De kenners zien
Lady Soul vaak als het beste album van Aretha Franklin. Het leek me dan ook de perfecte instapplaat, maar dat bleek een desillusie. Ik vind er simpelweg niks aan. De onnavolgbare opeenvolging van hoge noten is indrukwekkend, maar ergens is het ook vermoeiend. En wellicht is het ook
te mooi. Het pakt me niet. Het is niet spannend genoeg. Ja, het wilt gewoon niet lukken tussen mij en Aretha. Dat is de conclusie die ik trek. De arrangementen zijn goed verzorgd en Aretha zingt alles keurig in. Ik mis echter de emotionele lading die er achter zit. Ze zingt het wel, maar ik voel het niet. En daarmee is alles gezegd.