menu

Hier kun je zien welke berichten zaaf als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Elvis Costello - Spike (1989)

Alternatieve titel: The Beloved Entertainer

4,5
Ik heb nog niet gepost op deze plaat. Wat een dwaas!
De relatie met dit album is de laatste jaren ook steeds inniger geworden.

Er waren diverse songs die de band minder goed maakte, of te poppy, of te arty, of te eenvoudig. Maar nee, echt alle nummers van dit album zijn raak, als je ze maar de kans geeft te wroeten, onderhuids.

Costello was, naar mijn gevoel, wat zoekende in deze fase van zijn leven. Qua stijl, relatie met publiek, partner... Altijd trefzeker in zijn teksten (Tramp the Dirt Down, Baby Plays Around, Deep Dark Truthful Mirror), maar ik dacht minder in zijn muziek.

Bullshit! Ook in losse stijl floreert zijn songschrijverschap. En daar is dit album een voorbeeld van, waar de bandbenadering op Blood and Chocolate mij aanvankelijk veel meer pakte.

Wat een man, wat een muzikant, wat een held! Inmiddels hou ik grofweg evenveel van alle songs en ben verbaasd over het gebrek aan (uiting van) liefde voor bijvoorbeeld de laatste twee nummers.

Maar tijd is een mooie dimensie. Die gun ik iedereen.

Elvis Costello & The Attractions - Punch the Clock (1983)

trapleuning schreef:
Tsja, Costello is voor mij een genie, en dit is zijn beste werk.


Poeh... dat onderschrijf ik zeker niet! Poppy Elvis, met blazers en Afrodisiac...
Zitten heel mooie nummers bij, zeker, dat kan niet missen. Maar Elvis was toen denk ik nog niet zo kritisch als nu, of kon minder kritisch met de druk van de pl.mij. of producers omgaan.
Er staan wat missers op deze plaat, meer vorm dan compositie.

4* is niet alleen voor Shipbuilding natuurlijk.

fIREHOSE - fROMOHIO (1989)

4,5
geen review nog...

fROMOHIO is voor mij het hoogtepunt van de evolutie van deze enorm creatieve samenwerking van de ex-minutemenleden mike watt (bas) en george hurley(drums) met fan van eerste uur (en eigenlijk vervanger van minutemenzanger d boon) ed 'manfromohio' crawford op gitaar en zang.

de loopjes, de accoorden, de accenten, de ritmes, het samenspel, het kristalheldere geluid, de inventieve composities, dit kan je talloze keren horen en steeds iets nieuws ervaren.

we zijn 23 jaar verder en het klinkt nog steeds ongeevenaard en tijdloos.

om te koesteren.

Frank Black - Teenager of the Year (1994)

4,5
het is echt belachelijk dat ik geregeld een pixies revival ken, deze platen suf draai en ervan blijf genieten. nee dat is niet belachelijk, maar wel dat de eerste twee van frank bijna nooit meer gedraaid worden door mij.

zijn debuut stoomt met gemak voorbij trompe le monde en deze is zo mogelijk nog fraaier en daarnaast komt er meer energie vrij, zodat het kan wedijveren met doolittle. zo, ik schrijf het en denk meteen, "nouwwww". maar ja, echt.
de nummers hebben misschien minder eeuwigheidswaarde, maar er zit echt geen misser tussen en de pareltjes wisselen elkaar met grote regelmaat af. het lijkt wel een ploegentijdrit

dames, kijk niet tè lang naar de hoes, geniet van de inhoud!!

Led Zeppelin - Presence (1976)

4,0
gemaster schreef:
'Achilles Last Stand' en 'Nobody's Fault But Mine' kende ik al en dat zijn zeker 5 sterren tracks. De rest van het album is echter zeer middelmatig. Ik heb werkelijk geen enkel interessant idee gehoord. Het is alsof Jimmy Page een paar standaardmodellen heeft gemaakt van hoe een Zep nummer moet klinken. Daarna heeft ie niets verandert aan die modellen en ze op plaat gekwakt. Werkelijk ongelooflijk hoe een band een jaar eerder zoiets machtig moois als Physical Graffiti kan maken en dan vervolgens met dit komt aanzetten....

2,5*


zeker geen muzikant? standaardmodellen?? heb je t over een traditionele blues oid? dit is rijke muziek, chiel!

een logisch vervolg op kant 4 van PG. wat expirimenteler,
op kant 2 heeft dat zn banale momenten, banaliteiten waar de opvolger nog meer van kent.
deze is voor een zeer groot deel geslaagd. kant 1 dus in zn geheel (jaja achilles, dat weten we nu wel) en voor kant twee geef ik 5 - 3 - 3 - 5 sterren.
kortom, 4, 5 ster. nou, torn daar maar es aan.

Nick Cave & The Bad Seeds - No More Shall We Part (2001)

ach, knap, knap.... ik ben vele malen meer gecharmeerd van zijn eerste strapatsen na The Birthday Party.
dit, en veel van zijn latere werk, is best mooi, maar dusdanig saai dat een heel album het bij mij sedert lang niet meer redt.

beetje gekke stelling ook, alsof dit de 'perfecte' muziek is.

Squeeze - Play (1991)

4,0
Squeeze komt hier, na t vertrek van Jools Holland – die trok op de BBC ten strijde om zijn carriere als presentator een enorme impuls te geven – met een vrij sober album.
Wars van experimenten of hitpogingen worden sterke Difford/Tilbrook-songs losjes, maar toch verbonden door het terugkerende verbroken relatiethema (geweldige teksten weer van Chris Difford), vertolkt.
Hier en daar wat te nadrukkelijk gearrangeerd door producer Tony Berg (m.n. de koortjes), maar de liedjes verzuipen daar geenszins in.

Stabiele sterke plaat die bij herhaaldelijke beluistering alleen maar beter wordt.

The Rolling Stones - Black and Blue (1976)

Alternatieve titel: Black n Blue

4,5
De opener van deze plaat is een lekkere funkert, Hand Of Fate is een Stones rocker zoals ze eerder en beter maakten, Cherry Oh Baby is een grappig experiment maar niet echt goed en Memory Motel is prachtig.
Hey Negrita ben ik pas na vele draaibeurten gaan waarderen en vind ik nu een erg lekkere losse funktrack, Melody is mijn favoriet op deze plaat met een uitblinkende Jagger, Fool To Cry is erg mooi en Crazy Mama is een rocker zoals ze al eerder en beter maakten.
Het totaal vind ik hier meer dan de som der delen en de losheid (ongetwijfeld ingegeven door een bende farmaca) aanstekelijk.

The Tapes - Party (1980)

4,5
ochochoch wat is dat moeilijk zeg... ik heb de nieuwe geremasterde opgepoetste totaaldoordemangelgehaalde versie beluisterd....

ja, hij klinkt goed, feller, vooral de bas en de zang zijn afgestoft en naar voren gehaald en waar ik dat met de bas een fijn plan vond en vind, vind ik Rolf nu te dominant in de mix uitgepakt. het is ook zijn dingetje geworden en hoe goed ik het, hem, vind, de balans is ook nu niet helemaal zoals ik hem had willen horen.

hadden ze mij er maar bij moeten betrekken.

ook is de tracklist aangepast, volgorde - overgangetjes en dat zal wel wennen zijn.

zo vergroeid met het originele product en nu maar klagen dat er meer mee is gebeurd dan nodig.

toch hoop ik dat ooit de rest van de discografie ook een beurt krijgt, vooral het debuut kan minder blikkerig en de laatste is gewoon prachtig maar kan iets frisser klinken.

XTC - Apple Venus Volume 1 (1999)

4,5
Hoog gewaardeerd is dit afwijkende album van XTC. Afwijkend vooral vanwege de andere instrumenten die worden gebruikt en The London Sessions Orchestra dat veelvuldig wordt ingezet in de arrangementen. Daarnaast heeft het ontstaan van dit album en de nummers die erop staan jaren gekost. Jaren van exploratie, van twist, van scheiding. En dat is hoorbaar. En voelbaar.

River of Orchids
De plaat begint uitermate subtiel, met hier en daar een bassnaartje en een viooltokkeltje. Dat arrangement breidt zich langzaam uit naar een vol georkestreerd nummer met tegendraadse zanglijnen. Bijzonder en bijzonder knap maar naar mijn persoonlijke mening iets te veel van het goede en werkt het geheel mij soms op de zenuwen.
3,5

I'd Like That
Gevolgd door een veel meer recht-toe-recht-aan XTC nummer. Het idee om de percussie met handen op de benen te doen werd min of meer aangehouden en geeft een mooi effect. Zonder meer een erg mooi nummer.
4,5

Easter Theatre
Weer een orkestraal nummer, met vondsten die meer in dienst van het lied staan. En het lied is prachtig, met een gitaarsolo die Andy zelf aan Brian May doet denken….
5

Knights in Shining Karma
In een moeilijke tijd schreef Andy zijn troostlied 'Knights'. De gitaarpartijen werden vanaf de demo overgeheveld, zo lastig vond hij het om dat foutloos opnieuw te doen. Ook dit vind ik een enorm mooi nummer.
5

Frivolous Tonight
De eerste Colin-compositie. Een prima nummer, niets meer of minder dan dat. En middels het arrangement past het best goed tussen de Andy hoogstandjes.
4,25

Greenman
Hier pakt Andy uit met een ritmisch aanstekelijk met Oosters aandoende stijkpartijen gelardeerd nummer. Het arrangement verdient hier een enorme pluim, dat maakt dit toch al schitterende nummer helemaal prachtig.
5

Your Dictionary
Tja, over de tekst is al veel gezegd. Witty, scherp, pathetisch, ik vind het goed gevonden en een break-up song passend. Het wordt sober en onderkoeld gebracht met een typerende orkestratie bij de break-up. Mooi!
5

Fruit Nut
De tweede en laatste Moulding compositie van deze plaat. Leuk luchtig nummer, niet meer dan dat. Beetje zoetig.
3,75

I Can't Own Her
Ook dit is zo'n kwetsbaar nummer over een pijnlijke periode in het leven van Partridge, maar dan beschreven met een melancholischer pen dan Your Dictionary (obviously). Inventiever qua compositie ook en mooi semi-klassiek begeleid.
5

Harvest Festival
Een schilderij van een nummer. Mooi orkestraal arrangement weer en een fijne beeldende tekst: ‘see the children with baskets, see their hair cut like corn, neatly combed in their rows’.
5

The Last Balloon
En wat een afsluiter! Aparte ingredienten, althans, een gitaar die als clavecimbel klinkt en een bugel met een solopartij van jewelste. Een droevig nummer, met een lichte upbeat twist in de tekst, prachtig gezongen. Het laat je met open mond achter.
5

En dat het geheel als iets goed is meer is dan de som der delen doet ook nu weer opgeld. Wat een plaat, gedurfd en geslaagd.
5*

XTC - Wasp Star (2000)

Alternatieve titel: Apple Venus, Pt. 2

3,5
Toch wel erg jammer dat XTC met deze plaat het oeuvre afsluit.

Hoewel een fijne plaat hoor ik er wat krampachtig nagestreefd enthousiasme in. En die verkramping is nieuw, niet in de thematiek van XTC, maar wel dat dat hoorbaar is voor mij.
XTC maakte op het moment van verschijnen van dit album al 18 jaar platen louter als studio-band en dat hoor ik er nu pas aan af. Misschien daardoor de zwanenzang (niet omdat ìk dat hoor natuurlijk )?
Het kan ook heel goed zijn dat het gemis van Dave Gregory zich juist bij deze plaat laat gevoelen.

Playground
Een goede opener, prima compositie - typisch XTC. Prominent en origineel 'lopend' gitaarwerk, prima drums van Chuck Sabo, goede zang, met koortjes met een interessante tekst. Andy’s dochter Holly draagt vocaal bij.
4

Stupidly Happy
Het intro dat je qua ritme op het verkeerde been zet, paar keer terugspoelen en je hoort het veranderende gitaarthema. Los van die prank is het een happy-go-lucky song met een riff waarover Andy zegt: ik vond net die ene riff die Keith Richard niet vond. Opvallend is zijn stemgeluid in de ‘Stupidly Happy’ verses, dat lijkt ineens verdomd veel op die van Colin…. Weer een prettige song.
4

In Another Life
Een Colin-song. Met nu het lopende thema op mondharmonica. Een naar mijn smaak wat te kabbelend nummer.
3.5

My Brown Guitar
Dit is een veel stekeliger nummer met ritme-overgangen zoals ik ze graag hoor bij XTC. Beetje zuigend in het couplet, pompend in het refrein. Een van de lekkerste nummers van de plaat.
Quote van Andy: “Sounds like the entire Beatles ‘White Album’ put into a blender. The lyrics make no sense at all. But they're probably about my penis (modest of size, but beautifully formed).”
4.5

Boarded Up
Alweer zo’n kabbelend nummer van Colin. Hij heeft zijn gebruikelijke vorm niet op deze plaat, ook niet op de basgitaar.
3

I’m The Man Who Murdered Love
Leuke song die het vooral van de tekst moet hebben en het enthousiasme. Dat is op deze plaat wel degelijk hoorbaar aanwezig bij Andy.
4

We’re All Light
Dat dit nummer het ook van de ludieke tekst moet hebben stoort me hier wel. De compositie is mij wat te nietszeggend.
2.5

Standing In For Joe
Beste nummer van Colin op deze plaat. Bedoeld als kruising van C&W met Bubblegum. Goed gelukt vind ik. Dit nummer sprankelt wél.
4

Wooden Horse
Prachtig bluesy break-up nummer. Hier klopt alles weer. Fijn om te horen.
4.5

You and the Clouds Will Still Be Beautiful
Lekkere groovy song. Ook happy-go-lucky maar hier stoort me dat niet.
4

Church Of Women
Andy mijmert weer over religie. Dat levert weer een sterke tekst op. De compositie is ook inventief waardoor dit ook een van de betere nummers van de plaat is. Het loopt wel wat te lang door, wat ten koste gaat van de zeggingskracht.
4.25

The Wheel and the Maypole
Is een wat vreemde eend in de bijt. Het is samengesteld uit twee song-ideeën van Andy die elkaar naar mijn smaak net niet helemaal completeren. Het luistert goed weg, maar het blijft wat te oppervlakkig.
3.5

Kortom, een album van XTC dat mijn goedkeuring grotendeels kan wegdragen, maar waar ook wat zwaktes aan het licht komen.
4*