menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van frolunda. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

John Lee Hooker - It Serve You Right to Suffer (1966) 4,5

26 mei 2021, 01:06 uur

Vond het vroeger altijd best vervelend om op zoek te gaan naar de beste platen van de klassieke (zo midden vorige eeuw) Blues en Rock n Roll artiesten. Je moest je altijd door een wirwar van verzamel elpees werken, en aangezien ik liever zelf mijn favoriete nummers wilde bepalen was ik niet zo'n fan van dergelijke albums.
Informatie was toen nog niet zo eenvoudig te verkrijgen dus ging ik regelmatig op de titel af.
Grote kans dat ik dan destijds ook bij It Serve You Right to Suffer van John Lee Hooker was uitgekomen, en net als nu zou ik indertijd zeker niet teleurgesteld zijn geweest in It Serve You Right to Suffer. Nu ken ik lang niet alle muziek van Hooker maar het zou me erg verbazen als dit album uit 1966 niet tot zijn beste werk wordt gerekend.
De plaat kent een erg ontspannen sfeer en sound waarin zowel de Talkin' Blues als de Boogie ritmes van John Lee Hooker uitstekend tot zijn recht komen. Dit levert op het slechts acht nummers tellende album louter hoogtepunten op. In eerste instantie zijn dat voor mij de opener Shake It Baby, de heerlijk repeterende boogie song You're Wrong en de intieme afsluiter en tevens titelnummer It Serves You Right to Suffer. Dit alles overigens zonder ook maar één ander nummer te kort te willen doen, want een minder of zwak liedje kom je hier niet tegen.
Zodoende is It Serve You Right to Suffer niet alleen een pracht plaat maar tevens, met ingang van vandaag voor mij persoonlijk één van de absolute toppers in het Blues genre.

» details   » naar bericht  » reageer  

Sweet Apple - Love & Desperation (2010) 3,5

20 mei 2021, 00:19 uur

Naast Dinosaur Jr. is/was frontman J. Mascis nog in een aantal andere bands of projecten actief. Één daarvan is het kwartet Sweet Apple, oorspronkelijk opgericht in 2010 door, naast Mascis Cobra Verde leden John Petkovic en Tim Parnin (mij verder ook onbekend) en verder bassist Dave Sweetapple, ook actief in Witch, een andere formatie waar ook Mascis van deel uitmaakt en op de solo albums van de Dinosaur Jr. gitarist/zanger.
De band heeft inmiddels drie albums op hun naam staan en Love & Desperation uit 2010 is hun debuut.
Wat direct opvalt aan de plaat is de vrij toegankelijke sound, een aanstekelijke combinatie van pop/rock met veel invloeden uit de jaren zeventig. De opener Do you Remember hakt er al meteen lekker in en heeft met een beetje goede wil zelfs hit potentie. De vocalen komen grotendeels van Petkovic en zijn stem zou je kunnen omschrijven als typisch rock. Mascis is regelmatig verantwoordelijk voor de tweede stem, drumt en zijn gitaar solo op het eerste nummer herken je uit duizenden.
Andere uitschieters zijn onder meer het dynamische Flying Up a Mountain, het meeslepende Blindfold en de lekkere Rocker Never Came.
Love & Desperation is gewoon een sterk en aangenaam album waarvan ik het ook een beetje vreemd vind dat het destijds zo weinig aandacht kreeg.

» details   » naar bericht  » reageer  

Royal Blood - Typhoons (2021) 3,0

17 mei 2021, 02:22 uur

Klinkt best aardig, dit derde album van het Britse Royal Blood. Hun eerste twee platen verschilden in sound niet al te veel van elkaar maar nu komt de band toch met een behoorlijke koerswijziging. Het scherpe randje waar de lekker rockende gitaren voornamelijk verantwoordelijk voor waren is grotendeels verdwenen, en in plaats daarvoor krijgen we een fraai geproduceerde groovende sound.
Dit zal waarschijnlijk zowel fans kosten als opleveren maar mijn probleem met de wat kleurloze en gladde zang van Mike Kerr wordt er niet door opgelost, al wordt ie zo te horen op Typhoons wel regelmatig bijgestaan. Vind het ook jammer dat de gitaren op het tweede plan zijn geschoven maar dat wil niet zeggen dat er niks meer te genieten valt op Typhoons.
De vlotte, swingende en wat meer op een groter publiek gerichte aanpak werkt met name bij de eerste drie nummers plus Boilermaker en Hold on best goed maar een heel album lang vond ik op een gegeven moment wat vermoeiend. En dan met name als het album halverwege is, want dat bevat met onder andere Million and One en Limbo wat mindere songs.
Desalniettemin toch een stevige voldoende voor Typhoons want de meerderheid van de nummers op het album luisteren toch wel erg lekker weg.

» details   » naar bericht  » reageer  

Echo & The Bunnymen - The Fountain (2009) 3,0

13 mei 2021, 06:49 uur

Vier jaar na het erg sterke Siberia (2005) kwamen Echo & the Bunnymen met the Fountain, één van de twee albums van de band uit Liverpool waar ik nauwelijks nog mee bekend was ( Flowers is de andere).
Opnieuw een best aardige plaat maar komt niet aan het hoge niveau van zijn voorganger. The Fountain kent wat minder songmateriaal, heeft een wel erg poppie sound en productie, iets wat mede veroorzaakt wordt door het feit dat gitarist Will Sergeant hier met zijn spel veel minder op de voorgrond treed en tenslotte lijkt het erop dat de stem van Ian McCulloch hier en daar wat barstjes begint te vertonen.
In vergelijking met Siberia is het hier dan allemaal wat minder maar op zichzelf staand komt de plaat toch nog aan een ruime voldoende, songs als Think I Need It Too, Shroud of Turin, Do You Know Who I Am? ( waar Will Sergeant nog eens zijn unieke gitaar capaciteiten laat horen) en het titelnummer laten hier ééns te meer de kracht van Echo & the Bunnymen horen. Weliswaar wat minder dan in het verleden maar ruimschoots genoeg om the Fountain aan een ruime voldoende te helpen.

» details   » naar bericht  » reageer  

The Pogues - Haunted (1986) 3,5

Alternatieve titel: From the Motion Picture Sid & Nancy, 12 mei 2021, 03:08 uur

stem geplaatst

» details  

Dinosaur Jr. - Sweep It Into Space (2021) 3,5

5 mei 2021, 00:37 uur

Sinds hun heroprichting rond 2005 in de originele bezetting van J. Mascis, Lou Barlow en drummer Murph tonen de platen van Dinosaur Jr. wat betreft kwaliteit een vrij constante lijn. Ook als een album aanvankelijk een uitschieter naar boven of beneden leek te zijn, iets wat ik bijvoorbeeld in eerste instantie met I Bet on Sky uit 2012 had (die ik een stuk minder vond), maar na verloop van tijd bleek het niveauverschil best mee te vallen. De plaat had gewoon wat meer luisterbeurten nodig voordat hij zijn schoonheid/klasse prijs gaf.
Dit zou ook weleens weer het geval kunnen zijn met hun nieuwste album Sweep It Into Space. Was aanvankelijk ook niet overenthousiast maar nu, zo'n kleine twee weken na zijn release vind ik dit twaalfde officiële studio album van het trio uit Amherst, Massachusetts nog steeds beter en beter worden.
De twaalf songs gaan van ruim voldoende naar goed tot zeer goed en vormen hier, iets wat lang niet altijd het geval was, een krachtige eenheid. Een nieuwe Dinosaur klassieker hoor ik in eerste instantie nog niet maar ik ben voorlopig wel erg opgetogen over Walking to you, mede door het enerverende gitaarspel van Mascis. Na al die jaren zit daarop, net als bij zijn stem overigens, totaal geen sleet. Wat Sweep It Into Space ook ten goede komt zijn de bijdragen van Lou Barlow, waaronder het erg sterke Garden, maakt de plaat toch net wat veelzijdiger. En tevens mijn enig punt van kritiek, dat de nummers zich net iets te veel in hetzelfde tempo afspelen, van ondergeschikt belang maakt.
Blijft over, andermaal een sterk album van Dinosaur Jr., en waar de rek voorlopig nog niet uit is.

» details   » naar bericht  » reageer  

Weezer - OK Human (2021) 3,0

2 mei 2021, 03:32 uur

0pnieuw niet een al te overtuigend album van Weezer, maar om positief te openen OK Human lijkt na wat luistersessies in elk geval beter als het Teal en Black album, twee platen waarvan de eerste uit louter covers bestond, die lieten toch een vrij zwakke indruk achter en scoorden dan ook een onvoldoende.
Dit album bevat met onder andere All My Favorite Songs, Grapes of Wrath en Here Comes the Rain tenminste nog een aantal nummers die de moeite waard zijn, al is het geheel me toch weer te slap en soft.
Iets wat ook voor het grootste gedeelte voor de teksten geldt. Pittige Rocksongs als Surfwax America, No Other One en Hashpipe, zoals op de eerste drie platen van Weezer tref je hier dan ook niet aan. Het is voornamelijk ongevaarlijke pop zonder nauwelijks enige dynamiek wat de klok slaat. Past weliswaar prima in het huidige tijdsbeeld van een risicoloze, overbezorgde maatschappij waar alle scherpte langzaam maar zeker wordt verwijderd maar ik wordt niet bepaald vrolijk van.
Uiteindelijk krijgt OK Human nog wel een kleine voldoende. Ten eerste voor een aantal leuke en aardige nummers die met een wat krachtigere benadering nog geslaagder hadden kunnen zijn en verder voor het feit dat er bij Weezer toch weer wat progressie in lijkt te zitten.
Benieuwd of ze dat met hun binnenkort te verschijnen (alweer) nieuwe plaat Van Weezer nog wat verder kunnen uitbouwen.

» details   » naar bericht  » reageer