menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van Lura. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

Hat Fitz & Cara - Hand It Over (2019) 4,0

31 januari 2019, 14:51 uur

Al tien jaar toeren Cara Robinson en haar man Hat Fitz over de hele wereld. Cara is geboren in Bangor, Noord- Ierland, maar groeide op in Belfast. Met haar Australische man woont ze tegenwoordig in Sydney. Samen vormen ze een goed geolied, energiek duo, dat een repertoire brengt van folk, roots en (gospel)blues. Hand It Over is inmiddels hun vijfde studio album. Hat is een doorgewinterd blues muzikant, die maar liefst achttien maal achter elkaar op het Byron’s East Coast Blues and Roots Festival heeft opgetreden. Zijn ruime podiumervaring hoor je duidelijk terug in zijn vaak heerlijke relaxte gitaarspel. Cara heeft een soul achtergrond, ze toerde veel door Europa en Amerika met artiesten als Jamiroquai en Corinne Bailey Rae. Cara speelt bij live optredens drums, wasbord, tin whistle en dwarsfluit en zingt met passie. Op het nieuwe album zijn uitsluitend uitstekende liedjes te vinden, mijn persoonlijke favoriet is het aanstekelijke Adhd. Hand It Over zal de meeste luisteraars snel weten overtuigen is mijn inschatting.

» details   » naar bericht  » reageer  

Sarah McCoy - Blood Siren (2019) 5,0

31 januari 2019, 08:21 uur

Zoals de hoes me al deed vermoeden komt Sarah McCoy oorspronkelijk uit Amerika, om precies te zijn, ze werd geboren in het gehucht Pine Plains, New York. Als kind verhuisde Sarah naar het warme aan de oceaan gelegen Charleston, South Carolina. Ze genoot daar van een gelukkige jeugd, totdat een paar dagen na elkaar haar vader en grootmoeder overleden.

Sarah veranderde in een introverte, excentrieke, maar ook opstandige puber, die constant ruzie met haar moeder maakte. Haar reddingsboei werd de piano, ze ging klassieke piano studeren en begon tevens liedjes te componeren om haar sombere, donkere gedachten onder woorden te brengen. Haar traumatische jeugdervaring en een verbroken liefdesrelatie zouden daarna een nomade van haar maken.

Ze trok kriskras door Amerika en begon op straat op te treden. Uiteindelijk kwam ze in februari 2011 in New Orleans terecht, waar ze zich meteen thuis voelde. Ze begon daar op te treden in iedere kroeg, die haar maar wilde hebben. Het gebeurde dan regelmatig dat ze laat op de avond stond te spelen voor een paar beschonken toehoorders. Ze speelde in die tijd heel vaak nog zonder microfoon.

Ook formeerde ze een band, the Oopsie Daisies, welke qua bezetting nogal eens aan verandering onderhevig was. In 2013 werd ze ontdekt door de Franse filmregisseur Bruno Moynie, die haar manager werd en een documentaire over haar maakte, maar nog belangrijker, een concertreeks voor haar in Frankrijk regelde.

Uiteindelijk leverde dat een welverdiend platencontract bij het fameuze Blue Note label op. Als producers werden Chilly Gonzales en Renaud Letang aangetrokken, die vaak een middernachtelijke sfeer neerzetten. Welke gecreëerd wordt door het gebruik van de piano, cello, celesta, subtiele elektronica en genoeg stilte. Dat laatste wordt dan weer gecreëerd door het af en toe op Satie gelijkende pianospel van Sarah.

Het pianospel wordt verder beïnvloed door Rachmaninoff en Kurt Weil. Overigens draagt Sarah op het podium nog steeds extravagante kleding en gebruikt bijzondere make-up. Met haar indrukwekkende voordracht weet ze toch het publiek gemakkelijk te laten focussen op de muziek. Begin november was het album op haar eigen website al te koop, maar sinds afgelopen vrijdag wereldwijd .

Op 8 december was ze support act van Chilly Gonzales in Carré, maar volgens mij is het slechts een kwestie van tijd dat ze hier zelf hoofdact is. Met Blood Siren levert de nu drieëndertigjarige McCoy een indrukwekkend debuut af.

» details   » naar bericht  » reageer  

John Blek - Thistle & Thorn (2019) 4,5

31 januari 2019, 08:21 uur

Voorganger Catharsis Vol. 1 was het meest persoonlijke album van de Ierse singer-songwriter John O’Connor. Het handelt over de fysieke malheur die een paar jaar geleden op zijn pad kwam. Met als resultaat negen breekbare en tijdloze liedjes. Hij wist me met zijn gevoelige stem en subtiele finger picking diep te raken.

Thistle & Thorn is inmiddels zijn vierde soloalbum en zijn meest ambitieuze. Hij heeft voor een wat voller geluid gekozen door de toevoeging van strijkers. Uiteraard is Brian Casey weer van de partij als co-producer en bespeeld tevens de nodige instrumenten. Ook wist hij zijn favoriete zangeres Joan Shelley en Nathan Salsburg, een van zijn favoriete gitaristen, voor de opnames te strikken.

Een drietal liedjes schreef hij speciaal voor die gelegenheid, ze werden in Louisville, Kentucky opgenomen. The Body is een fraai, goed in het gehoor liggend duet geworden. Een ander liedje wat ze samen zingen, Lily in the Garden, zou niet misstaan in het repertoire van Gillian Welch & Dave Rawlings.

In If I komt de meerwaarde van de strijkers duidelijk naar voren, het behoorde trouwens direct vanaf de eerste beluistering tot mijn grote favorieten. Het meest moeite om het te doorgronden had ik met Forever in Your Likeness, maar is intussen volledig geland en duikt geregeld ongevraagd in mijn bovenkamer op.

Het album is overigens, om maar weer eens een cliché te gebruiken, een echte groei briljant, een album waar je dus de tijd voor moet nemen. De absolute hoogtepunten vormen voor mij Hannah en afsluiter All the Night. Het blijken de twee meest persoonlijke liedjes te zijn.

All the Night is een liedje over eenzaamheid en het hunkeren naar liefde : “Another sleepless night in the city, lying wide away feeling shitty”. “Shitty” voelt John zich overigens al tijden niet meer, vooral dankzij zijn Ciara, ook een zeer getalenteerd muzikante, aan wie Thistle & Thorn is opgedragen. Afgelopen vrijdag werd de eerste video van The Blackwater vrijgegeven.

Intussen heb ik het album zo’n twee maanden in huis en durf te stellen dat het absoluut niet onder doet voor zijn tijdloze voorganger. In mei en in het najaar komt John naar Nederland en België voor optredens, die binnenkort op zijn website vermeld zullen worden. Het is te hopen dat 2019 het doorbraakjaar van John gaat worden, aan de kwaliteit van zijn albums ligt het in ieder geval niet.

» details   » naar bericht  » reageer  

Patti Smith Group - Wave (1979) 4,0

30 januari 2019, 12:15 uur

stem geplaatst

» details  

Eriksson Delcroix - The Riverside Hotel (2019) 4,5

30 januari 2019, 11:27 uur

The Riverside Hotel heet het nieuwe album van het avontuurlijke Kalmthoutse duo Nathalie Delcroix en Bjorn Eriksson. Vernoemd naar het gelijknamige, beroemde hotel in Clarksdale, Mississippi. Oorspronkelijk was het een hospitaal voor zwarte patiënten. Blues legende Bessie Smith overleed er op 26 september 1937 na een auto ongeluk.

Tegenwoordig dus een hotel, volgens de nodige bezoekers waart er nog steeds een speciale sfeer. Ooit sliepen er bekende muzikanten als Duke Ellington en John Lee Hooker. Hooker werd trouwens in Clarksdale geboren, net als Muddy Waters en soullegende Sam Cooke. Clarksdale wordt dan ook gezien als de bakermat van de blues. Ook doet het verhaal de ronde dat het de plaats is waar blues legende Robert Johnson zijn ziel aan de duivel verkocht.

Clarksdale trok ook de aandacht van Nathalie en Bjorn, tien jaar na elkaar bezochten zij afzonderlijk The Riverside Hotel. Bjorn kreeg er vorig jaar de Howlin’ Wolf-kamer en kon vanwege de speciale sfeer, die er hing, bijna niet slapen. Hij schreef er enkele teksten. De titelsong gaat er ook over, zoals de regel “The ghost of Ike Turner appeared in my soup plate” duidelijk maakt.

De vorige twee albums waren donkere, emotionele platen veroorzaakt door het verlies van twee dierbare vrienden. De liedjes voor het nieuwe album kwamen via jam sessies tot stand. Regels vooraf voor de jamsessies waren dat het uptempo , niet melancholisch moest worden en dat er zo weinig mogelijk gebruik van mineur akkoorden mocht worden. En dit alles met de bedoeling om tijdens de live concerten zichzelf ongelofelijk te kunnen amuseren.

De bluegrass en country noir is ingeruild voor cajun en delta blues. De cajun zit Bjorn in de genen, want zijn vader Karl bezocht ooit als matroos Louisiana en New Orleans en raakte daar gefascineerd door de cajun en schafte vervolgens een accordeon aan. In de jaren negentig maakte Bjorn samen met vader Karl en zus Eva deel uit van de familiegroep Hank van Damme. Daarmee brachten ze uiteraard cajun, maar ook bluegrass en tex-mex ten gehore.

In het repertoire probeert men een broeierige sfeer neer te zetten, soms door achtergrond geluiden opgenomen in een moeras. Uiteraard klinken er soms invloeden van de muziek uit het zuiden van Amerika door. Naast eigen werk worden de twee heuse cajun klassiekers J’ai Ete Au Bal en La Danse de Mardi Gras vertolkt. Die overigens al jaren op hun live-repertoire staan. Regelmatig levert het aanstekelijke dansbare muziek op, zoals Snap Off the Pearl Snap.

Het fraaie artwork is van de hand van de bassist van dienst, Peter Pask. The Riverside Hotel is andermaal een waardevolle aanvulling op hun reeds prachtige oeuvre. Uiteraard volgt binnenkort een tournee ter promotie van het album. Ook zullen ze 24 augustus te zien zijn op het Once in a blue moon festival in het Amsterdamse Bos, wat vorig jaar voor het eerst georganiseerd werd en een groot succes was. De kaartverkoop hiervoor start zaterdag morgen om tien uur en zal ongetwijfeld in korte tijd uitverkocht zijn.

Eriksson Delcroix live:

08-03 OUDENAARDE: GC De Woeker
09-03 BRASSCHAAT: Hemelhoeve
14-03 BORGERHOUT: De Roma
17-03 LEOPOLDSBURG: CC
23-03 BRUSSEL: AB
28-03 HERENT: CC De Wildeman
05-04 AALST: CC De Werf
10-04 ST NIKLAAS: Casino
11-04 ST TRUIDEN: CC De Bogaard
09-05 DIEST: CC Den Amer
10-05 KOKSIJDE: CC Casino
11-05 LINT: OC Witte Merel
17-05 ZEMST: CC Melkerij
25-05 LOMMEL: CC Adelberg
29-05 DILBEEK: CC
24-08 AMSTERDAM: Once in a blue moon festival

» details   » naar bericht  » reageer  

Leyla McCalla - The Capitalist Blues (2019)

27 januari 2019, 10:38 uur

De release van het derde album The Capitalist Blues van Leyla McCalla had nogal wat voeten in aarde. Eerst gepland voor precies een jaar geleden, daarna verschoven naar september en uiteindelijk eergisteren uitgekomen. Veroorzaakt door het feit dat haar gezin verder werd uitgebreid met een tweeling.

Zoals altijd stippelt Leyla haar eigen weg uit. Dat deed ze al een aantal jaren geleden door van New York naar New Orleans te verhuizen. Na een zeer succesvolle crowd funding bracht ze spoedig haar onvolprezen debuut Vari-Colored Songs uit.

Vooral haar sociale betrokkenheid komt hier naar voren, maar ook haar interesse in haar muzikale Haïtiaanse wortels. Ze zette voor dit album vooral gedichten van Langston Hughes op muziek, met daaronder het droevige, maar wonderschone Song For a Dark Girl. Hughes was trouwens iemand die zich volledig inzette voor de behartiging van de belangen van zijn Afro-Amerikaanse medemens.

Ook op opvolger A Day for the Hunter, a Day for the Prey horen we een sociaal betrokken Leyla aan het werk. Uiteraard werd ze andermaal bijgestaan door haar eveneens geëngageerde voormalig Carolina Chocolate Drops collega Rhiannon Giddens. Ook wist ze meester-gitarist Marc Ribot te strikken. Hoogtepunten zijn het bloedmooie Little Sparrow en Vietnam.

Andermaal wordt op ze op het nieuwe album begeleid door uitstekende muzikanten, luister bijvoorbeeld maar eens naar die heerlijke toetsenpartij in Heavy as Lead. Uiteraard is haar geëngageerdheid gebleven en verdiept ze zich weer verder in Haïtiaanse muziek en die uit New Orleans.

Zo associeer ik Oh My Love duidelijk met de muziek van legende Clifton Chenier. Een opvallende track is het schurende Aleppo met door Jimi Hendrix beïnvloed gitaarspel. Het goede nieuws is dat Leyla in maart naar Europa komt om het album te promoten. The Capitalist Blues is andermaal een prachtige aanvulling van haar oeuvre.

Leyla McCalla live:

21-03 TURNHOUT: De Warande
22-03 TURNHOUT: De Warande
23-03 BRUSSEL: AB, double bill met Eriksson Delcroix
24-03 ROTTERDAM: LantarenVenster
25-03 AMSTERDAM: Bitterzoet

» details   » naar bericht  » reageer  

Charlene Soraia - Where's My Tribe (2019) 4,5

26 januari 2019, 08:24 uur

November 2011 verscheen het debuutalbum Moonchild van de Londense singer-songwriter Charlene Soraia, wat nog steeds tot mijn favoriete albums behoort van het uitstekende muziekjaar 2011. In die tijd besprak ik nog geen albums, maar mijn enthousiasme was groot genoeg om Erwin Zijleman van Krenten uit de Pop te overtuigen om te gaan luisteren. Ook hij was snel om en schreef een uiterst lovende recensie.

De liedjes op Moonchild zijn geen hapklare brokken. Haar cover van The Calling’s Wherever You Will Go bezorgde haar, dankzij het gebruik ervan voor een reclamespotje, de nodige bekendheid. De albumtitel was overigens een verwijzing naar een liedje wat op het legendarische debuut van King Crimson stond. Haar grote voorliefde voor King Crimson bleek verder uit het gebruik van mellotrons.

Vier jaar later verscheen Love Is the Law, een album wat toen in Nederland niet leverbaar bleek te zijn en wat ik dus tot nu toe nooit hoorde. Debuut Moonchild en Where’s My Tribe zijn een wereld van verschil, op het nieuwe album regeert de eenvoud, directheid en rauwheid. Verder citeer ik het persbericht waar ik me erg goed in kan vinden.

Eén stem, één gitaar en tien geweldige nummers die door haar alleen in haar flat in Zuid-Londen zijn opgenomen. Zonder edits, zonder auto-tune en grotendeels in één take. Where’s My Tribe is een album van een rauwe en simplistische schoonheid.

Met titels als Beautiful People, Tragic Youth en Now You Are With Her zingt Charlene over de eenzaamheid die schuilt in het lege hart van onze super verbonden wereld waarin echte en denkbeeldige vrienden en demonen worden nagejaagd tot in de virtuele spelonken.

Zoals we konden horen op haar wereldwijde hit Wherever You Will Go is Charlene Soraia gezegend met een stem die harten doet smelten. Where’s My Tribe herinnert er ons op krachtige wijze aan dat ze ook een virtuoze gitarist is en over unieke compositorische talenten beschikt.

Universeel, maar ontzettend persoonlijk is dit een album van en voor deze tijd, waarin voor eeuwig de eenzame ziel zal weerklinken die we allemaal in ons hebben.

» details   » naar bericht  » reageer  

Steve Gunn - The Unseen in Between (2019) 4,0

24 januari 2019, 14:45 uur

stem geplaatst

» details  

Michael Chapman - True North (2019) 4,5

19 januari 2019, 12:10 uur

Donderdag viert Michael Chapman zijn achtenzeventigste verjaardag, maar niet als muzikant in ruste. Vorig jaar produceerde hij bijvoorbeeld nog het schitterende album If We Dig Any Deeper It Could Get Dangerous van Sarah McQuaid. En twee jaar terug bracht hij ter gelegenheid van zijn vijftig jarig jubileum als muzikant het voortreffelijke, door Steve Gunn geproduceerde 50 uit, een album met drie nieuwe nummers en verder een aantal obscure briljantjes uit zijn grote oeuvre.

Op True North wordt gekozen voor een wat andere inkleuring, naast wederom als producer Steve Gunn op gitaar en drums, zingt Briget St. John weer mee en worden de liedjes verder opgesierd door de jonge, talentrijke celliste Sarah Smout en pedal steel virtuoos B.J. Cole. Laatstgenoemde is ook een artiest, die nog lang niet achter de geraniums wil zitten, hij speelde mee op zo’n zevenhonderd albums van andere artiesten, waaronder bekende namen als John Cale, Scott Walker, Elton John, maar ook een hedendaags, eigenzinnig talent als TORRES.

Het zijn met name zijn wonderschone bijdrages, die het prachtige repertoire naar een nog hoger niveau tillen. In het persbericht op de website van Paradise of Bachelors staat vermeld dat True North voornamelijk uit nieuw werk bestaat, maar dat klopt niet. Vier van de elf composities zijn compleet nieuw, waaronder de ijzersterke opener It’s Too Late. Erg vind ik het niet, want de magie die in de studio tussen deze muzikanten ontstond is erg groot.

Naast die vier nieuwe nummers werd het instrumentale Vanity & Pride wat op Fish stond van een tekst voorzien. Ontroerend vind ik vaak de steeds meer aan slijtage onderhevige en steeds meer breekbare stem van Chapman. Vooral in het samen met Bridget St. John gezongen Full Bottle, Empty Heart weet hij me diep te raken.

Niet alleen tekstueel blikt Chapman af en toe terug, op de binnenhoes is een foto uit 1930 te vinden, met daarop zijn moeder, opa en overgrootvader. True North behoort zondermeer tot zijn meest homogene albums. Dankzij de invloedrijke dj John Peel werd hij ooit bekend en wordt nu Fully Qualified Survivor algemeen gezien als zijn absolute meesterwerk, daarnaast maakte hij nog een reeks prachtige albums, maar toch zit daar geen album tussen, dat mij zo diep weet te raken en te boeien als True North.

Tot slot nog mooi nieuws, voor het eerst in zijn leven zal hij samen met B.J. Cole, Sarah Smout en Bridget St. John ter promotie van een album door Europa gaan toeren, hopelijk worden ook Nederland en België aangedaan. Als je geen dief van je portefeuille wil zijn, dan kan je volgens mij True North in Nederland het goedkoopste op de website van De Konkurrent bestellen.

» details   » naar bericht  » reageer  

Tiny Legs Tim - Elsewhere Bound (2019) 4,5

18 januari 2019, 09:06 uur

Sinds 2011 brengt de veertigjarige Gentenaar Tim de Graeve met de regelmaat van een klok om de twee jaar een nieuw album uit. Elsewhere Bound is dus inmiddels nummer vijf in die reeks. Voorganger Melodium Rag was een sober, maar zeer intens album en zijn meest geslaagde tot dan toe.

Op zijn nieuwste werkstuk slaat Tim nieuwe muzikale wegen in, maar dat niet alleen, de inkleuring van de composities is veel uitgebreider. Saxen en trompetten doen met verve hun intrede. De titel is niet alleen muzikaal een verwijzing naar het gebodene, maar ook een verwijzing naar de inhoudelijke ontstaansgeschiedenis van de liedjes.

Ruim twee jaar geleden schreef Tim ze, naar aanleiding van zoals hij zelf omschreef als het einde van een grote liefde, een zevenjarige relatie die abrupt ontplofte. In Don’t Be Sorry zingt hij dan ook “I gonna find me a new best friend”. Maar bijvoorbeeld ook in Still in Love zitten er duidelijke verwijzingen naar die relatie.

Dus niet alleen op persoonlijk vlak werd naar nieuwe wegen gezocht. De nieuwe muzikale wegen leveren een dampende smeltkroes op van (Afrikaanse) blues, soul, rumba, americana, Louisiana swamp en rhythm & blues. De soms broeierige sfeer wordt mooi verbeeld in de prachtige hoes van kunstenaar Jannes de Schrijver.

Tim gaf zijn uitstekende begeleiders de totale vrijheid om de composities op hun eigen manier in te vullen, hetgeen het eindresultaat absoluut ten goede komt. Bovendien werd alles live in de studio zonder overdubs opgenomen. Tom Callens verzorgde de geweldige blazerarrangementen.

Elsewhere Bound is niet alleen Tims meest gevarieerde en meest ambitieuze album, maar zonder enige twijfel ook zijn mooiste. Bovendien biedt het ook de mogelijkheid om nog veel verder te groeien in de nieuw ingeslagen weg. Uiteraard zal Tim de komende tijd optredens geven om de release te promoten, die data zijn op zijn website terug te vinden.

» details   » naar bericht  » reageer  

The Cactus Blossoms - Easy Way (2019) 4,0

16 januari 2019, 10:37 uur

De broers Jack Torrey en Page Burkum uit Minneapolis braken in 2016 door met hun tweede album You’re Dreaming. Op dit album hoorde je rock ‘n’roll-, folk- en country-invloeden uit de late jaren vijftig en begin jaren zestig.

De meeste luisteraars zullen toen bij beluistering door de samenzang van de broers meteen de link met The Everly Brothers gelegd hebben. Ook in Nederland mochten ze op de nodige belangstelling rekenen en waren ze op uitnodiging van Johan Derksen in het tv-programma VI te zien.

In december verscheen de eerste single van het nieuwe album, Please Don’t Call Me Crazy. Meteen werd duidelijk dat de koers van het duo niet gewijzigd is. Nog steeds de invloeden uit vervlogen tijden, dezelfde fraaie harmonieën en ingetogen liedjes over de liefde.

Hun kracht ligt voornamelijk in het feit dat de composities snel blijven hangen, dat vooral door de sterke refreinen. De liedjes nodigen ook snel uit tot meezingen. Hun muziek heeft een sterk nostalgische inslag, die vooral bij oudere luisteraars in de smaak zal gaan vallen.

Liefhebbers van hun vorige album zullen zich geen buil vallen aan Easy Way. In augustus en september komen ze naar Europa voor optredens.

» details   » naar bericht  » reageer  

Ciara O'Neill - Arrow (2018) 4,0

12 januari 2019, 08:39 uur

stem geplaatst

» details  

Rosie Carney - Bare (2019) 4,5

11 januari 2019, 12:14 uur

stem geplaatst

» details  

Graeme James - The Long Way Home (2019) 4,0

11 januari 2019, 12:08 uur

stem geplaatst

» details  

The Flesh Eaters - I Used to Be Pretty (2019) 4,0

9 januari 2019, 09:32 uur

Achttien was ik, het jaar dat de punk zijn opwachting maakte. Mijn muzieksmaak was nog volop in ontwikkeling en ik was toen naast in reggae vooral geïnteresseerd in de muziek die uit het Verenigd Koninkrijk kwam, maar ook Amerikaanse bands als Television en Talking Heads trokken mijn aandacht.

Dat er in die tijd een actieve punkscene aan de westkust van Amerika was, ontging mij toen volledig. Naast The Blasters en The Plugz werd The Flesh Eaters een van hun belangrijkste vertegenwoordigers. Deze band werd in 1977 opgericht door zanger en liedjesschrijver Chris Desjardins (aka Chris D.) en door de jaren heen de enige constante factor in deze groep.

Begin jaren tachtig kwamen No Questions Asked, A Minute to Pray A Second to Die, Forever Came Today en A Hard Road to Follow uit, albums die de tand des tijds glansrijk doorstaan hebben. In de loop der jaren wisselde de bezetting regelmatig, echter vorig jaar kwam de oorspronkelijke bezetting weer bijeen.

Naast Chris D. dus ook met onder andere Steve Berlin en Dave Alvin. Steve Berlin is bij het grote publiek vooral bekend als saxofonist van Los Lobos en hun meesterwerk Kiko. Dave Alvin bracht een groot aantal prachtige solo albums uit en ook nog enkele met zijn broer Phil.

Op I Used to Be Pretty zijn een aantal van hun oude nummers, in een niet al te drastisch gewijzigde versie, opnieuw opgenomen. Opvallend is de intensiteit waarmee deze heren op leeftijd nog steeds hun muziek brengen. Door de sax van Berlin onderscheidt men zich van andere bands in dit genre.

Naast eigen composities vertolkt men Fleetwood Macs The Green Manalishi,The Sonics Cinderella en The Gun Clubs She’s Like Heroin To Me. Tekstueel is Desjardins beïnvloed door poëzie, Amerikaanse pulp novelles, klassieke Europese films, tot aan samurai, horror, film noir en spaghetti westerns.

I Used to Be Pretty bewijst dat de heren nog lang niet versleten zijn, integendeel, ze geven menig jonge band op het gebied van intensiteit nog het nakijken.

» details   » naar bericht  » reageer  

Durand Jones & The Indications - American Love Call (2019) 4,5

4 januari 2019, 21:10 uur

Door mond-tot-mondreclame werd het debuutalbum Durand Jones & the Indications een groot succes. Aanvankelijk verscheen het op het piepkleine Colemine label, waarna Dead Oceans er brood in zag en het album wereldwijd uitbracht. Vergelijkingen werden getrokken met Lee Fields, Charles Bradley en Al Green.

Ooit begonnen Durand en zijn kornuiten als hobby een soulbandje aan de universiteit van Indiana. Intussen zijn ze een uitstekend op elkaar ingespeelde band. Op 25 januari gaven ze hiervan nog een geweldige proeve van bekwaamheid af in de Tolhuistuin in Amsterdam, maar ook op het in november uitgegeven live album Live Vol. 1. Live krijgen trouwens alle leden de ruimte op de voorgrond te treden.

Op het nieuwe album American Love Call trekt naast de gepassioneerde zang van Durand Jones, vooral de fraaie falset van drummer Aaron Frazer de aandacht. Maar ook de vaak zoetgevooisde achtergrondvocalen zijn niet te versmaden. Af en toe doen die me terug verlangen naar The Heptones eind jaren zestig jaren in hun rocksteady periode, vooral in de heerlijke afsluiter True Love en Too Many Tears.

In Long Way Home doen de blazers me wat herinneren aan Van Morrisons Caravan. Tekstueel gaat het regelmatig over de liefde, maar opener Morning in America is een politiek statement. Achtenzeventig procent van de Amerikaanse bevolking knoopt maandelijks de eindjes elkaar zonder al te veel toekomstperspectief. Het is ochtend in Amerika, maar de vraag die hier gesteld wordt is, wordt het ooit nog licht. De venijnige gitaarsolo van Blake Rein zet het nummer kracht bij.

Overigens laat het hele album me terug verlangen naar de old school soul, zoals die helaas bijna niet meer wordt gemaakt, gelukkig nog wel door Durand Jones & the Indications. American Love Call is een prachtplaat, die hopelijk zorg draagt voor een herwaardering van die old school soul.

» details   » naar bericht  » reageer  

Durand Jones & The Indications - Durand Jones & The Indications (2016) 4,0

4 januari 2019, 21:10 uur

stem geplaatst

» details  

Bjørn Berge - Who Else? (2019) 4,0

4 januari 2019, 21:07 uur

stem geplaatst

» details  

And They Spoke in Anthems - Money Time (2019) 4,5

4 januari 2019, 20:39 uur

Antwerpenaar Arne Leurentop is een veelzijdig kunstenaar. Hij componeerde muziek voor theater, acteerde in kindervoorstellingen en begeleidde onder andere Liesa van der Aa. Maar bovenal is hij een superbe songsmid, multi-instrumentalist en ook nog eens een uitstekend zanger.

Zijn eerste volwaardige proeve van bekwaamheid was vijf jaar geleden met June, een album dat op veel bijval mocht rekenen. De singles The Inventor Of Summer , Oh My God en Summerhouse 76 kregen veel airplay op de Belgische radio. Alle instrumenten werden door Arne zelf bespeeld.

Op Money Time is dat ook bijna het geval, op wat drums, percussie, synthesizer en bas partijen en wat achtergrondzang na. En net als op de voorganger weet Arne precies wat ieder liedje nodig heeft. Ook deze keer boetseerde hij de liedjes nauwgezet totdat ze perfect waren. Geen wonder dat het scheppingsproces bijna vier jaar duurde.

Vooral The Beatles, Bob Dylan en Roy Orbison vormden weer inspiratiebronnen. Geregeld komen er Beatlelesque koortjes voorbij. De composities laten de iets meer donkere kant van melancholicus Leurentop spreken. Wellicht veroorzaakt door andere inspiratiebronnen als Daniel Norgren, Damien Jurado, Jeff Tweedy, Leslie Feist en Villagers.

De intrigerende, stemmige hoes (een foto gemaakt in Vietnam door de zeer getalenteerde fotograaf en cameraman Jonathan Wannyn) gaf me bij voorbaat een goed voorgevoel over dit album. Dat goede voorgevoel blijkt na een groot aantal beluisteringen te kloppen.

De opmerkelijke inkleuring van de gelaagde liedjes zorgen ervoor dat je heel gemakkelijk teruggrijpt naar dit toegankelijke album en dan maakt het niet eens uit welk tijdstip van de dag het is. De cd-releaseshow is op 10 maart in de Minard in Gent.

Money Time behoort tot de meest interessante releases van het moment en zal ongetwijfeld tot mijn grote favorieten van 2019 gaan behoren. Het is te hopen dat Arne spoedig te zien zal zijn op de Nederlandse podia.

» details   » naar bericht  » reageer