menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van Lura. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

Isbells - Sosei (2019)

28 februari 2019, 10:44 uur

Twijfel beheerst niet alleen het leven van menig atleet, maar ook van de nodige kunstenaars, zo ook van Gaëtan Vandewoude, de frontman van Isbells. Hij verloor hierdoor zelfs even zijn interesse in muziek. Gelukkig zorgde het liedje One Cause ervoor dat het plezier terug kwam in het componeren.

One Cause kan dus gezien worden als de sleutelsong van Sosei, het vijfde studioalbum in tien jaar tijd. De titel van het album is de naam van een Japanse dichter en boeddhistische priester. Op de hoes is een afbeelding te zien van “Envol” van de Japanse kunstenaar Shōichi Hasegawa.

Heerste op het vorige album Billy de melancholie, handelen hier de liedjes vooral over droefenis en hoop, zijn vader, maar ook over een brand, die Vandewoude bijna fataal werd. Father is een mooie ode aan zijn overleden vader, waarin een aantal belangrijke herinneringen worden opgesomd. Het is geen triest liedje, want hij eindigt met de positieve regels: “I’m supposed to say goodbye now but I won’t, I’m gonna take you with me anywhere I’ll go, father”.

Sosei is muzikaal gezien een rijker en warmer album geworden dan we van Isbells gewend zijn. Synthesizers, andere elektronica zoals de omnichord en tribale drums spelen deze keer een belangrijke rol in de gelaagde muziek. Verder vallen niet zo gebruikelijke instrumenten als de bugel en euphonium op. Maar het belangrijkste ingrediënt blijft gelukkig toch wel de stem van Vandewoude, waardoor de songs voor mij nog meer beklijven.

Isbells live:

26-03 LEUVEN: Het Depot
27-03 GENT: Balzaal Vooruit
30-03 DIKSMUIDE: 4AD
13-04 GENK: C-mine Cultuurcentrum
10-05 UTRECHT: Ekko

» details   » naar bericht  » reageer  

Yola - Walk Through Fire (2019)

24 februari 2019, 08:00 uur

Het zou me niet verbazen als haar leven ooit verfilmd zou worden. Yola Carter groeide op in armoede met strenge ouders, die haar op geen enkele wijze steunden en tevens belemmerden haar muziek te maken. Net als Marianne Faithfull zwierf ze ooit dakloos door Londen en kreeg ook nog eens te maken met stress geïnduceerd stemverlies.

Gelukkig wist ze al deze problemen te overwinnen en begon haar carrière door middel van het schrijven en spelen van pophits. Ze kreeg als Yolanda Quartey bekendheid doordat ze enige tijd deel uitmaakte van Massive Attack.

Ze werd rond 2008 ook de frontvrouw van Phantom Limb en bracht met deze groep drie albums uit, waarvan het fantastische country soulalbum The Pines in 2012 de doorbraak leek te gaan worden. Ze waren een sensatie op Lowlands dat jaar, maar begin 2013 meldde het management zonder opgave van reden dat de band besloten had te stoppen.

Sindsdien verdween Yola een aantal jaren van het toneel. Vanuit het niets was ze eind 2016 plotseling terug met de ep Orphan Offering. Sindsdien werkte ze gestaag aan een comeback. Voor haar debuutalbum Walk Through Fire wist ze Dan Auerbach van The Black Keys te strikken.

Eigenlijk was het meer andersom, een vriend van Auerbach stuurde hem een video van Yola in Nashville. Hij was meteen diep onder de indruk van haar stem en de mogelijkheden ervan, maar later ook van haar persoonlijkheid.

Net als met Phantom Limb blijft Yola trouw aan de countrysoul en in de vakkundige, af en toe ietwat brave productie van Auerbach levert dat een prachtplaat op. Vooral als Yola haar registers volledig opentrekt als in It Ain’t Easier.

Voorlopig staan alleen optredens gepland in het Verenigd Koninkrijk en Ierland, maar Yola zou zeker niet misstaan op de grote Nederlandse festivals komende zomer.

» details   » naar bericht  » reageer  

The Cactus Blossoms - Easy Way (2019) 4,0

20 februari 2019, 09:33 uur

De broers Jack Torrey en Page Burkum uit Minneapolis braken in 2016 door met hun tweede album You’re Dreaming. Op dit album hoorde je rock ‘n’roll-, folk- en country-invloeden uit de late jaren vijftig en begin jaren zestig.

De meeste luisteraars zullen toen bij beluistering door de samenzang van de broers meteen de link met The Everly Brothers gelegd hebben. Ook in Nederland mochten ze op de nodige belangstelling rekenen en waren ze op uitnodiging van Johan Derksen in het tv-programma VI te zien.

In december verscheen de eerste single van het nieuwe album, Please Don’t Call Me Crazy. Meteen werd duidelijk dat de koers van het duo niet gewijzigd is. Nog steeds de invloeden uit vervlogen tijden, dezelfde fraaie harmonieën en ingetogen liedjes over de liefde.

Hun kracht ligt voornamelijk in het feit dat de composities snel blijven hangen, dat vooral door de sterke refreinen. De liedjes nodigen ook snel uit tot meezingen. Hun muziek heeft een sterk nostalgische inslag, die vooral bij oudere luisteraars in de smaak zal gaan vallen.

Liefhebbers van hun vorige album zullen zich geen buil vallen aan Easy Way. In augustus en september komen ze naar Europa voor optredens.

» details   » naar bericht  » reageer  

Durand Jones & The Indications - American Love Call (2019) 4,5

19 februari 2019, 09:29 uur

Door mond-tot-mondreclame werd het debuutalbum Durand Jones & the Indications een groot succes. Aanvankelijk verscheen het op het piepkleine Colemine label, waarna Dead Oceans er brood in zag en het album wereldwijd uitbracht. Vergelijkingen werden getrokken met Lee Fields, Charles Bradley en Al Green.

Ooit begonnen Durand en zijn kornuiten als hobby een soulbandje aan de universiteit van Indiana. Intussen zijn ze een uitstekend op elkaar ingespeelde band. Op 25 januari gaven ze hiervan nog een geweldige proeve van bekwaamheid af in de Tolhuistuin in Amsterdam, maar ook op het in november uitgegeven live album Live Vol. 1. Live krijgen trouwens alle leden de ruimte op de voorgrond te treden.

Op het nieuwe album American Love Call trekt naast de gepassioneerde zang van Durand Jones, vooral de fraaie falset van drummer Aaron Frazer de aandacht. Maar ook de vaak zoetgevooisde achtergrondvocalen zijn niet te versmaden. Af en toe doen die me terug verlangen naar The Heptones eind jaren zestig jaren in hun rocksteady periode, vooral in de heerlijke afsluiter True Love en Too Many Tears.

In Long Way Home doen de blazers me wat herinneren aan Van Morrisons Caravan. Tekstueel gaat het regelmatig over de liefde, maar opener Morning in America is een politiek statement. Achtenzeventig procent van de Amerikaanse bevolking knoopt maandelijks de eindjes elkaar zonder al te veel toekomstperspectief. Het is ochtend in Amerika, maar de vraag die hier gesteld wordt is, wordt het ooit nog licht. De venijnige gitaarsolo van Blake Rein zet het nummer kracht bij.

Overigens laat het hele album me terug verlangen naar de old school soul, zoals die helaas bijna niet meer wordt gemaakt, gelukkig nog wel door Durand Jones & the Indications. American Love Call is een prachtplaat, die hopelijk zorg draagt voor een herwaardering van die old school soul.

» details   » naar bericht  » reageer  

The Gloaming - 3 (2019)

16 februari 2019, 09:18 uur

Je hoefde geen Nostradamus te zijn om te kunnen voorspellen dat het nieuwste album 3 zou gaan heten, gezien de voorgangers The Gloaming en 2. Net als op het voorgaande album wordt de luisteraar getrakteerd op zo’n zeventig minuten luistergenot. Ook het artwork doet weer vertrouwd aan, wederom verzorgd door het duo Shana & Robert ParkeHarrison.

Uiteraard is ook op 3 weer gekozen voor een combinatie van traditionals en eigen composities. Hun unieke geluid is in de loop der jaren niet veranderd, dat zal ook moeilijk gaan met de karakteristieke en uit duizenden herkenbare zang van Iarla Ó Lionáird, maar ook het vioolspel van Martin Hayes vormt voor mij een van de belangrijkste pijlers in de muziek van The Gloaming.

Het knappe aan de muziek van The Gloaming is hoe traditie en innovatie hand in hand gaan, muziek diep geworteld in de Ierse cultuur. Uiteraard met teksten gezongen in Gaelic zoals opener The Weight of Things, gebaseerd op het recente gedicht Meáchan Rudaí van Liam Ó Muirthile. Maar men grijpt net zo gemakkelijk terug naar de zeventiende eeuwse dichter Eoghan Ruadh Mhac an Bhaird in My Lady Who Has Found the Tomb Unattended.

Bewonderenswaardig is dat het album toch wederom homogeen klinkt. Uiteraard krijgen de overige drie bandleden ook genoeg ruimte om op de voorgrond te treden. Thomas Bartlett’s bijdrages zijn over het algemeen erg subtiel, The Lobster en The Pink House zijn goede voorbeelden daarvan. Hij drukt op de albums van The Gloaming minder zijn stempel als producer dan op zijn andere producties, zoals bijvoorbeeld op Shelter van Olivia Chaney. Hetgeen wel logisch is als je werkt met zulke doorgewinterde muzikanten.

Misschien is het vloeken in de Ierse kerk, hoe zou The Gloaming klinken als men in het Engels zou zingen? Waarschijnlijk zou het karakter van de muziek voor een deel veranderen. We zullen het waarschijnlijk nooit weten, want daarvoor is de muziek toch te diep geworteld in de Ierse traditionele muziek en dat is totaal niet erg, want 3 levert wederom wonderschone muziek op. Nederland heeft trouwens het voorrecht dat de Europese tournee op de dag van de release begint in TivoliVredenburg, Utrecht.

» details   » naar bericht  » reageer  

Mercy John - Let It Go Easy (2019)

14 februari 2019, 14:15 uur

Op deze zonnige, bijna lenteachtige Valentijnsdag viert de Brabantse singer-songwriter John Verhoeven zijn veertigste verjaardag. Helaas voor John was de afgelopen periode voor hem persoonlijk minder zonnig. Zijn vader werd ziek en kreeg hijzelf te kampen met een burn-out/depressie. Even wist hij niet meer hoe het verder moest.

Veel liedjes op zijn derde album Let It Go Easy, de opvolger van het uiterst succesvolle This Ain’t New York, gaan over hoe zijn omgeving en vriendin daarop reageerden. John was echt even zoekende. Donkere liedjes als Demons en Enemy Fire gaan over die periode. Oppervlakkig gezien lijkt de tweede single Trains te gaan over het kalmerende effect dat een treinreis op je gemoedstoestand kan hebben, maar eigenlijk gaat het over het effect wat de afgelopen periode op zijn relatie had.

Ook Knock Me Out heeft hetzelfde onderwerp. Maar ook in opener Bad Start probeert hij oud zeer van langer geleden een plaats te geven. Volgens John is “het een liedje over een liefde die gedoemd was te mislukken op het moment dat het begon. Ik schreef dit liedje naar aanleiding van een avond dat ik in Los Angeles was en ik voor de keuze stond om wel of niet verder te gaan met een meisje dat ik al jaren kende en dat mijn grote jeugdliefde was.

Eigenlijk gaat het nummer vooral over beslissende momenten in het leven die je op dat moment niet zo beleefd maar als je erop terugkijkt bepalend voor de loop van je leven zijn. Dit was zo'n moment. Ik liep letterlijk een club in LA uit, mijn vrienden bleven nog even hangen. Ik heb op de TOMTOM een ritje door een stil en verlaten Beverly Hills gemaakt en de knoop doorgehakt. Deze liefde wordt niet mijn toekomst, uiteindelijk ben ik zo bij mijn huidige vriendin uitgekomen, zij is inmiddels de moeder van mijn twee kinderen.”.

Muzikaal gezien is het wat rauwer en steviger geworden, een koerswijziging die mij uitermate goed bevalt. In Trains hoor je nog de invloeden van Bruce Springsteen terug en de americana-invloeden zijn gebleven.

Het is een album, dat bij meerdere beluistering langzaam maar zeker steeds meer weet te overtuigen, niet in de laatste plaats door zijn uitstekende begeleiders, Kirsten Boersma, Rolf Verbaant, Tom Zwaans en Bram Hakkens. Deze keer koos John ervoor om samen met Guido Aalbers het album te produceren, wat buitengewoon goed gelukt is.

Op Let It Go Easy graaft John diep in zijn eigen zielenroerselen en weet mij daarmee diep te raken.

» details   » naar bericht  » reageer  

The Maureens - Something in the Air (2019)

11 februari 2019, 09:43 uur

De hoes van hun debuutalbum The Maureens zette me ooit op het verkeerde been, want ik dacht te maken te hebben met een act van het Excelsior label. Ook was hun muziek vergelijkbaar met acts van dat label, zoals Johan, Moss en Darryll-Ann.

De eerste twee platen waren absoluut de moeite waard, maar konden bepaald niet rekenen op de gunfactoor van de nationale radio. Die underdogpositie maakte deze band al voor mij extra sympathiek, maar wordt nog eens versterkt doordat bijna alle bandleden in het dagelijks leven werkzaam in de hulpverlening zijn, in de vorm van gehandicaptenzorg en daklozenopvang, beroepen waarvoor ik veel respect heb.

Die maatschappelijke betrokkenheid en ervaringen zijn van directe invloed op de sfeer van de muziek en de teksten, die veelal worden gekenmerkt door thema’s als eenzaamheid, nostalgie en verlies. Hun muziek heeft af en toe wel een melancholische inslag, maar heeft toch meestal het zonnige en vrolijke karakter van indie westcoast pop.

Het groepsgeluid is na het vorige album wel wat veranderd, van de zesmansformatie van toen verlieten er drie de groep, waarvoor er een in de plaats kwam. De huidige samenstelling is Hendrik-Jan de Wolff (zang/gitaar), Wouter Zijlstra (zang/basgitaar), Stefan Broos (zang/drums), Martijn Vink (gitaar).

Met leden uit alle windstreken (Groningen, Dalfsen en Utrecht) was het logistiek even zoeken naar een oplossing maar die werd gevonden in een boerenschuur in Dalfsen, waar wekelijks wordt geschaafd en geknutseld aan de muziek, steeds met als doel om dichter bij het perfecte popliedje te komen.

Hun muziek wordt dus vooral beïnvloed door west coast muziek van groepen als The Byrds en dergelijke, maar je hoort toch ook af en toe wat Daryll-Ann en Beatles invloeden terug. Het feelgood karakter van hun muziek heeft een positieve invloed op het humeur van de luisteraar.

Voorafgaand aan het album zijn in het najaar van 2018 al drie singles uitgebracht. Dat hun muziek de nodige kwaliteiten moet worden toegedicht, blijkt wel uit het feit dat misschien wel de grootste kenner van de Amerikaanse west coast muziek in Nederland, Leo Blokhuis, de nodige aandacht aan deze singles heeft besteed in zijn programma op Radio 2.

Er gloort zelfs een Spaanse tour, want Something in the Air wordt ook in Spanje op vinyl uitgebracht door het Spaanse label Meritorio. Maar eerst wordt dit wederom uitstekende album in Nederland gepromoot.

The Maureens live:

15-02 UTRECHT: TivoliVredenburg
17-02 APELDOORN: Gigant, muziekcafé
21-02 AMSTERDAM: Sugar Factory
22-02 EINDHOVEN: Altstadt
23-02 VENLO: Instore Sounds
06-03 DEVENTER: Burgerweeshuis
09-03 KAMPEN: ’t Ukien
16-03 ZWOLLE: Instore Plato
23-03 DEVENTER: Instore Plato
23-03 APELDOORN: Instore Plato
24-03 HAARLEM: Wo’s livingroom
30-03 AMSTERDAM: Instore Concerto
20-09 ZEIST: De Peppel

» details   » naar bericht  » reageer  

Susanna & The Brotherhood of Our Lady - Garden of Earthly Delights (2019)

10 februari 2019, 08:56 uur

Susanna Karolina Wallumrød is een artiest naar mijn hart, eigenzinnig en onafhankelijk. Ze gaat volledig haar eigen weg, interpreteert net zo gemakkelijk stokoude traditionals, klassieke muziek, maar covert ook meer hedendaagse composities. Zo was op haar vorige, fraaie album Go Dig My Grave een cover te vinden van Joy Division’s Wilderness.

Ook op haar nieuwe album Garden of Earthly Delights staat een compositie getiteld Wilderness, echter ditmaal een eigen compositie, net als de overige veertien nummers. Naast verwijzingen naar de Griekse mythologie en Charles Baudelaire liet Susanna zich vooral inspireren door het werk van Jheronimus Bosch, een van de meest tot de verbeelding sprekende schilders, die Nederland ooit rijk was.

Susanna is net als ik een groot liefhebber van zijn schilderijen en bezocht in 2016 de grote overzichtstentoonstelling “Jheronimus Bosch - Visioenen van een genie” in Den Bosch. Ook zij is gefascineerd hoe Bosch goed en kwaad, hemel en hel en de dwaasheid van de mensheid op zijn doeken tot leven bracht. In zijn latere werk kwamen ook stadsbranden voor, waarschijnlijk de impact, die de grote brand in 1463 in Den Bosch (waarbij vierduizend huizen in vlammen opgingen), op de jonge Bosch had.

Composities als Gluttony and Lust (Allegorie op de gulzigheid), Death and the Miser (De dood van een vrek) en Ship of Fools (Het narrenschip) weerspiegelen de schilders voorstellingen van zonde en menselijke zwakheid, terwijl Wayfarer, Ecstasy en Beautiful Life verwijzen naar Susanna’s spirituele zoektocht.

Susanna’s omschrijft haar intenties voor Garden of Early Delights als volgt: “Hoewel dit geen soundtrack is voor zijn schilderijen, voel ik een overeenkomst tussen de absurditeit van de schilderijen van Bosch en het hedendaags bestaan. De mensheid is nog nooit zo goed in staat geweest om duurzame oplossingen te creëren, maar we kiezen er toch voor onze ogen te sluiten voor armoede, milieukwesties en het gebrek aan gelijkheid”.

Muzikaal gezien begint het album liefelijk en bijzonder fraai met de ingetogen liedjes Garden of Earthly Delights en Wayfarer. Vanaf daar wordt het interessanter door de af en toe schurende elektronica, die regelmatig zorgen voor een onderhuidse spanning, zoals in bijvoorbeeld Ecstasy X.

Ze wordt omringd door vier uitstekende, vrouwelijke begeleiders. De opnames vonden plaats in de fraaie Ocean Sound Recordings studio, gelegen op het Noorse eiland Giske, met magnifiek uitzicht op de Atlantische Oceaan, wat de inspiratie zeker verhoogd zal hebben. Net als altijd werd het album vakkundig mede geproduceerd door Deathprod, oftewel Helge Sten, Susanna’s echtgenoot.

Garden of Earthly Delights is voor een mij een bijzonder geslaagde poging om de schilderijen van Jheronimus Bosch muzikaal tot leven te brengen.

» details   » naar bericht  » reageer  

Robin Borneman - Folklore III (2019)

Alternatieve titel: The Cradle Tree, 9 februari 2019, 11:35 uur

De bekendheid van de Osse singer-songwriter Robin Borneman is in Nederland tot op heden niet zo groot als je op basis van zijn muzikale kwaliteiten zou mogen verwachten. Bovendien, geen enkele andere Nederlandse muzikant of act bereikt jaarlijks live een kleine miljoen bezoekers bij zijn concerten.

In 2013 plaatste hij een cover van Tom Waits op Youtube, die meteen de aandacht trok van het Amerikaanse (hard)rock-orkest Trans Siberian Orchestra. Deze band was er als de kippen bij om hem aan te trekken als zanger. Kort na de toetreding tot die band ontstond het ambitieuze idee voor de Folklore trilogie.

Folklore is een folk/roots-project met veel symboliek. Het vertelt het verhaal van een reiziger zonder naam, een vagebond die op zoek is naar zijn identiteit en daarbij onderweg de nodige beproevingen ondergaat. In dit muzikale sprookje zijn volgens mij veel autobiografische elementen verwerkt.

Het derde deel The Cradle Tree is lichter van toon en voor mij toegankelijker dan de twee voorgaande delen. In I’ve Been Around hoor je zijn grote inspiratiebron Tom Waits terug. Zijn fraaie stem komt vooral volledig tot zijn recht in de ingetogen passages, zoals aan het begin van The Boatman, waarin hij alleen begeleid wordt door de piano.

Sleutelsong vormt The Road dat eindigt in een climax. Bornemans eindconclusie is uiteindelijk simpelweg carpe diem, oftewel pluk de dag. Afsluiter The Cradle Tree bevat een muzikale samenvatting van deel I en II en eindigt met gesproken tekst, wat het slotverhaal vormt van deze imposante trilogie.

Net als de eerste twee delen verschijnt het derde deel weer op het Nederlandse Kroese label, dat terecht veel vertrouwen bleef houden in Borneman. Hopelijk is het driemaal scheepsrecht wat zijn populariteit betreft, want Borneman is een muzikant van internationale allure.

Robin Borneman live:

22-02 NIJMEGEN: Doornroosje (album release show) UITVERKOCHT
23-02 NISTELRODE: Nesterlé Theater
29-03 DEN BOSCH: Willem Twee
30-03 ULFT: DRU Cultuurfabriek
25-05 UTRECHT: TivoliVredenburg
20-09 ARNHEM: Luxor Live
04-10 EINDHOVEN: Effenaar
05-10 ROTTERDAM: Rotown
06-10 AMSTERDAM: Paradiso

» details   » naar bericht  » reageer  

Jessica Pratt - Quiet Signs (2019) 4,5

6 februari 2019, 10:52 uur

Haar stem is een van de meest vreemde, maar tegelijkertijd ook een van de meest aanlokkelijke, die ik ken. Haar vorige, tweede album On Your Own Love Again behoort tot mijn meest gedraaide in mijn muziekcollectie. Vreemd genoeg vergat ik er in 2015 zowel een recensie over te schrijven als op te nemen in mijn lijst met favoriete albums van dat jaar.

De titel was erg toepasselijk, want zowel het overlijden van haar moeder als de beëindiging van haar langdurige relatie met haar vriend Tim Presley van de band White Fence stonden centraal. Haar eerste twee albums werden in de thuisomgeving met een viersporen bandrecorder opgenomen.

Voor haar nieuwe album Quiet Signs verkoos Jessica de professionele studio Gary’s Electric in Brooklyn, New York, waar het in 2017 en 2018 werd opgenomen. Tijdens het opnameproces stond ze op het punt terug te gaan naar San Francisco, echter op dat moment ontmoette ze multi-instrumentalist Matt McDermott. Ze werden verliefd en gingen samenwonen en samenwerken.

Op de opvallende, praktisch instrumentale opener Opening Night horen we Matt op piano, met Satie achtig pianospel, waar verder spaarzaam de woordeloze zang van Jessica te horen is. De titel van het nummer is een verwijzing naar de gelijknamig getitelde John Cassavetes film, waarin Gena Rowlands de schitterende hoofdrol vertolkt.

Het album werd mede geproduceerd door Al Carlson, die koos voor een iets meer avontuurlijke productie dan de voorgangers. Hij speelt af en toe fluit, orgel en piano en kersverse vriend Matt bespeeld af en toe de piano en string synthesizer.

Het verandert de muziek van Jessica niet wezenlijk, het blijft kwetsbaar en intiem. Ook het onthaastende karakter blijft intact. Af en toe waan je door haar gitaarspel zelfs op de zonnige, tropische stranden van Brazilië. Denk aan Getz/Gilberto van Stan Getz en João Gilberto en de muziek van iemand als Caetano Veloso.

Het album is volgens mij in Nederland het goedkoopst te bestellen bij de webshop van De Konkurrent. Eind maart komt Jessica het, net als de voorganger, verslavende Quiet Signs live voorstellen in Nederland en België.

Jessica Pratt live:

Mar 27 Paradiso Noord Amsterdam, NL
Mar 28 Rotown presents at Kantine Walhalla Rotterdam, NL
Mar 29 Café De Zwerver Leffinge, BE

» details   » naar bericht  » reageer  

Lee Harvey Osmond - Mohawk (2019) 4,0

3 februari 2019, 08:58 uur

stem geplaatst

» details  

Jane Willow - Onward Still (2018) 4,0

2 februari 2019, 10:29 uur

stem geplaatst

» details