menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van Lura. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

Catherine Britt - Home Truths (2021)

31 januari 2021, 10:25 uur

De country muziek werd Catherine Britt met de paplepel ingegoten via de platencollectie van haar vader. Ze wist al heel vroeg dat ze zangeres wilde worden en beschikte ook vroeg over een eigen wil. Haar eerste liedje Guardian Angel schreef ze op elfjarige leeftijd. Op haar veertiende verscheen haar door Bill Chambers geproduceerde EP In the Pines. De song That Don't Bother Me! hierop schreef ze met haar vriendin Kasey Chambers, intussen ook een grote naam in de Australische muziek. Vanaf haar zeventiende tot haar drieëntwintigste woonde ze in Nashville om zich verder te verdiepen in de country en folkmuziek. In de vroege jaren nul zag Elton John haar tijdens een tour in Australië optreden en was dusdanig onder de indruk dat hij haar aan een platencontract hielp bij RCA Records. Sinds die tijd bracht ze zes studioalbums uit, welke goed ontvangen werden en ging het haar voor de wind. Ook in haar persoonlijke leven, want ze trouwde eind 2013 met haar grote liefde James Beverley. Helaas werd dit prille geluk begin 2015 danig op de proef gesteld door de diagnose borstkanker. Gelukkig werd zij dankzij een operatie en chemietherapie kankervrij. Intussen is ze moeder van twee kinderen. Het nieuwe album Home Truths is haar eerste in eigen beheer uitgebrachte album, want ze wilde complete artistieke vrijheid. Het zijn eerlijke, persoonlijke en intense liedjes vol overgave door haar gezongen. Op het album zingt ze twee duetten. Hard to Love zingt ze samen met Jim Lauderdale, fan van het eerste uur en Country Fan met Lee Kernaghan. Overigens werkte al samen met een groot aantal bekende artiesten, waaronder onder andere Dolly Parton, Steve Earle, Chris Isaak, Guy Clark, Alan Jackson, Elton John en Don MacLean. Ondanks haar grote staat van dienst is toch nog maar zesendertig. In Australië lijkt het coronavirus intussen volledig onder controle en kan ze Home Truths via een groot aantal optredens gaan promoten, Europa zal helaas nog een tijdje moeten wachten.

» details   » naar bericht  » reageer  

The Besnard Lakes - The Besnard Lakes Are the Last of the Great Thunderstorm Warnings (2021)

28 januari 2021, 09:18 uur

"On the other side of the world
Is my backyard
Garden of Eden spirited
Did it need to be protected?"

Zingt het zestal van de Canadese psychedelische rockband The Besnard Lakes in Raindrops, de eerste single van hun zesde album The Besnard Lakes Are the Last of the Great Thunderstorm Warnings. Het nummer verwijst naar het veel te vroege overlijden van Mark Hollis van Talk Talk. Het is het eerste album wat op Full Time Hobby verschijnt, omdat ze niet langer compromissen wilden sluiten. Het is een eigenzinnig album geworden, gemaakt met een punkattitude. In de trant van, we maken alleen muziek die relevant voor onszelf is, als het publiek het ook nog interessant vindt, dan is dat mooi meegenomen. Het is een heuse suite van 71 minuten geworden over, zoals ze het zelf omschrijven, “the darkness of dying and the light on the other side”. In het persbericht omschrijft men treffend dat de negen songs een speciale grandeur hebben, maar ook zelfverzekerd, berustend, onheilspellend en onaantastbaar klinken. Het is niet bepaald achtergrondmuziek, muziek waar je je echt op moet focussen, vooral bij de langzaam voortschrijdende, achttien minuten durende, afsluiter en titelsong. Pas bij meerdere beluistering begint de gelaagdheid op zijn plaats te vallen. Voor wie dus bereid is de nodige tijd in The Besnard Lakes Are the Last of the Great Thunderstorm Warnings te steken is het absoluut een avontuurlijke luistertip.

» details   » naar bericht  » reageer  

Annabelle Chvostek - String of Pearls (2021)

26 januari 2021, 13:19 uur

Aan het begin van het millennium vergaarde Annabelle Chvostek vooral bekendheid als lid van het Canadese rootstrio The Wailin’ Jennys. Deze groep brak definitief door met het album Firecracker, wat een bestseller werd. Chvostek’s solocarrière startte reeds in de jaren negentig in Montréal, waar ze zich als een vis in het water voelde in de veelzijdige kunstscene. Ze trad in die tijd daar vooral op in Café-Bar Le Boudoir en bracht tot halverwege de jaren nul vier albums uit. In 2012 verscheen haar vijfde album Rise waarop invloeden uit Zuid-Amerika te horen zijn. String of Pearls liet vervolgens lang op zich wachten, waaraan diverse gezondheidsproblemen ten grondslag lagen. Een ervan ontstond reeds in 2008 tijdens een soundcheck in Engeland, waardoor ze gehoorschade en tinnitus kreeg aan haar linkeroor. Hierna zocht ze nieuwe wegen om muziek te blijven creëren. Hetgeen uitstekend gelukt is op het nieuwe, gevarieerde album. Coproducer Fernando Rosa arrangeerde het instrumentale gedeelte van de composities en Chvostek het vocale deel. Opnames vonden zowel in Toronto, Montréal en Montevideo plaats. In Montevideo nam Rosa met muzikanten uit de klassieke muziek en uit de tangowereld op. Het resultaat is dat je zowel invloeden uit de tango- en zigeunermuziek en uit het vaudeville cabaret hoort. Die zigeunerinvloeden liggen voor de hand, want Chvostek heeft Oost-Europese roots. Naast eigen werk twee covers, een ervan is Just the Right Bullets van Tom Waits. Deze compositie is afkomstig van diens album The Black Rider, muziek gecomponeerd voor de gelijknamige theaterproductie, gebaseerd op de Faust legende. Er zijn meer hedendaagse invloeden te horen. Voor de eerste single Walls en voor Halfway Through liet Rosa voor zijn instrumentatie zich inspireren door de productie van Bob Ezrin voor Berlin van Lou Reed en The Wall van Pink Floyd. Het album is mede opgedragen aan haar overleden vader Milan Chvostek, die vooral bekendheid als tv-producer kreeg en op latere leeftijd een carrière als fotograaf begon. Vermeldenswaard is ten slotte het fraai vormgegeven tekstboekje.

» details   » naar bericht  » reageer  

José James - The Dreamer (2008) 4,5

25 januari 2021, 17:48 uur

stem geplaatst

» details  

Nahawa Doumbia - Kanawa (2021)

25 januari 2021, 10:16 uur

Al sinds haar debuut in 1981 met La Grande Cantatrice Malienne Vol. 1 behoort zangeres Nahawia Doumbia tot de grote namen in de Malinese muziek. Zo’n twee jaar geleden werd het album heruitgegeven op Awesome Tapes From Africa. Op ditzelfde label verschijnt nu haar langverwachte album Kanawa, opgenomen in de periode 2018-2020 in Bamako, Mali. Samen met Oumou Sangaré en Fatoumata Diawara behoort zij tot de belangrijkste vertegenwoordigsters van de Wassoulou muziek, vernoemd naar de streek in Mali waar het vandaan komt. Kenmerkend voor de muziek is de prominente aanwezigheid van de kamale ngoni (zessnarige harp). Veelal wordt er typische vrouwen-onderwerpen bezongen. Doumbia’s liederen gaan echter meestal over politiek getinte onderwerpen. Op Kanawa ligt de grootschalige immigratiecrisis in haar land haar nauw aan het hart. Zelf licht ze haar mening op haar website uitvoerig toe : “The meaning of “Kanawa” is so simple. We see our children trying to cross the ocean all the time. I said that many of our children die in the ocean and some of them while crossing the Sahara. Some climb over the wires across the borders and they have gotten shot. We have asked them not to leave and instead stay home. But I ask them why do they leave their country? Why do they decide to go? They said that they leave because of the family situation or problems, poverty, and unemployment. We told them if ever they are to leave, they should privilege legal ways. They should abide by laws vigorously when they are to emigrate. That’s better than hiding in boats or adopting other illegal means. I ask them to stay and work in their country. So that we can help each other find a solution to this problem. I call on the UN and African leaders so that we can coordinate our efforts to find a solution, to create jobs for them so that young people stop leaving. This song is about that message and I chose it as the title of my album because I like it. My choice is because it is very meaningful and it is something we see on a daily basis. I chose it in order to alert and sensitize everybody about this question of illegal immigration. To sensitize our brothers and sisters. It is a message. That’s why I chose it as the title of my album so that everybody can learn from it and also so that there is a reduction in the number of people emigrating. To sensitize them so that some can stay home and grow the land. Leaving is not the only solution. That’s my message.”. Voor mij is het meer een hartstochtelijk, vurig pleidooi geworden dat ook nog eens verpakt wordt in fraaie muziek. Zoals altijd is Salif Keita een grote inspiratiebron. Doumbia laat vier decennia na haar debuut horen nog steeds relevante muziek te maken. Het album is naast op cd en vinyl ook op cassette te verkrijgen.

» details   » naar bericht  » reageer  

Axel Flóvent - You Stay by the Sea (2021)

22 januari 2021, 18:12 uur

Had het album al geruime tijd in bezit, dus voldoende kunnen beluisteren.
Ben met Broem eens dat het nogal braaf en binnen de lijntjes blijft. Het beklijft niet echt.
Maar zoals altijd blijft het een kwestie van smaak.

» details   » naar bericht  » reageer  

Paul McCartney & Wings - Band on the Run (1973) 4,0

22 januari 2021, 12:04 uur

stem geplaatst

» details  

Lael Neale - Acquainted with Night (2021)

21 januari 2021, 13:50 uur

Radiomaker Marco Geene zal me ongetwijfeld eind 2015 de alternatieve singer-songwriter Lael Neale getipt hebben. Helaas ben ik er toen niet aan toegekomen om haar debuutalbum I’ll be your man te beluisteren. Lael bracht haar jeugd door op het platteland van Virginia. De laatste tien jaar woont ze in Los Angeles. In deze periode begon ze veel liedjes te componeren en tevens lokaal op te treden. Daarnaast werkte ze met talloze muzikanten en producers samen en maakte enige albums, die op het debuutalbum na, allemaal achter slot en grendel verdwenen. Ze raakte ook in de ban van poëzie en van de omnichord. Haar songteksten zijn in feite gewoon gedichten op literair niveau. Meestal vormen verlangen, sterfelijkheid en isolatie belangrijke thema’s. Begin 2019 kocht ze een omnichord en begon er veel mee te experimenteren. Het instrument heeft een sfeer bepalende rol gekregen op haar tweede album Acquainted with Night. Laele onderscheidt zich van andere zangeressen door haar herkenbare stem en opvallende frasering. De eerste twee singles van het album ; For No One For Now en Every Star Shivers in the Dark gingen vorig jaar de release vooraf. Bij de aankondiging van de release werd ook haar persoonlijke lijflied Blue Vein vrijgegeven. De bijbehorende video’s werden ook nog daar haarzelf geregisseerd. Ze blijkt trouwens over nog meer artistieke kwaliteiten te beschikken, want ze maakte de illustraties op de binnenkant van het klaphoesje van Horse van de Letse groep Holy Motors. Het is niet zo’n opvallende samenwerking als het misschien lijkt. Haar vriendin Xenia Owens is namelijk de manager van Holy Motors. Acquainted with Night zal naast digitaal ook op lp, cd en cassette verschijnen.

» details   » naar bericht  » reageer  

Tindersticks - Distractions (2021) 4,0

20 januari 2021, 10:31 uur

Twee jaar geleden luisterde ik met veel plezier naar No Treasure But Hope. Het album wist me vanaf de eerste beluistering volledig te beklijven. Voor hun dertiende album Distractions moest ik iets meer moeite doen om het te laten landen. Dat kwam vooral door de lange, beklemmende en hypnotiserende opener Man Alone (Can't Stop The Fadin’). Met name de gebruikte beat en de steeds herhalende zang had gewenning nodig. Met een speelduur van elf minuten het langste Tindersticks nummer ooit. Het werd intussen al vrijgegeven. Staples licht het nummer als volgt toe : "In the back of a London cab driving through the city at night is a very special space for me. It has a particular kind of aloneness. This fascination grew over hundreds of nights leaving the the studio exhausted at 1 am - Ladbroke Grove or St Johns wood, through the city and over the river to South East London in an almost dream state. Retracing that journey, this film became a way of touching the city and the feeling of being both a part of and apart from it.”. Er bestaat trouwens ook een kortere versie van het nummer, bestemd voor de radio. Men besloot voor het nieuwe album om meer gebruik te gaan maken van dynamiek dan gebruikelijk. I Image You is gedeeltelijk gebaseerd op een oudere opname op zingende zaag van David Boulter. Het langzaam voortslepende nummer straalt een serene rust uit. De drie volgende composities zijn verrassend genoeg covers. De klassieker A Man Needs a Maid van Neil Young werd in diens uitvoering nogal uitbundig door het inzetten van het London Symphony Orchestra. Menigeen vond dat net iets te veel van het goede. Het is gedeeltelijk autobiografisch, want hij bezingt hier de actrice Carrie Snodgrass, met wie hij een kortstondige relatie had. De regels "My life is changing in so many ways/I don't know who to trust anymore." zijn momenteel actueler dan ooit, door al de tegenstrijdige berichtgevingen waar we vandaag de dag mee te maken hebben, vooral op sociale media, maar ook de betrouwbaarheid van politici. Hier krijgt het nummer een soulvolle uitvoering vooral door achtergrondzang van Gina Foster. Niet voor de hand liggend is de cover van Lady with the Braid van de intussen bijna vergeten zangeres Dory Previn. Op de middelbare school praatte Staples geregeld met zijn leraar Engels over muziek. In die dagen behoorde Joy Division tot Staples’ favorieten. De enige reden die ik kan bedenken voor het tippen om Previn te gaan belusisteren is, dat beiden worstelden met grote geestelijke problemen. De teksten van de meestentijds autobiografische liedjes van Previn bezitten grote dichterlijke kwaliteiten. Melodisch gezien vertoont Lady with the Braid grote gelijkenis met The Ballad of Lucy Jordan geschreven door Shel Silverstein, maar bekend geworden door Marianne Faithfull. De derde cover is You'll Have to Scream Louder van Television Personalities. Staples koos hiervoor vanwege de nog steeds actuele tekst. Tue-Moi is een fraaie pianoballade, in het Frans (met een vet Engels accent) gezongen. Het is een persoonlijke overpeinzing van Staples over wat in 2015 in de Bataclan in Parijs is gebeurd. Het album wordt afgesloten met het behoorlijk lange The Bough Bends. Het begint sereen met vogelgeluiden en teder fluitspel, waarna het vrij rustig verder meandert .

» details   » naar bericht  » reageer  

Steve Earle & The Dukes - J.T. (2021) 4,5

17 januari 2021, 09:04 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren

» details  

Anna B Savage - A Common Turn (2021) 4,5

15 januari 2021, 09:59 uur

Het talent van de Londense singer-songerwriter Anna B Savage werd al in 2015 onderkend door Father John Misty en wat later door Jenny Hval. Beiden namen haar als supporting act mee op een Europese tournee. In juni 2015 verscheen haar debuutep EP, welke razendsnel was uitverkocht. Slechts vier nummers, die als een voorstudie gezien kunnen worden voor haar debuutalbum A Common Turn. Tijdens de tournee met Father John Misty in 2015 werd ook nog de live ep Live at Cafe Oto opgenomen. Cafe Oto is trouwens in Londen “a place to be” voor liefhebbers van creatieve nieuwe muziek. Mede dankzij producer William Doyle (East India Youth) is A Common Turn een intrigerend album geworden. In haar teksten stelt ze zich kwetsbaar, openhartig en eerlijk op. En in een geval zelfs de schaamte voorbij (Chelsea Hotel #3). Teksten die regelmatig in de relationele sfeer liggen. Maar ook gaan over haar onzekerheid ten aanzien van haar muziek. Haar muziek wordt ook weleens omschreven als “question mark music”, doordat ze zichzelf geregeld dingen afvraagt. Vragen waar ze geregeld ook geen antwoord op heeft. Haar songs hebben vaak een open einde en laat dus veel ruimte voor interpretatie bij de luisteraar. Muziek die je dus aanzet tot nadenken. Gelukkig zit er bij de cd een tekstboekje, zodat de teksten beter doordringen . De muziek kan liefelijk zijn, maar schuurt soms ook. Aan haar muzikale voordracht moest ik overigens wel even wennen en ik vermoed dat ik zeker niet de enige zal zijn. Een album waar menigeen een taaie kluif aan zal hebben om het goed te kunnen doorgronden, zowel tekstueel als muzikaal. Gelukkig had ik daar als “langzame luisteraar” al ruimschoots de tijd voor. Muziekliefhebbers die graag muzikaal en tekstueel uitgedaagd willen worden zijn hier aan juiste adres. Fascinerend debuut!

» details   » naar bericht  » reageer  

CARM - CARM (2021) 4,5

9 januari 2021, 10:22 uur

Achter de artiestennaam CARM gaat de New Yorkse trompettist en Franse hoornspeler C.J. Camerieri schuil. Hij is medeoprichter van het gerenommeerde hedendaagse ensemble yMusic. Dit ensemble sleepte al een aantal prestigieuze prijzen in de wacht. Toch is hij vooral bekend van zijn langlopende samenwerking met Justin Vernon in Bon Iver. Daarnaast was hij ook te horen of was hij geluids-technicus op zo’n 150 studioalbums. Voordat hij aan zijn soloalbum begon, stelde hij zichzelf eerst de interessante vraag : “what kind of record would my trumpet-playing heroes from the past make today?”. Hijzelf denkt : “I believe they would want to work with the best producers, beat makers, songwriters, and singers to create new, truly culturally relevant music. That’s what I’m seeking to do.” Wat aldus geschiedde. Hij benaderde naast Justin Vernon, onder andere grensverleggende artiesten als Sufjan Stevens , leden van Yo La Tengo en Mouse on Mars om mee te werken. Het resultaat is een gevarieerd en intrigerend album. Een album wat ook niet in een hokje te plaatsen is. Het album opent nog redelijk conventioneel met het fraaie Song of Trouble. Door de zachte, fluwelen zang van Sufjan Stevens had het zeker niet misstaan op diens album Carrie & Lowell . Al een stuk avontuurlijker is het ingetogen, instrumentale Soft Night. Vervolgens schiet het muzikaal gezien alle kanten uit, tot zelfs hiphopinvloeden aan toe. Ronduit freaky is Scarcely Out, waaraan Mouse on Mars meewerkte. Het album was overigens al zo’n twee jaar klaar, want de liner notes van Trever Hagen dateren van april 2019. CARM is een album wat zich moeilijk laat omschrijven, maar gewoon een intrigerende luisterervaring die je zelf moet ondergaan

» details   » naar bericht  » reageer  

shame - Drunk Tank Pink (2021) 4,0

9 januari 2021, 09:36 uur

Precies drie jaar terug verscheen het debuutalbum Songs of Praise van de jonge Zuid-Londense postpunkband shame. Misschien heb ik het album toentertijd niet goed genoeg beluisterd, want het kon mij maar matig bekoren. Op het muziekforum MusicMeter en in de muziekbladen waren de reacties echter veelal positief. Hun doorbraakjaar was 2019, wat hun optredens bracht op het vasteland van Europa, maar ook op IJsland, Brazilië en Japan. Hierna zat men bepaald niet stil en werd reeds januari vorig jaar aangekondigd dat hun tweede, in Frankrijk opgenomen, album Drunk Tank Pink af was. Reden dat het nu pas uitkomt zal ongetwijfeld te maken hebben met de Coronapandemie. In tegenstelling tot de voorganger weet Drunk Tank Pink me meteen wel te boeien. Shame is een band waar de energie vanaf spat, vooral door het stuwende spel van drummer Charlie Forbes. Stiff Little Fingers blijkt een belangrijke invloed te zijn geweest voor de band. Zanger Charlie Steen luistert vooral graag naar hedendaagse bands als Parquet Courts, Idles, Girl Band en Rolling Blackouts Coastal Fever. Hij vindt muzikaal gezien het nummer Snow Day een van hun meest geslaagde nummers en ziet het als de spil van het album. Belangrijke thema’s op het album zijn dromen, gebroken harten en het onderbewustzijn. Het vastleggen van de nieuwe songs ging niet altijd van een leien dakje. Zo kostte het bij Born in Luton veel tijd de juiste groove te vinden. Heel direct en urgent is de single Water in the Well. Het gaat grotendeels over de plekken waar ze geweest zijn, de mensen die ze tegenkwamen en de invloed die dat allemaal op hen heeft gehad. Op het nieuwe album wordt meer geëxperimenteerd. Het absolute hoogtepunt is afsluiter Station Wagon, waarin naar een grote climax wordt toegewerkt. Drunk Tank Pink is weer een stap voorwaarts. Het enige wat nu echter nog een beetje ontbreekt is een eigen signatuur.

» details   » naar bericht  » reageer  

Sohnarr - Coral Dusk (2020) 4,5

7 januari 2021, 17:24 uur

stem geplaatst

» details  

Midnight Sister - Painting the Roses (2021)

5 januari 2021, 09:03 uur

Painting the Roses is het tweede album van deze uit Los Angeles afkomstige groep, gevormd door Juliana Giraffe en Ari Balouzian. Samen zijn zij verantwoordelijk voor de composities. Beiden zijn ook actief op het gebied van het maken van films, wat ook terug te horen is in hun regelmatig met door ouwe Hollywood strijkpartijen doordrenkte muziek. Een ander belangrijk bestanddeel van hun muziek zijn de rijkelijk aanwezige disco-invloeden. Dat kan ook bijna niet anders want Juliana is de dochter van een dj en hoorde in haar jeugd bijna uitsluitend discomuziek en David Bowie. Ook de veelvuldig aanwezige strijkers zijn verklaarbaar, want Ari is een klassiek getraind musicus. Net als hun debuut Saturn over Sunset werden de liedjes gecomponeerd in hun woning, die uitzicht heeft op Sunset Boulevard. De liedjes worden naast door strijkers ingekleurd door een ruim aanbod aan andere instrumenten. Middelpunt van dit alles vormt de aparte, trage en ingetogen zang van Juliana, die soms begeleid wordt door zoetgevooisde achtergrondvocalen. De arrangementen zijn regelmatig eigenzinnig, maar soms leidt het ook tot een echte oorwurm als Wednesday Baby. Het album verschijnt op Jagjaguwar, wat grossiert in bijzondere artiesten. Daar mag ook zeker Midnight Sister toe gerekend worden. Painting the Roses is een album voor de meer avontuurlijk ingestelde muziekliefhebber.

» details   » naar bericht  » reageer  

Jim Ghedi - In the Furrows of Common Place (2021)

4 januari 2021, 14:15 uur

Zijn eerste twee albums waren bijna geheel instrumentaal en kregen onder andere lovende recensies van MOJO en Uncut. Na zijn tweede album besloot hij volledig zijn stem te gaan gebruiken. Hij schreef nieuwe songs en vulde die aan met enkele traditionele songs, welke nu terug te vinden zijn op In the Furrows of Common Place. Jim Ghedi zelf over deze veranderde werkwijze : “Initially, adding more of my own vocals was a musical decision which then led me to write more original material. As I began to write more, I started to speak about my environment, inevitably observing the times we find ourselves in socially and politically – a continuation of austerity measures and its effects on communities, alongside social inequalities and working-class issues.”. Met deze vooral politieke en sociale thema’s treedt hij in de voetsporen van geestverwanten als Stick in the Wheel. Jim beschikt over een indringende stem met het nodige vibrato, die goed bij zijn nogal traditioneel aandoend repertoire past. Naast eigen werk, covert hij Ad Cud Hew van Ed Pickford en de traditional Son David. Ook zette hij het gedicht “Lamentations of Round Oak Waters” van John Clare op muziek. De eerste single Beneath the Willow ging de release reeds vooraf. Het is een goede beslissing geweest van Ghedi om te gaan zingen, want het geeft een nog grotere zeggingskracht aan de composities. Het album verschijnt op het kleine label Basin Rock, dat langzaam maar zeker reeds een aantal fraaie releases uitbracht.

» details   » naar bericht  » reageer  

Still Corners - The Last Exit (2021) 4,5

2 januari 2021, 10:08 uur

Een toevallige ontmoeting in een Londense trein stond aan de wieg van het ontstaan van Still Corners. Het is een muzikaal project van zangeres Tessa Murray en gitarist Greg Hughes. Hun talent werd al spoedig opgemerkt door het label Sub Pop, dat hen stante pede onder contract nam na hun in eigen beheer uitgebrachte ep Remember Pepper? gehoord te hebben. Ook bleef de aandacht in Nederland voor hun dreampop niet achterwege, zo stak collega Erwin Zijleman van Krenten uit de pop terecht al diverse keren de loftrompet over hun albums.

The Last Exit is in intussen hun vijfde reguliere album. Het vormt samen met voorgangers Dead Blue en Slow Air een trilogie, allemaal uitgebracht in eigen beheer. Inspiratie werd wederom gevonden in eindeloze autotrips door verlaten landschappen en heeft zoals altijd een filmisch karakter. Zo werd de video voor de titelsong geïnspireerd door de film “Picnic at Hanging Rock” en opgenomen in het desolate landschap van Joshua Tree.

De tweede single is Crying, een recent geschreven song. Het gaat niet alleen over een op de klippen gelopen relatie, maar tevens over de problemen waar we met zijn allen mee te maken hebben gekregen tijdens de Coronapandemie. Zoals altijd vormt avontuurlijke, dromerige popmuziek het hoofdbestanddeel en lome zang en inventief gitaarspel de kersen op de taart.

De teksten zijn af en toe behoorlijk suggestief. Naast langzaam meanderende songs, ook een door de ritmesectie heerlijk opgestuwde songs als White Sands en It’s Voodoo. Een van mijn favoriete tracks is Till We Meet Again, waarin door de gitaar naar een stevige climax wordt toegewerkt. Maar die gitaar kan ook op een relaxte wijze ingezet worden, zoals in het mysterieuze A Kiss Before Dying.

Met The Last Exit voegt het duo wederom een elftal excellente songs toe aan hun reeds fraaie oeuvre.

» details   » naar bericht  » reageer