menu

Hier kun je zien welke berichten musician als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

K-Tel's Music Power (1974)

3,0
Uit een tijd dat het er nog toe deed, Verzamel LP's. Gingen de kosten van het (constant) kopen van nieuwe singles je boven de pet, dan ontstond na verloop van tijd automatisch de mogelijkheid tot aanschaf van dit soort compilaties.

Een dergelijk album kostte rond de tijd van verschijnen fl 18,90, minder dan een gulden per single. Het had op mij (ik was net 12, eind 1974) een sterke aantrekkingskracht en ik kocht ze dan ook of ik vroeg ze voor een verjaardag. Die echte populariteit was voor een korte periode, de eerste waren van 1973 (20 Power hits, 20 Fantastic hits by the Original Artists) en de laatste gebaseerd op hitlijsten in 1977 (Hit after Hit). Veelal van K-tell of Arcade.

Ik zou de geluidskwaliteit nu willen omschrijven als redelijk dramatisch maar uiteindelijk wist je toen niet beter.

Music Power heeft het euvel, en dat geldt eigenlijk voor alle LP's in dit verzamelgenre, dat het wel hits bevat maar zelden de 'erkende' topgroepen weet te presenteren. Dat maakt het vooral tot een overzicht van artiesten en bands die slechts een korte periode (met succes) in de Top 40 hebben gestaan en die vooral geen rockmuziek hebben gemaakt.
Abba en Donna Summer hadden uiteindelijk een langere periode succes maar die wisten in 1974 zelf nog niet wat hen overkwam en waren nog te strikken voor deze verzamelaars.

Dat neemt niet weg, dat Music Power toch een aardig overzicht is van de tijdgeest, de meeste nummers zijn echt grote hits geweest. Met een paar van die LP's kon je één jaar hits heel redelijk ondervangen.

Als vijf aardigste nummers heb ik aangekruist die van Catapult, Slade, Wally Tax, Stealers wheel en Resonance.

Kate Bush - Director's Cut (2011)

4,5
En inmiddels heb ik een aantal keren de Director's cut beluisterd, waarbij ik de andere albums nog even heb laten rusten.

Omdat ik de Director's cut wil beoordelen als opvolger van Aerial en niet als remake van The Sensual world en The Red shoes.
Aangezien ik The Sensual world niet heb, The Red shoes wel maar daar zijn de nummers nooit van blijven hangen (het is m.i. echt haar minste), luistert het vervolgens ook als een nieuw album.

Want dat is dan duidelijk van 2011, in stem, opname en geluid. En niet alleen dat, de Director's cut klinkt door de nieuwe opnames ook als een eenheid, iets wat je met het onbewerkt samenvoegen van nummers van meerdere albums an sich niet snel zult bereiken.

Er worden weer prachtige sferen opgeroepen (This woman's work wellicht één van de beste nummers van Kate Bush ooit) en ook de wat 'stevigere' nummers, waar het op Aerial op de twee albums wel een beetje aan ontbreekt, zijn prima te verteren.
Hoewel Kate Bush volgens mij in het creëeren van prachtige melodielijnen met een minimale aanwezigheid van instrumenten wel het beste is.

Ik vind in dat kader de tracks The Red shoes en Rubberband girl ook iets minder (misschien groeit het nog). Pas als ik dit album er goed 'ingestampt' heb zal ik vervolgens beginnen aan The Sensual world en The Red shoes (opnieuw). Eens kijken hoe dat dan weer wordt ervaren.

Kayak - Anywhere but Here (2011)

3,0
Ik zit ook niet op het Kayakforum maar ben zonder veel discussie tot 4**** bereid.

Mij afvragend waarom Kayak inderdaad altijd tot een (loodzwaar) conceptalbum zou moeten komen en niet zo af en toe eens een recht-toe-recht-aan rock album. Gewoon, een cd met 14 goede nummers. Zou moeten kunnen.

Het symfonische karakter, dat naast het conceptalbum principe Kayak meestal kenmerkt, is ook behoorlijk aangepakt. Zodat er haast sprake is van een niet Kayakachtige cd. Dat wordt dan gecompenseerd door sterke en vrij stevige nummers.

Maar zoals ik al zei, waarom ook niet. Mijn kritiek beperkt zich met name tot de zang op dit album. Ik zal van Cindy Oudshoorn niet veel zeggen, maar de heren zijn degenen waar ik niet zo heel erg gecharmeerd van ben. Als ik het goed interpreteer zingt Edward Reekers de meeste mannelijke vocalen en Robert Vunderink af en toe een stevige track als The most underrated band in the world.

Ik kan mij voorstellen dat het voor de hand ligt om een oude getrouwe als Edward Reekers te laten opdraven maar eerlijk gezegd vind ik hem verreweg de zwakste schakel van het geheel. Robert Vunderink gaat dan nog en eigenlijk vind ik zijn stem dan nog het beste passen bij Kayak. Inmiddels.

Maar voor het overige kan ik mij verder prima vermaken bij dit album. Ik moest wel even denken, toen ik de foto van de band in de hoes zag: Jezus, wat is die Ton Scherpenzeel opeens oud geworden. Ik dacht dat hij toch altijd vrij fotogeniek bleef en ook een bepaalde jeugd bleef houden.

Die tijd is dan inmiddels voorbij. Aan zijn muziek is het nog niet te merken. En beter dat dan andersom

Kayak - Cleopatra - The Crown of Isis (2014)

3,0
Het is een machtige cd, een enorm epos. Mooi geschreven, mooi uitgevoerd en mooie songs over het algemeen. Het is geen makkelijke kost maar dat zijn we de laatste jaren ook niet meer van Kayak gewend.

Ik wil er alvast wel van zeggen, dat meesterbrein Scherpenzeel één van de weinigen is geweest in de scene in de afgelopen 40 jaar die eigenlijk nooit enig water bij de wijn heeft gedaan. Het ene Kayak albums is iets lichtvoetiger dan het andere, dat kan nog.

Maar eigenlijk is hij inzake Kayak compromisloos. Goed, Cleopatra is een gecompliceerd, ingewikkeld album, vol met symfonisch en orkestraal "geweld" dat bij beluisteren veel eist van z'n luisteraars. Je kunt gewoon niet zeggen iets te gaan doen en daar een muziekje bij op te zetten en dan van het niveau Cleopatra.

Je moet hier echt voor gaan zitten, het in je opnemen en dan concluderen dat band en luisteraar een ware slag met elkaar hebben geleverd. Een gezamenlijke slag, daar niet van. Maar Scherpenzeel maakt het zichzelf, band, luisteraar niet gemakkelijk. Als je er van houdt is het verder geweldig. Maar om de waarheid te zeggen is het vooral bestemd voor de doorgewinterde Kayak fan.

Dit is geen album waarmee je doorbreekt naar het grote publiek. Je pleziert er wel je vrij kleine kring van toegewijde fans mee. Maar het is ontdaan van elke commerciële insteek, het sluit niet aan bij de muzikale tijdgeest en de lengte ervan maakt het nog minder toegankelijk.

Maar voor mensen zoals ik, die alles van Kayak wel in huis hebben en inmiddels ook wel wat gewend zijn, is het prachtig.

Scherpenzeel, daar begon ik mee, houdt dus zijn rug recht, maakt het zichzelf ook niet gemakkelijk. Eerlijk gezegd toont het een waar vakmanschap, een werkwijze, waar menige topband, gelauwerd of niet, nog heel wat van zou hebben kunnen opsteken, de afgelopen 30 jaar.

Kayak - Merlin (1981)

4,0
Album in mijn bezit gekregen door oplettendheid van Bluebird (dank!) en binnen enkele dagen vanuit de VS hier al aangekomen.

De Pseudonym versie uit 1994, digitaal geremasterd. Voor relatief weinig geld gekocht. Zouden ze in de VS nog weten wie Kayak was of mogen we uiteindelijk concluderen dat het hier toch echt gaat om hoogwaardige Nederlandse folklore?

Achteraf denk ik dat ook Ton Scherpenzeel na dit album, net als velen van ons, zal hebben gedacht dat hij verkeerd heeft gehandeld en kreeg hij daar ook spijt van.
De spijt zal hem er in hebben gezeten, dat hij niet heeft doorgezet. Aanvankelijk had hij een prachtig thema bedacht (Merlijn) en daar had hij op één plaatkant ook geweldige bijbehorende symfonische muziek voor geschreven (5*****).

Maar vervolgens heeft hij op de rem getrapt omdat hij veronderstelde dat er ook een paar nummers op het album moesten komen die het moesten "verkopen". En daar is hij de fout ingegaan. Dat laatste is namelijk niet een automatisch gevolg en de luisteraar houdt uiteindelijk een tweeledig gevoel over aan Merlin.

Net als Scherpenzeel, die het jarenlang niet kon verkroppen en in 2003 nogmaals een Merlin album uitbracht (Merlin - Bard of the unseen) mét de vijf nummers van kant één, aangevuld met geweldige aanvullende tracks.

Zo had Merlin in 1981 ook al moeten zijn. En ik denk dat de plaat niet het einde maar juist een nieuw begin voor Kayak had kunnen zijn (na Merlin en een toer werd de handdoek in de ring geworpen en pas in 2000 volgde de reünie).

Sterker nog, met de muzikale thema's en de gedachten die Ton Scherpenzeel allemaal in zijn hoofd had zitten, had Kayak internationaal gezien wellicht het voortouw kunnen nemen met betrekking tot de herrijzenis van de symfonische rock, die in 1982 nagenoeg was overleden (zie ook de geschiedenissen van Genesis, Yes, Pink floyd e.a.) en het zou samen met een band als Marillion de symfo een enorme impuls hebben kunnen geven.

Maar het mocht niet gebeuren. Ton Scherpenzeel was goed genoeg om deel uit te gaan maken van een band als Camel. Waar hij zich natuurlijk moest aanpassen aan de Ton Scherpenzeel van die band, Andy Latimer.

Hoe dan ook, Merlin heeft veel prachtige, originele klasse met ook prima zang van Edward Reekers. De Merlin uit 2003 had Bert Heerink als zanger, klinkt geluidstechnisch ook beter dan de oude versie. Er kon natuurlijk ook veel meer.

Maar ik kan mij voorstellen dat Scherpenzeel in 2003 uit was op revanche op zichzelf. En dat doe je niet bij oude niemandalletjes, dat doe je alleen bij een meesterwerk waar nog wat vlekjes bij moesten worden weggewerkt.

Kayak - Merlin - Bard of the Unseen (2003)

4,0
Het is in muzikaal opzicht toch wel een érg sterk album.

Misschien wel de beste van Kayak sinds de comeback in 1999.

Close to the fire gaat mij ook erg aan het hart en wint misschien net op punten vanwege de zang van Max Werner.

Maar ik zal Bert Heerink nageven, prima te hebben gezongen op deze Merlin- .... Veel beter had hij het niet kunnen doen.

Wikken en wegen. Deze cd heeft over de hele plaat bekeken toch weer betere nummers..........
Ik vind Merlin - Bard of the unseen vooral ook erg meeslepend.

Dat heeft dan ook een aantrekkelijkheid die ik op de laatste cd, Letters from Utopia weer een beetje mis.

Concluderend, komt deze cd toch wel héél erg dicht bij het allerbeste werk van Kayak ooit.
Ik doe er in ieder geval eens een half puntje bij.

Kayak - Night Vision (2001)

4,0
Ik geloof dat ik gisteren één of twee nummers van Night Vision heb gehoord, tijdens het (overigens geweldige) 40-jarig jubileum concert van Kayak in Amstelveen.

Ik heb de cd ook gelijk weer gekocht (Kayak heeft z'n hele catalogus op cd bij zich, wat erg attent is) want de versie die ik had kende wat technische haperingen. En zoiets leidt altijd tot minder draaien en minder bekend werk.

Inmiddels weer twee keer gedraaid om herinneringen op te halen. Het meeste is redelijk blijven hangen en ik weet ook gelijk weer waar het voor mij aan schort.

Het ligt wat mij betreft niet aan Bert Heerink. Hij moet hier Max Werner en/of Edward Reekers vervangen, wat op zich een hele klus is, en dat zal menigeen wellicht wat rauw op het dak zijn gevallen. Toch kan ik de keuze voor Heerink wel begrijpen en rechtvaardigen.
Het tevens aantrekken van Rob Vunderink (de hele geschiedenis kwam gisteravond weer even voorbij) als gitarist/ medevocalist door Pim Koopman was ook een goede beslissing. Hij speelt trouwens nog steeds een uitstekende rol bij de band.

Muzikaal zit het merendeel ook prima in elkaar. Wie het begin heeft gehoord, met Icarus en Miracle man, zal er waarschijnlijk eens rechtop voor gaan zitten.

Het is Kayak muziek in optima forma, van hoog niveau. Maar na dit tweetal begint er ook een aantal minder sterke composities een intrede te doen. En dat is, denk ik, wel vaker het probleem bij Kayak. Er wordt het volle pond aangeboden in muziek, het album duurt ook 70 minuten, maar men moet meer kritisch durven schrappen en de totale lengte van dit album bijvoorbeeld terugbrengen naar 40 minuten.

Nu wordt het voor velen een cd met ups en teveel downs en een hele lange zit. Daar wordt je extra kritisch van, het leidt tot een ongenoegen die het lage gemiddelde ook gelijk verklaart. Als je daar een beetje doorheen prikt en desnoods zelf een eigen favoriete selectie maakt van maximaal een nummer of 7, zul je horen dat er toch een aardig album is gemaakt.

De opzet van het nummer The Way of the World is overigens behoorlijk 'geleend' van Dennis DeYoung, die dit soort van symfo-met-blazers nummers bijvoorbeeld op ons los laat op het Styx album Brave New World.
En ik hou helemaal niet van blazers bij symfonische-/progrock.

Kayak - Periscope Life (1980)

4,0
Ik aarzelde tussen 3,5 en 4,0 sterren maar koos uiteindelijk voor de laatste omdat ik daarmee het wat lage gemiddelde van dit album met 2-honderdste omhoog kon krijgen.

Daar komt bij dat ik het eigenlijk helemaal geen slecht album vind, al is Kayak hier ver van de symfonische kunsten van Royal Bed Bouncer verwijderd.

In geluid dan, het zegt nog weinig over goed of slecht.

Je hoort aan Periscope life daadwerkelijk dat de Nederlandse productie is ingeruild voor een Amerikaans team. Kayak levert daarmee identiteit in, ten faveure van een gelikt klinkend, volwassen ook, geluid, dat wordt aangevuld met een aardig portie stevigheid en best goede composities.

Het had voor de waardering naar Kayak toe leuk geweest als ze hiermee waren doorgebroken in de VS. Dat dat niet lukte lag zeker niet alleen aan Periscope life.

Ik vind de oude 'kant 1' één van de alleraardigste van Kayak die ik ken, met een dergelijke opener als Astral Aliens en de prima single in de vorm van de titelsong.

Ik heb nog geaarzeld een halfje af te trekken voor de wat anonieme vocalen van Edward Reekers en de teleurstelling van het ontbreken van het stemgeluid van Max Werner. Maar vooruit. Werner wilde zelf niet meer (hij ging drummen na het vertrek van Koopman) en inmiddels ben ik ook wel gewend aan Reekers. Dus laat dat halfje verlies maar zitten....

Kayak - See See the Sun (1973)

3,5
Ik heb See see the sun en opvolger Kayak gekocht, de remaster uit 2012 van het label Esoteric.
Over het geluid niets dan lof. Er zit een redelijk dik boekje bij, prima informatie. Bijgestaan door Ton Scherpenzeel die alles wat hij nog kon bedenken aan indrukken rond de opnames van de plaat nu aan het papier heeft toevertrouwd.

Het is goed dat een platenmaatschappij als Esoteric zich zo ontfermd over (internationaal) bijna vergeten bands en albums. Je zou uit liefde voor het vak en waardering voor deze ouderwetse maar kleine platenmaatschappij de hele catalogus moeten opkopen. Er zit voor mij nog veel onbekend materiaal tussen maar het is allemaal redelijk prog en symfo.

Hoe dan ook, als ik Scherpenzeel mag geloven, en dat doe ik meestal blind, waren de jongens van Kayak zo'n 19, 20 jaar toen dit album werd opgenomen. Daar tegen afgezet is dit toch een ongehoorde prestatie. Het is niet het beste debuut aller tijden (er zijn ook vele mindere) en eerlijk gezegd vind ik Kayak als opvolger ook beter.

Maar het heeft al duidelijk veel kenmerken van Kayak, Max Werner zingt, er staat een aantal briljantjes op zoals See see the sun en ook een aantal prima stukken o.a. Lovely Luna en Reason for it all (dat zijn allemaal voordelen). Maar qua spel en composities moet de band nog volledig uitkristaliseren. En dat is maar goed ook, je zou maar al je kruit alvast verschieten op je eerste album.

Dat neemt niet weg dat See see the sun een heerlijk album is om naar te luisteren, het is prima symfo en het klinkt natuurlijk sowieso nog allemaal fris en groen.

Kayak - Seventeen (2018)

4,5
Voor mijn gevoel lóópt dit album weer eens een beetje vlotjes. Er zit vaart in, mooie stukken en er is duidelijk gebroken met de voorgaande 12,5 jaar Kayak.

Nog niet helemaal vlekkeloos, luister eens naar het eindresultaat als La Peregrina direct zou overgaan in Feathers and Tar en het enige nog op oude leest gemaakte nummer Falling zou worden overgeslagen en helemaal niet eens op de cd terecht zijn gekomen.

Ook de eerste 2,5 minuut van Walk through the Fire zouden bij mij het eindresultaat niet hebben gehaald. Na die periode vlamt de song om uit te breken tot één van de betere tracks van het album.

Symfonische rock hoeft helemaal niet per se vaart te hebben, als het dus maar loopt. Op Ripples on the Water keert een oude samenwerking terug, die van Scherpenzeel met Andy Latimer, sinds 1972 de man achter Camel. De band waaraan Scherpenzeel een aantal mooie bijdragen heeft geleverd.

De track doet haast denken aan de oude Camel. Het kent een prachtig akoestisch intro, na drie minuten laat Latimer ook zijn elektrische gitaar nog even vlammen. Een mooie overgang naar het 2e deel van het album.

Waarvan Cracks verreweg de meeste aandacht trekt. Het vergt een speciale opbouw en aanpassing om langere nummers gedurende de gehele periode aantrekkelijk te houden. Het vraagt om afwisseling en het moet toewerken richting een mooie finale.

Dat zijn zaken die toch wel aan Scherpenzeel kunnen worden overgelaten. Behalve wat minuten die ik dan zelf nog van Seventeen af zou halen, overheerst grotendeels positivisme. Ook voor de toekomst van de band. Zoals Scherpenzeel zelf ook schrijft: "I don't know where it will lead us, but we're on our way".

Kayak - Starlight Dancer (1977)

4,0
Nog nooit wat geschreven, bij dit laatste officiële album waar Max Werner op zingt.

Ik vind hier een aantal nummers echt uitsteken, waaronder de laatste twee, Sweet revenge en Where do we go from here, die het album prima afsluiten.
Eerder op het album staan de titelsong en Irene nog boven het maaiveld. May en natuurlijk Dead Bird flies forever.

Maar Want you to be mine en met name Let down vind ik wel mindere nummers, inmiddels. Of Kayak hier volledig is afgestapt van de "symfo moeilijkdoenerij", wat Dibbel hierboven schrijft, weet ik nog niet zo. Ik geloof ook niet dat je de eerdere albums van Kayak kunt laten vallen onder die noemer.

Trouwens, bestaat dat, "symfo moeilijkdoenerij"?

In ieder geval is Starlight Dancer m.i. om allerlei redenen een waardige afsluiting van de allereerste Kayak-periode. Voor zij zich meer gingen richten op de Amerikaans markt, een nieuwe zanger kregen en er in 1982 (tijdelijk) het bijltje er bij neer zouden gooiden.

Kayak - The Last Encore (1976)

4,0
Prachtig album van Kayak, mooie uitgesponnen nummers, een beetje aan de romantische kant misschien. Maar zeer sterk, melodieuze cd (Nothingness, The Last encore).

Jammer dat de singles Do you care en Still my heart cries for you niet in de Top 40 kwamen, misschien heeft dat Kayak niet het albumsucces gegeven als wellicht had gekund (nu: uiteindelijk plek 26 in de albumlijst). Dus er was nog niet echt sprake van een doorbraak.

Ondanks alle kwaliteiten vallen mij de resultaten van die eerste 4, 5 albums van Kayak in de LP Top 50 sowieso een beetje tegen, eerlijk gezegd. See see the sun had zelfs helemaal geen notering.
De singletjes hebben Nothingness respectievelijk Raid your own house als b-kant, geen losstaande opnames.

Een onmiskenbare must uiteraard voor Kayak fans, zeker voor Werner-op-zang-liefhebbers. In alle Pseudonym en Esoteric opnames discussie is voor mij The Last Encore nog steeds een Mercury album. Zonder extra tracks maar klinkt nog steeds geweldig.

KC and The Sunshine Band - KC and The Sunshine Band (1975)

3,5
Dit is nu echt een album waarbij, misschien wel terecht, gezegd kan worden: "hoe kom je in Godsnaam op het idee om deze cd te kopen?"

Eén compilatie van deze zonnige funk en feelgood artiest voor het nageslacht lijkt méér dan voldoende. De muziek neigt behoorlijk naar "fout" en helt bij tijd en wijle ook over naar goedkope disco. Dan nog maar gezwegen over wat we recent allemaal over de belangrijke KC compaan, co-writer, bassist en mede-oprichter Richard Finch hebben gehoord en gelezen.

Het is allemaal waar.

Ik kwam het album tegen bij het doornemen van lijsten van "nieuw verschenen" albums in 2012 bij Amazon. Nieuw is het natuurlijk niet, wel nieuw is het feit dat het album volledig is opgeknapt (geremasterd) en is uitgebreid met de single versies van That's the way (I like it) en get down tonight.

KC is natuurlijk ook niet verantwoordelijk voor Richard Finch en misschien hebben ze elkaar al in geen 25 jaar meer gezien of gesproken. Mij gaat het er vooral om dat het album bij mij enige dierbare herinneringen oproept aan de brugklas en de eerste klasseavondjes.

En dat kan dan ook wel eens reden zijn tot aanschaf. Geen haar op mijn hoofd die destijds het album had willen kopen, dan had ik wel betere ideëen voor mijn weinige geld. Maar ach, er was altijd wel iemand die toch ook dit soort LP's kocht, het meenam naar school, waar vervolgens niemand zich er tijdens klasseavondjes een buil aan kon vallen. We praten over eind 1975.

Zo kende ik inmiddels wel de inhoud van dit album zo goed en kwaad als dat kan. En omdat het vroeger afkomstig was van een krasserige plaat op een oude pick up was ik wel eens benieuwd naar de restauratie van dit album.

En die gaat. Soms kan ik lyrisch worden van een mooie remaster, maar hier had ik wat meer van verwacht. Ja, het klinkt niet slecht. Aanvankelijk nog wat tegenvallend, de eerste drie nummers, maar daarna wordt het geluid allengs steeds beter tot en met uiteindelijk een prima 9 minuten durende versie van Get down tonight.

Dat nummer vind ik sowieso beter dan de andere singles That's the way en Boogie shoes, maar er blijkt dus ook nog heel wat van te maken.

Leuk voor de ervaring van het jeugdsentiment maar gaat het nu ook nog leiden tot een veelvuldig verblijf in de cd-speler? Ach, wat zal ik zeggen. Ik zal hem niet uitlenen voor klasseavondjes (ik ben daar sowieso pietluttig in) maar voor een barbecue met de buren lijken mij de zonnige klanken wel weer eens geschikt. Ik denk dat nog steeds niemand zich een buil zal vallen aan deze muziek.

Kendrick Lamar - good kid, m.A.A.d city (2012)

4,0
Wie een zwak heeft voor het laatste album van Lamar's collega A$ap Rocky, wordt al snel doorverwezen naar het bestaan van Good kid, m.A.A.d city.

Ik moet toegeven, dat het een logische verwijzing is en dat Kendrick Lamar inmiddels voor mij een Mulder overwinning op Smeekens weet te boeken. Maar misschien dat ik een volgende keer toch weer kies voor Rocky. Long live A$AP was mijn allereerste hiphop album in 45 jaar dus dat heeft dan automatisch een streepje voor.

Lamar mag daar overigens ook uitgebreid op meedoen en het geeft maar aan dat beiden van hetzelfde hout zijn gesneden en op hoog niveau prachtig gevarieerde hiphop weten te fabriceren. Good kid, m.A.A.d city heeft ook geweldig gevarieerde momenten met bijvoorbeeld oude bandopnames, prachtige overgangen en ik vind eerlijk gezegd Lamar een buitengewoon goede zanger.

De nummers hebben straffe teksten waarvoor ook een waarschuwend stickertje op de cdhoes is geplakt. Ook daarin verschilt Lamar niet veel van Rocky, hoewel de laatste wel heel erg vuilbekkend door het leven gaat. Maar grote mond, klein hartje.

Ik heb er verder helemaal geen verstand van en zit er ook helemaal niet in, maar het lijkt mij dat de hiphop met dit soort albums een prima periode doormaakt, vol met getalenteerde jongeren en sterke muziek. Een genre dat er ook in slaagt om steeds grotere groepen mensen aan te spreken, ook als ze niet van origine uit de hiphop hoek komen.

Kevin Rowland & Dexys Midnight Runners - Too-Rye-Ay (1982)

4,0
Zo, wat een enorme rij aan 5***** !

Ik vind het een prima, zomers aandoende plaat. Het is een soort van vrolijke, soulvolle pop-folk gypsy-achtig aandoend geheel, met nog een knipoog naar de oude new wave beweging die rond het uitkomen van deze plaat (1982) inmiddels weer op z'n retour was.

In 1980 hadden Kevin Rowland e.a. het album Searching for the Young Soul Rebels uitgebracht, daar wordt uit een ander vaatje getapt. Ook heel bijzonder overigens maar toch van een heel andere orde, het ligt meer in de lijn van de muziek die toen onder new wave zou kunnen worden geschaard.

Too-Rye-Ay is daar een sympathieke evolutie van, veel meer een popalbum maar wel erg goed. Ik vraag mij af wat er op tegen zou zijn om bij het dertig jarig bestaan van het album het weer eens veelvuldig uit de kast te halen. Bij een warme zomer en een koud biertje lijkt mij dit bij uitstek een cd om iedereen goedgemutst te krijgen.

De muziek is wel sterk maar mij net iets te vrijblijvend om er de volle score aan te hangen. Maar misschien, na inderdaad een warme zomer, nog een kleine verhoging...

Kiefer Sutherland - Down in a Hole (2016)

4,0
Was een prima concert, het album uiteraard ook al weer enige weken in huis.
Lijkt me een hele geschikte acteur/muzikant, sympathieke man. Enthousiast op het podium.

Er volgt op korte termijn een tweede cd van Sutherland. Er werd nu heel veel van dit album gespeeld. Hij vermoedde (terecht) dat veel mensen veel van zijn laatste werk nog niet kennen.

Wat op zich jammer, de nummers van dit album werden allemaal enthousiast begroet.
Hoewel onmiskenbaar kwaliteiten, vind ik het album zelf wat onevenwichtig. Een beetje los zand. Maar het enthousiasme en de live vertolking vergoedt veel.

King Gizzard & The Lizard Wizard - I'm in Your Mind Fuzz (2014)

4,0
Daar sluit ik mij helemaal bij aan.

Ik heb al veel King Gizzard singles voorbij horen komen sinds 2014 maar feitelijk had ik nog geen één album beluisterd.
En met het tempo van uitbrengen van King Gizzard & The Wizard Lizard, loop je héél snel achter op hun pittige schema.

Inhalen wordt een race tegen de klok, tegen de tijd dat je een album een paar keer hebt beluisterd, heeft de band alweer een nieuw album uitgebracht. Ik overdrijf niet, we zijn momenteel in afwachting van het vierde album (!) in 2017.

Maar wat ze brengen, gebaseerd op de singles en dit album, is in ieder geval ook onderhoudend, mooi bedacht en het heeft een positieve aanstekelijkheid. Saai wordt het nooit.

Stevige, bizarre, psychedelische rock in veelal een hoog tempo.

Zelden zo'n idiote band gehoord.

King Gizzard and The Lizard Wizard - Nonagon Infinity (2016)

5,0
Ik kan van dit album in ieder geval één ding zeggen: van alle muziek die ik heb meegekregen sinds de jaren '60 heb ik zelden zoiets meegemaakt als (dit album van) King Gizzard and the Lizard Wizard.

Het is compleet bizarre 'energetic', psychedelische rockmuziek, gekenmerkt door een hoog ADHD gehalte gemaakt door complete idioten óf ongekende liefhebbers van het vak. Kan ook allebei.

People Vultures was één van mijn eerste kennismakingen met de band, de beelden met die vogel zijn ook volstrekt van de wereld.

Maar wel prettig gestoord. En héle aanstekelijke muziek, dat had ik nog even weggelaten in het verhaal. Prima concert van ze gezien in Paradiso een paar jaar terug, dat leuk beeldversterkend werkte.

Dat ze zoveel albums in korte tijd hebben uitgebracht én dat die nogal verschillend van aard zijn, maakt dat je wel altijd kritisch moet blijven horen wat je op hebt staan.

Maar met hyper muziek van Nonagon Infinity kun je gewoonweg niet in de fout gaan. Dit en varianten daarop is gewoon voor mezelf hoe ik vind dat KG&TLW eigenlijk moet klinken. Play it loud!

Kunt U Mij de Weg Naar Hamelen Vertellen, Meneer? (2004)

Alternatieve titel: De Originele Liedjes Uit de Gelijknamige KRO Televisieserie

5,0
Vooruit, laat ik meedoen met de 5*****. Jeugdsentiment, ik was 9 - 13 in de periode dat de serie werd uitgezonden, het mag zich niet laten ringeloren door het feit dat je het later nu eenmaal beter wil weten.

Zou ik de liedjes (en het zijn er vele) nu voor het eerst horen, zou ik toch nog steeds willen oordelen dat er sprake is van hoogwaardige luisterliedjes van Nederlandse bodem. Die eigenlijk in z'n soort nooit meer zijn overtroffen. De talenten van Geelen en Stokkermans tot grote hoogte gebracht door de uitvoerenden in een geweldige tijdsgeest.

Want er was begin jaren '70 buitengewoon veel ruimte voor dit soort van verhalen in een sprookjesachtige setting. Veel anders was er ook niet. Maar samen met o.a. Toppop en Floris was dit voor mijn leeftijdsgenoten mooie verplichte kost. Geitenwollensokken TV.

De liedjes maakten tijdens de afleveringen al dusdanig veel indruk dat jaren later, bij de aanschaf van deze box, de meeste nummers een bizar hoge herkenningsgraad hadden. Misschien een beetje idioot, maar het zegt natuurlijk ook wel wat over de kwaliteit van de songs en welke indruk ze hebben achtergelaten. Wat goed is blijft nu eenmaal hangen, ook al was het jaren geleden dat je het voor het laatst had gehoord.

Maar ook de spelers van toen, Rob de Nijs, Loeki Knol en componist Stokkermans, rekenen deze muziek nog steeds tot de beste die ze ooit hebben gemaakt/gezongen. De combinatie zang/acteerwerk gaf er een extra dimensie aan.

De beelden van de serie bleven niet allemaal even goed bewaard en sommigen werden zelfs officieel gewist. De muziek moest worden opgenomen (in een studio) en die bleef allemaal keurig opgenomen (en goed) in een archief. Ik dacht oorspronkelijk dat alles wel in deze box zou zitten, met 100 nummers. Maar in totaal zijn er zelfs 128 nummers opgenomen. Waarom dan niet nog een cd er bij gedaan, vraag ik mij af. Dan was het echt compleet geweest. Maar het smetje is de samenstellers snel vergeven.