menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van frolunda. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

Lambchop - This (Is What I Wanted to Tell You) (2019) 3,0

30 maart 2019, 11:19 uur

Ook totaal geen liefhebber van dit soort elektronische zanggeluid en van de overige muzikale invulling werd ik tevens niet echt enthousiast.Maar na een aantal draaibeurten vind ik hem sowieso iets sterker dan voorganger FLOTUS en ben ik er achter gekomen dat ik This (Is What I Wanted to Tell You) een stuk beter verteer als ik een kater heb (afgelopen weekend) of als ik ziek ben (zoals nu,beide staan overigens totaal los van elkaar).De nieuwe Lambchop zorgt dan voor een ontspannen gevoel en drukt de dagelijkse rampspoed wat naar de achtergrond.Vooral Crosswords, or What This Says About You en The Air Is Heavy and I Should Be Listening to You doen het wat dat betreft erg goed.
Niet dat ik deze combinatie van Roots/folk en elektronica nu direct goed vind maar ik begin This (Is What I Wanted to Tell You) toch steeds wat meer te waarderen en vind ook de speelduur precies goed.
Voorlopig dan maar drie sterren/ruim voldoende en af en toe eens op de draaitafel,maar niet te veel hoop ik.

» details   » naar bericht  » reageer  

The Nomads - Showdown! (1981-1993) (1994) 5,0

30 maart 2019, 03:40 uur

Uitstekende verzamelaar over de eerste twaalf jaar dat de Zweedse garagerockers van the Nomads actief waren (er bestaat ook nog een eveneens prima Showdown 2).
De eerste cd (t/m nummer 20) bevat de meeste nummers van de twee briljante EP's Where the Wolf Bane Blooms en Temptation Pays Double plus songs van de twee daaropvolgende albums Hardware en All wrecked up.En eigenlijk zijn dat louter hoogtepunten met onder meer The Way (You Touch My Hand),Low Down Shakin' Chills,Milkcow Blues,Don't Tread on Me en She Pays the Rent als uitschieters.Veelal covers van meestal obscure sixties songs maar dan toch wel met een uitvoering die vaker wel dan niet het origineel overtreft.Mijn absolute favoriet Milkcow blues is wat dat betreft het ultieme voorbeeld.Wel erg jammer dat de geweldige versie van het Kinks nummer I'm Not Like Everybody Else van het mini-album Temptation Pays Double hierop ontbreekt.
Het tweede schijfje bevat de eerste singles van de Solna boys en nog een flink aantal nummers die later als bonus werden toegevoegd aan de CD versies van hun langspeelplaten.Ook hier zitten pareltjes tussen, I Have Always Been Here Before,You're Gonna Miss Me (beide Roky Erickson nummers) maar in zijn totaliteit vind ik deze CD toch een fractie minder dan de eerste.Hier,zover ik kan zien allemaal covers maar The Nomads slagen er prima in om de nummers naar hun hand te zetten.Nick Vahlberg is gewoon in het bezit van een prima stem en het heerlijke gitaarspel van Hans Östlund is zelfs van een nog grotere meerwaarde voor de sound van de band.En dan komt er tenslotte producer 4-eyed Thomas nog bij,die het viertal een geluid meegeeft waar de meeste genre genoten alleen maar van kunnen dromen.
Showdown! (1981-1993) is gewoon ruim twee uur puur genieten voor de liefhebber van de betere (eigenlijk beste) garage rock.

» details   » naar bericht  » reageer  

George Strait - Honky Tonk Time Machine (2019) 3,0

29 maart 2019, 15:46 uur

Hele beroemde naam in de Country muziek en dan vooral de Nashville scene maar voor mij is Honky Tonk Time Machine min of meer mijn eerste volledige album van George Strait.
Het eerste wat in bij mij opkomt na een paar draaibeurten zijn de woorden degelijkheid en vakmanschap en verder vind ik het wel wat in het verlengde liggen van Garth Brooks,met wiens materiaal ik iets beter bekend ben.Voor mij is het meestal net iets te glad maar bijvoorbeeld het openingsnummer Every Little Honky Tonk Bar en Honky Tonk Time Machine bevallen me prima,hebben ook net dat beetje scherpte en/of pit wat het merendeel van de songs op deze plaat,voor mijn gevoel toch wel een beetje mist.
Maar voor het overige laat George Strait hier weinig steken vallen zodat ook dit,alweer negenentwintigste album van de veteraan uit Poteet,Texas in zijn thuisland ongetwijfeld prima zal scoren.
Ruim voldoende.

» details   » naar bericht  » reageer  

Steve Earle - Train a Comin' (1995) 4,5

26 maart 2019, 19:00 uur

(reactie op ander bericht)



Ik heb een beetje dezelfde gedachtegang,dus ik kan net zo goed nu alvast die 4,5 ster geven want daar gaat Train a Comin' toch minimaal op het uitkomen.De sterke eigen songs,de zowel goed uitgekozen als uitgevoerde covers en de prachtige akoestische begeleiding die door prima productie verrassend vol en rijk klinkt.Dat alles maakt van Steve Earle's eerste plaat nadat die zijn wat uit de hand gelopen heroïnegebruik had aangepakt een klein,intiem meesterwerk.Gelukkig heeft zijn stem niet al te veel geleden van zijn verslaving want hij klinkt hier voortreffelijk en overtuigend.
Dat zelfde geldt min of meer voor zijn songschrijven,al dateren sommige al van jaren ervoor en staan er drie nummers van respectievelijk the Beatles,The Melodians en Townes Van Zandt op.Wel schuift Steve Earle hier met zijn sound nog wat meer naar de folk/roots op in plaats van de Country rock uit zijn begintijd.
Trouwens dat nummer van de Melodians,het overbekende Rivers of Babylon had voor mij niet zo gehoeven al ligt dat zeker niet aan Earle's uitvoering.
Voor het overige overtuigd Train a Comin' op alle fronten en behoort nog steeds tot de beste albums van Steve Earle's toch niet bepaald misselijke oeuvre.

» details   » naar bericht  » reageer  

The Dehumanizers - First Five Years (Of Drug Use) Anthology (2008) 4,0

23 maart 2019, 01:55 uur

Met deze verzamelaar heb je,in ieder geval op cd het complete oeuvre van de uit Seattle afkomstige hardcore/punkband the Dehumanizers in huis.Tenminste dat uit de tachtiger en begin negentiger jaren want net als bij zovelen kwam er bij deze band ook een reünie,die zelfs een aantal jaren geleden nieuw plaatmateriaal opleverde.Maar dat is mij volledig onbekend.
First Five Years (Of Drug Use) Anthology bevat naast hun debuut album End of time uit 1987 een aantal EP's waarvan Kill Lou Guzzo de bekendste,beste en leukste is.
Verder dan hun debuut,dat een best originele combinatie van old school hardcore en een vleugje metal bevat.Daarnaast vormt ook de humor een belangrijk deel van de sound van the Dehumanizers.Dat komt onder meer tot uiting tussen de nummers door,als er vaak een gigantische mensenmassa voorbij komt.En ook zit er een enkel grappig hiphop of slow blues nummer tussen.
Het merendeel is echter sterke hardcore,vaak snel maar soms nemen the Dehumanizers ook wat gas terug wat dan meteen hun allerbeste nummer Grandma, I'm a Drug Fiend oplevert.
Maar ook hardere en meer temporijke nummers als F--k Off,Chemical Death,Can't Sleep en Need a Fix maken meer dan genoeg indruk,zodat we hier kunnen spreken van een zeer verdienstelijk en ter gelijkertijd veelbelovend debuut wat,zover ik weet nooit meer een passend vervolg heeft gekregen.

» details   » naar bericht  » reageer  

Pennywise - Never Gonna Die (2018) 3,5

21 maart 2019, 16:30 uur

Lekker album van het de Hermosa beach,Californië afkomstige Punkrock veteranen van Pennywise.De eerste twee nummers knallen er al meteen heerlijk in en ook de rest van de plaat blijft een opvallend hoog tempo gehandhaafd.
Ook met de songs zit het over het algemeen wel goed,prima power deuntjes die ook nog voorzien van een goed geluid en hier en daar een (best wel nodige) fijne break bevatten.Tegen het einde wordt het wat meer van hetzelfde en ook de zang van Jim Lindberg is soms wat kleurloos maar door de kwaliteit van het song materiaal wordt dat grotendeels goed opgevangen.
Derhalve is Never gonna die een overtuigend,tiende studio album van Pennywise en voor mijn gevoel één van hun beste.

» details   » naar bericht  » reageer  

Weezer - Weezer (2019) 2,5

Alternatieve titel: The Black Album, 20 maart 2019, 17:30 uur

Onlangs had ik hier Pinkerton weer eens opstaan,was destijds een indrukwekkend album wat ik in de loop der jaren steeds meer ben gaan waarderen.De band,Weezer komt nu ,tien albums later op de proppen met the Black album en na een flink aantal draaibeurten kan ik alleen maar concluderen dat dit toch maar erg povertjes afsteekt bij het meeste van hun vroegere werk.
Bij hun nieuwste album is het vooral de muzikale invulling die me tegen staat,veel te gladde pop met flauwe ditjes en datjes op de achtergrond,wat een veel te slappe sound oplevert.
Het zijn eigenlijk alleen de teksten die me af en toe een glimlach weten te ontlokken want qua instrumentatie en productie kan het me allemaal weinig bekoren.
En dat terwijl Weezer (the black album) in aanzet nog best een aantal aardige nummers herbergt. Zo is I'm Just Being Honest gewoon een goed nummer en is bijvoorbeeld Can't Knock the Hustle ook helemaal niet slecht bedacht en geschreven.
Het merendeel van de songs is echter middelmatig tot zwak (Byzantine had zo op Kinderen voor kinderen gekund) en mist een rockgitaar injectie.
Er is werk aan de winkel voor Rivers Cuomo want the Black album is in zijn geheel erg teleurstellend,terwijl hij toch veel beter kan.

» details   » naar bericht  » reageer  

Roky Erickson - The Holiday Inn Tapes (1987) 2,5

17 maart 2019, 00:41 uur

stem geplaatst

» details  

Elvis Costello & The Attractions - Almost Blue (1981) 3,5

17 maart 2019, 00:11 uur

stem geplaatst

» details  

Echo & The Bunnymen - Heaven Up Here (1981) 4,5

16 maart 2019, 03:31 uur

Wat ik destijds,in 1981 over dit album las in de Oor en de Muziek express sprak me al erg aan maar ik heb hem na lang wikken en wegen ( de financiën waren erg beperkt) uiteindelijk gekocht,zonder ook maar één noot gehoord te hebben,omdat ik enorm gefascineerd was door de prachtige hoes.
En mijn intuïtie bedroog me niet want ik vind dit nog steeds het beste album van Echo & the Bunnymen en Heaven up here behoort ook nog steeds tot mijn tien favoriete platen.
Deze opvolger van hun debuut Crocodiles is veel meer melancholisch dan de net genoemde en leunt vooral op sfeer.Ook klinkt de zang van Ian McCulloch een stuk meer gekweld en is de totale sound ook wat zwaarmoediger.
Maar mede door de uitstekende productie van Hugh Jones valt hierdoor wel alles op zijn plaats en is het geheel van Heaven up here zelfs nog een stuk indrukwekkender dan de som der delen.
Het is daarom ook best moeilijk om favorieten aan te wijzen maar op dit moment (het rouleert nog al) kom ik dan uit bij With a Hip,Over the wall en All my colours (Zimbo).
Dit is dan ook één van de allerbeste platen uit de post-punk/new wave periode van de zeventig en tachtiger jaren en die,voor mij nog steeds net zo fris en actueel klinkt als 38 jaar geleden.
De wonderschone hoes,geschoten in Porthcawl,Wales doet de rest.

» details   » naar bericht  » reageer  

Don Shirley - Don Shirley (1959) 3,0

Alternatieve titel: Piano, 14 maart 2019, 00:41 uur

stem geplaatst

» details  

Bo Diddley - Go Bo Diddley (1959) 3,5

14 maart 2019, 00:29 uur

stem geplaatst

» details  

The Cult - Electric Peace (2013) 4,0

13 maart 2019, 12:08 uur

Destijds op Pinkpop in 86 klonken de nummers inderdaad veel meer in deze Peace stijl,dus dat was wel even wennen toen Electric een klein jaar later uitkwam.RIck Rubin had de producers stoel van Steve Brown overgenomen en de opnames werden nog ééns,vrij rigoureus overgedaan.
Maar goed dit album betreft dus de eerste poging van the Cult en hier klinken de songs nog veel meer in de stijl van hun vorige en naar mening beste album Love.En na een aantal draaibeurten bevalt dat eigenlijk best goed,de nummers klinken hier wat voller dan bij die wat kale Rubin sound en komen in sommige gevallen (Electric ocean,Love removal machine) wat beter tot hun recht.Ben eigenlijk best benieuwd wat de band hier eigenlijk zelf achteraf van vind.
Wel goed dat ze de Steve Brown sessies uiteindelijk nog uitgebracht hebben maar welke ook je voorkeur hebben,ik vind de songs toch wel wat minder dan die op zijn voorganger.
Hoe dan ook het blijft een prima album (in beide versies).

» details   » naar bericht  » reageer  

Colter Wall - Colter Wall (2017) 3,5

12 maart 2019, 15:38 uur

stem geplaatst

» details  

The Claypool Lennon Delirium - South of Reality (2019) 3,0

11 maart 2019, 18:58 uur

stem geplaatst

» details  

Rob Baird - After All (2019) 3,5

9 maart 2019, 23:31 uur

Fijne country plaat met hier en daar wat blues invloeden.Geen absolute top maar wel ambachtelijk vakwerk en met een,voor deze plaat goede productie.Het schuurt allemaal licht en ook de stem van Rob Baird is daar complementair aan.En dat bevalt toch net wat beter als het wat meer gladde werk uit Nashville.
Ik ontdek na een paar draaibeurten geen echte country knallers maar verder is er gewoon weinig mis met After All.
Goed.

» details   » naar bericht  » reageer  

Hüsker Dü - Everything Falls Apart (1983) 4,5

Alternatieve titel: Everything Falls Apart and More, 9 maart 2019, 02:29 uur

Prima opvolger van het onvolprezen live debuut Landspeed record,waarvan ik destijds de elpee versie heb gekocht ,die tot nummer twaalf ging en een single met daarop nummers dertien tot en met zestien en het prachtige Amusement.Die laatste is volgens mij overigens geen officiële release maar een wat obscure bootleg waarvan de geluidskwaliteit desondanks best goed is.
En alhoewel Everything falls apart een uitermate sterke hardcore elpee is (vooral het titelnummer,Bricklayer en Wheels springen eruit) zijn het vooral de extra songs die echt een verpletterende indruk achterlaten.
Drie pure hardcore/punk songs,M.I.C. met de briljante vocale versnelling op het einde,What do i want met de ultieme tekst en één van de sterkste Hüsker dü nummers ooit In a Free land,ooit nog eens zeer verdienstelijk gecovered door NRA.
De andere twee nummers zijn ook van uitzonderlijke kwaliteit maar hier ligt het tempo een stuk lager.
Het Grant Hart nummer Amusement is hier mijn favoriet (intens en meeslepend) maar het eveneens zeer sterke Statues doet er niet veel voor onder en is een klassieker onder de fans.
Tegenwoordig staat het allemaal op één cd en is het een veelbelovende voorbode van al dat meer moois waar Hüsker Dü ons de daarop volgende jaren zou trakteren.

» details   » naar bericht  » reageer  

New Model Army - The Ghost of Cain (1986) 4,5

8 maart 2019, 00:25 uur

Één van hun sterkste albums,al moet ik er nog wel enkele aan een luisterinspectie onderwerpen.Ghost of Cain is in ieder geval wel de plaat die ik van hun oeuvre het meeste draai.
IJzersterke combinatie ook,van weerbarstige rock,wonderschone ballads en maatschappelijk geëngageerde teksten.
New model army komt daarnaast op de proppen met prachtige melodieën en riffs die uiteindelijk resulteren in een aantal van hun beste songs.De tien nummers vallen dan ook in de categorie zeer goed tot uitstekend en een wanklank zit er niet tussen.
Bovendien een prima klinkende productie van Glyn Johns (onder andere bekend door het debuut van the Eagles en zijn werk met de Rolling stones en the Who) en een goede balans en veelzijdigheid in de sound en songs.51st state blijft wel mijn favoriet van het album maar voor het overige wisselt het nog al qua voorkeur.
Wel is duidelijk dat Ghost of Cain ook in 2019 nog steeds staat als een (erg solide) huis..

» details   » naar bericht  » reageer  

Wovenhand - Blush Music (2003) 4,0

6 maart 2019, 22:31 uur

Ik kan de vergelijking met het debuut moeilijk maken omdat ik dat album in tijden niet meer gehoord heb maar op zichzelf staand is Blush music best een vreemde eend in het oeuvre van Wovenhand.
Lange,bijna experimentele folk-achtige sfeerstukken waarbij de onderhuidse spanning constant voelbaar is.Veel instrumentale gedeeltes van songs waar dan plotseling de plechtige vocalen van David Eugene Edwards opduiken.
Het is even wennen voor mij maar na een aantal draaibeurten begint Blush music steeds beter binnen te komen.Vrij origineel en best sinister klinkend album dat vooral indruk maakt als geheel.
White bird en Another white bird zijn overigens wel opvallend (en ook goed) omdat ik daar steeds de begin riff van Sonic youth's Dirty boots in terug hoor.
Ik ben er zeker van dat ik nog veel plezier ga beleven aan het prima Blush music.

» details   » naar bericht  » reageer  

The Prodigy - No Tourists (2018) 2,5

5 maart 2019, 16:05 uur

De omstandigheden zijn natuurlijk wat wrang,maar door het trieste overlijden van Prodigy zanger Keith Flint kwam ik vandaag bij hun laatste album No tourists uit.
De voorganger the Day is my enemy vond ik best aardig,al was het allemaal weinig origineel,laat staan vernieuwend.
Maar met No tourists maakt het de band nog een stuk bonter,de plaat is voor het overgrote gedeelte een regelrechte herhalingsoefening waarbij veel beats en melodielijnen wel erg bekend voorkomen.Toegegeven het klinkt allemaal best lekker,die lompe sound maar ze gaan naar mijn mening hier toch wel iets te ver met het hergebruiken van hun eigen oeuvre.De twaalf nummers klinken weinig subtiel en de inspiratie bij Liam Howlett om nog met iets verrassends of een beetje creatiefs te komen lijkt geheel verdwenen.En dan heb ik het nog niet over die versnelde stemmetjes die een groot deel van mijn luisterplezier bij dit album vergallen.
Champions of London en We Live Forever zijn nog wel aangenaam maar de rest komt nauwelijks boven de middelmaat uit.

» details   » naar bericht  » reageer  

Cosmic Psychos - Go the Hack (1989) 4,5

4 maart 2019, 23:54 uur

Een combinatie van Mötorhead en de Ramones dekt inderdaad behoorlijk de lading,al vind ik dat de Cosmic psychos nog wel wat extra's hebben ten opzichte van die twee bands.Tenminste op dit album dan.
Zo is er de variatie in vocalen op Go the hack,volgens mij neemt ieder wel minstens één nummer voor zijn rekening.En nog belangrijker,de heerlijk uitwaaiende wah wah gitaarsolo's van Peter "Dirty" Jones (dit was ook meteen zijn laatste album bij de Psychos) die toch net het verschil maken (voor mij dan) met gelijksoortige genre genoten.
Daarnaast is de sound/productie lekker stompend en komt het trio uit Melbourne,Australië op de proppen met elf scheurende en uitstekende punkrock songs.
Lost cause is inmiddels wel een punk klassieker te noemen en Pub en Rip 'N' Dig zitten daar kwalitatief niet ver achter.En ach de overige tracks zijn zonder uitzondering ook allemaal prima songs zodat Go the hack in zijn totaliteit nog steeds een magnifiek album is en een onbetwist hoogtepunt in de punkrock geschiedenis.En dat vind ik.

» details   » naar bericht  » reageer  

Nick Cave & The Bad Seeds - The Firstborn Is Dead (1985) 4,5

3 maart 2019, 16:28 uur

Toch nog wel steeds mijn favoriete Nick Cave & The Bad Seeds album,al komen een aantal anderen (onder meer Henry's Dream,Let love in, Abattoir Blues / The Lyre of Orpheus en Push the sky away) wel erg dicht in de buurt.Vooral het feit dat de sound hier diep geworteld is in het Amerikaanse zuiden plus alle Elvis referenties spreekt me erg aan.
Ook het maniakale aan Nick Cave (met name in de zang),wat op the Firstborn is dead erg goed naar voren komt geeft het album wat extra's.
De slechts zeven nummers vormen ook een prachtig geheel en het onorthodoxe maar zeer effectieve gitaarspel van Blixa Bargeld is tevens een flinke meerwaarde.
De opener Tupelo is al meteen een absoluut hoogtepunt en inmiddels terecht (in ieder geval voor mij) een klassieker.Verder is Train long suffering (hoohoo) een persoonlijke troefaas en Wanted man de beste uitvoering van Bob Dylan's nummer die ik ooit gehoord heb.
Het is echter vooral de totale sound (de broeierige combinatie van Blues,folk en rock) en de eenheid van de songs wat the Firstborn is dead voor mij zo uitzonderlijk maakt.

» details   » naar bericht  » reageer  

Powerplay - Avanti (1982) 3,0

3 maart 2019, 14:30 uur

Ruim dertig jaar na zijn release klinkt deze plaat van Nederlandse bodem nog opvallend fris terwijl ook het muzikale gedeelte overduidelijk knap in elkaar steekt.Ik meen me te herinneren dat Powerplay bestond uit een aantal ex-leden van Vitesse en dat ze destijds scoorden met de twee hitjes Love Can Break Your Heart en Make it alone.
Die klinken nog steeds prima maar ook tussen de overige nummers zitten een aantal sterke songs.Met name Bad dreams.Vlotte rock met een flinke pop inslag zou ik het willen noemen en muzikaal nog helemaal niet zo simpel als je op het eerste gehoor zou denken.Ook de zang van Jan van der Meij bevalt me wel,zodat ik hier zou willen spreken van een dik drie sterren debuut.
Vraag me ook meteen af wat er na dit album van Powerplay is terecht gekomen.

» details   » naar bericht  » reageer  

LCD Soundsystem - Electric Lady Sessions (2019) 4,0

1 maart 2019, 00:11 uur

Op een gegeven moment denk je 'ik ken het nu wel' maar toch weet LCD Soundsystem (James Murphy) je elke keer weer te verassen en (vooral) te overtuigen.
Ook dit (wel iets meer dan een) tussendoortje,de Electric Lady Sessions is gewoon weer de zoveelste voltreffer van de éénmansband uit New york.De eigen songs krijgen hier een dynamische en innovatieve uitvoering en ook staan er enkele sterke en misschien niet zo voor de hand liggende covers op.LCD Soundsystem weet ze echter zo naar hun hand te zetten zodat ze perfect in het geheel passen.
Dat begint al met Human leauge's Seconds,een ijzersterke opener die het talent voor aanstekelijke nummers maken van James Murphy nog maar ééns onderstreept.
Andere hoogtepunten zijn de 'bekende' songs You Wanted a Hit,Get Innocuous en Oh baby die in niks onderdoen voor de albumversies,eerder iets toevoegen.
Ook de andere twee covers van Chic en Heaven 17 zijn geslaagd te noemen,al hebben ze niet meer de impact van Seconds.
Maar in zijn totaliteit is dit opnieuw een uitstekend LCD Soundsystem album waar 80's Elektropop op indrukwekkende manier wordt samengesmolten met latere dance en aanverwante stijlen.

» details   » naar bericht  » reageer