menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van WoNa. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

The Kik - Boudewijn de Groot's voor de Overlevenden & Picknick Live (2019) 5,0

30 mei 2019, 11:22 uur

Een aantal jaar geleden na afloop van een concert in de Leidse Stadsschouwburg, waar The Kik optrad in het kader van hun eerste theatershow, schreef ik dat de band een chroniqueur zou kunnen worden voor lang vergeten muziek uit de jaren 60. Die plaat is nooit uitgekomen. Met dit Boudewijn de Groot eerbetoon doet The Kik iets wat ik niet aan heb zien komen: gewoon twee albums integraal spelen van Neerlands grootste hippie singer-songwriter, met inherent daaraan een ode aan zijn tekstschrijver Lennaert Nijgh.

Met deze stap, daarvoor hoef ik alleen maar te luisteren naar de enorme instrumentatie op het podium, plaatst The Kik zich in dezelfde klasse als The Analogues. Met een groot verschil, dat de muziek van The Beatles de Ziggo Dome vol krijgt en dat zie ik deze twee, toch enigszins vergeten, platen niet voor elkaar krijgen.

Voor mij is Boudewijn de Groot de man van een paar fantastische singles uitgebracht tussen 1965 en 1973. Waarvan ik mij er twee kan herinneren uit mijn vroege jeugd, omdat ze veel op de radio gedraaid werden, 'Het Land van Maas En Waal' en 'Prikkebeen'. Tot voor circa twee jaar had ik niets van hem op plaat, correctie LP. De singles 'Als De Rook Om Je Hoofd Is Verdwenen' en 'Jimmy' had/heb ik wel. Sindsdien is eerst 'Vijf Jaar Hits' en daarna 'Voor De Overledenen' in huis gekomen, tweede hands elpees tegen een prijs van een paar euro's.

Nu is er dus The Kik met een integraal eerbetoon. Al luisterend naar de plaat, vind ik het echt prachtig. De band lijkt gemaakt voor het uitbrengen van deze muziek. Ik zou bijna vergeten hoe leuk ik met name 'Springlevend' en 'Stad En Land' vol met hun eigen werk vind. Daar staan dus deze klassiekers uit de jaren 60 tegenover. Het besef hoe goed sommige nummers van Boudewijn de Groot zijn, daalt nu meer in dan ook. Het prachtige 'Naast Jou' bijvoorbeeld, maakt zoveel indruk op me. Dat deed het al, maar nu op de een of andere manier nog meer. Ik merk dat hier zich hetzelfde fenomeen voordoet als bij The Analogues: ik waardeer The Beatles sindsdien veel meer dan in de afgelopen dik 30 jaar. Het is weer mijn favoriete band, zoals in mijn vroege jeugd. Met de muziek van Boudewijn lijkt hetzelfde te gebeuren. Met een verschil, ik ken(de) zijn LPs niet. 'Picknick' is toch wel de volgende die ik ga proberen in huis te halen.

Een andere vraag is of ik deze plaat van The Kik fysiek zal kopen. Het antwoord zou nee moeten zijn, maar het zou goed ja kunnen worden. Waarom? Omdat in tegenstelling tot bij The Analogues Boudewijn de Groots originelen er bijna niet tussen in staan. Ik vind The Analogues prachtig, maar als ik The Beatles thuis wil horen, speel ik The Beatles zelf wel. In het theater is het prachtig. The Kik wil ik wel degelijk thuis horen. Ook omdat ik al fan ben van de band, ongeacht deze thematische coverplaat.

En Dave von Raven die kan zingen zonder Rotterdams accent?! De wonderen zijn de wereld niet uit. The Kik heeft iets prachtigs gedaan. Een stuk Nederbiet is tot leven gewekt op een superieure wijze. De enige vraag die resteert, is wat de band als volgende stap voor zich(zelf) ziet. Ik vermoed dat in dit soort platen en tours meer succes zit dan in het eigen werk, dat zo leuk is, mensen. Geef dat ook een kans als je het nog niet kent! Voor nu is het 100% genieten van deze plaat.

Eigenlijk was ik wel klaar met schrijven, maar er is nog een ding dat mij opvalt en beslist niet onvermeld mag blijven. Een reden waarom ik deze plaat misschien wel beter ga vinden dan de originelen: het drummen van Ries Doms. Als ik hoor hoe hij invalt bij 'Verdronken Vlinder' en het zwevende van het origineel even onderuit mept en er een rock song van maakt, kan ik alleen maar mijn pet afnemen en eer bewijzen aan het drummen van Neerlands eigen "Animal". Chapeau.

Deze recensie staat ook op WoNoBloG.

P.S. De vijf sterren zijn voor het totaal plaatje, dat volledig klopt. De uitvoering, het concept, de muziek en de durf. Ja, dat is meer dan ik het origineel geeft. Daar zou ik net iets afdoen aan een aantal nummers die de tand des tijds of ik persoonlijk (net) niet goed genoeg vind. In deze context is het allemaal fantastisch.

» details   » naar bericht  » reageer  

Clinic - Walking with Thee (2002) 3,5

29 mei 2019, 15:34 uur

stem geplaatst

» details  

Death and Vanilla - Are You a Dreamer? (2019) 3,5

29 mei 2019, 09:07 uur

Are You A Dreamer? is wel een heel toepasselijke titel voor dit album. De muziek zweeft door mijn kamer heen. Death and Vanilla weet op een kunstige manier de "vlotte" soundtrack muziek uit de tweede helft van de jaren 60 met de sound van Air's 'Moon Safari' te verbinden (dat natuurlijk al stevig op die eerder genoemde nostalgie leunde). Het resultaat is een bedwelmende, maar lichte variant van psychedelica die uitnodigt tot het intensief bestuderen van de binnenkant van mijn hersenpan.

Het drumwerk van inhuurkracht Måns Wikendo houdt het Zweedse duo nog enigszins op de grond. Zangeres Marleen Nilsson zweeft altijd, met haar lichte, hese stem. Ze zingt volledig fluisterend. In die zin lijkt Death & Vanilla op het Nederlandse duo Donna Blue. Muzikaal gaat de vergelijking iets mank, omdat de gitaar een grote, veel prominentere rol speelt bij Donna Blue. Bij Death & Vanilla is de gitaar wel de tweede peiler waar het geluid op schraagt.

Are You A Dreamer? heeft ook een nadeel. Het is wel erg eenvormig. Acht songs is echt genoeg voor dit album. Daar staat tegenover dat er veel te genieten valt.

Het bovenstaande is een bewerking van en een aanvulling op een post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Live Wire - No Fright (1980) 5,0

28 mei 2019, 11:05 uur

Hoe ontdekte ik platen rond 1980? Ik weet het niet zeker meer. De radio in ieder geval, via vrienden en door in mijn favoriete platenzaak in Breda, Bullit, goed mijn oren de kost te geven. Dus hoe ik Live Wire ontdekte, ik heb geen idee meer. Feit is wel dat deze plaat een enorme indruk op me maakte en ik hem nog steeds met een zekere regelmaat uit de kast trek. De plaat er voor en die erna, toen was het op, deden dat niet in dezelfde mate.

Toen ik hem redelijk recent weer eens opzette, viel me wel op hoe de band aan de ene kant meelift met het new wave geluid van toen en anderzijds Dire Straits duidelijk wel eens had horen spelen. Grappig hoe ik dat daarvoor nooit hoorde. Dit besef heeft niets weggenomen van de kwaliteit van No Fright. Live Wire is volkomen in balans op deze plaat. Er zit lucht in het geluid, terwijl het geheel stevig is op al de juiste plaatsen. Wel moet ik toegeven dat het geluid gedateerd is, juist omdat het meelift op de new wave van toen. Dat laatste wordt gecompenseerd door de kracht van de composities. In tegenstelling tot de Gangs of Fours van de tijd, kon deze band wel goede melodieën toevoegen aan de soms hoekige songs of gewoonweg een fantastisch nummer neerzetten. Daarmee blijft het een voor mij althans relevante plaat, die ook 39 jaar later niets aan kracht heeft ingeboet. Ik vind hem beter dan de door de meesten genoemde topalbums uit deze jaren. Juist door de melodische kracht die deze band in zich had. Met Mike Edwards had de band een begenadigd componist in zijn midden.

Van de vier muzikanten is alleen van de bassist Jeremy Meek nog iets vernomen, bijvoorbeeld in The The en bij Paul Carrack.

Een aantal jaren geleden schreef ik een uitgebreide, Engelse post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Neville & Sugary Staple ft. Roddy Radiation - Rude Rebels (2018) 4,0

27 mei 2019, 09:24 uur

Engeland gaat gebukt onder een epidemie van jongeren die elkaar doodsteken. Een van die jongeren is de kleinzoon van The Specials legende Neville Staple. 21 jaar en een steekpartij niet overleefd.

Deze plaat was al klaar toen dit tragische incident plaatsvond. Staple heeft dit voorjaar een single uitgebracht 'Put Away Your Knives' vergezeld van een stevig persbericht in de hoop een verschil te kunnen maken.

Staple is ook niet van de partij bij The Specials reünie die op dit moment succesvol door Europa toert. Hij werk hier samen met vrouw Sugary, een fantastische band en gitarist Roddy Radiation van The Specials. Samen maken ze er een enorm feestje van. Iets wat zeker voor een stevig deel op het conto van Sugary Staple geschreven kan worden. Zij lijkt me een enorm feestbeest als ze op het podium wordt losgelaten. Deze energie naar opnames vertalen, kan ze ook nog eens.

Door de eclectische mix van de ska invloeden op Rude Rebles is de uitkomst in 2019 gewoonweg beter dan het origineel. Toen was het nieuw, jong, enthousiast, nu is het de totale, losse perfectie. Deze band weet hoe het een skafeestje bouwt. Dit klinkt zo lekker. Blijven zitten is geen optie. Stilstaan nog minder.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

The Black Keys - El Camino (2011) 4,5

26 mei 2019, 11:58 uur

stem geplaatst

» details  

Brad Marino - Extra Credit (2019) 4,0

24 mei 2019, 22:13 uur

Een heerlijke plaat voor wie van een mix van rock and roll, garage rock en powerpoprock uit de V.S. late jaren 70 houdt. Brad Marino houdt van een lekker stuk gitaar herrie met een goede melodie en puntige solo's. Er staat geen misser op deze plaat, wel enkele heel positieve uitschieters. Deze plaat is 40 jaar te laat gemaakt, maar wel zo geslaagd dat ik alleen maar blij ben dat ik hem in bezit heb. Waarschijnlijk vind ik hem nu leuker en beter dan ik hem toen gevonden zou hebben. Ik merk dat ik de output van Rum Bar records enorm waardeer. Zo ook Extra Credit. Het album is onbedaarlijk energiek, neemt zichzelf niet geheel serieus en de band is op dreef.

Deze liedjes komen mijn oren binnen, draaien daar wat rond en zonder uitzondering komen ze via mijn mond naar buiten omdat ik hard mee sta te zingen. Gewoon enorm lekker en weinig gecompliceerd. Tegelijkertijd weet Marino een paar soorten muziek prima te mixen. Ongeveer zoals Dave Edmonds en Nick Lowe dat in de 70s deden. Een vleugje punk door de rock en roll, The Ramones light met een veel betere zanger. Bovendien heeft het er alle schijn van dat de soloplaat van zijn The Connection maatje Geoff Palmer, 'Pulling Out All The Stops', nog leuker is.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Komraus - Untie the Ropes (2019) 3,5

24 mei 2019, 09:40 uur

Untie The Ropes is een album waarmee ik een bijzondere sensatie onderging. Als ik een plaat in de huiskamer afspeel, dan heeft de muziek, in ieder geval als ik het hard genoeg opzet, de neiging alles over te nemen. Het sluit uit, is 100% dominant. Bij Untie The Ropes had ik heel sterk het gevoel dat de muziek een werd met de omgeving en met mij. Dat klinkt bijna meditatief. Ik kan me dan ook voorstellen dat een aantal nummers op deze plaat daar geschikt voor zijn.

Wie naar Komraus luistert, hoeft niet ver terug te graven om de voor de hand liggende invloeden te ontdekken. Portishead is wel de nummer 1. De zachte triphop beats en zwevende klanken waar overheen een zangeres zingt, geeft die invloed wel weg. Op deze plaat zijn de drums prominent aanwezig, terwijl ze toch versmelten met het geheel. Zangeres Sara Rioja zingt juist niet perfect. Af en toe neemt ze duidelijk iets te veel hooi op haar vork. Dit zorgt echter voor een menselijk randje in dit bad vol perfectie.

Ik had het nooit zo op triphop, maar voor deze plaat maak ik een uitzondering. Het is gewoon heel erg mooi wat hier gebeurt.

Dit is een bewerking van een Engelstalig post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Cate Le Bon - Reward (2019) 3,5

23 mei 2019, 15:08 uur

Luctor et emergo. De lijfspreuk van Zeeland is zeker van toepassing op mij en dit album. De eerste beluistering leverde niets anders dan vervreemding op. Ik had het gevoel dat Cate le Bon niets anders aan het doen was dan mij buitenduwen, weghouden en vervreemden. Telkens als ik iets aardigs hoorde kwam er weer een dissonant tussen mij en het nummer, opgeworpen door de muzikante zelf.

Omdat ik, in de aanzet, mooie dingen hoorde, heb ik het een tweede en derde kans gegeven. Met als gevolg dat ik in een aantal nummers door de vervreemding heen kon luisteren. Ineens ging er een wereld open. Ja, haar stem speelt ook een rol in die vervreemding, maar dat kan Cate le Bon ook uitzetten, waardoor een wereld zich opent van bescheiden schoonheid. En ja, soms klinkt iets heel raar, maar blijkt het wonderwel te passen met de achtergrond.

Kortom, ik sluit niet uit dat deze plaat nog kan groeien. Wonderlijk wat er kan gebeuren als ik mijzelf de kans geeft voorbij mijn eerste indruk te gaan. In dit geval ging er een wereld open. Het lijkt wel een beloning. Of die conclusie de titel van het album verklaart, durf ik niet te stellen. Voor mij persoonlijk in ieder geval wel.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Sebadoh - Act Surprised (2019) 4,0

22 mei 2019, 15:49 uur

Ik hoef geen verrassing te veinzen, want ik ben oprecht verrast door Act Surprised. Alle nummers komen prima bij me binnen. Het rockgehalte ligt heerlijk hoog en de Boston sound van midden jaren 90 bevalt me wel.

Rond 1990 zeiden een paar vrienden tegen me dat ik eens naar Dinosaur Jr. moest luisteren. Ik deed dat en hoorde met name herrie en nog weinig melodieus ook. In het najaar van 1991 begon, aanvankelijk nog wat aarzelend, een nieuwe muzikale reis de me gebracht heeft waar ik nu ben. Door Nirvana, Pearl Jam, Guns 'N' Roses en iets later Buffalo Tom werd mijn interesse voor nieuwe muziek weer gewekt. Dat heeft echter niet geleid tot een herintroductie van Dinosaur Jr. en hield me weg bij Sebadoh.

In 2019 heb ik de laatste paar platen van Dinosaur Jr. allemaal beluisterd, maar blijkt Act Surprised me het beste te bevallen. He geluid is wat modderig, de zang niet de beste ter wereld, maar samen maakt het een lekker melodieus grungy lo-fi rock album. En of Jason of Lou de nummers schrijven, het maakt mij niet uit, merk ik. Het album is als geheel sterk.

Het gevolg is dat ik eigenlijk terug in de tijd moet gaan. De actualiteit gaat mij daar zeer waarschijnlijk van weerhouden. Eerst eens kijken of Act Surprised echt beklijft.

Dit is een bewerking van een Engelstalig post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Jon Bryant - Cult Classic (2019) 3,5

21 mei 2019, 09:00 uur

Een album voor rustige gelegenheden of voor als je weinig anders rond je hoofd kunt verdragen. Na enige omzwervingen, tijdelijk wonen in een soort van woongemeenschap/sekte en daar weer opstappen, was Jon Bryant klaar om aan een nieuw album te beginnen. Een album dat stil staat bij deze omzwervingen. Een conceptalbum is een te groot woord, maar thematisch zit het dicht bij elkaar.

Als er in de meeste nummers geen basis was gelegd door een drummer die rustig door mept, zou Cult Classic gevuld zijn met alleen maar dromerige muziek, die door de kamer zweeft. Ik kan me zelfs voorstellen dat het goed mediteren op deze muziek is. Het soort dat je kan meevoeren naar elders. In het nummer waar de drums niet aan zijn toegevoegd blijft alleen een gevoel zacht als zijde over.

Nu besef ik dat het bovenstaande klinkt alsof Cult Classic een saai album is, maar dat is het niet. Wie zich onderdompelt in deze muziek, gaat mee op avontuur. Wordt gewiegd, ligt in een warm bad, wordt gestreeld. De voorwaarde om dit te ondergaan is wel dat je moet luisteren. Wie dat niet doet, hoort niets dan zachte muziek op de achtergrond. Wat in sommige gevallen ook prima is natuurlijk. Niet aan te bevelen, want je mist dan zoveel moois. Een speciaal album.

Voor nu 3,5 *. Ik sluit niet uit dat Cult Classic nog gaat groeien. Voor wie een referentie nodig heeft, City & Colours 'If I should Go Before You', is een heel goed voorbeeld.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Bob Dylan - Blood on the Tracks (1975) 5,0

20 mei 2019, 18:34 uur

Afgelopen week sprak ik een ex-collega. "Door jou moest ik Blood On The Tracks luisteren. Ik had er nog nooit van gehoord en nu is het een van mijn favoriete albums". Ik heb hem zelf ook maar weer eens opgezet. De impact die de plaat begin jaren 90 op me maakte toen ik de LP 2e hands kocht, heeft het niet meer, maar wel voel ik diezelfde emotie weer als ik er naar luister. 'If You See Her, Say Hello', bijvoorbeeld is een uiterst pijnlijke break up song, waar 'Lily ...' juist meesterlijk vertelwerk koppelt aan het betere gooi- en smijtwerk is. Zulke nummers van Dylan kunnen mij niet lang genoeg duren. Dat geldt overigens ook voor het wat snerende 'Idiot Wind'.

Toen, nu best lang geleden, raakte Dylan mij op een persoonlijk niveau. Tot die tijd had ik veel albums van hem, maar eigenlijk was mijn kennismaking 'Desire' het enige album dat ik echt goed vond. 'Biograph' deed het ook erg goed, maar in die tijd had ik het geld niet om terug te graven. Na de eerste The Bootleg Series brak dat moment aan. Met Dylan terug de tijd in. 'Blonde On Blonde' en Blood on the Tracks waren de eerste twee van vele platen. Deze plaat bleek toen het bijzonderst. Waarom deze kan ik niet verklaren. Net getrouwd, bijna vader, wie zal het zeggen? Feit is dat het diep ging. Nu is het gewoon heel erg goed. Een echte ***** plaat.

» details   » naar bericht  » reageer  

Bob Dylan - New Morning (1970) 4,0

20 mei 2019, 18:08 uur

Ik trek blind een LP uit de kast. Tot mijn verbazing valt de plaat zo in mijn hand. Binnenhoes afwezig. Lijm losgelaten. De plaat zit vol met een ongelofelijk aantal krassen. Omdat ik de hoes uit mijn ooghoek toch herken, blijft het geen verrassing wat er opgezet is. Ik wist niet dat ik New Morning als LP had. Vast 2e hands gekocht lang geleden, maar, op de krassen en butsen na, wat klinkt deze plaat lekker. Dylan in een uiterst relaxte topvorm. Nee, New Morning hoort niet bij het rijtje hele grote Dylan platen, maar schurkt zich daar lekker tegenaan vanaf de onderkant.

Ja, het is een beetje een rommeltje in de opnames, maar dat is hoe Dylan scheen te werken in die tijd. Opnemen en klaar, tenzij het echt anders moet qua tempo, arrangement, etc. Dat weten we van de Bootleg Series. Oefenen met de sessiemuzikanten is soms al teveel gevraagd. Ze vinden hun weg maar en dat hoor je hier en daar. Blijft over hoe goed het toch in elkaar steekt. Een pluim voor alle betrokkenen.

Wat opvalt op dit album, is het aantal stijlen muziek die voorbij komen. We horen iets van zijn folk kant terug, met begeleiding, maar net zo goed jazzy stuff, ballades en mystiek. Het nummer was zo obscuur niet of Manfred Mann's Earth Band wist er wel een hit van te maken, van 'Father of Night'. In alles komt Dylan goed weg hier. Dat is een deel van de charme van New Morning, er zit avontuur in de plaat. Dylan verkent, hoe schetsmatig soms ook, verschillende muzikale stijlen en vult ze in met zijn enorme aanwezigheid. Opnieuw een teken dat Dylan doet waar hij zin in heeft, ook al lijkt dat minachting voor zijn fans of carrièrematige zelfdestructie. Wie terugkijkt sinds grofweg 1991 (de eerste The Bootleg Series), weet dat Dylan gelijk heeft, hoe diep de shit soms ook was waar hij zijn fans doorheen liet waden in de jaren 80. Het beste is voor het laatst bewaard. In 1970 was het nog lang geen jaren 80. New Morning is een prima plaat.

» details   » naar bericht  » reageer  

Rammstein - Reise, Reise (2004) 4,5

20 mei 2019, 16:00 uur

stem geplaatst

» details  

Rammstein - Mutter (2001) 4,5

20 mei 2019, 15:49 uur

stem geplaatst

» details  

The Budos Band - V (2019) 3,5

20 mei 2019, 09:48 uur

stem geplaatst

» details  

Cromm Fallon - Electric Bloom (2019) 4,0

20 mei 2019, 09:14 uur

De meeste platen op Rum Bar Records klinken alsof ze via een tijdmachine naar ons in 201x toekomen. Alle rock en punk tussen 1964 en 1979 is mogelijk, van The Kingsmen tot late punk. Vaak gespeeld door artiesten die misschien lokale faam hebben behaald in de States, maar de boot meestal ernstig hebben gemist.

Dit label geeft ze een kans om hun kunsten nog een keer te vertonen en daar maken de meesten enorm goed gebruik van. Cromm Fallon lijkt jonger dan veel van zijn labelgenoten, maar hij duikt diep in de geschiedenis van de betere, vuige (garage)rock en komt boven drijven met 10 songs die van Iggy (& the Stooges), The Kingsmen en zelfs The Outsiders hadden kunnen zijn. Alles gespeeld met een enorme aanstekelijkheid, die minimaal tot meebewegen en maximaal meebrullen uitnodigt. Heerlijk smerig. Deze muziek aanraken leidt tot verplicht handen wassen voor het aan tafel gaan. Met zeep.

Er staat veel herrie op deze plaat, zonder meer, maar Fallon vergeet nooit waar het in de basis om draait, het liedje. Zelfs als de woede hoog oploopt, zoals in 'The Next One' staat de melodie fier overeind. Samen met zangeres Devendra Weaver sneert Cromm Fallon er heerlijk op los, maar "faalt" waar het het achterlaten van het liedje betreft.

De enige verrassing op de plaat is het akoestische 'Death Room', het negende nummer. Als het laatste nummer meteen met een bak feedback inzet, ben ik weer gerustgesteld: Electric Bloom eindigt in stijl.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Local Natives - Violet Street (2019) 3,5

18 mei 2019, 10:03 uur

stem geplaatst

» details  

Mick Jagger - Wandering Spirit (1993) 4,0

17 mei 2019, 17:05 uur

stem geplaatst

» details  

Mick Jagger - She's the Boss (1985) 3,5

17 mei 2019, 16:01 uur

Na vele jaren de plaat weer eens opgezet. Met name vanwege een opmerking die ik recentelijk las dat het in de jaren 80 in The Stones rommelde vanwege het feit dat Jagger naast het Stones contract een solo contract had getekend. Just Another Night bleef in mijn hoofd zitten.

Ik had verwacht naar een plaat te gaan luisteren die volledig gedateerd en zeer slecht zou zijn. Het eerste kwam grotendeels uit, het tweede viel me reuze mee. Allereerst viel mij op dat ik behalve Jeff Beck vergeten was met wie Jagger allemaal samenwerkte op dit album. Hij heeft weinig moeite bespaard om een prachtige lijst samen te stellen. Van ex-Santana drummer Michael Shrieve, tot Sly and Robbie en van Pete Townsend naar Herbie Hancock. Latere vaste Stones begeleiders Chuck Leavell en Bernard Fowler komen ook voorbij.

Met producers Bill Laswell en Nile Rodgers schuift Jagger dance invloeden naar voren. Zo bekeken valt het me dan nog mee wat ik nu hoor. De single is in mijn oren prima overeind gebleven. Just Another Night is een goede song en een terechte top 10 hit geweest. Hard Woman is echter het prijsnummer. Jagger had het een paar jaar later beter gezongen, is mijn indruk. Hij haalt hier zijn karakteristieke sneer nog net niet, lijkt het wel. Alsof hij het te netjes wil zingen.

Ja, er staan ook een paar misser op. Dat was vroeger normaler dan vandaag de dag. Al met al valt het me zeker mee. Resteert een opmerking voor het bij vlagen fantastische gitaarspel van Jeff Beck. De man tovert van alles uit zijn vingers. Alleen daarom al die laatste 1/2 * er bij.

» details   » naar bericht  » reageer  

Chelou - Out of Sight (2019) 3,5

16 mei 2019, 14:11 uur

Out of sight or hidden is wat Chelou vertaald naar het Engels betekent. Adam Gray zoals Chelou in het echt heet, komt juist met deze release voor het eerst naar buiten met foto's. Een nieuw begin van zijn carrière, die met deze eerste volledige plaat echt van start gaat.

Het is geen makkelijke plaat. Chelou hult zich graag in de duisternis, zo lijkt het. Als zijn muziek de spiegel is van zijn zielenroerselen, dan kan hij wel wat donkerte hebben. Dat neemt niet weg dat de muziek bij vlagen betoverend en ontroerend kan zijn. Muziek die een balans vindt tussen moderne elektronica en ouderwetse singer-songwriter man met gitaar invloeden. Chelou weet ze kunstig te smeden tot een geheel.

Met Out Of Sight in de hand is er geen enkele reden meer te verzinnen om zich te verstoppen. Adam Gray heeft dat begrepen en treedt de wereld tegemoet. Intrigerende plaat.

» details   » naar bericht  » reageer  

Peawees - Dead End City (2001) 4,0

16 mei 2019, 09:11 uur

Dit is de eerste plaat van The Peawees uit 2001, die opnieuw is uitgebracht. (Nee, ik kende hem toen niet.) Er zijn niet veel woorden nodig. Houd je van garagerock, dan zit je met deze plaat helemaal goed. Gouden melodieën, ruige strot, spetterend gitaarwerk. Met twee covers geeft de band ook nog eens aan waar het vandaan komt. Spelen in de kroegen en zaaltjes rond La Spezia met lekkere sixties covers die een extra stukje peper in de kont hebben gekregen. Daarnaast schrijven deze mannen ook nog eens lekkere eigen nummers. Prima dus. Geen pretenties. Wat je ziet (en hoort) is wat je krijgt.

» details   » naar bericht  » reageer  

J.J. Cale - Stay Around (2019) 4,0

11 mei 2019, 15:21 uur

Zo ontzettend vertrouwd en zo ontzettend lekker. Waarom dit restjes zijn, is me niet geheel duidelijk. Maakt ook niet uit. Ik merk dat het bijna 6 jaar na zijn overlijden heel prettig is dat er nieuwe songs zijn, die goed bij me liggen.

Net als heicro was ik ook op een gegeven moment klaar met J.J. Cale. Het begon allemaal wel heel vertrouwd te klinken en toch steeds net iets minder. Bij mij was 'Travel Log' de waterscheiding. Ik stapte, onsuccesvol, in met '5' en geheel tevreden met 'Shades' en 'Grasshopper'. Van de oude platen is 'Okie' mijn favoriet. In de jaren 90 geloofde ik het wel. Het was Cale's laatste plaat, 'Roll On' die mij heel prettig verraste. Niet omdat de plaat zoveel anders was, nee, gewoon, omdat het zo lekker en vertrouwd klonk. Dat geldt dus ook voor Stay Around. De plaat bevat alles wat een J.J. Cale plaat moet bevatten. Die heerlijk slepende, laidback sound. Zijn slome zang. Het gepriegel op de vierkante centimeter op de gitaar. Het valt allemaal precies juist op deze plaat vol met overheerlijke kliekjes. Zoals bij het eten de kliekjes opgewarmd vaak lekkerder zijn dan daarvoor, is ook Stay Around precies goed.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Charly Bliss - Young Enough (2019) 3,5

9 mei 2019, 16:39 uur

Lang geleden las ik mijn eerste Agatha Christie. Op een gegeven moment loopt de hoofdpersoon een straat af en uit de andere richting komt de mooiste vrouw aangelopen die hij ooit heeft gezien. Tot dat ze haar mond opendoet en er een vreselijk stemgeluid uit komt. Ik was het boek al jaren geleden vergeten, laat staan dat ik weet waar het over gaat (ja, een moord). Deze scène kwam echter direct bij op op het moment dat Eva Hendricks begon te zingen in het eerste nummer van Young Enough. What a turn off!

Toch is het vrijwel goed gekomen tussen Charlie Bliss en ondergetekende. De band speelt lekkere alternatieve rock. O.k., het is allemaal bijzonder netjes binnen de gangbare lijntjes ingevuld, maar zit verdomd lekker in elkaar. De mensen in Charlie Bliss weten hoe ze een nummer in elkaar zetten. Die stem is in een aantal nummers zelfs bijna genietbaar, want Ms. Hendricks heeft toch een paar klankvormen in haar uiterst merkwaardige strottenhoofd. Vooral in 'Under You' komt het heel goed uit allemaal. Daar lopen een aantal heerlijke melodielijnen door elkaar.

In algemene zin weet deze band hoe ze binnen een nummer met dynamiek kunnen spelen, wat Young Enough een eigen karakter geeft, naast fraaie klankkleuren. De band is uiterst strak en gaat daarna pas spelen. Het gevolg is dat de meeste nummers als een huis staan. Frivoliteiten kunnen zeker aangetroffen worden, maar zijn duidelijk bijzaak. Het gaat om het liedje en dat zit vaak goed bij Charlie Bliss.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Finn Andrews - One Piece at a Time (2019) 3,5

8 mei 2019, 14:04 uur

stem geplaatst

» details  

Daniel Norgren - Wooh Dang (2019) 3,5

8 mei 2019, 08:53 uur

Een album dat aanvoelt alsof ik in een tijdmachine zit. Norgren houdt er van om zijn songs te maskeren. Alsof ik naar een song uit de hoogtijdagen van Canned Heat zit te luisteren, maar opgenomen in de jaren 30 tijdens een field recording van Alan Lomax, maar dan wel met de hele band er bij die met verkregen voorkennis aan de slag is.

Opgenomen in een oud huis in Zweden, waar het stof bij wijze van spreken centimeters dik op de piano lag, die zonder afstoffen in gebruik genomen is. Niet zelden klinkt dat zoals Neil Young in de midden jaren 70 klonk. 'On The Beach', 'Tonight's The Night', twee albums die, zo is mijn inschatting, geregeld uit de speakers knalden tijdens het tot stand komen van Wooh Dang. Dat is overigens niet erg, want de plaat heeft voldoende eigens. Een bij tijden broeierige sfeer die goed wordt volgehouden.

Er staan diverse verrassingen op dit album, dat zich niet voor een gat laat vangen. Daniel Norgren laat zich van een paar kanten zien en slaagt grotendeels die verrassingen op een geslaagde manier over te brengen. En ja, dit is een donker album. De achtergrond van de hoes lijkt mij symbolischer voor de inhoud dan de veelkleurige haan. Die duisternis stoort overigens geen moment. Het hoort bij deze plaat die steeds iets meer van zijn geheimen prijsgeeft. Groeiplaatje dus.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Jade Bird - Jade Bird (2019) 3,5

2 mei 2019, 14:39 uur

stem geplaatst

» details  

Jacco Wynia - Discomfort (2019) 3,5

2 mei 2019, 12:56 uur

stem geplaatst

» details  

Eli "Paperboy" Reed - 99 Cent Dreams (2019) 2,5

2 mei 2019, 12:51 uur

stem geplaatst

» details  

shame - Songs of Praise (2018) 4,5

2 mei 2019, 11:51 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren

» details  

Fatal Flowers - Younger Days (1986) 4,0

2 mei 2019, 09:54 uur

stem geplaatst

» details  

Frank Carter & The Rattlesnakes - End of Suffering (2019) 4,5

2 mei 2019, 09:36 uur

De titel las ik aanvankelijk als Endless Suffering, dat is nogal een verschil met End Of Suffering. Net nadat ik het verschil ontdekt had, klonk een aantal frases uit het eerste nummer in mijn oor "When I'm high, I'm in heaven, when I'm low, I'm in hell". Alsof mijn misverstand nog even onderstreept moest worden.

In de begeleidende bio bij End Of Suffering staat het zwart op wit: dit is het beste album van 2019. Dat is nogal een boude bewering. Kan ik daar in mee gaan?

FC&R leerde ik kennen met het eerste album, dat ik zeker verdienstelijk vond, veel energie, woede en levenslust verpakt in stevige punkrocksongs. Het tweede album is geheel langs me heen gegaan. Ik kan dus een stuk ontwikkeling gemist hebben, maar wat ik op dit nieuwe album hoorde, zeker in de eerste nummers, is dat de band zich inhoudt. Ruimte laat om accenten beter uit te laten komen. De primaire woede is omgezet in een dieper iets. Noem het volwassen worden of wat je wilt, feit is dat hier een andere band lijkt te staan. Dat zit ook in het feit dat keyboards een belangrijke rol zijn gaan spelen en deze rol ook overtuigend pakken.

Het is in het tweede deel van het album dat FC&R echt de diepte in gaan. Naarmate ik deze songs, die in sommige gevallen gewoon stevige ballads genoemd kunnen worden, vaker hoorde, overtuigde het album als geheel steeds meer. Voor hardcore fans zal het wellicht even slikken zijn, feit is dat de variatie wonderen doet voor de kwaliteit; in dit specifieke geval zeker.

Misschien is het meest treffende voorbeeld wel het slot, het titelnummer. Daar dacht ik echt, o, een ballad, bij het begin, maar naarmate het nummer zich naar een climax toewerkte, merkte ik dat zelfs het kinderstemmetje dat ingemixt is bijdroeg aan het effect. Gewoon een heel sterk nummer dus en bewust bewaard voor het einde.

Groei in de meest positieve zin van het woord dus. Of End Of Suffering a) echt binnen bereik ligt voor Frank Carter c.s., betwijfel ik gezien de donkerte van het album als geheel, b) de beste plaat van het jaar is? Dat laatste zal de rest van het jaar gaan bewijzen. Hij staat zeker op de shortlist voor mijn lijstje van een tot op heden niet heel sterk jaar.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer