menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van Lura. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

Lady Nade - Willing (2021) 4,5

31 mei 2021, 09:46 uur

De eerste waardering voor haar derde album Willing sleepte de uiterst getalenteerde Lady Nade reeds in januari in de wacht. Afsluiter Ain’t One Thing werd genomineerd voor “Song of the year” op de UK Americana awards. Dat Willing een fantastisch album zou gaan worden bewezen reeds de singles Willing en You’re My Number One. Liedjes die me veel kippenvel bezorgen, Wildfire misschien nog wel meer. Lady Nade begon reeds op jeugdige leeftijd teksten te schrijven, nadat ze een familielid had verloren. Over dat familielid gaat het nummer Complicated. Thema’s vormen liefde, vriendschap en eenzaamheid, verpakt in eerlijke, directe teksten. Zo is Peace and Calm een liefdevol eerbetoon aan haar beschermende, wijze opa. Ze omschrijft zelf haar muziek als “eclectic Americana folk” verpakt in “Soothing words and melodies that nourish the mind and body - through life’s complicated tapestry”. En zo onderga ik haar muziek ook, als bijzonder troostrijk en helend. Lady Nade beschikt over een van de meest uitzonderlijke stemmen, die ik ken. Maar ze is ook een begenadigd songschrijver, liedjes als Willing, You’re My Number One en Wildfire kruipen diep onder de huid en raken navenant diep. Waarschijnlijk zullen met mij velen ingepakt worden door het hartwarmende Willing, niet minder dan een prachtplaat!

» details   » naar bericht  » reageer  

Cedric Burnside - I Be Trying (2021) 4,5

31 mei 2021, 09:44 uur

De toonaangevende ambassadeur van de Mississippi Hill Country blues, Cedric Burnside, is terug met zijn tweede album onder eigen naam, I Be Trying. Over voorganger Benton County Relic was ik behoorlijk enthousiast. Cedric is inmiddels tweeënveertig en heeft reeds dertig jaar ervaring “on the road”. Die carrière begon op dertienjarige leeftijd in de touringband van zijn legendarische opa, R.L. Burnside. Cedric eert hem met een cover van Bird Without a Feather. Enige andere cover is Hands Off That Girl van Deltabluesgigant Junior Kimbrough. De overige elf schreef hij zelf en bevatten verhalen over verbinding, pijn en verlossing in het zuiden van de VS. Het album werd slechts in enkele dagen opgenomen in de befaamde Royal Studios, waar Al Green, Solomon Burke, Buddy Guy en zoveel andere legendes hem voor gingen. Wederom is de inkleuring sober, Cedric zingt, speelt gitaar en op een zestal nummers drums. Op de overige speelt Reed Watson drums en percussie. Luther Dickinson (North Mississippi Allstars) speelt gitaar op Step In en Keep on Pushing. Alabama Shakes bassist Zac Cockrell is te horen op Pretty Flowers en cellist Caleb Elliot op I Be Trying en Love You Forever. Cedric is de trotse vader van drie dochters. De jongste, Portrika, pas vijftien, zingt de achtergrondvocalen op het titelnummer. Hier en daar probeert men de muziek een Al Green tintje te geven. De drums werden in Willie Mitchell stijl opgenomen en in opener The World Can Be So Cold gebruikt Cedric Al Green’s beroemde “Mic #9”. I Be Trying is andermaal een overtuigend bewijs dat Burnside nog steeds de toonaangevende ambassadeur van de Mississippi Hill Country blues is.

» details   » naar bericht  » reageer  

Libby DeCamp - Westward and Faster (2021) 4,5

28 mei 2021, 11:54 uur

stem geplaatst

» details  

Allison Russell - Outside Child (2021) 4,5

27 mei 2021, 12:41 uur

stem geplaatst

» details  

Bachelor - Doomin' Sun (2021) 4,0

27 mei 2021, 08:39 uur

Melina Duterte (Jay Som) en Ellen Kempner (Palehound) zijn goede vriendinnen. Die vriendschap begon in 2017 toen ze elkaar ontmoetten in een Sacramento green room. Op dat moment waren ze al fans van elkaars muziek. Een jaar later bezocht Kempner Duterte’s thuisstudio en begon men voor het plezier samen wat op te nemen. Het resulteerde in hun eerste song Sand Angel, wat ook op het debuutalbum Doomin’ Sun is terechtgekomen. Het overtuigde de twee dat ze samen een duidelijke chemie hebben. In januari 2020 nam het duo de complete opnameapparatuur van Duterte mee in twee auto’s naar een voor de gelegenheid gehuurd huis in Topanga, Calefornië. In het huis was een grand piano aanwezig. Men schoof alle meubilair aan de kant en stelde vervolgens drums en versterkers op. De ad-hocstudio welke was opgezet, bood het comfort dat nodig was om ideeën vrijelijk te laten stromen, niet gehinderd door een vooraf bepaald schema. Kempner richtte zich vooral op het schrijven van de teksten en Duterte vooral op het produceren. Ongeveer halverwege hun verblijf in Topanga kwamen Buck Meek en James Krivchenia van Big Thief langs. Meek bracht gitaarpedalen en een prachtige oude akoestische gitaar van Martin mee om te gebruiken en Krivchenia tilde een paar nummers naar een hoger niveau met zijn drumpartijen. Duterte's partner Annie Truscott (Chastity Belt) voorzag het album hier en daar van strijkers. Doomin’ Sun is een redelijk stevig rockalbum geworden. Goed voorbeeld is Stay in the Car, met een duidelijk aanwezige bas. Opener Back Of My Hand belicht hun onderlinge vriendschap. Van de talentvolle Duterte besprak ik al lovend haar derde album Anak Ko. Samen met Kempner weet ze het niveau van haar soloalbums te overstijgen. Doomin’ Sun smaakt naar meer, veel meer.

» details   » naar bericht  » reageer  

Arno & Sofiane Pamart - Vivre (2021) 5,0

Alternatieve titel: Parce Que - La Collection, 26 mei 2021, 10:34 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,5 sterren

» details  

Reigning Sound - A Little More Time with Reigning Sound (2021) 4,0

25 mei 2021, 09:54 uur

stem geplaatst

» details  

Staran - Staran (2021) 4,5

25 mei 2021, 09:52 uur

The Guardian, Folkradio UK en FATEA staken al terecht de loftrompet over Staran, het fraaie debuutalbum van een Schots vijftal. Het bestaat uit Kim Carnie (zang), John Lowrie (piano, rhodes, harmonium en percussie), Jack Smedley (viool), Innes White (diverse gitaren en mandoline) en James Lindsay (contrabas). Alle vijf reeds met de nodige muzikale bagage, vooral John Lowrie, een veelgevraagd, klassiek geschoold sessiemuzikant. Hij bracht het vijftal samen. Kim Carnie behoort tot de beste jonge Schotse zangeressen. Hun groepsnaam is Gaelic voor pad of spoor. Het repertoire op Staran bestaat uit traditionele Schotse folk en eigen composities. Carnie zingt zowel in het Gaelic als in het Engels. Ondanks dat ik het Gaelic niet machtig ben komen schitterende songs als Horò gun Togainn air Hùgan Fhathast Thu en Gaol a’ Chruidh heel erg bij mij binnen en bezorgen de nodige kippenvel. Ook enige instrumentale composities, waarvan een Casino getiteld is. Wellicht zo genoemd omdat men financieel gesteund is door de National Lottery. Het meest hedendaags is afsluiter en hoogtepunt Settle, Honey. Hopelijk krijgt dit album snel een vervolg. Benieuwd naar hoe de groep zich verder zal ontwikkelen, blijft men redelijk traditioneel of gaat men toch op zoek naar een moderner geluid.

» details   » naar bericht  » reageer  

Marinero - Hella Love (2021) 4,0

24 mei 2021, 09:40 uur

Jess Sylvester alias Marinero groeide op in de San Francisco Bay Area. Z’n vader was zeeman vandaar Marinero, de betekenis van het woord in het Spaans. Muzikaal gezien is Hella Love een allegaartje. Opener Fanfare verraadt duidelijke Spaanse invloeden. Vervolgens schiet het alle kanten uit, een vermenging van vele invloeden. Naast de nodige Latijns Amerikaanse invloeden (bossa nova en Latin pop), ook van internationale artiesten uit de jaren zestig en zeventig als Los Terricolas, Ennio Morricone, Esquivel, Carole King en Serge Gainsbourg. Maar tevens liet hij zich inspireren door hedendaagse artiesten als Chicano Batman, Connan Mockasin en Chris Cohen. De onderwerpen op Hella Love lopen nogal uiteen. De titelsong handelt over hoe zijn ouders in de San Francisco Bay Area terecht kwamen. Het eerste couplet gaat over de zeereizen van zijn vader eind jaren zestig naar de west. Het tweede couplet over zijn moeders verhuizing naar de wijk The Mission. Zijn moeder heeft een Mexicaans-Amerikaanse achtergrond. Ze groeide, zoals reeds gememoreerd, op in de Katholieke wijk The Mission, ooit gesticht door de Franciscanen. De single Nuestra Victoria vertelt het verhaal over de (brood)bakkerij La Victoria. Ooit een dierbare plaats voor zijn moeder. De teksten bevatten volgens Sylvester de nodige “easter eggs” voor mensen afkomstig uit de regio en voor mensen die zijn muziek volgden in het verleden. Ook een song, Isle of Alcatraz, over het nog steeds tot de verbeelding Alcatraz, waar lange tijd beruchte misdadigers als Al Capone gevang gehouden werden. En ook de plek waar enige uitstekende films werden opgenomen als “Murder in the First”, “Birdman of Alcatraz” en “Escape from Alcatraz”. Hella Love is zowel een soundtrack door de tijd, als wel een lofzang op zijn ouders en de San Francisco Bay Area.

» details   » naar bericht  » reageer  

The Calicos - The Soft Landing (2021) 4,5

23 mei 2021, 07:43 uur

In april 2018 wist de jonge, talentvolle Antwerpse band The Calicos meteen Humo’s Rock Rally te winnen. Het zestal bestaat uit Quinten Vermaelen (gitaar en zang) Aäron Koch (gitaar en pedalsteel) Sander Smeets (gitaar en toetsen) Maximilian Dobbertin (toetsen) Guido Op de Beeck (bas) en Olivier Penu (drums). Sinds 2018 bracht men een zestal singles uit, waarvan de laatste vier op hun debuutalbum The Soft Landing terecht kwamen. Een album dat men in alle rust opnam. The Calicos maken melodieuze muziek met invloeden uit Americana, indie en alt country. Geïnspireerd door artiesten als The War On Drugs, Strand Of Oaks, Wilco, Jonathan Wilson en Ryan Adams, gemixt tot een eigen geluid. De productie nam de band zelf in handen, geholpen door levende legende Firmin Michiels en andermaal loepzuiver afgewerkt door Tobie Speleman (blackwave., Geppetto & The Whales, EMY, The Haunted Youth). De opvallende, maar toch eenvoudige hoes gaf me direct een goed gevoel. Ook een zomers gevoel, want bramen associeer ik met de (late) zomer. De muziek geeft me ook een positief gevoel. Nog meer sinds ik weet dat Gijs van de Burgt van Harvest Music en Jan Muylaert van Salmon Bookings, hun booking agents in Nederland en België zijn. Beiden heb ik de afgelopen jaren leren kennen als americana liefhebbers met het muziekhart op de juiste plaats en nemen alleen maar artiesten aan, waar ze volledig achterstaan. Zo ook in dit geval, want The Soft Landing van The Calicos is een bijzonder overtuigend debuut, dat volgens mij zowel door jongere als oudere americana liefhebbers omarmd zal gaan worden.

» details   » naar bericht  » reageer  

Johnny Flynn & Robert Macfarlane - Lost in the Cedar Wood (2021) 4,0

21 mei 2021, 10:06 uur

stem geplaatst

» details  

Marvin Gaye - What's Going On (1971) 5,0

20 mei 2021, 09:17 uur

Op 20 mei 1971 verscheen het maatschappijkritische meesterwerk What’s Going On. Wat Le Sacre du printemps van Igor Stravinsky is voor de moderne klassieke muziek is What’s Going On voor de soulmuziek. Beiden hebben ruimschoots de tand des tijds doorstaan. Tot 1971 behoorde Gaye tot de hitfabriek van Motown, het label scoorde aan de lopende bands hits. Zo scoorde Gaye bijvoorbeeld samen met Tammi Terrell een grote hit met Ain't No Mountain High Enough, geschreven door Ashford & Simpson.

Het meesterwerk van Gaye effende het pad voor meer artistieke vrijheid voor Afro-Amerikanen. Vijftig jaar na dato is het album nog steeds pijnlijk actueel. Opener en titelnummer What’s Going On gaat over de waanzin van oorlog. Een van de eerste regels luidt : Brother, brother, brother, there’s far too many of you dying”. Een verwijzing naar de twintig jaar durende Vietnamoorlog, waaraan Gaye’s broer Frankie ook drie jaar deelnam vlak voordat What’s Going On verscheen.

Een andere regel uit het lied is : “Father, father we don’t need to escalate”. Hierin richt hij zich tot de Heer, maar het zou ook kunnen refereren aan de regelmatige ruzies die hij toen al had met zijn vader Marvin sr. Het huwelijk van senior was niet bepaald het meest gelukkige en zijn ouders had om de haverklap ruzie, waarbij Gaye het altijd opnam voor zijn moeder. Later gingen die ruzies tussen senior en junior vooral over Gaye’s levenswandel. Een ervan werd Gaye fataal. Op 1 april 1984 werd Gaye, één dag voor zijn vijfenveertigste verjaardag, door zijn vader tweemaal in het hart getroffen en stierf in de armen van zijn broer Frankie. Nota bene vermoord met het wapen, wat Gaye vier maanden eerder zijn vader cadeau had gedaan.

De dag dat het gebeurde herinner ik me nog als de dag van gisteren. De schok was enorm bij mij toen ik het die dag hoorde in het acht uur journaal. Enkele jaren ervoor was Gaye een beetje van ons geworden, bewoners van de Lage Landen. In 1981 was Gaye namelijk naar Europa verhuisd. Op de vlucht voor cocaïnedealers, twee hebberige ex-vrouwen en de IRS, de Amerikaanse belastingdienst. In eerste instantie vestigde hij zich in Londen. Vlak ervoor had hij het Teteringse model Eugénie Vis ontmoet, na een optreden in Carré. Zij werd zijn geliefde en zou zich over hem en zijn zoontje gaan ontfermen en zorgde ervoor dat hij tijdelijk clean was.

Al spoedig vestigde Gaye zich in Oostende, maar verbleef ook af en toe in Teteringen, en verschenen in die tijd nog twee prima albums In Our Lifetime en vooral Midnight Love. Inspiratiebron voor de hit Sexual Healing was zijn vriendin Vis. Een nummer waaraan Charles Dumolin meeschreef, maar die er niet de credits voor kreeg. Dumolin werd onder andere bekend van Hey nana van Micha Marah en Jij en ik van Ann Christy. In opdracht van Stad Oostende maakte Dumolin ook het bronzen beeld “ Marvin Gaye” voor het Casino-Kursaal. Het monument weegt 2500 kg en is levensgroot. Het is nog steeds anno 2021 te bezichtigen in de lobby van de Kursaal.

Een zeer terecht eerbetoon voor een van de meeste begenadigde soulzangers uit de geschiedenis. Die ons prachtplaten naliet als Let’s Get It On, I Want You, Here,My Dear en natuurlijk What’s Going On.

» details   » naar bericht  » reageer  

Corentin Ollivier - Into Pieces (2021) 4,5

20 mei 2021, 09:13 uur

Into Pieces is het debuutalbum van Parijzenaar Corentin Ollivier onder eigen naam. Daarvoor timmerde hij aan de weg met elektronische muziek onder de naam Faroe. Daarnaast speelde hij ook nog in indie-popband The Dancers en Concrete Knives en begeleidde hij onder andere Lomepal en Camélia Jordana op het podium. Voor Into Pieces sloeg hij een compleet andere weg in. Het is een zeer sober album geworden, praktisch alleen zang en gitaar en heel spaarzaam wat percussie. Het project werd opgenomen tijdens zijn anderhalf jaar durende verblijf in La Réserve als artist in residence. Hij nam zijn liedjes op een viersporen tape recorder op, die hij op een vlooienmarkt had gekocht. De melodieën en liedjes kwamen spontaan en kunnen gezien worden als een catharsis. Hij begon ze te schrijven op het moment dat zijn relatie, die de nodige jaren duurde, ten einde kwam. Het maakt het persoonlijke album authentiek en voor de luisteraar direct en rauw. Hij streefde naar de eerlijkheid van de teksten van Leonard Cohen en de kwetsbaarheid van Joni Mitchell. Naar mijn bescheiden mening is hij daarin voortreffelijk in geslaagd. Bovendien zijn het niet alleen liedjes, die de luisteraar raken maar ook snel zullen blijven hangen. Into Pieces is een overtuigend album, dat door zijn directheid waarschijnlijk veel luisteraars zal gaan aanspreken. Het had album werd me trouwens getipt door Marten Fokkens (bedankt!), wel vaker een uitstekende tipgever.

» details   » naar bericht  » reageer  

Gruff Rhys - Seeking New Gods (2021) 4,0

18 mei 2021, 14:08 uur

Op voorganger Pang! zong Rhys in het Welsh en eenmaal zelfs in het Zulu. Voor zijn zevende soloalbum Seeking New Gods besloot de zanger te kiezen voor het Engels. Belangrijke inspiratiebron voor het nieuwe album werd Mount Paektu, die afgebeeld staat op de hoes. Paektusan is een actieve vulkaan op de grens van Noord-Korea en China, met een enorm kratermeer en panoramische vergezichten. Toen Gruff eenmaal aan het schrijven was geslagen en begon na te denken over de leeftijd van de piek Paektu in verhouding tot het menselijk bestaan én de kenmerken van een vulkaan die zoveel mythologisch leven hebben gebracht, werden zowel de liedjes als de berg steeds persoonlijker. In een drietal gevallen levert dat net zoals op de voorganger aanstekelijke nummers op met interessante ritmes en soms fraai trompetspel. Vooral het refrein van Can't Carry On is een echte oorwurm. En Hiking in Lightning is een bijzonder aanstekelijk nummer, wat je heel graag live zou willen horen. De overige songs zijn meer ingetogen en hebben regelmatig fraaie koortjes. Seeking New Gods van de inmiddels vijftigjarige Rhys behoort tot zijn fraaiste in zijn oeuvre.

» details   » naar bericht  » reageer  

Jon Allen - ...meanwhile (2021)

18 mei 2021, 13:41 uur

Heel lang geleden mocht Carice van Houten bij De Wereld Draait Door af en toe een lans breken voor een minder bekende singer-songwriter. Een ervan was de toen nog onbekende Jon Allen. Hij verkreeg in Nederland enige bekendheid met de single In Your Light, wat in 2011 en 2012 de Top 2000 wist te halen. Allen werd overigens ooit ontdekt door de legendarische gitarist Mark Knopfler die hem hoorde zingen op een feestje in West-Londen. Tot nu bracht hij vier albums uit, waarvan Deep River de fraaiste is. Alle vier geproduceerd door Tristan Longworth. Het nieuwe album …meanwhile besloot de inmiddels vierenveertigjarige singer-songwriter zelf te produceren. Hiertoe gedwongen door de huidige tijd waarin we leven. Ook werd hij vooral op zichzelf aangewezen voor het inkleuren van de songs. Slechts op vier nummers kreeg hij hulp op drums, Rich Milner is op twee nummers te horen op Hammond orgel en op een nummer is de accordeon te horen van de Ierse klasse muzikant Sharon Shannon. Net als iedereen in de afgelopen tijd is Allen door een achtbaan van emoties zijn gegaan. Hij denkt dat zijn doorstane emoties op deze plaat goed worden weerspiegeld. De nummers Western Shore, Can't Hold Back the Sun en Hold On zijn geschreven tijdens de piek van de lockdown en geven de hoop, de angsten en de frustraties van dat moment weer. Hij hoopt dat de verschillende stemmingen op de plaat de luisteraar meevoeren en ze wat afleiding en hoop kunnen bieden in deze tijd. Handelsmerk blijft uiteraard zijn rauwe, hese stem die vaak vergeleken wordt met artiesten als Rod Stewart, Paolo Nutini tot zelfs Bruce Springsteen. Het grootste deel van het album nam Allen thuis op. Net als op eerdere albums pint hij zich niet vast op een genre. Hierdoor sluit …meanwhile naadloos aan op zijn voorgangers.

» details   » naar bericht  » reageer  

Damien Jurado - The Monster Who Hated Pennsylvania (2021) 4,0

15 mei 2021, 10:15 uur

stem geplaatst

» details  

The Black Keys - Delta Kream (2021) 4,0

15 mei 2021, 10:15 uur

stem geplaatst

» details  

Mummy's a Tree - New Song (2021) 4,5

15 mei 2021, 08:35 uur

De alternatieve groep rondom frontman Stefan van den Berg bestaat al vijfentwintig jaar. Mummy’s a Tree is niet alleen de groepsnaam maar ook de titel van hun debuutplaat uit 1996. De vroege zelfgekozen dood van Stefan’s moeder is voedingsbodem voor zestien sprookjesachtige liedjes. Atmosferisch maar ook rauw: Stefan neemt de plaat thuis op met enkel een microfoon en een viersporenrecorder. Hij speelt zelf vrijwel alle partijen. Zijn gitaar, zo staat het in de aankondiging van zijn eerste optreden, is gemaakt van de boom die groeide uit het graf van zijn moeder. Een troostrijke transformatie. Fans van de band verklaren het een cultplaat. Spoedig erna haalt de groep de finale van de grote prijs en is men supporting act van dEUS, My Morning Jacket, Big Country, Bettie Serveert en The Long Winters. New Song is inmiddels hun zesde album, wat eigenlijk Spring Is Coming zou gaan heten. Overigens de titel van een van de nummers. Het album kwam tot stand door crowdfunding via Voor de Kunst en met hulp van het Sena Muziekproductiefonds. Begin 2020 vertrekt zanger/gitarist/songwriter Stefan van den Berg samen met bassist Rick Weren en drummer Imre Elzer naar de legendarische Berlijnse Hansa By the Wall studio. De studio waar Bowie zijn befaamde Low en Heroes albums opnam. Het doel is om een groots klinkende studioplaat op te nemen, wat zeker gelukt is. Zoals altijd is deze alternatieve band niet in een hokje te plaatsen. Het ene moment liefelijk het andere rauw en ongepolijst. Zelf omschrijven ze het album als een Europese, eclectische alt-popplaat, een omschrijving die grotendeels de lading dekt. Het eerste liedje voor de plaat, titelsong New Song, kwam na de nodige bloed, zweet en tranen tot stand. Na de aanschaf van een set exotische hoornen plectrums bij Ali Express. Na een uur of tien spelen zijn ze naar de filistijnen (niet erg duurzaam dus), maar de vroegtijdige dood van een plectrum is tegelijkertijd de geboorte van een nieuw nummer en de aanzet voor een nieuwe plaat. Overigens een behoorlijk stevig nummer met een Jimi Hendrix achtig outro. Vooral bij All of this had ik door de zang en het basspel associaties met de muziek van Lou Reed. Een echte oorwurm is Let’s Go on a Journey. Bij de eerste maten van All My Thoughts dacht ik dat men Black Eyed Dog van Nick Drake wilde inzetten. New Song bewijst dat Mummy’s a Tree na vijfentwintig jaar nog steeds springlevend is. Het album verschijnt op King Forward Records, het platenlabel van Frank Bond, de frontman van AlascA.

» details   » naar bericht  » reageer  

The Deep Dark Woods - Changing Faces (2021) 4,0

15 mei 2021, 08:35 uur

stem geplaatst

» details  

Jeff Elliot - Ten (2021) 4,0

14 mei 2021, 16:46 uur

stem geplaatst

» details  

Will Stratton - The Changing Wilderness (2021) 4,0

14 mei 2021, 16:45 uur

stem geplaatst

» details  

Sam & Julia - Something Somewhere (2021) 4,5

13 mei 2021, 10:01 uur

De debuutep So Far, So Good van Amsterdammers Sam van Ommen en Julia Schellekens kreeg in 2019 zelfs aandacht van het helaas ter ziele tv-programma Vrije Geluiden. Hun labelbaas Tim Knol van I Love My Label sprak toen terecht lovende woorden over hen. Knol is trouwens een muziekliefhebber in hart en nieren, die net zo bevlogen over andere muziekgenres praat. Ooit brak hij DWDD een lans voor de niet zo bekende soulzanger William Bell. Uiteraard verschijnt hun debuutalbum Something Somewhere op diens label, echter in samenwerking met het sympathieke Excelsior Recordings. De liedjes werden in één zomer geschreven op hun snikhete Amsterdamse zolderkamer. Het vastleggen in de studio vergde echter veel meer tijd. Julia hierover: “Eigenlijk heeft het maken van deze plaat ervoor gezorgd dat we allebei in therapie gingen. Juist bij de liedjes die zo persoonlijk en verstild zijn, vond ik het confronterend om ze in te zingen. De klank van mijn eigen stem vond ik ineens niet meer mooi en ik ging elke noot overdenken. Uiteindelijk vonden we samen een manier om het goede gevoel terug te krijgen en ben ik nu enorm blij met hoe alles erop staat. Ik heb geleerd dat het soms nodig is om op je bek te gaan en dan weer met nieuwe inzichten op te staan.”. Sam vult hierop aan : “We merkten dat we allebei meer dan ooit kampten met stress, angsten en andere mentale barrières, zoals veel millennials en zoomers. De generatie van het vergelijken en torenhoge verwachtingen. Als jonge twintigers zijn we op zoek naar ons plekje in deze wereld. En de struggle van die zoektocht hoor je terug in de muziek.”. Het album werd opgenomen in de befaamde Wisseloord Studio’s. Het eindresultaat mag er meer dan wezen, het lost de belofte van de EP meer dan in. De luisteraar wordt niet alleen getrakteerd op prachtige samenzang, maar ook op regelmatig inventief en spannend gitaarspel en soms op een dromerige Wurlitzer. Opener Easy triggert de luisteraar meteen. De persoonlijke teksten zijn tragikomisch. Zo gaat Crying at the Zoo over Sam’s paniekaanval in de dierentuin van Praag. Een groot aantal van de liedjes gaan over hun talloze oersaaie dates. Op Something Somewhere worden ze begeleid door hun band, wat het resultaat zeker ten goede is gekomen. Normaal gesproken benader ik alle nieuwe muziek wat uit onze hoofdstad komt, met de nodige reserve. Maar voor Sam & Julia en hun debuut Something Somewhere maak ik absoluut een uitzondering, prachtplaat.

» details   » naar bericht  » reageer  

Sarah Jarosz - Blue Heron Suite (2021) 4,0

12 mei 2021, 22:02 uur

stem geplaatst

» details  

Bertolf - Happy in Hindsight (2021) 4,5

9 mei 2021, 10:15 uur

Net als voor de geweldige voorganger Big Shadows of Small Things trok Bertolf zich voor zijn intussen zesde album Happy in Hindsight terug in zijn tuinhuisje in Zwolle. Deze keer had hij door de Coronaperikelen tijd te over, want het succesvolle toeren met Her Majesty lag immers stil. Net als zijn Her Majesty maatje Diederik Nomden heeft Bertolf een grote fascinatie voor popmuziek uit het verleden en The Beatles in het bijzonder. Bij Nomden ging die interesse zover dat hij samen met Bart van Poppel met hun band The Analogues diverse albums van The Beatles volledig natuurgetrouw naspeelden.

Ook Bertolf analyseert graag muziek. Zo nam hij het gitaarspel van enkele van zijn helden onder de loep. Voor het a capellanummer We Don't Get Along ontleedde hij de virtuoze zesstemmige vocalen van het zwarte vocale sextet Take 6. Zijn bevindingen paste hij toe op het heel oude liedje. Alle zes stemmen zijn door hemzelf ingezongen. Ook in afsluiter Sunday Child experimenteert hij er lustig op los. Hij smeedt hier op ingenieuze wijze losse songfragmenten aan elkaar. Een duidelijke knipoog naar kant twee van Abbey Road.

Het verschil met de voorganger is dat het album poppier is geworden en de teksten wat opgewekter. Niet dat het compleet zorgeloos is. Aan het begin What Have I Dragged You Into? hoor je zijn kinderen vrolijk spelen. Door de vele problemen in de wereld waar we de jeugd in de toekomst mee zullen opzadelen, zingt hij in het refrein “Oh my God, what have I dragged you into?”. Nog beter dan op de vijf voorgangers weet hij zijn kennis van oude popmuziek om te toveren in moderne, aanstekelijke popliedjes . Met een knipoog naar zijn grote helden uiteraard. Zo hoor je in het pianospel op Happy in Hindsight duidelijk Todd Rundgren uit zijn begintijd terug, toen deze nog niet volop experimenteerde.

Andere geweldige voorbeelden van excellente popsongs zijn Don't Look Up, Don't Look Down en Mystery Magnet. Maar het album staat eigenlijk vol met hits in spe. Praktisch alles werd thuis ingespeeld. De drums werden in de studio bij coproducer Frans Hagenaars opgenomen met Bauke Bakker, drummer bij Her Majesty. Het complete verhaal over Happy in Hindsight is overigens terug te lezen op zijn website.

Een van zijn gitaarhelden is Tony Rice. Op diens licks van het album Church Street Blues oefende hij eindeloos. Niet vreemd dus dat zijn volgende album een bluegrass-album wordt. Maar tot die tijd kunnen we volop genieten van dit voorbeeldige, uitermate verslavende popalbum, zonder enige twijfel zijn fraaiste uit zijn oeuvre.

» details   » naar bericht  » reageer  

dodie - Build a Problem (2021) 4,0

8 mei 2021, 15:56 uur

stem geplaatst

» details  

Geri van Essen - Cleaned the Windows (2021) 4,0

6 mei 2021, 15:37 uur

stem geplaatst

» details  

Ashe - Ashlyn (2021) 4,0

6 mei 2021, 10:19 uur

Ashe is de artiestennaam van de sinds kort achtentwintigjarige Amerikaanse singer-songwriter Ashlyn Rae Wilson. Opgegroeid in een conservatief Christelijk gezin in San José. Vanaf haar achtste kreeg ze zang- en pianoles. In haar vroege jeugd hoorde ze alleen Christelijke muziek op de radio. Gelukkig werd daar verandering in gebracht door haar opa, die haar liet kennismaken met Bob Dylan, The Beatles en Jefferson Airplane. In 2015 studeerde ze af aan de fameuze Berklee College of Music, waar ze zich bekwaamde in produceren en in modern songschrijven. In 2019 bezorgde de single Moral of the Story haar grote naamsbekendheid, vooral nadat het liedje een jaar later gebruikt werd voor de Netflix film “To All the Boys: P.S. I Still Love You”. Op haar debuutalbum Ashlyn staat een nieuwe versie, een duet met Niall Horan, met wie ze tegenwoordig haar leven deelt. Intussen zijn deze twee versies van Moral of the Story samen zo’n 670 miljoen keer beluisterd op streamingsdiensten. Wilson schreef het nadat ze de scheidingspapieren voor haar huwelijk had aangevraagd. Ze trouwde in een opwelling op haar drieëntwintigste, dacht dat ze de liefde van haar leven had gevonden. Kwam er al snel achter dat de liefde teveel van haar kant moest komen. Vooral in Me Without You verwijt ze haar toenmalige echtgenoot hiervan . In het vrolijke refrein zingt ze “You let me down”. De strijkers hebben hier overigens een overduidelijke ELO-signatuur. Voor het nummer Always lijkt men goed geluisterd te hebben naar Sinatra’s My Way. Met dat nummer heeft het melodieuze raakvlakken en wordt er tevens op eenzelfde wijze naar een climax toegewerkt. Het album staat vol met popliedjes die liggen tussen sublieme tijdloze pianoballads en op de zeventiger jaren geïnspireerde rock. Uitzondering hierop is het ingetogen Taylor met fraai akoestisch gitaarspel. Een aantal producers werkten mee. Allereerst Finneas (broer van Billie Eilish), die eerder haar dubbel EP Moral Of The Story Chapters 1 & 2 produceerde. Finneas zingt trouwens een duet met haar in de fraaie opener Till Forever Falls Apart. Andere producers zijn Noah Conrad (o.a. Niall Horan, LANY), Jason Evigan (o.a. Madonna, Demi Lovato) en Leroy “Big Taste” Clampitt. Met laatstgenoemde schreef ze het overgrote deel van de songs en produceerde hij grotendeels het album. Wilson heeft een voorkeur voor liedjes met sterke melodieën, denk aan tijdloze songs als God Only Knows en Eleanor Rigby. Haar grootste muzikale voorbeeld is dan ook Carole King. Andere belangrijke inspiratiebronnen zijn eventueel op https://open.spotify.com/playlist/76zWR9aWh0qSm68Xi8PF0s terug te vinden. Tekstueel verwijzen de liedjes uitsluitend naar haar op de klippen gelopen huwelijk. De productie vind ik aan de uitbundige kant. Benieuwd trouwens wat een eventuele samenwerking met een meer ervaren producer als Thomas Bartlett als eindresultaat zou opleveren. Neemt niet weg dat Ashlyn een overtuigend debuutalbum is geworden.

» details   » naar bericht  » reageer  

Dayna Kurtz - Postcards from Downtown (2002)

5 mei 2021, 13:55 uur

(reactie op ander bericht)



Inderdaad een uitstekend album van Kurtz. Somebody Leave A Light on gaat trouwens over de betreurde Jeff Buckley.
Lang gedacht dat dit haar debuut was, maar dat is Otherwise Luscious Life.
Geweldige zangeres, live altijd fantastisch.
Waar blijft eindelijk eens een nieuw studioalbum?

» details   » naar bericht  » reageer  

Afton Wolfe - Kings for Sale (2021) 4,5

5 mei 2021, 13:32 uur

Interessante kerel, deze tweeënveertigjarige, in het zuiden van de VS opgegroeide Afton Wolfe. Vooral de blues zit in zijn genen, maar in zijn reeds ruim twee decennia durende carrière, was hij actief in vele muzieksoorten. Producer Oz Fritz leerde hij in 2001 kennen tijdens zijn periode in de avant-gardistische groep Dollar Book Floyd. In die groep speelde ook Amy Lott, met wie hij opener Paper Piano en Steel Wires schreef. Net als Dollar Book Floyd gebruikt Wolfe de nodige instrumenten om zijn songs fraai in te kleuren.

De keuze voor Fritz lag voor de hand, niet alleen is het een goede vriend, waarmee hij over de meest uiteenlopende onderwerpen kan converseren, maar Fritz werkte ook met Tom Waits op een drietal van diens albums. Wolfe is een groot liefhebber van Waits en beschikt over net zo’n imposante rauwe stem. Wolfe debuteerde vorig jaar solo met de EP Petronius' Last Meal.

De titel van debuutalbum Kings for Sale is ontleend aan de aanstekelijke single Dirty Girl, wat over een trip door het zuiden van VS handelt, waarbij hij voor bluesliefhebbers interessante plaatsen als Clarksdale langstrekt. Op dat nummer is Mississippi bluesman en Blue Mountain frontman Cary Hudson te horen op mondharmonica en elektrische bottleneck gitaar. Aan het begin van het nummer geeft hij tevens zijn hypothese over de reden waarom Mississippi zo consequent een geografisch centrum van spiritualiteit is.

Opener Paper Piano heeft de luisteraar meteen volledig bij de les door de interessante instrumentatie en ingenieuze opbouw. Het uitstekende pianospel is voor rekening van de drieëntwintigjarige benjamin van het gezelschap, Ben Babylon. Naast een zestal uitstekende zelfgeschreven composities ook een drietal covers.

In Cemetry Blues van B.W. Goodwin Jr ontbinden Wolfe en zijn begeleiders volledig hun duivels. Een geweldige keuze is het voor mij het onbekende Mrs. Ernst’s Piano van Mike West van Truckstop Honeymoon. Het vertelt het verhaal van een pianoleraar levend in een voorstad, net na het einde van de segregatie. Door de melancholische klarinet heeft het nummer voor mij een Joods tintje. Zowel Carpenter als About My Falling zijn autobiografische songs over zijn tijd als barman.

Het is genoegzaam bekend dat het als muzikant vaak de eindjes aan elkaar knopen is, ook voor Afton en zijn vrouw. Toch neemt hij nu het risico om Kings for Sale in eigen beheer uit te brengen om zo zijn artistieke vrijheid volledig te kunnen bewaren. De naam van zijn label, Grandiflora Records, verwijst naar de Magnolia grandiflora, een boomsoort uit de tulpenboomfamilie. Van nature voortkomend in de zuidoostelijke staten van de Verenigde Staten.

Afsluiter O’ Magnolia verwijst ernaar. Het nummer is geïnspireerd op het stemmen eind vorig jaar over de verandering van de Staatsvlag van Mississippi naar een vlag waarop de bloem van de Magnolia Grandiflora het nieuwe symbool van de staat wordt. Het fraaie melancholische gitaarspel is van Cary Hudson. Liefhebbers van rauwe stemmen en door blues doordrenkte muziek zullen een heerlijke kluif hebben aan debuutalbum Kings for Sale.

» details   » naar bericht  » reageer  

Current Joys - Voyager (2021) 4,5

5 mei 2021, 09:48 uur

De vorige zes albums van de achtentwintigjarige Nicholas Rattigan gingen geruisloos aan mij voorbij. Ik ben duidelijk niet de enige bij wie dat gebeurde, want hier op MusicMeter kregen zijn albums tot nu toe slechts vier stemmen. Voyager zal zeker zijn naamsbekendheid aanzienlijk gaan vergroten. Volgens het persbericht wordt hij op zijn vorige albums nogal eens vergeleken met Tame Impala. Gelukkig hoor ik die band hier niet terug, want van hun muziek word ik behoorlijk nerveus. Met nerveus zijn wordt Rattigan dagelijks geconfronteerd. Hij lijdt aan een gegeneraliseerde angststoornis, een psychische aandoening waarbij je constant angstig en nerveus bent. Op de binnenkant van het klaphoesje oogt hij als een introvert persoon. De zestien songs lijken een zware bevalling te zijn geworden. Op de achterkant van de hoes worden de songtitels geprojecteerd met zijn bebloede hand op de achtergrond. Gelukkig is het niet alleen maar kommer en kwel wat de klok slaat. Sommige songs hebben een opgewekt karakter. De vergelijking met The Cure ligt voor de hand door zijn geregeld getormenteerde zang. De titel Voyager is goed gekozen, de luisteraar voelt zich een reiziger langs de veelal donkere krochten van zijn mentale gesteldheid. Rattigan speelde alle muziek in. Alleen op Breaking the Waves zingt hij duet met een zangeres. Onbekend wie, want de hoes bevat geen credits. Het album bevat twee fraaie, ingetogen rustpunten, Voyager Pt. 1 en Pt. 2. De eerste beluistering was overigens niet al te positief, dat kwam vooral door de drumpartij op Naked. Gelukkig was mijn muziekvriend René erg enthousiast over dit epische en meeslepende album. Voyager is een album waar ik de nodige moeite voor moest doen, maar blijkt een zeer verslavende groeibriljant te zijn. Meer dan warm aanbevolen!

» details   » naar bericht  » reageer  

Sharon Goldman - Kol Isha (2016) 4,5

Alternatieve titel: A Woman's Voice, 4 mei 2021, 15:46 uur

stem geplaatst

» details  

Iron & Wine - Archive Series Volume No. 5: Tallahassee Recordings (2021) 4,5

3 mei 2021, 15:20 uur

Op de hoes van Archive Series Vol. 5: Tallahassee prijkt een stickertje “the LOST debut album from Iron & Wine”. Het had inderdaad het debuutalbum van Sam Beam kunnen zijn en, na een aantal keren intensief beluisteren, misschien wel moeten zijn. Bij het doorspitten van zijn archief vond Beam ruim twintig nummers terug uit zijn studententijd. Opgenomen in 1998 en 1999 toen hij studeerde aan het College of Motion Picture Arts van de Florida State University. Het herbeluisteren riep bij hem de nodige herinneringen op. Bij het opnemen van de songs probeerde hij op zijn eigen bescheiden manier zijn grote voorbeelden uit die tijd, Neil Young en Jason Molina, te imiteren. Ook kwamen de herinneringen opborrelen aan de ruimte in St. Augustine’s waar hij ze samen met zijn goede vriend E.J. Holowicki opnam. Niet veel later gevolgd door herinneringen aan de veel mooie, langlopende vriendschappen die hij in die periode afsloot. Het is echter niet uit nostalgie dat hij dit album uitbrengt. Archive Series Vol. 5: Tallahassee bevat namelijk een elftal ijzersterke, verrassend coherente songs, dat zich zondermeer kan meten met zijn eerste drie albums. Met zijn bekende fluwelen fluisterzang begeleid hij zichzelf alleen ondersteund door akoestische gitaar, mondharmonica en drums. Vriend E.J. speelt bas en verder hoor je alleen op Straight and Tall de achtergrondzang van Brandi Bradbun. E.J. produceerde en mixte vorig jaar het album. Het album wist mij net zo snel te overtuigen als zijn eerste drie. Zoals gewoonlijk zal het album digitaal, als op vinyl, cd en cassette verschijnen.

» details   » naar bericht  » reageer  

Sophia Kennedy - Monsters (2021) 4,5

3 mei 2021, 09:58 uur

Dansmuziek vormt niet een bovenmatig groot bestanddeel van mijn albumcollectie. Dat genre bestaat bij mij vooral uit ska, reggae en muziek uit Latijns Amerika. Beduidend minder aanwezig is discomuziek. In de jaren negentig wist het Brownswood label mijn aandacht te trekken met artiesten als United Future Organization. De laatste groep uit de dance scene die ik in 2007 absoluut de moeite waard vond was het uit Frankrijk afkomstige Kira Neris met het uitstekende album Behind Closed Doors. Dat album vormde tijdens het laatste jaar dat ik nog werkte mijn belangrijkste bondgenoot op mijn lange, monotone treinreizen naar Amsterdam en terug naar Den Bosch. Bij het beluisteren van het geweldige uptemponummer Up had ik meteen een overduidelijke associatie met de muziek van Kira Neris. Het debuutalbum uit 2017 van de toen nog erg meisjesachtig ogende Sophia ontging volledig aan mijn aandacht. Het wist wel al de aandacht te trekken van de alternatieve website Pitchfork. Op dat album is net als op haar tweede album Monsters de zeer ervaren Mense Reents haar coproducer. Hij is bekend van andere Hamburgse acts als Egoexpress, Die Goldenen Zitronen en Die Vögel. Kennedy komt niet oorspronkelijk uit Hamburg, maar werd in 1989 geboren in Baltimore, Maryland, VS. Ze verhuisde in 2013 naar Hamburg om daar aan de filmschool te gaan studeren. Ze heeft een obsessie voor de films van John Cassavetes en jaren 70 horror zoals de film “Carrie”. Ze groeide op met de eclectische platencollectie van haar moeder, vooral met Whitney Houston, Simon & Garfunkel, Karen Dalton en The Velvet Underground. Maar begon ook te luisteren naar Antony & The Johnsons, Amy Winehouse, Nina Simone en Billie Holiday. Kennedy is een meer dan uitstekende zangeres. Haar voordracht is zelfverzekerd, soms tegen het theatrale aan. Haar muziek is naast soms theatraal, soms ook episch, dansbaar en grimmig. Je hoort invloeden uit de Krautrock, maar ook van alternatieve groepen als Panda Bear en Animal Collective. Overigens is haar zelfverzekerdheid langzaam gegroeid sinds haar late tienerjaren, getuige deze regels in Seventeen :

“Seventeen, I was afraid of everything
Pitched my voice up high and screamed
Someday I hope to find someone like me.”

Ook de tekst van het buitengewoon inventieve Loop lijkt me overigens een duidelijke verwijzing naar haar jeugd. Niet alleen produceerden Kennedy en Reents samen het album. Ze schreven ook de songs samen en speelden alle muziek in. Alleen op Chestnut Avenue speelt Stefan Rath drums. Het album werd opgenomen in de Hamburgse Art Blakey Studio. De hoesfoto werd vreemd genoeg genomen in een andere Hamburgse studio. Nummers als Up kruipen razendsnel onder de huid om niet meer los te laten. Monsters is een intrigerend, bij vlagen theatraal, maar bovenal verslavend, aan haar vader opgedragen album.

» details   » naar bericht  » reageer  

Linde Nijland - Ten Years (2021) 5,0

1 mei 2021, 11:51 uur

Bij doorgewinterde folkliefhebbers is Linde Nijland al zo’n twee decennia een bekende naam. Naast haar solocarrière vergaarde ze tevens tot 2006 roem met het duo Ygdrassil. Hoofdredacteur Eric van Domburg Scipio van Popmagazine Heaven noemt haar misschien wel terecht al vele jaren de beste folkzangeres van Nederland. Zij kan zich meten met folkzangeressen van internationale allure. Niet voor niets werd ze gevraagd voor een reünieconcert van Fairport Convention in 2009 en als gastzangeres van die band tijdens een Nederlandse tournee in 2014.

Al op vroege leeftijd kreeg Linde interesse in folkmuziek. Maar was daarnaast ook niet ongevoelig voor popmuziek, getuige haar laatste album The Jukebox Project uit 2017. Hierop geeft ze veelal een volkomen eigen draai aan klassiekers als A Whiter Shade of Pale, Nights in White Satin en Five Years. Hoe fraai dit en haar album Linde Nijland Sings Sandy Denny ook is, toch hoor ik haar het liefst haar eigen geschreven liedjes zingen. Bijvoorbeeld de persoonlijke titelsong van het album I Am Here, wordt zo intens gebracht, dat het mij nog steeds bij iedere beluistering kippenvel bezorgt.

Ook deze keer bewijst Linde weer dat haar eigen nummers niet onder doen voor de door haar gecoverde nummers. Zonder enige terughoudendheid durf ik te stellen dat Ten Years voor mij haar mooiste album uit haar oeuvre is geworden. Acht liedjes werden vrij recent geschreven, twee liedjes stammen nog uit haar Ygdrassil periode. Het liedje Fishermen werd op speciaal verzoek geschreven voor iemand die alles van de visserij en scheepvaart weet. My man is out a sailing is een lofzang voor Bert Ridderbos, al bijna twee decennia haar (muzikale) levenspartner.

Naast eigen nummers ook twee goed gekozen covers. Tiny Sparrow is een heel bekende oude Amerikaanse ballade en Was It You werd geschreven door Ewen Carruthers. Hij was een niet zo’n bekend liedjesschrijver, die zij op het spoor kwam door haar bevriende singer-songwriter Mike Silver. Muzikaal gezien komt haar inspiratie uit de Engelse, Ierse en Schotse folk, maar er zijn ook pop en Americana invloeden. Hoewel het een persoonlijk album is hoopt Linde dat er tegelijk iets opens en universeels in zit waardoor mensen het vanuit hun eigen beleving kunnen invullen.

De liedjes werden zonder uitzondering bijzonder fraai gearrangeerd door Linde en Bert. Bert neemt de nodige instrumenten ter hand, vooral zijn warme, subtiele bijdragen op de accordeon bevallen mij uitermate goed. Uiteraard ontbreken de prachtige bijdragen van violist Joost van Es niet. Eerder dit jaar excelleerde maestro van Es trouwens al op Hummingbird van NinaLynn en op One Lifetime van Tip Jar. Joost was de enige muzikant die zijn partijen live inspeelde in het rustiek aan de Dollard gelegen huisje van Linde en Bert.

Gilbert Terpstra nam zijn drumpartijen thuis in Leeuwarden op en was tevens een grote motivator. Goede vriendin Kirsty McGee leverde haar bijdrage digitaal vanuit Manchester. Zij verzorgde de achtergrondzang op titelsong Ten Years en speelde tevens zingende zaag en duimpiano. De opnamekwaliteit is om door een ringetje te halen. Al heel lang zweren ze bij hun onderhand vintage digitale harddiskrecorder Korg D32XD. Ooit aangeschaft voor de opnamen van het vijfde Ygdrassil album. Zoals al eerder gememoreerd Ten Years is haar mooiste album uit haar oeuvre geworden en zal voor mij tot de aller-fraaiste releases van 2021 gaan behoren.

» details   » naar bericht  » reageer