menu

Hier kun je zien welke berichten musician als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Landmark 105 - Moving On (2013)

3,5
Nieuwe Nederlandse band in de categorie mainstream rock. Twee dames drie heren, waar doet dat aan denken.

Maar alleszins complimenten, ik zag ze een heel aardig en bovenal enthousiast afterparty concert geven, na Joe Cocker in de Heineken Music Hall een paar dagen geleden.

Liesbeth Scholte is (akoestisch) gitariste en vocaliste. Oprichtster ook van de band, Haar stem doet overigens wat denken aan die van Ann Wilson van Heart. De overige leden van de band zijn oude vrienden van de rockacademie.

Het kan nog alle kanten op met Landmark 105. Persoonlijk vind ik ze op deze cd nog een beetje mellow klinken om dat woord maar eens te gebruiken. Het geheel moet even wat meer 'bite' krijgen. Live vond ik daar ook al wat meer van terug. Mainstream rock is helemaal niet erg, het gaat natuurlijk om de nuances en voldoende stevigheid. Daardoor wordt de electrische gitaar van Aldo Spadaro een belangrijk instrument voor de toekomst.

Het tweede nummer van deze cd, Tell me, geeft al aan dat de ambities ook meer die kant zouden kunnen opgaan en ik juich dat alleen maar toe. Ik zou de band daarom ook ontraden zich erg lang te laten knuffelen door 3FM of zelfs Radio 2 (wat nu een beetje gebeurt).

Zelf geven ze aan behoorlijk geïnspireerd te zijn door oudgedienden als Janis Joplin en de Rolling Stones. Met deze voorbeelden, wat op zich verder goed is, lijkt het mij prima om te gaan musiceren in een "wij hebben lak aan alles" modus, zoals dat past in de beste Joplin en Stones tradities.

Zover zijn ze hier nog niet maar, mijn God, dit is net hun eerste EP die ze ooit hebben uitgebracht dus alle muzikale wegen inclusief verdere fijnafstemmerij staan nog open.

Led Zeppelin - Celebration Day (2012)

5,0
Zo'n 40 jaar na hun (creatieve) hoogtijdagen, blijkt Led Zeppelin in principe nog steeds springlevend te kunnen zijn.

Dit zijn concerten die je als zodanig niet snel meer mee zult maken. Om allerlei redenen. Onmiskenbaar een supergroep, eentje die sowieso vanaf de jaren '70 uitsluitend stadions vol kreeg met duizenden mensen. Stadions die altijd uitverkocht waren voor de goede orde.

Daar zijn al meerdere live albums van uitgebracht, documentaire achtige dvd's van verschenen.
Celebration Day bewijst dat met de technieken van vandaag er nog net even een graadje van verbetering aan het geluid kan worden meegegeven.

Ik vind de cd's loepzuiver klinken, de band sterk en gedreven spelen en de vocalen van Robert Plant (hij was toen 57) nog steeds bewonderenswaardig. Ook in vergelijking met leeftijdsgenoten. Buitengewoon spijtig dat er nog altijd de beslissing ligt dat het niet meer tot een hernieuwde reünie zal gaan komen.
Het zou echt een sensatie zijn, een dergelijk concert nog eens te mogen bezoeken. Maar helaas, we moeten het doen met de dvd als we ze nog willen zien spelen.

Of een bezoekje aan een solo-concert van Robert Plant, mocht hij nog eens de moeite nemen ons land aan te doen.

Led Zeppelin - Coda (1982)

3,5
Eigenlijk een laatste levensteken van de wereldberoemde band, die in 1982 pas 15 jaar zou hebben bestaan.

Het roept nu een vaag gevoel van muzikaal betere tijden op, begin jaren '80 werd het veelal beschouwd als dinosaurussen muziek en als zodanig ook al snel veroordeeld. Veel commerciële potten heeft het album ook niet gebroken.

Je kunt nooit in de toekomst kijken, maar had Led Zeppelin de tijd genomen en gewoon dertig jaar gewacht met het uitbrengen van deze restnummers, was er waarschijnlijk anders tegen aangekeken en was er ook anders gereageerd.

Het is "slechts" een restant aan LZ nummers, wat live nummers van begin jaren '70 die zijn bewerkt alsof het studionummers zijn, wat b-kantjes en nummers die de beroemde albums niet hebben gehaald, die waren blijven liggen.

Ik luister er zelf inmiddels wat anders naar dan in 1982, toen werd de LP al vrij snel terzijde geschoven. Maar goed bekeken vind ik het helemaal nog niet eens zo'n slecht album.

De jaren '80 waren qua muzikale omlijsting en productie natuurlijk helemaal niet besteed geweest aan Led Zeppelin. Dat ze in 1980 ophielden te bestaan, heeft ze denk ik wel behoed voor allerlei minder gewenste uitstapjes.

De veel latere jaren '90 duo albums van Robert Plant met Jimmy Page geven een veel betere indruk van hoe Led Zeppelin in moderne tijden nog had kunnen klinken.
Coda sluit slechts aan op begin jaren '70 maar doet dat als zodanig niet zo slecht.

Led Zeppelin - Mothership (2007)

5,0
Ik heb, met alle Led zeppelin albums in huis (geremasterd) én de verzamelaar Remasters, de aanschaf van Mothership geruime tijd, laten we zeggen een jaar of 4, uitgesteld wegens dubbel en overbodig.

Ergens zal in die tijd ongetwijfeld instemmend zijn geknikt bij kreten als zakkenvullerij, zowel van band als van platenmaatschappij. En zeer oude wijn in nieuwe zakken.

Mothership is er uiteindelijk toch gekomen omdat ik gokte op datgene wat het uiteindelijk ook blijkt te zijn: het album met het meest ultieme en briljant klinkende geluid dat er ooit van Led Zeppelin is verschenen.

En daarom ga ik nu alsnog zeuren, maar nu om het opnieuw uitbrengen van de complete verzameling albums van Led Zeppelin en dan in de geluidskwaliteit van Mothership. Nu ze weten hoe met moet en wat er kan en met Mothership leuk hebben kunnen oefenen, hoeven ze voor al die andere albums misschien niet meer zoveel werk te verrichten.

Dan beloof ik in te tekenen voor 8 euro per album (via Amazon dan).

Of Mothership wel of niet compleet is, is een discussie die volledig overbodig is en niet meer hoeft te worden gevoerd. De geluidskwaliteit alleen al rechtvaardigt een onmiddelijke aanschaf maar mócht het ter discussie staan dan is te concluderen dat dit toch in ieder geval een fijn overzicht van het mooiste (en bekendste) werk van Led Zeppelin is.

Led Zeppelin - Presence (1976)

3,0
Ik ga hier wat terug in beoordeling, na enig herbeluisteren.

Ik probeer mij ook te herinneren, hoe er destijds er tegen dit album werd aangekeken toen het werd uitgebracht en hoe, in combinatie daarmee, Led Zeppelin eigenlijk op weg was naar het einde van de band.

Er mag van mij worden geredeneerd, dat Led Zeppelin feitelijk de oerknal in de heavy metal is geweest, ongeëvenaard dus, maar dat tegelijkertijd een uitdijende knal weliswaar nog aardig blijft maar dat de absolute oerknal in de praktijk nooit meer kan worden bereikt.

Daar komt nog wat bij. Naast de dus ongeëvenaarde muziek in de jaren 1969-1972 was er ook de functie die de band onmiskenbaar had als gezicht van een generatie. Die combinatie van muziek en 'smoel' hebben Led Zeppelin de legendarische status gegeven die het tot op vandaag nog steeds heeft.

Maar in de periode 1973-1982 verloor Led Zeppelin niet alleen de muzikale veren, ook hun rol als ultieme vertolker van de opstandige jeugd kwam te vervallen. Door de komst van andere gezichten, andere bands en van een andere jeugd.

Dat maakt, dat er in 1976 tegen LZ kon worden gezegd "we hebben het allemaal al gehoord en het is nog een stuk minder ook". De echte relevantie was verdwenen.

Leen Jongewaard - De Beste Liedjes (1996)

Alternatieve titel: Op een Mooie Pinksterdag

4,0
Een prima overzicht van het werk van Leen Jongewaard. In meerdere opzichten gewaardeerd acteur en zanger.

Hoofdrollen in klassieke Nederlandse TV-series als Ja zuster Nee zuster, Schaep met de vijf pooten, Citroentje met Suiker e.a.

De meeste nummers uit deze compilatie komen dan ook van die series af. Sociaal geëngageerde Amsterdammer, wie aan de hoofdstad denkt in de jaren '50, '60 en begin jaren '70 denkt inzake TV al gauw met enige weemoed aan bruine kroegen en Leen Jongewaard in al zijn vertolkingen.

De nummers zijn uiteraard bekend, van bijna ongeëvenaarde kwaliteit want van het duo Annie M.G. Schmidt en Harry Bannink, het is feitelijk 100% Nederlands Muzikaal Erfgoed. Om die reden verdient het langzamerhand een museale behandeling: de cd van Jongewaard een aparte plekje in een Amsterdams museum, bijvoorbeeld opgenomen in de set van 't Schaep met de vijf pooten.

Met een biertje er bij voor 25 cent.

Legacy: A Tribute to Fleetwood Mac's Rumours (1998)

3,5
Tja, een album maken als Rumours van Fleetwood Mac, dat wil elke band wel. Wie is er uiteindelijk niet mee opgegroeid, nieuwe groepen kennen hun klassiekers.

Het is een Tribute cd, zeg maar een soort ode, waarbij, daar mag je tenminste van uitgaan, een nieuwe generatie muzikanten hun stinkende best doet om een prachtige cover neer te zetten. Wel een beetje in de lijn van hun eigen muzikale stijl.

Het is zo'n verzamelalbum waarbij een Rumours-fan als ikzelf het eerst langdurig negeert: er gaat per slot van rekening niets boven het origineel en er wordt hier schaamteloos getracht om op een groot kassucces mee te liften.

Dan wordt de aanschaf toch gedaan. Je weet maar nooit wat zich hier openbaart. En het richt de kijker altijd toch ook weer op het echte werk. Net zo goed als dat dat vreselijke Glee-succes van een jaar geleden, toen ze ook een Rumours aflevering deden, een volgende ronde kassasucces voor Fleetwood Mac opleverde.

Het album schoot gelijk weer naar de Top 10 van de albumlijsten en een nieuwe generatie rock liefhebbers heeft Go your own way en Dreams gelijk weer in hun geheugen gegrifd staan.
Laten we zeggen dat het er bij hoort, bij een klassiek album van dit formaat.

Na de aanschaf blijft de "schatplichtige aanhankelijkheidsvertonings cd" van diverse artiesten nog een tijdje onaangeroerd in het doosje zitten maar uiteindelijk wordt de knoop dan een keer doorgehakt.

Ik hou het op een 50/50 resultaat.
Dat het altijd een poging blijft en dat het origineel nooit wordt overtroffen, staat buiten kijf. Dat neemt niet weg, dat sommige bands er toch wel wat van weten te maken.
Ik zag deze cd dan ook aanvankelijk als een interessante kennismaking met artiesten waar ik verder nog niets van had. Hoe dicht bleven ze bij het origineel of hoe afwijkend zou het juist zijn?

De top 3:

Matchbox20 heeft een trage maar alleraardigste en spannende cover gemaakt van Never going back again waarbij ook heel duidelijk een eigen inbreng het nummer leuk heeft aangekleed.

Op twee een alleszins opbeurende versie van Gold dust woman door Sister Hazel. Krachtig gespeeld, aantrekkelijke vocalen. Hier is wat van gemaakt, er is uitvoerig over nagedacht en er is waarschijnlijk ook veelvuldig op geoefend. Dat hoor je er aan af.

Maar de Goo Goo Dolls hebben verreweg de beste cover, een frisse, bruisende versie van het over het algemeen nogal wat vergeten nummer van Stevie Nicks, gezongen in duet met Lindsey Buckingham op Rumours, I don't want to know. Of de Goo Goo Dolls versie op die wijze ook geheel in de lijn van de bedoeling lag van het duo is maar sterk de vraag. Per slot van rekening is Rumours een soort conceptalbum rond echtscheiding geworden. Maar deze versie is alleszins verdienstelijk.

De mindere versies zitten duiderlijk bij de grotere kas- en concertkrakers. The Cranberries blijven nog redelijk overeind met hun versie van Go your own way. Maar Jewel (You make lovin' fun) en Shawn Colvin (The Chain) hebben wel een erg fletse poging ondernomen.

En nota bene de single die van dit album is getrokken, Dreams van The Corrs, geef ik dan het laagste cijfer. Ondanks een bijzonder redelijke start, wordt na een halve minuut een drumcomputer ingezet die ze echt thuis hadden moeten laten.

Elton John weet hoe er dient te worden gecoverd en brengt de kraker Don't stop tot een heel aardig eigen einde, inclusief pianosolo halverwege en interessante gitaarsolo als slot, gespeeld door zijn vaste gitarist Davey Johnstone.

Over een paar dagen komt er een nieuw verzamelalbum uit rond "oude" nummers van Fleetwood mac, Just tell me that you want me. Het blijft een band met, blijkbaar, een grote aantrekkingskracht op veel (nieuwe) artiesten. In dit geval zijn het allemaal Indie muzikanten.

Lene Lovich - Flex (1979)

4,0
Een alleszins verdienstelijk album van Lene Lovich.

Sterker, ik vind deze cd zwaar ondergewaardeerd, en die situatie was er eigenlijk al vanaf het begin. Want potten, met betrekking tot verkoopcijfers, heeft Lene Lovich nooit kunnen breken.

Haar eerste LP, Stateless werd nog een redelijk succes vanwege de hit Lucky number. Ondanks het prima The Bird song (belandde overigens ook in de Top 40) waren we met z'n allen blijkbaar niet zo geïnteresseerd in het album Flex.

Haar sterke donkere vocalen met een licht accent (ze was tot haar 13e Servische), zoals op het eveneens prachtige What will I do without you, dragen de enigszins nerveuze newwave klanken tot grote hoogte. Waarbij tevens een smaakvolle sfeer wordt neergezet, die aan de ene kant als vrolijk, uitgelaten mag worden bestempeld, aan de andere kant soms ook somber en bedachtzaam.

Maar de nummers zijn altijd boeiend, verzorgd, en leveren in hoge mate een interessante spanning, af en toe gelardeerd met wat gilletjes van de neurotische Lovich.
Verder overigens volstrekt onschuldig.

Lene Lovich had beter verdiend. Uiteindelijk heeft ze in haar hele loopbaan slechts zes albums gemaakt, de ene plaat waar ze aan heeft samengewerkt met Herman Brood nog even daargelaten. Maar als je nog eens iets leuks en wat anders zoekt, Flex is aan te bevelen.

Lenny Kravitz - Greatest Hits (2000)

4,0
De "zeiknummers" waar hier met enige regelmaat naar wordt gewezen, zijn m.i. Stand by my woman en Heaven help.

Ik kan daar ook weinig chocola van maken, behalve dan het advies om ze weg te halen en bijvoorbeeld door één nummer te vervangen, Fields of joy van van het album Mama Said. Dat is ook ooit op single verschenen maar is hier helaas weggelaten.

Kravitz speelt buitengewoon aantrekkelijke rock, in de regel sterke songs. Ik kan alleen niet ontkennen, eerder naar deze verzamelaar te grijpen dan naar de afzonderlijke albums. Die eerste vijf heb ik ook wel, maar nergens staat de collectie sterke songs van Kravitz van deze eerste albums zo als een huis als op deze verzamelaar.

Kravitz schuwt evenwel enige evolutie in zijn muziek niet. Dat is in de regel te prijzen maar er mag ook worden geconstateerd dat het daarmee niet gelijk altijd beter wordt.
En ik vind Kravitz op zijn best als hij met zijn stevige rockers komt zoals Are you gonna go my way, eventueel gecombineerd met een meer tragere zoals Let love rule.

En dan alles wat daar tussen in zit.

En dat is het meeste op dit album, vandaar dat ik lichtelijk val voor dit album, als ik wat van Kravitz op wil zetten.
Vreemd genoeg, is dit gelijk ook het enige verzamelwerk van Kravitz, ook al zijn we inmiddels 20 jaar verder en hij met tracks als 5 more days till summer (2018) nog heel aardig zijn potje meeblaast in het hedendaagse hitwezen.

Laat hij het maar niet horen, maar in tracks als Rock and roll is dead is hij voor mij prima op de Jimi Hendrix toer.
Prima verzamelaar voor de eerste, vrij dicht bij elkaar liggende, 10 jaar uit de carriere van Kravitz.

Leo Sayer - Silverbird (1974)

4,0
En nog nooit iemand die bij dit album heeft gepost!

Dat terwijl het toch een alleraardigst album is te noemen.
Silverbird, zijn allereerste solo-album, had minder bekende nummers dan opvolger Just a Boy. Alleen The Show must go on werd natuurlijk wereldberoemd in de versie van de Three Dog Night.

Maar zoals gezegd, het debuut was niet minder dan de opvolger. Twee albums bracht Sayer uit in 1974 en één in 1975.
De constatering is de weerslag van de bruisende activiteiten van Sayer op muziekgebied rond die jaren, vol inspiratie en vooral begeesterd met leuke ideetjes en mooie melodieën.

Hij krijgt het predicaat "pop" opgeplakt, vooral vanwege het vervolg op zijn carrière na de eerste drie albums. Ik zou dit toch wel gewoon een rockalbum willen noemen. Geen hardrock maar het is niet voor niets dat ook een man als Roger Daltrey viel voor zijn kwaliteiten en bijvoorbeeld Giving it all away coverde.

De songs, een beetje weird bij tijd en wijle, liggen aangenaam in het oor en Sayer is een prima zanger. Het is jammer dat het later wat mierzoet werd allemaal.
Maar daar mag Silverbird niet op worden afgerekend.

Leonard Cohen - Greatest Hits (1975)

Alternatieve titel: The Best Of

5,0
Ik moest hier nog stemmen. En dat kan in deze Leonard-Cohen-in-een roze-wolk tijden voor mij natuurlijk niet anders zijn dan het volledige aantal sterren.

Hier vooral ook omdat het een prachtige bloemlezing is van de eerste (belangrijke) periode in de carriere van Cohen. Dat is te zeggen, de tijd van 1967 tot 1975. In die 8 jaar zijn 4 albums verschenen.
Die relatief korte periode maakt het tot een interessant overzicht. Niets overbodigs, geen rare verschillen in tijd.

En elk nummer dat is gekozen, is gewoon goed. Die eerste vier albums, hebben op musicmeter een gemiddelde dat uiteenloopt van 3,95 tot 4,28 sterren dus als je daar de beste 12 nummers van selecteert, hou je een super compilatie over.

En dat is The Best of Leonard Cohen dan ook. Natuurlijk zijn er inmiddels uitgebreidere versies van zijn verzameld werk te vinden, over desnoods de periode tot nu aan toe. Maar geen één niet zo mooi getroffen als deze.

Leonard Cohen - Live in London (2009)

5,0
Daar sluit ik mij dan helemaal bij aan.

Ik heb Live in London gekocht in vervolg op zijn memorabele live concert in het Olympisch Stadion, vorig jaar in Amsterdam.

Ik wilde niet langer wachten, ongetwijfeld komen zijn 2012 concerten ook nog wel eens een keer op cd/dvd.
Al is het mijn laatste 80 euro of zou ik mij de nacht ervoor hebben moeten laten insluiten bij zijn podium, zodra Cohen nog een keer komt zal ik daarbij zijn, al moet ik terug komen van vakantie.

Want hoewel dit live concert uit 2008 eigenlijk fabelachtig goed op cd is gezet (qua geluid en sfeer) geldt voor hem maar één ding: in levende lijve kan hij niet worden overtroffen.

Als ik 2008 op cd en live in 2012 dan toch met elkaar vergelijk, heb ik het gevoel dat Leonard Cohen in 2012 nog meer ingetogen is gaan spelen en zingen. Toegegeven, 77 in 2012, mij hoor je zeker niet klagen. Maar dit concert uit 2008 is in z'n totaliteit wel iets steviger.

Het niveau van alle songs ligt zo hoog in alle opzichten, dat 5***** naar mijn idee de enige optie is. De man is daarnaast komisch, smaakvol, onderhoudend, ontroerend, wordt bijgestaan door een keur aan fabelachtige muzikanten.
Tegen al mijn andere live cd's afgezet is een top 5 positie aller tijden een reële afspiegeling van de kracht van dit album.

Leonard Cohen - Old Ideas (2012)

5,0
Tja, en wat moet ik nu nog schrijven, Maarten?

Ik kan het grotendeels wel vinden in je prima bespiegelingen per plaat. Vind zelf Amen echt prachtig.

De kracht zit 'm er in dat Cohen een rustige plaat weet te maken waarbij je toch bij op het puntje van je stoel blijft zitten.
Redelijk spannend van begin tot het einde.

Ik heb het zelf trouwens nog nooit zo bizar meegemaakt: ik had geen één album van Leonard Cohen, tot voor kort. Kocht toen eerst Songs of Leonard Cohen en maakte in een week een stap van 45 jaar, naar Old ideas.

Met niets daartussen als achtergrondkennis. Dat maakt een absurde bibliotheek. Ik moet wel zeggen dat Songs of Leonard Cohen toch wel een stuk beter is maar uiteindelijk heeft Leonard Cohen met Old Ideas eigenlijk niet zo heel erg veel kwaliteit ingeleverd. De principes van hoe hij schrijft, de opzet van de nummers, dat is maar weinig veranderd.

En moet je daar dan blij mee zijn, is de volgende vraag. Leonard Cohen houdt er een bepaalde authenticiteit mee vast die, opeens, blijkbaar toch veel mensen aanspreekt.
Al snel vanuit het niets op één in Nederland, Belgie en Engeland met dit album, terwijl dat vroeger nooit met zijn albums gebeurde: wat is dat voor een ontwikkeling?

En was hij niet weer met touren begonnen omdat hij (nagenoeg) failliet was?
Het kan dus verkeren. Een zoektocht naar degelijke kwaliteit van veel mensen is het zeker, de aanschaf van een plaat als deze. Ik moet alle tussenliggende albums van Cohen nog kopen, maar ik weet eigenlijk al vrijwel zeker dat hij niet snel een ander pad zal hebben bewandeld.

De man, zijn muziek en zijn spel. Van zeldzame klasse.

Leonard Cohen - Songs of Leonard Cohen (1967)

5,0
Het is misschien vrij absurd (waar is het ouderwetse er voorzichtig nog eens een nachtje over slapen gebleven?) maar ik heb erg snel na de aanschaf van dit album het een plekje in mijn top 10 gegeven.

Een cd met louter pareltjes in de allerbeste singer songwriter tradities. Eigenlijk is het een album lang alleen maar verrukkelijk.
Tja, hoe komt het dat je in veertig jaar nog nooit iets van Leonard Cohen hebt gekocht. Hier ligt denk ik toch een kleine generatiekloof aan ten grondslag. Plus natuurlijk dat Cohen, zeker in de jaren '70 en '80, niet behoorde tot de meest populaire artiesten die er waren in die tijd. Hij viel niet op omdat hij bijvoorbeeld geen hits had waardoor hij veelvuldig schitterde op de radio.

Ooit, op 5 oktober 1974, had hij welgeteld één keer een tip in de Tipparade, het nummer Lover, lover, lover.
Ik heb ook geen enkel idee hoe Songs of Leonard Cohen zich verhoudt met andere Cohen albums.

Maar zijn warme stem, akoestische begeleiding en geweldige composities op deze cd leiden in ieder geval tot een grandioos album, een mijlpaal in de geschiedenis van de rockmuziek.

Leonard Cohen - The Future (1992)

5,0
Geweldig album van Leonard Cohen.

Ik zit alles zo'n beetje te ontdekken van al zijn werk tussen Songs of Leonard Cohen en Old Ideas. Dus daar is nog veel werk te verrichten.

Maar tot nu toe zit hij op een gemiddelde van 5***** (ik weiger nog even te stemmen op Death of a ladies man) en ook hier vind ik het cijfer terecht. Wederom zeer smaakvol, moet ik daarnaast ook erkennen dat The Future (hij lijkt met die titel haast profetische gaven te hebben), 20 jaar voor Old Ideas een heel aardige blauwdruk is gebleken voor het laatste album.

Het zal er nog even om spannen welk album ik zou kiezen tussen beide.

Op The Future zijn de nummers nog even wat langer, uitgesponnen superkwaliteit van een man die feilloos weet hoe sfeer, goede composities, een sterke productie en de juiste muzikanten tot een album van uitzonderlijke kwaliteiten kan leiden.

Ik hoorde tijdens zijn concert in 2012 bij nader inzien heel wat werk van The Future voorbij komen. Het betekent niet anders dan dat het album goed weet te overleven, ook ten opzichte van zijn oudere werk.
Nu geeft Cohen concerten van geruime tijd en beslaat zijn oeuvre over de afgelopen 45 jaar slechts 12 studio albums.

Dat neemt niet weg, dat The Future wat mij betreft één van zijn topstukken betreft.

Levellers - One Way of Life (1998)

Alternatieve titel: Best Of

4,5
Wie, zoals ik, geen album heeft van de Levellers, wel wat singles kent, en dit album heeft gekocht als kennismaking, die groep van mensen wordt in ieder geval prachtig bediend.

Dat een nummer ontbreekt, dat er gekozen wordt voor ingekorte single versies, wat op zich voor een Best Of helemaal niet merkwaardig is, zo ken je de nummers van de radio of MTV, daar kan ik dan prima mee leven.

De Levellers spelen energiek, sympathieke vocalen van Mark Chadwick.
En bovendien, er gaat een behoorlijke zweem van Celtic Rock overheen, die de band beduidend meer doet zijn dan de som der delen van een gemiddelde gitaarband.

Prima gedaan, sterk aan te bevelen in deze tijden.

Linda Ronstadt - Simple Dreams (1977)

4,0
Stijn_Slayer schreef:
Ik werd uitgelachen toen ik deze LP vanmiddag kocht, er lopen tegenwoordig toch een stelletje cultuurbarbaren rond....

Een beetje vind ik toch wel dat je gelijk hebt.

Linda Ronstadt had in 1977 al een hele carriére achter de rug, die begon in 1968. Zij is aangehaakt bij de LA scene die toen net in opkomst was. Met haar stemgeluid bleek ze uitermate geschikt voor het vertolken van prachtige covers, veelal van artiesten uit de country en westcoast hoek zoals J.D. Souther en Warren Zevon.

In 1977, met albums als Rumours, Hotel California, CSN, American Stars 'n bars, Book of dreams en nog veel meer op Amerikaanse leest geschoeide rock, kon ook het album Simple dreams van Linda Ronstadt prima meekomen. Het vertegenwoordigt haast op briljante wijze een perfecte harmonie tussen de oude country basis zoals de traditional I never will marry en de meer AOR aanpassing van It's so easy (van Buddy Holly).

Maar. Linda Ronstadt is in haar hele 'situatie' als artiest volledig afhankelijk van anderen. Ze schrijft zelf geen nummers, bespeelt geen instrument. Dat het dan nog behoorlijk goed uitpakt zoals op Simple dreams heeft alles te maken met songkeuze, de aanwezige sessiemuzikanten. Zoals gitarist Waddy Wachtel, die later aan alle albums van Stevie Nicks zou meewerken. Aan het begin van Ronstadt's carriére had ze ook nog enige Eagles als lid van haar begeleidingsband.

Bij vlagen brengt Linda Ronstadt mooie rustige country nummers, dicht tegen Amerikaanse folkmuziek aan. Eén van de andere prachtige keuzes is bijvoorbeeld haar vertolking van het Roy Orbison nummer Blue Bayou of Maybe I'm right van Waddy Wachtel.

Van groot belang is uiteraard de stem van Linda Ronstadt. Die hapert op Simple dreams nergens. En als je dan erbij optelt dat er sprake is van een behoorlijk evenwichtig album, mag met recht gesproken worden van een inmiddels behoorlijk vergeten topper.

Lindsey Buckingham - Live at the Bass Performance Hall (2008)

5,0
Met enige vertraging pas vanmiddag over de vloer gekregen (canadese import), maar wat van ver komt is altijd lekker. Vooraf heb je altijd reserves, ik weet niet waarom, de man is de personificatie van de beste gitarist aller tijden. Hij heeft de overtreffende trap van gitaarspelen uitgevonden. Lindsey begint met een acoustische set die, naarmate het langer duurt, steeds luidruchtiger gaat worden, uiteindelijk tot aan een weergaloze remake van Go your own way toe. Daarvoor zat al een buitengewoon spannende I'm so afraid, ook accoustisch begonnen, dusdanig dat je denkt: waar gaat dit heen. Maar halverwege draait Buckingham de rollen om en wordt er een weergaloze ouverture van gemaakt, waarbij mijn favoriete vertolking van I'm so afraid (op live '81) eigenlijk van zijn troon is gestoten. Maar het zijn zeker niet alleen oude bekende concert klassiekers wat Buckingham speelt. Goede (en veel) keuzes van zijn accoustische Under the skin cd en een aantal nummers uit het oeuvre van Fleetwood mac en solo, die niet zo vaak op het programma hebben gestaan. Een leuke I know I'm not wrong (dat hij dat nummer van Tusk nog kende), Trouble en Second hand news. De uitvoeringen van Big love, Go insane en Never going back again waren mij eigenlijk al bekend, de eerste twee stonden ook al op The dance. Wie Never going back again prachtig vind uitgevoerd, vindt een 9 minuten plus versie hiervan op Fleetwood mac Live uit 1981. Vijf sterren dus weer. Ik vind Buckingham de laatste 10 jaren beter dan tijdens zijn hoogtij dagen met Rumours en Tusk, nooit gedacht dat dat ooit nog zou kunnen. Buckingham heeft altijd grote problemen gehad met touren. Het heeft uiteindelijk mede geleid tot de breuk in '87, toen de rest van Fleetwood mac Tango in the night wilde promoten met touren en Lindsey een nieuwe cd wilde opnemen. Zou het faalangst geweest kunnen zijn, dat hij daar nu uiteindelijk overheen is? Hoe dan ook, hij haalt zijn verloren tijd prima in en in plaats van een uitgebluste oude hippie speelt hij als een jong broekie met de tijd aan zijn zijde.......................

Lindsey Buckingham - Out of the Cradle (1992)

5,0
Lindsey Buckingham heeft alle vrijheid die maar mogelijk is, bij het maken van zijn solo cd's.

Maar die vrijheid is alleen mogelijk vanuit een solide basis, die van Fleetwood mac.

De kosten en baten van Law & order en Go insane, de toch geringe belangstelling voor zijn werk na Mirage (en de tijdelijke break up) zullen bij Lindsey Buckingham gemengde gevoelens hebben opgeroepen.

Officieel kwam de band weer bijeen om Tango in the night op te nemen na het faillissement van Mick Fleetwood. Ik denk dat de afzonderlijke leden zo hun eigen redenen hadden om weer mee te doen.

De slechte verhoudingen resulteerden al snel in het vertrek van Buckingham, na het uitbrengen van Tango in the night.

Ik vind Out of the cradle duidelijk afwijken van Law & order en Go insane. Beter, volwassen en erg Fleetwood mac-achtig.

Dat is zijn goed recht uiteraard. Maar het deed (geheel ten onrechte) weinig harten plotseling sneller kloppen, de verkopen waren verre van de gangbare FM-omzetten.

Lindsey Buckingham is buitengewoon creatief, wij houden daarom veel van hem. Of hij binnen is of niet met FM, ik schat toch in dat hij ook graag veel verkoopt. Gaat het niet om geld, dan gaat het om de erkenning.

Zijn lidmaatschap van Fleetwood mac, maken zijn solo-uitstapjes beter mogelijk, in alle opzichten. Creatief, verkooptechnisch en qua belangstelling.

Na The Dance richtte hij zich weer helemaal op Fleetwood mac.
Pas na Say you will en langdurige tour kon hij zich helemaal 'laten gaan' op het akoestische Under the skin en het electronische Gift of screws. Beide prachtplaten, hoeft geen discussie over the ontstaan.

De vraag is, hoe het zou zijn afgelopen met beide cd's als zij jaren na Out of the cradle waren verschenen, gewoon als nieuwe solo cd's. Zouden ze ooit wel verschenen zijn?

Lindsey Buckingham heeft vrede met deze situatie, blijkbaar. De belangstelling voor zijn werk is optimaal. Hij heeft zich verzoend met Fleetwood mac, het oude zeer en heeft ook met veel enthousiasme weer zijn inbreng in de komende cd.

Inbreng, inclusief het afserveren van Sheryl Crow, die dacht dat ze naast Stevie Nicks de vocalen van de vertrokken Christine McVie mocht overnemen. Want intriges zullen altijd wel deel blijven uitmaken van de band

Lindsey Buckingham - Seeds We Sow (2011)

3,0
Het wordt weer eens tijd voor een groots product van Lindsey Buckingham.

Hij is natuurlijk nogal 'getroffen' de laatste jaren door zaken als (onterecht) ontslag bij Fleetwood Mac. Hij heeft een open hart operatie moeten ondergaan.
Inmiddels zie ik, dat er officieel tourdata bekend zijn in de VS, te starten met 31 juli. Maar gezien de corona perikelen in de VS zal dat wel geen doorgang vinden.

Maar goed, hij is in ieder geval alive and kicking, de reden waarom ik mij afvraag wat er op tegen zou zijn met een grootse productie te komen, aanleiding genoeg zou je zeggen.

In dat kader heb ik deze laatste worp (2011), ter kennisname, op voorhand alvast flink afgewaardeerd. Maar voorganger Gift of screws (2008) op 5 sterren laten staan.

Ik vind dat er namelijk nogal wat bezwaren kleven aan deze Seeds of Sow.

Slechts drie nummers in het geheel laten een meer 'rockende' Buckingham horen, Illumation, That's the way that love goes en One take.

De rest is, het spijt mij, akoestische navelstaarderij. Met ondermaatse songs en een dito productie. Lindsey Buckingham komt bij mij inzake een volgend album niet weg met een thuisproductie en zelf inspelen van alle muziekinstrumenten.

Dan heeft hij solo inmiddels heel wat akoestisch achter de rug, ergo, Under the skin was een volledig akoestisch album. Maar die songs en de productie daarop zijn heel erg sterk dat kan dan nog leiden tot een betere beoordeling.

Gift of screws beperkt zich tot slechts 2 of 3 betere akoestische nummers en daar om heen speelt Buckingham voor het overige wel degelijk de sterren van de hemel. En dan is het allemaal nog te overzien.

Ik had nog gehoopt op een laatste degelijk Fleetwood Mac album. Maar door zijn ontslag (in 2020 nogmaals bevestigd) gaat dat er niet meer van komen. Ik moet ook toegeven, dat zijn samenwerking met Christine McVie (2017) met Mick Fleetwood en John McVie op de achtergrond, ook al niet heeft geleid tot grootse muzikale daden.

Vandaar mijn oproep tot uithuilen en opnieuw beginnen, nu dat nog kan. En dan hoop ik maar op goede songs, een elektrische gitaar, een goede begeleidingsband en een mooie productie.

Zaken die op Seeds we sow helaas veel teveel ontbreken.

Lindsey Buckingham / Christine McVie - Lindsey Buckingham / Christine McVie (2017)

4,5
Ik vind dat dit toch wel als een Fleetwood Mac album mag worden gezien. Met overgebleven leden van (dik) in de 70. Inmiddels minder heetgebakerd dan ten tijde van alle scheidingen. Oké.
Het is jammer, dat Stevie er niet aan heeft mee willen doen. Toch is haar aanwezigheid eigenlijk een must, voor de dagelijkse FM fan. Een laatste Fleetwood Mac album in de originele Rumours line up.

Dan kom ik uiteindelijk meestal toch met gedachten om enkele nummers van Stevie toe te voegen aan dit album, om maar enigszins dat gevoel van hoe het had moeten zijn op te roepen. Dat hoeven dan geen Greatest Hits te zijn dan wel eerder nummers die qua sfeer een beetje passen.

Uiteindelijk heb ik gekozen voor de titelsong van 24 Carat Gold, Sorcerer van het Crystal Visions album, All the Beautiful worlds, ook van 24 Carat gold en Soldiers Angel, een duet met en gitaarspel van Lindsey Buckingham van In your Dreams.
Eén nummer minder dan Christine en Lindsey. Dat hoort nu eenmaal.

Het einde van het album met On with the Show en het hoogtepunt Carnival begin is natuurlijk onovertroffen, meer dan FM waardig.

Lionel Richie - Can't Slow Down (1983)

2,5
Als je rond het verschijnen van Can't slow down een jaar of 20 was en je had regelmatig weer eens een vriendinnetje, was één van de eerste dingen die je wist dat je, voor een beetje succes, niet aan hoefde te komen met een album van Mike Oldfield of Neil Young.

Kan ik, door schade en schande wijs geworden, hieromtrent wel opbiechten. Hoe pijnlijk de constatering ook was. Met dit album van Lionel Richie kon je daarentegen meestal wél terecht voor een leuk avondje.

De lichte muziek is dansbaar, enigszins sensueel en mist elk denkbaar scherp randje. Er is welgeteld één wel aardige gitaarsolo te ontwaren, op Running with the night.

En toch wil ik het niet per se een slecht album noemen, nog even afgezien van het jeugdsentiment. Het is een smaakvol samengesteld album, met alleen net even teveel ballads, zweverige muziek.

Het had meer 'bite' moeten hebben en iets minder Stuck on you. Een album volledig gevuld met nummers als de titeltrack, All Night Long en Running with the night kan in principe één Hello lijden. Als afsluiter. Maar de schrijver van Three times a lady, Still en Easy overspeelt hier een beetje zijn hand.

Toch was Lionel Richie destijds bijna net zo groot als Michael Jackson en gingen zijn LP's als warme broodjes over de toonbank. Vijf van de acht tracks haalden de Top 40. Dit album is per saldo dan ook de klassieker van Richie, beter heeft hij daarna in ieder geval niet meer verkocht.

Mevrouw Musician, die ik tegenkwam in 1986, hield van Carole King. Dat aardde gelijk een stuk beter.

Little River Band - First Under the Wire (1979)

4,0
Dat is grappig, om bij die laatste alinea van Gaucho van bijna twee jaar terug nog even stil te staan.

First under the wire was juist één van mijn eerste cd's die ik heb aangeschaft (Free record shop weet ik nog) omdat de cd toevallig goedkoop was (fl 27,95) en de prijs van de meeste cd's al gauw naar de veertig gulden liep.

Niet omdat ik zo heel erg dol was op de Little river band, het was de honger naar cd's.

Toch, en dat moet ik er dan gelijk bij zeggen, is de Australische band mij op dit album helemaal niet tegengevallen, integendeel. De band heeft de naam aan de zéér veilige kant van de mainstream te staan en die beoordeling heb ik na First under the wire in ieder geval laten vallen.

Natuurlijk, een enkele ballad is natuurlijk ook terug te vinden maar het merendeel is toch vaak redelijk stevige, melodieuze rock, gekenmerkt door prima samenzang en sterke melodieën.

Ik draai het misschien wat te weinig maar dat geldt natuurlijk voor veel meer albums.

Ten slotte: het was toch een goede koop geweest Gaucho, $ 29,95 in 2009. De enige 3 cd's die nog zijn te vinden op Amazon.com. kosten 2e hands (2) $ 125,99, de enige nieuwe ligt er voor $ 159,99.

Little River Band - Lonesome Loser (2011)

Alternatieve titel: Best Of - Live

3,5
Dit is een concert uit 2001, maar de Little River Band bestaat nog steeds en toert ook nog steeds. Dat is te zeggen, er zijn muzikanten die optreden onder die naam.

Glenn Shorrock (definitief gestop in '96), Graeham Goble ('92), Beeb Birtles ('83) en drummer Derek Pellici ('98) zijn voor mij bekende namen, erkende Little River Band leden. In 2001 was er al een hele nieuwe lichting, rond Wayne Nelson en Stephen Housden, die respectievelijk in 1979 en in 1980 bij de Little River Band zijn gekomen (Alleen Nelson speelt na een onderbreking in 2012 nog bij de groep).

In totaal heeft de Little River Band inmiddels 33 leden versleten.

Tja, dan krijg je dus een album met veel bekende LRB nummers, geschreven door met name het trio Shorrock, Goble en Birtles, maar dan door een compleet nieuwe setting.

Is dat nog aanvaardbaar of proberen hier b-categorie muzikanten een graantje mee te pikken van de oude bandnaam? Het trekt, althans in 2001, blijkbaar nog steeds publiek. De mededeling dat ze blij zijn weer terug te zijn gekomen (ergens in de VS) "na al die jaren" is natuurlijk een gotspe.

En toch wordt er nog een heel aardige set neergezet, inclusief de harmonieën waar de band destijds zo beroemd om was. Geen flauw idee wie er allemaal zingen (hele summiere info bij de cd), maar het is acceptabel. De nummers worden vrij mellow gespeeld, er zijn weinig uitvoerig solerende gitaristen, dat heeft natuurlijk ook nog nooit bij de band gepast.

Maar desondanks worden de oude nummers opmerkelijk vitaal neergezet en blijkt de bezetting van de groep redelijk wat respect op te brengen voor hun oude leermeesters.

Het is een band uit Australië, misschien zijn alle vetes en alle Hoekse en Kabeljouwse twisten rond de LRB wel aan ons voorbij gegaan.
Nu ik dit zo schrijf, dit is natuurlijk inmiddels gewoon een tribute band geworden. Anders bestaan ze over 50 jaar nog steeds en het lijkt mij toch te adviseren conclusies te trekken als geen van de originele leden al 20 jaar niet meer meespeelt.

Wie dan nog een keer Help is on it's way brengt onder de naam Little River Band is op z'n minst een leugenaar....

Little River Band - Sleeper Catcher (1978)

4,5
Reminiscing werd de grootste hit voor de Little River band in de VS. Sleeper Catcher (Platinum) legde uiteindelijk als nummer 2 de loper uit voor opvolger en het grootste succes van de Little River Band in de VS, het album First under the wire (eveneens platinum).

We hebben hier dan toch met een vrij gedenkwaardig album te maken, ook de single Lady wist de Top 10 in de VS te halen. Toch ligt het gemiddeld aantal sterren op musicmeter onder de drie en heeft er tot nu toe niemand de moeite willen nemen om iets te schrijven.

Het trio Shorrock. Gable, Birtles speelt hier zeer herkenbare LRB muziek op een behoorlijk niveau. Het eerste album was verschenen in 1975; meestal volgt dan een soort creatieve verfijning van de muziek door de nog jonge muzikanten (de oorspronkelijke oprichters) en wordt op dat soort momenten ook de grootste successen behaald. Het publiek heeft vaak al enige tijd kunnen wennen.

The Little River band voldoet volledig aan dat patroon en zou met First under the wire dus hun finest hour hebben.
Voorganger Sleeper catcher is naar mijn smaak wel iets minder omdat het ontdaan is van vrijwel elke verrassing en er bovendien is gekozen voor hele veilige mainstream.
Maar daarmee hoeft een plaat nog niet slecht te zijn, er zijn ook zeker wel wat stevigere momenten te vinden.

Little River Band - Time Exposure (1981)

4,0
In Nederland waren de singles The Night owls, Man on your mind en Ballerina.

Niet dat dat grote successen werden. Ondanks onmiskenbare kwaliteiten en een behoorlijk stevige aanpak, steviger dan in het verleden, was de Little river band hier een beetje uit de mode.

In de VS werd nog behoorlijk gescoord, maar anders dan ten tijde van het debuut (met It's a long way there) uit 1976 en Diamantina Coctail (met 3 grote hits) van een jaar later, hadden we hier andere muziek aan ons hoofd.

De rock van het type Little river band raakte ondergesneeuwd in het geweld van andere muziekstromingen uit die tijd en dat is erg jammer. Zeker ook gezien deze Time exposure. Ik ben ook pas veel later aan dat album begonnen en pas recent heb ik nu de cd versie hiervan, samen met Sleeper catcher op een dubbele cd.

Cd's van de Little river band zijn niet gemakkelijk te krijgen en dat was een extra reden beide albums niet te laten liggen. Het is mij een raadsel waarom You're driving me out of my mind als extra track is toegevoegd, de single van het album The Net (1983). Maar desondanks dank voor deze attentie!

Time exposure geeft vooral aan, dat The Little river band uiteindelijk meer zou hebben verdiend in beoordelingen en verkopen, ook in Nederland in 1981, 1982. Maar het is nooit te laat het te ontdekken, de muziek klinkt nog behoorlijk fris en eigenlijk helemaal niet gedateerd.

Live - The Distance to Here (1999)

4,0
OK.
Ooit maakte de band het album Throwing copper, 5 jaar eerder.
Dat album ken ik ook.

In 1999 verschijnt dan dit album en als ik de commentaren lees, gaat het ergens behoorlijk mis. Ik leg beide albums naast elkaar en kan er maar niet goed de vinger achter krijgen, wat het is.

Ik vind The distance to here zelfs vrij onderhoudend. Het is waar, dat ik de band en zanger Ed Kowalczyk (hier nog) verdenk van intensief luisteren naar Guns 'n roses. Maar per saldo, hoor ik geen verregaande ontsporing, even afgezien dan van de mierzoete afsluiter die ze beter achterwege hadden kunnen laten.

De kritiek kan zijn, dat het lekker wegluistert, teveel lekker in het gehoor ligt. Maar dat gevoel heb ik bij Throwing copper ook wel, eigenlijk. Daar is feitelijk ook niks op tegen.
Het is eveneens niet zo, dat de band weg lijkt te zakken. Ik vind Walk in the Dream (track 12) zelfs één van de beste nummers.

Dus de malaise stemming, die toch lijkt te heersen, zal ik hier dit keer niet delen.

Livin' Blues - The Universal Masters Collection (2002)

4,5
Aangeschaft naar aanleiding van concertbezoek van de Livin' Blues Experience.

Prima blues van Nederlandse bodem, in eerste instantie door mij gemist: de hoogtijdagen lagen tussen 1969 en 1973. Ik was begin 1975 (12 jaar oud) weg van het singletje Boogie Woogie Woman, maar dat is hier waarschijnlijk vloeken in de kerk.

Zowel tijdens het concert als ook op dit soort compilaties wordt het nummer angstvallig gemeden. Men wil blijkbaar niet graag aan de invloeden van de moderne tijd die waren toegevoegd en waardoor het nummer destijds juist zo succesvol was, worden herinnerd.

Zoals ook uit dit overzicht blijkt: de periode 1967-1972, de tijd dat er echte blues werd gespeeld, er internationaal aandacht werd besteed aan de band (een album uit die tijd werd zelfs door Fleetwood Mac producer Mike Vernon geproduceerd), is favoriet.

Momenteel is oudgediende Nicko Christiansen (vocalen, sax) en één van de originele oprichters, de man achter de Livin' Blues Experience. Het is jammer, dat ik bij het recente concert geen stand heb gezien met de originele albums van LB op cd, nu ik deze compilatie heb gehoord had ik er daar wel een paar van willen hebben.

Want, hoewel ik verre een kenner ben van hun albums, heb ik bij deze compilatie wel het gevoel dat er fraaie werkstukjes uit het oeuvre zijn gelicht, inclusief de singles uit die tijd. Volgens de hoes is het bijvoorbeeld de eerste keer dat Black Lisa op cd is verschenen.

Hoe dan ook, getalenteerd zeker. Ook een internationaal geluid, je zou niet zeggen dat er hier een Haagse band speelt. Met de verminderde belangstelling voor de blues in het algemeen in het eerste deel van de jaren '70 verdween ook veel van de interesse voor Livin' Blues en werd de band zelf enigszins stuurloos.

Maar, na vele bandwisselingen, opheffingen zelfs, lees ik dat tussen 1987 en 1995 nog vier albums zijn uitgegeven (waaronder Now, staat niet op musicmeter). Daar ga ik ook nog eens naar op zoek. Live maakt het allemaal nog voldoende indruk.

Lloyd Cole - Don't Get Weird on Me Babe (1991)

4,5
Ben zeer verrast door de kwaliteit op dit album, prima cd van Lloyd Cole.

Ik had dat eerlijk gezegd niet verwacht. Je ziet ook een beetje aan de curve op musicmeter: de eerste paar jaren stond Lloyd Cole (met zijn Commotions) aardig in de belangstelling. Maar na het eerste album neemt de interesse al snel af.

Alsof Cole na één album eigenlijk alles wel gezegd heeft en gedaan. Ja, ik heb deze cd ook nog maar vrij kort in huis en heb mij dus ook schuldig gemaakt aan de miskenning van Cole. Maar hij verdient echt beter, geeft Don't get weird on me babe ook perfect weer.

Hij heeft een aangename stem, beheerst zowel akoestisch werk als het wat stevigere (hoewel dat laatste niet de hoofdmoot van de hele cd is), in het genre vervolgwave/rock, schrijft sterke composities. Dat maakt alles bij elkaar het een zeer prettig album om naar te luisteren, over de hele lengte van de cd.

Eigenlijk zou zo iets eens een soort van herkansing moeten krijgen. Een album in de categorie destijds nagenoeg genegeerd en inmiddels vrijwel vergeten. Gedateerd is het bepaald nog niet. We kunnen het alleen nog eens af en toe onder de aandacht brengen.