menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van Killeraapje. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

Lana Del Rey - Lust for Life (2017) 4,0

30 juni 2018, 19:31 uur

stem geplaatst

» details  

Lana Del Rey - Honeymoon (2015) 4,5

30 juni 2018, 19:31 uur

stem geplaatst

» details  

ASP - Zaubererbruder (2008) 3,5

Alternatieve titel: Der Krabat Liederzyklus, 30 juni 2018, 05:01 uur

ASP is het pseudoniem van zanger Alexander Spreng. Spreng heeft een belangrijke positie binnen de zogenaamde Schwarze Szene. Bekende namen uit deze scene zijn Blutengel, Diary of Dreams, End of Green, Megaherz, Project Pitchfork, Lord of the Lost,
Oomph! en mijn persoonlijke favoriet Janus (I) .

ASP pakt het in tegenstelling tot zijn genregenoten net even wat ambitieuzer aan. Allereerst valt ASP op door het visuele aspect. Recent heeft hij bijvoorbeeld dit album opnieuw uitgebracht en alleen al de verpakking en het artwork is om je vingers bij af te likken. De duistere sfeer, de kraai. Geen Gothic cliché wordt geschuwd maar het is de beste man vergeven want hij doet het met smaak.

Wat verder opvalt aan ASP is dat veel van zijn werk op literatuur is gebasseerd en dat hij zelf veel van zijn zelfgeschreven albums omschrijft als Gothic Novels op muziek. Ook voor dit dubbelalbum Zaubererbruder heeft ASP in zijn boekenkast gekeken en zich verdiept in de Krabat Sage.

Van oorsprong is deze sage afkomstig uit Zuidoost Duitsland en verhaalt over een jongeman genaamd Krabat (Kroaat) die gaat werken in een watermolen. De molenaar is een boze tovenaar die een verbond met de duivel heeft gesloten en een schrikbewind uitvoert over de plaatselijke bevolking. De moedige Krabat leest stiekem uit het toverboek van de molenaar en gaat de strijd met hem aan. Hoe dat afloopt laat ik natuurlijk even in het midden want ik wil niet teveel spoilers weggeven.

Met het verstrijken van de jaren is er steeds wat toegevoegd aan het verhaal en zijn de vertellingen over deze Krabat steeds een beetje aangepast. Heden ten dage is de streek waar de sage zich afspeelt nog steeds een bedevaartsoord voor liefhebbers. In Nederland is de sage vooral bekend via het boek Krabat - Otfried Preussler (1971) - BoekMeter.nl en uiteraard is het in Duitland ook nog verfilmd Krabat (2008) - MovieMeter.nl

Qua sfeer en teksten zit het wel goed met ASP. De zanger zet zichzelf neer als een soort hofnar maar dan met de kenmerkende zwarte make up van Alice Cooper. Gedurende het hele dubbelalbum vertelt hij zijn verhaal onder begeleiding van Folk georiënteerde songs met hier en daar wat smaakvolle accenten. Naast een traditioneel Rock geluid, ontbreken de violen en andere traditionele instrumenten nergens. Alles is smaakvol gedaan en voegt veel toe aan de sfeer. Aan liefde en inzet ontbreekt het nergens.

Kritiekpunten zijn er echter ook. Een dubbelalbum duurt lang en het is een hele kunst om bijna anderhalf uur muzikaal te blijven vermaken. Tel daarbij de beperkingen die een concept met zich meebrengt en dan moet toch eerlijk gezegd worden dat niet elk moment op dit album mij even goed weet te raken. ASP heeft een aantal prachtige songs geschreven maar daarvoor staan er ook net zoveel op die niet allemaal even sterk zijn. Vooral bij het eerste album moest ik er even in komen maar album nummer 2 is gelukkig een stuk sterker. Er is een rijke variatie aan gesproken stukken, ballades en ook duetten. O.a. met Joachim Witt de Godfather van Die Schwarze Szene.

Nog een belangrijk punt is dat ASP zelf niet de meest veelzijdige zanger is. Hij heeft een specifiek geluid waar je van moet houden maar ik mis ook wat kracht, bezieling en variatie die bijvoorbeeld de zanger van een vergelijkbare band als Janus (I) wel heeft. Misschien kun je ASP nog het beste omschrijven als een Folk versie van King Diamond ook iemand die van elk nieuw album een conceptalbum maakt en op zijn zachts gezegd een bijzonder stemgeluid heeft.

Alles bij elkaar vind ik ASP een bijzonder figuur in de scene. Hij is authentiek en non-conformistisch en zal altijd zijn eigen weg blijven gaan met zijn romantische vertellingen over lang vervlogen tijden. Cultureel gezien voegt hij veel toe aan de Identiteit van Duitsland door voor de verandering eens aandacht te geven aan de wereld van de sagen en de mythes die Duitsland rijk is.

Dit album is in mijn beleving geen meesterwerk maar ik kan me voorstellen dat fans van zijn werk weglopen met dit album. Het maakt zeker nieuwsgierig naar meer!

P.s.

Dit was mijn eerste kennismaking met ASP en zeker niet mijn laatste. Ik heb hem ontdekt via het Duitse tijdschrift Orkus. Dit is een muziektijdschrift dat maandelijks verslag doet van de laatste ontwikkelingen binnen Die Schwarze Szene.

Voor wat meer achtergrondinfo: Schwarze Szene – Wikipedia - de.wikipedia.org

Wat achtergrondinfo over de sage. (Spoiler Alert) Krabat (Sage) – Wikipedia - de.wikipedia.org Krabat - Wikipedia - nl.wikipedia.org

Tijdschrift Orkus Das Magazin für Dark Rock - Electro - Gothic - Dark Metal & more - orkus.de


En uiteraard nog een goed nummer van de plaat:

ASP -- Der geheimnisvolle Fremde [Zaubererbruder (Der Krabat-Liederzyklus)] - YouTube

» details   » naar bericht  » reageer  

Marillion - Brief Encounter (1986) 4,0

29 juni 2018, 00:14 uur

stem geplaatst

» details  

Marillion - Market Square Heroes (1982) 4,5

29 juni 2018, 00:13 uur

stem geplaatst

» details  

Marillion - Script for a Jester's Tear (1983) 5,0

22 juni 2018, 01:05 uur

So here I am once more in the playground of the broken hearts
One more experience, one more entry in a diary, self-penned
Yet another emotional suicide overdosed on sentiment and pride
Too late to say I love you, too late to re-stage the play
Abandoning the relics in my playground of yesterday


Afgelopen week hoorde ik de eerste zinnen van de openingssong van dit album voor het eerst in ongeveer 10 jaar en besefte hoe mooi ik de teksten van zanger Fish nog steeds vind. Het verbaasde me dat ik elke song nog altijd woord voor woord mee kan zingen en dat bevestigde alleen maar wat voor diepe indruk het album op mij heeft gemaakt in mijn jeugdjaren.

Mijn kennismaking met Marillion gebeurde ergens eind jaren negentig. Ik luisterde toen veel naar Iron Maiden hield van lange songs, ingewikkelde teksten en vond het cool dat Maiden veel van zijn songs op literatuur baseerde. Tel daarbij een eigen mascotte en ik was verkocht. De stap naar Marillion is misschien niet de meest logische maar wat me het eerst aan dit album opviel was dat de songs erg lang waren en dat er niet veel songs opstonden net als bij Maiden in hun beginjaren. Daarna heb ik een hele tijd gebiologeerd naar de hoes zitten kijken waarop de kenmerkende hofnar stond afgebeeld. Ik had als het ware mijn nieuwe Eddy gevonden!

Toen ik daarna de cd voor het eerst op een koptelefoon in de plaatselijke cd zaak beluisterde was ik gelijk verkocht. Ik had geen idee waar zanger Fish het over had maar ik voelde gelijk dat het goed zat. Dit was totaal iets anders als de Hard Rock en Heavy Metal waar ik de laatste jaren naar had geluisterd dit was iets dat me veel dieper wist te raken. De gitaren zweefde alle kanten op, de drum ritmes waren eigenzinnig en tegendraads maar het allerbelangrijkst de zanger was scherp en bevlogen. Hij had een punkachtige allure waardoor ik ervan doordrongen raakte dat hij iets te melden had. Wat dat precies was wist ik toen nog niet maar dat het relevant was daar kon ik niet omheen.

Met de jaren die verstreken bleef ik dit album veel draaien. De teksten over liefdesverdriet, melancholie, teleurstellingen maar ook over sociaal kritische thema's begon ik steeds beter te begrijpen en de aanpak die Marillion daarvoor gebruikte was voor mij volstrekt uniek. In de volksmond heet het genre geloof ik neo-progressive rock wat zoveel betekent als dat het toegankelijke versie is van progressieve rock de eerste platen van Genesis met Peter Gabriel vallen hieronder maar nergens maakte die zoveel indruk op me als de eerste vier platen van Marillion met Fish.

Script for a Jester's Tear maakt van alle uitstekende albums met Fish echter de meeste indruk op me. Dit komt in de eerste plaats omdat het hun meest melancholische en ook rauwste werk is. De intrinsieke behoefte naar erkenning en ook het venijn in de teksten en vooral de uitvoering maken dit een uniek werk. Nogmaals de latere platen vind ik prachtig maar die hebben niet het overdonderend effect van dit debuut. Elke song heeft een eigenzinnig karakter en weet zich te onderscheiden. Nog steeds verschijnt er een glimlach op mijn gezicht als ik Fish in He Knows You Know kwaad de hoorn op de haak hoor gooien en uitroepen. Don't give me your problems!

Nummers die er voor mij met kop en schouders boven uitsteken zijn Chelsea Monday, Forgotten Sons en het fabelachtige titelnummer. Uiteraard wil ik de andere pareltjes niet tekort doen maar in de 20 jaar dat ik dit album nu luister weten de eerst genoemde songs me nog altijd het meest te raken. Alle drie hebben ze een mooie lyrische opbouw waarbij de poëzie van Fish prachtig uit de verf komt waarna de muziek steeds wat verder aanzwelt en toewerkt naar een emotionele climax. Omdat overal de beleving en de urgentie zo pijnlijk voelbaar is ontaarde de songs nergens in kitsch en komen de verhalen over prostitutie (Chelsea Monday) en de anti-oorlogssong (Forgotten Sons) optimaal tot zijn recht.

Door de jaren heen heb ik veel muziek en veel tekstschrijvers voorbij zien komen maar er is bijna geen album te vinden waar alles zo perfect in elkaar valt. Ik zou hier nog van alles over kunnen schrijven maar eigenlijk moet iedereen dit gewoon ondergaan.

In mijn beleving is dit een van de mooiste en meest relevante albums ooit gemaakt.
Of zoals Fish zelf in het slotstuk Forgotten Sons maniakaal uitschreeuwt AMEN, AMEN, AMEN.

» details   » naar bericht  » reageer  

Alice Cooper - Welcome to My Nightmare (1975) 4,5

1 juni 2018, 13:25 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren

» details  

Alice Cooper - Brutal Planet (2000) 5,0

1 juni 2018, 12:48 uur

Alice Cooper verscheen weer op mijn netvlies vlak na het uitkomen van Alice Cooper - The Last Temptation (1994) in een hele korte periode heb ik toen al zijn albums aangeschaft in afwachting wat er nog zou gaan komen. Jaren bleef het stil, het muziekklimaat veranderde steeds meer en eigenlijk durfde ik al niet meer te hopen op een Come Back van Alice. Maar toen kwam Brutal Planet!

Brutal Planet is het hardste meest compromisloze Alice Cooper album wat de beste man op dat moment kon maken. Korn, aartsrivaal Marilyn Manson en Rammstein domineerde het rockgeluid op dat moment en Cooper kwam terug, was eigenlijk wel afgeschreven, maar blies ze allemaal omver met zijn Brutal Planet.

Het machtige openingsnummer zet gelijk de toon. Een machinale Industrial Riff die niet onder doet voor het beste werk van Ministry zet gelijk de toon en de meester zelf komt als de volleerde onheilsprofeet die hij is even de volgende apocalyps aankondigen. Qua zang en tekst is Alice hier op zijn best. Hij geeft een korte samenvatting van al het onheil in de wereldgeschiedenis en houdt de mensheid een spiegel voor. Door dit nummer is denk ik de repeat knop op mijn cd speler stuk gegaan!

Het volgende nummer Wicked Young Man gaat op dezelfde onheilspellende toon door. Een zware riff, een samenvatting van alles wat slecht is en vooral forse kritiek aan de preutse en conservatieve inslag van Amerika. I'ts not the Games that i play, The Movies i see, I Am just a Wicked Young Man.

Sanctuary is een zwaar maar ook redelijk snel nummer waarin Cooper het leven schets van de gemiddelde Working Class Hero die eigenlijk geen perspectief heeft en langzaam naar de klote gaat. Het is een song met veel cynische humor maar zoals altijd met een laag diepe ernst die eronder schuil gaat.

Ook in het volgende Blow Me a Kiss is het Cooper ernst. Dit nummer wordt begeleidt door een typische Nu Metal riff zoals bijvoorbeeld Korn die zou kunnen schrijven. De tekst draait om een schietpartij op een school en laat horen hoe actueel Cooper nog altijd is.

Eat Some More is een van mijn favoriete Alice songs van de plaat. Het is onmogelijk om stil te blijven zitten bij het horen van dit nummer. Daarnaast wordt er tekstueel weer verwezen naar de bijbel en wordt consumerend America op een sarcastische wijze onder de loep genomen. Muziek en tekst lopen hier werkelijk grandioos. Alice in Topvorm!

Pick up The Bones is een soort van Ballad maar dan wel een hele zware over het leed van de oorlog in Kosovo. Alice verklaarde zelf hierover dat hij de nieuwsberichten over het thema niet meer kon zien en dat dit alleen een boos Alice Cooper nummer rechtvaardigde.

Pessi-Mystic is net zo cynisch als zijn voorganger maar dan met wat meer scherpe randjes. De kwaadheid dampt er weer vanaf en ook hier laat Alice weer horen dat hij nog altijd meetelt en gewoon beter is dan alle andere.

Gimmi verwijst tekstueel ook weer naar de bijbel maar ook naar vorige nummers van Alice hij quote zichzelf regelmatig en ook hier is de riff weer traag en zwaar in de beste traditie van bijvoorbeeld Black Sabbath de humor is ook weer vol op aanwezig en deze toon wordt lekker door gezet op It's the Little Things. Ook hier verwijst Cooper weer naar het verleden en somt hij even zijn dagelijkse en herkenbare ergernissen op. It's the Little Things is een ideaal nummer voor aan het einde van een zware werkdag.

De ballad Take It Like a Woman is voor Alice het slotstuk van zijn drie ballades over vrouwen. Achtereenvolgens zijn dit Only Women Bleed van Alice Cooper - Welcome to My Nightmare (1975) en It's Me van Alice Cooper - The Last Temptation (1994) en dan deze Take it like a Woman. Ik kan er kort over zijn. Het is de zwakste van de drie. In contrast met de overwegend hardere songs van Brutal Planet komt het nummer uitstekend tot zijn recht maar voor mij voelt het een beetje als een herhaling van zetten. Gelukkig is het nummer toch dermate goed dat het niet ten koste gaat van de kwaliteit van de plaat.

Het slotstuk Cold Machines schets tekstueel een beeld van een donkere toekomst waarin er geen plek meer is voor liefde of affectie. De wil is er natuurlijk nog altijd maar profeet Alice laat ons weten dat als we niet opletten de toekomst er wel heel somber uitziet. Dit slotverhaal vertelt hij onder begeleiding van een riff die als twee druppels water lijkt op de grote hit van Manson The Beautiful People. Het lijkt er verdacht veel op dat Alice hier een rechtstreekse confrontatie wilde aangaan, maar het dan wat scherper en venijniger wilde brengen.

Door de jaren heen ben ik braaf alle albums van Alice blijven kopen maar eerlijk is eerlijk. Brutal Planet blijft voor mij zijn beste werk. Tekstueel is hij hier vlijmscherp, vocaal is hij in topvorm, maar ook de songs zijn stuk voor stuk uitmuntend. Je merkt aan alles dat Alice de tijd heeft genomen voor deze plaat en in mijn ogen is het tot op de dag van vandaag een van zijn relevantste en meest ondergewaardeerde platen.

Na Brutal Planet kwam Alice nog met het vervolg Alice Cooper - Dragontown (2001) dat stilistisch helemaal in het verlengde van dit album zit maar het was helaas allemaal net wat minder.

Mensen die van Metal houden, nog niets van Alice kennen en willen beginnen aan zijn werk kan ik Brutal Planet van harte aanbevelen. Oude fans die ergens in jaren 70 of 80 zijn afgehaakt kan ik alleen maar adviseren om dringend deze plaat aan te schaffen. Alles wat Alice Cooper zo goed maakt komt samen in Brutal Planet.

Een meesterwerk in de wereld van Alice!

P.s.

Hier nog even het titelnummer en mijn favoriete track Eat Some More!

Alice Cooper - Brutal Planet (Brutal Planet) ~ Audio - YouTube

Alice Cooper - Eat some more lyrics (on screen & in description) - YouTube

» details   » naar bericht  » reageer