Onze schrijvende pers maakt graag de vergelijking met Arcade Fire, laat mij in hun voetsporen treden. Daar waar The Suburbs ook 16 nummers telde, kon ik me op die plaat makkelijk voorstellen dat het beter had geweest als er een nummer of twee sneuvelde. Entropology is niet in hetzelfde bedje ziek. Het geheim? Ik vermoed dat het helpt dat de band heeft gekozen om kritisch genoeg te zijn en bepaalde nummers liever te vroeg dan te laat heeft gestopt. Heel wat nummers blijven onder de drie minuten en een aantal zelfs onder de twee. Dit komt het geheel ten goede. Filler staat hier niet op.

Het blijft overal even avontuurlijk. Van de opener wisten we reeds dat het, ondanks de korte duur, epische proporties aannam. Deze apocalyptische grandeur komt nog vaak terug, niet in het minst in de twee afsluitende nummers, de elektronische battlecry Warpaint en het ietwat melancholische Entropology. Het einde van de wereld en de dood zijn hier nooit veraf, maar de zachte klanken van de xylofoon of de mooie strijkarrangementen evenmin.

De zanger van Customs heeft blijkbaar ook een diploma wijsbegeerte op zak. Verder dan gratuite referenties naar Shakespeare komt de vriendelijke man niet, en hun op post punk gerichte muziek baadt ook niet meteen in originaliteit. Alle vergelijkingen ten spijt is School is cool wel een groep die erin slaagt om met een eigen smoel naar buiten te komen. Het moet zijn dat het brein van de muziekjournalisten niet werkt zonder een kader te scheppen waar ze elk nummer kunnen aan ophangen. Ja er is wel wat Arcade Fire of Paul Simon (want laat ons eerlijk zijn, Vampire Weekend heeft zelf ook het warm water niet uitgevonden)

Als we toch even de filosofische tour opgaan dan is Customs Etienne Vermeersch (saai en men wil zo snel mogelijk de klank afzetten) en is School is cool Friederich Nietzsche, die ietwat gekke, duale cultuurcriticus. De muziek doet soms Apollonisch aan (de interludes, On the beach of Hanelei) maar tegelijkertijd ook Dionysisch (In want of something, Dawn, and the newly hatched damselfly). Ook de lyrics getuigen van een grotere diepgang en intelligentie. Het zal een truc worden om diezelfde dualiteit op een tweede plaat even goed te balanceren, maar dat zijn zorgen voor later.

School is cool heeft met hun debuut een gedurfd en gevarieerd werk afgeleverd, met voldoende jeugdig enthousiasme maar evenzeer duidelijk blijk gevend van een groot inzicht en talent. Anders dan The Black Box Revelation, die krampachtig hun sound op The Stones enten om het in de VS te maken, heeft School is cool zonder veel moeite een debuutalbum gemaakt dat het echt verdient om in het buitenland opgemerkt te worden. Beste Belgische album van het jaar. Vergeet dEUS, School is cool.