menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van Sandokan-veld. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

McCoy Tyner - Echoes of a Friend (1972) 3,5

23 april 2022, 17:18 uur

stem geplaatst

» details  

John Coltrane - Settin' the Pace (1961) 3,5

23 april 2022, 13:12 uur

Echt zo'n plaat waar je eigenlijk weinig negatiefs over kunt zeggen, maar waarvan ik niet denk dat ik hem nog héél vaak ga draaien. Coltrane speelt uitstekend, op moment van opname (maart 1958) was hij echt grote stappen aan het zetten als saxofonist, hoewel hij toen dit uiteindelijk door Prestige werd uitgebracht (eind 1961) alweer héél veel verder was. Toch horen we hier al vlagen van het moois dat nog ging komen.

Verder is het een beetje typische hardbop uit 1958, al is de beste solo inderdaad voor Garland in het openingsnummer. Indruk die blijft hangen is dat het allemaal erg voor de hand ligt, en dat de plaat toch een beetje ondersneeuwt binnen het imposante oeuvre van deze geweldige muzikant.

» details   » naar bericht  » reageer  

David Murray / Mal Waldron - Silence (2008) 4,5

23 april 2022, 12:40 uur

Weer een pareltje in het grote oeuvre van Waldron!

De naam van Murray ken ik tot mijn schaamte niet echt, behalve 'wel eens gehoord', maar op basis hiervan wil ik daar zeker verandering in brengen. Echt een geweldige saxofonist, een verhalenverteller die de hele jazztraditie meeneemt maar niet alleen wil imponeren met technische hoogstandjes: juist de ruimtes tussen de noten maakt dat mijn volle aandacht wordt opgeëist.

Over Waldron is bekend hoe geliefd hij is als begeleider, dat hij juist ook vooral de andere muzikanten laat stralen op zijn platen. Dat is hier niet anders, maar het mooie is dat Murray andersom hetzelfde doet: ze halen elkaar naar voren, verfraaien elkaar. Als Waldron soleert, zou je nooit verwachten dat je naar een muzikant van dik in de zeventig luistert (die ruim een jaar later zou overlijden). Zijn kracht, zijn gevoel voor ritme, zijn sublieme melancholie zijn nog zo sterk aanwezig als altijd. Juist op de tracks van meer dan tien minuten zijn de heren op hun sterkst. Dit zou ooit zomaar nog eens vijf sterren van me kunnen krijgen.

» details   » naar bericht  » reageer  

Hank Mobley - Soul Station (1960) 3,5

20 april 2022, 21:44 uur

stem geplaatst

» details  

Lee Morgan - The Rumproller (1965) 4,0

17 april 2022, 11:38 uur

Met: Lee Morgan (trompet); Joe Henderson (tenorsax); Ronnie Mathews (piano); Victor Sproles (bas); Billy Higgins (drums)

Zondagmorgen met Lee Morgan, deel 4: De plaat van Lee Morgan die zo overduidelijk was bedoeld om het succes van The Sidewinder te herhalen, dat er vaak over wordt geschreven met een sarcastische ondertoon. Nu is het zeker zo dat ik de opnames uit 1964 die hierdoor op de plank bleven liggen (later uitgebracht als Search For The New Land (1964) en Tom Cat (1980) beide wel superieur vind aan deze.

Dat het titelnummer van The Rumproller een compositie is van iconoclast Andrew Hill, geeft misschien aan dat het toch wel genuanceerder ligt dan de grote boze platenmaatschappij die de creatieve vrijheid van de artiest afknijpt. Kennelijk was Blue Note destijds ook echt bijna failliet, wat de wens voor een tweede The Sidewinder in ieder geval wat begrijpelijker maakt.

Belangrijker is dat The Rumproller eigenlijk een prima album is geworden. Op de eerste twee tracks brandt het heilige vuur misschien een standje lager dan op de vorige platen, en is echt avontuur ver te zoeken, maar het swingt toch allemaal verdomd lekker weg.

De redenen om deze plaat vaker te draaien staan dit keer juist op de b-kant: op 'Eclipso' voelt iedereen zich duidelijk als een vis in het water (met name Henderson), Wayne Shorters 'Edda' biedt wat meer ruimte voor het bollen van de creatieve spieren zonder de schuddende latijnse bilspieren uit het oog te verliezen (die domineren op deze plaat), en de plaat eindigt heerlijk melancholisch met een eerbetoon aan Billie Holiday (met zowaar Morgan met demper op zijn trompet).

Niet de beste plaat van Lee Morgan, maar ben toch zeker bij dat ik deze niet heb overgeslagen in mijn speurtocht door zijn discografie.

» details   » naar bericht  » reageer  

Lee Morgan - Tom Cat (1980) 4,5

17 april 2022, 10:31 uur

Met: Lee Morgan (trompet); Jackie McLean (altsax); Curtis Fuller (trombone); McCoy Tyner (piano); Bob Cranshaw (bas); Art Blakey (drums)

Zondagmorgen met Lee Morgan, deel 3: Dit is de plaat die ik in de afgelopen maand denk ik het vaakst heb beluisterd. De tweede plaat van Morgan (na Search for the New Land) die bij Blue Note op de plank bleef liggen door het succes van The Sidewinder, omdat Blue Note wilde proberen een plaat uit te brengen die dat succes kon herhalen.

Nu kan ik me op zich wel voorstellen dat Search for the New Land net wat te subtiel en artistiek werd gevonden, maar Tom Cat zou toch een prima opvolger zijn geweest. Het is een heerlijk swingende en afwisselende hardbopplaat, die meteen lekker in het gehoor ligt. Maar dit is meer dan gewoon 'lekker': de composities wérken gewoon allemaal, met dank aan een band in topvorm. Buiten Morgan zelf, die zich scherp als een haaienvin door de plaat heen soleert, zijn McCoy Tyner (die de sfeer een structuur in het oog houdt) en een briljante, bevlogen Jackie McLean de uitblinkers.

Gezeur over platen die al dan niet op tijd een release kregen is altijd lekker makkelijk achteraf praten, maar dat dit pas in 1980 (met een inderdaad spuuglelijk hoesje) werd uitgebracht mag toch wel een groot onrecht worden genoemd. Ik vind het denk ik wel Morgans beste opname tot dusver.

» details   » naar bericht  » reageer  

Lee Morgan - Search for the New Land (1966) 4,0

17 april 2022, 10:17 uur

Met: Lee Morgan (trompet); Wayne Shorter (tenorsax); Herbie Hancock (piano); Grant Green (gitaar); Reggie Workman (bas); Billy Higgins (drums)

Zondagmorgen met Lee Morgan, deel 2: Dit album wordt verrassend vaak genoemd als favoriet van Lee Morgan door jazzfans. Waar voorganger The Sidewinder misschien een remmende voorsprong heeft, krijgt deze misschien ook een extra gunfactor omdat hij na het succes van de voorganger ruim twee jaar op de plank bleef liggen omdat Blue Note een plaat wenste die het succes herhaalde.

Het eerste dat opvalt is het hoge niveau van sidemen op dit album, circa februari 1964 (de datum van deze opname) moet het toch moeilijk zijn geweest een betere jazzband dan dit in de studio te krijgen. Wayne Shorter en Herbie Hancock zouden snel hierna deel uitmaken van het Tweede Grote Kwintet van Miles Davis, en de je hoort al de voorzichtige beweging richting postbop.

Het is vooral allemaal wat subtieler, ruimtelijker, gevoeliger dan de meeste van Morgans vorige platen. Wat niet direct wil zeggen dat de plaat nou echt heel experimenteel is. Na de aparte stop/start-structuur van het titelnummer krijgen we vier redelijk typische Lee Morgan-composities, waarbij vooral de inkleuring door de band zorgt voor textuur.

Ik zet deze eerlijk gezegd wat minder vaak op dan andere platen van Morgan uit deze periode, het raakt me om een of andere reden wat minder denk ik. Wel kun je - met wijsheid achteraf- vinden dat dit een waardige opvolger zou zijn geweest voor The Sidewinder, juist omdat het weer een nét iets andere kant van de muzikant laat zien.

» details   » naar bericht  » reageer  

Lee Morgan - The Sidewinder (1964) 4,5

17 april 2022, 09:53 uur

Met: Lee Morgan (trompet); Joe Henderson (tenorsax); Barry Harris (piano); Bob Cranshaw (bas); Billy Higgins (drums)

Lee Morgan op zondagmorgen, deel 1. Eerst zijn bekendste plaat maar weer eens draaien. Ook zijn terugkeer naar het Blue Note-label na drieënhalf jaar, waarin zijn drugsverslaving met hem aan de haal was gegaan. Wie de documentaire I Called Him Morgan op Netflix heeft gezien, kent het tragische feit dat dezelfde vrouw die hem er weer bovenop zou helpen, hem later noodlottig zou worden.

Het verhaal gaat verder dat het iconische titelnummer, met het destijds populaire 'boogaloo'-ritme, door Morgan op wc-papier werd gecomponeerd in het toilet van de studio, toen er nog één nummer nodig was voor op de plaat. Het werd uiteindelijk een hit, zelfs buiten de jazzwereld, en redde kennelijk het toen noodlijdende Blue Note van faillissement (men mag hopen dat ze met de winst ook wat zachter wc-papier hebben aangeschaft voor in hun studios, als dit gebruikt kon worden om muziek op te schrijven, maar goed).

Dit titelnummer blijft het visitekaartje van de plaat, mede met dank aan de retestrakke ritmesectie en de uitstekende chemie tussen Lee Morgan en Joe Henderson. Veel swingender kan het gewoon niet. Dat wil niet zeggen dat de rest van de plaat vulsel is: 'Totem Pole' is stilistisch vergelijkbaar maar muzikaal iets complexer, een broeierige track met een uitmuntende solo van Henderson.
De B-kant is als vanzelf ietsje minder, maar ook deze drie tracks - allemaal nieuwe composities van Morgan, bruisen en swingen de pan uit.

Een plaat die zo populair is heeft natuurlijk een remmende voorsprong. En dit is ook zo'n band die het allemaal 'makkelijk' doet klinken. Maar voor mij blijft dit een van de beste Hardbop-platen.

» details   » naar bericht  » reageer  

Duke Ellington and His Orchestra - Masterpieces by Ellington (1951) 4,0

15 april 2022, 17:20 uur

stem geplaatst

» details  

Big Thief - Dragon New Warm Mountain I Believe in You (2022) 4,5

15 april 2022, 13:38 uur

Aan inspiratie geen gebrek bij deze band, kennelijk. Ze waren me al eerder opgevallen toen ze in 2019 doodleuk twee goed ontvangen platen in een jaar uitbrachten (hun eerdere werk niet, maar ik leef dan ook best wel onder een steen). Toen vond ik het al wel mooie muziek, maar heb ik er verder niet al te veel aandacht aan besteed. Dat gaat nog wel gebeuren, want Dragon New Warm Mountain I Believe in You heeft de laatste paar maanden een stevig plekje in mijn hart veroverd.

De lengte is eigenlijk het enige waar ik over kan zeuren, met genoeg songs om een flinke dubbel-lp te vullen. Dat maakt het voor mij niet altijd aantrekkelijk om de plaat in zijn geheel te beluisteren, en om een of andere reden krijg ik soms het gevoel dat de songs een beetje in elkaar overlopen. Wat bepaald geen recht doet aan een album dat toch een behoorlijke stilistische reikwijdte heeft. Fluistermeisjes-folk, country en roots, indie met electro-invloeden, pure pop, Big Thief maakt sfeer en kleurt met het grootste gemak.

Dat het toch allemaal klinkt als het werk van één band, is op zich al een compliment waard. Maar wat echt bijna intimiderend is, is het vermogen van de band om de ene sterke song na de andere uit hun mouw te schudden. Bijna elk liedje heeft een goede hook, een eigen muzikale vibe, en blijft daarom snel bij me hangen. En hoewel een aantal songs bij mij wel favoriet zijn (de opener en het titelnummer, 'Certainty', 'Red Moon', 'Promise is a Pendulum', en zo nog een paar), heb ik eigenlijk nog geen liedje kunnen ontdekken waarvan ik niet begrijp dat het het album heeft gehaald. De stem van de zangeres en haar teksten kan ik ook nog goed hebben.

Prachtige plaat! Ik twijfel een beetje tussen 4 en 4,5 sterren, maar ik heb dit de laatste weken vaak genoeg gedraaid om het voordeel van de twijfel te geven.

» details   » naar bericht  » reageer  

Clifford Jordan - In the World (1972) 4,5

14 april 2022, 18:13 uur

stem geplaatst

» details  

Horace Tapscott - Live at Lobero (1982) 4,0

14 april 2022, 12:00 uur

Met: Horace Tapscott (piano); Roberto Miranda (bas); Sonship [Woodrow Theus] (drums, percussie)

Ik hoop dat de puristen het mij vergeven, maar hoewel ik graag naar vinyl luister heb ik ook een Spotify-playlist om nieuwe albums te leren kennen. De albums bovenaan in die playlist zijn de platen die er al het langste staan, en waar ik het dus moeilijk vind om er een mening over te vormen, of niet snel geneigd ben ze op te zetten. In de afgelopen weken is dat Live at Lobero van Horace Tapscott.

De grootste drempel is meteen opener 'Inception', althans op de CD- en Spotify-versies (op de oorspronkelijke LP komt het nummer niet voor): een stuk van een half uur dat bij aandachtig luisteren het geduld nogal op de proef stelt. Vrije muziek, maar niet in de zin van 'lawaaierig en chaotisch', maar van 'dwarrelend en op het eerste gehoor nogal incoherent.' Maar ook weer behoorlijk uniek, en een eindeloze ontdekkingstocht. Ik weet eigenlijk nog steeds niet zo goed wat ik ervan moet vinden.

De tracks van de oorspronkelijke LP, daaropvolgend, zijn beter te behapstukken. In 'Sketches of a Drunken Mary' vindt het trio een heerlijke middenweg tussen soulvol en eigenzinnig, waarbij het bewondering afdwingt hoe de spelers hun eigen ruimte vinden en toch perfect op elkaar zijn ingespeeld. Solostuk 'Raisha's' biedt vervolgens pure schoonheid en melancholie. De afsluiter is weer een lekkere swingende warboel. Al met al een interessante en goed uitgebalanceerde plaat, al is de vonk bij mij nog niet helemaal overgesprongen. Vier sterren met een kleine twijfel.

» details   » naar bericht  » reageer  

Radiohead - Amnesiac (2001) 4,0

14 april 2022, 10:47 uur

Het vijfde album van Radiohead bestaat uit materiaal van dezelfde studiosessies waar voorganger Kid A uit putte. Toen de plaat in 2001 uitkwam, was de discussie over die plaat (in mijn herinnering) nog lang niet stilgevallen. Grof gezegd was er het kamp dat Kid A een experimenteel meesterwerk vond, en het kamp dat een tweede OK Computer wenste, en hoopte dat Radiohead de 'echte muziek' voor de tweede ronde had bewaard.

Die laatste groep werd teleurgesteld, want Amnesiac lijkt meer op zijn directe voorganger dan op Radioheads gedoodverfde magnum opus. Kid A viel bij mij nogal goed, dus ik had wat dat betreft geen klachten.

Ik heb de plaat deze week voor de tweede keer aangeschaft, als onderdeel van het Kid Amnesiac-pakketje (zwart vinyl). Een discussie over het nut of de kwaliteit daarvan hoort natuurlijk thuis op die albumpagina, maar ondanks dat de LP-versie ook op Discogs wat kritiek te verduren krijgt, klinkt vooral de Amnesiac-schijf meer dan prima op mijn platenspeler. Ik had het album destijds al op CD gekocht in de 'bibliotheekboek'-versie, voor het oog een mooie verpakking maar de CD zat zo strak in het kartonnen hoesje dat hij naar een tijdje onder de krassen kwam te zitten (vast ook mijn eigen onvoorzichtigheid) en begon over te slaan, Misschien dat ik daarom de plaat als geheel al een aantal jaar niet meer had gehoord. Ongelooflijk dat dit inmiddels twintig jaar oud is, eigenlijk.

Een hernieuwde kennismaking bevestigt mijn mening van destijds eigenlijk wel. Amnesiac is te goed om afgedaan te worden als restjesplaat, maar toch nét geen nieuw meesterwerk. De A-kant is fantastisch, je zit er meteen lekker in met die doodse keteldrums en Yorke's apatische 'I'm a reasonable man, get off my case.' Vervolgens kunnen 'Pyramid Song', 'You and Whose Army' en 'I Might Be Wrong' allemaal tot Radioheads beste nummers worden gerekend, en biedt 'Pulk/ Pull...' een fijn stukje dwars experiment.

De B-kant begint nog aardig met het wel wat zeurderige 'Knives Out', om vervolgens in een dip te belanden: deze versie van 'Morning Bell' is totaal overbodig na de veruit superieure versie op Kid A, 'Dollars and Cents' is een van Radioheads saaiste nummers, en daarna volgt twee minuten gepriegel waar ik het nut ook niet echt van inzie. De laatste twee tracks zijn dan wel weer sterk, maar trekken het album niet meer boven de vier sterren.

Nu had Kid A ook wel een paar mindere momenten, en toch voelde dat album meer als een geheel, als een coherent statement. Dat gevoel van eenheid weet Amnesiac minder bij me op te roepen, al valt er dan nog steeds voldoende te bewonderen.

» details   » naar bericht  » reageer