menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van aERodynamIC. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

The Prodigy - No Tourists (2018) 3,0

31 oktober 2018, 22:43 uur

The Prodigy... wat moet je er van zeggen. Eigenlijk vond ik alleen Music for the Jilted generation en The Fat of the Land echt de moeite waard. Voor de overige albums moet ik echt in de stemming zijn en de latere albums waren vaak hangen en wurgen en dan ging ik het in de juiste bui nog wel waarderen.

De punkrock dance formule is nu wel een beetje uitgewerkt lijkt me. Op No Tourists horen we niks nieuws. Alles komt zeer bekend voor. Dat hoeft uiteraard niet altijd erg te zijn, maar het is zo dunnetjes allemaal en waarom van die gekke stemmetjes? (Light Up the Sky bijvoorbeeld, dat had beter uitgepakt als ze dat achterwege hadden gelaten, ook al is dit nummer wel heel erg fantasieloos retro The Prodigy).

Op No Tourists grijpen de heren heel erg opzichtig terug op hun eigen verleden. Misschien waren ze ooit 'gevaarlijk en vuil', nu spelen ze dat vooral. Het wordt een beetje lachwekkend.

Is No Tourists dan echt zo slecht? Nou nee. Niet wat mij betreft. Juist omdat ze hun eigen geschiedenis aan het herhalen zijn is het allemaal nog wel te behappen. Maar de eerlijkheid gebied me wel te zeggen dat ik inmiddels een beetje klaar ben met deze stijl. Het doet nauwelijks nog iets met me en met dat recyclen schieten ze wat mij betreft iets te veel in hun eigen voet. Het is té gemakkelijk allemaal, maar ja..... eigenlijk wel weer leuker om naar te luisteren dan Invaders Must Die of Always Outnumbered, Never Outgunned. Ja, ik hoor tot de minderheid die The Day Is My Enemy nog wel te pruimen vond en eigenlijk is No Tourists van hetzelfde laken een pak (en ik verwacht de lage waardering van het overgrote deel der stemmers ook).

Op No Tourists staan nog best lekkere nummers met dank aan het herbewerken van oude successen, maar ook helaas nog steeds van die schreeuwerige nietszeggende niemendalletjes of infantiele 'teksten' (Boom Boom Tap... fuck you.... tja.....).
Desondanks toch best wel lekker, ongetwijfeld op de juiste momenten. Verstand op nul muziek.

» details   » naar bericht  » reageer  

Dead Can Dance - Dionysus (2018) 4,0

31 oktober 2018, 16:56 uur

Twee lange nummers, een dik half uur. Beter iets dan niets uiteraard, want het is toch altijd weer bijzonder als dit duo samenwerkt en onder de naam Dead Can Dance iets uitbrengt.

Dat 'iets' bestaat uit twee 'acts', elk onderverdeeld in aparte titels.

Het is en blijft mysterieus allemaal. Anastasis was voor mijn gevoel iets aardser dan normaal gesproken. Op Dionysus keert het Middeleeuwen-gevoel wat meer terug, maar hier vermengd met de latere wereldklanken van Spiritchaser.

Wat ook opvalt is dat het voornamelijk instrumentaal is. Binnen de acts gaat het duo het avontuur aan van meditatief naar Middeleeuws naar Mediterraan en tribal. Een caleidoscoop aan klanken. Zelfs geitengemekker en bijbehorende bellen blijven ons niet gespaard. En Lisa neemt haar Bulgaarse koortje weer mee.

Dead Can Dance moet je ondergaan, moet je beleven. Het is onthaastende muziek in tijden waar velen, inclusief ikzelf, het tegenovergestelde doen. Het zal dan ook voor veel luisteraars een pittige zit zijn, ook al duurt het album niet eens zo lang.
Maar dit album zal weinig nieuwe liefhebbers opleveren denk ik. Het zullen vooral de liefhebbers zijn die dit goed zullen waarderen. Het is als het ware een wereldreis door tijden en plaatsen heen. Het hele concept is goed doordacht en zit stevig in elkaar. Weg met losse nummers. Dit is een opvoering.

Dionysus is niet heel erg verrassend als je bekend bent met het voorgaande werk. De aanpak is nu misschien iets anders. Het levert een heerlijke flow op waar ik als liefhebber wederom van kan genieten. Toch wel een piepklein stapje terug t.o.v. de voorganger wat mij betreft, maar dat komt omdat ik de uitersten qua zang altijd zo spannend vind en dat is hier een beetje ondergeschikt geraakt aan het grote geheel. Maar misschien op de lange termijn dat dit gevoel bijtrekt. Goed is het hoe dan ook.

» details   » naar bericht  » reageer  

Tamino - Amir (2018) 3,5

29 oktober 2018, 19:52 uur

Je zal maar de nieuwe Jeff Buckley worden genoemd (het gebeurt regelmatig). Dat is niet niks en het is ook niet heel erg vreemd. De twee EP's die Tamino uitbracht lieten al veel horen.
Jeff Buckley? Ja, misschien een beetje. Misschien is het ook zo dat beide heren bepaalde looks hebben die wat harten sneller doen kloppen her en der, en als dat in combinatie is met zwoele, wat donkere muziek dan wil dat best een beetje extra helpen.

Wat ook wel helpt is het feit dat Tamino-Amir Moharam Fouad een Egyptische vader en een Belgische moeder heeft. Die Egyptische link sijpelt een beetje door in de nummers van hem.
Zijn jongere broer Ramy heeft trouwens de videoclip geregisseerd bij het nummer Persephone.

Verstilde nummers, met een donker-romantische ondertoon. Allen ingespeeld door Tamino zelf met hier en daar wat extra inkleuring van Nagham Zikrayat, een gezelschap muzikanten voornamelijk afkomstig uit Irak en Syrië en waarvan de meesten vluchteling zijn.
Met zijn zang weet hij ook wel te imponeren: zijn falset doet het goed in deze setting, maar kan er ook voor zorgen dat mensen er allergisch op kunnen reageren. Het is toch best wel aardig wat dramatiek dat we op deze wijze voorgeschoteld krijgen.

En dat is misschien wel een beetje mijn bezwaar voor wat betreft Amir. De EP's maakten enorme indruk. Nu krijgen we dit alles ruim 50 minuten voor onze kiezen, en daarbij kennen we al aardig wat nummers en weten we nu wel wie Tamino is. Die verrassing is er een beetje af.
Dan zijn 12 nummers die telkens een beetje van hetzelfde laken een pak zijn ineens wat veel. Ik mis afwisseling. Moet dat dan? Nee, niet altijd, maar juist met dit soort dramatiek is dat af en toe wel even verfrissend. De composities zijn dan net niet even sterk genoeg om het als meesterwerkjes te bestempelen.

Ik had eigenlijk ook gehoopt op wat meer Egyptische invloeden. Ja, het had op dat vlak wat mysterieuzer en exotischer gemogen wat mij betreft.
Jeff Buckley? Qua vibe zit het er zeker in, maar qua niveau wil ik Tamino vooralsnog niet naast Buckley plaatsen, waarom zouden we ook eigenlijk? Maar dat we hier te maken hebben met een talent dat we in de gaten moeten houden moge duidelijk zijn.
Als je Amir beluistert moet je gevoelig zijn voor hetgeen over je uitgestort wordt, het kan ook too much zijn.

Zelf vind ik het allemaal heel fraai, maar waar ik hoopte op een dikke 4,5* plaat, daar blijf ik op dit moment een beetje hangen bij een krappe 4*. Ik hoopte op een 2018 top 3 album, maar dat is Amir helaas niet geworden. Wel een mooi album, waar op bepaalde momenten enorm van genoten gaat worden. Momenten die je er een beetje bewust voor moet uitkiezen wellicht.
Benieuwd hoe dit op de lange termijn gaat beklijven: of het wordt saai en het blijkt toch een tegenvaller, of het groeit uit tot een diamantje.

» details   » naar bericht  » reageer  

The Smiths - The Smiths (1984) 5,0

26 oktober 2018, 17:36 uur

The Smiths, al sinds de jaren '80 behoren ze tot mijn meest favoriete bandjes. Hebben ze ook goed gedaan: vier ijzersterke albums uitbrengen en daarna was het weer over. Ter vergelijk: met andere grote favorieten heb ik meestal wat moeizamere relaties...... Prince (na de jaren '80 werd het toch wel wat minder en rond de eeuwwisseling was ik hem bijna kwijt omdat ik hem een beetje beu was), The Smashing Pumpkins (na album drie werd het rap minder), Marc Almond (ook altijd goed, maar wel een heel groot en gevarieerd oeuvre wat nu eenmaal niet altijd even goed bevalt). Nee dan Morrissey en kornuiten: puntig en nooit teleurstellend.

Nou ja.... die onoverzichtelijke discografie had wel anders gemogen. Te veel losse singles, te veel 'verzamelaars', maar zelfs die zijn enorm goed, dus waarom zeuren?! Altijd goed die Smiths!

Dat gevoel had ik in de jaren '80 iets minder (ik was 14 toen dit album uitkwam). Het begon eigenlijk langzaam op te bouwen vanaf de verzamelaar The World Won't Listen uit 1987 en dan moet je bedenken dat het toen al weer bijna gedaan was voor de band.

Dit debuut was dan ook niet mijn eerste kennismaking. Uiteraard kende ik de singles (This Charming Man is pas op een latere reissue toegevoegd).
Het heeft moeten rijpen in de loop der jaren want het is allemaal wat ruwer dan het latere werk (en ik was wel een liefhebber van de poppy Smiths hits).

Als ik uitga van het oorspronkelijke album, dus zonder This Charming Man, dan vind ik dit ook één constante trip, daar waar ik op de laatste twee albums wat meer onderscheid in sfeer ervaar.
Ze zijn gegroeid in de albums en singles die volgden, maar als je nu luistert naar dit debuut uit 1984, gemaakt door nog jonge, gretige gasten, dan besef je hoe ongelooflijk sterk The Smiths was. Nergens heeft de tand des tijds toegeslagen en dan kan er maar één heldere conclusie worden getrokken: klassiekertje!

» details   » naar bericht  » reageer  

Robyn - Honey (2018) 3,5

26 oktober 2018, 12:09 uur

stem geplaatst

» details  

The Smiths - Meat Is Murder (1985) 4,5

26 oktober 2018, 10:57 uur

In de jaren '80 leerde ik The Smiths kennen door een radioprogramma (weet niet meer welke) waar fans van de band gevolgd werden en hun adoratie voor dit gezelschap mochten uitleggen. Dat fascineerde me. Ook de muziek. Ook programma's als Vara's Verrukkelijke 15 droegen er aan bij dat ik belangstelling kreeg voor Morrissey en Marr.

Toch bleef het een beetje bij losse nummers, sowieso was The Smiths bij uitstek een bandje van goede singles. Mijn eerste volledige album was verzamelaar The World Won't Listen en van daaraf volgde Louder Than Bombs en The Queen Is Dead. Het zou me niet verbazen als Meat Is Murder van de reguliere albums als laatste aan de beurt kwam.

Het is altijd mijn minst favoriete Smiths geweest, maar dat moet je in perspectief bekijken natuurlijk, want een score van 4,5* en iets dan 'het minst' noemen zegt al genoeg. Alles wat deze band aanraakte was goud voor mij. met recht één van mijn favoriete bands aller tijden.

Maar waarom dan toch het laagst in album-lijstjes? Is het dan toch het naargeestige titelnummer (ook live lastig om doorheen te komen; opzet van Morrissey dus geslaagd)? Is dit album net even wat rauwer en minder 'hitgevoelig'?

Op de remaster cd die ik heb staat How Soon Is Now? maar op mijn oude lp niet. Dus dat nummer is en blijft een buitenbeentje en staat toch los van Meat Is Murder. Reken ik niet mee in de waardering. The Headmaster Ritual vind ik ook een hoogtepunt in hun oeuvre en dan blijven er nog 8 meer dan uitstekende nummers over, maar wel nummers die niet tot mijn grote favorieten behoren, hoe sterk ik ze ook vind.

In alle rauwheid een puike plaat van een band die in de jaren '80 misschien best wat meer erkenning had mogen krijgen buiten hun eigen land, maar wat tegelijkertijd wel bijdraagt aan een soort mythische status, of zit dat slechts in mijn eigen hoofd en bij de users hier op MusicMeter?!

» details   » naar bericht  » reageer  

Boy George and Culture Club - Life (2018) 4,0

25 oktober 2018, 19:15 uur

Boy George & Culture Club is het nu geworden, gereduceerd tot 'begeleidingsband' of zoiets. Dat de heren het niet altijd goed met elkaar kunnen vinden weet bijna iedereen wel, dat bleek ook uit de documentaire Boy George and Culture Club: Karma to Calamity.

Het zal allemaal wel. Boy George is voor mij pure jaren '80 emotie, het herbeleven van mijn tienerjaren. Ik weet nog goed dat mijn moeder helemaal weg was van 'Do You Really Want to Hurt Me' en me aanspoorde te kijken naar de excentrieke verschijning die daarbij hoorde.

In tegenstelling tot sommige andere jaren '80 helden is Culture Club altijd een beetje blijven hangen in die jaren ook al vond ik Don't Mind If I Do uit 1999 eigenlijk best goed. Ook zijn solowerk vond ik af en toe prima te doen (dan heb ik het met name over Cheapness & Beauty uit 1995 en This Is What I Do uit 2013).

Boy George zou met een reünie tour beginnen, toen er een poliep op zijn stembanden werd gevonden waardoor dit weer in de ijskast terecht kwam. Ook het bijbehorende album Tribes zag het levenslicht niet. En nu gaat die tour dan toch echt van start. Ik vond dat het tijd werd hem eens live te zien, waarschuwingen van vrienden, die hem wel eens bij een 80's festival zagen optreden wat erg beroerd klonk, terzijde schuivend. Ik weet dat zijn stem rauwer is gaan klinken door zijn levensstijl. Ik wacht wel af. Ik hoop gewoon op een feestje.

Bij dat feestje hoort een nieuw album, Life genaamd, waar zijn oude makkers als toegevoegde band worden genoemd en dat nog wat restanten in een nieuw jasje van Tribes bevat.
Life gaat al heel sterk van start met het donkere, op Massive Attack gelijkende, God & Love. Dit is wel wat anders dan de feestpop uit de jaren '80.

Bad Blood lijkt een beetje op de disco rock van Queen (Another One Bites the Dust) en klinkt ook helemaal zo beroerd niet.

Op Human Zoo hoor je hoe zijn stem achteruit is gegaan in de loop der jaren: heser en zwaarder. Op zich niet erg, maar we weten allemaal wel dat ze in de studio een hoop goed werk kunnen verrichten. Hier op plaat boeit dat verder niet. Gewoon een lekker nummer.

Kennen we 'Everything I Own' nog? Dat was een behoorlijke solo-hit. Ook hier op Let Somebody Love You is het feest-pop-reggae dat de klok slaat. Ik moet eerlijk bekennen dat nooit zo geweldig te hebben gevonden, dus dat doe ik nu ook niet. Leuk deuntje hoor. Live ongetwijfeld erg gezellig, maar ik heb er weinig mee. Ik heb er ook weinig op tegen, dat dan ook wel weer.

De reggae-pop dendert nog even voort op What Does Sorry Mean?, wel in een wat rustiger tempo. De heren worden ook wat ouder he.

Runaway Train is wat meer soul en klinkt verdomde lekker met dank aan de blazers. Boy George moet volgens mij aardig zijn best doen om dit goed te laten klinken, maar zijn 'nieuwe' stemgeluid past prima in dit nummer. Een beetje rauw kan hier helemaal geen kwaad.

Resting Bitch Face kan een feestje op de dansvloer worden. Funky r&b soul en vooral heel erg sexy. Ook hier is de muzikale inkleuring een waar genot om naar te luisteren. Het gospelkoortje doet het nummer een hoop goeds.

De blazers en het koor op Different Man geven dit nummer de juiste soul-rand mee. Het lijkt wel of de band volwassen is geworden na al die jaren. Dat geeft met recht een plezierig gevoel bij mij. Het is niet alleen jaren '80 nostalgie, het is gewoon allemaal heel goed wat ze ons voorschotelen zonder dat ze ineens heel erg de diepte in gaan of hun oude roots compleet verloochenen.

Op Oil & Water wordt het tempo omlaag geschroefd. Strijkers en piano krijgen de hoofdrol. In het verleden vond ik dit soort nummers altijd hun beste. Denk aan Victims. Ook dit nummer is prachtig, misschien ietsje te klef in vergelijk met het schitterende Victims, maar daardoor niet minder lekker.

More Than Silence is absoluut een sterk nummer. Productioneel zit het hele album sowieso goed in elkaar. Het lijkt wel of alles klopt en dat komt hier extra duidelijk naar voren.

Als titelsong Life begint denk je heel even dat die ene grote hit gaat beginnen, maar dan hoor je die rauwe stem en weet je dat we in 2018 zijn beland. Gospel mengt met pop: ze doen het goed. Als ik dit nummer hoor snap ik wel dat Boy George hier apart genoemd wordt. Het voelt toch meer als een solo-nummer, hoe gek ook, want was het altijd al niet Boy George & Culture Club?!

Life is voorbij voordat je er erg in hebt en ik wil dan alleen maar één ding en dat is nog een keer. Ondanks dat ik naar het concert in Amsterdam ga, keek ik redelijk neutraal uit naar dit album, maar ik moet zeggen dat ik toch behoorlijk enthousiast ben over dit album. Life is een zeer sterk pop-album, geen klassieker in the making, maar gewoon heel aangenaam en het zit goed in elkaar. Dat Boy George niet meer de sterke zanger van weleer is mogen we hem best vergeven. Soms is dat rauwe randje juist wel aangenaam voor dit ietwat nieuwe geluid van de band. Nu maar hopen dat ze het de hele tour met elkaar kunnen uithouden en misschien wel zo enthousiast zijn geworden dat er nog eens een prachtig vervolg op dit album komt.

Culture Club is weer springlevend!

» details   » naar bericht  » reageer  

Thom Yorke - Suspiria (2018) 3,0

Alternatieve titel: Music for the Luca Guadagnino Film, 24 oktober 2018, 23:10 uur

stem geplaatst

» details  

Calvin Arsenia - Cantaloupe (2018) 4,0

24 oktober 2018, 19:08 uur

De 28-jarige Calvin Arsenia is nog niet erg bekend. Dat is opmerkelijk, want hij maakt muziek die momenteel best goed gesmaakt wordt door velen. Ik denk aan James Blake of serpentwithfeet. Soul vermengd met wat lichte elektronica. Zijn falset zang wordt afgewisseld met lagere tonen; misschien allemaal niet heel bijzonder meer tegenwoordig maar hij weet toch op te vallen door het gebruik van een harp. Heel subtiel verweven door de nummers.

Opvallend is de cover van Britney Spears' Toxic. Ook opvallend is het artwork (in de video bij Headlights komt het terug).

Maar wat dit album vooral weet te onderscheiden is de warmte en muzikaliteit die Arsenia tentoonspreidt. Hij weet gospel, soul, folk, jazz, r&b en elektronica heel subtiel te mengen waardoor er een warme gloed ontstaat. Een palet vol herfstkleuren zou ik het willen noemen. De timing om dit album juist nu in oktober uit te brengen vind ik dan ook perfect.

"The headlights look the same going in or out, and I'm going to be OK whether you're in or out", zingt hij in opener Headlights. Een mooie vorm van vrijheids-expressie. Een man die zijn queerness ook gewoon omarmd.

Cantaloupe is een magische trip, die in dit jaargetijde goed zal weten aan te slaan. Leve de harp, leve Calvin Arsenia.

» details   » naar bericht  » reageer  

John Mayall & The Bluesbreakers - Crusade (1967) 4,5

24 oktober 2018, 16:06 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren

» details  

Duke Ellington - Blues in Orbit (1960) 4,0

24 oktober 2018, 15:39 uur

stem geplaatst

» details  

Duke Ellington & Count Basie - First Time! The Count Meets the Duke (1962) 4,5

24 oktober 2018, 15:27 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren

» details  

Madness - One Step Beyond... (1979) 3,5

23 oktober 2018, 21:40 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren

» details  

Sophe Lux - Waking the Mystics (2007) 4,0

22 oktober 2018, 21:37 uur

Een album dat alweer elf jaar oud is en indertijd compleet aan me voorbij gegaan. Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen.
Want dat dit wel wat voor mij is is een understatement.

Theatraal en invloeden uit hoeken die mij wel bevallen. Kate Bush is duidelijk hier, Dresden Dolls ook hoorbaar. Tori Amos dan ook uiteraard. Ik moet ook een beetje denken aan The Magic Theatre. Klaus Nomi iemand?! Amanda Palmer... noem allemaal maar op. Ik hoor zelfs Belle and Sebastian in President.

Rock, vaudeville, theater, symfonische rock. Eén grote melting pot, en het werkt wonderwel fantastisch. Alsof je de wondere wereld van een magische film binnenstapt.

Soms duurt het even voordat je wat moois ontdekt. Dan maar elf jaar. Het is nu alsnog gedaan en daar ben ik blij om. Ik hou van dit soort georganiseerde gekte. Het theaterbeest in mij mag weer even de kooi uit.

» details   » naar bericht  » reageer  

Kacey Musgraves - Golden Hour (2018) 4,5

22 oktober 2018, 00:29 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren

» details  

Gerry Mulligan - Night Lights (1963) 4,0

21 oktober 2018, 00:25 uur

stem geplaatst

» details  

Seven Stars Over Sicily - And Here Comes the Night (2018) 4,0

20 oktober 2018, 00:46 uur

Altijd lastig om iets te beoordelen van mensen die je persoonlijk kent. Nog lastiger als één daarvan regelmatig met de meest mooie tips aan komt zetten en mijn smaak feilloos weet aan te voelen. Dat is toch even anders dan de muziek die zelf gemaakt wordt. Toch durf ik het nu dan aan.

Ik heb in het verleden wel vaker geroepen dat Rotterdam momenteel een hoop goede bands herbergt. Seven Stars over Sicily mag daar wat mij betreft best onder vallen.

De band weet psychedelische rock te vermengen met film-invloeden (denk aan Ennio Morricone, zoals te horen op opener Undertow). De zang van Daniël Blokker is niet voor iedereen geschikt, toch is hij het die alle nummers naadloos aan elkaar weet te rijgen met zijn geluid. Donker en melancholisch gaan moeiteloos samen met dansbare rock (Can I Make You Cry). More Than a Million Times heeft wat weg van het eigenzinnige Zita Swoon.
Robert Giesselbach zorgt met zijn toetsen voor een extra fraai randje op dit album. Een album dat ik eigenlijk behoorlijk goed vind. Dat is fijn natuurlijk, want het wordt lastig als het je niks doet. Uiteraard zou ik dan mijn mond gehouden hebben

Nogmaals: Rotterdam is de bakermat voor heel wat moois op muziekgebied. Divers, broeierig en vooral dynamisch. Woorden die ook ingezet kunnen worden voor And Here Comes the Night dat uitermate professioneel klinkt. Mij weten de mannen behoorlijk aangenaam te verrassen, misschien moeten er nu maar eens meer mensen volgen.

Rotterdam kan trots zijn op Seven Stars over Sicily.

» details   » naar bericht  » reageer  

Tamino - Habibi EP (2018) 4,0

18 oktober 2018, 22:23 uur

stem geplaatst

» details  

Anna St. Louis - If Only There Was a River (2018) 3,5

14 oktober 2018, 17:46 uur

stem geplaatst

» details  

Charlie Winston - Square 1 (2018) 3,5

14 oktober 2018, 12:13 uur

stem geplaatst

» details  

Primal Scream - Vanishing Point (1997) 4,0

13 oktober 2018, 09:55 uur

stem geplaatst

» details  

St. Vincent - MASSEDUCTION (2017) 4,0

11 oktober 2018, 19:17 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 3,5 sterren

» details  

St. Vincent - MassEducation (2018) 4,0

11 oktober 2018, 18:45 uur

In 2006 werd ik wel een beetje verliefd op St. Vincent die in het voorprogramma stond van Sufjan Stevens. Maar ze gaf bij dat concert aan zelf een beetje verliefd te zijn op Sufjan. Geen competitie dus, want van Sufjan verlies je het in mijn ogen wel heel makkelijk. Of zou Sufjan net als ik.... goed..... het was natuurlijk allemaal niet zo serieus wat ze daar riep om vervolgens vrolijk in zijn band op te duiken.

Debuut Marry Me beviel me dan ook goed. En daarna werd het per album een beetje minder. De liefde bekoelde steeds wat meer.
Haar laatste album MASSEDUCTION was een vluchtige luistersessie voor mij en ik moest dat album er weer snel bij pakken om te vergelijken met de naakte opvolger MassEducation. Dat naakt niet alleen op de hoes het geval, maar ook muzikaal. De titel met minder hoofdletters en de toevoeging van een letter.

Het was opener Slow Disco die me ineens enorm deed opveren. Het was zanger Nakhane die me deze wakeup call bezorgde. Hij was er gek van en door hem was ik gelijk een en al oor. Niet omdat hij dat vond, maar door hetgeen ik zelf hoorde. Dit leek verdorie Tori Amos in haar hoogtijdagen wel!

En nu ik het hele album gehoord heb kan ik dat dan ook als grote conclusie trekken. Annie Clark klinkt samen met Thomas Bartlett (Doveman) op piano als Tori in haar begindagen. Het is jammer dat ze niet zelf achter de piano zit, want in gedachten zie ik haar net zo kronkelen achter de toetsen zoals La Amos dat ook altijd doet.

Smachtend, zuchtend, kreunend, en ontroering is wat St. Vincent weer eens voor elkaar krijgt bij mij. Puur in alle eenvoud, weet ze de juiste (piano-) snaar te raken.
Een onverwacht mooi cadeautje, ook al lijkt het een soort tussendoortje.

Gek genoeg pakt MASSEDUCTION uit 2017 me nu gelijk een stuk beter.

» details   » naar bericht  » reageer  

John Grant - Love Is Magic (2018) 4,0

11 oktober 2018, 17:23 uur

Waarom is het toch dat ik zoveel gay-artiesten tot mijn favorieten reken? Niet omdat ze dat zijn, want bij een aantal van die favorieten wist ik het eerst niet eens. De teksten? Niet allemaal schrijven ze er zo open over.
Is er dan toch iets als een muzikale gaydar? Gevoel voor het theatrale, het behoren tot een minderheid wat het beste in artiesten naar boven haalt? Toch een soort onderlinge connectie?! Echt, ik kan het niet verklaren.

John Grant is dus zo'n artiest die ik heel hoog heb zitten. Een sympathieke kerel ook. Ik kwam hem ooit daags na zijn concert tegen in een boekhandel in Rotterdam. En aangezien ik hem graag met rust wilde laten gaf ik hem snel een compliment over het magische optreden (nog steeds één van de mooiste die ik meegemaakt heb) en gelijk knoopte hij een praatje aan en probeerde er wat Nederlandse woorden doorheen te strooien. De man is dol op talen. Hij nam gewoon even de tijd, terwijl ik die helemaal niet van hem verlangde.

En dan zijn albums. Queen of Denmark is een juweel die ik altijd zal blijven koesteren. Wat een mooi album is en blijft dat toch. Tijdloos.
Opvolger Pale Green Ghost vond ik ook te gek, alleen had ik daar iets meer elektronica zoals het titelnummer willen horen en wat minder het hinken op twee gedachten (oude stijl, nieuwe stijl). Grey Tickles, Black Pressure ging net een paar stapjes verder qua gekte en is een album dat ik soms moeizaam kan beluisteren en andere momenten helemaal geniaal vind.
De vraag is dus: gaat hij daar nu op door of is het terug naar de basis zoals in zijn tijd met The Czars en zijn solo-debuut?

Hij maakt het je niet makkelijk in opener Metamorphosis dat zo op de voorganger had kunnen staan. Het stuitert alle kanten op, ook tekstueel.

In de titeltrack Love Is Magic horen we toch wel weer de oude, vertrouwde sfeervolle John Grant, maar wel met meer elektronica. Dramatiek is hem hier niet vreemd (zou dat dan toch dat gay-randje zijn?!). Ondanks alle toevoegende 'bliepjes' straalt het nummer een soort warme gloed uit. Heel fraai.

Tempest start alsof ik naar Boards of Canada luister. Het is wel duidelijk waar Grant's muzikale hart ligt. Ik moet ook gelijk aan de film Weekend denken waar zijn nummer Marz gebruikt werd bij de aftiteling. Het wat mistroostige, sombere sfeertje. Melancholisch ligt hier vlak naast naargeestig. Het is allemaal verpakt in een ruime zes minuten.

Preppy Boy klinkt gelijk een stuk gezelliger. Uptempo, dansbaar, de voetjes mogen van de vloer maar dan wel op een tekst waar Grant ervan droomt het met een lekkere gozer van de middelbare school aan te leggen die hem in die tijd treiterde om zijn homo-zijn: 'Come on now, preppy boy. If you’ve got an opening then I am unemployed. I’m so sick and tired of waiting in line. Call me up if you’re down and you got the time'. Het lijkt wel een smachtende puber. Uiteraard genoeg Grant humor in dit nummer.

Smug Cunt bevat donkere elektronica. Je zou zeggen jaren '80, maar dat weet hij dan wel heel erg goed naar het nu te halen. Dit is zeer zeker geen retro. In combinatie met zijn donkere, warme stem een voltreffer. Het gaat over een 'little boy masturbating with expensive toys'. Een sneer naar Trump?!

He's Got His Mother's Hips is alleen al leuk vanwege de tekst. Hoe krijgt hij het toch verzonnen?! Een heerlijk, dansbaar nummer dat wederom erg leunt op de jaren '80.

In Diet Gum, het langste nummer van Love Is Magic, blijkt Grant de valse nicht in zich naar boven te kunnen laten komen. De manier waarop hij zijn ex afbrandt is niet fraai, maar voor ons luisteraars wel erg vermakelijk. Het is meer gesproken dan gezongen en daarmee vooral een verhaal op muziek. De manier waarop hij dat doet is best nichterig, maar dat maakt het juist leuk.
Ik krijg hier een beetje een Adam Ant gevoel bij, een naam die ik nog nergens genoemd heb zien worden, maar ik vind het er behoorlijk wat van weg hebben. Laat ik nu net een Adam Ant liefhebber zijn!

Is He Strange is een terugkeer naar zijn 'oude stijl'. Hoe leuk ik alle elektronische toevoegingen ook vind; het is toch wel weer fijn om dit terug te horen. Prachtig. Kan zich meten met de betere nummers op Queen of Denmark.

The Common Snipe, inclusief gesproken teksten in het IJslands, geeft je hetzelfde gevoel. Een juweeltje zoals alleen Grant ze kan maken. Wat me dan gelijk opvalt, net als bij het vorige album, is dat de verschillende stijlen die Grant op één album doorvoert elkaar niet bijten. In dit nummer vloeien die stijlen overigens perfect samen.

Afsluiter Touch and Go is een ode aan Chelsea Manning, u allen bekend als de man Bradley die klokkenluider was in de VS en daarvoor gevangenisstraf kreeg en vervolgens als Chelsea door het leven is gegaan.

Love Is Magic gaat dus verder waar Grey Tickles, Black Pressure is gebleven, zeker geen terugkeer naar Queen of Denmark. Een avontuurlijk album, waar niet iedereen even makkelijk doorheen zal kunnen komen.
Ik blijf Grant nog wel even trouw. Alleen al die hilarische foto's die dit album vergezellen! Een unieke artiest om te koesteren.

» details   » naar bericht  » reageer  

Human Drama - Broken Songs for Broken People (2017) 3,5

9 oktober 2018, 16:48 uur

stem geplaatst

» details  

Human Drama - Songs of Betrayal, Part 1 (1999) 4,0

8 oktober 2018, 21:47 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,5 sterren

» details  

Human Drama - Songs of Betrayal (1995) 4,0

8 oktober 2018, 21:47 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,5 sterren

» details  

Thomas Dybdahl - All These Things (2018) 3,5

7 oktober 2018, 21:28 uur

Thomas Dybdahl volg ik nu al weer wat jaartjes en het is telkens een beetje op en af met zijn albums. Altijd in orde, maar meestal niet verpletterend of heel erg pakkend. Het verschilt een beetje per album.

Toch wist ie me live wel in te pakken met een solo-show in Rotterdam en later een optreden met zijn band in Berlijn, dat bijna niet doorging omdat hij door een sneeuwstorm Noorwegen niet uit kon. Het optreden in Berlijn, waar het weer overigens wel uitstekend was, begon daardoor flink later maar was het wachten meer dan waard.
Dat was net na het verschijnen van zijn vorige album in 2017. Hij is er snel bij met een nieuwe.

Nu willen optredens vaak wel helpen om een album anders te beleven en ik denk zeker dat dat opgaat voor The Great Plains.
Met All These Things gaat dat niet op, daar er geen optreden van hem door mij bezocht gaat worden deze keer.

Ik vrees dan ook weer een beetje voor het op en af gevoel. Nooit slecht en dat is nu ook weer niet het geval, maar All These Things zakt weer een beetje af naar de afdeling 'prima middenmoot'. Van die veilige 3,5* albums zoals hij ze vaker scoort bij mij. Het kabbelt gezellig voort, het klinkt prima in de late uurtjes, maar ik word er ook niet heel erg warm van.

Wat is dat toch met Dybdahl?! Zoals hij me live weet te overtuigen, zo gebeurt dat met z'n albums slechts af en toe eens. All These Things zet de lijn voort van 'net niet helemaal'. Niet erg, toch wel een beetje jammer. Dit is wat saai allemaal.

» details   » naar bericht  » reageer  

Kate Bush - The Dreaming (1982) 4,5

5 oktober 2018, 19:33 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren

» details  

Kate Bush - The Sensual World (1989) 4,5

5 oktober 2018, 19:33 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren

» details  

My Baby - Mounaiki ~ By the Bright of Night (2018) 4,0

4 oktober 2018, 23:10 uur

De vorige albums heb ik allemaal op 4* staan, terwijl er onderling toch nog wel wat verschil in zit voor mij. Verschil qua beleving welteverstaan. Een ongelooflijk opzwepend live concert ten tijde van Shamanaid is daar verantwoordelijk voor. Het eerste album ging gelijk mee op in die flow en het vorige album was voor mij de eerste 'nieuwe' na de bekende albums.
Ik vond Prehistoric Rhythm (een album dat vorig jaar uitkwam) eigenlijk al niet veel meer toevoegen. Maar omdat het toch bijzonder is en blijft was een eerlijke beoordeling op z'n plaats, eerlijk zonder extra invloeden zoals concerten en dergelijke.

Maar gaat dat nog steeds wel op? Begint die sound niet sleets te raken? Nou nee. Ze weten me eigenlijk toch te verrassen op dit album. De nummers voelen kort en bondig. Toen ik ging kijken bij de voorgangers zag ik dat er op dat vlak helemaal niet zo veel verschil is. Opmerkelijk, want de nummers voelen anders aan. Puntiger, strakker, korter ook. Het funky gehalte lijkt ook groter. Een beetje disco als invloed wellicht.

Hierdoor lijken de nummers ook wat minder zweverig dan voorheen, terwijl je toch overduidelijk die bijzondere sfeer herkent. Wat me ook opvalt is dat het een warm album is. En daarmee kan ik de conclusie voor mezelf trekken dat My baby nog steeds de moeite waard is. Live zeer zeker, ongetwijfeld zullen ze de zalen weer in vuur en vlam zetten, maar ook met hun albums weten ze te pakken en daar vreesde ik een beetje voor. Ongegrond, want Mounaiki ~ By the Bright of Night klinkt echt heerlijk!

» details   » naar bericht  » reageer  

Echo & The Bunnymen - The Stars, The Oceans & The Moon (2018) 3,0

4 oktober 2018, 19:22 uur

Laat ik beginnen te zeggen dat ik een enorm groot liefhebber ben van de konijnenmannen. Ik was dan ook blij te zien dat er een nieuw album aan zat te komen, totdat bleek dat het om herbewerkingen ging.

Meer favoriete artiesten van mij zijn deze band op dat vlak voorgegaan en eigenlijk zelden vond ik dat geslaagd. Maar wie weet.......

Nou, ik weet het......... ook deze gaat in de lange rij 'dit hoeft niet en het voegt niks toe'. Met andere woorden: een beetje slappe hap.
Alle scherpte is er uit en dan blijven wat gezapige nummers over zoals ze die op hun laatste albums vaker afleveren. Gek genoeg vind ik dat daar helemaal niet erg. Dat zijn lekkere popsongs, niet meer of minder. Maar dit zijn wel klassiekers als Bring On the Dancing Horses, Lips Like Sugar, Seven Seas of The Killing Moon. Die hoef ik niet in belegen veertigers, vijftigers variant te horen.

Deze richting de vijftig lopende liefhebber hoort ze het liefst zoals ie ze hoorde toen ie tiener was. Die latere Echo & The Bunnymen popalbums zijn gewoon geinige aanvullingen. Deze The Stars, The Oceans & The Moon versies vind ik niet geinig. Integendeel.

Blijf met je tengels van deze nummers af. Oh wacht, het zijn jullie nummers. Nou goed: lekker cashen dan maar waardoor er weer een tour tegenaan gegooid kan worden. Prima, daar kan ik wel mee leven. Niks mis met centen verdienen. Maar ik sta nu niet meer in de startblokken om een dure vinyl-versie te gaan kopen. Misschien ooit nog wel als ik toch de kriebels krijg omdat ik de boel zonodig compleet wil houden (kijken hoe lang ik dit vol ga houden).

Nee, zitten veertigers en vijftigers echt op deze belegen versies te wachten? we zijn toch zeker niet bejaard?!

Slecht is het niet, maar de teleurstelling is toch wat groot zullen we maar zeggen.

» details   » naar bericht  » reageer  

Petite Noir - La Maison Noir / The Black House (2018) 4,0

4 oktober 2018, 18:00 uur

Je zou verwachten dat La Vie Est Belle / Life Is Beautiful uit 2015 een opvolger zou krijgen in de vorm van een nieuw album. Het is een EP geworden van een klein half uurtje.
Een beetje teleurstellend vond ik dat wel, maar ach het is een EP met toch nog zes nieuwe nummers. Misschien kan Petite Noir niet wachten om met nieuw werk te komen, of lukte het hem niet om met nog een paar extra nummers te komen.

La Vie Est Belle / Life Is Beautiful beschouw ik nog steeds als één van de beste albums uit 2015, maar zou hij dat niveau kunnen vast blijven houden?
La Maison Noir / The Black House (ja, alweer een dubbele titel in het Frans en Engels) is wederom spannend en broeierig. Het derde noirwave project kent aardig wat gastartiesten die best hun stempel drukken op het geheel, maar het blijft exotisch en vooral boeien.

De opwinding over deze artiest is inmiddels wat minder geworden bij mij, maar toch mag deze EP er zijn. Een EP waarover hij zelf zegt: It's a house that houses the diaspora, immigrants and outcasts. It represents a time of exodus, of departure: a movement towards a new future for the world.

» details   » naar bericht  » reageer  

Wussy - Funeral Dress (2005) 4,0

2 oktober 2018, 22:36 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,5 sterren

» details  

Thus Owls - The Mountain That We Live Upon (2018) 3,5

2 oktober 2018, 17:31 uur

stem geplaatst

» details