menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van aERodynamIC. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

Oli Spleen - Night Sweats & Fever Dreams (2020) 4,0

28 februari 2022, 16:24 uur

In 1999 kreeg Oli Spleen de diagnose HIV positief. Een jaar later ging het niet best met hem. Hij had zwaar te lijden onder zijn ziekte.

In de jaren die volgden schreef hij met Nick Hudson het album Night Sweats & Fever Dreams over de afschuwelijke AIDS epidemie die veel gay mannen ondergingen.

Nieuwe nummers gemengd met bestaande die een andere aanpak kregen. Het levert zeer persoonlijke composities op die echt heel fraai klinken. Zwierig, cabaretesk en fraai gearrangeerd door Hudson.

De nare tijd is over voor Spleen die dit album in quarantaine afgerond heeft in die andere epidemie waar hij als patient ook voor moest oppassen: COVID.

Inmiddels gaat het dus goed met hem: z'n virale lading is ondetecteerbaar. Maar de nare tijd waar hij op het randje lag heeft wel een wonderschoon, maar tevens wrang album opgeleverd.

» details   » naar bericht  » reageer  

Oli Spleen - Still Life (2022) 3,5

28 februari 2022, 15:24 uur

Het nieuwe album van Oli Spleen heet Still Life.

Het album is zijn meest cabareteske album uit zijn discografie. Denk aan Gavin Friday of Marc Almond.

Veel piano en strijkers op dit album en dat vind ik dus heerlijk. Het zwiert er lekker op los af en toe en de toevoeging van koortjes zijn fraai.

Op These Days Will Pass horen we ineens Stuart Warwick terug. Ik volg die man nog steeds en hoop op ooit weer een nieuw album van zijn hand. Hij is dan ook de reden dat ik Oli Spleen heb ontdekt. Door zijn melding van deelname aan dit album kwam ik hier terecht.

Toch bevalt het tweede album me net wat beter dan deze en dat komt echt door de zang van Oli, die ik op dit album soms nauwelijks nog trek. Ik ben gewend aan het soms tegen het randje aan zingen van Marc Almond of Nick Cave, maar Spleen gaat er voor mijn gevoel net overheen af en toe. The Garden is een mooi voorbeeld daarvan. Prachtig nummer, maar z'n zang trek ik hier een stuk minder. En bij gebruik van zijn kopstem haak ik af. Dit is gewoon niet mooi meer. Maar mijn hemel wat klinken die strijkers dan weer wel lekker zeg.

Wat ik heel positief vind is het gebruik van al die 'natuurlijke' instrumenten: strijkers, piano, klarinet, noem maar op. Ook tekstueel is hij sterk.

Een bijzonder album dat weinig mensen zal trekken ben ik bang. Geeft niet. Dat zijn de verborgen juweeltjes en die koester ik zelf wel.

» details   » naar bericht  » reageer  

Oli Spleen - The Eagle & the Dove (2021) 3,5

28 februari 2022, 15:10 uur

stem geplaatst

» details  

Oli Spleen - Flowers for Foot Foot (2020) 3,5

28 februari 2022, 15:02 uur

Het derde album van Oli Spleen is een coveralbum.

Zo is Funeral Dirge een nummer dat te horen is in de serie De Freggels (wie kent ze nog?!). Het valt op door de balkan-vibe (dankzij de klarinet).

In Dreams is oorspronkelijk van Roy Orbison en Spleen weet dat sfeertje wel te behouden.

Song of Old Lovers kennen we van Jacques Brel en wat een heerlijk nummer blijft dat toch. Hier hoor ik een Gavin Friday-echo.

Quicksand is van David Bowie (te vinden op Hunky Dory). Kom niet aan Bowie zou ik haast willen zeggen, maar Spleen doet het niet zo slecht hier. Z'n zang blijft op het randje, maar hij weet het misschien wel mede daardoor eigen te maken.

Leonard Cohen schreef Avalanche en Spleen geeft het een cabaret-randje mee.

Pissing in a River is een nummer van Patti Smith. Hij geeft er een wat bombastische draai aan.

Story of an Artist is van Daniel Johnston. Hij laat het om de piano draaien en vult het in met een strijkersarrangement. Best fraai gedaan.

My Pal Foot Foot, van The Shaggs is al een rammelrock geval waar ik mijn wenkbrauwen bij frons, maar hier is het echt drama. Takkeherrie, puur om de herrie. Het zal wel. Ik heb hier niks mee en het valt compleet uit de toon met de rest. Jammer van dit einde.

» details   » naar bericht  » reageer  

Oli Spleen - Gaslight Illuminations (2019) 4,5

28 februari 2022, 14:52 uur

Het tweede album van Oli Spleen gaat een heel andere kant op: de vaudeville/cabaret-kant wordt hier veel meer benadrukt en ook strijkers krijgen een veel grotere rol. Het doet me hier en daar dan ook een beetje aan Gavin Friday denken.

Wat ook wat meer opvalt is de zang van Spleen. De man is niet werelds beste zanger en zingt soms op het randje, maar die godvergeten mooie arrangementen doen je dat helemaal vergeten.

Het gothic randje is ook nog aanwezig, maar op een andere manier. Sopor Aeternus schiet em soms te binnen, alhoewel die veel alternatiever en donkerder is en daardoor ook veel meer de gothic hoek in.

Er staat ook een cover van I'll Be Your Mirror op met een schitterend arrangement. Spleen heeft ook een cover-album uitgebracht en soms wat losse tracks als Wuthering Heights, covers die ik soms tenenkrommend aanhoor en dat is dan echt door zijn manier van zingen. Ook hier vind ik dat best een ding. Maar zoals gezegd, vergeet ik dat snel door de prachtige vertolking.

Mishkin Fitgerald werkt vaak samen met Spleen en dat is een betoverende combinatie zoals te horen op Little Lost. Ook de pedal steel draagt bij aan de sfeer op dat nummer.

Verder valt de piano op dit album op en het soms spookachtige sfeertje. Een bijzonder album dat ik snel in mijn hart gesloten heb, ondanks de zang van Oli Spleen.

» details   » naar bericht  » reageer  

Oli Spleen - Fag Machine (2013) 4,0

28 februari 2022, 14:45 uur

Het debuut van Oil Spleen.

Hij doet me een beetje aan John Grant denken op dit album, maar dan wel de John die wat experimenteert met rock en dansbare ritmes.

Allebei ook even uitgesproken.

Marilyn Manson hoor ik soms ook een beetje, maar dan wat minder heavy (Kicksville bijvoorbeeld).

In het begin moest ik er even inkomen omdat zijn latere werk hier wat van afwijkt, maar ik merk dat ik eigenlijk makkelijker naar dit album grijp. Wellicht omdat zijn zang hier wat beter tot zijn recht komt.

Best een rauw, opwindend plaatje! Beetje punk, beetje gothic, beetje cabaret....

» details   » naar bericht  » reageer  

The Art Farmer Septet - Plays the Arrangements and Compositions of Gigi Gryce & Quincy Jones (1954) 4,0

27 februari 2022, 15:04 uur

stem geplaatst

» details  

Wes Montgomery - Boss Guitar (1963) 4,0

25 februari 2022, 19:37 uur

stem geplaatst

» details  

Wes Montgomery - The Incredible Jazz Guitar of Wes Montgomery (1960) 4,0

25 februari 2022, 19:22 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 3,5 sterren

» details  

Avishai Cohen - Naked Truth (2022) 4,0

25 februari 2022, 17:22 uur

stem geplaatst

» details  

Sevdaliza - Raving Dahlia (2022) 4,0

25 februari 2022, 17:16 uur

stem geplaatst

» details  

Judy Collins - Spellbound (2022) 4,0

24 februari 2022, 23:03 uur

stem geplaatst

» details  

The Horace Silver Quintet - Further Explorations (1958) 4,0

24 februari 2022, 19:30 uur

stem geplaatst

» details  

Soft Cell - *Happiness Not Included (2022) 4,0

24 februari 2022, 18:51 uur

Niets zo veranderlijk als Marc Almond: die wisselt volgens mij elke dag van mening.

Nooit meer toeren, toch vaak toeren, geen albums met nieuwe eigen nummers meer, toch nieuwe albums met eigen nummers.

Hij is zo productief als wat met allerlei projecten (zijn laatste is punkrockbandje The Loveless, met inmiddels al twee korte albums op naam). Flink wat solo-concerten in mei in Nederland dit jaar? Welnee, doen we niet meer. Plakken we een flauwe Covid smoes op en stellen we uit tot 2023. Zien we dan wel weer. En ga zo maar door.

Soft Cell werd vrij verrassend nieuw leven ingeblazen met een groot concert in de O2 London. Maar dat was het dan ook echt. Inmiddels staan er al weer nieuwe concerten in kleinere zalen gepland.
En zo was daar ineens de aankondiging van een nieuw album.

Dachten we allemaal dat Cruelty Without Beauty uit 2002 een eenmalige toegift was na 18 jaar, nou daar komt nu na 20 jaar Happiness Not Included.

Zitten we nog te wachten op twee zestigers die ooit zo vooruitstrevend waren in de jaren '80?! Geen idee. De fans, waaronder ikzelf zeer zeker wel. De overige muziekliefhebbers zullen er misschien hun schouders over ophalen. De release is inmiddels opgeschoven naar mei, maar het internet doet stout waar het zin in heeft en houdt zich blijkbaar aan de oorspronkelijke releasedatum van 25 februari. Een grote 'oeps' denk ik, en of ze daar in het Verenigd Koninkrijk blij mee gaan zijn betwijfel ik.

Ik word in elk geval erg blij van opener Happy Happy (what's in a name) en dat word ik ook van de overige nummers.

Donker tegenover licht en passend in deze tijd. Oude kerels die terugkijken op het verleden en wat dat het heden gebracht heeft. Het geeft een hoop teleurstellingen horen we. Maar het wakkert het heilige vuur wel aan bij de heren. Je moet er gevoelig voor zijn natuurlijk, maar mij valt het allemaal enorm mee. Sterker: ik vind het een behoorlijk goed album geworden.
We moeten zeker ook niet de invloed van dit duo op het muzieklandschap vergeten, maar dat ze het dan voor elkaar krijgen met een sterk album te komen na het toch wat matige Cruelty without Beauty is erg verrassend. Aangenaam verrassend kan ik wel zeggen.

Zijn er duidelijke hoogtepunten aan te wijzen? De catchy opener Happy Happy? Of toch de single Bruises on My Illusions. De stemmige afsluiter New Eden wellicht? Het ietwat kitscherige, maar oh zo meeslepende Light Sleepers, het sleazy Nighthawks of toch maar de lekkere pop song Purple Zone, met donkere tekst van Almond? Ik weet het niet. Het album dendert lekker voort in hoog tempo.

De zang van Almond klonk op zijn laatste albums beter en beter, maar hier betrap ik hem hier en daar toch weer op het randje te zingen (wat zingt die vent toch altijd vals hoor ik thuis).
Echt storend is het niet, ik ben het gewend, maar het valt me op deze nieuwe Soft Cell wel weer meer op.

“Recorded remotely during a world pandemic. Science fiction stories for the 21st century.” aldus Dave Ball, en zo is het maar net. Juist nu klinkt dit album behoorlijk actueel.

Zeer fijn album. Deze fanboy is er mee in z'n nopjes.

» details   » naar bericht  » reageer  

Grant Green - Grant's First Stand (1961) 4,0

23 februari 2022, 19:28 uur

stem geplaatst

» details  

Finn Anderson - Into the Arms of Ghosts (2021) 4,0

22 februari 2022, 18:09 uur

Prachtige stem, schitterende instrumentatie. Vaak een melancholische sfeer waar viool, cello en piano extra aan bijdragen. Dat zijn albums waar je bij mij mee kunt aankomen!

Een opener als Skin doet me denken aan de sfeer die Joni Mitchell weet neer te zetten. Donker en toch hoopvol.

Het mooie is dat Anderson het allemaal weet af te wisselen met luchtiger nummers die lekker in het gehoor liggen. Het klassieke randje blijft telkens behouden door de aanwezigheid van strijkers (vooral op Fire on the Horizon is dat prachtig) .
Tegelijkertijd krijg ik er soms een Jens Lekman gevoel bij, maar dat ligt vooral aan de klankkleur van Finn's stem denk ik.

Onafhankelijke artiesten zijn soms moeilijk te vinden en hebben een zetje nodig om de spotlights op zich gericht te krijgen. Ik wil daar graag mijn bijdrage aan leveren. Ik weet zeker dat er een publiek voor is op deze site en ik hoop dat ze me weten te vinden hier.

Aanrader!

» details   » naar bericht  » reageer  

Finn Anderson - Until the Light (2019) 4,0

22 februari 2022, 17:45 uur

Wat support ik artiesten die het op eigen kracht doen toch graag.

De Schotse Finn Anderson maakt breekbare nummers, maar ook met een zekere swing erin. Uitkomend voor z'n gay-zijn en misschien dat dit ook wel de emotionele kant verklaart die je vaker bij dit soort artiesten treft (ik denk bijvoorbeeld aan Douglas Dare met wie hij toert).

Het is niet alleen piano en een schitterende stem, maar ook andere instrumenten die de nummers flink kruidig maken.
Misschien wat cabaretesk hier en daar en dat is niet zo verwonderlijk, daar zijn werk opgevoerd wordt op West End, en theaters in Chicago en New York.

Laat dit je niet afschrikken: Until the Light is een uiterst sympathiek album van een artiest die gehoord mag worden.

Voor wie Antony niet trekt of Rufus te dramatisch vindt is daar nu Finn Anderson. Puur genieten!

» details   » naar bericht  » reageer  

Michael Lane - The Middle (2016) 3,0

20 februari 2022, 13:26 uur

stem geplaatst

» details  

Michael Lane - Take It Slow (2022) 3,5

20 februari 2022, 12:30 uur

stem geplaatst

» details  

Miles Davis - Ascenseur pour L'Échafaud (1958) 4,5

19 februari 2022, 22:19 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren

» details  

Thomas Newman - Angels in America (2003) 4,0

19 februari 2022, 22:04 uur

stem geplaatst

» details  

Tinlicker - In Another Lifetime (2022) 3,5

18 februari 2022, 22:55 uur

stem geplaatst

» details  

Erny Belle - Venus Is Home (2022) 4,0

18 februari 2022, 17:00 uur

stem geplaatst

» details  

Beach House - Once Twice Melody (2022) 4,0

17 februari 2022, 16:46 uur

stem geplaatst

» details  

Bobby Timmons - This Here Is Bobby Timmons (1960) 4,0

15 februari 2022, 19:16 uur

stem geplaatst

» details  

Newkid - VI (2022) 3,5

15 februari 2022, 18:36 uur

stem geplaatst

» details  

Joe Henderson - Inner Urge (1966) 4,0

14 februari 2022, 22:37 uur

stem geplaatst

» details  

Hank Mobley - Hank Mobley Quintet Featuring Sonny Clark (1984) 4,0

Alternatieve titel: Curtain Call, 12 februari 2022, 09:25 uur

stem geplaatst

» details  

The Delines - The Sea Drift (2022) 3,5

11 februari 2022, 19:20 uur

stem geplaatst

» details  

Eddie Vedder - Earthling (2022) 4,0

10 februari 2022, 18:52 uur

Begin jaren '90 was ik echt wel fan van Eddie. Voor mij had ie toen de looks en zeker de voice.
Die stem ben ik blijven waarderen op zijn verder toch wat grillige muzikale pad met de mannen van Pearl Jam.

En toen was daar ineens een solo-album vol Ukelele Songs na zijn soundtrack voor Into the Wild. Wat een deceptie was dat zeg. Juist omdat ik Into the Wild zo sterk vond.

Het heeft even mogen duren voordat er een opvolger uit zou komen in de vorm van Earthling. De hoes beloofde niet veel goeds, maar het gaat om de muziek zullen we maar zeggen. Gastartiesten in de vorm van Elton John, Ringo Starr en Stevie Wonder. Toe maar.

Vol gas gaat Vedder van start met de pompeuze opener Invincible (lekkere krachtpatserij) en het flink rockende Power of Right. Het is niet vervelend, maar gevoelsmatig mag het ook wel ietsje minder, en dat doet hij dan op Long Way, wat veilige poprock is. Doet het goed bij iedereen, van de Ilse de Lange fans tot aan de Bruce Springsteen adepten. Het mag misschien wat aan de saaie kant zijn en de gitaarsolo nogal cliché; ik vind het toch best een fijn nummer. Of ik dit van Eddie wil horen ben ik dan nog niet helemaal over uit.

In Brother the Cloud horen we de geest van Pearl Jam een stuk sterker terug. Beetje rechttoe, rechtaan rock zonder al te veel franje. Beetje gas geven en een beetje gas terugnemen waardoor zijn zang goed uitkomt. Beetje lomp af en toe, maar dat mag met dit soort nummers best wel.

Dat lompe en rechttoe, rechtaan gevoel blijft eigenlijk het hele album wel hangen bij mij. Zo klinkt Fallout Today ook. Best een vrij nikserig nummer waar het lekker meegalmen is, maar door die karakteristieke stem valt het toch weer op.
Op The Dark gaat het gaspedaal weer in. Ik ontwaar hier een jaren '80 rock-vibe. The Cult had er ook goede zaken mee kunnen doen denk ik. Ook dit is verre van origineel, maar ik kan er wel van genieten.

The Haves was het album al vooruitgesneld. Al eerder refereerde ik aan Bruce Springsteen en dat gaat op voor zowel de rockkant als de ballades zoals dit nummer. Best fraai, maar ik mis een beetje magie, magie die ik wel hoor op Into the Wild.

Good and Evil is rock & rooooooollllll. Het fanatieke en venijnige soort waar Pearl Jam ook wel eens mee komt. Nu begin ik inmiddels wel een belegen middelbare kerel te worden, dus ik zou dit wat vermoeiend moeten vinden, maar juist op dit album veer ik even op. Het vuur is even terug.
Nou denkt Vedder: dan ga ik daar toch even mee door op Rose of Jericho. Ik ontwaar zelfs een lichte Interpol-echo of zoiets. En ineens ben ik er helemaal bij. Dit zijn wel nummers die me pakken. Misschien niet verrassend, maar voldoende pit om het leuk te maken. Eddie kan het heus nog wel.

Welja, als het vuur dan toch brandt kunnen we net zo goed doorgaan op Try met de mondharmonica van Stevie Wonder. Upbeat rockabilly van de bovenste plank.
En dan mag Elton John meedoen op Picture. Mijn keuze is het niet. Ik vind de stemmen niet lekker matchen en het heeft wel een heel hoog musical gehalte als je het mij vraagt. Meer Elton dan Eddie en daarmee een wat vreemde eend in de bijt. 'I'm still staaaanding...'.
Oh, wacht.......

Is het toevallig dat op het Beatlesesque Mrs. Mills Ringo Star als gastartiest (op drums) wordt opgevoerd? Denk het niet. Waar de invloed vandaan komt moge duidelijk zijn. Het is net even wat anders en daardoor eigenlijk best interessant.

Op het laatste nummer On My Way horen we Vedder's biologische vader Edward Severson Jr., de man die nauwelijks aanwezig was in het leven van Vedder.

Earthling is van dik hout zaagt men planken op z'n Vedders. Daar moet je een beetje tegen kunnen. Bij mij gaat dat twee kanten op: momenten dat ik dat helemaal prima vind en momenten dat me dat tegenstaat. Hierdoor is het geen Into the Wild, maar gelukkig ook geen Ukelele Songs. Toch geef ik het album het voordeel van de twijfel vanwege de tweede helft welke ik een stuk sterker vind.

Ongetwijfeld gaat Earthling een love-hate album worden waarvan ik verwacht dat mensen het de hemel in prijzen en waar mensen het zullen affakkelen. Ik zit er een beetje tussenin en rond het dan positief af naar boven. Want eenmaal een Vedder-adept.....

» details   » naar bericht  » reageer  

Bud Powell - The Amazing Bud Powell Vol 3 : Bud! (1958) 4,0

8 februari 2022, 21:35 uur

stem geplaatst

» details  

Bud Powell - The Amazing Bud Powell Vol 4 : Time Waits (1958) 4,0

8 februari 2022, 19:48 uur

stem geplaatst

» details  

The Reds, Pinks & Purples - Summer at Land's End (2022) 3,5

4 februari 2022, 23:28 uur

stem geplaatst

» details  

The Slow Show - Still Life (2022) 4,0

3 februari 2022, 18:45 uur

Toen ik de band voor het eerst live zag tijdens de Dakendagen in Rotterdam op 13 juni 2015 (dat was een mooi verjaardagsfeest van mijn partner op die hoogte) was ik verliefd geworden op The Slow Show. De opwinding vooraf was al groot toen ik nog even geheim moest houden dat ze zouden komen (ik was al helemaal verliefd op het debuut dat net uit was). En die opwinding is altijd gebleven zowel live als wat betreft hun albums.

Dat is opvallend, want je zou toch zeggen dat ik de monotone zang van Rob Goodwin onderhand wel beu begin te raken. Zou dat dan nu een keer gebeuren? Zou de formule uitgewerkt raken?

Nee. Al tijdens opener Mountbatten hoor je dat ze weer een klein beetje zijn gaan finetunen. Genoeg om het interessant te houden, en niet te gek om radicaal met een ander geluid te komen wat tegen zou kunnen vallen.

Dat laat Anybody Else Inside ook horen. Oud en vertrouwd en toch weten ze het fris te laten klinken, terwijl er niet veel veranderd is aan hun geluid. En Slippin' doet niet anders. Wel het nummer waarbij ik denk: nu ken ik deze sound wel. Maar ja, dan zet de trompet in en ben ik weer om.

Rare Bird geeft mij een nostalgisch film-gevoel. Zo eentje waar je je echt in een andere wereld waant. Amélie of iets dergelijks (ik zeg niet dat het zo klinkt). Hier hoor je dat de band echt iets anders wilde uitproberen, en wow wat pakt dat goed uit zeg.

Woven Blue is wat lichter van toon. Een voorzichtig lentebriesje dat je doet glimlachen. Het nummer kent een fraaie, subtiele opbouw waar de blazers verantwoordelijk voor zijn.

Blue Nights kent ook een wat ander geluid. Dwingender. Ik kan me voorstellen dat mensen dit richting Coldplay vinden gaan, maar met zo'n stemgeluid vind ik dat toch kort door de bocht en ondanks dat het wat voller klinkt dan we van ze gewend zijn, misschien zelfs wel wat berustend op effectbejag (laten we de boel eens lekker doen aanzwellen) klinkt dit in mijn oren toch echt best fijn.

Dat opbouwende heeft Breathe ook en het koor doet wederom zijn werk. Dit kennen we van The Slow Show. Het zou me tegen kunnen gaan staan, maar doet het niet. Ik blijf dit blijkbaar gewoon goed vinden. IJzersterke opbouw en subtiele wendingen.

Blinking was het album ook al vooruit gesneld. Iets steviger dan we van ze gewend zijn. Toch valt me wel iets op aan dit album en dat is het geluid. Ligt het aan mij of is het allemaal wat schel? Juist bij zo'n donkere stem verwacht ik ook zo'n klankkleur qua productie, en mijn gevoel zegt dat daar hier geen sprake van is. Misschien klinkt het straks anders op vinyl? (Verschijnt pas over een paar weken). Hoe dan ook: heerlijk nummer!

Hey Lover doet me iets minder. Nog steeds een goed nummer, maar hier heb ik het gevoel dat het iets te veel automatische piloot is met wat probeersels in de vorm van het synth-geluid. Who Knows gaat nog even door en klinkt ook niet anders dan we van ze gewend zijn (en daardoor wat minder opvallend).

Weightless is een passend slot van dit album. Piano en af en toe wat samenzang vallen hier het meest op. Uiteraard ontbreken de blazers niet, maar die horen bij deze band.

Ben ik uitgekeken op The Slow Show? Nee. Ook nu lukt het de band om weer net even wat meer nieuwe dingen te laten horen, maar dan wel vrij subtiel zoals ze dat elk album wel gedaan hebben. Het is aardig wat pathos gebundeld op een album, maar Rob weet het met die monotone zang (mogen we het zang noemen?) aards te maken. Af en toe wat vrouwelijke vocalen om de boel net even wat fraaier aan te kleden en het is af.

Of ze een nieuw publiek weten te trekken met Still Life betwijfel ik. Prima wat mij betreft, want daardoor blijft het toch een beetje een band voor de fijnproevers en blijven ze weg van die doorslag naar de grote zalen. Want stel dat dat gebeurt..... misschien dat ze dan net over het randje kukelen. Laat mij hier maar lekker van genieten en het liefst in kleinere zalen.

» details   » naar bericht  » reageer  

David Jameson - Tall Dark Pines (2022) 4,0

1 februari 2022, 23:20 uur

stem geplaatst

» details  

Peter Schilling - Fehler Im System (1982) 3,5

1 februari 2022, 18:27 uur

stem geplaatst

» details