menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van WoNa. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

The Joy Formidable - AAARTH (2018) 3,5

28 september 2018, 09:48 uur

Er zijn albums die hun best doen om een luisteraar totaal op het verkeerde been te zetten. Aaarth is er daar een van. Het begin van het album doet een dance (of hoe dat ook heet) album vermoeden, waarna ik het eigenlijk direct uit zette. In het vervolg van het nummer komt er ook nog een stevig pot metal voorbij en was ik er wel klaar mee. Ik las de titel als Aaaarrghhh en dat klopte wel bij wat ik hoorde.

Later bleek dat de eclectische hoes van Aaarth een prima binnenkomer voor het album is. The Joy Formidable uit Wales brengt namelijk een eclectische mix van stijlen, die hun basis vinden in alternatieve rock. Ik hoor invloeden van tijdgenoten als Band of Skulls, Blood Red Shoes, maar ook Anna Calvi en Wolf Alice. Terwijl zangeres Ritzi Bryan haar gitaar kan laten krijsen als A Place to Bury Strangers op een zonnige, zondagmiddag zou doen. Over dat alles een beetje van die andere Welshe trots Manic Street Preachers.

Wat ik de onderliggende kwaliteit van Aaarth vind, is de continue wijze waarop contrasten binnen songs en tussen nummers worden gemaakt. Deze band weet hoe een spanningsboog tot een geweldig einde te brengen, binnen nummers met sterke dynamiek te werken. Het feit dat er, eigenlijk uit het niets, een piano ballad opduikt in het midden van het album en niet op het einde zoals andere bands dat plegen te doen, is een teken van durf.

The Joy Formidable is geen hoogvlieger, maar een zeer solide subtopper die het verdient gehoord te worden. Als ik hoor wat de band kan en aandurft, hoor ik een link met de V.S. band Slothrust, die recentelijk ook zo'n enorm gevarieerd album, 'The Pact', heeft uitgebracht. Dat album maakte nog iets meer indruk, maar het scheelt niet veel. Kortom, een aanrader dus.

Dit is een aangepaste versie van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Anna Calvi - Hunter (2018) 3,5

26 september 2018, 09:21 uur

Afgelopen juni zag ik Anna Calvi als onderdeel van het Stargaze orkest olv Jerek Bisschoff optreden in het Concertgebouw. Dit Berlijnse orkest speelde een interpretatie van Bowie's Blackstar album, omlijst met enkele hits. Calvi zong enkele nummers en speelde gitaar.

Het kan daarom zijn dat ik de volgende indruk heb van delen van Hunter. Ik hoor de invloed van Bowie enorm. In deze wijze waarop ze zingt, het geluid van de lead gitaar en de spanningsboog die zij in veel nummers weet op te roepen. Het mooie daarbij is, dat zij zichzelf overduidelijk daarin gevonden heeft.

De afgelopen jaren zijn ook gebruikt om zichzelf te ontplooien en duidelijke standpunten in te nemen. Die komen allemaal naar voren in de teksten, waar zij delen van haar soul searching en nieuwe liefde in verwerkt. Inclusief de zelfverzekerdheid die daarmee gekomen is.

Dat leidt muzikaal tot enorme erupties, maar ook tot eenzame vergezichten. Vrijwel ieder nummer heeft een innerlijke spanning, die dan wel en dan niet wordt losgelaten. Toegegeven, 10 nummers lang is dit misschien iets te veel van het goede. Iets wat nog wel goed kan komen. Daarin ben ik het eens met erwinz: dit is een groeiplaat, die (veel) verder kan komen dan mijn eerste sterren inschatting, 3,5. Nu nog niet.

Wat in ieder geval voor spreekt, is de geweldige opbouw die sommige nummers hebben. Zoveel laagjes, zoveel te ontdekken, zoveel fantasie en ja, ook heel stoer soms. Dat Anna Calvi daarin af en toe enorm uithaalt met haar stem, onderstreept haar persoonlijke betrokkenheid bij wat ze zingt en speelt. Het maakt een nummer af. Nu is inderdaad de vraag: waar gaat het eindigen?

Dit stuk is een hertaling van een Engelstalig post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

The Paper Kites - On the Corner Where You Live (2018) 2,5

22 september 2018, 10:16 uur

Zelden een plaat gehoord die mij zo op en neer slingert als deze. Meestal vind ik een plaat goed of slecht/niet interessant/verkeerde genre. In goed zitten vervolgens allerlei gradaties.

Bij On The Corner Where You Live kan ik het album binnen drie nummers aan de kant gooien en andere keren een tweede keer opzetten, om te genieten van de momenten van rust en muzikale vondsten. Daarbij komt de plaat overigens nooit in de buurt van "soortgenoten" Half Moon Run of de laatste van Husky waar ik altijd naar kan luisteren. Daar is de plaat uiteindelijk te eentonig en vlak voor.

Meestal is een recensie bij mij bedoeld als een aansporing om naar de besproken muziek te gaan luisteren. In een plaat die ik slecht vind, stop ik geen energie. Wie ben ik uiteindelijk om slecht te spreken over iets waar iemand zijn ziel en zaligheid in gelegd heeft gelegd?

Daarom dus laat ik de afweging geheel over aan de lezers. Bepaal zelf maar. Daarbij wel de complimenten voor de instrumentale opener. Die doet het altijd. De beoordeling zit, vooralsnog, precies in het midden.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG

» details   » naar bericht  » reageer  

The Right Here - Another Round (2018) 3,5

19 september 2018, 09:32 uur

Vlak voor de zomer werd ik geattendeerd op het label Rum Bar Records uit de V.S. Dat heeft al tot kennismaking met een aantal erg leuke platen geleid. Another Round is er daar een van.

De vraag is of een plaat gevuld met b-sides, acoustic versies en covermateriaal de juiste introductie voor een punkrock band is, maar hij is mij in ieder geval goed bevallen. Het start met 'Buy Me A Round', dat naar ik aanneem het ware gezicht van de band is. Er wordt stevig gerockt, nog steviger gezongen. De muziek houdt het midden tussen rock, een popfeel, punk en country(rock), kortom alle ingrediënten die in mijn ogen Amerikaanse (punk)rock zo leuk kunnen maken. Wegsturen van de Springsteen bombast en gouden melodieën omarmen. The Right Here laat het allemaal zien in dit en nog een paar nummers. Dit is dus een b-kant? Dan is het tijd om met de rest van het repertoire kennis te maken!

Als de zaak omlaag gaat en er een akoestische gitaar overblijft of alleen een piano en orgel, blijft de kracht van ieder liedje moeiteloos overeind. Ik kan de mannen zo zien zitten in een intieme setting zoals de Q-Bus in Leiden vaak biedt en de zaal volkomen stil spelen.

Waar het ook verrast, is in de twee covers. 'Dead Flowers' krijgt net een ruiger randje mee, dat, misschien vreemd genoeg, alle sterke punten in het nummer naar voren haalt. Net iets steviger, net iets ruiger. Waar The Stones het country element naar voren schoven, belicht The Right Here de rock kant. Sterk gedaan. (Ik vraag me overigens af waarom The Stones dit nummer niet als tweede single van 'Sticky Fingers' hebben uitgebracht in 1971. Geheide hit toch? Of te country en daarom te schokkend voor hun fans toen?) De andere cover is 'Modern Love' van Bowie. Ook dit krijgt een punkrockrandje mee dat het nummer siert. Het gaat iets simpeler rechtdoor dan Bowies stomper, maar ook hier wordt de kracht van de melodie goed naar voren gehaald.

Kortom, een gevarieerde plaat, maar er staat geen misser op.

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Slothrust - The Pact (2018) 4,0

18 september 2018, 08:57 uur

Met een naam als Slothrust verwachtte ik loodzware metal te gaan horen en liet het album, ondanks de prachtige hoes, in eerste instantie aan me voorbij gaan. Bij een oppervlakkige beluistering van de eerste twee nummers vond ik de zang zo huilerig dat ik de plaat afzette. Enkele weken later toch maar geprobeerd en sindsdien vraag ik me af waar mijn oren zaten die eerste keer. Verkeerde mindset waarschijnlijk om naar nieuwe muziek te luisteren. Dat gebeurt gewoon af en toe.

The Pact is een album waarop de band uit Boston vele kanten van de rock verkent en op succesvolle wijze. Voorop gegaan door zangeres Leah Weilbaum is eigenlijk geen top te hoog. Tegen de achtergrond van een stevige mannelijke ritmesectie kan zij haar stem en gitaren alle kanten op duwen. Punkrock, een akoestische ballad, luisterrock, rechttoe rechtaan rock en elementen van grunge, alles past in dit plaatje.

Als er een band naar voren komt, of zelfs een album, dan is het Bigger, Better, Faster, More! van 4 Non Blondes. Ook dat album is uitzonderlijk divers, maar een eenheid door de stem van Linda Perry. Slothrust komt met een album met betere nummers, even goede zang, maar geen 'What's Up?'. De allesverzengende hit hoor ik niet op The Pact. Naast het feit dat hits scoren voor (alternatieve) rockbands een onmogelijkheid is in 2018.

Door de variatie in de muziek moest ik ook aan het Britse Wolf Alice denken. Hier moet de tijd leren of Slothrust dat wint en zeker live. Qua stem echter is het een walk over, zoveel volume kan Weilbaum produceren als ze wil. Haar kracht is dosering.

Totaal verrast dus door een album dat startte met een lading aan vooroordelen. Niet zelden betaalt het zich terug deze tijdig aan de kant te zetten.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Yorick van Norden - The Jester (2018) 3,5

17 september 2018, 09:41 uur

Vreemd genoeg verwachtte ik een modern klassieke plaat te gaan horen, platen die mij de laatste tijd, om enigszins mysterieuze redenen, regelmatig worden toegezonden. Een verwachting die nergens op blijkt te slaan of het moet zijn omdat Lennon-McCartney en Brian Wilson toch wel de Bach en Mozart van de 20e eeuw genoemd kunnen worden. Vaatjes waar Van Norden niet alleen succesvol uit tapt maar ook het ambitie niveau van probeert te benaderen en soms haalt.

Dat uit zich in de twee plaatkanten, die hierboven al voldoende zijn benadrukt. Dat deel hoef ik niet te herhalen. Waar ik wel mijn lofzang op wil zingen, is de succesvolle wijze waarop Van Norden zijn invloeden laat samensmelten met invloeden uit de indie poprock uit de jaren 90 en de streng psychedelische regels, waar artiesten als Jacco Gardner meer onder leden dan zweefden en deze vertaalt naar prachtige songs. Hij weet beide elementen om te smeden in popsongs van een hoog niveau. Kortom, een plaat waar hits op gestaan zouden hebben; in een ander tijdperk. Daarom is het juist zo mooi dat een plaat als deze, met de enorme ambitie die hieruit spreekt, nog gemaakt kunnen worden in 2018. In een adem op deze plek ook even hulde van Jan Stroomer en zijn The Stream die met 'Sweet Sally Sad Departure' dit jaar ook al zo'n enorm ambitieus en artistiek succesvol product heeft afgeleverd.

Niet alles is hosanna. Een aantal songs komt in mijn ogen iets minder uit de verf. Vandaar een op dit moment conservatieve score van 3.5, voor een plaat die het in zich heeft om een Nederpop klassieker te worden. In de komende weken ga ik verder luisteren en beoordelen of de plaat toch meer verdiend. Wordt vervolgd dus. In de tussentijd toch petje af.

Het bovenstaande is een bewerking van de Engelstalig post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

The Chills - Snow Bound (2018) 3,5

12 september 2018, 10:45 uur

Het is mogelijk om een band te ontdekken die al 38 jaar bestaat. Zelfs die ene, grote, internationale hit uit 1990, 'Heavenly Pop Hit, zei me, ook na beluistering niets.

Ik vond de vraag die de hoes bij mij opriep wel aardig. In de bol die afgebeeld staat, zit enkel artificiële sneeuw (zo fascinerend als klein kind om dat te zien vallen). Hoe verhoudt dat zich tot de muziek? Gaat die net zo nep zijn?

Dat bleek heel erg mee te vallen, maar een aspect van sneeuw blijft voor mij wel overeind op Snow Bound: op de een of andere manier warmt deze muziek mij geen moment. Dat heeft het gemeen met veel muziek die in de jaren 80 werd gemaakt. Te kil en afstandelijk. Het was mijn decennium qua muziek absoluut niet.

Waar het leuk wordt op deze plaat, is als er elementen van latere indierock of eerdere jaren 60 pop door de kilheid verweven worden. Dan laten Martin Phillips en zijn "doorgangshuis van muzikanten" zoals het elders omschreven wordt, wel degelijk zien dat er leven in The Chills zit. (Dat doorgangshuis valt de laatste jaren overigens reuze mee.) Een song als 'Scarred', met veel elementen die een goede popsong moet bevatten, dus ook handclaps, doet zijn werk onmiddellijk. Een heel fijne en mijn favoriet op het album.

De 80s komen vooral door in de referenties aan (de betere nummers van) A-Ha en de Pet Shop Boys, waaraan The Chills iets eigens meegeven, waardoor ze ten opzichte van de genoemde namen direct op voorsprong staan. Uiteindelijk komt het door deze mix dicht bij het latere werk van New Order. En ja, vleugjes REM zijn zeker herkenbaar RichardKoning.

Al met al is Snow Bound een afstandelijk album, maar er is niets mis met frisse, droge winterkou. Het komt dus zeker goed.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Paul McCartney - Egypt Station (2018) 3,0

11 september 2018, 09:11 uur

Na een aantal luisterbeurten ben ik al klaar met dit album. Het klinkt geregeld fris, Paul heeft inspiratie, maar het komt maar niet echt tot leven. Eigenlijk heb ik dit met al zijn platen sinds 1979, met kortstondige uitzonderingen er tussen. Ja, er springen een paar nummers tussen uit, maar de show vanuit Grand Central Station liet zien waar die echt thuishoren: 'Come On To Me' sloeg volledig dood tussen alles wat er voor en na gespeeld werd. Nee, ik mag niet vergelijken, maar dat is ondoenlijk met deze back catalogue. Een uur in de show merkte ik dat ik het wel genoeg vond.

Heel misschien als ik meer tijd in het album zou steken, bestaat de kans dat het album de middelmaat zou ontstijgen, maar waarom zou ik, als ik de nieuwe Arctic Monkeys me volledig eigen maak of me wel verdiep in de nieuwe Anna Calvi?

Misschien dat het tijd wordt in te zien dat ik eigenlijk geen Paul McCartney fan meer ben, maar een nostalgische zwelger in The Beatles en dan vooral vanaf 1967 (met al die leuke hits van daarvoor die altijd wel ergens voorbij komen en zorgen voor een grote lach op mijn gezicht).

Het hele verhaal staat hier op WoNoBlog.

» details   » naar bericht  » reageer  

Judy Blank - Morning Sun (2018) 3,5

8 september 2018, 09:57 uur

Morning Sun is een plaat om heel erg vrolijk van te worden en een hele stap voorwaarts ten opzichte van haar debuut, dat mij op geen enkele manier raakte. Morning Sun doet dat geregeld wel en de andere nummers zijn minimaal onderhoudend. De afwisseling in de nummers is een groot pluspunt. Judy Blank toont zich thuis in menig genre en zet ze schijnbaar moeiteloos naar haar hand. Van country rock naar eenzame, akoestische gitaar nummers, Blank maakt er niet alleen iets van, het worden Blank nummers.

Zelf geeft ze nu enorm af op de tv show waar ze aan mee heeft gedaan. Feit is wel dat ze staat waar ze nu staat en de vraag is of dat zonder ook gelukt was. De ervaring zelf was misschien niet allemaal positief, haar naam in zekere kringen was gevestigd en dat helpt, lijkt mij, altijd. Kwestie van een stap achteruit en minsten drie vooruit?

Met 'Mary Jane' geregeld op de radio heeft Morning Sun een fraai, poppy speerpunt dat mensen benieuwd kan maken naar de rest van het album. Die zullen niet teleurgesteld raken als ze 'Tangled Up In You' of 'Sweet Love' voor het eerst horen. Judy Blank schittert hier.

Ik ben nog niet zo enthousiast als Lura en artonna campaign, maar begrijp hen zeker.

Het hele verhaal staat hier op WoNoBlog:

WoNoBloG: Morning Sun. Judy Blank - wonomagazine.blogspot.com

» details   » naar bericht  » reageer  

broeder Dieleman - Komma (2018) 5,0

6 september 2018, 08:58 uur

"Een meesterwerk van eenzame schoonheid", zo concludeer ik in mijn post op WoNoBloG. Dat is op verschillende manieren uit te leggen en ze zijn ook van toepassing. Het is een soort muziek waar ik verder niet mee in aanraking kom. Het bevindt zich op eenzame hoogten, onaantastbaar haast. Het wordt gezongen en gesproken in een dialect dat moeilijk verstaanbaar is voor een niet Zeeuw. De kwaliteit is ongenaakbaar. De muziek straalt eenzaamheid uit, het alleen zijn in de polder en kreken.

Dit alles heeft broeder Dieleman weten te vangen in zijn nieuwe plaat Komma, dat overigens meer een gesamt kunstwerk genoemd kan worden. Zonder zijn vorige plaat 'Uut De Bron' had ik nooit naar 'Het Gat Van Pinten' kunnen luisteren, was direct afgehaakt. 'Uut De Bron' is uniek door de synthese die Dieleman aanlegde tussen sfeerimpressies en muziek, de collages en liedjes. Op Komma wordt dit uit elkaar getrokken tot twee majestueuze delen, die beide een unieke inkijk geven in de ziel van Toon Dieleman.

Hij laat ons zien wat er zoal uut de bron van zijn diepste wezen kan komen, vertaalt naar muziek, tekst en beelden die ons bereiken. Een enorme kracht waar wij deelgenoot van worden gemaakt. Luisteren naar 'Het Gat Van Pinten' is als er lopen, de mogelijkheid tot verbeelding en innerlijke verplaatsing is meer dan uniek. In die zin neemt broeder Dieleman de luisteraar echt mee op zijn al in het verleden gemaakte tochten. Het land is het land, maar het zit diep verankerd in Toon Dieleman, op een manier dat het iedereen vervolgens toekomt.

Dan zijn er ook een aantal prachtige "gewone" liedjes. Ook hier overtreft hij opnieuw zichzelf. De groei in zijn werk is aanzienlijk. Luister naar prachtige verhalen, gezet op soms schetsmatige muziek, die werelden opent.

Ik heb echter geen idee waar broeder Dieleman nu nog mee kan komen, maar ik laat mij tegen die tijd weer volkomen verrassen, als het niet overrompelen is.

» details   » naar bericht  » reageer  

Ray Davies - Our Country (2018) 4,0

Alternatieve titel: Americana Act II, 3 september 2018, 14:12 uur

Ja, ik heb altijd al een zwak voor de muziek van Ray Davies gehad. Sinds de tweede helft van de jaren 60. Op de lagere school was het de enige band waar ik meerdere singletjes van had, allemaal dankzij Termeulen in Rotterdam dat een beperkt aantal singles verkocht voor 0,59 ouderwetse centen. Dat was een bedrag dat mijn moeder me wel eens wilde toestoppen.

Nieuw werk is dus altijd iets om naar uit te zien. Na het uiterst verrassende 'Americana' vorig jaar waren de verwachtingen zelfs hoog gespannen. In mijn ogen maakt Davies het ook helemaal waar. Zijn relatie met de Verenigde Staten wordt vanaf de vroege jaren 50 uit de doeken gedaan. Het start, zoals bij vrijwel alle jongetjes (vroeger?) met cowboys and indians, het goede dat het kwade bevocht in de vorm van rechtschapen cowboys als John Wayne. (We kenden geen context.) Het verhaal van The Kinks die de V.S. veroveren als onderdeel van The British Invasion. Het toeren en de verhalen onderweg, tot aan de overval in New Orleans die Ray Davies ook van het leven had kunnen beroveren.

Dat alles voorzien van muziek die misschien wel meer dan ooit laat horen waarmee hij is opgegroeid. Pré rock and roll (en wat Chuck Berry). Muziek die allemaal voor mijn tijd ligt en ik meer associeer met mijn ouders generatie. Op zich niets vreemds voor Ray Davies, want hij putte altijd al uit veel meer bronnen dan rock and roll en beat. Het is de charme van Davies die maakt dat ik er graag naar luister. Hem zelfs een zekere oubolligheid vergeef, waar die er af en toe zeker insluipt. Zijn stem klinkt zo prettig, rustgevend zelfs. Dat geldt ook voor de andere stemmen op het album, waaronder ex-vrouw Chrissie Hynde. De afwisseling met rock en New Orleans swing maakt het album muzikaal nog interessanter. Americana II gaat nog iets dieper dan deel een en toont aan hoe geïnspireerd de man geweest moet zijn bij het maken er van. De enige, echte Mushwellhillbilly boy.

De samenwerking met The Jayhawks is wederom perfect. Ik zou zeggen ga zo door, maar eerst komt er (of toch niet?) een The Kinks reünie aan. Zit ik daar op te wachten? Nee, niet meer. Ga ik er heen? Ja, natuurlijk, als het maar even kan. Nog één keer meezingen met alle hits.

In de tussentijd is de karrenvracht aan nummers op American I en II een prachtige uitbreiding van 's mans oeuvre. Twee prima platen, die ik nog vaak ga draaien.

Het hele verhaal staat hier op WoNoBlog:

http://wonomagazine.blogspot.com/2018/08/our-country-americana-act-ii-ray-davies.html

» details   » naar bericht  » reageer  

Mogwai - Kin (2018) 3,5

1 september 2018, 11:21 uur

stem geplaatst

» details