar actief bezig te zijn is bepalend op de verontrustende rusteloze ADHD two face pierrot openingstrack Tu Me Troubles, waar de jankende gitaar als een gebeten gehoorzame hond aansluit.

De keerzijde van het artiestenbestaan zit hem in het heerlijk dansbare Girl on the Phone, het internet stalken. Een lekkere openlijke straatmuzikantentrack met een nerveus geërgerde Kloot Per W, de wanhoop nabij, zelfs in het graf blijft de maar door rinkelende telefoon de wormen tijdens hun feestmaaltijd verstoren. Die Big Brother Is Watching You mentaliteit vormt tevens de verbindende wifi aansluiting naar de stevige Super Likeur beatrock, waar een sixties basis de hedendaagse machtige geld kloppende sociale media problematiek bloot geeft. We leven in een blauwe duimpjes scorende Like maatschappij, een kunstmatige populariteitspoll classificatie.

Hoe dwaas kun je zijn, daar is geen Kloot Per W gekte voor nodig. Het zal niemand verbazen hoe actueel Je Suis La Mort op dit moment is. Oorlogen vermoorden de mensheid, vermoorden de passie, vermoorden de cultuur, verarmen de vrijheid. De Dood als ingehuurde sluipmoordenaar in een strak glamrock glitterjasje die weigert om nog langer levens op te eisen.

Mon Dernier Mot, het duistere slotakkoord, voordat de gitaar voor altijd in de koffer verdwijnt. De linkshandige artiest kennende zal hij dit moment voorlopig nog wel uitstellen, zo boordevol met onuitgewerkte ideeën, inspiraties en bezieling. Ga, maar lekker door Kloot! Arbre a Filles is geen bloemlezing uit vijftig jaar Kloot Per W rockgeschiedenis, maar geeft wel perfect weer hoe hij in het leven staat. Een Kloot Per W kenner leest tussen de lijnen door, en haalt hem er zeker uit. Voor een leek is dit een prima bondige overzichtsplaat, alleen dan met gloednieuwe songs.

Kloot Per W - Arbre a Filles | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Bloc Party - Alpha Games (2022) 3,5

28 april 2022, 02:16 uur

Man, man man, wat een aardverschuiving bracht Silent Alarm toch teweeg. Bloc Party, kwam, zag en overwon. Een droomplaat met puntige postpunk, een spermachine aan drumslagen, en die beladen emozang van Kele Okereke. Op het meer elektronische A Weekend in the City struikelt Bloc Party al over de goedbedoelde ideeën. Een overvol muzikaal schilderij, waarbij elke vrije ruimte de nodige verfstrepen toegevoegd krijgt. We zullen maar zeggen, de lastige tweede, het voordeel van de twijfel. Intimacy verzuipt in overstuurde dancebeats, gepijnigde noise en schreeuwerige vocalen. De bloedarmoede zet zich voort in de opgeblazen steroïderock van Four en bereikt zijn voorlopige dieptepunt in het dansbare Hymns, een veredelde zuurstofarme softwave Kele Okereke soloplaat.

Die carrière van de frontman verkeert tevens in een neergaande spiraal, al krabbelt hij met The Waves Pt. 1 enigszins overeind. De verslapte aandacht bereikt het nulpunt, en Bloc Party wordt in de geschiedenisboeken weggezet als de grote verrassing van 2005, welke dit succes nooit en te nimmer evenaart. Dan kondigt Kele Okereke in januari 2020 aan dat de band aan nieuw materiaal werkt. Een daadwerkelijk stil alarm, gevolgd door helemaal niets. Maar dan verschijnt eind november 2021 Traps. Een overtuigende single, en het gedoofde vlammetje ontwaakt, en begint langzaamaan weer wat te schitteren. Ook het opruiende The Girls Are Fighting, de tintelende Sex Magik ervaring en het nostalgische If We Get Caught stellen niet teleur. In een korte periode begint het heilige vuur weer volop te branden, en zijn de verwachtingen voor Alpha Games hooggespannen.

Day Drinker geeft het pandemie gevoel perfect weer. Thuiswerk en thuisdrink generatie, onzeker toekomstbeleid in overmatig alcohol gebruik wegspoelend. De fles als vriendschappelijk reddingsmiddel om het ongenoeglijke internet surfen te bevredigen. Gezellig wijnen als hedendaags werkwoordsvorm, het stiekeme drinken is tegenwoordig een veroorloofde geaccepteerde bezigheid. Triest, maar wel de 2022 realiteit. Blijkbaar is Bloc Party wakker geschud. Day Drinker heeft de urgentie van het vroegere werk. Kele Okereke gaat directer confronterender van start. De melancholische ondertoon afgewisseld door een bijna jeugdige boosheid. Het verdwaalde Bloc Party op de juiste cruise control weg, nog gedoseerd de handrem erop, klaar om vol gas te gaan. De opruiende jeugd heeft niks aan zwaarmoedige zweverigheid, de behoefte naar daadkrachtige taal heerst. Nou die zullen ze krijgen, zelfs van het Bloc Party kamp.

Het heftige Traps strooit zout in de wonden, geen Klaas Vaak slaapzand. Weg met die idealistische dromen, de Brexit realiteit heerst. Dansfeestjes in overheidsgebouwen, het Silent Alarm roodgloeiend explosief. Staccato mitrailleur gitaargeweld volgens de decennia oude postpunkprincipes. Met een strakke ritmesectie hoofdrol voor bassist Justin Harris en drummer Louise Bartle, de nieuwbakken groentjes van Bloc Party. Het zacht verzuchtende treurgitaar track You Should Know The Truth is veiliger, kinderlijk melodieus. Ze verspelen hiermee de serieuze opgezette kansen van de eerste twee tracks. Duistere Drum & Bass exorcisme en tegendraadse straaljager gitaarduikvluchten hemelen de wanhopige spraakzang van Callum Is a Snake op, toch leidt die veelbelovende aftrap niet tot scoren. Dat gebeurt ook net niet bij de bevreemdende gesteriliseerde Rough Justice tribal spanning. De ingehouden elektronische anticlimax vraagt om een ejaculerende ontlading welke zich pas tegen het einde redelijk effectief inzet. Het blijft een beetje nadruppelen, de daadkracht tot een minimum teruggebracht.

The Girls Are Fighting is de overgangsfase tussen stadion meebrullende glamrock en postpunk diepgang. Onschuld versus provocatie. Kele Okereke herpakt glansrijk zijn maniakale frontman rol. Russell Lissack laat zijn effectenpedalen het overige werk verrichten, en voegt er een smerig verlichtend grunge aura aan toe. Of Things Yet to Come, het goedkeurende grote gebaar liedje, inspelende op sentiment en saamhorigheid. Als we er allemaal maar de schouders onder zetten, dan komt het wel goed. Ik wil geen vals optimisme, ik wil gemeende pijn ervaren. Ik wil nerveuse gejaagdheid, kwellende onzekerheid en uitzichtloze wanhoop. Het beangstigende toekomstbeeld van Silent Alarm blijkt profetisch. Ik moet die bijtende teleurstelling van binnenuit voelen, maar ik voel het gewoon niet. De catchy antipopsong By Any Means Necessary of de eighties doorzichtige new wave chloorgolven van If We Get Caught, het zijn niks meer dan uitgewerkte bruistabletten.

In een blinde paniekaanval memoreren ze bij In Situ naar de New wave of British heavy metal, met melodieuze synthesizergitaren en doordravende basakkoorden. Op het kruispunt waar de natuurelementen op elkaar knallen ontstaat het futuristische Sex Magik. En daar zit hoe dan ook de kern. Alpha Games is een frontale lichtvoetige new wave en duistere postpunk botsing. Bloc Party kiest geen kleur, geen verregende grijsheid, geen flitsende neon felheid, alleen vervaagde pasteltinten. The Peace Offering is waardig melodramatisch. Hoe ver ga je voor vastigheid in het leven. Vrede als opoffering voor stabiliteit. De woorden raken, maar de leegheid past niet bij de dwarrelende synthpop kamikaze uitvoering. Het mist die overtuigende Silent Alarm diepgang. De luchtalarmtest van de eerste maandag van de maand verliest zijn geloofwaardigheid, Bloc Party verkeerd in diezelfde fase.

Bloc Party - Alpha Games | Rock | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

My Baby - Sake Sake Sake (2022) 4,0

27 april 2022, 12:20 uur

Het is amper een jaar geleden dat Cato van Dijck in de huid van Donna Summer kruipt en samen met Colin Benders met een sensationele performance van de Giorgio Moroder klassieker I Feel Love haarzelf bij Matthijs Gaat Door op de kaart zet. Een zeer spraakzaam moment, en terecht nationaal groot opgepakt. Wat men veelal vergeet is dat Cato samen met haar drummende broer Joost en gitarist Daniel de Vries al vier overtuigende studioplaten heeft afgeleverd. My Baby, want daar hebben we het hier over, stoeit met blues, soul, funk en dance. Doordringende trance als basis, met daaroverheen een aangename groovende mix van spacende psychedelica, jazzy ritmes en die allesbepalende stemacrobatiek van Cato van Dijck. Een band continu in ontwikkeling zijnde met een hongerige drang tot experimenteerdrift. Het popmuzieketiket overstijgend, met veel ruimte voor traditionele tribals, inheemse exotica en een overdonderend gevoel voor multiculturele stromingen.

Na het toch al niet misselijke soulblues debuut Loves Voodoo! volgt het meer slidegitaar georiënteerde countryblues rockende Shamanaid. Het duistere bezwerende rituele Prehistoric Rhythm opent de deur naar de kerkelijke gospel en introduceert bescheiden meer hypnotiserende trance en folk in de sound. Sake Sake Sake transformeert weer een stap verder in wording dan het vier jaar eerder verschenen met zomerreggae stoeiende Mounaiki ~ By the Bright of Night. Sake Sake Sake overtreft alle verwachtingen, de gehoopte doelstelling is bereikt, al zal My Baby van kritische puristen zeker tegengas krijgen, omdat de plaat zoveel afwijkt van de eerdere sound. Zo is het, ik kan in ieder geval optimaal van de gedurfde koerswijziging genieten.

De magie van de retro beleving die tijdens de Colin Benders samenwerking zijn intrede doet, zet zich in A Dream I Dream voort. Het gezelschap duikt met Chemical Brothers en Daft Punk producer Steve Dub de studio in om eens flink aan de composities te sleutelen. Zijn liefde voor seventies disco sluit hier mooi op aan, waarmee hij de juiste persoon op de juiste plek is.Het filmische A Dream I Dream dus. Met een voet nog in de jaren zeventig Krautrock en disco, anderzijds heeft het ook die flitsende neonlichten new wave van de jaren tachtig, speels rockgitaarwerk en ontwaken aan de horizon kille flatline technobeats. Cato van Dijck is zich van haar flirtende sensualiteit bewust en trekt het magnetisch ombuigbare Stupid spanningsveld ook volledig naar haar toe.

Het ontvlambare Gasoline onttrekt zich van de dubbasis en ontwikkeld zich volgens de Prince musicology methode (wat zou My Baby goed in zijn straatje gepast hebben) tot een motorisch goed geoliede stroperige track, waarbij de klassieke My Baby elementen nog duidelijk hoorbaar en voelbaar zijn. De oriëntale soul van het in I Feel Love ritme ondergedoopte Cry Baby is typisch Cato van Dijck werk. Wat zijn we in Nederland toch te weinig bewust van het veelzijdige grote talent wat we hier te bieden hebben. Het stevige rockende Sake Sake Sake titelstuk heeft dat recht toe, recht aan nonchalante van een nineties rockband als Garbage. Nou je moet wel een zelfverzekerde uitstraling hebben om je hieraan te wagen. My Baby is in bezit van deze eigenschap, en kiest vreemd genoeg, maar zeker effectief, voor breekbare stemhoogtes en explosieve stoere stemtornado’s.

De kracht van Fixed / Broken zit hem in de subtiele folkgitaarakkoorden, recyclede strijkersarrangementen, verwilderede jungle percussie en deprimineur afgestelde synthpop elektronica. Neurotisch lomp doorzagend smokkelt Don’t Fight It brokken aan traditionele slangen bezwerende cultuurgeweld binnen, welke in extase die therapeutische schreeuw oproepen om vervolgens totaal buiten controle op de verslavende industrial deepnoise los te gaan. De Tibetaanse Zen rust van het ironisch bedoelde Everybody Scream gaat over in het agressieve It’s A Setup dansfeestje. Alle lockdown frustraties komen samen, en wringen zich een weg naar buiten toe. Wat moet het een sensatie zijn om My Baby in deze fase live te ervaren. Investeer in de nodige lichteffecten en zet een waanzinnige internationale klasse show neer. My Baby is daar duidelijk klaar voor.

Melodramatiek legt het persoonlijke met melancholische dwaalgitaarlijnen wegstervende Unlike Before op de weegschaal, de knarsende scharnieren verbittering is amper in staat om de innerlijke negativiteit te dragen. De wereld is een onoverzichtelijke doodbloedende jungle, overspoeld door haat en pijn. Dans als remedie, dans om te vergeten. Nobody From Nowhere zit in het ontgonnen zoete singer-songwriter triphop vaarwater gebied, een vanzelfsprekendheid die je in eerste instantie niet zo direct achter My Baby zou zoeken. De funksmerigheid van My Bad is een verademende kickstarter. Het is zo mooi als een zangeres in deze tijd gewoon openlijk haar stoute kant belicht. Cato van Dijck is een krachtige vrouw, trots op haar vrouwelijkheid, en eerlijk gezegd hoort dit ook geen issue te zijn.

De plaat sluit met de Nothing’s Gonna Change anticlimax af. Kwetsbaar en klein, eigenlijk hoort het stevig opbouwende Sake Sake Sake fundament niet zo te eindigen. Een prachtige zwoele late avond track, maar de twijfel slaat beschadigende deuken in de zelfverzekerde persoonlijkheid Cato van Dijck. Alles is aan het bewegen, alles is aan het veranderen, het heeft alleen tijd nodig. Veel groter talent dan My Baby loopt er in Nederland niet rond, dat mag wel eens gezegd worden.

My Baby - Sake Sake Sake | Pop | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

T.C. Matic - Choco (1983) 4,0

24 april 2022, 14:01 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 3,5 sterren

» details  

Arno - Le Best Of (2001) 4,5

24 april 2022, 14:00 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 3,5 sterren

» details  

SONS - Sweet Boy (2022) 3,5

23 april 2022, 01:59 uur

Alarmfase 2. Sluit ramen en deuren, BHV vestjes aan en met gestrekt been de dansvloer op. Het plichtmatige Family Dinner is voorbij, Sweet Boy is klaar voor zijn Sweet Sixteen feestje. Het uit Melsele afkomstige SONS heeft nog steeds dezelfde nonchalante speed kills energie en grabbelen voor Succeed de nodige Britse jaren negentig elektronische dancerock bij elkaar. Wat zou het thuisfront van dit buitenechtelijk geflirt vinden? Staat de deur nou op een kier, of wordt de rotzooi naar buiten gesmeten, en is het over en uit? Natuurlijk niet! Heerlijke afstraffende ongein volgens de onvermurwbaar SONS formule. Het grote geheim hierachter is dat er juist geen formule aanwezig is. Werkt het? Prima! Werkt het niet? Ook prima!

Nothing stuitert weer zo ouderwets lekker als een kopstoot op de zaterdagavond. Ongeremd het gevaar opzoeken om totaal kapot out te gaan. Rokende psychedelische punkrock, met smerig vuil aan Jimi Hendrix memorerend Arno De Ruyte gitaargeweld en gebalde hardcore koortjes. Fight For Your Right To Party, of dwing het op z’n minste af. Met een na adem happende emoscream van Robin Borghgraef en industrial TNT noiserock blaast het zwaar ontvlambare Sweet Boy titelstuk je omver. Hysterica heerst, manische onzekerheden bereiken het geijkte reactie punt van de branddriehoek. Ontbrandingstemperatuur? Ruim overschreden. Zuurstof? Nou ja, bijna een naar adem happend gebrek hieraan, maar voldoende in voorraad. Brandbare stof? Tja, eenmaal elektronisch ingeplugd, lijkt mij dat meer dan logisch. Warmte verlagende middelen? Doen we niet aan.

Jonge puppy’s worden hongerig als ze te lang geen zonlicht geïnjecteerd krijgen. Met schuim op de mond en vage hondsdolle blinde vlekken voor de ogen trekt SONS zich van de vastliggende pandemie ketting los. Hot Friday heeft een heerlijke eindeloze sneltrein drive, tussenstationnetjes rijden we nietsvermoedend voorbij. Drummer Thomas Pultyn maakt een verpletterende indruk, dat mag ook wel met de van Creature With The Atom Brain bekende slagwerker Damien Verhasselt achter de knoppen. Hij haalt die oncontroleerbare gekte van zijn leerschool naar boven waarna de Australische Michael Badger-Taweel als vriendendienst de vastgelopen triggerpoints manueel los masseert.

Het tempo gaat vervolgens niet meer omlaag, op L.O.V.E. pakt bassist Jens De Ruyte zijn postpunk momenten door de gemarkeerde vingers van een blijvende eeltlaag te voorzien. Die old school echo dwaalt ook op het stevig roffelende Momentary Bliss rond, zwaarmoedige verfijning welke perfect bij die emotionele ontlading van Robin Borghgraef aansluit. Niet alles moet stuk, de doelen zijn dusdanig bijgesteld dat er geen rituele instrumentatie opoffering noodzakelijk is. Sweet Boy is experimentele rommelige, stoffige woestijn autoraces muziek. Spierballen krachtexplosie riffs met de cyberpunk van Pixelated Air als losgeslagen eindbestemming.

SONS - Sweet Boy | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Spiritualized - Everything Was Beautiful (2022) 5,0

22 april 2022, 01:49 uur

Jason Pierce leeft zijn leven. Een heftig leven met de nodige lichaam slopende verslavingen, ziektes en andere vervelende ongemakken. Een gekwelde vermoeid ogende muzikant, die zittende op een stoel in de lente van 2019 een fantastische performance in het Amsterdamse Paradiso weggeeft. De wereldberoemde poptempel is de perfecte locatie voor de psychedelische, met de nodige warm paarse lichtgolven opgefleurde soulbiecht. Het kost Spiritualized zes zware jaren om And Nothing Hurt te voltooien.

De fysieke en mentale gezondheid van de verder zwijgzame zanger, die liever zijn muziek laat spreken dan zich in interviews te verantwoorden, is blijkbaar goed genoeg om zich op Everything Was Beautiful te richten. Een plaat welke in eerste instantie op 25 februari zal verschijnen, maar die op het laatste moment vanwege productieproblemen naar 22 april vooruitgeschoven wordt. Jason Pierce blikt op veertig jaar muziekgeschiedenis terug. Als zeventienjarige jong adolescent start hij in 1982 samen met Peter Kember het druggy neopsychedelische Spacemen 3 op. Hij hergebruikt hier die basis, zonder in herhaling te vallen. Everything Was Beautiful is dus geen opnieuw opgewarmde kliekjesalbum, sterker nog, qua schoonheid hoort hij in diezelfde spotlichten als Ladies and Gentlemen We Are Floating in Space thuis. Ook hier gebeurt iets magisch, bijna ontastbaar.

Geen ground control to Major Jason. Dames en heren, we zweven nog steeds gevoelloos en verdoofd in het kosmische heelal rond. Ondanks dat And Nothing Hurt eigenlijk als dubbellaar bedoeld is, en Everything Was Beautiful hier het overige materiaal voor aflevert, is er toch gekozen om deze los van elkaar uit te brengen. Titel technisch en qua zinsopbouw zou je verwachten dat er op Everything Was Beautiful de oudste songs staan. Koppel de platen maar aan elkaar, Everything Was Beautiful, And Nothing Hurt.

Speculeren, speculeren. Dat is het mooie aan de mysterieuze vage meneer Pierce, die houdt dus wijselijk de mond. Natuurlijk is tevens de link naar het geniale onovertroffen Ladies and Gentlemen We Are Floating in Space met gemak te leggen. Dokter, geef mij iets tegen de pijn. In de eenvoudig vormgegeven albumhoes medicijndoosjes huist het grote gevaar, welke de afgelopen tien jaar de nodige muzikantenheldenwereld slachtoffers heeft opgeëist. Fentanyl en Oxycodon zijn de stimulerende en verdovende pijn bestrijdende middelen, vervangstoffen voor heroïne en cocaïne, vreemd genoeg op recept verkrijgbaar.

If You Want Another World
I Would Be Another World For You

Geen loze woorden, zo krachtig als Jason Pierce zichzelf in Always Together with You typeert, zo wijs en beheerst presenteert hij zichzelf op de hele plaat. Herboren? Nee, dat niet. De levenservaringen vallen op de juiste plek, het verleden is geen zware last meer maar een fortuinlijke levensles. Na de helende souldoop en de rouwende kruisweg is er ruimte voor bezinning. Gods Own Medicine. Met een alleen maar voor Jason Pierce begrijpende morscode maken we contact met de radio, vliegtuigen, het heelal, de dolende ziel en de aarde. De ruimtereiziger is in een bombastische wall of sound geland en nodigt je uit om samen met hem deze spacende trip te vervolgen. Nog steeds spiritueel? Natuurlijk spiritueel, het blijft Spiritualized, maar dan bijna in christelijke kerststemming om in exploderende noise golven het neon flikkerende nieuwe jaar in te luiden. Welkom terug Spiritualized.

Het smerige roest ophoestende Best Thing You Never Had (The D Song) is vintage Spiritualized. Een tijdswormgat van vijfentwintig jaar waarin hemelse blazers het koninkrijk van eerbiedige engelengospelzangeressen triomfantelijk toespreken. Er wordt ouderwets gerockt, en het is ongelofelijk dat dit diezelfde schaduwschim is, welke een paar jaar geleden zichtbaar fragiel gebroken bezoekers van Paradiso de preek aflegt.

Het berustend opende Let It Bleed (For Iggy) grijpt terug naar de prille jaren zestig. De invloedrijke ontdekking van de ware rockmuziek, in een tijdperk dat men muziek nog niet zozeer in onderscheidende hokjes onderbrengt, maar vooral geestverruimende middelen het werk laten doen. Die oerkern wordt ook nu niet afgepeld, maar juist suikerrijk gekarameliseerd, met ook hier de prominent opgestelde blazers als toegift.

Wat een genot dat zangeres Nikki Lane het duet met Jason Pierce aandurft en er in Crazy een fraaie huwelijksverbintenis tussen Amerikaanse folkcountry en Britse soulpsychedelica tot stand komt. Muziek is universeel en kent geen grenzen. Het is een cliché, maar wel de feitelijke waarheid. Hoe mooi is het dat dit tweetal zich in de uiteendrijvende coronamaanden gevonden heeft en een overtuigend, wel wat sentimenteel werkstuk aflevert. Zoetsappig? Ja, het tandenglazuur eist een renovatie op, maar wat bekt het allemaal heerlijk vertrouwd.

Van een andere bovennatuurlijke klasse is de alarmerende gevaar aankondigende psycho spooktrein in de anti-lockdown track The Mainline Song. Een duizelingwekkende opwaartse spiraal track die de opgesloten depressies als een hoofdpijn werende bruistablet oplost en uitnodigt om te dansen, vooral om samen te dansen. Geen individuele silent disco, maar massale ravende volksfeestjes. Verdwijn in de stadslichten en dans tot de slaap het euforische gevoel overneemt.

Everything Was Beautiful eindigt met de twee langste albumtracks. The A Song (Laid in Your Arms) opent het jazzdeurtje naar de Krautrock, en waar hedendaagse postpunkbands er een nerveuze wispelturige happening van maken, blijft Spiritualized controlerend dirigeren. Elimineer alle oneffenheden totdat er een heldere suspensie overblijft. Dan pas ontstaan er talrijke mogelijkheden om de track laag op laag op te bouwen, totdat de vermorzelende geluidsterreur daadkrachtig keihard toeslaat. Er zit zo’n heerlijke hypnotiserende drive in, een op de maat schuddende drang om te blijven bewegen, met die gewelddadige exorcistische slotclimax.

Wat heb je dan verder nog nodig? Het verhaal heeft een kop en een staart, dus eigenlijk is het gewoon klaar. Pas op! Het rauw hees gezongenI’m Coming Home Again overtreft alle eerdere verwachtingen. Het bezit een opbouw waar een band als Pink Floyd normaliteit patent op heeft. Maar nu deze progrock dinosaurussen al jaren naar het museum van de prehistorie zijn verbannen, is het mooi dat juist Spiritualized dit erfgoed opeist, en die Pandora doos publiekelijk openstelt. De schatkist wordt volledig leeggeroofd, gerecycled en aan de nieuwbakken eigenaar, de luisteraar terug gegeven. I’m Coming Home Again, Jason Pierce is weer thuis en levert met Everything Was Beautiful zijn beste plaat uit zijn toch al niet misselijke carrière af. Alles tot nu toe was al zo mooi en prachtig, dit is de overtreffende trap. Hulde!

Spiritualized - Everything Was Beautiful | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Fontaines D.C. - Skinty Fia (2022) 4,5

19 april 2022, 00:17 uur

Skinty Fia, de verdoemenis van het hert, zichzelf staande houdende in het bloedrode licht van een christelijke kelder. Hulpeloos voor de buitenwereld verborgen gehouden. De neergaande relatie spiraal overgoten in drugs, alcohol en de nachtelijke drang om te feesten. De opkomst en ondergang van het fragmentarisch verscheurende rock & roll bestaan, de Ierse roots, de keerzijde van de roem en de angst op stagnatie. Big Shot, al struikelend de eigen identiteit kwijtraken. Jezelf verliezende in onwaar makende grootheidswanen.

Het titelnummer Skinty Fia overstijgt de noodzakelijke Dogrel Sturm und Drang, de dromerige mistige A Hero’s Death moerasgolven, maar houdt wel die opgewekte twijfel vast. Bassist Conor Deegan III rammelt chirurgisch de songstructuren los, waarna drummer Tom Coll er operatief het nodige snij en hakwerk op los laat. Fontaines D.C. koppelt Summer Of love paranoia aan gitzwarte postpunk. De vervloekte erfenis van het hele Madchester gebeuren. Dans om te overleven, overleef door te dansen. Realiteitswaanzin overtroeft de opgefokte op de kaart zettende vechtersmentaliteit van Fontaines D.C. Het egocentrisme versterkt door de cocaïne arrogantie, corona isolatie en de verharde terugval van een vereenzaamde maatschappij. How Cold Love Is, de tweestrijd met de onoverwinnelijke verslavingen. Je naaste bedriegen om maar te scoren. Niks is zo sterk als eeuwige trouw totdat die eerste duistere levensbehoefte om de hoek komt kijken, dan is alles omkoopbaar en verkoopbaar, zelfs liefde.

Eerder werden we al door het politieke standpunt I Love You verrast, waar de verbijsterende gruwelheden van het Tuam Mother and Baby Home kraamhuis voor ongehuwde moeders aan bod komen. Een doofpot affaire, weggestopt door de Katholieke kerk. Illegale adopties, verwaarlozing en ondervoeding, een diepzwarte geschiedenispagina waarvan steeds meer ongelofelijke feiten naar buiten treden. Ieren zijn over het algemeen een trots eerlijk volk, en schamen zich diep voor deze trieste jaren durende gebeurtenis. Grian Chatten confronteert de luisteraar met de verharde waarheid, een nachtmerrie welke niet door dromerige postpunkklanken weggespoeld kan worden. De verbitterende wrange nasmaak blijft brandend zijn sporen tot littekens stigmatiseren.

Dan is Jackie Down the Line stukken luchtiger. Heerlijke warhoofden postpunk met losgeslagen gitaarakkoorden, brutaal ontembaar en lekker met beide voeten in het jaren tachtig tijdperk staande. Kortom drie overtuigende singles die nu bijstand krijgen van een zevental overige songs. Zou het Fontaines D.C. dan lukken om het derde meesterwerk uit te schrijven? Tijdens de eerder deze maand gehouden clubtour werden hooguit de pas uitgebrachte singles gespeeld, de afgesloten kluis aan overig gloednieuw materiaal zal zich pas op 22 april tonen.

In ár gCroíthe Go Deo, voor altijd in ons hart. Een waardig grafschrift, volgens de eeuwenoude Ierse tradities. Mooie woorden die de sterke familiebanden weergeven, worden weggezet als een provocerende heldendaad, gelinkt aan een politiek statement. Onacceptabel voor de hedendaagse conservatieve kerken in Engeland. Christelijke schijnheilige koorzang, de dagen sterven weg, de nachten houden afschermend de ogen gesloten. Welkom in de duisternis van de dagelijkse neergang. Die onmacht maakt een verontwaardigde Grian Chatten woedend, laat het verleden rusten, open je blik op het heden.

Het triest grijze Bloomsday, het definitieve afscheid van de drinkenbroers verbroedering die Dublin zo siert. Schepen verbranden, uitvarende schepen, met vlaggenschip Fontaines D.C. voorop. Roestbruin kletterend gitaarspel en melancholische slidebogen, zich voor de overtocht klaarmakend. De tragiek van oeroude puurheden en geschiedenislessen voor een mistig onwaarschijnlijk toekomstbeeld opofferend. Roman Holiday, voor de laatste keer thuiskomen, het laatste avondmaal met je vrienden, om vervolgens als verrader stilletjes de aftocht blazend. Een gemeend, goedbedoeld vaarwel. The Couple Across the Way, de aftakeling van het ouder worden. Liefde wordt houden van, houden van wordt afgunst, afgunst wordt vervolgens weer liefde. Uiteindelijk heeft het fictieve filmbeeld niks meer met de waarheid scheppende realiteit te maken. Een empathische gevoelskwestie gevloerd door een berustende accordeon.

Normaal komt dan de bezinning, maar in het geval van Fontaines D.C. is het sussende Nabokov een frustrerende nagalmende energieboots. Er zitten nog zoveel tegensputterende gitaarakkoorden in de band verscholen, die hier de kans pakken om het agressieve tegenwoord te geven. Fontaines D.C. gebruikt hiervoor de naam van Vladimir Nabokov, de spraakmakende schrijver van Lolita. Toen onbegrepen, en met afschuw betiteld, ondertussen als een van de briljantste literaire schrijvers en grootste vernieuwers van de moderne letterkunde gezien. Skinty Fia is nog maar het derde Fontaines D.C. essay, waarin hun standpunten steeds meer vorm krijgen, al gaat dit wel ten koste van de puntigheid van het vorige werk. Nog steeds geniaal, maar in essentie blijft Fontaines D.C. een rockband, hopelijk vergeten ze dat nooit.

Fontaines D.C. - Skinty Fia | Rock | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Barrie - Barbara (2022) 3,0

18 april 2022, 01:50 uur

Dat het ontiegelijk spannend en lastig is om helemaal alleen de eerste stappen in de muziek business te zetten beseft singer-songwriter Barrie Lindsay maar al te goed. Samen met vier muziekvrienden gaat ze met een tiental tracks aan de slag om deze op Happy To Be Here samen te brengen. Dromerige zachte vocalen vormen het achtergrond decor en het lijkt erop dat Barrie Lindsay verwacht dat de muzikale omlijstingen haar wel in dit proces zullen redden. Al snel komt de zelfreflecterende softpopzangeres op pijnlijke wijze tot de conclusie dat het goedkoop klinkende arty-farty studentengeneuzel hier niet werkt. Een te hoog new age folky dreampop gehalte, de ultieme Barrie Lindsay droom gruwelijk dwars liggend.

De smoezelige heteluchtballonliedjes hebben slechts een kleine speldenprik nodig om uiteen te spatten. Het waardige afscheid is dan ook geen doordringende oerknal, maar een klein nasissend einde. Noah Prebish gaat met zijn Psymon Spine project verder, Sabine Holler voegt zich bij het gezelschap en brengen al snel Charismatic Megafauna uit waarin Barrie Lindsay een secundaire rol vervult. Barrie is een eenzaam eenmansproject geworden van een bezinnende zangeres, verdiepende in de te nemen vervolgstappen. En dan klopt de liefde aan de deur, vervaagd de deprimerende stemming tot een minimum, geneest Barrie Lindsay van de neerslachtigheid en geeft ze daar al het gehoopte wereldgeluk voor terug.

Het triggerpunt, Gaby Smith genaamd, is als zangeres van Gabby’s World bekend met het artiestenbestaan. Als kersverse echtgenoot overtuigt ze haar partner om de introverte dreampop te vervangen door levendige indierock songs. Barbara is nog net zo lief en onschuldig als de eersteling, met het grote verschil dat de schattige Barrie Lindsay nu met een meer extrovert jaren tachtig synthpopgeluid scoort. De zangeres heeft in de tussenliggende drie jaar geleerd dat ze haar stem als een waar instrument kan gebruiken, de emoties van meerdere lagen te voorzien en vooral waar ze spanning en diepgang toevoegt. En dan schrijft een plaat zich eigenlijk vanzelf.

Hoe sprankelend kan een herstart wel niet klinken? Jersey neemt afscheid van het dromerige verleden. Weg met die intieme zwoele slaapkamerliedjes, juich het nieuwe leven toe! De donkere kenmerkende bas-uithoeken vertikken het om zich buiten te laten sluiten, maar worden uiteindelijk overspoeld door een vloedgolf aan luie postpunk hangmat gitaarakkoorden. Dat is toch wel het eindeloze zomergevoel van Barbara, later nog versterkt in het vreugdige Dig geluid. Het rijkelijk met instrumenten vullende Harp 2 symboliseert het nieuwe leven, de lente, de wederopstanding. Prehistorische aerobics eighties new wave van Frankie eigent nog meer warme licht doorlatende zonnestralen toe. Op deze nieuwe speelplaats is ruimte voor staalpercussie en uitgerekte synthesizer sfeervelden, die het nostalgische gevoel alleen maar versterken.

Het ingetogen Jenny heeft wel die Happy to Be Here intimiteit, alleen dan in de volgroeide fase. Een prachtige volwassen performance met Gaby Smith als melodieuze compagnon. Blijkbaar passen niet alleen de karakters bij elkaar, maar vloeien ook de stemmen mooi in elkaar over. Het persoonlijke Concrete bespreekt de toekomstangsten, met de dood als natuurlijke vijand welke haar vader met zich mee die eeuwige duisternis intrekt. Het avontuurlijke elektrobommetje Basketball wijkt af van het risicoloze patroon en laat een prachtige huiveringwekkende mooie intense kille kant van haar zien. Toch mis ik de echte uitdagende songs ook op Barbara, waardoor Barrie amper de middenmoot overstijgt.

Barrie - Barbara | Pop | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Pauwel - Dear (2022) 4,0

16 april 2022, 02:22 uur

Als hoofdleverancier van prachtige verstillende huiskamerconcertliedjes levert het Do It Yourself thuisknutsel talent Pauwel De Meyer alweer ruim tien jaar lang kleine breekbare sfeerimpressies af. Doordat een aantal van zijn tracks om een stevige omlijsting vragen begint hij als alter-ego Zarkan Mehillab de psychedelische punkrockband Monster Youth. Deze rammelende uitlaadklep is net zo lo-fi als zijn solowerk, maar door de ondersteunende hulpkrachten Joeri Dobbeleir op gitaar, Koen De Gendt op bas en keyboard en drummer Steven Meuleman is Monster Youth een heuse clubcircuit killer, waarbij de positieve speelenergie belangrijker is dan het perfectioneren van het geluid. De spontaniteit van deze veredelde demotracks past perfect achter de muzikantenideologie van de uit het Belgische Sint Niklaas afkomstige Pauwel De Meyer, en het siert hem dat hij hier niet van afwijkt.

Nadat hij drie platen als Pauwel de Meyer heeft opgenomen en ondertussen niet meer van een eenmansproject kan spreken, besluit hij om in 2020 onder het krachtig ingekorte Pauwel door te gaan, en ook Dear verschijnt onder deze bandnaam. Feit is dat zijn mix tussen folky gitaarspel en rockende countryslide uithalen samen met de dromerige nasale fluisterstem nog steeds die kenmerkende fundering vormt. Koen De Gendt is ook een van de drijvende mankrachten op Dear waarbij verder Sander Smeets de pianopartijen en veel gitaarwerk voor zijn rekening neemt, manusje van alles Bert Vliegen als vliegende keep werkzaamheden verricht, en HAEVN drummer David Broeders het vijftal voltooit. Allemaal veelzijdige muzikanten die multifunctioneel inzetbaar zijn.

Het pandemie isolement wordt door heftig persoonlijk verlies versterkt, als Pauwels moeder in diezelfde periode komt te overlijden. Opeens sta je totaal anders in het leven, weeg je belangrijke keuzes zwaarder af, en krijg je een totaal andere visie op de sterfelijkheid van het onzekere bestaan. Deze twijfel belemmert het opnameproces, als je concludeert dat je niet meer dan een passant bent in het van bovenaf geregisseerde toneelstuk. Een observator die als figurant zijn eigen pad in de kronkelende bepalende omstandigheden bewandeld. Met dit hernieuwde uitgangspunt komen de gammele fragiele songs in de GAM Studio te Waimes tot volgroeiing om uiteindelijk hun weg op Dear te vinden.

Dat verlies van bewustwording en het instinctief handelen de kop indrukken komt al direct in de soberheid van Murderer op ontroerende wijze naar voren. In het titelnummer Dear worstelt Pauwel met het gegeven of hij herinneringen uit het verleden moet koesteren of juist los moet laten. Vragen waarbij je voorheen samen met een dierbare als je moeder naar het antwoord zoekt. Zo pijnlijk is het verdriet als ze Pauwel hierbij nooit meer kan ondersteunen en raad kan geven. Haar dood wakkert deze gevoelens alleen maar sterker aan, triggert zelfs om in het puin opruimende Mess het geweten te herdefiniëren.

Het machtige fraaie Deer overstijgt net als het breed gearrangeerde Lazy de sombere eenvoud van zijn eerdere solowerk. Een regenval aan kletterende drumruis daalt op Deer neer, om aan het gure jagende desperado herfstomstandigheden gitaarspel een deprimerend watermerk laagje toe te voegen. De welvelwind aan rondzwevende klanken speelt hoe dan ook heerlijk met de afwisseling van harde geluidsgolven en zacht ademde Indian Summer briesjes. Catherine Smet voegt eerbiedig op de achtergrond, zonder zich hierbij op te dringen de nodige vocale bijstand hulp toe. Het klopt allemaal zo letterlijk en figuurlijk mooi in het plaatje, en het benadrukt nogmaals de schoonheid van een volwaardige bandsamenstelling.

Dear, het kooswoordje voor een geliefde, of hoe je een brief aan een goede vriend begint. Kort en duidelijk geeft dit het intieme karakter van de plaat weer. Dear is net zo krachtig als kernbegrippen Love en Hate, persoonlijker zelfs. In geval van Pauwel De Meyer vormen familiebanden de kernachtige leidraad op de plaat, niet vreemd dus dat songtitels als Brother, Sister en Mother een prominente rol vervullen. In de kleigronden van de country sterft een oude stamboomtak af, de overgebleven wortels aarden zich steviger in de rijke voedingsbodem.

Pauwel - Dear | Rock | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Kids with Buns - Waiting Room (2022) 4,0

16 april 2022, 02:19 uur

De pyjamadagen, het verplicht thuiswerken, het zielloos moeten dealen met de corona depressies. Levenshiaten die zichzelf nooit meer laten opvullen. Voor iedereen herkenbaar, maar misschien wel het meest slopende voor jongeren die genoodzaakt vriendschappelijke relaties in de ijskast zetten, de illegale ontmoetingsdwang bevechten met het nutteloos op internet rondhangen. We zijn allemaal zoekende zwervers, zwervende zoekers en slachtoffers van de opgelegde beperkingen die ons moeten beschermen tegen onwetendheid, angst en gevaarlijk contact. Waiting Room, de ongemakkelijke minuten in de wachtkamer, het gemeenschappelijke zwijgen en de innerlijke vragen die beantwoordt dienen te worden. Die oplossingen bevinden zich in het afsluitende Untitled. De verstillende aanklacht tegen het voortwoekerende egocentrisme.

Kids With Buns is een jong veelbelovend Belgisch indiepop duo. Bejubeld tijdens de door de pandemie stilgelegde Humo’s Rock Rally 2020. Triomfen bezegelend doordat Studio Brussel ze als De nieuwe Lichting 2021 betitelt. Single Bad Grades bereikt een piekpositie in De Afrekening en vervolgens hengelen Marie Van Uytvanck en Amber Piddington ook nog een groot platencontract bij V2 Records Benelux binnen. Met zo’n prachtig vooruitziend perspectief moet je toch niet de zeurende slachtofferrol spelen? Zeker wel! Sociale Media prostitutie is momenteel de enige methode om je muziek aan de man te brengen. Stagneerde kansen zorgen voor vergetelheid, we zijn zo een aantal muziekjaren verder, de tijd haalt de tijd in, de toekomst is gisteren al afgesloten.

Waiting Room, gedwongen slaapkamerisolatie. Normaal de meest romantische plek in huis, hier de afwerkplek van gevangen gehouden popmelodietjes. Verlangend om zich ontvluchtend aan de buitenwereld te presenteren. Dromerige klasse A gitaarjuweeltjes. Soms rammelend, soms juist heel steady, soms met weinig woorden, soms met die emotionele laagstemmige vocalen van Marie Van Uytvanck maar altijd de volle aandacht opvragend. Toch is het overbekende Bad Grades de sleuteltrack op deze EP, waarmee ze de aandacht op hun seksuele voorkeur richten. Nog steeds is het een lastige maatschappelijke kwestie en not done als vrouwen samen een liefdesrelatie hebben.

1712, de indrukwekkende debuutsingle waarmee ze op 17-12-2020 debuteren. 1712 is tevens het hulplijntelefoonnummer voor geweld, misbruik en kindermishandeling, een dubbele betekenis dus . De onmacht verscholen in het verzachtende gitaarspel, de verbittering waarmee het slachtoffer de schuld bij zichzelf legt. Als iemand aan het #MeToo gebeuren twijfelt, overtuigt deze track van Kids With Buns hem wel. Het is eigenlijk te triest voor woorden dat de noodzaak van dit soort nummers van belang is.

De sereniteit van het confronterende kilo verslindende Numbers handelt over het perfecte schoonheidsideaal. Afslankmethodes, calorieënvreters en verantwoordelijke gezonde diëten die hooguit als doelstelling hebben om gevoelige personen nog onzekerder over hun gewicht te maken. Een keiharde hersenspoelende protestsong die de gevaren van publiekelijk gecreëerde eetstoornissen koppelt aan modeblaadjes, kookprogramma’s en weegschalen. Een groot sluimerend vernietigend onderkend vrouwenprobleem opgelegd door voedingsgoeroes en influencers.

Vergiftigend kronkelt het The Snakes wurgcontract zich beminnend beklemmend om het tweetal heen. Verraderlijk liefkozend, hypnotiserend in bedwang gehouden door de trefzekere duisternis opslokkende postpunk gitaarakkoorden van Amber Piddington. Soms heb je niet meer dan twintig minuten nodig om op prachtige wijze wonderschone popliedjes te overspoelen met een overdosis aan zielenpijn, verdriet en onmacht, maar hoop je stiekem wel op een volwaardige plaat.

Kids with Buns - Waiting Room | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Kurt Vile - (watch my moves) (2022) 3,5

13 april 2022, 00:09 uur

Als The War On Drugs de succesvolle opmars naar het grote publiek bereikt is Kurt Vile al geruime tijd geen bandlid meer. Dat men nog steeds die link legt is allemaal zo begrijpelijk, de geest van Kurt Vile waakt nog steeds dienend over het The War On Drugs geluid. Zijn cruciale in psychedelica doordrenkte gitaarspel is dan wel gewaagder dan die langgerekte huidige panoramavelden.

De voorliefde van jaren tachtig Fleetwood Mac werk en Bruce Springsteen songstructuren spelen nog steeds bij Kurt Vile een essentiële songbelevingsrol. Zo overtuigend zelfs dat hij de fase van schaamteloos jatten achter zich gelaten heeft en nu stoutmoedig na het bewerkte Downbound Train opnieuw daadwerkelijk aan een Bruce Springsteen cover waagt. Wages of Sin staat oorspronkelijk op de Tracks box en is restmateriaal uit zijn Nebraska periode, en al eerder door Damien Jurado op plaat gezet.

Het verhalende levendige van Bruce Springsteen krijgt een heldere dromerige, spirituele injectie toegediend, en overschrijdt nog sterker die verlokkende hoofdzonden grenzen. Songsmit Kurt Vile werpt zijn handen in het vuur om deze pas later ontdekte klassieker tot een scherpe druggy song te hersmeden. Betaalde liefde in schemerige hotelkamers, bij Bruce Springsteen met een onderliggend schuldgevoel, bij Kurt Vile met die avontuurlijke angst om betrapt te worden. En daarin verschilt Kurt Vile ook met het wat veilig ingestelde geniale The War On Drugs, het is net wat gewaagd stouter, menselijker zelfs. Stiekem is deze stevige gedurfde bewerking wel het absolute hoogtepunt van (watch my moves).

(watch my moves) heeft een twijfelachtig folky lo-fi demo begin. Goin on a Plane Today is eenvoudig qua opzet, bijna bewust gekozen kinderlijk. De dronken bas strompelt de kamer binnen om vervolgens door de overheersende blazers omver geblazen te worden. Dit is ook Kurt Vile, de schoonheid weggestopt in klein gehouden knullige speelse probeerseltjes. Vals gestemde gitaren, een voorgeprogrammeerde Bossanova beat, misschien net een tikkeltje te opzichtig gemaakt. Flyin (Like a Fast Train) in slow motion. Een progressieve track met een conservatief startpunt, allemaal leuk maar uiteindelijk verlang je toch naar wat meer diepgang en complexiteit.

Die lagen hoor je zeker in het prachtige opeengestapelde Palace of OKV in Reverse terug. Misvormde gitaarsamplers vormen hierbij de basis, waaroverheen storyteller Kurt Vile al voorzichtig een houtskool landschap schept. Het echte inkleuren begint pas bij het ruim zeven minuten durende Like Exploding Stones. Schreeuwende gitaarlijnen, de in effecten verzuipende tenorsax van James Stewart, licht oor suizende disco en een eclips aan trippende verlichtende Krautrock lichtstralen. Eeuwige kampvuurvlammen in berustende paarse aura’s transformerend. Van diezelfde onder de Melkweg klasse is de Stuffed Leopard sterrenhemel, de opzienbarende afsluiter van (watch my moves).

De warme countrykant domineert het beeldende Mount Airy Hill (Way Gone), de stembanden zo ver mogelijk uitrekkend om die hoge vrouwelijke huilerige uithalen te halen. Niet zijn sterkste kant, typische Amerikaans kunstzinnigheid en waarschijnlijk daar ook meer geapprecieerd. Net als Palace of OKV in Reverse een prima eerbetoon aan de aldaar in Mount Airy Hill gevestigde OKV Central thuisstudio, met de vooruitziende blik op een ontwakende ochtend na een lange nachtelijke opnamesessie. Die huis, tuin en keuken knusheid levert vooral een luie plaat af. De ongedwongenheid zorgt niet voor voldoende scherpte. De triggerpoints liggen binnen gemakzuchtig handbereik en staat de creativiteit soms gruwelijk in de weg.

Gelukkig zijn daar de heerlijke gitaartwinkeltjes in het fraaie Cate Le Bon Jesus on a Wire gospelduet. Een aanklacht tegen de zinloze geloofsgevechten. Met een moegestreden Jezus als iconische overkoepelende toezichter, die de dieptrieste ellende maar moeiteloos van zich af kan schudden. De doorleefde treurnis krijgt een bemoedigend optimistisch instrumentenrijk schouderklopje. Het is hoe dan ook een genot als Kurt Vile zijn vaak maar wat middelmatige zangstem achterwege laat, en vooral zijn versterkte gitaar laat spreken. Cool Water is hierin een sterk staaltje eenzaam tegen de maan in huilende prairiehonden countryrock tragiek.

Vaderlijk Hey Like a Child geluk in droge saaie vintage Kurt Vile begeleiding, het is allemaal te lang uitgesmeerd en net teveel van het goede. Dit elektronica geflirt werkt op zich prima in het stevige rockende Fo Sho, al betwijfel ik of de track er door al dat experimentele knoppengedraai wel beter op wordt. Kurt Vile probeert soms te hard om er een lange compromisloze plaat van te maken, waardoor de skipknop steeds vaker in beeld komt. Diezelfde aan The War On Drugs storende valkuil staat ook op het punt om bij (watch my moves) dicht te klappen.

Door de veelal energievretende lange songopbouw raak je halverwege (watch my moves) het concentratievermogen kwijt om vervolgens opgeschrikt die Kurt Vile binding weer te voelen. Deze muzikant kan beter, het boosaardige masker op de albumhoes zorgt onderhand voor de meeste opschudding. Laat niks toevoegende instrumentale tracks als Kurt Runner achterwege en concentreer je op de volgroeide albumtracks. Het is onnodig om je verhaal in vijftien hoofdstukken onder te brengen, als de boodschap in een tiental vertellingen duidelijker is.

Kurt Vile - (watch my moves) | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

SOON - SOON (2022) 4,0

12 april 2022, 17:27 uur

Afgestudeerd kunstwetenschapper Jochem van Tol specialiseert zich in toepasmogelijkheden van papier in de muziekbeleving. Hij bevestigd hiermee dat je zelfs met eenvoudig voor de hand liggend basismateriaal de prachtigste geluidssettingen kan oproepen. Zijn papierwerk wordt door bewonderende avant-garde artiesten als Yoko Ono en John Cage opgemerkt en na een indrukwekkend verleden in de sterk visueel ingestelde muziekcollectieven The Job, Obol Le en o k a p i verlegt hij nu al een paar jaar zijn aandacht naar het eigenzinnige SOON.

SOON is klankbeleving in de breedste puurste zin van het woord waarbij Jochem van Tol een samenwerkingsverband met Liú Mottes aangaat. Deze gitarist behoort tot de Blue Crime oerkern, vervolgt haar muzikale loopbaan in het Alienbaby Collective eenmansproject en staat mede garant voor de Eye release waarmee SOON zich in december 2019 presenteert. Het schetsmatige Eye is een lastig te plaatsen ruim een kwartier durende compositie. De nadruk ligt hierbij op de langzaam binnenkomende geluidsexplosies, dromerige aliendrones, opzwepende noisegitaren en zware experimentele percussie. Deze filmische dreiging en is behoorlijk minimalistisch qua opzet en richt zich duidelijk op een kleiner publiek. Een spraakmakende introductie waarmee ze zichzelf wel degelijk op de kaart zetten, het indrukwekkende voorspel welke nu een vervolg krijgt in het meer tastbare geëvolueerde SOON.

Winter Swells ontwaakt in een lui bedje van hemelsbrede ontbindende soundscapes. Verschrikt tegendraads ontglippen fragmentarische soundeffecten deze openingstrack om zich gezamenlijk tegen het einde in een sterrenvloed aan afbreekbare metaaldetector gevoelige elektronica te bundelen. De industriële Twilight synthpop benadering combineert luchtig opwindende statige jaren tachtig new wave zekerheid met loodzware sinistere schemerduisternis. Pas bij het verslavend ritmisch voort pompende Wollemi Pine komen de versterkte smerige gitaaruitlopen van een aanvallend manipulerende Liú Mottes volledig aan bod. Ze beantwoordt Jochems katalyserende drumslagen en War Of The World Krautrock manoeuvres met gepassioneerde improvisatiedrang, een unieke brok aan muurvast saboterend samenspel waarachter steady hypnotiserende baslijnen het overige werk verrichten.

Verzachtend dromerig sussend pakt het zwoel erotische ingehouden stemgeluid van Liú Mottes Pool in. Een berustend cadeautje tussen al die stuurloze geprogrammeerde flarden aan gewelddadigheden. Deze aangename toevoeging maakt SOON rijker, voller en zelfs menselijker. Die humane karaktereigenschap houdt zich tussen bevreemdende stemcollages van de heerlijk dobberende Minimal postrocksensitiviteit staande. Het ruwere Cleopatra neemt de ruimtelijke futuristische melkwegafslag en zweeft evenwichtig levenloos boven de aarde, klaar om uiteindelijk definitief frontaal te crashen. Het is Jochem van Tol die er met zijn jazzy marcherende interrupties een heel leger aan oorlog bestendigde ritmes op los laat en het noise gevecht tot kalmte dwingt.

Het heen en weer gamend pingpongende T’iju T’iju overschrijdt die volgbare ingehouden improvisatiegrens om in doodse stilte de alles verstarrende Komodo Dragon bezinning op te zoeken. Ook hier zorgt de percussiespeelsheid voor een jazzy invalshoek en is het weer de ijzingwekkende sterk aanwezige Liú Mottes die hier de betoverende scepter zwaait. Wat komen haar genadeloze precisiekrachtbommen hier toch goed uit de verf! SOON is een duizelingwekkende hersenspoelende schoonheidsbehandeling welke niet voor iedereen is weggelegd, maar wel de nodige aandacht verdient.

SOON - SOON | Rock | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Tempers - New Meaning (2022) 4,0

12 april 2022, 17:22 uur

Het zou te eenvoudig zijn om letterlijk de review van Private Life te citeren, maar het New Yorkse Tempers maakt nog steeds dezelfde donkere postpunk muziek en voegt in principe geen nieuwe ambitieuze kleuren toe. Het claustrofobische Private Life hield de gordijnen open, het blijft schimmig wat zich daarachter precies afspeelt. New Meaning is een meer naar buiten gerichte stap, al leiden de albumhoes traptreden wel naar de alles opslokkende hiernamaalse duisternis toe. Het grote mysterie zet zich weer voort en bijt dieper in die azijnzure belevingswereld van dit geheimzinnige duo.

Het verspillende pandemie tijdperk is positief misbruikt om de aandacht op de heruitgave van debuutalbum Services te richten. Als een voorspellende Nostradamus sobere kale lijnen uitzettende welke in de nabije toekomst een griezelige waarheidsgetrouwe rol vervullen. De hiaten van het bestaan vervolledigd door een breed scala aan ontvluchtbare dagdromen. We wonen nu eenmaal in die onverlichte spookmaanzijde, de dagen door vrijheid beperkende consequenties ingekort die het dagelijkse leven niet echt gangbaar en gemakkelijker maken. Ondanks het nevelige bestaan is er in die darkwave wereld van Tempers ruimte voor vlagen aan sprankelende zonnestralen waardoor New Meaning niet continu loeizwaar is.

New Meaning herdefinieert, analyseert en digitaliseert de mogelijkheden van nieuwe opgelegde normen, maar vooral van de nieuwe gekoesterde waardes. Slaapwandelend dagdromend tussen schaduwrijke illusies, denkbeeldig escapisme en acceptabele waanideeën. Het tegen de avondklok strijdende gothic Nightwalking openbaart zich als een uit het stoffige lichaam tredende transformatie. De vocalen van Jasmine Golestaneh als enige tastbare element, haar berustende gesproken woorden het monumentale rustpunt.

Well, I Know I’m Walking Ahead
Where I’m Going, I’m Really Not Sure
And I Know If I Turn A Blind Eye
Something In Me Will Petrify

En ik vervolg dezelfde weg samen met haar.

Echo’s uit het verleden overstemmen de nagalm van het heden. Navelstarend voortbewegend ga ik op in de straffe beats, de contactleggingsangst verbleekt in het veilige egocentrisme. Onzichtbaar overleven in het voedingsrijke traag optimistische klankenbord van het negatief stemmende Unfamilair. Het zelfredzaamheidspakket New Meaning is een paradox gevuld met zwaar wegende keuzes. Gereedschapsleverancier Eddie Cooper is materiaal eindverantwoordelijke, zorgende voor een evenwichtige dansbaarheidsbalans.

Verliefdheid weekt zich in It Falls Into You van de contactgestoorde emoties los, om zich als primaire levensvoorzienende basisbehoefte te representeren. Gedesillusioneerde illusies die de naakte zwakte van Jasmine Golestaneh een zacht klagend klankbord geven. Koortsig verlangend om vervolgens in die bedrieglijke aardedonkere eeuwigheid belovende Secrets and Lies valkuil te verdwijnen. Here nor There, de stilte van de waarheid en Song Behind a Wall, het tweelingzusje van de grimmige The Police compositie Invisible Sun. Dezelfde treurende melodielijnen, dezelfde weinig licht doorlatende neerslachtige mineurstemming.

En dan gaan plotseling de lampen aan en blijkt er daadwerkelijk bar weinig verandert te zijn. Normaal zou de ambient Sightseeing dreamhouse een adembenemende afsluitende trip door The Big Apple zijn geweest, nu is het niet meer dan een wrange vruchtvlees eliminerende hap aan luchtsappen. Het sluimerende New York als leegtedecor, verdovend winterslaap ontwakend.

Tempers - New Meaning | Electronic | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Wet Leg - Wet Leg (2022) 4,0

12 april 2022, 01:20 uur

Ondanks het stoere image heeft het ook iets liefs, onschuldigs en schattigs als tijdens de jaren negentig gitaarrock en indie opleving vrouwen steeds prominenter op de voorgrond treden. Bloemetjesjurken met daaronder legerkistjes, ranke handen die zich lomp en snel over de basgitaarsnaren voortbewegen. Bovenaardse samenzang, met hier en daar wat drammerige soms zelfs gillende vocale uithalen. Ook radiogevoelige All Saint samenzang domineert dan volop in de hitparadelijstjes. Wet Leg haalt het mooiste uit die invloedrijke periode naar boven, voegt verder bar weinig nieuws toe, maar wordt door de Britse journalistiek als nieuwste hype naar voren geschoven. Ze zijn er daar dol op, bejubelend de hemel inschrijvend, een vijfsterren lofwoord veelal gebaseerd op een enkele single. Het ene moment the next big thing, de volgende dag vaak weer vergeten. Wij zijn hier stukken nuchterder in, de keerzijde, regelmatig achter de feiten aanhobbelend.

Alle ogen zijn in de zomer van 2021 op het uit Isle of Wight afkomstige fakkel dragende dames duo Wet Leg gericht als de springerige postpunk van het bank hangende Chaise Longue viraal gaat. Mummy, daddy, look at me, I went to school and I got a degree. All my friends call it the big D, I went to school and I got the big D. Met een diploma op zak, de toekomst veilig gesteld worden alle loze beloftes de deur uit geschopt om de aandacht op het vrijmoedige rock & roll leventje te richten. Heel veel feesten met nog meer drugs, destructief volgens de elke dag kan de laatste zijn principes. Haastig, stronteigenwijs, en inderdaad veelbelovend. Het komt allemaal samen in Chaise Longue, toch wel een van de pakkendste debuutsingles van 2021.

Catchy disco opvolger Wet Dream red het niet in de lijstjes, de kritische puristen zijn echter wel overtuigd. Als er vervolgens nog een handvol aan prima songs verschijnen, en de helft van het gelijknamige debuutalbum Wet Leg publiekelijk bekend is, lopen ze het risico om als vroeg piekende op knappen staande opgeblazen heteluchtballon kamikaze te plegen. Gelukkig is die kolossale spanning nergens voelbaar. Wet Leg is in alle opzichten een onverschillige, tikkeltje naïeve meisjesplaat. Nu het clubcircuit weer vrij toegankelijk is, de ideale band om festivalweides mee op te vrolijken, of de kille, mag het een energiebewust goedkoper graadje lager, concertzalen te verwarmen.

En dan vergeet je bijna in alle enthousiasme de bandleden te introduceren. De voormalige eeuwige muziekstudenten Rhian Teasdale en Hester Chambers spelen beiden gitaar, en kunnen beiden zingen, al is het Rhian Teasdale die de leadzang verzorgt. Gezegend door de opleiding gerichte connecties met het gretige jonge honden gezelschap bassist Ellis Durand, keyboardspeler en tevens gitarist Joshua Omead Mobarak aangevuld met drummer Henry Holmes vormt dit trio de meest schikkende begeleidingsband, welke de onnavolgbare hyperactieve karaktertrekken van het bevriende tweetal aardig kunnen bijbenen.

Wat heeft Wet Leg inhoudelijk te bieden? Een overdosis aan aanstekelijkheid, minder complexe teksten en vooral heel veel lol, en daar is juist op dit moment zoveel behoefte aan. Aaibare kattenstreken liedjes. Eigenwijs puberaal tegen de ouders verzettend in het kinderachtig schreeuwerige U Mum. De belevingswereld van op pizza’s en cola levende dagvervullende verspilling. Gedachten verdovende Being In Love dagboekgeluk en inhoudelijk niet meer dan speels kinderlijk middelbare school romantiek. Chewing bubblegum plakkend zoet in Loving You, het loeizware dromerige punktrashende Too Late Now als memorabele tegenhanger.

De tegen de dertig jaar aanlopende Rhian Teasdale en Hester Chambers beseffen des te meer in het door David Bowies The Man Who Sold The World en Pixies spookkoortjes opgeleukte I Don’t Wanna Go Out dat de houdbaarheidsdatum van nachten doorhalende party animals reeds verlopen is. De enige vraag die Wet Leg oproept is of de hevig trippende psychedelische Angelica LSD in haar lasagnemaaltijd een feestje binnengesmokkeld heeft. De humor op Wet Leg schept een melancholisch eenzijdig beeld, normaal gesproken blinken Britten uit in ironie en zelfspot, hier is het bijna een smekende hulpvraag naar een klein beetje sprankje liefde. De wekelijkse supermarkttocht als ultiem hoogtepunt in het lockdown tijdperk. Voordat je het weet ben je weer een weggegooid jaar verder. Zo zielig eigenlijk, maar wel de trieste waarheid. Wet Leg overtuigt, maar moet in de toekomst nog waarmaken een blijvertje te zijn.

Wet Leg - Wet Leg | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Daniel Rossen - You Belong There (2022) 4,5

7 april 2022, 19:26 uur

Na tien jaar wachten is daar dan eindelijk de lang gehoopte opvolger van Silent Hour/Golden Mile. Als Daniel Rossen net voor de releasedatum van You Belong There aangeeft dat de Grizzly Bear indierockers definitief besluiten om zich op andere projecten te richten verbleekt die euforische hoera stemming. De angst welke al sinds de aankondiging van het afscheid van Ed Droste als een op knappen staande regenwolk boven Grizzly Bear hangt, is helaas de profetische waarheid geworden. Lukt het Daniel Rossen solo om die heerlijk verstillende magie over te brengen? Daar zullen we nu achter komen. Gelukkig staat hij er niet helemaal alleen voor en neemt zijn Grizzly Bear maatje Christopher Bear achter het drumstel plaats. Het is dat sfeerbepaler Chris Taylor ontbreekt, want anders zou een goedgelovige luisteraar daadwerkelijk op die Grizzly Bear doorstart hopen.

Maar goed, in het verleden leverde Daniel Rossen ook al het kansrijke Into The Wild stemmige Silent Hour/Golden Mile af. Een landschapsgevoelig akoestisch meesterwerk waarin een zestal blazers de nodige subtiliteit toevoegen, en waar de meer down to earth elementen voor dichtbeboste psychedelische sixties omlijsting zorgen. Die koperblazers zijn tevens van toevoegende waarde op de vooruitgeschoven heen en weer wandelende Shadow in the Frame single en ook het met klassiek gitaarspel versierde Unpeopled Space heeft dat prachtige stukje betoverende natuurbeleving, waardoor de verwachtingen zeer sterk in de doorgetrokken Silent Hour/Golden Mile lijn liggen.

Twee winter afsluitende tracks die de aankomende lente omarmen, het nieuwe leven seizoen. Hoe toepasselijk is het om de release op 8 april te plannen. Daniel Rossen verruilde het drukke New Yorkse mierennest voor het meer rustieke fladderende New Mexicaanse Santa Fe. De gesettelde familieman brengt meer rust in het geheel, al zijn die prachtige nukkige bokkensprongen zeker nog aanwezig. Zichzelf herontdekkend kersverse uitdagingen aangaande, en als componerend dirigent verbredend werkend nieuwe hoofdstukken rangschikken, uitschrijven om deze dus uiteindelijk te publiceren.

Doordat You Belong There geen viertal muzikanten rijke verknipte verhalenvertelling van is, voelt het net allemaal wat persoonlijker aan. Het is de ruimte scheppende inspiratiewereld van Daniel Rossen, zijn huiskameropnamestijl en zijn sensitiviteitsbeleving. It’s A Passage een indrukwekkende tijdspassage, heeft eigenlijk geen vocalen nodig om de klei vaste verdiepingsbodem van You Belong There te bevruchten. Hier is het een meer dan aangename bonus die de veelzijdigheid in een dimensionale ivoren gietvorm plaatst en de sudderende smaken samensmelt.

Het dreigende gruzelementen You Belong There titelstuk raakt versplinterd in opwindende freejazz uitspattingen en verwoestende percussie om vervolgens met dat prachtig aansluitende net zo gewaagd tegenstrijdige Unpeopled Space in het reine te komen. De fortuinzoekende reiziger Daniel Rossen hakt zich door de verstrengelde Unpeopled Space wildernis heen. De jazzy kletterende maat bestendigde spanningsbogen van Christopher Bear sluiten al vlechtend een bindende schikking met de staande bas, die met zijn geprepareerde esdoornvertakkingen die natuurlijke gevoelsrelatie terugeist.

Klassiek geschoold oerklankengitaarspel ontfermt zich over het persoonlijk intieme Celia, een historisch muzikaal slagveld in rustfase progressie. De gewaagde overgang naar het met onstuimige windvlagen spelende Tangle, is een gedurfde vernietigende onweerswolk welke de schoonheid van milieudifferentiatie in overlopende verregende geluidspaletten giet en waarbij de vredige afloop een geruststellende opluchting achterlaat.

Dat Daniel Rossen nog steeds een verdienstelijke zanger is bewijst hij in te totaal naar zich toetrekkende open lucht theatrale I’ll Wait for Your Visit. Het rusteloze beklemmende verlangen naar die stabiliteit in de euforische vertrouwde gezinseenheid. Een overvloed aan weggevende liefde, geperfectioneerd in gelukzaligheid. Het is bijna niet te vatten dat de voor zichzelf sprekende Keeper and Kin veldopnames gewoon in een geïmproviseerde thuisstudio tot stand komen. Aangename binnendringende flora en fauna prilheid hecht zich als een verwilderde muurstruik aan die kosmische toewenkende hemelpoorten, de universele diversiteit karakteriserend.

The Last One is puurheid, teruggebracht in adembenemende compactheid, waarbij de complexiteit in het sterk ritmische spel van Christopher Bear vrijwel niet opvalt, ook een gave natuurlijk. In Repeat the Pattern komt het allemaal samen, bombastische sixtiesfolk, teruggebracht tot die afsluitende kern. You Belong There is een pittige kruidenmix met bedwelmende aromageuren geherformuleerd in een tastbare bezielende zintuigelijke gehoor beleving.

Daniel Rossen - You Belong There | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Kae Tempest - The Line Is a Curve (2022) 4,5

7 april 2022, 01:08 uur

Hiphop leent zich perfect om opgekropte frustraties te uiten. Kae Tempest beheerst die straatflow opperbest en beent deze tot aan het bot uit om zich op het zeer expressieve Everybody Down uit te drukken. De niet te stoppen verbale woordenschat bereikt een steeds groter publiek en Kae investeert in de juiste mensen om haar heen zodat ze ook met een liveband een spetterende performance kan geven. Daarna gaat het snel, heel snel zelfs. Let Them Eat Chaos overtreft de ladderhoge verwachtingen, waarmee Kae moeiteloos een aantal stijgende treden in het waarderingsproces opschuift.

Met gesproken puurheid in de Charlie Rose talkshow ontroert ze meesterproducer Rick Rubin. Zijn muzikale kennis en samenwerkingsverbanden met hiphop, metal en gevestigde singer-songwriter grootheden drukken een grote stempel op The Book of Traps and Lessons. Soberder, sprookjesachtig, maar nog steeds met die deprimerende persoonlijke hardheidsgevechten. Kae confronteert innerlijke kwelgeesten met haar veranderingsdrang. Twijfel domineert, abstracte maatslagen zoeken steeds meer die confronterende poëtische overgangsfase op. De vergelijking met popdichter Anne Clark dient zich aan, en ook bij de eerste new wave tonen van Priority Boredom blijft die naam maar ronddolen.

Het krachtige Priority Boredom, de openingstrack van het meer extroverte The Line Is a Curve. Filmisch, met Jan Hammer geleende synthpop lijnen. Gedateerd jaren tachtig, maar wel die uitzichtloze weergevende weemoedigheid. Het speelse kinderlijke in de stem is definitief op een zijspoor gezet, krachtinspanningen uit het verleden creëren een hees kapot gezongen randje. Controlerende gearticuleerde zinnen, de nadruk verleggend op de diepere voordracht. Het dealen met ondeelbare geheimen wordt juist nu wel publiekelijk gedeeld, de zwaarte van het hiphop verleden in de grimmige tweede stem geketend. Duistere tripgoth elementen, ritmisch ondersteund door drukkende beats.

Postpunk volksheld Grian Chatten remt de voort ratelende Kae Tempest in I Saw Light af. Zijn Ierse vechtersmentaliteit heeft hier amicale familiare karaktertrekken en verschilt mijlenver van zijn opruiende Fontaines D.C. voortrekkersrol. Een neerslachtige dromerige spoken word voordracht, sterk tegen de minimalistische spookelektronica van The XX leunende. I Saw Light is bijna suïcidaal, Kae Tempest vermoord de oude persoonlijkheid, asresten als bouwstenen voor de wedergeboorte, bevrijdende treurnis tot iets moois leidend.

Hoe stop je afremmend verdriet in versnelde aaneengeschakelde lyrics? Op Nothing to Prove zijn die ondersteunende schaduwkant vocalen van Priority Boredom weer aanwezig. Een geniale participerende vondst die evenwichtigheid aan provocatie toevoegt, en de heroïsche overwinnaarsmentaliteit menselijke trekjes meegeeft. Lianne La Havas is nog aardser, de soultouch tussen de pianosamplers maakt No Prizes levendiger. De prachtige mystieke nevelvlagen hechten zich in volle overgave aan de hopeloos doodlopende Kae Tempest zelfverzekerdheid. Een genadeloze schop richting het materialisme, kapitalisme en de allesbepalende platenbazen.

I start my own company, run my own business
Print my own money, I serve my own interests
I’m telling you, knowledge is key
All my life, people took my ideas, made their names off of me
But trust this, the more I look, the more I see
There’s so much more I’m going to be

Fastlife, Fastfood stad blues. Salt Coast zelfkant mentaliteit. Jammerende klaagfado aan de achterzijde van de song. Uitzichtloze begeerte, hunkering naar een leven zonder vrijheid beperkende regels. Het ingekapselde Britse waanbeeld, Brexit, pandemieminachtende overheidsfeestjes in de achtertuin van het Conservatisme versus gemeenschappelijke publieke isolatie. Techno schetsen mengen zich al ravend in Move en memoreren aan de illegale drugsrijke zero tolerantie jaren negentig dancefestijnen.

Met rijk vloeiende gitaarklanken en fragmentarische sixties samplers voegt ook Don’t You Ever een stuk verfijning toe. De melancholische seventies triphop song These Are the Days rockt zelfs nog meer, het funkjazz begin introduceert vervolgens de bigband nachtclub blazers, rokerig en de track lui breed opentrekkend. Een ware krachtexplosie met een zeer behaaglijke in overtuigend overwicht verkerende Kae Tempest. Hoe nail je een song, nou zo nail je dus een song.

De Zuid Londense straatrapper Confucius MC vult het gastenlijstje aan. Ambient folk gekoppeld aan nicotine verslavingsdrang. De slopende teerdonkere stroperigheid van Confucius MC geeft Smoking nog meer zeggingskracht. De zeer expressief ingestelde Assia Ghendir levert een emotionele, bijna opera getinte voordracht in het met licht pure harpklanken ontglippende Water in the Rain aan. Disco escapisme vloert de dansvloer More Pressure knaller. Texaanse BROCKHAMPTON grootheid Kevin Abstract koppelt eventjes imposant doelgericht scorend zijn naam aan The Line Is a Curve. Het is bijzonder hoe een luidsprekende typemachine lawine als Kae Tempest zich zo onderschikkend opstelt, en zoveel ruimte aan andere artiesten vrijgeeft.

Uiteindelijk is het de liefde die in Grace de doodsangst overwint. Hoe triest is het dat er dagelijks tegen de verharde conservatieve wereld gestreden dient te worden. Hoe triest is het dat zelfs een krachtige temperamentvolle persoonlijkheid als Kae Tempest jarenlang uitputtend stukje voor stukje haar eigen identiteit van de maatschappij terugpakt. Hoe mooi is het dat The Line Is a Curve een indrukwekkende overgangsplaat oplevert. Niet zozeer vernieuwend muzikaal, maar vooral als boegbeeld voor een breeddenkende geaardheidsacceptatie. Hulde!

Kae Tempest - The Line Is a Curve | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Penguin Cafe - A Matter of Life... (2011) 3,5

5 april 2022, 22:25 uur

stem geplaatst

» details  

Dead Can Dance - Into the Labyrinth (1993) 4,0

5 april 2022, 01:56 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 3,5 sterren

» details  

Richard James Simpson - Sugar the Pill (2021) 4,5

1 april 2022, 16:34 uur

Wow! Met zo’n openingstrack als Evaporating People laat je wel direct een heftig confronterende indruk achter. Verminkende ruis en illuminerende geluidseffecten tasten de vervagende dreigende fluisterende gesproken woorden aan. Genadeloos verdreven door een forse lading aan gillende exorcistische noiserock gitaren. Richard James Simpson heeft schijt aan de gangbare songstructuren, levert een beangstigend sterk werkstuk af, en dat hij hierbij zijn eigen uitgebeitelde verharde wegen volgt mag direct al duidelijk zijn.

Op zijn derde soloplaat, nou ja, soloplaat, Sugar the Pill heeft hij net als op Deep Dream de hulp van een klein legertje aan geroutineerde iconische klasse muzikanten ingeschakeld. Veelal oudgedienden die de anarchistische Californische punkscene van de nodige smerigheid voorzien. Geza X vervult een allesbepalende sleutelrol in het overkoepelende dirigentschap. Deze producer heeft een indrukwekkend grijs verleden met Don Bolles van The Germs opgebouwd. De legendarische punkdrummer draagt hier de verantwoording over de energieke mokerslachtveldregen. Meervoudig inzetbare sterspeler Paul Roessler behoorde tevens tot zijn veelzijdige Geza X and the Mommymen gang. Instrumentenvreter Dustin Boyer is al jarenlang de ondersteunende compagnon van John Cales en Hole oerkracht Jill Emery coördineert wederom de fibrillerende hartslagen baspartijen. Niet de minste werkkrachten dus!

Sugar The Pill is al vanaf 9 december online te luisteren, maar ligt pas vanaf 21 februari in de winkel. Een fragmentarische verslavende conceptplaat, het aardse verval centraal stellend. Onzekere antihelden personages bewaken de gapende afgrond, welke als een pulserend verlokkend zuigend zwarte gat het smerig afvoerputje van Moeder Aarde aan parasiterende buitenwereld ziektekiemen bloot stelt. Richard James Simpson dringt genadeloos manipulerend je gedachtegang binnen, een oorverdovende indruk achterlatend. Hij gebruikt de overgangsfase van jaren negentig industrial noise en uit datzelfde tijdperk daterende gitaarrock als ijkpunt en voegt daar aderrijke nieuwe zijweggetjes aan toe. Gitzwarte kwaststrepen markeren met grimmige bloedrode verfuitspattingen zijn identificerende handtekening .

Richard James Simpson combineert in Starry Hope het druilerige uitzichtloze van de grunge met zonsverduisterende gitaaruitvluchten en voegt daar zijn eigen netwerk van muzikale wreedheden aan toe. Moordende traag ingezette nachtmerrie Sleep ritmes verantwoorden de eeuwigdurende niet ontwakende slaapangst om strak geketend in die eindeloze Time, The River valkuil te verdwijnen. Zelfs de slagvaardige koersbepalende Don Bolles gaat uiteindelijk in dit brede scala aan vervreemdende geluidscollagegolven, chronische muziekdoosjes insomnia en dieppaars kleurende afdekkende lijkwade ruis kopje onder.

Schijnbaar is het daadwerkelijke definitieve toekomstperspectief zelfs nog levensgevaarlijker. Doeltreffend egaliseert Don Bolles het innerlijke We’re in the Wolf’s Mouth kwelgeesten onrustslagveld waar bewapende defensieve gitaren orde scheppend ingezet worden. De morbide brein opruimende Consensual Telepathy mindfulness bodyscan eindigt met een vrijheid en geluk balanskeuze en scheurt vertrouwde zintuigelijke belevingen nog verder in die paranoïde verslindende soundscape draaikolk uiteen. Totaal realiteitswaanzin gedesoriënteerd zoekt John Can’t Hero de goedbedoelde klankenbeleving aansluiting op.

Het psychotisch hallucinerende Sugar The Pill is een herhalende filmische Groundhog Day bad trip ervaring. Theatrale glamrock piano uitspattingen karamelliseren het verdovende mierzoete Take It Back suikersnoeplaagje en ook het dansbare toegankelijke Playing God speelt soepel met die illustrerende duisternisbinding. Hemelse seventies triphop, orkestrale symfonische strijkers en de prachtig uitgespeelde Love Becomes a Stranger jazzrock akkoorden doorbreken uiteindelijk de sloopmachine nachtmerrie en geven doorgang aan die verwrongen menselijke Sugar The Pill kant. Richard James Simpson herplaatst rumoerige jaren negentig terreur naar het onzekere heden, en komt daar verdraaid sterk mee weg.

Richard James Simpson - Sugar the Pill | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Jon Spencer & The Hitmakers - Spencer Gets Lit (2022) 4,5

1 april 2022, 02:09 uur

Bijna niks is zo onvoorspelbaar, chaotisch, lomp en uitgebeend gespeeld als de eerste Pussy Galore albums. Garagerock, maar dan wel smerig vanuit de afgesloten New Yorkse achterstandswijken bergboxen welke zelfs het gemeenste straattuig het liefste links laat liggen. Outlaw randfiguren met Jon Spencer als rioolrattenkoning. En daar tussen anarchistische smerige druggy rock and roll uitwerpselen ligt de link met die primitieve blues sound voor het oprapen. Wankelend, op de destructieve zelfkant van het bestaan opzoekende maakt Jon Spencer met zijn echtgenote Cristina Martinez de overstap naar het net zo onbegrepen explosieve punkende Boss Hog. Cristina Martinez groeit uit tot alternatief sekssymbool, en cultheld Jon Spencer maakt de succesvolle doorstart met het net zo legendarische Jon Spencer Blues Explosion.

Het begin van de jaren negentig, jonge gasten als Albert Hammond jr. en Julian Casablancas van The Strokes, Dan Auerbach en Patrick Carney van The Black Keys en uiteraard ook Jack White van The White Stripes raken geïnspireerd door deze onorthodoxe effectieve aanpak en richten hun eigen rockbandjes op. Als rond de eeuwwisseling die garagerock revival zijn hoogtijdagen beleeft, vervlakt de baanbrekende Jon Spencer interesse. Een nieuwe veelbelovende generatie eist alle aandacht op, en de voorwerkende oudgedienden mogen vanaf de zijlijn toekijken.

Ondertussen zijn we alweer zo’n twintig jaar verder en duikt Jon Spencer met voormalig Sonic Youth drummer Bob Bert de studio in. Vergeet niet dat deze muzikanten samen een Pussy Galore verleden delen en elkaar dus al jaren kennen. Keyboardspeler Sam Coomes heeft een uiteenlopende sessiemuzikant achtergrond, maar maakt vooral samen met zijn vrouw, en tevens Sleater-Kinney slagwerker Janet Weiss naamsbekendheid als het indierock duo Quasi. Met Mike Gard aka M. SORD achter het drumstel is Jon Spencer & The Hitmakers een feit.

Maar goed, de Big Fish binnen dit gezelschap blijft de geroutineerde Jon Spencer, die ook hier weer zijn vetgedrukte muzikale handtekening achterlaat en wiens naam groots de albumhoes siert, als herboren vampier kwaadaardig de camera inkijkend. De sluwe kater met de negen uitgespeelde levens. Excentriek, dwars en veelzijdig. Nog steeds een indrukwekkende persoonlijkheid, zijn jarenlange geleefde vernietigingsdrang is overduidelijk in de groeven van zijn gezicht af te lezen, en nog steeds is hij verantwoordelijk voor de meest zieke gitaarakkoorden. Inpluggen, het verstand op nul en spelen maar.

Junk Man, foute vrouwelijke B-films horror screams, afgestofte kerkorgeldramatiek, zwaar psychedelische drugsmoerassen en gelikte catchy dansritmes. Hoe smeer je toch tweeëneenhalve minuut aan vuiligheid in een albumtrack, Jon Spencer flikt het weer. En dan heb ik nog niet eens de verrast sterke goed bij stem zijnde zangkwaliteiten genoemd. En het vervloekende spacende effectengedraai dan, de American Dream dromerigheid op het einde van de track en die treffende Californication Hollywood Hill teksten? Shit, ook nog vergeten! Ja, want daar draait het uiteindelijk toch om, decennia lang voortdurend kansloos verval en verslavend genotsmiddelen vergrijp. Duidelijke taal, ik weet het, maar het is weer zo ouderwets overdonderend, waardoor het gemeende enthousiasme het rationele denken naar de achtergrond verdrukt. Een bevooroordeelde meesteraftrap of juist een verder niet waar te maken valse start?

Dat laatste dus zeker niet! Enjoy The Silence? Nee, kom op zeg! Vervolgens met Batmobiel snelheid keihard toeslaan. Get It Right Now, precies juist nu! Oorverdovend harkend en hakkend werkt Mike Gard zich door voorbijrazende rampentreinwagons aan ronkend psychobilly gitaargeweld heen. Dat de energieprijs de pan uit rijst, is hier niet merkbaar, vet geolied en op volle koerssnelheid davert het viertal door. Death Ray zou zich prima voor de soundtrack van een opgefokte Playstation snelheidsgame kunnen lenen. Cyberpunkers? Een lachertje, dit is het echte werk. Personal Jesus gitaarriffs met John Spencer als demonische oppergod. Woestijnrock, weggebrande speeluurblaren op de handen, oververhit en dorstig. Zullen we een dansje wagen? Prima, maar dan wel met het ingehuurde vrouwelijk schoon in de achterkamer van het nooduitgang geëlimineerde Hotel California. The Hills Have Eyes en die bloeddorstige wezens loeren aasgierig om zich heen.

Het verhalende The Worst Facts roept die overige kwelgeesten op. Het slechtste van de mensheid staat centraal, de duivel verkoopt zijn ziel aan Jon Spencer en krijgt een toegangsbewijs voor dit helse feestje cadeau. Het afzettende Primary Baby gaat tegen alle regels in. Schijt aan het hele feministische gebeuren. Verwijzingen naar recht toe recht aan seks, wellustige ordinaire lustobjecten en het dierlijke oerinstinct. Voor foute vrouwen die op foute mannen vallen en daar vrede mee hebben. Uitgebluste afgebrande aarde realiteitswaanzin in het misselijk makende Strike 3.

Het lichtvoetige funkende komische Worm Town eist het donkere ondergrondse leventje op. Hardwerkende puinruimende wezentjes, die zich op vergaande resten uitleven en de flora en fauna in stand houden. Niks lugubers aan, gewoon een natuurlijk proces. Frank Zappa achtige Does Humor Belong in Music? ongein. Devo absurdisme en boogiewoogie pianotoetsen in Get Up & Do It, en waarom ook niet eigenlijk? Bruise heeft daarentegen heerlijke manische noiserock uitspattingen, Pixies gekte en een stukje Bob Bert Sonic Youth erfenis. Tegendraads croonend gaat Layabout Trap de hedendaagse jazzy postpunk uitdaging aan. Jon Spencer heeft dan wel de zojuist ontwaakte graaf Dracula uitstraling, maar leeft echt niet onder een steen. Een beetje flirten met de hedendaagse muziekscene anno 2022, het hoort er allemaal bij.

Het griezelig filmische Push Comes to Shove graaft muzikaal nog dieper in het destructieve artiesten verleden, en vormt toch wel de rode Spencer Gets Lit draad. De Peg Entwistle Hollywood Sign dodensprong in 1932, de mystieke zelfvernietigende 27 club leefwijze, de New Yorkse The Factory 15 Minutes of Fame Andy Warhol ideologie in het glamrock kunststukje My Hit Parade en het koortsige kapitalistische Rotting Money labelbazen smeergeld. Bewust of onbewust? Jon Spencer zal zich er niet druk over maken, hij heeft het sterrenwereldje geobserveerd en zelf midden in Luilekkerland geleefd. Spencer Gets Lit is een tikkeltje duisterder dan zijn eerdere werk. Een meesterwerk? Welnee, daar doet Jon Spencer niet aan mee. Dat is toch helemaal geen ware rock and roll houding? Lekker belangrijk zeg, het moet vooral leuk blijven. En die 1 april releasedatum is misschien nog wel de grootste grap.

Jon Spencer & The Hitmakers - Spencer Gets Lit | Rock | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

The Monochrome Set - Allhallowtide (2022) 4,0

1 april 2022, 02:07 uur

The Monochrome Set heeft het allemaal meegemaakt. De hoogtijdagen van de postpunk en new wave, de zoveelste revivalgolf en de opkomst en ondergang van gelijkgezinde bandjes. Ze waren er in 1978 al bij, sterker nog, ze komen net als Adam Ant uit de universiteitsgroep The B-Sides voort, en hebben diezelfde herkenbare Burundi tribal drumsound. Aangenaam verveeld zeurderig werkt zanger Bid (Ganesh Seshadri) zich door de voorgedragen teksten heen. Doordat The Monochrome Set het tempo aardig verlaagd, en het accent op die herkenbare overheersende Lester Square gitaarlijnen legt, krijgen ze al snel het dromerige romantici imago opgelegd. Allemaal prima verder, zichzelf van de starre doemdenkers distantiërend.

Ook de Londenaren kennen hun ups en downs. In 1985 trekken ze de stekker eruit, reanimeren zich vijf jaar later om vervolgens in 1998 weer een decennialange stilte in te lassen. Vanaf hun twaalfde plaat Spaces Everywhere zijn ze bij het Tapete label ondergebracht, waar ze nu ook nummer zestien, Allhallowtide uitbrengen. Lester Square heeft ondertussen de band verlaten, zijn vrijgekomen plek wordt zoveel mogelijk door zanger gitarist Bid opgevuld. Bassist Andy Warren is al vanaf het prille begin aanwezig, Mike Urban heeft The Monochrome Set in de jaren negentig al even uit de nood geholpen en neemt nu definitief achter het drumstel plaats, toetsenist Athen Ayren voltooit het gezelschap. De verantwoordelijkheid van de treurende gure backing vocals wordt net als op de voorlaatste platen door Alice Healey opgeëist.

Bid heeft een mooi klagend door de tijd ingehaald theatraal stemgeluid ontwikkeld, inclusief fluweel hypnotiserend slijtagerandje. Er is nog sporadisch ruimte voor die kenmerkende, maar steeds verder van die postpunkbasis afwijkende luie fraaie My Deep Shoreline opsierende kopstemuithalen. Ook zijn nachtclub gitaarspel dwingt respect af. Geweldig hoe Bid die voortrekkersrol uitbouwt, dirigeert en een schitterend dreigend bliksemflitsrandje over die kosmische sterrenpracht van het gelukzalige Resplendent in a Darkness legt.

The Monochrome Set representeert zichzelf met veelvoudig psychedelisch sixties orgelwerk en wall of sound bombast. Athen Ayren heeft duidelijk het The Doors songbook bij de hand genomen, en functioneel in haar allesbepalende werk teruggekoppeld. Net zo eenvoudig schakelt ze naar inlevende pianosubtiliteit over, om toch net die extra regenbuien tinten toe te laten. De diversifiëring zit hem vooral in de aardse countryfolk invloeden en opgefokte bezwerende gospeldrive, waardoor het net wat realistischer en minder sprookjesachtig overkomt.

Allhallowtide, Allerheiligen, de tragiek van het verleden, ter nagedachtenis aan degene die ons zijn ontvallen. De oude ziel voortlevend in de toektocht naar perfectie in die eeuwig voortdurende oneindigheid. Het is beangstigend akelig hoe Bid die herboren sterfelijkheid in Box of Sorrows oproept. Typische Britse humor heeft plaatsgemaakt voor wrange verbittering, het goede kwaad en de verraderlijke barmhartigheid. Thematisch staat de schoonheid van de dood en het verval centraal, het armageddon en de heropbouw van de wereld. Stevige ronkende Andy Warren baslijnen verantwoorden de ellendige hedendaagse Really in the Wrong Town spookstad escapisme, maar er is net zoveel plaats voor liefdevol Hello, Save Me optimisme en ruimte scheppende klassieke In a Chapel of a Personal Design jazzdansmoves.

Het opgejaagde Ballad of the Flaming Man, de neerslachtigheid van de jaren tachtig in een toekomstfilm naar het heden geprojecteerd. De opgebrande feniks die vanuit de asresten het weggevreten verdriet van de wereld met zich meedraagt. De liefde voor de tellende dagen, gepasseerd of in het vooruitzicht. The Monochrome Set regisseert hun eigen soundtrack bij een denkbeeldige waarheidsgetrouwe speelfilm, albumtracks als decor vullende figuranten. Allhallowtide is donker gothic mythologisch, She Sells Sanctuary onheil, pathetisch evangelisch, twinkelend verzachtend als morfine, maar ook openbarend luchtig, diepgaand poëtisch en troostend hoopvol.

The Monochrome Set - Allhallowtide | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Vito - The Restless Kind (2022) 4,0

1 april 2022, 02:06 uur

Rusteloos wordt al snel gelinkt aan ongeduldig, hyperactief en ADHD. We passeren hier het alsmaar in beweging zijnde denkvermogen, de oneindigende creativiteit en de veelal onderliggende drang tot perfectie. Vito Dhaenens behoort tot die rusteloze mensen, en het is bijzonder knap dat hij een groep afzonderlijk van elkander opererende muzikanten in zijn melancholische belevingswereld toelaat. The Restless Kind, eigenzinnige persoonlijkheden, hun krachten bundelend en tot een verdraaid lekker eindresultaat komend. Bijna therapeutisch zelfs.

Vito Dhaenens weet donders goed wat hij wil. De zoon van Derek & The Dirt zanger Dirk Dhaenens beheerst al op jeugdige leeftijd de basiskennis van het muzikantenbestaan. Sterker nog, door een veredelde stageplek binnen zijn vaders rockband krijgt hij zelfs de mogelijkheid om de single Massa te produceren. De muzikant trekt de aandacht van popjournalist Thibault Vander Donckt die hem bij zijn prille On The Level platenlabel onderbrengt. Een droomstart, maar goed, daar heeft Vito Dhaenens wel keihard voor gewerkt. Vito speelt op de emotie in. Kwetsbaarder en stukken fragieler dan wat zijn ouweheer laat horen. Een eigen geluid met een bevriend zestal aan muzikanten waaronder zijn vaste maatje Maxime De Vos op toetsen, aangevuld met Renaud Oudenaerde op bas, drummer Ramses Van den Eede en het gitaristentrio Nathan Ysebaert, Mauro Bentein en Timotheus De Beir.

Alles draait om die doodvermoeide breekbare klaagzang van Vito. Hees geleefd tegen het rokerige aan, diep intens en vol met overtuigingskracht. Chloroform, het verslavende middeltje tegen die zwartgallige hartzeer. Woorden zijn pijnlijk en raken je diep in je ziel. Vanaf de eerste seconde eist Vito Dhaenens alle aandacht op. Avond schuifelen in het donker. Dit zijn van die zeldzame momenten dat een in galmende echo verzuipende singer-songwriter direct effectief tot oproepende stilte binnendringt. En is het dan vervelend dat het verbijsterend sterke gitaarspel een verstorend einde aan zijn voordracht maakt? Integendeel, dopend en zalvend mag de zanger het geheel uitluiden. Geniaal doordacht allemaal, maar het werkt wel. Man, wat een heerlijke binnenkomer is dat Chloroform toch.

Blijkbaar is het noodzakelijk om die persoonlijke demonen van zich af te zingen, het straatje schoon te vegen om opgeruimd The Restless Kind te vervolgen. De erfenis van het Keltische verleden van het monumentale in Oost Vlaanderen gelegen Gent, waarna vervolgens afdwingend geforceerd die overstap naar de stoffige seventies countryrock wordt gemaakt. En juist die noodzakelijke geforceerde overdracht maakt de plaat zo verrassend sterk. Het aardedonkere filmische decor wordt bewoond door nachtelijke wegglijdende slidegitaar kronkelingen, rituele maandanspercussie en de emotionele stuk gezongen angstschreeuw van predikant Vito Dhaenens. Het zorgeloos beginnende Taking Leave In The End, sluit genadeloos sterk op die voortreffelijke Chloroform opener aan, en zo hoor ik de singer-songwriter dan ook het liefste.

Hoe vaak wordt de schoonheid van de pure Shining Eyes country onderschat, en als goedkoop vermaak weggezet. Die lichtvoetige primaire karakterisering leeft wel in de liefde van de Gentenaar voort. Het is mooi hoe hij de elektro folk en Americana passeert en juist naar die puurheid teruggrijpt. Liefkozend in het hunkerende Wanna Make Love, jeugdige heimwee in het intiem verlangende Two Days Before, het heerlijk in ruststand opgenomen The Restless Kind titelstuk en het gitaargerichte vraag en antwoord spel in Save Your Life. Geen langdradig gesoleer, maar wel die urgentie om die kale onleefbare woestijnvlaktes met diepgroene moerasklanken te beschilderen.

Bring Me Home, als fictieve emigrant smokkelt Vito de country Europa binnen, voegt Berlijnse theatrale tragiek en Belgische manische gekte toe, en laat de songs in een muzikaal gevuld suspensievat tot een delicaat op smaak gebracht consumeerbaar eindproduct rijpen. Het experimentele oefenruimte jamsessie gevoel bepaalt hierin de levendige klankleuren, de amicale ongedwongenheid en het harmonieuze samenspel van het meer dan voortreffelijke The Restless Kind.

Vito - The Restless Kind | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Goose - Endless (2022) 4,5

1 april 2022, 02:05 uur

Dit is de beste plaat die wij ooit gemaakt hebben! Eigenlijk is dit de standaard uitdrukking die een band maakt als ze een nieuw album op de markt brengen. Maar in het geval van Goose zou dit schijnbaar wel kunnen kloppen. Oké, het catchy Bring It On is een prachtig debuut om mee te openen. Lekker springerig, dansbaar en vooral jeugdig. Ondertussen zijn we ruim 15 jaar verder, het popklimaat is veranderd, en uiteraard doet Goose hier vrolijk aan mee.

De jaren tachtig waren altijd al aanwezig, maar nooit zo retro als op Endless. Zelfvertrouwen, daar draait het om, twijfel is de onderliggende boodschap. Onderschat jezelf niet, offer, incasseer en ga vooral dat gevecht aan om beter te worden. Groeistuipen van een band in wording, het verleden overwonnen. Triomfantelijk maken we kennis met een herziende new wave swing. Minder postpunk dan de tijdsgenoten, het accent ligt overduidelijk op de dansbaarheid en houdbaarheidskwaliteitsdatum.

Endless dus, zo tijdloos als die vervloekte unieke eighties sound, waar iedereen zo’n gruwelijke hekel aan heeft, en alweer jarenlang prominent in rewindstatus aanwezig is. Onzin dus, wanneer is daar dan eindelijk die erkenning, wanneer zijn de puristen overtuigd van het feit dat vroeger echt alles beter was. Oh nee, ik formuleer het verkeerd, Goose is juist nu beter. Hoe meer vintage synthesizers in het geluid, hoe pakkender het eindresultaat. Kun je het nog allemaal een beetje volgen? Nee? Lastig toch? Goose heeft een voortreffelijke eerlijke plaat afgeleverd, de zelfkritische houding leggen ze in het titelstuk Endless kwetsbaar op tafel. We overstijgen onszelf, de top van ons kunnen hebben we nog niet bereikt. We Are Endless, We Could Be Better. Zo, dat moest er even uit. Bedankt Goose voor dit persoonlijke triggermoment.

Eerlijk en kwetsbaar dus, laten we het daar voor het gemak maar op houden. Change, soms is er een langere pauze nodig om verdere daadkrachtige stappen te zetten. New wave wordt vaak als te deprimerend navelstarend weggezet, maar dit tijdsbeeld laat wel die innerlijke emoties zien. Geen psychedelisch gemurmel of heldhaftig krachtvoer. Het breekpunt benoemen, de zwaarte, de onrust, de pijn. Eigenlijk alles wat tegenwoordig ook speelt, maar dan zonder die egocentrische isolatie. Change is dromerig, de woorden zijn juist realistisch sterk. En als die gitaren dan toch toeslaan, doen ze dat op het juiste krachtige noise moment. Hierdoor is het stukken duisterder en grimmiger dan die klassieke synthpop bandjes. Dus Endless is geen gemakkelijk te scoren new wave plaat? Endless is absoluut geen gemakkelijk te scoren new wave plaat.

Nou, nu we dat weten mag het geflirt met die heerlijke harde dancebreaks beginnen. Fear Of Letting Go is het mooie samenspel tussen geluidssamplers, elektronica en echte instrumenten. Bert Libeert slaat er op los alsof zijn leven er van af hangt, en overtroeft hiermee die kille drumcomputerbeats. Levendige ademende muziek, gespeeld door levende artiesten en niet door voorgeprogrammeerde robots. Shadowplay, nachtelijk intiem vermaak. Slopend meeslepend, met die vraag beantwoordende achtergrondvocalen. Lege straten, eenzame feestgangers, zichzelf vermakend met ronddansende muurschaduwen. Het huiselijke schimmenspel van een silent disco, zonder danspartner met de zwijgzame eenzaamheid als enige metgezel.

Opzwepend marcheert World Party voorbij. Een openbare uitnodiging tot gelijkwaardigheid. Uiteindelijk verlangt toch iedereen naar die onbeperkte vrijheid. Vrij om mensen te ontmoeten, vrij om te dansen, vrij om te feesten. En waar zijn dan die woorden om dit gevoel weer te geven? Om toch maar even Depeche Mode te citeren; Words Are Very Unnecessary, They Can Only Do Harm. De opstand begint bij die woordloze innerlijke vrede. Zo waar en herkenbaar allemaal. Wegrennen voor de problematiek is zo nutteloos en gemakkelijk. Run Away, maar waarvoor precies? Voor jezelf? Hoe krijg je dan die controle weer terug? Herpakken, dan rennen we samen de toekomst tegenmoet, het verleden achterlatend.

Geduld loont, Make That Sound, disconnect die stroeve grijsmistige atmosfeer. Laat jezelf horen, desnoods met lawaaierige potten en pannen. Goose is hierin wel een tikkeltje voorzichtig, wat luidruchtiger had zeker gemogen. Och, die ontembare scheurende gitaar maakt heel veel goed. Dat soort onvrede overheerst ook op One, geen samensmelting van een gelijkwaardig zielen verhaal, de wantrouwende haat tegen een oneerlijke omgeving centraliseert deze albumtrack. Therapeutische primal scream openbaart zich in het heerlijk opbouwende Rock. Een sfeervol samenspel tussen zachte zang, die genoemde oerschreeuw, hulpeloze industrial noise, hypnotiserende dancetrance en die nagenoeg klassieke begeleiding. Het is bijna cliché te noemen, maar op het einde breken de wolken kapot en laten ze verwarmende zonnestralen door.

De perfecte basis voor de We Are Vibe sensualiteit. Het is zowat verboden liefde erotiek. Mickael Karkousse klinkt oud en volleert, en schuurt gevaarlijk vaderlijk tegen de jeugdige geluidscollages aan. Vluchtige duizelende versnellende interrupties geven die onderhuids spanningen weer om vervolgens badend in onschuld die eindstreep te behalen. Gemakkelijk scoren? Zeker niet! Endless is ouderwetse pop, luchtig maar ook heavy confronterend. De beste Goose plaat? Wie ben ik om dat te beoordelen, waarschijnlijk zegt mijn bevlogenheid meer dan genoeg.

Goose - Endless | Pop | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer