menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van aERodynamIC. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

The Cure - Join the Dots (2004) 4,0

Alternatieve titel: B-Sides & Rarities 1978>2001 (The Fiction Years), 30 september 2018, 21:42 uur

stem geplaatst

» details  

Ned Collette - Old Chestnut (2018) 4,0

29 september 2018, 23:10 uur

stem geplaatst

» details  

Heiðrik - Funeral (2016) 5,0

29 september 2018, 11:12 uur

Er zijn wat muziekliefhebbers die mijn smaak feilloos aanvoelen en die me in het verleden tips hebben gegeven. Meestal wel raak, logisch ook, soms echt enorm raak (Asaf Avidan toen hij nog niet bekend was en Nakhane idem).

-SprayIt- dacht dat Heiðrik wat voor me zou kunnen zijn en kwam met het nummer Black for the Occasion om me te triggeren. Goed gedaan Marcel! Het was gelijk een schot in de roos.

Maar waarom dan toch? Mensen die mij een beetje kennen snappen het gelijk: strijkers, melancholisch, beetje drama, barokpop.... en na Eivør toch extra leuk om weer iets van de Faeröer te horen. Ja, dit past helemaal in mijn straatje.

En wederom betreft het een homoseksuele artiest. Nee, dat is geen pré, ook al is de verwantschap en herkenning soms misschien wat groter. In muziek zijn de onderwerpen vaak erg universeel dus maakt het mij niet zoveel uit (daarbij ben ik geen echte tekstenman), maar qua overbrengen van muzikale emoties zal het net even sterker zijn. Niet voor niets dat veel van mijn grote favorieten gay zijn en Heiðrik vult die rij gewoon aan met tien sterke juweeltjes.

Hij had het niet makkelijk, opgroeiend in een conservatieve omgeving waar homo zijn slecht was en waardoor hij lang in de kast bleef zitten. Ongetwijfeld zal het later geholpen hebben in zijn creatieve manier van uiten door middel van muziek.

En wat kunnen we verwachten van Funeral? Zoals gezegd barokpop met strijkers en af en toe een wat kitscherig toefje er bovenop. Akoestisch getinte liedjes. Oude glorie in ere hersteld, zwart-wit films die weer tot leven komen (zie ook de videoclip bij Black for the Occasion). Lieflijk en klein wisselt af met wat grootsere gebaren. Maar puurheid staat toch wel bovenaan. Tijdloos wil ik het ook wel noemen.

Boy is een hoogtepunt van het album en misschien ook wel de schakel. Een nummer dat gaat over een jongen die Heiðrik kende van de middelbare school en het daar heel zwaar had omdat hij homo was en daarvoor uitkwam. Hij overleed (zelfmoord?) en de pestkoppen zaten vooraan in de kerk zich enorm schuldig te voelen. De gemeenschap schaamde zich enorm en voor Heiðrik was dit moment het enorme besef hoe gemeen mensen kunnen zijn. Een moment dat ie nooit vergeten is en waarover hij dit nummer schreef. Vanuit dit nummer ontstond de titel Funeral, een woord dat hij mooi vindt omdat een begrafenis een bijeenkomst is waar mensen samen komen om te rouwen, en dan vooral de ceremonie van een begrafenis, niet eens de dood zelf.

Monster doet me erg denken aan Ivo Dimchev, ook een opvallende verschijning in de huidige popwereld.

Opmerkelijk ook dat Heiðrik in Polen enige bekendheid geniet omdat hij daar een platencontract kon krijgen (indirect door zijn ex-vriend die Pools is). Polen staat niet bekend om haar fijne houding richting homo's. Zelf hoopt Heiðrik dat hij daar kan bijdragen aan een beter klimaat, ondanks het feit dat hij zichzelf niet als activist beschouwt.

Van mij mag hij ook in Nederland doorbreken. Funeral is al weer twee jaar oud en heeft onlangs nog een re-release gekregen. Misschien mag ik, mede door de tip van Marcel, een beetje bijdragen aan meer bekendheid. Jullie weten zelf wel of je je geroepen voelt dit op te pikken

En hij schrijft in de begeleidende tekst bij het album: I want to dedicate this album to LGBT youth of the Faroe Islands - Strength, courage and love. Een mooi gebaar, hopend op een betere toekomst.

» details   » naar bericht  » reageer  

Jon Batiste - Hollywood Africans (2018) 4,0

28 september 2018, 23:19 uur

Een simpele, maar doeltreffende foto als artwork. Het wist ervoor te zorgen dat ik ben gaan luisteren. Het label jazz maakt het dan extra boeiend.

Jon Batiste is voor mij nog een onbekende artiest. Schijnbaar zou dat vreemd moeten zijn omdat hij toch wel bekend is. Allereerst is het een talent die verschillende instrumenten bespeelt en ook zingt. Op jonge leeftijd bracht ie zijn eerste album uit en hij heeft gejamd met o.a. Prince (hallo aERo, wakker worden) en Lenny Kravitz. Ook namen als Stevie Wonder, Willie Nelson en Mavis Staples komen voorbij. En er staat veel meer op zijn uitgebreide cv zoals debuteren op twintigjarige leeftijd in het Concertgebouw.

Een veelzijdig talent dus en dat is terug te horen op dit album dat van start gaat met frivole boogie woogie Kenner Boogie genaamd. Dat gaat over in een soulvolle cover van What a Wonderful World. Geen krakerige Louis Armstrong versie, maar een warme soulvolle piano ballade.
Vervolgens krijg je het bijna klassieke Chopinesque en dan weet je al genoeg. Dit vliegt alle kanten op.

Dat kan vervelend uitpakken, maar is niet het geval. Het klinkt allemaal gedisciplineerd, telkens heel herkenbaar en toch weet Batiste er zijn eigen stempel op te drukken.
Opgenomen in een kerk in New Orleans, slechts zijn piano en af en toe zijn stem of op de achtergrond de toevoeging van strijkers (zoals op Green Hill Zone), drums (Mr. Buddy) of een gospelkoortje (Is It Over) en daardoor komt het intiem over. Een beetje zoals Chet Baker met zijn trompet kon.

Hollywood Africans is niet wereldschokkend en zal veel niet-jazzliefhebbers best goed kunnen bevallen vanwege de soul-invloeden. De hoes verklapt de inhoud van het album al goed. Sereen, romantisch en intiem. Gewoon een mooi album.

» details   » naar bericht  » reageer  

Soft Cell - Keychains & Snowstorms (2018) 4,0

Alternatieve titel: The Singles, 27 september 2018, 22:14 uur

stem geplaatst

» details  

Cher - Dancing Queen (2018) 2,0

27 september 2018, 19:29 uur

Zoals ik al eerder opmerkte: de gay bars zullen wel helemaal uit hun dak gaan de komende weken. Als ik zag hoe er reikhalzend naar uitgekeken werd in die hoek. Stel je toch voor: Cher die een ABBAATJE doet. Veel gays zullen nu gelukkig kunnen sterven.

Deze gay weet het zo net nog niet. Sowieso is het gevaarlijk om met een cover-album te komen, maar als je dan ook nog eens ABBA gaat coveren dan moet je oppassen bij mij. Die nummers zijn perfect en daar moet je eigenlijk niet aan gaan zitten sleutelen.
Okay, Madonna gebruikte in haar Hung Up heel sterk een sample uit Gimme! Gimme! Gimme! (A Man After Midnight). Dat pakte goed uit. Het is dan ook niet vreemd dat Cher best dicht in de buurt probeert te komen van die versie. Maar die vocoder... poeh, dat kennen we nu wel.
The A*Teens brachten ooit ook hun versie van ABBA-nummers en deden dat gericht op een jonger publiek met een voor die tijd hip sausje. Velen gruwden ervan, ik kon het nog wel handelen omdat de benadering net even anders was.

En nu dan Cher die met tien klassiekers op de proppen komt. Ik moet toegeven niet zoveel met haar stemgeluid te hebben, maar juist hier valt me dat nog meer op; wat zingt dat mens soms akelig zeg. Ze blijft redelijk dicht bij de originelen en dan mis ik de frisse stemmen van Frida en Agnetha. Het moderne sausje dat ze eroverheen gooien is echt zo modern niet meer, ietwat beschimmeld zelfs, en dan kun je je afvragen wat dit album eigenlijk nog toevoegt aan haar discografie (ik ga me niet eens afvragen of het wat toevoegt aan de ABBA-versies want dat antwoord lijkt me wel duidelijk).

Misschien ben ik op dit punt niet gay genoeg. Misschien heb ik ABBA te hoog zitten (en geloof me: dat was in mijn tienerjaren niet zo) of misschien is dit gewoon niet zo heel sterk.
Ja, Dancing Queen is een gezellige verzameling ABBA nummers. Een avondje uit naar de coverband Björn Again is ook heel leuk, maar blijf toch maar van ABBA af lieve Cher. Vergeet niet wat extra glitters op je jurkje te plakken, doe wat extra veren erbij en de gaybars en festivals liggen plat voor je. Ik blijf dan thuis als je het niet erg vindt.

» details   » naar bericht  » reageer  

Nick Cave & The Bad Seeds - Distant Sky (2018) 4,0

Alternatieve titel: Live in Copenhagen, 27 september 2018, 18:57 uur

Live albums.... ik heb er niet veel mee. Je moet er bij geweest zijn, je moet het hebben beleefd, ervaren en er in opgegaan zijn.

En dat gebeurde in de Ziggo Dome. Vooraf was ik er niet helemaal zeker van hoe dat zou gaan uitpakken. Zijn laatste albums zijn sober en ingetogen, dat moet haast wel verzuipen in zo'n grote hal. Hoe verrassend dat het tegenovergestelde gebeurde: die grote zaal werd ineens een kleine club waar Cave de menigte volledig in zijn greep kreeg. Bezwerend!

Van die tour is er nu deze EP met slechts vier nummers die een aardige dwarsdoorsnede ervan geven: de nieuwe nummers in de vorm van Jubilee Street en Distant Sky en de ouwetjes in de vorm van From Her to Eternity en mijn persoonlijke favoriete Cave-nummer The Mercy Seat, die hier een andere uitvoering krijgt.

Distant Sky moet hier nog indringender geweest zijn omdat Else Torp op het podium stond, wat in de Ziggo Dome niet aan de orde was. Daar werden we toegezongen vanaf video. Mooi, maar je mist dan toch de live chemie. Hoe mooi is dat hier dan en hoe zuiver zingt ze het nummer. Een nummer dat tot mijn favoriete Cave-nummers is gaan behoren.

En toch..... het blijft een live EP. Het publiek is niet heel erg nadrukkelijk aanwezig (ongetwijfeld net als in Amsterdam, zwaar onder de indruk en muisstil af en toe) en het klinkt allemaal goed. Maar je moet er gewoon bij zijn. Nu is het vooral een mooi souvenir van wat ik als één van de beste concerten ooit beschouw die ik heb mogen meemaken en dan is het ook nog eens in een andere stad.

» details   » naar bericht  » reageer  

Scott Matthew - Ode to Others (2018) 4,0

24 september 2018, 18:19 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,5 sterren

» details  

Richard Swift - The Hex (2018) 4,0

22 september 2018, 11:39 uur

stem geplaatst

» details  

Villagers - The Art of Pretending to Swim (2018) 4,0

21 september 2018, 19:21 uur

stem geplaatst

» details  

Christine and the Queens - Chris (2018) 3,5

21 september 2018, 18:14 uur

stem geplaatst

» details  

Josh Groban - Bridges (2018) 3,5

21 september 2018, 17:11 uur

stem geplaatst

» details  

Suede - The Blue Hour (2018) 4,5

20 september 2018, 22:12 uur

Na A New Morning uit 2002 leek het gedaan voor de Britse glamrock van Suede, zeker ook omdat zanger Brett Anderson op de solotoer was gegaan. Groot was toch de verrassing dat er in 2013 een nieuw album verscheen: Bloodsports, een verdomd goed album ook. Drie jaar daarna verscheen Night Thoughts, en ook dat was helemaal raak wat mij betreft.

The Blue Hour wordt door Anderson gezien als het laatste deel van de drie 'comeback-albums'. Of dat betekent dat we hierna voorlopig niets meer hoeven te verwachten moeten we dan maar gaan zien. Ik hoop het niet, want Suede is en blijft nog steeds een favoriete band die met zeer grote regelmaat fantastische albums heeft afgeleverd.

Hoe The Blue Hour zich gaat verhouden tot de rest van de discografie moet over lange termijn blijken. Hoe bevalt ie vers van de pers?

Eigenlijk als vanouds: het is bij tijd en wijle lekker zwelgen in de over de top dramatiek die we voorgeschoteld krijgen. Er zitten een paar orkestrale hoogtepunten bij (genieten op elk album toch telkens weer mijn voorkeur), het is fijn glamrocken, de ballads blijven mooi en Anderson is nog steeds goed bij stem.

Elegant staat naast groots, opgepompte drama naast intieme momenten. Eigenlijk niks nieuws en dat is helemaal niet erg, want ook The Blue Hour is weer een voltreffer van Suede met aan het einde de absolute hoogtepunten. Wat een schitterend slot kent dit album in de vorm van All the Wild Places (Droomvlucht van de Efteling is er niks bij), The Invisibles (bombast zoals het hoort te zijn) en Flytipping (hoe geweldig is dit nummer).

» details   » naar bericht  » reageer  

William Fitzsimmons - Mission Bell (2018) 4,5

20 september 2018, 21:26 uur

William Fitzsimmons kan al heel wat jaren een potje breken bij mij. Na afloop van een concert van hem in Barcelona mocht ik hem even de hand schudden en een kort praatje maken. De man straalde zoveel rust uit en bleek aangenaam gezelschap. Best bijzonder als je kijkt naar hoe het er in zijn privé-leven aan toe gaat (het lijkt hem niet altijd mee te zitten). Het was niet de eerste keer dat ik hem live meemaakte, maar het was wederom een geweldige ervaring.

Dat gaat ook op voor zijn albums: stuk voor stuk pareltjes en het lijkt wel of hij geen slechte muziek kan maken.

Ik wist zonder een noot gehoord te hebben al dat Mission Bell ongetwijfeld weer goed zou gaan bevallen tenzij hij een compleet andere weg zou inslaan waar ik niks mee zou kunnen. De singles zorgden ervoor dat ik daar niet bang voor hoefde te zijn (niet dat ik dat überhaupt was).
En nu is het album als geheel te beluisteren en kan het toegevoegd worden aan de voorgangers, want dat is bij William gewoon een zekerheid: zijn muziek koop ik altijd.

Mission Bell is wat we van hem kunnen verwachten. De fluweelzachte stem (regelmatig in combinatie met zang van Erin Brown), hemelse melodieën (soms orkestraal deze keer), de melancholie en de lichte toevoeging van elektronica maakt het net wat spannender (ook niet nieuw voor hem).
Mijn hemel wat kan ik hier toch intens van genieten. Wat hou ik van de man z'n muziek. Het is wederom raak. In alle eenvoud schuilt de kracht van deze moderne troubadour. Voor de man zelf ongetwijfeld geen makkelijke plaat gezien de geschiedenis ervan: het album verdween vorig jaar door zijn scheiding van zijn tweede vrouw en werd dit jaar opnieuw opgenomen: analoog en daardoor heel direct. Voor ons muziekliefhebbers een prachtig geschenk voor hem hopelijk therapeutisch.

» details   » naar bericht  » reageer  

Prince - Piano & a Microphone 1983 (2018) 3,5

20 september 2018, 21:00 uur

Het eerste postume album van Prince, als ik de expanded versie van Purple Rain niet mee tel.

Laat ik duidelijk zijn: het is mooi om nu te kunnen beginnen aan hopelijk al het het moois dat in de kluizen ligt, maar ik moet bekennen niet erg enthousiast gereageerd te hebben toen bekend werd dat het juist deze opnames zouden zijn die 'officieel' het eerste album na zijn dood zou gaan worden. Er is immers al een bootleg van en het zijn opnames van een tape en dat hebben ze niet helemaal kunnen wegpoetsen.

'Ja, maar dat is toch de charme ervan?!'. Zo kan je alles wel mooi praten natuurlijk, maar ik vind dat niet echt. Er ligt als het goed is nog zo veel moois op de planken wat de grote fans ook kennen, en ik zie veel daarvan toch liever verschijnen. Leuk hoor om er een mooi doosjes omheen te bouwen en een duur boekje erbij te doen (daar betaal je dan ook grif voor); ik blijf er een beetje een bijsmaakje aan over houden en dat was nu net waarop ik hoopte dat bij Prince niet zou gebeuren (ter vergelijk: van een andere held, Jimi Hendrix, verschenen toch echt een paar niet al te beste postume albums wat bij Prince niet nodig zou zijn gezien zijn enorme hoeveelheid nummers die nooit officieel het licht hebben gezien).

Maar goed, we moeten het doen met ruim een half uur Prince op piano uit een tijd dat zijn honger naar avontuur ongekend was.
En dan is en blijft het toch Prince. Zelfs een piano is al genoeg om zijn muzikale hart in alle glorie te doen laten pompen. De man ademt muziek. Je voelt het, zelfs met de ruis op de achtergrond. Het geeft zelfs een intieme sfeer.

Mooi? Jazeker. Ik als fan kan hier mee uit de voeten, maar ik twijfel eraan of dit voor de gemiddelde muziekliefhebber ook geldt. Eigenlijk ben ik dus vooral benieuwd naar de meningen uit die hoek.

Het is leuk om officieel wat nieuws van hem aan de collectie toe te voegen, maar als ik zelf zou mogen kiezen hoop ik nu toch echt op vinyl releases van albums die nooit op vinyl zijn verschenen of in beperkte oplage, ik hoop op mooie expanded releases zoals die van Purple Rain (en ja dan kunnen we uiteraard ook daar blijven twijfelen of de juiste nummers en versies zijn toegevoegd) en ik hoop gewoon op albums met nieuwe nummers, of ik ze als fan al ken of niet. En uiteraard zou het wel heel erg fijn zijn als er eindelijk eens wat meer live-albums verschijnen, want laten we eerlijk zijn: daar was hij op zijn best.

Piano & a Microphone 1983 is leuk, maar ergens knaagt er ook iets. Ik kan het niet helpen. Desondanks is het toch wel genieten en moet ik de minpunten gewoon terzijde schuiven en even lekker genieten. Laat ik dan ook even dromen over een mooie release van zijn Piano & Microphone tour vlak voor zijn overlijden. Dat moet toch mogelijk zijn?! Lijkt me ook een heel stuk interessanter.

» details   » naar bericht  » reageer  

The Early Years - II (2016) 4,0

18 september 2018, 21:38 uur

stem geplaatst

» details  

Talk Talk - Spirit of Eden (1988) 4,5

16 september 2018, 09:57 uur

Goede wijn moet rijpen zeggen ze wel eens. Voor muziek gaat dat soms ook op. Spirit of Eden is vandaag precies 30 jaar oud en is bij mij inmiddels uitgegroeid tot een album dat diep in mijn muziek-liefhebbende vezels is doorgedrongen.

Dat was in 1988 wel anders. Ik zat nog helemaal in mijn top 40 periode met daarnaast wat grote favorieten. De alternatieve muziek werd net een beetje ontdekt en daar hoorde Talk Talk niet bij. Talk Talk was 'Such a Shame', 'It's My Life' en 'Living in Another World'. Talk Talk was jaren '80 hits, en zeker niet Spirit of Eden.
Ik heb het toen niet eens bewust links laten liggen. Het was een album waar geen hits op stonden, dus kwam je er ook minder snel mee in aanraking. Er was nog geen internet, er was geen Spotify dus zo vreemd was dat niet.
Mijn muzikale weg maakte steeds meer een andere bocht en daardoor bleef dit album lang onzichtbaar.

Wat later in de periode waarin ik graag de hele discografie van bands wilde leren kennen kwam dit album eindelijk in beeld, maar er was nog niet gelijk een klik. De zang van Mark Hollis was onmiskenbaar en het geluid herkenbaar, maar dat geluid lag me toch niet helemaal lekker. Het gevolg was dat het album nooit mijn volledige aandacht kreeg.

Totdat er een dag kwam waar I Believe in You ineens keihard binnen kwam. Het bleek de opening naar de rest. Want hoe kan je een nummer als The Rainbow negeren?! Magie staat niet ver af van muzikaliteit.

Experimenteel werd en wordt Spirit of Eden genoemd. Misschien dat ik inmiddels zoveel muziek heb gehoord dat ik dat helemaal niet zo ervaar. Spirit of Eden is een bijzonder fraaie tocht zoals ook een band als Sigur Rós ze maakt. Betoverend, bezwerend, avontuurlijk, maar vooral bloedmooi.

Net als die wijn kost het tijd en blijkt elke draaibeurt mooier en mooier te worden. Nu het vandaag 30 jaar is geworden een mooie reden het weer eens op te zetten. En wat blijkt? Die 4,5* gaat inmiddels richting 5*, een kwestie van tijd......... zeker geen 30 jaar in elk geval.

» details   » naar bericht  » reageer  

Giovanni Caccamo - Eterno (2018) 4,0

12 september 2018, 23:31 uur

Soms heb je van die films waar je tijdens de aftiteling net even wat langer blijft zitten omdat het nummer zo lekker klinkt.

Dat gebeurde recentelijk weer eens bij het zien van Puoi Baciare Lo Sposo (My Big Gay Italian Wedding), een film die me matig wist te boeien, maar waar ik de herkenbaarheid van de omgeving wel leuk vond: het stadje Bagnaregio in Umbrië (ooit bezocht tijdens een vakantie), en waar ik het nummer ter afsluiting dus vond opvallen.

Het lukte snel om te achterhalen dat het hier de akoestische versie van Puoi Fidarti di Me betrof, gezongen door Giovanni Caccamo die dit jaar meedeed aan het San Remo festival met het nummer Eterno.
De winnaar van dat festival gaat doorgaans ook naar het Eurovisie Songfestival. Dat werd dus niet Giovanni maar het duo Ermal Meta & Fabrizio Moro met "Non mi avete fatto niente”, mijn favoriete nummer dit jaar, maar dat terzijde.

Eterno dus. Een kort, typisch Italiaans album. Warm, passioneel en heerlijk om wat bij weg te zwijmelen. Misschien iets te zoet, maar snoepen we allemaal niet graag op z'n tijd?! En er is verschil tussen zoet en mierzoet, want dat laatste is Eterno zeker niet. De meeste nummers zijn vrij sober van opzet en worden klein gehouden en dat is de kracht ervan. Waar ik veel Italiaanse muziek net iets te vaak uit de bocht vind vliegen, daar blijft Eterno keurig binnen de lijnen.

Acht mooie nummers waar zang en piano de hoofdmoot vormen met hier en daar wat strijkers en orkest. Het negende nummer, te horen in de film, is een leuke bonus. Sfeervol en door de korte lengte heel goed aan te horen zodat de repeatknop snel te vinden is, want dit vind ik gewoon mooi.

» details   » naar bericht  » reageer  

Stanley Turrentine - Rough 'N' Tumble (1966) 4,0

12 september 2018, 18:12 uur

stem geplaatst

» details  

Soft Cell - Keychains & Snowstorms (2018) 4,5

Alternatieve titel: The Soft Cell Story, 10 september 2018, 18:51 uur

stem geplaatst

» details  

MNEK - Language (2018) 3,5

8 september 2018, 01:09 uur

stem geplaatst

» details  

Yoav - Multiverse (2018) 3,5

6 september 2018, 23:22 uur

stem geplaatst

» details  

Lenny Kravitz - Raise Vibration (2018) 3,5

6 september 2018, 17:37 uur

stem geplaatst

» details  

Janelle Monáe - The Electric Lady (2013) 4,5

Alternatieve titel: Suites IV and V, 1 september 2018, 23:52 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren

» details  

Janelle Monáe - The ArchAndroid (2010) 4,5

Alternatieve titel: Suites II and III, 1 september 2018, 23:52 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren

» details  

Janelle Monáe - Dirty Computer (2018) 4,5

1 september 2018, 23:30 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren

» details