menu

Via deze pagina blijf je op de hoogte van recente stemmen, meningen en recensies van WoNa. Standaard zie je de activiteiten in de huidige en vorige maand. Je kunt ook voor een van de volgende perioden kiezen: januari 2023, februari 2023, maart 2023, april 2023, mei 2023, juni 2023, juli 2023, augustus 2023, september 2023, oktober 2023, november 2023, december 2023, januari 2024, februari 2024, maart 2024

Jerry Lehane - Jerry Lehane (2020) 4,0

18 juli 2020, 11:47 uur

Vijf songs opgenomen in drie vroege nachten ergens in 1991 voor bijna geen geld. Vijf echt knallende songs. Ze bleven om wat voor reden dan ook op de plank liggen tot de zomer van 2020. Het idee was om er drie nieuwe songs aan toe te voegen die Jerry Lehane recentelijk had geschreven. Vervolgens kwam Corona voorbij en konden die plannen voor onbepaalde tijd uitgesteld worden. In overleg met Rum Bar baas Lou Mansdorf werd besloten om niet langer te wachten en wat is de wereld daar beter van geworden.

Lehane in inmiddels al zo'n 30 jaar loodgieter en speelt af en toe een reünie show met zijn oude band Dogmatics of met andere bands in en rond Boston. Er zit rock en roll in zijn aderen en die moet er uit. Deze vijf nam hij op met bevriende muzikanten. Bij de eerste noten klinkt het nog of mijn speakers het zo juist begeven hebben. Daarna gaat de rock en roll trein rijden en kijkt niet om. 'Kiss My Tattoo' is een geweldige power/garage rocker, waarmee Lehane goud in handen had, dat hij niet kon verzilveren. Als ik het nummer vergelijk met hits in dit genre uit die tijd, neem bijvoorbeeld 'I Love You, Period' van Dan Baird, dan wint 'Kiss My Tattoo het met twee handen op de rug gebonden. Daarna gaat het tempo wellicht iets omlaag, de songs blijven heel erg goed.

Als er negatief commentaar mogelijk is, dan is het dat de songs misschien niet af zijn. Dat valt alleen op in de abrupte eindes. Er is niet gepolijst en dat komt deze mini LP ten goede. Petje af voor een man die loodgieter werd omdat de doorbraak uitbleef. Zoals voor iedereen op Rum Bar Records, dat heel veel platen op een heel hoog niveau uitbrengt van mensen die gewoon muziek moeten maken, naast hun "normale" leven.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

The Beths - Jump Rope Gazers (2020) 4,5

16 juli 2020, 09:16 uur

stem gewijzigd, oorspronkelijke stem was 4,0 sterren

» details  

Phoebe Bridgers - Punisher (2020) 2,5

14 juli 2020, 10:05 uur

Phoebe Bridgers is een groot talent, althans dat lees ik heel vaak de laatste paar jaar. Ik hoorde het tot nu toe niet, maar besloot deze plaat daarom een echte kans te geven. Na diverse luisterbeurten blijf ik bij mijn standpunt: ik hoor het niet. Wat ik wel hoor, is een plaat die in een permanente depressie zit zonder een sprankje hoop en licht. Over vrijwel alles ligt een grauwsluier waaronder de al dan niet inventieve arrangementen en zanglijnen verscholen liggen. Zelden mag er iets naar de oppervlakte komen, zelden mag iets uit het keurslijf ontsnappen.

Het zou kunnen dat als ik de plaat in huis zou halen en mezelf er mee "opsluit", kop telefoon op en geconcentreerd ga luisteren zonder afleiding, dat ik het dan wel hoor. Maar waarom zou ik? Er zijn zoveel leukere platen waarvan ik nu al weet dat ik er veel plezier aan ga beleven, die ik eerder wil aanschaffen. Kortom, kansloze missie voor Punisher. Wie weet bij de volgende plaat. Dan is Phoebe Bridgers iets ouder en liggen de teenage frustraties verder achter haar. Ik ben zeker wel benieuwd naar haar nieuwe ervaringen en muziek.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Stop Calling Me Frank - Haberdashed (2020) 3,5

11 juli 2020, 12:26 uur

Heren op leeftijd, inmiddels loodgieter, leraar, advocaat en wie wat nog meer pakken dik 30 jaar na dato hun instrumenten weer op en maken Boston en omgeving af en toe weer onveilig. Inmiddels is dit hun tweede LP en opnieuw bijzonder sympathiek en gewoon goed.

Alle elementen die vanaf The Kingsmen's 'Louie Louie' in garage rock en de betere pop in muziek zijn verweven, komen terug op Haberdashed. Stop Calling Me Frank stopt een hele lading energie in hun nieuwe plaat en als luisteraar heb je geen enkel probleem om het op te vangen en verwerkt terug te sturen. Haberdashed is gewoon big fun, all time rock and roll. Een stevige mondharmonica solo, een saxofoon en stevig gitaarwerk. Het maakt dat Haberdashed een heerlijke plaat is. De ruige strot van Lenny Donahue maakt het helemaal af. Het koor gaat voor in wat de (Ierse) pub als geheel kan doen: meeblèren tot de kelen ruw aanvoelen.

Ik zal niet beweren dat dit de beste plaat is die ooit is gemaakt. Natuurlijk niet, maar wie van een rock en roll feestje houdt, zit hier tien nummers lang goed. Te beginnen met de glorieuze eerste single en opener 'South Of Somewhere'. Zo open je je nieuwe plaat.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

DMA's - The Glow (2020) 2,0

10 juli 2020, 10:19 uur

Dit is heel veelgeschreeuw en wel heel weinig wol. Ik had mijn twijfels bij Hill End en die worden volledig bevestigd. Het album begint lekker, met inderdaad Oasis en The Stone Roses invloeden keurig verwerkt tussen zang/melodie en het ritme. Daarna zakt het steeds verder weg, komen er elektronische dans invloeden bij die mij, in ieder geval hier, geheel niet aanspreken. Het komt nooit voorbij 'mama kijk mij dit eens goed nadoen en het net niet kunnen". Ik heb het idee naar een eindexamenoefening van een muziekschool te luisteren, waar zo goed mogelijk naspelen met eigen nummers de examenopdracht was. Nou dat is dan gelukt, maar verder zit er niets eigens in, een bloedeloos geheel.

De laatste tijd heb ik vaker last van dit soort bands. Zeker in het psychedelische rock segment. Het origineel is telkens heel veel beter, ook al zijn moderne bands technisch misschien veel beter onderlegd en de studio's onnoemelijk veel beter. Het gaat om het eigen materiaal en dat zakt vaak door het ijs. Gelukkig hoor ik ook nog steeds heel goede, nieuwe muziek. Daar valt The Glow niet onder. Dan zet ik liever de laatste van Liam nog even op. Die plaat heeft het wel.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Bob Dylan - Rough and Rowdy Ways (2020) 5,0

7 juli 2020, 09:55 uur

Na een aantal grondige luisterbeurten staat het voor mij wel vast: meesterwerk. Het eerste Dylan album waarbij ik geen enkele reserves heb, sinds Time Out Of Mind. Na 'Love & Theft' heb ik zelfs niets meer gekocht. Ik vond het allemaal maar matig.

Maakt Dylan hier de balans op? De opmerking is al door velen gemaakt, het antwoord is onomstotelijk ja. In de teksten zitten zoveel referenties, vaststellingen, sneren en observaties gestopt. False Prophet steekt er wat dat betreft bovenuit. Hier spreekt hij tot iedereen die hem iets wilde laten zijn waar hij niet aan mee ging werken. Hier krijgt de "Judas" schreeuwende man in Manchester zijn echte antwoord in plaats van het "play loud!": "I'm no false prophet, I just said what I said".

Het is ook belangrijk dat we horen wat hij te zeggen heeft. Ieder woord is verstaanbaar, duidelijk gearticuleerd en prachtig gefraseerd gebracht. Dit zijn niet zo maar teksten. Ik ben geneigd te schrijven dat dit zijn muzikale testament is.

Qua muziek is de plaat niet vergelijkbaar met welk Dylan album hiervoor dan ook. Alles wat Dylan niet nodig heeft om zijn verhaal te doen, is weggestreept en toch kan ik niet stoppen met luisteren. Zelfs Murder Most Foul luister ik alle 16.55 minuten ademloos uit. Daarnaast staan er ook een paar echte parels op die zo mee kunnen in de verkiezing van zijn beste nummers. False Prophet en het vaak genoemde Key West, maar niet een nummer valt door de ondergrens heen en dat is bij Dylan wel eens anders geweest in de laatste zeg 40 jaar.

Waar ik bang voor was, is dat op het moment dat ik klaar was met mijn recensie, dat duurde even, ik een overlijdensbericht zou lezen, zoals bij Bowie en recentelijk Pau Donés van Jarabe de Palo. Dat is gelukkig niet gebeurd. Of er meer Dylan komt en of het de moeite waard is, dat gaan we mee maken als we allemaal blijven ademen. Voor nu is er een nieuwe plaat die in het rijtje van de heel grote platen mee kan.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Jay Allen and The Archcriminals - Fun Is Fun, the Trilogy Is Done. (2020) 4,0

6 juli 2020, 11:01 uur

Fun Is Fun is een archetype Rum Bar Records release. Oudere muzikanten die allemaal hun jeugd (ver) achter zich hebben gelaten, hun muzikale doorbraak voorbij hebben zien gaan, een "gewone" baan hebben genomen, maar nog steeds een niet te stoppen drang hebben om de muziek te schrijven en spelen die hen 20, 30, 40 jaar terug hebben geïnspireerd.

Jay Allen and the Archcriminals is zo'n band. Drie mannen van een zekere leeftijd die enorme bundels energie in de studio hebben gevangen en omgetoverd tot een plaat die uit de boxen knalt. Garage rock, punk, powerpop, het zit er allemaal in. En er is een song die dat allemaal overstijgt. 'Cry A Little Tear', opent de plaat op een enorm superieure wijze. Met hulp van de mij verder onbekende Emily Grogan weet de band allerlei gevoelens te vangen die het reguliere werk volkomen ontstijgt. De ruige stem van Gogran doet de rest.

Ook producer Rich Edmonston drukt zijn stempel op de plaat. Hij verzorgt alle extra's, gitaarsolo's en keyboards, zoals het orgeltje in 'Little Daggers', de eerste prijssingle van deze plaat. Dat orgeltje is een van de vele hints naar de geschiedenis van de muziek. Fun Is Fun kan als gezelschapsspel fungeren en speel het vooral samen.

Als up tempo rock and roll, garage, Ierse folk invloeden en powerpop je ding zijn, dan moet je goed zitten met Fun Is Fun. Daar heb ik geen enkele twijfel over. De plaat rockt van voor naar achter en is veel te snel voorbij. Daar is maar een remedie tegen. Hem opnieuw opzetten.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Dream Wife - So When You Gonna... (2020) 4,0

4 juli 2020, 11:18 uur

Dream Wife bracht begin 2018 haar eerste plaat uit, die mij redelijk goed beviel. Uiteindelijk begon hij mij toch een beetje te vervelen. Het klonk allemaal uiteindelijk teveel hetzelfde (met alles wat vooraf ging). De opener van de nieuwe plaat, 'Sports!', klonk mij zeker energiek in de oren, maar er gingen ook alarmbellen af. Daardoor luisterde ik de eerste sessie zeker niet goed genoeg.

Daarna viel mij al snel op hoe ge(s)laagd So When You Gonna ... ("kiss me", blijkt later in het album) is. De songs zijn uiterst gevarieerd en vaak ook zo opgebouwd. De zang laat zien dat zangeres Rakel vele stemmen heeft. Soms geslaagd, soms iets minder. Dat alles maakt dit album ook spannend om naar te luisteren. Het geeft niet alles zo maar prijs. Per luisterbeurt valt er weer een laagje te ontdekken.

De afsluitende ballade, de dames hebben er het zelfvertrouwen voor, werd daarom van "wat is dit raar voor deze band" juist de perfecte afsluiter. Het onderstreept de extremen op So When You Gonna ... op krachtige wijze en toont de groei aan die de bad in de afgelopen twee jaar heeft doorgemaakt. Toen rammelde de band vooral aangenaam. Nu niet meer. Hier wordt gespeeld, Op diverse manieren.

In mijn oren zet Dream Wife met het tweede album een enorme stap, vergelijkbaar met het nieuwe album van Hinds. Het is minder eendimensionaal en laat verschillende kanten van de band zien, die vrijwel allemaal zijn geslaagd. Een sterke voortzetting van een prille carrière.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

» details   » naar bericht  » reageer  

Throwing Muses - Sun Racket (2020) 3,5

1 juli 2020, 10:18 uur

Dit is mijn eerste Throwing Muses album, na twee Kirstin Hersh solo platen die redelijk goed bevielen. Eind jaren 80 begin 90 werkten mijn oren beslist anders. Inmiddels vind ik dit gewoon echt lekkere muziek. De stem van Hersh is daarbij zeker een bepalend element. Ze klinkt alsof haar stem door een bus is overreden om daarna in de fik gestoken te worden. De smeulende resten zijn vervolgens in haar strottenhoofd teruggeplaatst, dat vervolgens door de hitte werd aangetast. Het past prachtig bij deze muziek, die deels ook compromisloos is.

Harde intro's kunnen worden afgewisseld met meer subtiele of zelfs psychedelisch getinte stukken. Samen zorgt het voor een afwisselende sfeer, zowel binnen nummers als over het album. Totale chaos wordt voorkomen door het stug doorspelende ritme tandem. Op de juiste momenten snijdt de stem als een mes door de boter, alles anders makend. Voor mij werkt het en maakt nieuwsgierig naar wat ik heb gemist toen mijn oren anders stonden ingesteld.

Na publicatie van mijn Engelstalige post op WonoBlog heb ik begrepen dat het album is uitgesteld. De ene bron zegt augustus, de andere september. Corona werkt hard in op de muziekindustrie. In ieder geval kun je mijn volledige verhaal hier lezen als opwarmertje.

» details   » naar bericht  » reageer