menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van WoNa. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

The Secret Sisters - Saturn Return (2020) 4,0

28 februari 2020, 08:23 uur

In de afgelopen weken heb ik de plaat al mogen beluisteren en wat kunnen deze dames een album openen. Hun vorige knalde er direct in met 'Tennessee', deze met 'Silver'. A capella, twee stemmen en een galm en ruimte om hun stemmen alsof de hele dom van de Sint Pieter tot hun beschikking stond bij de opnames. Werkelijk prachtig en dan moet de band nog invallen, wat pas na 18 seconden gebeurt.

Saturn Return, hetgeen slaat op het feit dat Saturnus na 29 jaar weer op dezelfde plaats aan de hemel staat als bij je geboorte en dan nog wat astronomische invloeden op een vrouw, is opnieuw geproduceerd door het team rond Brandi Carlile, maar dat wil niet zeggen dat het album een herhalingsoefening is.

Het eerste nummer 'Silver' is de uitbundige country link met 'You Don't Own Me Anymore', maar daarna slaat het album een andere weg in en wordt het eigenlijk alleen maar mooier. Jaren 70 pop lijkt een inspiratiebron. Songs als/van 'Lydia', Christopher Cross, 'Jesse' roept het bij mij in herinnering, het soort ballads, m.u.v., Cross, waar ik toen best wel naar kon luisteren.

Deze invloeden maken Saturn Return een meer ingetogen album, maar niet minder mooi. De samenzang tussen de twee zussen is in een aantal nummers ook meer solo zang met harmonieën dan samenzang, iets wat de dames heel erg goed kunnen. Dat alles leidt dan wel tot pracht songs zoals 'Tin Can Angel'. Het prijsnummer van de plaat. Alles klopt aan dit nummer, op één ding na. De gitaarsolo klinkt totaal overbodig, zelfs geforceerd. Waar ik normaal gesproken een solo altijd een goede aanvulling vind, valt het hier dood in het vocale geweld dat de boventoon had moeten blijven voeren. Een heel klein minpuntje bij perfectie die The Secret Sisters, Lydia en Laura Roberts bieden.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

soccer mommy - color theory (2020) 3,5

27 februari 2020, 09:02 uur

Voor mij is Color Theory de kennismaking met Soccer Mommy, een naam die bij mij direct een vergeten herinnering aan een park langs de Missouri in Grand Falls, Montana, vol met afgezette voetbalvelden, honderden kinderen en tientallen soccer mommies naar bovenbracht en de prickly pears die daar groeiden in de tijd van Lewis & Clark.

De plaat is een uiterst prettige. Op een bepaalde manier is het alsof Sophie Allison los staat van wat er om haar heen gebeurt. Haar manier van zingen roept dat op, zoals ook bij DIIV's laatste plaat 'Delayer'. In de berichten om de plaatrelease heen gaat het over depressies en donkere dagen en het valt me op hoeveel ik dat in de laatste weken heb gelezen bij andere artiesten. Als er dan een positieve kant is aan dit alles, dan is het dat het een mooie, geïnspireerde plaat heeft opgeleverd. Hopelijk geeft het feit dat zij anderen blij kan maken met haar muziek en waar nodig steun verleent, ook verlichting en steun aan zichzelf.

Hoe donker de wereld kan zijn, blijkt uit dit citaat van Bandcamp: "blue, representing sadness and depression; yellow, symbolizing physical and emotional illness; and, finally, gray, representing darkness, emptiness and loss", waarin Soccer Mommy de achtergrond/inspiratie van/voor de plaat weergeeft. Wat een verschil. Blauw is mijn favoriete kleur, bij geel denk ik aan de zon en een veld vol zonnebloemen in de zomer en grijs, ja, wat moet je er mee? Dat is middelmaat in mijn ogen.

Het zal duidelijk zijn dat Color Theory geen album is dat geluk uitstraalt. Allison zingt ook niet op zo'n manier en toch straalt regelmatig de schoonheid van het album af. Het is puur en dat is niet iets wat veel platen van andere artiesten kunnen zeggen.

Dit is een bewerking van een Engelstalig post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Spinning Coin - Hyacinth (2020) 3,5

26 februari 2020, 09:22 uur

Ik ken weinig platen die op een manier beginnen, dat als ik niet had geluisterd voorbij de eerste twee nummers, ik nooit had ontdekt hoe leuk ze zijn. Een heruitgave van Josephine Foster vorig jaar is zo'n voorbeeld. Spinning Coin begint Hyacinth al met een nogal hobbelig gezongen 'Avenues Of Spring', maar als, ik denk Sean Armstrong (Spinning Coin heeft twee zangers -en een zangeres) vocaal totaal uit de bocht vliegt, maar dan ook niet alleen tegen vals aan, maar ook nog eens alsof de nagels over het schoolbord getrokken worden, was ik eigenlijk klaar. De rillingen liepen niet alleen door mijn hersens heen, maar ook over mijn rug. Een fysieke, muzikale ervaring dus. Ook wel speciaal om mee te maken. Hiermee vergeleken zijn die diepe bas en bassdrum tijdens een concert wat gewoontjes.

Gelukkig luisterde ik wel verder, want muzikaal zit het gewoon goed onder de zang van Armstrong. Jaren van popmuziek worden door Spinning Coin, een band uit Glasgow en Berlijn, op een prettige en frisse manier aan elkaar gespeeld. Van The Smiths tot The Velvet Underground & Nico, het komt allemaal voorbij. Het feit dat Armstrong niet alles zingt, vergoedt ook veel. Een heel album geëxalteerde jubilatie zonder enige remming, had ik niet getrokken. De afwisseling maakt heel veel goed.

Een band die duidelijk ook een grote rol speelt in de muziek van Spinning Coin is Belle & Sebastian. Net als deze andere band uit Glasgow weet Spinning Coin bescheiden liedjes op een uiterst trefzekere en overtuigende wijze te brengen. Als vervolgens in de arrangementen, ondanks dat de plaat in twee dagen is opgenomen, allerlei prachtige details zich openbaren, is duidelijk dat Hyacinth een blijvertje is. Wel een voor doorbijters die niet direct opgeven.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Elephant Stone - Hollow (2020) 3,5

24 februari 2020, 20:33 uur

stem geplaatst

» details  

Equal Idiots - Adolescence Blues Community (2020) 3,0

22 februari 2020, 11:50 uur

Hoogstraten? Ja, in die plaats kwam ik vroeger met mijn ouders ook wel eens. Eten in 'De Tram', maar het gaat nu even over de plaat van Equal Idiots. Na een aantal speelbeurten moet ik uiteindelijk toegeven dat de plaat mij niet warm en niet koud maakt.

Welbeschouwd doet Equal idiots alles goed, in mijn Engelstalig post op WoNoBloG som ik dat allemaal op, wat ik niet zal op deze plek herhalen. Dat maakt dat Adolescent Blues Community heel goed beluisterbaar en ook overtuigend (genoeg). Wat de plaat niet doet, is mij raken. Alsof er een heel klein beetje ontbreekt. Dat zit hem in de zang is mijn conclusie. Daar ontbreekt de passie, omdat de wat snerende manier van zingen emotie uitsluit en daarmee betrokkenheid van mij.

Verder is de plaat voor liefhebbers van punkrock er zeker een om ook eens op te zetten, want alle facetten komen voorbij die de plaat aan de goede kant van de streep doen belanden. Daarom ook *** en niet minder.

» details   » naar bericht  » reageer  

Klangstof - The Noise You Make Is Silent (2020) 3,5

21 februari 2020, 11:34 uur

Iedere recensie van dit album moet beginnen met hetgeen de aanstaande luisteraar het eerste ziet. Ik ben absoluut gefascineerd door de schoonheid van de coverart. De manier waarop de kleuren doorlopen, bij uitvergroting het geel er steeds onder blijft schijnen, de intrigerende zwarte vorm die maar aan een kant staat van de omgekeerde helft. Echt heel erg fraai en alleen daarom al het kopen van de LP waard.

Maar het gaat natuurlijk om de muziek. Die had iets langer nodig voordat er links en rechts kwartjes begonnen te vallen. Dat gold niet voor single en eerste nummer 'Blank Page', dat vind ik nog steeds het beste nummer van het album. Waarschijnlijk omdat de muziek directer is en daarom ook makkelijker te verwerken.

Het experiment gaat dieper in de rest van het album en soms zweeft het wel heel erg. Dance, elektronische elementen, zitten allemaal verwerkt in The Noise You Make Is Silent (een zin uit 'Blank Page') en dan sta ik meestal niet vooraan.

Wat mij overhaalde toch te gaan schrijven, heeft alles te maken met dat in veruit de meeste gevallen, het liedje of melodieën op mooie manieren in het moderne deel terecht komen. Er zijn heel veel details om te ontdekken en om van te genieten.

Daarnaast heeft Koen van der Wardt zeker naar Thom Yorke (en dat bandje waarin hij speelt) geluisterd. Die elementen komen mooi naar voren in een album dat voldoende eigens heeft om dat deel probleemloos te absorberen.

Dit schrijven is eigenlijk een moment opname. Het is voor mij echt een vraag of The Noise You Make Is Silent nog verder gaat groeien. Voor nu *** voor de muziek en een 1/2 voor de voorkant, maar met kans op meer in de toekomst.

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Green Day - Father of All Motherfuckers (2020) 4,0

Alternatieve titel: Father of All..., 20 februari 2020, 21:16 uur

Een ex-collega was heel vaak wild van een nieuwe band. Telkens als de tweede plaat uitkwam, was ze ontstemt en bij de derde plaat fan af. Niets haalde het bij de glorieuze kennismaking met iets nieuws. Het nieuwe bij Green Day was voor mij, net als voor het gros van de wereld, de single 'Basket Case' en het album 'Dookie'. 'Insomnia' vond ik daarna niet veel, maar een album als 'Nimrod' liet prima groei zien die uitmondde in 'American Idiot', dat de band naar de grootste podia bracht en multi miljonairs maakte. Wat doe je daarna?

Dat was zeker wisselend, maar als ik naar Fathers Of All Motherfuckers luister, dan hoor ik een prima inventief, nee, niet vernieuwend, album, waar de heren lekker van leer trekken. Ik kan hier heel goed naar luisteren en het brengt alles wat ik van een degelijk Green Day album verwacht. Melodieuze, tegen punkpop aanschurkende punkrock. Hier en daar een geleend stukje muziek dat mooi verweven zit in de eigen song. Een band die zichzelf kan opblazen tot buitenaardse proporties, als een punkrock 'Ironman' zeg maar. Drie mannen die een stadion opblazen met hun muur van geluid.

Nee, ik ben niet verrast, maar hoe vaak kan een band dat doen zonder zichzelf helemaal niet meer te zijn? Ik ben wel aangenaam verwend met een lekker plaat vol prettige melodieën.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Pictish Trail - Thumb World (2020) 3,5

20 februari 2020, 09:23 uur

Dit is het tweede album van Pictish Trail dat mij goed bevalt. Mijn indruk is dat Thumb World subtieler is dan zijn voorganger, maar ook gelaagder. De muziek roept een beeld op bij me van iemand die in zijn eentje muziek maakt en alles alleen doet. Of dat klopt, weet ik niet. Zo voelt het in ieder geval.

Pictish Trail is de Schot Johnny Lynch. In zijn werk weet hij muziek te combineren die dat in mijn belevenis niet kan en toch doet. Sombere liedjes onder een zweem psychedelia tegenover zeer traditionele singer-songwriterachtige songs. Het zijn de sonische experimentjes die het album omhoog tillen. Echte verrassingen die zorgen voor sprankeling.

Dan ineens is het alsof Mark Linkous uit de dood is opgestaan. De hardste song op 'VivaDixie ...' en de rest staat niet op dat album maar op Thumb World. Een liedje verder zit de bas van 'Moon Safari' verwerkt en ontspoort 'Bad Rails' in een mislukte, psychedelische trip. Het mooie is dat het allemaal werkt en samensmelt tot een geheel.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Eva van Manen - Politiek & Liefde (2018) 3,5

19 februari 2020, 11:25 uur

Sommige albums liggen buiten mijn comfortzone. Sommige? Vele natuurlijk, maar die hoor ik nooit. Politiek & Liefde van Eva van Manen is er een die wel in mijn oren terecht kwam. Laat ik het moderne popmuziek noemen dat zij op het album presenteert. Liedjes, maar met invloeden uit de dance, rap en hiphop er onder. En laat dat soort muziek dus ver buiten mijn comfortzone liggen over het algemeen.

Ik kreeg de cd enige weken geleden toegezonden en als een regel geef ik ze allemaal een kans en soms zelfs een tweede. Wat me opviel was een soort opgewektheid, zelfs humor, die met mate over het album is uitgespreid. Het maakte dat ik nog eens ging luisteren en nog eens. Daarnaast viel het album ook in algemene zin in de smaak in huis, merkte ik.

In de pers gaat het al wekenlang over Eefje de Visser en haar nieuwe album 'Bitterzoet'. Ik heb het nog niet opgebracht er naar te luisteren. In het verleden had ik tot nu toe niets met De Visser. Over Van Manen heb ik nog niets gelezen. Dat is onterecht, want Politiek & Liefde is zeker gewaagd aan de albums van Aafke Romeijn bijvoorbeeld.

Politiek & Liefde is het eerste album van Eva van Manen. Een waar ze getuigt van de groei die een mens doormaakt in het leven. Van de stelligheden van de jeugd en jonge volwassenheid naar de twijfel daaraan en de nuances die het vergaren van meer kennis en ervaring met zich meebrengt.

Het album is in principe geheel door haarzelf gemaakt. De zang, beats, keyboards, gitaar zijn allemaal van haar. Opgenomen met Igor Wauters levert het een album op dat prettig in het gehoor ligt. Misschien ietwat eendimensionaal, maar uiterst prettig. Het enige minpunt vind ik 'Huil Niet'. De mannenstem is grappig, maar alleen de eerste keer. Al kan ik het me voorstellen dat dit uit het leven van Eva van Manen gegrepen is. Als dat zo is, dan is Politiek & Liefde de fraaie, symbolische middelvinger.

Nee, ik zal dit album nooit warm tegen mijn borst drukken, maar het is een album dat ik met veel plezier wil helpen een zetje te geven, omdat het dit verdient. Politiek & Liefde is interessant, regelmatig warm en teksten die mooi vloeien en goed zijn om naar te luisteren. Het zijn mooie verhalen, persoonlijk en vertaalbaar naar de eigen situatie. Met een song als 'Hoop Met Jou' scoort ze zelfs helemaal. Goed gedaan dus.

Deze recensie staat ook op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

The Kik - Jin (2020) 3,0

15 februari 2020, 10:29 uur

Jin knalt er lekker in. 'Angela' is tekstueel een leuke variatie of 'Stacy's Mum' de hit waarmee Fountains of Wayne doorbrak in de V.S. eind jaren 90. Dave von Raven droomt weg op Angela, de moeder van zijn beste vriend.

De muziek laat horen dat de band zijn favoriete jaren achter zich heeft gelaten. Hoevaak kun je de jaren 60 opnieuw muzikaal succesvol herbeleven? De ontwikkeling is ook organisch. De stappen tussen '2' naar 'Stad En Land' en 'Hertaald' laten een voorwaarste beweging zien, waardoor de uitkomst van Jin niet raar is.

The Kik is inmiddels meer dan een pop bandje natuurlijk. De theater tours zijn gebouwd rond jaren 60 nummers en hun verhaal. De tour vorig jaar met de integrale uitvoering van twee Boudewijn de Groot albums past in een tendens waar heel muzikaal getalenteerd Nederland zijn geld mee begint te verdienen. Voor The Kik eindigde dit verhaal in Ahoy.

Met Jin moet de stap naar de kleine zalen van de lokale poptempels weer worden gezet. Het lijkt mij een heel rare ervaring om met je eigen muziek in de relatieve marge te musiceren terwijl met de muziek van een ander zalen worden volgespeeld. The Kik is echter een band die ook met de eigen muziek de grote zalen van poptempels verdient.

Het heeft me enige luisterbeurten gekost voordat Jin tot leven kwam, moet ik toegeven. Ik hoorde wel dat het niet slecht was, maar de muziek kwam maar niet tot leven voor me. Dat is inmiddels aan het veranderen. Het is immers een heel ander album en veel steviger dan The Kik ooit klonk. Ries Doms mocht nog nooit zo retestrak drummen in The Kik. Een aantal nummers zijn ook elektronischer dan voorheen. Geen orgeltje, maar synths. Dan heb je een andere band met dezelfde zanger.

Dus het komt allemaal goed, met uitzondering van de cover van 'Major Tom'. 'De Grote Baas' is wat mij betreft een overbodige song, in tegenstelling tot bijvoorbeeld de cover van 'Pleasant Valley Sunday' in het verleden. Wat blijft, is dat The Kik in staat is om uiterst prettige nummers in elkaar te zetten. Ook als het steviger is en de invloeden na het einde van de jaren 60 liggen, komt de band met lekker vloeiende nummers. Zo lang dat het geval blijft, is er weinig aan de hand voor The Kik. Opnieuw gescoord dus.

De plaat is aan het groeien. Ik sluit meer sterren dan ook niet uit.

Deze recensie staat ook op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Tame Impala - The Slow Rush (2020) 1,0

14 februari 2020, 08:40 uur

stem geplaatst

» details  

Nat Freedberg - Record Number Three (2020) 3,0

14 februari 2020, 08:39 uur

Nat Freedberg komt met zijn derde plaat in iets meer dan een jaar. Deze veteraan van de Boston rock en punk scene had een lading inspiratie en moest iets kwijt. Gelukkig heeft hij een label waarop dat kan. Wat mij heel erg bevalt, is de veelzijdigheid die Freedberg aan de dag legt op #3. Van rock, naar een country duet, soul en ballads. Het komt allemaal voorbij.

Ik weet zeker dat Nat Freedberg weet dat hij geen geweldige zanger is en niet de allerbeste songs van iedereen schrijft. Hij laat zich daar weinig aan gelegen liggen en geeft simpelweg het beste wat in hem zit. Wat hij wel heeft namelijk, is een gehoor dat hem in staat stelt met schijnbaar een eenvoudige wending zijn songs een twist te geven, die ze uitermate prettig maken om naar te luisteren. Dat kan een tweede stem of tweede gitaar zijn. Meer is niet nodig om een paar sparks te laten flyen.

Doordat veel songs wat meer laidback zijn, zingt Freedberg net relaxter. Dit maakt dat zijn stem minder afgeknepen klinkt en daardoor prettiger is om naar te luisteren. Toch is dit niet mijn favoriete plaat van de drie. Dat is het album, #2, onder de naam Freeloader. Die rockte echt heel lekker. Hier hoor ik een andere kant van hem en die bevalt prima. En iemand die zijn laatste nummer op de plaat 'Ode To A Ham Sandwich noemt' moet gevoel voor humor hebben.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloGg.

» details   » naar bericht  » reageer  

Spanking Charlene - Find Me Out (2020) 4,0

13 februari 2020, 09:41 uur

CBGB's is al enkele jaren dicht. Het was een afzichtelijk soort gat in de muur in een van de minder goed aangeschreven buurten van New York City. De reputatie van het podium was gebaseerd op bands die daar rond 1975 speelden en daarna wereldwijd doorbraken of tenminste één plaat maakten die een reputatie voor het leven en wellicht voor daarna garandeert.

In het huidige New York loopt een band rond die door de Bowery is gaan zwerven om de laatste restjes inspiratie op te snuiven van de vieze, verbrokkelde straten en daar wonderwel in is geslaagd. Ik zou haast zeggen, waar anders dan op het Rum Bar label komt deze muziek met powerpop weer tot leven op zo'n geslaagde manier?

Spanking Charlene is een band rond zangeres Charlene McPherson, uitgebreid met producer/gitarist Eric 'Roscoe' Ambel. Het is hun derde plaat, maar de eerste sinds 2012. Dat is lang, maar als dat nodig was om tot dit resultaat te komen, was het het wachten voor de fans meer dan waard.

Opvallend vind ik de gelijkenis met onze Shocking Blue of beter de zang van Mariska Veres. Spanking Charlene is in de meeste nummers veel directer dan Shocking Blue vanaf 'Venus'. Meer geïnspireerd door The Knack en The Romantics qua vorm. Meer 'Send Me A Postcard' dan 'Blossom Lady' dus.

Dat levert een heerlijk directe plaat op met goede melodieën, met een vreemde eend, het meer jazzy tussenstuk genaamd 'Can't Let You Go'. Een nummer dat de plaat op het juiste moment even onderbreekt. De rest gaat lekker rechttoe rechtaan. Prima bandje dat Spanking Charlene.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Frazey Ford - Indian Ocean (2014) 4,0

12 februari 2020, 22:32 uur

stem geplaatst

» details  

Frazey Ford - U Kin B the Sun (2020) 4,0

12 februari 2020, 22:29 uur

Ongeveer vijf jaar geleden maakte ik kennis met Frazey Ford. Het album 'Indian Ocean' beviel heel goed, al moet ik toegeven dat het daarna weer snel van mijn radar afviel. Dat maakte dat ik behalve de herinnering vrij open tegen U Kin B The Sun aan kon luisteren.

Mijn recensie van begin 2015 zou ik met aanpassen van een titel hier en daar helemaal kunnen overnemen. U Kin B The Sun maakte precies dezelfde indruk en maakte dezelfde soort gevoelens los. Wat heeft een mens aan een herhalingsoefening?, zou een goede vraag zijn, ware het niet dat dit album zo lekker wegluistert en een diepe indruk achterlaat dat iedere gedachte aan een herhaling simpelweg ergens langs de luisterroute achterblijft.

Met haar lome, zwoele stem neemt Frazey Ford haar luisteraars mee door het album heen, waarop prachtig, veelal heel relaxt wordt gemusiceerd. Allerlei kleine details dringen zich op aan de luisteraar, die ook na vele luisterbeurten weer iets nieuws zal ontdekken.

Het is trouwens dat er geen schetterende trompetten en strijkers te detecteren zijn, maar een album als 'Dusty In Memphis' dringt zich wel aan me op. De soulvolle rhythm & blues van Frazey Ford is om in te lijsten en verliest alleen omdat er geen song met de kwaliteit van 'Son Of A Preacher Man' op haar album staat.

2020 Heeft mij al met een aantal heel erg lekkere platen verwend. Dit is er zeker eentje van.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Elephant Stone - Elephant Stone (2013) 4,0

12 februari 2020, 10:56 uur

stem geplaatst

» details  

...And You Will Know Us by the Trail of Dead - X (2020) 4,0

Alternatieve titel: The Godless Void and Other Stories, 10 februari 2020, 22:44 uur

Een band die ik bijna vergeten was. Zo gaat dat soms. Door de recensie in Oor werd ik op een nieuwe plaat gewezen, die ik wel direct ben gaan luisteren. Inmiddels is het vinyl al in huis.

Als ik de plaat moet omschrijven, dan is mijn neiging om "een bak herrie" te zeggen, in de positieve betekenis natuurlijk. Het is pas als ik echt ga zitten voor X dat ik hoor hoe nummers worden opgebouwd. Laag voor laag tot dat er inderdaad een sonische storm ontstaat, waarin het allemaal samen komt. Phil Spectors wall of sound voor een rock band. De zang kan daarin verstopt worden of overheen gelegd. Dat maakt subtiele verschillen in het groepsgeluid.

Wat ik niet uitsluit, is dat ik na meerdere luisterbeurten dan nu er achter ga komen dat het muzikaal niet zo heel veel voorstelt en dat de vorm dat heel goed verbergt. Dat gaat de tijd leren. Voor nu is het echt genieten van de manieren waarop Trail of Dead zijn muziek presenteert. Muziek om mezelf totaal in onder te dompelen. Volume lekker iets hoger en gaan.

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

DIIV - Deceiver (2019) 3,5

10 februari 2020, 22:41 uur

stem geplaatst

» details  

The Guru Guru - Point Fingers (2020) 3,5

4 februari 2020, 09:14 uur

stem geplaatst

» details  

Canshaker Pi - Okay Decay (2020) 4,0

3 februari 2020, 14:09 uur

De derde van Canshaker Pi is er eentje om in te lijsten. De plaat is een next level waar de stekeligheid en alternatieve rock samenvloeit met een pop feel om u tegen te zeggen. De plaat begint met een enorme bak herrie die over de luisteraar wordt uitgestort alsof dat er even uit moest, waarna de plaat echt kan beginnen.

oftwel's benaming "volwassen" wil ik wel onderschrijven. Dat is hier zeker het geval, maar inderdaad zonder het eigene van de band te verliezen. Daarvoor zit er teveel tegen het dissonante aan in het geheel verwerkt, terwijl het allemaal blijft werken. Een mooie balans tussen behagen en de kat tegen de haren instrijken. Daarmee sluit Canshaker Pi aan bij een heleboel dat uit België komt, terwijl de dynamiek binnen veel nummers op Okay Decay heel erg Nirvana is. Omdat de band zoveel eigens meebrengt, stoort dat niet alleen niet, het is een wezenlijk onderdeel van het eigen geluid dat Canshaker Pi heeft.

In reactie op een recensie van mij over de Schotse band Garlands (even checken mensen) schreef de lead man dat hij in het voorprogramma van Canshaker Pi ging spelen en daarna dat hij ze zo ontzettend goed vond. Dat live deel moet ik nog eens mee gaan maken. Okay Decay is na het iets mindere 'Naughty Naughty Violence, de tweede voltreffer. Met de Palio Super Speed Donkey plaat er bij is dat drie voor Willem Smit.

Dit bericht is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer