menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van deric raven. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

Charlie Risso - The Light (2022) 4,5

31 januari 2023, 22:08 uur

Met het vreugdevolle folkpop album Ruins Of Memories stapt de Italiaanse singer-songwriter Charlie Risso in de herfst van 2016 het erfgoed van The Cranberries binnen. Och, ze gooit er de nodige country accenten doorheen, maar in haar stemgeluid dwaalt overduidelijk de geest van Dolores O’Riordan rond. Haar spirituele zoektocht bewandeld niet lichtvoetige vlakke wateren, legt een donkere weg af, waarbij ze de wervelwind aan obscure Tornado duizelingen passeert.

Een zelfreflectie in gebroken spiegelglas, scherp, fragmentarisch, beklemmend en zwaarmoedig. Een prachtige plaat, waarin ze zichzelf niet alleen met haar innerlijke onrust confronteert, maar waarbij ze tevens haar volwassen stemgeluid ontdekt, ontplooit en verder verfijnd. Trotseer de duisternis door hier uiteindelijk sterker uit te klimmen. Dark is het sleutelnummer, de The Light EP de eerste stappen in het bevrijdende licht.

The Light is terecht geen volwaardige plaat, daar sleutelt ze op dit moment met voormalige The Bad Seeds bandlid Hugo Race aan. Uitgaande van de achtergrond van deze muzikant, zal dat echt niet een toegankelijk geheel worden, en meer op de sound van Tornado voortborduren. The Light is een elektronisch synth ambient tussenstation, geen eindbestemming, maar wel een belangrijk te nemen voorbereidende procesfase.

Het filmisch karakteriserende The Light titelstuk heeft wel die oorsprong in die dromerige lichtvoetige vlakke wateren, de eerste stappen aan het zekere vasteland worden door uptempo triphop beats overspoeld, welke de zweverigheid een geaard fundament meegeven. Op de achtergrond huilen de hartverscheurende droef gestemde spoken uit het verleden weemoedig met haar mee.

Er is niks ondeugends aan S.I.N. , S.I.N. staat voor Summer in Norway. Een troostvolle berustende seizoen beleving, waarbij de natuurlijke helende krachten een centraal plekje op de voorgrond opeisen. Een tikkeltje nostalgisch, de bezinnende bewustwording van het innerlijke positieve zelfbeeld. Speels, kinderlijk, pianovriendelijk met een hoog meedeinend zonnestalen gehalte. S.I.N. symboliseert zelfs nog meer dan de openingstrack het licht.

Het zwaar Keltische Into the Forest blikt volwassen op de jeugdigheid van het Ruins Of Memories debuut terug. Verdwijnend in de schaduwen van de bosrijke omgeving, die haar angsten met een beschermlaagje aan natuurlijk groen bedekken. Landed on Speed escapisme benadrukt de oncomfortabele buitenstaander vertwijfeling. De ongelukkige start van de aanpassing aan een nieuw leefklimaat, waarmee Charlie Risso zichzelf nog verder wegcijfert.

The Light is een prachtige veelbelovende voorzetting van eerder ingeslagen wegen welke hier op het kruispunt samenkomen, en als richtingaanwijzers haar te volgen toekomstige koers bepalen.

Charlie Risso - The Light | Pop | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

No Tongues - Ici (2022) 4,0

29 januari 2023, 21:35 uur

Drugs hebben een stimulerende verrijkende werking op de oude lichting jazz muzikanten. Al hallucinerend creëren ze de meest veelzijdige experimentele resultaten. Maar hoe klinkt het als ze voor langere tijd in zo’n trip blijven hangen, en al worstelend deze deprimerende zelfkant proberen te ontvluchten? Misschien wel als het krankzinnige Franse No Tongues kwartet, een gezelschap die in een eigen opgezette avantgardistische nachtmerrie vastloopt. Hoe hard Matthieu Prual ook zijn best doet, uit zijn saxofoon en basklarinet komt geen muziek tevoorschijn. Dierlijke oerkreten vermengen zich met tegenstrijdige drones en ook de trompetpartijen van Alan Regardin krijgen amper grip op dit verontrustend samenspel. Ronan Prual en Ronan Courty bedwingen hun reusachtige contrabassen tot georganiseerde rust, maar ook hierin faalt het duo meesterlijk. Toch vormen deze verknipte puzzelstukjes op Ici een geheel.

Het sprakeloze No Tongue mengt uitheemse volkse spiritualiteit met de pure onschuld van voorbij wandelende kinderstemmen. Deze broedparasiet beschermt net zolang dit kolossale ei, totdat het monsterlijke Ici in een wereld gevuld met verraderlijk verderf en bedriegende oneffenheden ontwaakt. Het viertal daagt stemexpressionist Isabel Sörling uit om op Kulning het verbale gevecht met Alan Regardins aan te gaan. De vocalist spiegelt, verleidt en onderdrukt krijsend haar dwangmatige weerkaatsende echo’s om zich snel ondergeschikt aan het trompetgeschal te onderwerpen. Ze erkent de meerdere in deze sobere gestemde multi-instrumentalist en druipt al voor de finishlijn af.

Als een storm in een glas water bereikt de bedarende Chien Chien postpunk belevenis zijn kookpunt. Hier is het geluidtovenares Linda Olah die zich in alle bochten wringt om de uitdaging te beslechten. In een ingetogen mantragebed bereidt deze magische sjamanka haar huilkinderlijke therapeutische spelstrategie voor. Holle herhalende ritmes verjagen de kwaadwillige geesten en accentueren de wedergeboorte van de innerlijke verbale onrust welke al kreunend tot uiting komt. Verleidende stelselmatige Makam Fantôme drones lokken de song door aanzwellend zoemend sirenegezang steeds verder de spokende diepte in waarna er een gelijk tonige horizontale flatline overblijft. Alan Regardin perst zijn laatste gezichtsuitdrukking uit het blaasinstrument totdat hij uitgeput en uitgeleefd de eindstreep van de track haalt. Ook hier is het de jongjeugdige woordenschat welke moeiteloos verhalend de beginselen van de taal vormgeeft.

Elsa Corre heeft het sensuele geheimzinnige van een zonsverduistering op klaarlichte dag. Er zit zoveel cryptische zuidelijke folklore in het grafstemmige Parrandada de Entroido de Canizo song verborgen, waardoor je amper kan bevatten dat deze exotische stemschoonheid weldegelijk een Franse achtergrond heeft. Luidende kerkklokken geven het wegstervende tijdsbestek van 1001 tijdloze nachten aan. Traditionele culturen overstemmen de botsende geloofsverschillen en laten de westerse wereld in oosterse geheimzinnigheid versmelten totdat er een universele eenheid overblijft. Het emotionele Loup Uberto beklag doet er bij Fronni D’alia nog een schepje bovenop. Verschrikt neemt het aardedonkere basgetokkel het over. De onderdrukte muzikanten hebben ademloos hun kansen afgewacht om de gevestigde zekerheid rebels te verstoren.

De doffe nadreunende Coeur de la Montagne drumslagen zakken helemaal naar dat rottende midden aardse middelpunt af. Aan de buitenkant is het nog mooi glanzend, de binnenzijde beschimmelt met puisterige pus en zielensmeersels. De pindarotsenberg brokkelt af en geeft haar schoonheid bloot, het hart blijft tot de laatste percussie aanval de onzichtbare transparantie aansturen. De vluchtige doorgedraaide Onze Heure Trente et Une tribal trance tijdsbeleving is net zo bevreemdend verwarrend als het progressieve zenuwachtige On The Run van Pink Floyd. Finis Terrae staat bibberend op de rand van de afgrond, de serene gemoedstoestand wenkt in hypnose toe om de traumaverwerking van een allesvernietigend einde een passende plek te gunnen. Knisperend verkoold restmateriaal blijft tot in de eeuwigheid na sudderen om uiteindelijk in alle stilte te doven. Ici is volledig in evenwicht met het hier en nu, maar is het ook een goede plaat? Ici is vooral een bijzonder album.

No Tongues - Ici | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

SYML - The Day My Father Died (2023) 3,5

29 januari 2023, 01:06 uur

stem geplaatst

» details  

Fucked Up - One Day (2023) 4,0

27 januari 2023, 17:17 uur

Vanaf de start in 2001 brengt het overactieve band Fucked Up een veelvoud aan singles en EP’s uit, en veroorzaken ze in 2007 de nodige chaos in een veelbesproken MTV optreden. De fans slopen de studio en ook boegbeeld Damian Abraham eindigt behoorlijk gehavend het optreden. Natuurlijk volgt er een verbod, maar de muziekzender houdt wel van sensatie en nodigt Fucked Up een jaar later gewoon weer opnieuw uit. Dezelfde taferelen, alleen is de veiligheid van Fucked Up nu niet meer gegarandeerd, zelfs een angstige Damian Abraham geeft aan dat het allemaal behoorlijk uit de hand loopt. Uiteindelijk draait het allemaal om de muziek, en dit soort van vervelende bijzaken heeft een band als Fucked Up niet nodig.

One Day is de zevende officiële albumrelease. Als je als eendagsvlieg maar een dag te leven hebt, dan haal je daar het maximale uit. De Canadese hardcore formatie Fucked Up daagt zichzelf uit om in een dag tijd een plaat op te nemen. Sterker nog ze beperken zich niet alleen tot het opnameproces, maar schrijven in dat 24-uurs tijdsbestek ook het tiental nummers welke het toepasselijke One Day vormt. Fucked Up wijkt hoe dan ook af van de beperkte punk ideologie. Wie bepaald er dat nummers kort en bondig moeten zijn, dat er geen ruimte voor breed uitgewerkte conceptalbums is en dat de die hards niet buiten de lijntjes mogen kleuren. Als er iets kortzichtig en gestructureerd is, dan zijn het wel bijna opgelegde urgente straight edge principes. Regels zijn er toch om mee te breken, en van af te wijken. Juist dat grensverleggende spreekt mij hier zo aan.

Found heeft een heerlijke hardcore oerschreeuw, en bull terriër Damian Abraham blaft weer overtuigend hard van zich af. Found is een ouderwetse bijtende punkknaller, maar de melodieuze vertakkingen verraden al dat deze krachtige opener niet representatief voor de rest van One Day is. Staat een band als Midnight Oil voor de rechten van de Aboriginals, de oorspronkelijke inwoners van Australië, Fucked Up doet iets soortgelijks op Found, al betreft het hier uiteraard de Canadese kolonisatie. De excuses van de genocide en het slavernijverleden heeft mondiaal zijn uitwerking bereikt, en beperken zich gelukkig niet alleen tot Nederland. Die geesten uit het isolerende reservatenverleden laten ook hun sporen in Lords of Kensington achter, waarbij de trieste gentrificatie ondertoon het van Damian Abrahams dynamiekexplosie wint.

De slagvaardige I Think I Might Be Weird powerpop krachtzeeën benadrukken die narcistische landveroveringsgekte. Die eigenzinnigheid zit hem hier vooral in de georkestreerde strijkers en de glamrock popkoortjes. Hoe punk is het om juist Nothing’s Immortal een sfeervol piano intro en xylofoon gepingel te gunnen. Is Fucked Up daadwerkelijk Fucked Up? In verzachtende wellness spiritualiteit opent het vervolgens sterk van zich afslaande doodknuffelende Huge New Her. Nadat Damian Abraham zijn oorverdovende onvrede geuit heeft wordt hij door medebandlid en gitarist Mike Haliechuk verrast die lang niet zo Fucked Up als de leadzanger is en hem zelfs in Cicada verbaal overtroeft. Geheel volgens de indie rockende softpunk principes van grootheden als Sebadoh en Hüsker Dü eigent hij zich dit moment toe. Het is zonde dat zijn vocale aandeel tot Cicada beperkt blijft, verder houdt Damian Abraham namelijk de touwtjes strak in een moordende wurggreep.

One Day is een aanklacht tegen de stilstand. Elke geleefde dag is niet meer terug te halen. Damian Abraham ketent zich in het titelnummer aan de wijzerplaat van de tijdsklok vast en dwingt zichzelf om het maximale uit zijn bestaan te halen. One Day is de weg naar de eeuwigheid in fragmentarische eenmalige geluksmomenten, met zelfs een verkapt liefdesliedje, de antireactie op conservatieve stabilisatie. Wat is de meerwaarde van wekenlange opnamestudio afzondering, als je dit resultaat in een dag tijd kan bewerkstelligen.

Fucked Up - One Day | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Ladytron - Time's Arrow (2023) 4,0

24 januari 2023, 19:30 uur

De wereld staat in brand, we trotseren het gevaar en rennen deze blindelings tegenmoed. De Under A Blood Red Sky albumhoes van het in 2019 verschenen Ladytron toont al de aankomende verschrikkingen. Een profetische voorspellende kijk op de wereld waarin klimaat verschuivende natuurrampen en een boosaardig pandemie het voor het zeggen hebben. De naargeestige sombere The Dreamers staan machteloos recht tegenover de verkoolde steden, wassen de handen in onschuld, en sluiten de deuren om de veiligheid te garanderen.

De Liverpoolse elektropioniers introduceren zich op Time’s Arrow in een goed gestemd kleurenscala. Time’s Arrow, de tijd stroomt net als de bloedaders altijd dezelfde kant op, eenrichtingsverkeer in een digitaal cyberpunk netwerk. Natuurlijk werkt het in de realiteit anders, gedane fouten zijn niet omkeerbaar, het heden is amper beïnvloedbaar. Het is gemakkelijk om niet terug te kijken, maar met vooruitziende kamikazeblik de toekomst te trotseren. De futuristische Ladytron sound is definitief door de tijd ingehaald, na de dreigende duisternis van de voorganger zijn ze verplicht om met een antwoord te komen. Het krachtige We Never Went Away benadrukt nogmaals de wederopstanding van dit elektropop viertal. Time’s Arrow wordt in ballingschap opgenomen, de gemeenschap sluit zich noodgedwongen van de buitenwereld af. De vooruitgeschoven City of Angels krautrock single is niks meer dan een herhaling van zetten en vormt samen met California een ode aan het verlokkende Los Angeles.

All the tricks you know

De huidige maatschappij is het zat om voorgelogen te worden. We herpakken ons en laten een vracht aan onbruikbare bagage achter. De leegte vormt het nieuwe nu, de basis van het niets. We verlangen naar herkenning, vooruitstreven is niet meer het hoofddoel. We luiden dansend met de The Night fluister erotiek de vooravond van de eenentwintigste eeuw opnieuw in, So tonight, I’m gonna party like it’s 1999, het jaar dat Ladytron bestaansrecht verleent. Dansen tot je erbij neervalt. Het is te kortzichtig om te beweren dat er in de tussentijd niks verandert is. Het 604 debuut profiteert nog van die disco revival nasleep, de sound heeft zich in de tussentijd aardig verhard. Ladytron smokkelt grimmige industrial binnen, via de achterdeurtjes doet verbitterende postpunk zijn intrede. De dromerige jeugdige zangnaïviteit van het Helen Marnie en Mira Aroyo vrouwen duo is ondertussen zelfverzekerd tot volwassenheid volgroeid. Het kindvriendelijke Ladytron is tot een log zwaar monster getransformeerd. Time’s Arrow eist die onschuldige puurheid terug, geeft ervaringsdeskundigheid cadeau, en voegt er een stukje kansenperspectief aan toe.



Alle emoties zijn in je mimiek af te lezen. Blijdschap, verdriet, onzekerheid en pijn. Zelfs als iemand verstijfd star voor zich uitkijkt, is dit in zijn gezicht zichtbaar. Faces bevecht de bewuste vergeetbaarheid, de camouflerende bespeelbaarheid, de egocentrische bespiegeling met ouderwetse synthpop melodieën en vergrijpt zich aan de kilte van de Eyes Without A Face generatie. Het licht aan het einde van de tunnel is in een tromboseverstopping terechtgekomen. Misery Remember Me sterft langzaam af, en begraaft zichzelf in een imaginair dreampop kerkhof. Ontwaak uit die verterende insomnia slapeloosheid. De tragisch melancholische Flight from Angkor vervreemding is het besef dat control freak gedrag onherstelbare angsten in onbetrouwbare achterdocht classificeert.

Helen Marnie en Mira Aroyo presenteren halverwege Time’s Arrow steeds meer als zelfverzekerde popdiva’s. Pas bij de laatste twee tracks verleggen ze de zwaarte en horen we twee koele strenge postpunk ijskoninginnen terug. Flarden aan shoegazer benevelen de hypnotiserende alternatieve California dreampop en het gothic glamrock Time’s Arrow vervolgt de zwarte ondergrond van de verdwalende doolhofwegen. Zandloperkorrels aan verdriet en pijn laten Time’s Arrow in een gitzwarte modderpoel vastlopen. Heerlijk deprimerend en zwaarmoedig, wat blijft Ladytron toch een fijne band.

Ladytron - Time's Arrow | Electronic | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

you.Guru - UNtouchable (2023) 4,0

24 januari 2023, 19:30 uur

Futuristische krautrock, experimentele freejazz fusion, blikkerige funk, hooghartige progrock en vintage new wave vormen de ingrediënten voor de eigenzinnige Young Adult Fiction basis waarmee het instrumentale Poolse You. Guru trio zich in 2020 op de kaart zet. De veelzijdige muzikale achtergrond van toetsenist en gitarist Artur Maćkowiak, bassist Michał Lutrzykowski en drummer Piotr Waliszewski (jazz, punk, postpunk en zelfs hiphop) levert genoeg rest inspiratie op om dit muzikale betoog te vervolgen. Verwacht echter geen goedkope herhaling van zetten, het asgrijze postpunk gordijn heeft zich definitief gesloten. UNtouchable is qua opzet gedurfder, genialer en gevarieerder dan het meer dan overtuigende debuut.

Het herhalende bedwelmende Direct Commotion is een zuigende sjamanistische progrock bezweringsdans. Confronteer jezelf met de diepste innerlijke duisterheden, en gun deze een stevig weerwoord. Het is een freakende rituele uitdrijving die zoveel kracht vrijgeeft, en welke aan de volwassen diversiteit van You. Guru meerdere herziende kleurendimensies toevoegt. Ondanks dat het drietal een even groot aandeel aflevert, valt vooral het retro psychedelische toetsenwerk van Artur Maćkowiak sterk op. Hij legt de karakteriserende ziel van het instrument bloot en bewerkt deze bijna tot een levendig ademend dierlijk wezen.

De elektronische ravende breakbeats visualiseren Sunny Spot in the Black Hole, ze leggen het digitale netwerkverkeer volledig plat en zetten er een spannende dansbare jaren negentig handtekening onder. Michał Lutrzykowski en Piotr Waliszewski krijgen hierdoor vrij spel en walsen er duellerend met hun overstijgende humane next level uitgezette drum and bass lijnen overheen. Dat ze de postpunk niet volledig afschrijven en blijven verdedigen bewijzen ze in de doodse naargeestige kilte welke zich tevens bij vervolgtrack Wild Telescope opdringt. Wild Telescope verkent de ambient grenzen, de potige tegenpartijen voeren echter het hypnotiserende tempo op en zorgen voor een bevreemdende krautrock effectenkakofonie aan lancerende tegendraadsheid. Normaal zou het als een verschaald biertje doodslaan, hier heeft het een alchemistische bruisende werking.

Op het Untouchably Smooth Skin slagveld laten ze schoonheid en stoerheid gevierd tot een rotsvaste massa samensmelten. You. Guru zou You. Guru niet zijn als ze daar onverschillig nog de nodige diep-zware vertragende glamrock uitspattingen een plek in geven. Het waterafstotende Quick Feeling heeft nog van die heerlijke ouderwetse spokende postpunkinvloeden waar vooral bassist Michał Lutrzykowski verantwoordelijk voor is. Artur Maćkowiak plugt zijn elektrische gitaar weer in en geeft het geheel nog net wat meer glans. Ik besef dat ik het geluid toch wel erg gemist heb, wat een verademing om dit terug te horen.

De Taxi Galaxy kristalrocker springt opdringerig alle kanten op, en barst hierbij bijna uit zijn voegen. Het kolossale onverzadigde krautrock ruimtemonster heeft voedingsbronnen nodig, en eist deze vraatzuchtig op. De floppy Simple Connections flipperkast zegeviert op een heerlijke repeterende funk cross-over basis, de lieflijke synthpop zachtheid poetst de hardheid daarvan weg, waardoor het zich net te toegankelijk speels voortzet. Hier is het Piotr Waliszewski die al ritmisch marcherend het haastende tempo bepaald. Toch pakt UNtouchable mij net wat minder dan Young Adult Fiction. De lengte van de albumtracks vergt een hoog concentratiegehalte, en ik bemerk dat ik die aandacht niet over de hele linie vasthoudt.

You. Guru - UNtouchable | Rock | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Siv Jakobsen - Gardening (2023) 4,0

24 januari 2023, 17:47 uur

Tijdens de wereldse stilstand groeit het onkruid in je hoofd gestaagd door. Zo ook bij de Noorse singer-songwriter Siv Jakobsen. Om haar geheugen te ordenen geeft ze het verleden een passend plekje vlak bij haar innerlijke afsluitbare tuinhekje. De weg naar de buitenwereld ligt in het verschiet, de tijd is gekomen om grote stappen te maken. In het midden van de kern ontwikkelen zich nieuwe gewassen, plooibaar en jong. Het emotionele tuinieren is begonnen, Gardening deelt dat proces met de geliefde luisteraars. Ze staat er gelukkig niet alleen voor. Hans Olav Settem en Simen Mitlid zorgen voor de muzikale omlijsting, de smetteloze productie en het begrijpende weerwoord. Sofie Mortvedt, Sunniva Shaw, Emma Gatrill en Marcus Hamblett staan voor de klassieke folk elementen garant. Het overige ingetogen werk verrichten gitarist Fredrik Svabø en percussionist Oliver Hardaker.

Na een korte tournee keert Siv Jakobsen huiswaarts. De betrouwde plek in de betrouwde stad heeft een bevreemdende afstandige uitwerking op de singer-songwriter. Ze stapt haar zelfgeschilderde schilderij binnen, maar de kleuren zijn vervaagd en donker. De beklemmende angst heeft de overhand en sluit zich opnieuw om haar keel. Ook al bezit Romain’s Place opbeurende oplichtende structuurlijnen, beeldende harptwinkelingen en prachtig griezelig sober gitaarspel, noodgedwongen parkeert ze zichzelf weer op dat passieve nulpunt. Most of the Time vliegt ze doelloos botsend in haar gedachten rond, net zolang totdat de scheurende littekens ontsnappende uitgangen creëren. Het jaar verspillende Birthday heeft een wrang bittere nasmaak. Zelfs de verwachte geluksmomenten vallen negatief uit.

Gardening is een hardnekkig relatieverslag, welke nu een kort gewiekte plek in het leven van Siv Jakobsen opvraagt. Een relatie die haar bijna moordend naar de strot grijpt, slaafs ketent en alle levensvreugde bij haar wegneemt. Het gaat niet meer om winnen en verliezen, maar om mentaal escapisme. In Small gooit ze de deur definitief achter zich dicht. Lieflijk vergevensgezind zingt ze haar ex in Blue toe, grootst in het kleinhouden van de song. Waarom de gehate wederhelft pijnlijk kleineren? Uiteindelijk ligt er bij Siv Jakobsen ook een groot schuldbesef, die een langdurige periode niet sterk genoeg is om de ellende achter zich te laten. Tangerine perst alle schoonheid uit de zangeres, ze voelt zich vies en misbruikt. Hoe triest is het dat je jezelf als verrot uitgeknepen stinkend fruit beschouwt.

In Bad by Design neemt het houden van een andere afslag. In alle eenvoud wordt Siv Jakobsen weer verliefd op het leven. Een bepalend hoopvol omslagpunt, de omkeerbare keerzijde van het bestaan, groener en puurder. Eigenlijk mist ze een berustende moederfiguur die de zin in het leven een positieve wending geeft. Ervaringsdeskundige Ane Brun laat haar in Sun, Moon, Stars met de oneindigheid van het sterrenstelsel kennismaken. Dromen krijgen pas waarde als ze zichtbaar zijn en de grijze wolken doorbreken. Een storm ontwikkelt zich vanuit een licht briesje en kan getemperd afgeremd worden. Pas als hemellichamen elkander kruizen ontstaat er een bevredigende gepassioneerde oerknal. We naderen de lente, de eerste zaadjes overwinteren de strenge kou en construeren groeiambitie. Ondanks het zwaarmoedige karakter straalt Gardening vooral genoeg optimisme en dynamiek uit.

Siv Jakobsen - Gardening | Roots | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Guided by Voices - La La Land (2023) 3,5

23 januari 2023, 18:04 uur

Moeten we nu echt bij elke nieuwe Guided By Voices plaat stilstaan? Jazeker, zolang de over productieve Robert Pollard en zijn manschappen goede lo-fi eigen beheer albums uitbrengen, blijf ik dat doen. Popmuzikanten hebben gewoon een dagelijkse baan, tenminste zo ziet meneer Pollard dat. Je gaat naar het werk, neemt een liedje op, en gaat eind van de dag weer naar huis. En toch ervaar ik bij La La Land een beetje inspiratie armoede. Na het meer dan voortreffelijke Earth Man Blues, It’s Not Them. It Couldn’t Be Them. It Is Them!, Crystal Nuns Cathedral, Tremblers and Goggles by Rank en het Cub Scout Bowling Pins project is La La Land een klein stapje terug. Niet alle ideeën zijn gebalanceerd uitgewerkt, smetplekken niet goed gereinigd of weggepoetst . Maar het blijft Guided By Voices en die doen niet aan verwachte compromissen. Robert Pollard is spaarzaam in zijn poëtische woordkeuzes, en La La Land is stukken duisterder dan de voorgangers.

De zuigende stofzuiger Another Day to Heal punkrocksong laat een optimaal functionerende band op topsnelheid horen. Toch is Robert Pollard hier niet de bepalende factor, maar meesterdrummer Kevin March die met zijn tegendraadse ritmes genoeglijke verstrooiing en prettige verwarring in het spel brengt. Typerende Guided By Voices gekte, met rommelig afgesteld apparatuur. Het loopt smetteloos in de Paisley Underground Released Into Dementia surf folk over waarbij slangenbezweerders orgelhypnose je volledig zen laat worden. Op het evenwichtige Ballroom Etiquette merseybeat ontspoort Robert Pollard soms wat in zijn aan elkaar gehaakte emotie frustraties. De tekst verharding geeft aan dat je er bij het eeuwige afscheid als levensspel makelaar er helemaal alleen voor staat. Uiteindelijk dirigeert iemand anders de uitvaart, en ben je de enige toeschouwer bij die laatste onemanshow.

Het venijnige donkere Instinct Dwelling is een hard rockende postpunkstamper met de nodige huilende alarmerende gitaaruithalen. Altijd fijn als deze net op het randje in het rood eindigen, en de versterkers vertroetelend ruw masseren. Jammer dat de fade out afronding wat slordig is. Het bewust ontstemde Queen of Spaces intro irriteert een beetje, maar een tweede luisterbeurt schetst een ander beeld. Juist die oneffen soberheid geeft een sterk zingend invallende Robert Pollard een breder raakvlak. Slowly on the Wheel is een langdradige poging om de gitaar in de juiste toonhoogte te stemmen. Guided By Voices zijn de helden van de korte vluchtige songs, die zich vrijwel nooit aan epische songstructuren wagen. Kan Robert Pollard alles? Nee, deze halfslachtige rockopera poging valt net wat nadelig uit. Het mist strakke overgangen, en de tempowisselingen worden te traag in gang gezet.

Het gifgroene Cousin Jackie blenderdrankje heeft een bittere nasmaak. Het is mij te stroef, te stroperig, de muzikale voedingsstoffen zijn niet genoeg opgelost, waardoor het een dikke vastzittende brei wordt. Guided By Voices is geniaal in veelzijdigheid, maar mix in het vervolg geen meerdere afstotende genres met elkaar en plaats Angus Young van AC/DC nooit tegenover Led Zeppelins Jimmy Page in de ring. Een gevalletje Black Dog Eat Dog. Wild Kingdom gaat ook ten onder aan roekeloos radiozendergedraai, waardoor je opeens in een vlaag van verstandsverbijstering rocking songbook klassiekers voorbij hoort denderen.

Het korte Caution Song speelt met Robert Pollards melancholische vrije dichtkunsten, soms heb je amper twee minuten nodig om een verhaal te vertellen. Face Eraser is ouderwets Guided By Voices werk. Heerlijke Do It Yourself indie pop, met puberaal stekende punkrock uitspattingen. De frontman is zowat de pensioenleeftijd gepasseerd, maar heeft de eeuwige jeugd in zich dus dat deert hem niet. Het gevoel voor humor bezit hij nog steeds, het komische Pockets is een waardige afsluiter. Toch liggen mijn verwachtingen bij La La Land stiekem iets hoger, maar waarschijnlijk trekt het later dit jaar te verschijnen Welshpool Frillies dat wel weer recht.

Guided by Voices - La La Land | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Micah P. Hinson - I Lie to You (2022) 4,0

19 januari 2023, 00:49 uur

De geboortegrond van Micah P. Hinson ligt in countryhart Memphis, al groeit hij echter in Texas op. Genoeg basis voor een rasechte cowboy zanger dus, in de praktijk loopt het anders. Muzikale vrijheid is er van huis uit meer dan genoeg. De piano van grootmoeder is altijd beschikbaar, en als Micah en zijn broer de puberteit bewapend met gitaar ingaan, ontstaat er een gezonde strijd om elkaar in dat spel te overtroeven. Micah verkoopt zijn ziel aan de duivel en laat zich door de verharde Ministry industrial sound en de gitzwarte gothic romantici van The Cure inspireren. Vervolgens raakt hij verknocht aan de net zo destructieve Sonic Youth noise en de deprimerende Nirvana grunge.

Op jonge leeftijd belandt hij kansloos verslaafd en dakloos op straat, zijn gitaar voorziet hem mondjesmaat van de eerste levensvoorzieningen. Nee, dat singer-songwriter straatmuzikantenleven komt niet met zijn oorspronkelijke rockster bestaansvisie overheen, maar is hier een pure noodzaak. Vreemd genoeg lukt het hem om in die beroerde toestand in 2004 zijn Micah P. Hinson and the Gospel of Progress debuut op te nemen. In zijn betere periode vervolgt hij daarna een universitaire opleiding, en als hij vervolgens mentaal en fysiek in staat is om op te treden slaat in 2007 het noodlot toe. Een goede vriend slaat hem speels amicaal net te hard op de rug, waardoor hij voor langere tijd met heftige rugpijn moet dealen. De volgende verslaving, ditmaal aan het pijnstillende Fentanyl is al snel een feit. Als hij zich eindelijk herpakt heeft, krijgt Micah in 2011 een vervelend tourbus ongeluk. Er volgt een intensief revalidatieproces, ondanks dat de Americana singer-songwriter dan geen instrument kan bespelen, blijft hij met zijn laag krakende stemtimbre als zanger gewoon optreden.

I Lie to You is ondertussen alweer zijn elfde studioalbum en wordt in een recordtempo van vijf dagen tijd met behulp van een strijkersensemble in Italië opgenomen. Nog steeds heerst die diepzwarte twijfel over het muzikantenbestaan. De rauw slepende Ignore the Days heimwee countrytrack is een excuus voor zijn langdurige afwezigheid. Het persoonlijke met musicalstrijkers gevormde Carelessly is alweer ruim twintig jaar geleden geschreven en handelt over een ongewenste zwangerschap en het drastische besluit welke Micah en zijn toenmalige vriendin toen namen. De uiteindelijke abortuskeuze is in strijd met zijn religieuze achtergrond, waardoor het waarschijnlijk zolang geduurd heeft voordat de singer-songwriter dit nummer op tape zet.

Privé zijn er gelukkig wel genoeg geluksmomenten. Hij trouwt met zijn muzikale partner Ashley Bryn Gregory, de reddende engel uit de hemel in het The Bad Seeds paarsgekleurde What Does It Matter Now?, en als geliefd familieman is hij trotse vader van drie kinderen. Toch blijft hij tevens die rusteloze ziel welke soms ook heimelijk in de Find Your Way Out tragiek naar zijn onzekere zwerversbestaan terugverlangt. Ook het traditionele door Johnny Cash opgevoede 500 Miles roept die oneindigende prairiehorizon blik op. Eenzaam de nacht tegemoet rijdend, met de maan als verlichtende gids. De befaamde tragikomische John Denver uitvoering van Please Daddy, Don’t Get Drunk This Christmas is ondertussen ook alweer vijftig jaar oud, en toe aan een nieuw honky-tonk jasje.

Het wel degelijk door Micah P. Hinson zelf geschreven Wasted Days and Wasted Nights heeft alle capaciteiten in zich om tot een klassieker uit te groeien. The Days of My Youth is een terugkerende themasong in de gewelddadige Reservation Dogs tienerserie, welke mooi op zijn Indiaanse roots aansluit, en heeft hierdoor al een kleine cultstatus opgebouwd. Micah P. Hinson is een patriottistische socialist in hart en aangetaste nieren, die zich als fanatiek voorstander van een gelijkwaardige gezondheidszorg inzet. Een maatschappelijk betrokken achtergrond welke ook hier op het diepgaande melancholische People aanwezig is en de gemene deler van een overwonnen vernietigend verleden geven de muziek een licht religieus tintje. Al blijkt godsdienst samen met zijn morbide murder ballads liefde zoals hier in het voort sjokkende Walking on Eggshells hoe dan ook een waardige inspiratiebron te zijn. Micah P. Hinson voegt zich hiermee in het gezelschap van Nick Cave, Johnny Cash, Howe Gelb en Willie Nelson. Och, je kan het veel beroerder treffen.

Micah P. Hinson - I Lie to You | Roots | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Circa Waves - Never Going Under (2023) 3,5

16 januari 2023, 02:44 uur

Bij het aanspannen van een ketting is het de kunst om die bewegingsvrijheid niet te beperken. Losjes met wat speling, waardoor het allemaal soepeltjes verloopt. De indie rockende Circa Waves postpunkers zijn op het eerste deel van de vijfde studioplaat Never Going Under net te strak aangespannen, het tempo ligt net een (s)tandje te hoog, waardoor ze net te veel in geloofwaardigheid indammen. De grens tussen vercommercialisatie en experimenteerdrift vervaagd en slaan ze meer naar de popkant door. Is dat verder erg? Nee, dat niet, maar het levert net niet de gehoopte spanning op en plamuurt de oneffenheden weg. Toch heeft het gezelschap uit Liverpool dit nodig om halverwege Never Going Under een stabilisatieswitch te maken. Je verkent de grenzen door deze eerst eigenwijs te trotseren, om er vervolgens een dikke laag nieuwe verf overheen te schilderen.

Anderzijds heeft de wereld lang genoeg stilgestaan, en is er de behoefte om de verloren tijd in te halen. Het besef dat je maar een keer leeft, en gedane zaken niet over kan doen levert een haastige samenleving herstart op. Zingend frontman Kieran Shuddall is net vader geworden, die verandering heeft zijn werking op de kijk van het leven. Ondanks dat veel songs van Never Going Under over de jeugd van Kieran Shuddall handelen, heeft het geen nostalgisch karakteriserende meerwaarde. De overwelvende Northern Town soberheid sluit bij het weggestopte verdriet aan. Zijn eigen opvoeding staat dan wel centraal, maar dat heeft meer te maken met hoe hij die invullende rol van vaderschap bij zichzelf oplegt.

De futuristische titelsong Never Going Under rock is juist een aanklacht tegen het gestroomlijnde gecontroleerde bestaan, en misschien ligt de uptempo verklaring veel dieper als wat je in eerste instantie denkt. De overspannen haastmaatschappij is een tikkende tijdbom die steeds meer slachtoffers opeist. Het internet slokt ons met roodgloeiende glamrockende Electric City netwerkverbindingen op. Dat besef is ook zeker bij Circa Waves doorgedrongen. Na het egocentrisme is het smachten naar het menselijke communiceren alleen maar toegekomen, maar hoe gaat dit ook alweer in zijn werk? Het opgefokte catchy Do You Wanna Talk dwingt dit op een ongezonde manier af. Weg met die complexiteit, de zwijmelende dagdromende Want It All Today pianoromantiek verlangt terug naar die rust en eenvoud, soms wil je gewoon niks meer dan dat.

Hell On Earth versterkt de onvrede. Direct wordt al duidelijk dat streamingssites muzikanten kapot maken. “The record store’s on fire”. De verzieking van liegende politici maakt het er niet gemakkelijker op. De herhalende overwinnaarstragiek van de Your Ghost swing, de normalisatie van de normalisatie. Schimmen die dagelijks zinloos het zelfde ritueel ondergaan. De retro new wave look van de jaren tachtig gedachtegang in Carry You Home, het verdriet van een stervende aarde. De eenzijdige tunnelvisie met het beloofde vertrouwde licht aan het einde van die tunnel. We missen het vermogen om door die isolerende bubbel te prikken. Hold On, met verbondenheid vorm je een sterkere krachtbron, die eenheid is juist nu zo van belang. Het optimistische liefdevolle Golden Days doorbreekt het negativisme, Living in the Grey verdringt de zwart-witte denkwijze en spoelt deze grijsheid met euforische helende lichtstralen weg.

Circa Waves - Never Going Under | Pop | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Dave Rowntree - Radio Songs (2023) 4,5

16 januari 2023, 02:02 uur

Na de succesvolle jaren negentig periode van Blur richt Damon Albarn zijn aandacht steeds meer op de Gorillaz carrière en de bijkomende soloprojecten. Geheel afgeschreven is de band niet, in 2003 komt nog Think Tank met de indrukwekkende Banksy hoes uit en in 2015 ziet The Magic Whip het licht. Gitarist Graham Coxon ontwikkelt zich als kunstschilder, bassist Alex James produceert als Country House boer kazen en de veelzijdige drummer Dave Rowntree heeft tal van bijbanen, en is als gemeenteraadslid een vijfjarige periode voor de Labour-partij in de Norfolk County Council actief. Zo wordt je opeens een welvarend Parklife personage, onzichtbaar in het popgebeuren, maar wel tevreden met de daaropvolgende keuzes. Als tijdens de pandemie onzekerheid de overige werkzaamheden stilliggen, besluit Dave Rowntree om de tijd nuttig in de studio te besteden. Net rond de periode dat Blur bekend maakt dat ze weer in het Wembley Stadium gaan optreden is zijn eerste soloplaat Radiosongs klaar om te verschijnen.

Radioliedjes vormen de basis voor je muzikale ontwikkeling, vervolgens ga je naar de platenboer om het desbetreffende album aan te schaffen. Radioliedjes laten je verliefdheid herbeleven. Radioliedjes verenigen een saamhorigheidsgevoel. Dave Rowntree is een jaar of dertien als de punkbeweging die beleving aardig in de war schudt. Waarschijnlijk luistert hij stiekem in de vroege nachturen naar de alternatieve zenders, en maakt Dave Rowntree met de propagandistische denkwijze achter de songs kennis. Radioliedjes beïnvloeden vanaf dan je culturele inzicht, je politieke voorkeuren en je sociale visie. Radioliedjes zijn een rebels medium, waarmee het zelfs mogelijk is om de wereld te veranderen.

Devil’s Island is het sleutelnummer van Radio Songs, en handelt over die onzekere periode. De dreigende werkeloosheidsarmoede verscheurt Groot Brittannië, die onvrede staat ook aan de oorsprong van het toenemende racisme. Direct bij de openingstrack gaat het dus al mis, en dit gegeven is bepalende voor de resterende toon van de plaat. De Blur drummer is te oud om zich met de nieuwe generatie te bemoeien, die boosheid heeft hij al lang achter zich gelaten. Dave Rowntree spiegelt het verleden aan het heden, en concludeert dat er wel heel veel raakvlakken zijn. De muzikant is de stille kracht binnen Blur en mist dat radicale opruiende karakter van bandmaatje Damon Albarn die zich wel publiekelijk maatschappelijk uitspreekt. De Devil’s Island triphop heeft het spokende van de The Specials klassieker Ghost Town. Dezelfde leegheid, dezelfde griezelige achtergrondvocalen en dezelfde naargeestige sfeer, alleen in een ander tijdsbeeld.

Het instrumentale HK staat voor het beklemmende claustrofobische Hong Kong, een overvol mierennest zonder leidende koningin. HK zoekt tevens de verklaring voor die hypnotiserende magnetiserende werking en inspirerende schoonheid van deze wereldstad op. Tape Measure heeft overduidelijke Bollywood elementen en benadrukt nogmaals de kracht van de muzikale vastgelegde boodschappen. 1000 Miles grijpt terug naar de kern van de radiosongs, de romantische liefdesliedjes. In het geval van Dave Rowntree bevestigen deze het heimweegevoel, en verklaren ze enigszins dat bij Blur een uitputtende tourneevermoeidheid optreedt.

Eenmaal gevestigd komen er andere zwaardere opwegende waardes in het leven. De soft dreamwave van Machines Like Me verslecht de vervagende synthpop grenzen en verlangt nog sterker naar die behoefte om het huiselijke bed niet te verlaten. Het gehoorzaamd de levenloze depressies en de tellende dagen welke in alle rust passeren. Het zware persoonlijke Black Sheep is een treurverslag van de afstandige verhouding met zijn vorig jaar overleden ouders. Familiegeheimen verdwijnen in het graf, zand erover en het is klaar. Een mogelijkheid om gedane zaken goed af te sluiten is er niet meer. Zelfs het vergevende Who’s Asking brengt daar geen verandering in.

Dave Rowntree experimenteert met elektronica en verdringt zijn levendige drumwerk naar de achtergrond. Het valt vooral op dat zijn stem bijna een identieke schaduwfunctie vervult, en dat hij bangelijk dicht bij die van Damon Albarn in de buurt komt. De geordende deprimerende Downtown chaos laat idealistische jeugddromen in zachte verminkende granaatscherven ontploffen. Vanuit het zwevende niets bouw je enkel illusies op, meer heeft het niet te bieden. De futuristische London Bridge krautrock duisternis heeft typische Blur koortjes en New Order postpunk elektronica en gaat samen met het machinale vervlakkende doodse Volcano de confrontatie met Everyday Robots van Damon Albarn aan. Blijkbaar zijn het allemaal puzzelstukjes die in bandvorm zo perfect in elkaar passen, maar welke los daarvan ook bestaansrecht hebben. Radio Songs is een verrassend sterk debuut, en beaamt met terugwerkende kracht de rol van de drummer binnen het Blur groepsgebeuren, welke blijkbaar een stuk groter dan gedacht is.

Dave Rowntree - Radio Songs | Electronic | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

The Murder Capital - Gigi's Recovery (2023) 5,0

14 januari 2023, 18:24 uur

Wat blijft er over als je alle opgekropte woede en frustraties in oververhitte vuurballichtbronnen omzet? Het Ierse The Murder Capital offert de jarenlange leegte op om publiekelijk zijn When I Have Fears angsten te delen. Een meesterzet, maar als je al direct jouw koning kwetsbaar in het midden van het speelveld opstelt, verwacht je geen zalvende genade van de omstanders die vanaf de zijlijn toekijken. Een zelf verzwelgende aardbeving, waarmee The Murder Capital alle mogelijkheden om met een overtroevende opvolger het publiek te winnen kansrijk de mond snoert. Toch herpakken de Dublinaren zichzelf in het genuanceerde Gigi’s Recovery, waarbij controle de nieuwe voedingsbodem vormt, en de woekerende onkruidscheuten netjes tot op gangbare hoogte terugsnoeit.

In de wereld van The Murder Capital zijn er alleen maar verliezers. Vervreemding is het kernwoord, vervlakken is het bijvoeglijke naamwoord. De vervlakkende aarde die ooit egaal mooi rond aansluitend was, de vervlakkende maatschappij welke ooit de vrijheid vierde, het vervlakkende toekomstperspectief van een ooit zo frisse energieke nieuwe generatie. Vervlakking en afgeschaafd, gerijpt door ruim drie jaar aan doorzeurende ellende. Kortsluiting in de doorgebrande overladen hersencellen en voorgeprogrammeerde dementie om structureel te vergeten. Alles is systematisch vastgelegd, de calculerende winstkansen, de hoeveelheid aan tranen om een vijand te breken, het percentage aan puurheid in iemands ogen, de hardheid van de gemeten ellende. Hoe ver ga je om te overleven, waar ligt de grens om je hoofd geleegd hersenloos van alle doordachte dieptes te elimineren. We zijn voorgelogen luchtdeeltjes die zich nergens aan hechten en hulpeloos ronddartelen.

The Murder Capital misbruikt de pandemiestilte om vanuit dat kerkhof van sudderende drones en misplaatste synths van Cathal Roper de basis van Existence te legen. Ze droppen miniatuurbommen en laten Diarmuid Brennan het opruimende werk verrichten. Opzwepend opruiend baant hij zich een weg dwars door het trippende Crying heen. Zijn freejazz ritmes krijgen tegenwerking van de bevreemdende neerbuigende gitaarbogen die Damien Tuit uit zijn instrument tevoorschijn tovert en welke als magnetische stoorzenders het geheel ouderwets verstoren. Humeurig brommend nestelt de bas van Gabriel Paschal Blake zich er nog tussen. De evolutie van het slagvaardige Ierse vijftal staat voor een veelbelovende voortzetting van Gigi’s Recovery garant. Dat de plaat minder grijs als voorganger When I Have Fears is, laten ze in de kleurrijke uitloop van Crying al horen.

Return My Head benadrukt die drang tot neerslachtigheid. Kwetsbaar plaatst James McGovern zich geketend op een schietschijf en laat zijn medebandleden een overschot aan lancerende geluidsgolven op hem afvuren. Ethel schept verwarring. Stappen we met het hoofd omhoog strijdbaar de toekomst binnen, of zwakken we naar de verslavingszekerheden af welke ons tijdelijk redden, maar die ons uiteindelijk de kop kosten. Kopen we dat perspectief af, door het onwetende nageslacht hulpeloos in de kwakkelende maatschappij achter te laten, zodat deze onze gecreëerde puinhoop maar moet opbergen. Presenteert James McGovern zich op het debuut nog als constante verharde zekerheid, hier geeft hij vooral zijn kwetsbaarheid het woord. Ethel schuurt spookachtig, en duikt diep het postpunk verleden in. Destructieve demonische noise overstemmen de verbale wanhoop. We liegen ons in het net zo griezelig vormgegeven The Stars Will Leave Their Stage door het onstabiele leven heen.

Het berustende Belonging verslechtert de opkomende zenuwinzinking. De dreiging openbaart zich gemeen zoemend onderhuids en geeft paranoia een wegvretende voedingsbodem. Vanuit die laagte drijft het neurotisch tragische The Lie Becomes the Self verraderlijk naar de oppervlakte toe, om vervolgens weer leeggezogen in die kolkende dieptemassa te verdwijnen. Een leger aan epische kalmte verschijnt aan de horizon, en trekt het einde naar zich toe. Het melancholische surfende We Had to Disappear trotseert juist die golven, en houdt zich standvastig wankelend dansend staande. Met een zacht vertwijfeld vluchtend drum-‘n-basbeat neemt Diarmuid Brennan het baanbrekende werk in A Thousand Lives weer over. Een heerlijk dromerig lichtgewichtig broertje van het vooraan geplaatste Crying.

Gigi’s Recovery overstijgt de boosheid, het ontkiemende angstzaadje heeft zich alreeds voortgeplant. De complexiteit is tot gangbare opgelegde normen en waarden genivelleerd. Gigi’s Recovery is een woeste geïsoleerde om zich heen slaande dodendans in een leeg coconomhulsel. We zijn de nietszeggende grijze motten van de maatschappij, afwachtende om met kleurrijke viltstiften tot gehoorzame eendagsvlinders te transformeren. James McGovern is in het met ingehouden manie vertellende Only Good Things de blinde leidende gids welke in het na smeulende slachtveld zijn zoektocht naar schoonheid voortzet, geamputeerd van zijn eigen zintuigelijke waarnemingen. Diepe wonden herstellen nooit, schroeien hooguit dicht, onderhuidse littekens blijven altijd aan de bovenzijde voelbaar.

Exist. Heeft het vernieuwende The Murder Capital bestaansrecht en garanderen ze de gevestigde zekerheid die bands als Fontaines D.C., shame en IDLES zich al toe-eigenen. Overleven ze de al reeds eerder ingezette voortgang, door bijna kansloos later opnieuw in te stappen. Absoluut! De subtiel geplaatste pianotoetsen en uitwaaiende synths hebben zeker een meerwaarde en overstijgen de vernietigende gitaarsound van de toch al niet misselijke eersteling. Toch staat het donker verhalende Gigi’s Recovery titelstuk vooral voor liefde, hoop en vertrouwen. Vooral dat laatste spreken ze hier overduidelijk uit.

The Murder Capital - Gigi's Recovery | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Izzy and the Black Trees - Revolution Comes in Waves (2022) 4,0

10 januari 2023, 18:40 uur

Soms verlang je net wat teveel van jezelf. Met het vijandig betitelde Trust No One maakt het wantrouwende Izzy and the Black Trees een overduidelijk statement tegen de zeer gestructureerde verharde maatschappij. Met kwaadheid alleen kom je er niet, dat beseft brutale vrijheidsvoorstander Izabela Izzy Rekowska maar al te goed. Het geschreeuw van deze anarchistische vrouwenrechtenstrijdster kost alleen maar veel energie, haar herziende subtielere denkwijze leidt hopelijk wel tot die gevraagde aandacht. Revolution Comes In Waves, een frontale aanval wordt veel minder dan een genuanceerde geschiedschrijving getolereerd.

De Poolse cybercowboys herstructureren het Ready To Go novelty culthit ritme van Republica als basis voor het stevig om zich heen schoppende I Can’t Breathe (afsluiter Candy heeft raakvlakken met Bow Wow Wow, en die band bestaat gedeeltelijk uit dezelfde leden als Republica). Werd er voorheen sterk op de oerbeginselen van de punk teruggegrepen, op de verbreding van Revolution Comes In Waves staat de krachtige vrouwelijke powerrock van de jaren negentig veel sterker op de voorgrond. Schijnbaar sluit deze generatie veel meer op de achtergrond van de zangeres aan, in ieder geval legt ze meer sensualiteit in haar hees geschreeuwde vocalen, en laat ze hierdoor ook haar vrouwelijkheid spreken. Eigenlijk raakt in die periode de acceptatie en tolerantie pas echt grond, al zal het vervolgens nog een aantal jaren duren voordat de gelijkwaardigheid pas echt verzilvert wordt.

Die feministische overtuiging domineert ook op Trust No One, al legt ze dat maatschappelijke probleem nu veel dichter bij haarzelf. I Can’t Breathe en het opspringende Break Into My Body weerkaatsten dat beklemmende gevoel van onmacht, onbegrip en dominantie. Love’s In Crisis, liefde ondergeschikt aan seks, een nietszeggend bijbegrip. Eigenlijk heel triest dat Izzy zo’n duidelijk statement nodig heeft. Nogmaals vrouwen veroorzaken niet de problemen, ze zijn nog steeds secundair aan de overheersende rolpositie van de man, daar gaat het mis. Het vrijheid beperkende Liberate verpakt diezelfde boodschap in duistere postpunk uitspattingen. Totale afbreuk van de chaos om vanuit die asgrijze krijtbodem een gewild gelijk rechtig Utopia bestaan te schetsen. Izzy and the Black Trees hebben het geluk dat tegenwoordig de aandacht sterk op het politieke “Je bent, wie je bent, kleurrijk, en uniek” issue gelegd wordt, en dat het gevoelige #metoo vraagstuk duidelijk zijn vruchten afwerpt. In twee jaar tijd is er veel verandert, en dat is maar goed ook.

De Devil On The Run ska punk saboteert die onvrede en legt er een explosieve bom onder. Het theatraal slagvaardige National Tragedy en de doodse kille Petty Crimes postpunk zijn regelrechte aanvallen op de monarchie, het dictatuur en alle andere onevenwichtige regeringsvormen. De meerderheid van het volk beslist, maar uiteindelijk sluit toch maar een partij een coalitie met de schikkende genootschappen welke zijn ideeën vorm geven. Geen stemmeerderheid, maar strategisch inzicht bepaald de toekomst van het land. Kiesrechtinflatie verarmt de deelnamezeggingskracht en levert uiteindelijk bar weinig op. De grimmige keerzijde krijgt een duidelijk weerwoord zich in het vernietigende Visions waarbij Izzy de dragende schuld nog steeds bij zichzelf legt. Wat volgt is het bevrijdende Kick Out the Damned. De verschoppelingen plaatsen ze in stigmatiserende hokjes om daarvanuit een rebelse muiterij te ontketenen. Elke dag een stap dichterbij, elke dag wat winstprofijt, Revolution Comes In Waves.

Izzy and the Black Trees - Revolution Comes in Waves | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Gold Panda - The Work (2022) 3,0

10 januari 2023, 18:39 uur

Waar ligt de grens tussen ambient new age en electronic dancebeats? Hoe stimuleert een producer van mindfulness muziek zichzelf om zijn eigen positivisme en negativisme een passende plek in zijn muziekstukken te geven? Moet je zelf niet door een berg aan teleurstellingen worstelen om vervolgens abstracte zelfhulp melodieën te reproduceren? Die kern moet toch ergens zijn oorsprong hebben? Onbeantwoorde opdringende vragen waarop ik niet zozeer een antwoord verwacht, maar die hier wel mijn gedachtegang kruizen. The Work is niet zozeer een uitgedokterd werkstuk of een vormloze mechanische zon, The Work is een studieobject, maar biedt tevens financiële onafhankelijkheid. The Work is werk, tenminste wel voor de Britse elektronische wonderkind Derwin Dicker.

Onder zijn alias Gold Panda brengt hij naar een stilte van zes jaar zijn vierde plaat uit. Die stilte is er niet voor niks geweest, die stilte ontstaat er als zijn gezinssituatie compleet verandert. Het vaderschap biedt behalve zoveel moois ook zoveel twijfel. Alle zekerheden veranderen in onzekerheden, al het opgebouwde stabiliteitscredit wankelt. Het verantwoordelijkheidsgevoel beantwoordt zich in stress, spanningen en depressies. Therapeutisch tot jezelf komen, en vanuit die leegte op ontdekkingstocht gaan. De clubhouse en junglerave invloeden zijn veelal zorgvuldig geëlimineerd, waardoor het net nog wat puurder en soberder aanvoelt. Het zijn vooral die voorliefde voor Japan en zijn universitaire Oriëntale en Afrikaanse studie die hier de overhand hebben. Misschien moeten we het eens afleren om de muzikale oorsprong tot het westen te beperken, en juist vanuit de beginselen van de reinigende meditatie te werk gaan, en die liggen dus niet in het overspannen overhaaste rijke kapitalisme, maar meer richting de voedende navel van de aarde.

Swimmer staat met zijn krakende ruis gelijk aan het verleden. Het exotisch gekletter trekt je die onzichtbare diepte in. Het kristalheldere The Dream maakt je daadwerkelijk een deelgenoot van het proces. Proestend en stotend houdt Gold Panda amper zijn hoofd boven water. De fragmentarische verkniptheid probeert zijn leven te stabiliseren. Hypnotiserende herhalingstechnieken laten hem hulpeloos kopje ondergaan. The Corner begrijpt net als Moby’s Play het belang van onze muziekgeschiedenis. Je hebt die oudheid nodig om iets nieuws te creëren, en daarmee doen deze twee grootheden in principe hetzelfde als hoe de rockgeneratie jaren geleden de blues een dominante plek in de sound toekenden. Alleen is het daar vanzelfsprekend, en wordt het hier veelal als goedkoop vermaak beschouwd. Op diezelfde wijze introduceert Gold Panda de jazz in het Oosters filmische The Want.

Met de dansbare technodisco stamper I’ve Felt Better (Than I Do Now) benadrukt Gold Panda zijn veelzeggende clubhouse verleden. Een aangenaam uitstapje waarmee hij de hedendaagse luchtige relationele overlevingskansen in zoveel geluk en welvarendheid stopt en eenvoudig die duistere bestaansschimmen tot de achtergrond verdringt. Staat het dreigende Plastic Future nou voor de overstromende plastic oceaansoep of juist voor de nietszeggende hersenloze toekomst? In iedere geval genoeg stof om over na te denken. Dierlijke hulpbehoevende noodkreten uit de diepte mengen zich in een stollende gekleurde breismurrie en laten de track tegen de geluidsgolven wegebben.

New Days of the new age, de tederheid van levendige pianoklanken in een overstuur folk schema, waaraan zelfs synthesizers zich wagen. Gold Panda zoekt de oplossingen in de I Spiral weerspiegeling van het jaren tachtig milieuproblematiek vraagstuk, maar eigenlijk wil hij vooral zijn nageslacht geborgenheid en zekerheid bieden. Pas als hij dit alles los kan laten, ontstaat er ruimte voor dat veelzeggende experiment. Arima verfijnt zich en geeft The Work ademhaling en hartslag. Chrome voegt het veelvoud aan knisperende Japanse delicatesse lagen toe, en het berustende Joni’s Room maakt het net wat humaner en persoonlijk eerlijker. Voor de buitenstaander is het een bijzondere ruwe elektroplaat, voor Derwin Dicker een stapje dichterbij zijn prille jonge evenbeeld.

Gold Panda - The Work | Electronic | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Malvin Moskalez - For the Beauty Kept Inside (2022) 4,0

10 januari 2023, 18:38 uur

Wat motorrijden zo mooi maakt is vooral het ultieme vermogen om alleen ongebonden die vrijheid te trotseren. Geen verplichtingen, gewoon letterlijk en figuurlijk je weg vervolgen en maar zien waar dat schip strandt. In het geval van Nico Goethals eindigt die reis zeventien jaar geleden abrupt als hij door een donken chauffeur wordt aangereden. De cowboy moet voortaan zonder zijn ijzeren ros een bestaan opbouwen. Weg onbegrensde vrijheden, weg met het onbevangen gevoel van rust, en helaas ook einde verhaal voor een van zijn onderbenen. Revalideren neemt echter nooit alle pijn weg, en in de daaropvolgende verwerkingsfase uit hij zijn onmacht door als muzikant in de verharde destructieve wereld van de harsh noise soundscapes te vluchten. Een natuurlijke reactie, welke hem maar gedeeltelijke voldoening oplevert. De ruwheid bouwt een schild rondom die innerlijke kwetsbaarheid heen, en gaandeweg leert hij dat acceptatie en loslaten de volgende stappen in dit proces zijn. Heelt kwetsbaarheid het verdriet? Likt het zalvend de wonden en neemt het de twijfel weg? Zeker niet, het levert vooral rust en vrede op.

Nico Goethals behoort tot het verleden, Malvin Moskalez staat voor het heden en de toekomst en is een samenvoeging van de namen van zijn twee grootmoeders. In een kleine setting presenteert hij zijn zelfgeschreven nummers. Eerst nog aan familie en vrienden, vervolgens voorzichtig in kleine achteraf kroegjes en intieme zaaltjes. Steven De Bruyn is net als Malvin Moskalez ook een rasecht gevoelsdier. Deze bekende mondharmonicaspeler is zeer geraakt en gecharmeerd door de emoties die de bescheiden Malvin Moskalez op zijn publiek overbrengt en stelt voor om samen de studio in te duiken. Onder toeziend oog van Géraldine Capart bewerkt het producersduo een elftal songs tot For The Beaty Kept Inside, de debuutplaat van Malvin Moskalez. Ook platenfirma PIAS is zeer onder de indruk van deze getekende doorleefde singer-songwriter en brengt vervolgens de plaat op de markt.

Met het rauwe zielsbeklag The Shore opent de warme singer-songwriter de plaat. Het bloedende hartzeer, het oncontroleerbare lichaam, hetzelfde sensuele I’m On Fire vuur dat de brandende pijn in brandend verlangen transformeert. Een trieste uiteenzetting dat het vuil van het leven alle pracht en schoonheid wegspoelt. Gitzwarte zelfreflectie, maar zo treffend vorm gegeven. Malvin Moskalez is de rol van Messias die behoedzaam zijn eigen lijdensweg bewandeld, alleen, eenzaam, zonder volgelingen. De berustende Ghost countryfolk bevecht de kwelgeesten die in zijn hoofd een veilig onderkomen bewonen. Het wankelende geweten uit zijn zorgen en treedt als beschermheer op. Malvin Moskalez gaat hier een dialoog met zichzelf aan. De krachtige drums geven het verhaal een positieve twist, al stellen ze zich nog voorzichtig afzijdig op, het hoopgevoel staart in de verte toe om geruisloos toe te slaan.

Na deze beklemmende tweedelige treurnis, schroeit het vuur de wonden toch nog enigszins dicht en ontstaat er ruimte voor de hervonden liefde. Het prachtige donker passionele I’m On Fire waaronder Steven De Bruyn zijn mondharmonica handtekening plaatst, de wegdromende softpop van het bevlogen hemel bereikende Butterfly, en zelfs de bevreemdende Your Song gospelsoul zijn verknipte pogingen om het leven weer op de rails te krijgen. Het Into The Wild achtige Alone intermezzo versterkt die bezieling. Het is hoe dan ook een vergelijkbare zoektocht naar geluk. De opoffering geeft uiteindelijk vreugde en vrede. Echter in Broken bezwijkt Malvin Moskalez weer in die energievretende ellende. Twee gebroken harten treffen elkaar, maar de littekens liggen te diep om deze te lijmen. Ondanks dat het allemaal net niet passend is proberen de gelijkgezinden er samen wel wat van te maken.

Het sterk in kracht opbouwende onkruid vergaat niet verkleurende To Wild Flowers is een eerbetoon aan alle verschoppelingen uit de maatschappij, die zich niet durven te ontpoppen, waardoor de innerlijke schoonheid zich niet tot een prachtige bloemenweide kan ontwikkelen. Wie bepaalt eigenlijk wat mooi is, wie heeft daar zeggenschap over? Juist die buitenbeentjes zorgen voor een ander bloeiklimaat. Het prairie huilende Old Manslow telt de gestreden jaren en legt deze in de levensweegschaal. Welke kant zal deze uiteindelijk uitslaan? Een gokspel met alleen maar verliezers of een bevredigend toekomstperspectief? In de scheuren van de doodlopende wegen ontstaan nieuwe begaanbare paden, grijp de kans aan om deze te bewandelen.

Het ontroerende She Said vat het kort bondig samen. You can be anything, anything you want, She Said. Geloof in jezelf, maak van beperkingen een kracht, samen komen we er wel. Wijze woorden, die je in het hart van de waarheid treffen. Indian Billy laat die geestzwervende indianen wijsheden ontwaken. Een helende spirituele mantra, waarmee hij niet definitief afscheid van zijn kwellende duivelsdemonen neemt, maar ze juist als amicale meereizende metgezellen beschouwt. Malvin Moskalez is een ervaren verhalenverteller en gaat op For the Beauty Kept Inside terug naar die beginselen van de blues, gospel, soul, folk en country en levert een integer bevredigend persoonlijk debuut af.

Malvin Moskalez - For the Beauty Kept Inside | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer  

Messidor - When Things Go Missing (2022) 4,5

4 januari 2023, 14:51 uur

Op een herfstige avond verdwalen in het Brusselse Messidor, waar hoge flatgebouwen elkaar intiem treffen en een gepantserde muur om de oude huizenpracht vormen. Het aanhechtende natuurlijke groen laat het conservatief historische stadsdeel ademen. Daar tussen het alsmaar in beweging zijnde hart van Europa weerklinkt het goudbruine weemoedige verlangen naar de coronastilte welke de songs op When Things Go Missing als identieke vintage sepia ansichtkaarten kleur geven. When Things Go Missing. Je bent je pas bewust van een verlies als je echt beseft wat je mist. De wereldmaatschappij is dementerende, raakt de grip op de realiteit kwijt en zoekt de vastigheid in het passieve verleden op.

Ward Daenen blijft zo dicht mogelijk bij zichzelf, maar geniet hierbij wel van die veelzeggende vrijheid om met een drietal bevriende muzikanten de studio in te duiken. Ooit heeft dit trio de belofte uitgesproken om samen een plaat op te nemen. Een daad van unanieme gelijkgestemde broederliefde zoals veel bandjes hun oorsprong hebben. Een jongensdroom om van te dromen. Een nachtelijke afspraak na een geslaagde stapavond. Hou dit heimelijke gevoel van verlangen vast, waarschijnlijk schuilt daar weldegelijk een kern van waarheid in. De daaropvolgende jaren heeft de schrijvende journalist vooral benut om zich als solerende songwriter te ontwikkelen. Met de unieke kans om het hartelijke Chantal Acda publiek op te warmen, en daardoor nog meer kleurlagen aan dat concert te mengen.

Maarten Moesen voegt zich in een pril verleden nog bij het gezelschap rondom Stef Kamil Carlens, drumt op de Making Sense Of Infinity plaat mee en neemt daar tevens ook aardig wat pianotoetswerk en baspartijen voor zijn rekening. Daarnaast vervult de actieve muzikant op In de Kronkels van Mijn Geest van de legendarische volksheld Guido Belcanto een soortgelijke glansrol, om zich nu volledig op het serieuze tussenproject Messidor te richten. Jazzdrummer Bert Hornikx vormt samen met Myrthe Luyten het intiem klein gehouden Astronaute softpop duo, maar verlaat eventjes die vertrouwde basis om een nieuw avontuur aan te gaan. De onvoorwaardelijke muziekpassie als helend bindmiddel. Een supertrio dus, maar verwacht geen complex ritmisch geheel, integendeel zelfs. Debuutplaat When Things Go Missing ademt organisch levendig sfeervol, in alle luchtigheid is er wel de nodige ruimte voor gezonde broeierige spanning en geven de twee percussionisten het juist een multiculturele exotische zilverkleurige avondglans gevoel mee. Mooi hoe muzikale veel vreters elkander kruizen en zo voor de nodige verbreding zorgen.

Ward Daenen heeft een aangename zachtheid in zijn stem, en mengt deze met zijn expressieve kwaliteiten om een overtuigend verhaal te vertellen. The Deer is een uitnodigend samenspel tussen hem en deze twee ritmische grootheden. Ward Daenen rijgt zorgvuldig de woorden op een muzikale waslijn aan elkaar, en laat die in een laaghangend briesje op het tempo van de wind meedeinen. The Deer is lui ontspannen relaxed. Diepe pianotoetsen echoën door de ruimte, gevolgd door genuanceerde gitaarklanken. Al zorgt het stuwende ritmische marcherende jazzy samenspel voor een prachtig klankenpallet waarin subtiliteit de hoofdrol opeist. Messidor is het zoveelste bewijs dat het eigenzinnige van de freejazz de traditionele Brusselse rockscene overstemt en opslokkende avondvullende werkuren een nachtelijke clubtwist aan het geheel leveren. The Deer, het dierlijke verlangen naar schoonheid. Het natuurlijke liefdevolle jachtinstinct, bijna menselijk. De passie en de onstilbare paringshonger.

Het dreigend rondspokende Mask of Glass laat horen hoe kwetsbaar we ons achter doorzichtbare breekbaarheid verschuilen. Ward Daenen als fragiele verhalenverteller, zich bewust van de verharde karakterisering van de maatschappij. De veiligheid van een aangeleerd patroon tot individualisering, het wegfilteren van gevoelens in deze holle tijdsweerspiegeling. Hoe bijzonder is het dat juist iemand die van zorgvuldig zijn woordenschat benutten zijn werk heeft gemaakt, hier juist zijn prachtige gitaarspel laat spreken. Gloria is de dappere glorieuze strijd om met het verleden te breken, stappen te zetten, en voor nieuwe zonovergoten kansen te kiezen. Weg van die vervagende grijzigheid, schitteren in het witte licht.

De akoestische setting van de April verlichting laat ons uit een nare winterslaap ontwaken. Alles is weer bij het oude, en we sprokkelen geluksmomenten bij elkaar om een gelukzalige doorstart te maken. Alles is weer normaal, alleen de zintuigelijke beleving en het belang daarvan heeft aan scherpte toegenomen. De uptempo laidback funk van het melancholische momenten digitaliserende Valuable grijpt sterk terug naar die typerende Belgische sound welke zich vanaf de jaren negentig zo aangenaam tot ons opdringt. Alles komt hier samen, de emotionele diepgaande lading, het perfectionisme criterium, de experimenteerdrift. Het is bijna te gewoontjes, te vanzelfsprekend. Het zoveelste bewijs dat de Brusselse muziekscene nog steeds op de toppen van hun kunnen functioneert.

More Than A Minute, de vertrouwde kernbasis waar je volledig jezelf kan zijn. Uitbundig uitpakken in ontremde gitaarakkoorden, wegdwalen en in zaligheid thuiskomen. Dat de wereld steeds kleiner wordt, betekent niet dat deze overzichtelijker wordt. Je raakt de grip op de vastigheid kwijt. Praktisch staat de tijd dan wel stil, theoretisch is het een harde aanval op de verloren vergaanbaarheid van immateriële glorie en materiele herkenningspunten. De tijd terroriseert het bestaan, eet zich vol aan hiaten en geeft daar feitelijk niks voor terug.

Het meertalige Brussel, waar de Engelse spreektaal onderhand de overmacht heeft. Toch is het altijd mooi om de deftigste taal van de wereld te horen. Het Franse Waterloo is elegant, en heel eventjes hebben we het niet meer over pop en rock, maar over chansons, al is dat eigenlijk een chique benaming voor het plattere luisterliedjes begrip. Waterloo is Brusselse hogere klasse straattaal, film noir romance. De haastige Franstalige erfenis, veel drukte, veel passie. Stadse jazznachtclub escapisme overspoeld door forensische toerisme, station Waterloo is de volgende eindbestemming. Weg van het vertekende Brussel, al zal die liefde nooit volledig wegebben.

Het observerende Pullover vervolgt die reis. Zomerhitte afkoeling in broeiende avondregendruppels. Pullover staat voor het kluizenaarsbestaan en de vereenzaming van ouderen in een dichtgroeiende stad. De track ademt door de prachtig geschoold piano vingertoets poriën heen, en bewijst nogmaals dat klassiek en experimenteel goed samen door een deur kunnen. When Things Go Missing is een prachtdebuut, een jaar kan niet beter ingeluid worden dan met deze Messidor nieuwjaars release receptie.

Messidor - When Things Go Missing | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

» details   » naar bericht  » reageer