menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van Sandokan-veld. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

Jackie McLean - Tippin' the Scales (1979) 3,5

22 maart 2022, 14:52 uur

stem geplaatst

» details  

Ryo Fukui - Scenery (1976) 2,5

19 maart 2022, 08:35 uur

Met: Ryo Fukui (piano); Satoshi Denpo (bas); Yoshinori Fukui (drums)

Omdat deze plaat constant opduikt in allerlei lijstjes en 'recommendations' had ik hem eens in mijn luisterlijstje gezet, overigens zonder eerst bovenstaande commentaren op Musicmeter gelezen te hebben.

Ik moet me wel aansluiten bij sommige daarvan. De gespeelde standards zijn erg cliché en doen vooral terugdenken aan betere versies. Ryo Fukui is als pianist technisch vaardig, maar zijn idee van emotie overbrengen was kennelijk om vooral zo hard mogelijk op de toetsen te rammen, wat na een minuut of drie al wat vermoeiend wordt.

Al met al is het best uit te zitten, en de aardige uitvoering van 'Early Summer' maakt nog wel wat goed. Om echt een voldoende te geven zou ik het idee moeten hebben dat ik dit nog vaker ga draaien, maar nee.

» details   » naar bericht  » reageer  

Bobby Hutcherson featuring Harold Land - San Francisco (1971) 3,0

19 maart 2022, 08:16 uur

Met: Bobby Hutcherson (vibrafoon, marimba, percussie); Harold Land (tenorsax, dwarsfluit, hobo); Joe Sample ((elektrische) piano); John Williams ((elektrische) bas); Mickey Roker (drums)

Ik weet het niet zo goed met deze. Er staat niets op waar ik echt een hekel aan heb, maar het meeste komt op mij een beetje over als ofwel randje easy listening ofwel gepiel in de categorie 'had je misschien bij moeten zijn.' Vaak lijkt het of je meer naar een soundtrack dan naar een album luistert.

Tegelijkertijd overkwam het me een paar dagen geleden dat ik in het zonnetje langs het kanaal fietste en 'Ummh' op mijn koptelefoon kwam. Op zichzelf een nogal cheesy track (volgens Wikipedia ook succesvol genoeg dat Hutcherson een stuk land kon kopen met de opbrengst ervan). Maar ik weet niet of het door de stress van de werkdag kwam, of het weer of de omgeving, maar om een of andere reden kwam hij helemaal perfect binnen op dat moment. Acht minuten puur genieten op mijn fietsje.

Thuis, een paar dagen later, kon ik bij herbeluistering niet meer helemaal terughalen wat ik er toen zó mooi aan had gevonden. Maar zo gaat dat, je kunt een regenboog ook niet in een potje bewaren.

» details   » naar bericht  » reageer  

New Art Jazz Ensemble - Seeking (1969) 4,0

17 maart 2022, 22:00 uur

Met: John Carter (tenor- en altsax, klarinet, fluit); Bobby Bradfort (trompet); Tom Williamson (bas); Bruz Freeman (drums)

Prima plaat! Kawam me een tijdje geleden ter ore via de aansporingen van mijn mede jazzliefhebbers op Musicmeter bij deze verzamelaar, waar deze plaat de eerste zes nummers van vormt. Op Spotify kan deze plaat dan weer beluisterd worden onder de artiestennaam 'John Carter - Bobby Bradford Quartet' (zoals Soledad al bij voorgenoemde release aangeeft).

Hoe dan ook, mijn eerste kennismaking met deze heren, en smaakt zeker naar meer. De geest van Ornette Coleman waart door deze plaat (Carter en Bradford werkten allebei met hem samen), dus we horen een kwartet waar de structuur die een pianist meestal brengt wordt vervangen door wat vrijere en, nou ja, zoekende manier van spelen.

Kan leiden tot oeverloos gezemel, maar Bradford en Carter hebben echt wat te vertellen, en wisselen slim af tussen wat abstractere stukken en (eigenlijk verrassend toegankelijke) melodieuze passages. Fijn is ook hoe de hele band op één lijn zit en met elkaar aan de sfeer bouwt, waar ook de tweekoppige ritmesectie indruk maakt (weetje: drummer Bruz Freeman is de oom van de wellicht iets bekendere saxofonist Chico Freeman).

Volgens de literatuur is deze plaat een vroege vrucht van de samenwerking tussen Carter en Bradford, die bijna 25 jaar heeft bestaan. Altijd leuk om weer eens eraan herinnerd te worden dat er nog genoeg te ontdekken valt.

» details   » naar bericht  » reageer  

Hank Mobley - Hank Mobley Quintet Featuring Sonny Clark (1984) 4,0

Alternatieve titel: Curtain Call, 12 maart 2022, 10:08 uur

Met: Hank Mobley (tenorsax); Kenny Dorham (trompet); Sonny Clark (piano); Jimmy Rowser (bas); Art Taylor (drums)

Ja dit is een heerlijke plaat. Met deze opstelling en in dit jaar van opname verwacht je als liefhebber lekker in het gehoor liggende hardbop, en die verwachting wordt zelfs overtroffen. Dit album moet het dan vooral hebben van het speelplezier, waarbij het romige geluid van Mobley perfect wordt afgewisseld met de energieke Clark en de hier uitblinkende Kenny Dorham. Drie mannen die nog zware jaren tegemoet gingen, maar hier klinken alsof ze helemaal los staan van alle aardse zorgen.

In combinatie met de uitstekende opnamekwaliteit (zelfs op Spotify klinkt dit als een klok) kun je een beetje wanen in een rokerige jazzclub in de jaren vijftig. Heel erg avontuurlijk is het allemaal niet, maar voor 's avonds bij een goed glas whisky of om de oren te verwarmen tijdens een koude fietstocht in de morgen is het eigenlijk ideaal. Of ik de Tone Poet-uitgave ook zou willen aanschaffen, daar gaan we nog even over nadenken.

» details   » naar bericht  » reageer  

Joe Henderson - In Pursuit of Blackness (1971) 3,0

6 maart 2022, 12:54 uur

Met: Joe Henderson (tenorsax); George Cables (elektrische piano); Lenny White (drums)
En op 'No Me Esqueca', 'A Shade of Jade' en 'Mind over Matter': Curtis Fuller (trombone); Pete Yellin (altsax, fluit, basklarinet); Stanley Clarke (bas)
Overige tracks: Woody Shaw (trompet); Ron McClure (bas); Tony Waters (congas)

SNOR!

Hendersons vierde plaat voor het Milestone-label, en hij houdt zijn sterke reeks vast al weet ik niet of deze nog vaak opgezet gaat worden. De twee meest interessante tracks zijn waarschijnlijk wel 'Invitation' en 'Gazelle', die live zijn opgenomen in het Lighthouse Café (vlakbij L.A.). De geluidskwaliteit is oké maar niet fantastisch, maar vooral de aanwezigheid van Shaw maken deze opnames interessant. Voor 'Gazelle' zou ik deze plaat nog best eens opzetten, van 'Invitation' prefereer ik toch wel de versie op Hendersons eerdere plaat Tetragon.

De studio-opnames (zonder Shaw) zijn wat tammer, ondanks dat Henderson bij momenten wel laat horen waarom hij een van de meest creatieve saxofonisten uit de jazzgeschiedenis is. Daarbij inspireert hij hoorbaar de rest van de band, maar het heilige vuur laait zelden écht hoog op. 'A Shade of Jade' kende ik al in een superieure versie op Mode for Joe.

Heel erg prettige plaat om te luisteren, maar in vergelijking met sommige van zijn eerdere LP's (en de snor op de voorkant) mis ik een beetje echte urgentie. Maar het album heeft zeker zijn momenten.

» details   » naar bericht  » reageer