Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van Edwynn.
Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen:
januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024
Hallows Eve - Tales of Terror (1985)
»
details
Hallows Eve - Evil Never Dies (2005)
»
details
Hallows Eve - Monument (1988)
»
details
Hallows Eve - Death & Insanity (1986)
»
details
Unlord - Lord of Beneath (2002)
»
details
Unlord - Schwarzwald (1997)
»
details
Horde - Hellig Usvart (1994)
stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 3,0 sterren
»
details
Carach Angren - Franckensteina Strataemontanus (2020)
Elke keer als ik Carach Angren hoor, doet dat me denken aan wachten in een rij voor een Efteling-attractie waar zich één of andere oude sage ontvouwt alvorens door elkaar geschud te worden in een één of andere kutachtbaan waar je door je dochter ingeluld wordt tijdens een aanvankelijk onbezorgd dagje uit. Wel zorgen de veiligheidsriemen ervoor dat je nooit uit de bocht zult vliegen. Dat is op zich wel een verdienste van dit trio. Want die sfeer en uitstraling zijn 100% toe te schrijven aan Carach Angren. Twee tellen luisteren en je weet welke band er op je trommelvliezen staat te rammelen. Zo onderscheiden ze zich goed van stijlgenoten Dimmu Borgir en Cradle Of Filth.
Ook Franckensteina Strataemontanus roept dat gevoel op. Carach Angren klinkt zoals altijd verzorgd en propt haar composities vol met allerlei orkestrale fratsen om je het gevoel te geven echt in een unheimisch oord te zijn waar de meest bloeddorstige experimenten uitgevoerd worden. De voordracht van de vocalist heeft zeggingskracht. Hij klinkt als een geschifte toneelmeester en de muziek heeft een soort broadway-touch in zich. Zo ontluikt het neergepende concept op zeer beeldende wijze.
Carach Angren houdt het verder, zoals altijd, wel zeer beschaafd. En eigenlijk is dat ook het enige dat er op Franckensteina Strataemontanus is aan te merken; het is een duistere sprookjesvertelling dat ook voor de tere kinderziel zeer geschikt is om wat bij te griezelen. Heel fraai uitgerwerkt maar net iets te braaf.
»
details
» naar bericht » reageer
Carach Angren - Death Came Through a Phantom Ship (2010)
»
details
Funeral Mist - Devilry (1998)
»
details
Funeral Mist - Salvation (2003)
stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren
»
details
Funeral Mist - Maranatha (2009)
Van alles wat ik de afgelopen tien, twintig jaar heb zien verschijnen, is Maranatha van Funeral Mist toch zeker één van de meest intrigerende platen die ik in mijn crypte heb kunnen opslaan. Het enige dat me van de vijf punten van het pentakel afhield, was dat mijn gemoedstoestand moest vragen om dit album dan dat het andersom mijn gemoedstoestand beïnvloedde. Maar dat is veranderd. Eigenlijk heb ik sinds de 90's niet meer zo'n plaat in mijn besmeurde vlerken gehad dat ik zo van voor naar achteren heb bestudeerd en uitgespeld. En nog gaat het me niet vervelen.
De benadering van het zwartmetalen genre door Daniel Roste vernuftig en origineel en kent het vrijwel geen gelijke. Het is zijn mensonterende geboer en gerochel dat de verwrongen composities als extra glijmiddel als dikke klodders kots door de luidsprekers helpt glijden. Dan zijn nog allemaal onverwachte versnellingen en vertragingen, gesamplede koren en spreekteksten zijn er om de waanzinnige atmosfeer nog eens extra te versterken. In die zin is Maranatha veel meer een kunstuiting dan de meer traditioneel georiënteerde Salvation, Hekatomb en Devilry. Welke ook niet misselijk zijn overigens. Of juist wel...
Devilry was een leuk begin. Woest en vol met melodieuze Watain-achtige momenten. Salvation was knuppelend ruig en eigenlijk al weergaloos. Maranatha is in zijn geheel afwijkend in ziekelijkheden en gelaagdheid. Dat is toch voor mij de overtreffende trap aan zwarte kunst die uit deze kronieken opgedolven kan worden.
»
details
» naar bericht » reageer
Panopticon - Roads to the North (2014)
»
details
Bob Dylan - Rough and Rowdy Ways (2020)
Ja, wat moet deze gozer nu weer bij een Bob Dylan-ding zul je denken? Maar heel stiekem heb ik in mijn kast die uitpuilt van duivelse en kwaadaardige sonische terreur toch een twintigtal albums van Dylan verstopt.
Ergens ben ik wel opgehouden met het verzamelen van dingen van Bob Dylan. Maar via de spotfiets kan ik toch op de hoogte blijven en zo staat het nieuwe album hier ook wel eens aan. Over het algemeen vind ik het een zeer 'oprecht' klinkende plaat. Waarbij ik de schurende stukjes blues er echt bovenuit vind steken. In die zin is het jammer dat het album opent met een sloom lied dat uit een sentimentele zwart-witfilm op MGM classic lijkt weggewandeld te zijn. Anderszijds zet je dat wel weer lekker op het verkeerde been want het is genieten geblazen als False Prophet zijn tijdloze akkoorden op je loslaat. Sowieso vind ik de ballades dit keer ietwat slaapverwekkend. Mother Of Muses bijvoorbeeld is net als I Contain Multitudes echt niet vooruit te branden. Al is de tekst wel weer fraai natuurlijk. Black Rider uit dezelfde categorie vind ik daarentegen wel redelijk geslaagd. Zeggingskracht is het toverwoord.
Gelukkig worden die momenten af en toe sterk opgevangen door ingehouden verhalenvertellerij van Cross The Rubicon en het navolgende Key West dat echt heel sfeervol is. Murder Most Foul wordt als klapstuk gepresenteerd maar ook dit is weer een kabbelend ding dat weliswaar wel iets aan opbouw lijkt te doen maar waar de motor vervolgens nooit gestart wordt.
Het is een leuk album om bij tijd en wijlen aan te hebben. Zonder meer. Maar sommige stukken vind ik ietwat te gezapig om niet te willen overslaan.
»
details
» naar bericht » reageer
Abigor - Time Is the Sulphur in the Veins of the Saint (An Excursion on Satan's Fragmenting Principle) (2010)
»
details
Abigor - Verwüstung (1994)
»
details
Gruesome - Twisted Prayers (2018)
»
details
Gruesome - Savage Land (2015)
»
details
Cro-Mags - The Age of Quarrel (1986)
»
details
Cro-Mags - Alpha Omega (1992)
»
details
Cro-Mags - Best Wishes (1989)
»
details
Abigor - Fractal Possession (2007)
»
details
Bell Witch & Aerial Ruin - Stygian Bough Volume I (2020)
Op The Mirror Reaper liet Bell Witch al merken een iets lichtere koers na te streven dan op Four Phantoms en Longing. De basakkoorden dreunden minder ruw door en melodie krijgt de overhand. Die lijn wordt ny door getrokken op Stygian Bough Volume I. Ook de gedragen zangpartijen keren weer terug.
Het is even fronsen geblazen bij het akoestische Heaven Torn Low I (The Passage) maar als opmaat voor het navolgende tweede deel is het weer uitermate sfeervol. Dat zal de invloed van Aerial Ruin wel zijn. Net als de uitgewerkte zangpartijen die soms in een soort polyfonisch spel lijken samen te werken zoals in het prachtige afsluitende The Unbodied Air.
Het is een dromerig geheel geworden. Een logisch vervolg op Mirror Reaper. De samenwerking met Aerial Ruin voegt wat singer-songwriteraspecten toe aan het totaalgeluid waardoor de namen Warning en 40 Watt Sun steeds vaker door mijn hoofd zijn gaan spoken. In die zin heeft Bell Witch wel wat aan eigenzinnigheid en heftigheid ingeleverd ofschoon het wel heel sterk in elkaar steekt.
»
details
» naar bericht » reageer
Duivel - Tirades Uit de Hel (2020)
»
details
Midnight - Rebirth by Blasphemy (2020)
»
details
Flotsam and Jetsam - My God (2001)
»
details
Flotsam and Jetsam - Drift (1995)
»
details
Flotsam and Jetsam - Cuatro (1992)
»
details
Flotsam and Jetsam - No Place for Disgrace (1988)
»
details
Flotsam and Jetsam - Doomsday for the Deceiver (1986)
»
details
Flotsam and Jetsam - When the Storm Comes Down (1990)
»
details
Freitod - Nebel der Erinnerungen (2010)
»
details
Rob Zombie - Hellbilly Deluxe (1998)
»
details
White Zombie - La Sexorcisto (1992)
stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren
»
details
White Zombie - Astro-Creep:2000 (1995)
»
details
Rebirth of Nefast - Tabernaculum (2017)
»
details
Antaeus - Blood Libels (2006)
»
details
Verdunkeln - Einblick in den Qualenfall (2007)
Als je die ellende van Behemoth's A Forest wegspoelt, kan het op zich wel aardige idee achter die songkeuze je voeren naar deze creatie van het Duitse Verdunkeln uit 2007. Hier kruipt new wave als een wilde braamscheut door de neerslachtige black metal heen. Onopgemerkt maar uiteindelijk onlosmakelijk verbonden met de rest van het werk. Geen gedoe verder met shoegaze dingen maar gewoon een, zij het voorzichtige, synthese tussen black metal en postpunk.
De complentatieve aspecten van Burzum en de oorlogsmarsen van Bathory omarmen de wavegeluiden alsof het nooit anders was. De referenties zijn er voor enige beeldvorming want verder heeft Verdunkeln een hele eigen(zinnige) stijl.
Het zijn de met echo beladen tokkels en de voorzichtige synths die als flarden ochtendmist door het verder zware en doomy geluid heendringen om de dans met de duisternis aan te gaan. Dat is de subtiele synthese die ik probeer te omschrijven.
Vooral het lange Im Zwiespalt blijft eindeloos in het hoofd vol somberheid rondspoken. Het repetitieve karakter werkt hier zeer effectief en heeft een fraaie dromerige uitwerking.
De relatief nette productie houdt de boel ietwat aan de brave kant. Maar uiteindelijk moet het daar in deze weelderige uitspatting van melodram niet over gaan. Het was alweer een fiks aantal jaren geleden dat ik deze voor het laatst draaide, maar de hernieuwde kennismaking laat opnieuw een uitstekende indruk achter. Soms heb je dat, dat veel moois in de kast gewoon ondergesneeuwd raakt in die vele releases die ook weer allemaal aandacht verdienen.
God, als ik toch eens met pensioen was, dan ga ik hele dagen niets anders doen dan al die herrie luisteren zoals ik dat in mijn tienerjaren deed. Uren en uren achter elkaar dus. Als er dan nog zoiets bestaat en ik niet doof of dood ben, that is.
»
details
» naar bericht » reageer
Teitanblood - Death (2014)
»
details
Teitanblood - Seven Chalices (2009)
Bij aanvang van de doodsmis die het Spaanse Teitanblood voorgaat, worden de zeven kelken vol kots en bloed al vrij snel verorberd. Na het ontstemmende intro valt men met Domains Of Darkness And Evil valt men direct met de deur in huis. Om vervolgens met de oerkracht van een kudde Spaanse stieren de argeloze luisteraar plat te walsen en te verpletteren. Tegen dergelijk barbaars en primitief geweld kan zelfs de beste toreador niet op.
Teitanblood maakt barbaars getinte black/death metal dat in de verte doet denken aan Poison en de oude Sepultura. Dat zit hem met name in het prehistorische geluid dat de band aan de geluidsdrager meegeeft. Smerig en lomp dus.
De overwegend lange nummers blijven de aandacht van deluisteraar wel vasthouden door de vele tempowissels en de duistere intermezzo's. De zieke vocalen zijn ook afwisselend en sfeerbepalend. Seven Chalices biedt een zinderende geweldsorgie die met name voor de liefhebbers van nostalgische extreme metal iets is om eens uit te proberen.
»
details
» naar bericht » reageer
Helrunar - Vanitas Vanitatvm (2018)
»
details
Aosoth - IV: An Arrow in Heart (2013)
»
details
Aosoth - III (2011)
»
details
Temple of Baal - Mysterium (2015)
»
details
Bestia Arcana - Holókauston (2017)
Bestia Arcana is nauw verwant aan Nightbringer. Zo nauw (drie uit drie muzikanten zijn/waren actief in Nightbringer) dat ik me afvraag waarom Holókauston niet gewoon een Nightbringer album is. De wegen van de gehoornde zijn ondoorgrondelijk zullen we maar zeggen. Holókauston staat bol van de uitgesponnen composities die bol staan van de wendingen en sfeeraccenten. Een overweldigende ervaring. Eigenlijk klinkt Holókauston net als de laatste twee scheppingen van Nightbringer te weten Ego Dominus Tuus en Terra Damnata. Groots, majestueus en episch. Tegelijkertijd ook bij vlagen woest en agressief.
Veertig minuten spanning en sensatie uitgerold in vier nummers. Waarbij ik het waanzinnige Obscurator er even uitgepikt. Opgejaagd door profetische declamaties raast dit stuk langs een grimmige en verwrongen wereld op zoek naar de definitieve val in de onmetelijke afgrond. Een ware sonische orkaan.
»
details
» naar bericht » reageer
Esoctrilihum - Eternity of Shaog (2020)
»
details
Throane - Plus une Main à Mordre (2017)
Als het tot bloedens toe kapot krabben van uw nagels aan ruwe wanden van baksteen niet tot uw dagelijkse praktijken behoort in geval van vertwijfeling, biedt het Franse Throane wel het sonische equivalent daarvoor. Verstikkende gevoelens van wanhoop en onmacht voeren de boventoon in dit black/doom gewrocht.
Black en doom is een gewillige doch niet zo vaak voorkomende combinatie. De emotie wordt bij een blackmetalbasis vaak nog eens extra geaccentueerd. Zoals het geval is op Plus une Main à Mordre. Zo op het eerste gehoor schuurt het werk van Throane niet langs extremen. Geen zwartgeblakerde blastbeats die op orkaansnelheden je trommelvliezen verpulveren en ook geen loodzware vertragingen die je als onvermurwbaar drijfzand insluiten. Maar het duurt niet lang voordat het sleepnet u definitief insluit en dan is er geen ontsnapping meer mogelijk aan deze drie kwartier durende klaagzang.
De term 'klaagzang' is liefkozend bedoeld natuurlijk. Throane speelt veel met echo's en beukende, licht stuwende tempo's waardoor er op enkele momenten wat industriële invloeden volgens het recept van Godflesh doorsijpelen. De ongecontroleerde wanhoopskreten van de tot op het bot getergde vocalist roepen weer herinneringen op aan Deinonychus. Ook wordt er veelvuldig gebruik gemaakt van gevaarlijk hippe dissonantjes om de muzikale avonturen compleet te maken.
Nummers eruit pikken, heeft eigenlijk geen zin. Maar als ik het toch moet doen: Luister eens met aandacht naar de verstilde passage in Et Tout Finira Par Chuter. Dat is wonderschoon in al zijn zwartgalligheid. Of hoe het titelnummer als een monstreus schepsel langzaam uit een ravijn zonder eind omhoog lijkt te klimmen om vervolgens aan te zwellen tot volle oorlogsterkte, klaar om als een vloedgolf alle verslaving weg te vagen. Zo brengt Throane ons in de vorm van Plus une Main à Mordre een bijzondere synthese van inktzwarte sonische onheilsflarden om je tanden op stuk te bijten.
»
details
» naar bericht » reageer
Faidra - Six Voices Inside (2020)
Over hoe eenvoud tot iets ongekend monumentaals kan leiden, is een les die het geheimzinnige heerschap achter Faidra ons leert met dit album dat Six Voices Inside is gedoopt. Het spoor van deze innerlijke stemmen brengt de luisteraar terug naar de jaren negentig waar spartaans gitaar- en ritmewerk voorzichtig werd gecombineerd met gedoseerd doch onheilspellend toetsenwerk.
De naam Burzum komt al snel bovendrijven. Maar Faidra neemt wel louter het contemplatieve aspect mee dat een album als Filosofem zo typeerde. Six Inner Voices is wel meer dan een Burzumverering. De kille klanken kondigen weliswaar black metal aan. Het algehele gevoel dat het album oproept is dat gevoel dat melodieuze doom ook oproept. Het uitgeleide van het titelnummer herinnert vaagjes aan de Katatonia van Brave Murder Day en Discouraged Ones. Dat stemmige koortje is ook zeer effectief daar.
Als een eenzame kluizenaar die opgesloten zit in een achterafkamer van een middeleeuws klooster. Waar de regendruppels langzaam maar zeker een weg weten te banen door het kieren van het dak en vervolgens het afgebladderde pleisterwerk van een plafond dat eens wit was ernstig aan het aantasten zijn. Het ritme van dat tergende getik van druppels die naar binnen willen, brengen na nachten van ergernis uiteindelijk die meditatieve status die nodig is om deze reis door het innerlijk te kunnen nemen. Een reis die gescheidt in eenzaamheid. Het leidt allemaal niet tot wanhoop maar wel tot berusting.
»
details
» naar bericht » reageer
Metallica - ...And Justice for All (1988)
stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren
»
details
Tool - 10,000 Days (2006)
stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren
»
details
Tool - Fear Inoculum (2019)
stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren
»
details
Asagraum - Dawn of Infinite Fire (2019)
Asagraum houdt met dit tweede album het vaandel voor de vaderlandse black metal zonverminderd hoog. Ik pikte het debuut op tijdens een optreden van ze. Op het podium waren ze kundig maar erg statisch en afstandelijk. Het studioalbum gaf meer van de bedoelde atmosfeer prijs. Een atmosfeer die uiteraard terugvoert naar de jaren negentig. Black metal zonder poespas dus. Die lijn trekken de dames door op de tweede langspeler.
Het gezelschap rondom opperhoofd Hanna vd Berg trekt traditioneel boosaardig en ijskoud van leer op Dawn Of The Infinite Souls. Tegelijkertijd ligt er ook veel finesse in de zwartgeblakerde composities besloten. Het bedrukte Guahaihoque is daar een prachtig voorbeeld van. Het is groots en meeslepend en dat allemaal zonder additieven uit een doosje.
En wat te denken van de onheilspellende riffs in Beyond The Black Vortex? Die brengen je op het puntje van de stoel. Enorm spannend en dreigend. Het bezwerende Waar Ik Ben, Komt De Dood is ook vermeldenswaardig. Precies de afsluiter die je bij een zwartgallig album als dit mag verwachten. Ik had hem vorig jaar gemist. Maar ik ben met terugwerkende kracht zeer positief verrast.
»
details
» naar bericht » reageer
Mgła - Exercises in Futility (2015)
»
details
Djevel - Dodssanger (2011)
»
details
Troll - Drep de Kristne (1996)
»
details
Spectral Lore / Mare Cognitum - Wanderers: Astrology of the Nine (2020)
»
details
Darkthrone - The Underground Resistance (2013)
stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 3,5 sterren
»
details
Vandenberg - 2020 (2020)
»
details
Darkthrone - Old Star (2019)
»
details
Course of Fate - Mindweaver (2020)
»
details
Sinister - Deformation of the Holy Realm (2020)
Eigenlijk vind ik dat Sinister sinds Afterburner geen slechte dingen meer gedaan heeft. Na het waanzinnige Hate kwam de klad er een beetje in. En met het genoemde album uit 2006 kwam de boel weer goed op orde. En zo komen er met voortdurend wisselende samenstellingen toch alweer een behoorlijke tijd kwalitatief goede platen uit deze hoek op ons afgevuurd.
Deformation Of The Holy Realm laat enerzijds de bekende brute Sinister horen. Nietsontziende blastpassages waarover Aad zijn laster overheen kotst. En anderzijds ook ruimte voor fraaie solo's en een klein beetje bijbelse bombast hier en daar. Zo krijgt het album een fijn occult sfeertje mee. En daar ben ik gek op.
Natuurlijk bewandelt Sinister paden die vele andere bands tot in den treure bewandelen. Daarom is er niets nieuws onder de zon. Maar ik vind wel dat de band hier veel dynamiek in de nummers legt waardoor je toch voortdurend een schop onder je hol krijgt. De vaart zit er wat dat betreft goed in.
Ronduit fraai is Scourged By Demons waarin die meeslepende elementen van Hate uit 1995 zijn weerklank vinden. Al is het mij een raadsel waarom het openingsthema van Therions Ginnungagap hier als intro moet dienen. Is het een ode? Is het toeval? Wie het weet mag het zeggen.
Ander hoogtepunt is het hysterische Oasis of Peace (Blood from the Chalice). Schuimbekkend agressief compleet gemaakt met een epische passage waarin melodieuze solo's een kort moment naar voren mogen komen. Fraai gedoseerd en niet zo a la Malmsteen gedropt zoals Vital Remains altijd doet.
Verder niets ingewikkelds maar een heerlijk vlot album voor wie van brute deathmetal houdt.
»
details
» naar bericht » reageer