menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van BoyOnHeavenHill. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

Little Richard - The Very Best Of (2008) 5,0

29 april 2022, 21:45 uur

Als er ooit een plaat het verdiende om op 11 te worden afgespeeld, dan is het wel déze uitstekende compilatie verzorgd door het label waarop Little Richard praktisch al zijn succesvolle singles had, met daarop alle hits die hij scoorde tijdens zijn gloriejaren van tussen 1955 en 1964 (met als enige afwezige één klein Engels hitje uit 1962 op het Mercury-label). Een vrij onwaarschijnlijke reeks van high-energy-klappers, gekenmerkt door instant-meezingbare refreinen, onweerstaanbare ritmesecties, een licht hese maar altijd soepele en suggestieve stem en teksten die de geneugten van rock & roll en aanverwante bezigheden bejubelen.
        Tegelijkertijd is het opmerkelijk hoeveel verschil er kan zitten tussen iemands historische status en zijn commerciële impact, want terwijl Little Richard wordt beschouwd als één van de belangrijkste namen uit de oertijd van de rock & roll, heeft hij in de praktijk niet meer dan vier Amerikaanse en vijf Engelse top-10-hits gehad, met in Amerika de zesde en in Engeland de tweede plaats als hoogste notering. Dat heeft er ook mee te maken dat zijn formule op een gegeven moment wel sleetse plekken gaat vertonen: heel veel nummers zijn in feite opgepimpte bluesschema's met de vier coupletregels vaak gezongen tegen een begeleiding van slechts één of twee beats per regel en in het refrein een explosie van muzikale energie, en dat vele malen herhaald met hier en daar een saxsolo om maar aan een acceptabele speelduur te komen (de gemiddelde lengte van de 25 nummers op deze compilatie ligt nog onder de 2½ minuut).
        Het gevolg is tevens dat vanaf 1958 de stroom aan hits ook wel was opgedroogd, hetgeen er bij deze compilatie toe leidt dat de laatste acht nummers bestaan uit een rare mix van pogingen om van stijl te veranderen (Baby face, By the light of the silvery moon), halfslachtige covers van andermans hits (Whole lotta shakin' goin' on, Hound dog) en een laatste en misschien wel niet meer verwachte Engelse hit (Bama lama bama loo), aangevuld met een oude pre-Tutti frutti-demo en een korte live-medley uit 1964. Bovendien kondigde Little Richard in oktober 1957 aan dat hij zich aan het priesterschap wilde wijden, hetgeen zijn carrière als rock & roller geen goed deed, en latere pogingen om een seculiere comeback te maken hadden weinig succes. (Het fraaie Send me some lovin' suggereert dat hij ook een uitstekende soulzanger had kunnen worden, maar daar is het nooit van gekomen.)
        Ach, als je een artiest moet beoordelen op basis van zijn beste momenten, dan is dit gewoon een 5-sterren-compilatie van iemand die als een komeet aan het rock-&-roll-firmament verscheen (of beter gezegd iemand die zelf mede de fundamenten voor dat firmament legde), en wiens snelle opbranden verder niets aan zijn enorme verdiensten afdoet.

» details   » naar bericht  » reageer  

Jean Michel Jarre - Equinoxe (1978) 4,0

29 april 2022, 18:18 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 3,5 sterren

» details  

Johnnie Ray - The Big Beat (1957) 3,5

28 april 2022, 13:46 uur

Dit lijkt wel een hobbyproject van Johnnie Ray zelf te zijn, want naast een paar gebruikelijke up-tempo-nummers waar hij zijn enthousiasme en zijn timing voor swing bij kan inzetten, bevat deze plaat eigenlijk voornamelijk nummers uit (of op z'n minst gebaseerd op de akkoordenschema's van) de blues, inclusief twee nummers die ik voornamelijk met B.B. King associeer (How long how long blues en Everyday I have the blues). Natuurlijk wordt het allemaal wat gepolijster en radio-vriendelijker door de toevoeging van blazers, ontspannen pianoloopjes en koortjes (en de afwezigheid van een hoofdrol voor gitaar), en door de gelikte arrangementen van Ray Conniff en Ray Ellis is de driekwartsmaat hier vaak eerder wiegelend dan duister, zodat Ray op bijvoorbeeld Everyday I have the blues bijna lijkt te geníéten van de blues, maar dat neemt toch niet weg dat dit als geheel een aparte plaat van een top-40-zanger met af en toe een lekker rafelig randje is.
        Hoogtepunt is Lotus blossom, hier gebracht als een prachtige romantische ballade met een ijle vrouwenstem, een jazzy trompet en een incidentele gitaar, maar in werkelijkheid schijnbaar een nummer over het gebruik van marihuana voor wie liefdesverdriet heeft – ik ben benieuwd of de studiobazen indertijd van die subtext op de hoogte waren. Merkwaardig genoeg werden er van dit album geen singles uitgebracht, terwijl Ray toch een paar maanden eerder nog een Amerikaanse nummer-2-hit had met Just walkin' in the rain.
        Nu verkrijgbaar als een uitgave van Hoodoo Records uit 2014, samen met Ray's complete titelloze debuutalbum uit 1952 plus zeven bonustracks (inclusief de hits Cry [Ray's "signature song", USA #1] en Such a night [UK #1]), met prima geluid en een aardig boekje met zeer gedetailleerde credits (waar het in dit soort re-releases nog wel eens aan wil ontbreken). Alleen al vanwege het swingende duet met Frankie Laine in de gospel Up above my head (I hear music in the air) een aanrader.

» details   » naar bericht  » reageer  

Buzzcocks - Parts 1-3 (1981) 4,0

26 april 2022, 13:41 uur

Een bundeling van de A- en B-kantjes van de drie laatste singles van de Buzzcocks uit 1980, de eerste twee geproduceerd door Martin Hannett, de derde door Martin Rushent. Geen van alle een commercieel succes, hoewel Strange thing toch al een blauwdruk lijkt te zijn van de sound waarmee The Cure en The Mighty Wah! niet veel later veel succes zouden hebben. Sowieso hoor ik hier een uitgebreider kleurenpalet met keyboards en zelfs een sax, maar zonder dat de typische Buzzcocks-identiteit verloren gaat, want de catchy melodieën en de drive blijven aanwezig, evenals de herkenbare zang van Shelley (en van Diggle op drie nummers – door zijn stem en voordracht moet ik onwillekeurig aan de Clash denken). Jammer dat ze er mee ophielden, want deze zes nummers tonen aan dat er nog een heleboel rek zat in hun muzikale mogelijkheden. (Inmiddels staat deze EP ook in z'n geheel op de geremasterde versie met 8 bonustracks van Singles going steady).

» details   » naar bericht  » reageer  

Tangerine Dream - Ricochet (1975) 4,5

24 april 2022, 17:06 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren

» details  

Buzzcocks - A Different Kind of Tension (1979) 4,0

22 april 2022, 22:54 uur

De eerste helft van dit album lijkt nog een beetje op twee gedachten te hinken, met van Pete Shelley vier klassieke Buzzcocks-liedjes (pakkende melodietjes, lekker tempo, licht melancholische inslag) en van Steve Diggle drie wat experimentelere nummers. Maar dan volgt er vanuit Shelley opeens een ommezwaai, met eerst twee sombere overdenkingen, daarna een dwingend psychedelisch amalgaam van Big Brother-achtige voorschriften, en tenslotte een lange en al dan niet openhartige bekentenis die uitloopt op een steeds intensere hartekreet. Natuurlijk stonden er op de eerste twee platen al nummers die duidelijk het punk/powerpop-idioom overstegen (Sixteen, Moving away from the pulsebeat, E.S.P., Late for the train), maar zo ambitieus en zo indringend als hier klonken de Buzzcocks nog niet eerder. Hoe ver deze band had kunnen komen als ze niet een pauze van 14 jaar hadden ingelast is anybody's guess, maar A different kind of tension is in ieder geval een waardig afscheid dat helaas doet verlangen naar meer

» details   » naar bericht  » reageer  

Johnnie Ray - Johnnie Ray (1952) 3,0

22 april 2022, 12:39 uur

Acht nummers met een gezamenlijke speelduur van 21½ minuut, dat kon indertijd kennelijk wel voor een album doorgaan, vermoedelijk ook omdat langspeelplaten ook wel als aparte EP's met vier nummers werden uitgebracht. Twee hits (Walkin' my baby back home USA #4 en All of me USA #12), twee originelen en vier nummers waarvoor werd geput uit de rijke schatkist van het "grote Amerikaanse songbook" van tussen 1930 en 1940 (net als voor de twee hits trouwens). Alles licht gearrangeerd met een viermanscombo met eventueel een sax en/of een koortje (van The Four Lads) en geproduceerd door Mitch Miller. De muziek blijft redelijk ingetogen, en Ray doseert zijn uithalen vrij goed, zodat hij bij de climactische passages voluit gaat maar in de kalmere coupletten zijn uithalen beperkt tot een emotionele trilling. Leuk voor wie houdt van 's mans intense voordracht en niet genoeg heeft aan een goede compilatie (zoals ik).
        Nu verkrijgbaar als een uitgave van Hoodoo Records uit 2014, samen met het complete album The big beat uit 1956 plus zeven bonustracks (inclusief de hits Cry [Ray's "signature song", USA #1] en Such a night [UK #1]), met prima geluid en een aardig boekje met zeer gedetailleerde credits (waar het in dit soort re-releases nog wel eens aan wil schorten). Alleen al vanwege het swingende duet met Frankie Laine in de gospel Up above my head (I hear music in the air) een aanrader.

» details   » naar bericht  » reageer  

Focus - Ship of Memories (1976) 4,0

21 april 2022, 13:09 uur

Okee, het is dan wel restmateriaal, maar aangezien de “klassieke” samenstelling van deze bijzondere band slechts vijf studioplaten heeft achtergelaten is deze verzameling op voorhand toch al interessant. En natuurlijk is het fragmentarisch (alleen al vanwege de verschillende opnamedata), en natuurlijk had ik ook wel gewenst dat sommige dingen wat verder uitgewerkt waren geworden en/of een wat definitiever vorm hadden gekregen, maar eigenlijk hoor ik bijna overal behoorlijk inventieve melodie-ideeën, Akkerman krijgt alle ruimte om spetterend te soleren, en de sound is prima. Zelfs Glider en Red sky at night komen in deze context beter tot hun recht dan op Hocus pocus – the best of Focus, waar ik die twee nummers voor het eerst hoorde. Zoals Fedde het op 11-12-2012 zo treffend omschreef: “er gloeide nog wel wat onder de as”.
        Ik maak er een gewoonte van om bonusnummers niet als favorieten aan te vinken, en omdat de Amerikaanse single-versie van Hocus pocus niet op de oorspronkelijke vinylelpee stond krijgt die van mij dus geen voorkeursstem. Jammer, want het blijft een subliem nummer waarin het tempo twee tandjes hoger ligt dan op de langere albumversie, met Akkerman die bijna agressief soleert en de rest van de band die hem op de voet volgt. Ik heb echt spijt dat ik Focus indertijd nooit live heb gezien, maar gelukkig heb ik kort vóór corona Akkerman nog live (en zeer energiek) in een kleine zaal bezig gezien, en het dak ging eraf.

» details   » naar bericht  » reageer  

Fine Young Cannibals - The Raw & The Cooked (1988) 2,0

20 april 2022, 21:03 uur

Toegegeven, er zitten heel veel slimmigheidjes op dit album: de scheurende gitaar van She drives me crazy, het koortje en het orgel van Tell me what, de trompet op As hard as it is, de pompende cover van Ever fallen in love, maar wat dit album voor mij vooral van de rest onderscheidt is het plastic karakter van de sound: vóór alles de ongelooflijk lelijke snaredrum op I'm not satisfied, It's OK (it's alright) en vooral She drives me crazy (ook al schijnt er dan door Bobby Z zoveel moeite in te zijn gestoken om dit specifieke geluid uit verschillende elementen samen te stellen), maar ook de nepblazers op I'm not the man I used to be, de gekunstelde en gemaniëreerde zang van Roland Gift (met als dieptepunt die afschuwelijke falset op Don't let it get you down) en de elektronische gloed die over de meeste nummers ligt. Wanneer het arrangement wat organischer klinkt (zoals op Tell me what en As hard as it is, of de jangle-gitaar op Don't look back) komt meteen de kwaliteit van de composities en de begeleiding naar voren, en dan hoor je dat de mannen het nog niet verleerd zijn om catchy nummers te schrijven, maar de indruk die bij mij toch achterblijft is dat dit één van de lelijkst klinkende platen is die ik ken. Een enorme teleurstelling na het debuut.

» details   » naar bericht  » reageer  

Buzzcocks - Love Bites (1978) 3,0

19 april 2022, 21:14 uur

Zeven maanden na Another music in a different kitchen laten de Buzzcocks zien dat die eerste plaat geen toevalstreffer was, en net zoals er op het debuut een paar onverwachte trancy nummers stonden zitten er hier ook weer wat verrassingen bij: een (prachtig) nummer geschreven en gezongen door Steve Diggle, een track met een steeds herhaalde (zeg maar doorzeurende) cirkelende gitaarlijn (E.S.P.), en maar liefst twéé instrumentals. Jammer genoeg zijn de "klassieke" Shelley-composities allemaal niet slecht maar ook nèt niet echt goed, alsof hij de beste nummers had gereserveerd voor het debuut maar er nog niet aan toe was gekomen om de voorraad aan te vullen. Moeilijk om de vinger er op te leggen, maar nummers als Just lust, Sixteen again en Nothing left doen me gewoon minder dan vergelijkbare nummers op Another music, alsof er net te veel haast achter zowel het schrijven als het opnemen zat. (Niet de schuld van de ritmesectie: de drums klinken constant alsof John Maher van zoveel mogelijk onderdelen van zijn kit gebruik probeert te maken, en Steve Garvey's basgitaar geeft overal een ijzersterke zware ondersteuning.)
        Boven alles uit torent natuurlijk het briljante Ever fallen in love (with someone you shouldn't've?). Ik kende het eerder van de Fine Young Cannibals en vond dat toen al een geweldig nummer, maar zoals Pete Shelley zèlf het zingt breekt het mijn hart. Ontroerend en onweerstaanbaar.

» details   » naar bericht  » reageer  

Fine Young Cannibals - Fine Young Cannibals (1985) 3,5

15 april 2022, 22:29 uur

Een leuke swingende popplaat die zich onderscheidt door een aantal prima composities en een strak en sober maar nooit kaal groepsgeluid dat bovendien sluw gebruik maakt van incidentele extraatjes als piano en trompet. Johnny come home blijft favoriet (en was dat al vanaf het begin vanwege die geweldige videoclip – één van de weinige keren dat ik een nummer béter begon te vinden dankzij de clip, hoe raar dat eigenlijk ook is), maar ook Funny how love is met de karakteristieke bijdrage van Saxa (uit duizenden te herkennen) mag niet onvermeld blijven (het doet me altijd denken aan het even melancholische End of the party op het derde album van The Beat).
        Eigenlijk vind ik deze plaat vanwege de subtiliteit en de details van de arrangementen nú zelfs leuker dan toen ik hem ten tijde van de release kocht, en de score van 3½* had nog hoger kunnen uitvallen als een belangrijke troef van deze plaat niet als een scherp mes aan twee kanten had gesneden: de stem van Roland Gift is uniek en zeer expressief ("An oddly strangled but inviting, soulful instrument" volgens Stewart Mason van AllMusic), maar soms krijg ik ook wel de zenuwen van zijn aparte en knauwende manier van zingen inclusief kleine dramatische maniertjes. Prachtige stem, maar wie deze plaat kent zal misschien ook wel begrijpen waar ik het over heb.
        Een zijlijntje: mevrouw OnHeavenHill was degene die mijn aandacht vestigde op die specifieke en welomschreven momenten in nummers waar je speciaal op zit te wachten. Haar schoolvoorbeeld was Ultravox' Vienna: als ze dat hoorde leefde ze op vanaf minuut 3'00 – "ja, daar komt het, let op:" het piepkleine elektronische drumroffeltje op 3:10. Zelf herkende ik zo'n "muziekmoment" bij Bowie's Let's dance wanneer hij op het einde van het tweede refrein het laatste woord van de regel een kwart maat te laat zingt: "Tremble like a... flo-wah!" Of Slade's "IT'S KRIIIIIIZ-MEZ!" tijdens Merry Xmas everybody natuurlijk – voorbeelden te over. En ik breng het bij deze plaat te berde omdat het openingsnummer ook zo'n moment herbergt: dat drumroffeltje wanneer de drummer op het einde van "We're sorry!" even "door de maat heen speelt" op 3:03. Geweldig.

» details   » naar bericht  » reageer  

Buzzcocks - Another Music in a Different Kitchen (1978) 5,0

15 april 2022, 21:17 uur

De perfecte mix van punk (of misschien eerder punky), licht melancholische powerpop en trancy rock, met geen enkel slecht nummer en een paar enorme bulldozers. Wat naast de melodische rijkdom, de slimme teksten en het spelplezier opvalt is het superbe geluid dat Martin Rushent aan deze plaat heeft meegegeven: de drums zijn swingend maar ook zwaar waar nodig (zoals op het slotnummer), de oe-oe-oe-koortjes zijn licht maar perfect (waardoor ik me tijdens Get on our own en I don't mind bijna bij Blondie waan), en het gitaargeluid op Sixteen, Autonomy en Moving away from the pulsebeat is bijna hardrock-achtig vet – de arrangementen zetten deze plaat misschien duidelijk aan het einde van de jaren 70, maar de totaalsound is tijdloos. Een waanzinnige plaat die in het begin niet meer dan een krachtige punkplaat lijkt te worden maar die me op het einde door diverse verschillende gevoelssferen en soundscapes heeft getrokken.

» details   » naar bericht  » reageer  

Kitaro - Oasis (1979) 2,5

15 april 2022, 07:31 uur

Het is allemaal mooi en sfeervol, maar het doet me ook wel denken aan die spaarzame keren dat ik een wereldwinkel bezocht: daar had je soms een soort jukebox-achtige installatie die als reclamezuil voor bij de kassa verkrijgbare new-age-CD’s diende, met verschillende vakjes met daarachter de afbeelding van een CD en een knop waarmee je een fragment van de bijbehorende muziek kon horen, zodat je zelf kon beslissen of je Rushing mountain streams wilde kopen of toch liever Soothing sounds of the evening of Dolphins at play of Forest life of... enfin. De titels spraken me altijd erg aan, maar als ik dan een stukje van zo’n CD hoorde begreep ik al na vijftien seconden dan het concept interessanter was dan de uitvoering om de doodeenvoudige reden dat het bijna altijd neerkwam op voortkabbelende synthesizergolven die de luisteraar in een soort onthechte stemming moesten brengen maar die op mij voornamelijk slaapverwekkend werkten.
        Zo melig als dat muzikale behang uit de wereldwinkel is dit album natuurlijk absoluut niet, al is het maar omdat duidelijk te horen is dat er is nagedacht over melodieën, arrangementen en afwikkeling, maar voor mij is het toch allemaal te vrijblijvend en te weinig spannend, met vaak dezelfde enigszins saaie synthesizersound en steeds dezelfde half mysterieuze half rustgevende achtergrond, zodat het als een opluchting komt wanneer er in nummers als Moro-rism, Cosmic energy en Fragrance of the nature een ritmebox (of echte percussie?) opduikt, of in Shimmering horizon een akoestische gitaar. Tegelijkertijd kan ik dit ook absoluut niet slecht vinden omdat ik in de loop der jaren steeds gevoeliger ben geworden voor dit soort sfeerbepalende “soundscapes”, maar als geheel zit er voor mij in te veel nummers te weinig spanning. En wat die sitar op Innocent people daar ineens doet?

» details   » naar bericht  » reageer  

Caravan - It's None of Your Business (2021) 3,5

14 april 2022, 21:58 uur

Ik deel wel het algemene enthousiasme hier, maar niet helemaal de intensiteit ervan. Prachtig dat deze mannen (52 jaar na het elpeedebuut van Pye Hastings) nog enthousiaste en goede muziek maken, en de foto van de huidige line-up met door het leven getekende koppen aan de binnenkant van het CD-hoesje dwingt bewondering af, maar de tweede helft van het album bevat wel de nodige melige momenten, en hoewel de CD qua geluid zodanig is geproduceerd dat de sterke punten van de stem van Pye (timbre, intimiteit, warmte, toonhoogte) worden benadrukt, kan dat voor mij niet verhullen dat zijn stem nu toch wel de nodige kracht is gaan ontberen.
        Maar goed, er zitten geen echte skipmomenten tussen, de teksten snijden af en toe mooi hout, er zitten verrassend lekkere gitaarsolo's in, en Mark Walker houdt er flink het tempo in – ik kan me voorstellen dat ze indertijd bij zijn auditie zeiden: "Nou, we zijn dan misschien al wat op leeftijd, maar we hopen dat jij je als jonge hond niet gaat inhouden, geef ons maar lekker wat peper in de reet!" Hetgeen hij al sinds jaar en dag met verve doet.
        Overigens zou ik dit geen symfo of prog durven noemen: er zitten geen rare maat- of tempowisselingen in, er worden geen muzikale extremen opgezocht, het instrumentarium is rijk (gitaar, toetsen, viool, mandoline, blaasinstrumenten) maar wordt nergens ingezet voor onnodige virtuositeit of vingervlugheid, en van de twee lange tracks bestaat de ene eigenlijk gewoon uit twee losse nummers met een bruggetje en duurt de andere gewoon lang zonder dat er sprake is van een bijzondere opbouw of een plotselinge sfeerwisseling. Wat mij betreft is dit gewoon een mooie popplaat van een band die nog altijd wat speciaals kan brengen. (En Luna's tuna had nog wel een paar minuten langer mogen duren.)

» details   » naar bericht  » reageer  

Caravan - Paradise Filter (2013) 3,5

14 april 2022, 10:04 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren

» details  

Jimi Hendrix - Machine Gun (2016) 4,0

Alternatieve titel: The Fillmore East First Show 12/31/1969, 12 april 2022, 12:57 uur

Ik mis Who knows (mijn favoriete nummer van Band of gypsys), en dingen als Lover man en Ezy rider passen qua niveau niet op een concert als dit, maar verder is dit eigenlijk helemaal niet zoveel minder dan die oorspronkelijke plaat. Logisch natuurlijk omdat het allemaal dezelfde concerten binnen een tijdsspanne van 48 uur betreft, maar toch is het leuk om te horen dat de band ook met een uitgebreidere en gedeeltelijk andere setlist een even sterke show met net zulke spetterende solo's neerzet. Hoogtepunten zijn voor mij de opener, de heftige solo op Hear my train a comin’, natuurlijk het titelnummer dat mooi overloopt vanuit Izabella via de regel “Soon I’ll be holding you instead of a machine gun”, en de cover van Stop.
        Raar dat Changes op Band of gypsys nog aan Buddy Miles wordt toegeschreven volgens zowel het boekje als de aankondiging van Hendrix (“Buddy Miles is gonna do this thing he wrote called (Them) changes”), maar dat het boekje bij déze CD nu opeens vermeldt dat alle nummers behalve Bleeding heart en Stop door Hendrix zijn geschreven. Slordig.

» details   » naar bericht  » reageer  

Buzzcocks - Spiral Scratch (1977) 3,5

8 april 2022, 11:30 uur

Vier nummers die al bekend waren (of dat nú althans zijn) van Time’s up, de verzameling demo’s uit oktober 1976, nu opnieuw opgenomen op 28 december 1976 onder leiding van Martin Hannett en uitgebracht op 29 januari 1977. Qua arrangement niet wezenlijk anders dan die eerdere versies, iets strakker en kaler met de bas wat meer naar achteren gemixt en op Time's up wat lekker bekkenwerk. Alleen op Friends of mine lijkt Hannett echt zijn stempel te hebben gedrukt, want daar komt na verloop van tijd in één kanaal een soort noise-effect van twee afwisselende tonen, iets dat je misschien pas via de koptelefoon hoort maar dat vermoedelijk wel een subliminale impact op de geluidsbeleving van de luisteraar heeft. (Hannett zou een paar jaar later natuurlijk een legendarische status verkrijgen dankzij zijn produktie van de twee Joy Division-platen.)
        Beroemd plaatje: vaak genoemd als het eerste DIY-product binnen de punkrevolutie, daarnaast de toentertijd enige officiële release van Howard Devoto met deze band, en last but not least een ijzersterke 10 minuten punk-powerpop die ook 45 jaar later nog staan als een huis.

» details   » naar bericht  » reageer  

Buzzcocks - Time's Up (1991) 4,0

8 april 2022, 11:27 uur

Elf demo's opgenomen op 18 oktober 1976 (kosten "about £45"), in 1978 verschenen als bootleg, in 1991 alsnog als officieel album uitgebracht. Door mij beluisterd in de keurige CD-release van Mute uit 2000, met in het boekje een interview met Howard Devoto uit 1977, een kort essay van Greil Marcus, en diverse foto’s en kranteknipsels, en op het schijfje zelf een 2 minuten lang filmpje van het allereerste optreden van de Buzzcocks in juli 1976 (dus nog met Devoto) als voorprogramma van de Sex Pistols. De huidige versie op Spotify met de rode hoes is een mij verder onbekende release van Domino uit 2017.
        Lekker felle en korte nummers, een soort blauwdruk voor de aanstormende punkgolf maar met tegelijkertijd de belofte van méér dankzij de scherpe teksten van Devoto en de hier al aanwezige "pop sensibilities" van Pete Shelley, die spoedig de enige kapitein op dit schip zou zijn. Negen eigen composities met tekst van Devoto en muziek van Shelley plus twee covers van de Troggs en Captain Beefheart, alles in hoog tempo uitgevoerd, nog een beetje rafelig en gehaast maar al vooruitwijzend naar wat deze band in de zeer nabije toekomst nog zou gaan brengen. Dat zou natuurlijk zijn zonder de karakteristieke zang van Devoto, hetgeen volgens sommigen (velen?) ongetwijfeld een ernstige (zo niet fatale) aderlating was maar waar ik zelf niet rouwig om ben, aangezien Devoto's enigszins monotone zang en zijn half pedante half blasé dictie mij gauw gaan tegenstaan. Desalniettemin is dit een ontzettend leuke en voor de ware fan onmisbare verzameling proto-punk-powerpop-pareltjes.
        Veel van deze nummers zien we later nog terug: Breakdown, Time’s up, Boredom en Friends of mine werden op 28 december 1976 onder leiding van Martin Hannett opnieuw opgenomen voor de debuut-EP Spiral scratch, Orgasm addict kwam post-Devoto als single uit (met “verrassend” weinig airplay), You tear me up, Love battery en de gitaar-“solo” van Boredom verschenen op het debuutalbum Another music from a different kitchen, en komt het ritme van I love you, you big dummy terug op Sixteen van datzelfde album?

» details   » naar bericht  » reageer  

The Nice - Ars Longa Vita Brevis (1968) 3,0

2 april 2022, 18:32 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 2,5 sterren

» details  

Marillion - Anoraknophobia (2001) 2,0

1 april 2022, 21:55 uur

Bij het selectief doorspitten van de discografie van deze band heb ik me tot nog toe beperkt tot de bij MusicMeter hoogstgenoteerde platen en/of de albums die ook daarbuiten de grootste reputatie hebben (op mijn plank nu 12 in totaal), maar nu ben ik dan toch aangekomen bij een plaat die beduidend minder hoog staat aangeschreven. En het is wel even schrikken, want bij het openingsnummer val ik na het mooie piano-intro opeens in een groove die bij mij onmiddellijk associaties oproept met U2 ten tijde van She moves in mysterious ways en andere bands à la de Stone Roses en EMF, en die sound was in 2001 volgens mij al passé. Of de drums hier akoestisch of elektronisch zijn weet ik niet, maar ze klinken ontzettend synthetisch, en in combinatie met de wah-wah-gitaar, de lage bas, de zang die soms als Neil Finn klinkt en het algemene kunstmatige geluidsbeeld levert dat een plaat op die mij maar zelden raakt. En nee, het is niet vanwege hun poging tot vernieuwing dat ik afhaak, dat vind ik prima en juich ik toe, het is het resultaat ervan, het grove bandgeluid dat ook in de composities doorsijpelt en dat veel nummers de nek omdraait – This is the 21st century heeft bijvoorbeeld een prachtige melodie, maar het kost me echt moeite om door de bijbehorende synthetische en monotone begeleiding "heen te luisteren", en die eindeloze echoënde gitaarsolo op het einde doet de zaak ook geen goed. Ik kan aan deze plaat maar weinig plezier beleven.

» details   » naar bericht  » reageer